Χα­ρὰ Νι­κο­λα­κο­πού­λου: Τυχερή

ΤΗΝ ΩΡΑ ποὺ ἔ­πε­σε ἡ εἴ­δη­ση στὴν Κα­λα­μά­τα πὼς εί­χα­νε φέ­ρει τὸ κε­φά­λι τοῦ Μή­τσου τοῦ Κα­νελ­λό­που­λου, ποὺ πρω­το­στα­τοῦ­σε στὸ ἀν­τάρ­τι­κό του Τα­ΰ­γε­του μὲ τὸ κω­δι­κὸ ὄ­νο­μα Μπουν­τού­ρης, ἡ μά­να του βρι­σκό­ταν στὸ μα­γα­ζὶ τοῦ Πό­τη τοῦ Μπα­κέ­α καὶ ψώ­νι­ζε κου­βα­ρί­στρες. Δε­κα­ε­φτά­χρο­νο παι­δὶ ὁ Πό­της, εἶ­χε μό­λις ἀ­να­λά­βει τὸ μα­γα­ζὶ με­τὰ τὸν θά­να­το τοῦ πα­τέ­ρα του ἀ­πὸ πνευ­μο­νί­α καὶ εἶ­χε πε­λα­γώ­σει.

        Ἔ­κα­νε ψω­φό­κρυ­ο καὶ πα­γω­νιά, χει­μώ­νας τοῦ ‘49. Ὅ­ταν μπαί­νει στὸ μα­γα­ζί του ὁ Χα­ρί­λα­ος Νι­κο­λό­που­λος, ὁ ἐ­πο­νο­μα­ζό­με­νος καὶ Χα­ρί­λης, φο­ροῦ­σε ἕ­να κόκ­κι­νο που­λό­βερ πλε­κτό, αὐ­τὸ τὸ θυ­μᾶ­ται κα­λὰ ὁ Πό­της για­τί ἦ­ταν σπά­νια πο­λυ­τέ­λεια ἐ­κεῖ­νον τὸν και­ρό.

        — Ρὲ Πό­τη, λέ­νε πὼς φέ­ρα­νε τὸ κε­φά­λι ἐ­κεί­νου τοῦ Μή­τσου τοῦ Κα­νελ­λό­που­λου, ξά­δελ­φός σου δὲν ἤ­τα­νε, ρέ;

        — Πά­ψε ρέ, τοῦ γνέ­φει ἀ­πε­γνω­σμέ­να ὁ Πό­της, εἶ­ναι ἡ μά­να του ἐ­δῶ!

        Εὐ­τυ­χῶς ἡ γριὰ βα­ρι­ά­κου­γε καὶ δὲν πῆ­ρε χαμ­πά­ρι.

        — Ποῦ τὸ ξέ­ρεις; τὸν κον­το­ζυ­γώ­νει συν­θη­μα­τι­κά.

        — Τὸ γρά­φου­νε τὰ Νέ­α!*

        Ὁ Πό­της πιά­νει νὰ προ­σεύ­χε­ται πά­ρε την Πα­να­γί­α μου τὴ θεί­α μου ἀ­πὸ ἐ­δῶ κι ἃς γί­νει ὅ,τι θέ­λει. Ὕ­στε­ρα τρέ­χει στὸ δι­πλα­νὸ κα­φε­νε­δά­κι νὰ δεῖ τὴν ἐ­φη­με­ρί­δα.

        Ἀ­φοῦ ψώ­νι­σε τὰ λι­γο­στὰ ψώ­νια της ἡ γριά, τρα­βά­ει κα­τὰ τὸ πο­τά­μι, νὰ πά­ρει τὸ φορ­τη­γό, ποὺ ἐ­κτε­λοῦ­σε χρέ­η συγ­κοι­νω­νί­ας τό­τε. Κα­τε­βαί­νει στὴ Να­βα­ρί­νου κον­τὰ στὸ σπί­τι της, ἀ­κρι­βῶς στὴ στά­ση ποὺ ἔ­χουν ἀ­ναρ­τή­σει τὸ κε­φά­λι τοῦ παι­διοῦ μα­ζὶ μὲ ἑ­νὸς ἀλ­λου­νοῦ ποὺ τὸ ὄ­νο­μά του τε­λεί­ω­νε σὲ –έ­ας. Κό­σμος πο­λὺς εἶ­ναι μα­ζε­μέ­νος καὶ χα­ζεύ­ει μὲ μιὰ ἄ­γρια χα­ρὰ τὰ ἄ­θλια κου­φά­ρια. Ἡ γυ­ναί­κα σκέ­φτε­ται νὰ τρα­βή­ξει κα­τὰ κεῖ, για­τί ὅ­λο ἐ­κεῖ­νο τὸ σού­σου­ρο; Ἀλ­λὰ μιὰ σου­βλιὰ στὴ μέ­ση καὶ τὰ πό­δια της ποὺ δὲν τὴ βα­στᾶ­νε ἀ­πὸ τὴν κού­ρα­ση τῆς ἀλ­λά­ζουν γνώ­μη. Σέρ­νον­τας τρυ­πώ­νει στὸ φτω­χι­κό της. Ἐ­ρη­μιὰ καὶ μιὰ ἀλ­λό­κο­τη ἡ­συ­χί­α τὴ ζώ­νει. Τὸν ἄν­τρα καὶ τὸν με­γά­λο γιὸ τοὺς εἶ­χε χα­μέ­νους ἀ­πὸ τὸν πό­λε­μο, ἡ μο­να­χο­κό­ρη παν­τρε­μέ­νη στὴν Ἀ­θή­να. Ἀ­νά­βει τὸ μαγ­κά­λι, γιὰ προ­σφά­ι λί­γη μπομ­πό­τα κι ἐ­λι­ές, ἕ­να κρεμ­μυ­δά­κι. Κά­νει τὸν σταυ­ρό της, ἀ­νά­βει τὸ καν­τή­λι καὶ γέρ­νει ἀ­πο­στα­μέ­νη στὴ χι­λι­ο­τριμ­μέ­νη μπα­τα­νί­α. Ἐ­κεῖ ἔ­σβη­σε σὰν φω­τί­τσα στὸν ἄ­νε­μο, μπου­κω­μέ­νη ἀ­πὸ τὶς ἀ­να­θυ­μιά­σεις. Χω­ρὶς πο­τὲ νά.

*Ἀ­νε­ξάρ­τη­τος ἀ­πο­γευ­μα­τι­νὴ ἐ­φη­με­ρί­δα Κα­λα­μῶν.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Χα­ρὰ Νι­κο­λα­κο­πού­λου. Σπού­δα­σε φι­λο­λο­γί­α καὶ ἔ­χει με­τα­πτυ­χια­κὸ δί­πλω­μα στὴ Δη­μι­ουρ­γι­κὴ Γρα­φή, ἀ­πὸ τὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Δυτ. Μα­κε­δο­νί­ας. Ζεῖ στὴν Κα­λα­μά­τα καὶ ἐρ­γά­ζε­ται στὴ Μέ­ση Ἐκ­παί­δευ­ση. Ἔ­χει ἐρ­γα­στεῖ ὡς κει­με­νο­γρά­φος σὲ δι­α­φη­μι­στι­κὲς ἑ­ται­ρί­ες. Ἀ­πὸ τὶς ἠ­λε­κτρο­νι­κὲς ἐκ­δό­σεις 24 γράμ­μα­τα κυ­κλο­φο­ρεῖ ἡ με­τα­πτυ­χια­κὴ ἐρ­γα­σί­α της Πα­ρα­δο­ξο­λο­γί­ες καὶ γλωσ­σι­κὲς ἀ­κρο­βα­σί­ες στὸ  πε­ζο­γρα­φι­κὸ ἔρ­γο τοῦ Γιά­ννη Σκα­ρίμ­πα. Τε­λευ­ταῖ­ο βι­βλί­ο της  Ἡ δη­μι­ουρ­γι­κὴ γρα­φὴ στὸ Γυ­μνά­σιο (ἐκδ. Σι­δέ­ρη).