Η Αυστραλία θα θανατώσει 2 εκατ. άγριες γάτες

Γάτα, αλλά πολύ ήμερη...

Η Αυστραλία αποφάσισε να θανατώσει 2 εκατ. άγριες γάτες από τα περίπου 6 εκατ. που υπολογίζεται ότι ζουν επί εδάφους της, μέχρι το 2020.
Η κυβέρνηση της Αυστραλίας διατείνεται ότι με αυτό τον τρόπο θα προστατέψει το οικοσύστημα, καθώς οι γάτες και συγκεκριμένα οι αγριόγατες που ζουν ελεύθερες στη φύση και αναγκάζονται να κυνηγούν για να εξασφαλίσουν την τροφή τους, πράγμα που αφανίζει ετησίως το 4% του πληθυσμού των πουλιών. Υπολογίζεται πως οι γάτες αυτές σκοτώσνουν 1 εκατ. πουλιά και 1,7 εκατ. ερπετά την ημέρα.

Κωνσταντίνος Πατούρας, Σαίξπηρ : Τέλος καλό, όλα καλά

Μετά από 5 χρόνια, ας μου επιτραπεί να καταχραστώ τον όρο, «μαθητείας» (έτσι το νιώθω εγώ) στο Θεατρικό Εργαστήρι Ενηλίκων του θεάτρου ΠΕΡΙΑΚΤΟΙ με έναν εξαίρετο δάσκαλο (Σπύρος Κολιαβασίλης) και θαυμάσιους συμμαθητές, ήρθε η ώρα να πατήσω, για λίγο, έξω από τη θεατρική "φωλιά" μου και να εκθέσω τον εαυτό μου στην κριτική ευρύτερου κοινού αλλά και άξιων, δραστήριων και ταλαντούχων ανθρώπων του χώρου (Μαέστρος-συνθέτης Rafail Pylarinos, Ηθοποιός Spyros Spantidas, Συγγραφέας Γιώργος Σ. Πολίτης και Δημοσιογράφος Kris Maikl Katsimatides - Χρύσα Κατσιματίδου).
1ο Φεστιβάλ Θεατρικού Μονολόγου της ANASA ART σε συνεργασία με το Θέατρο Παραμυθίας – Αλμπέρτα Τσοπανάκη. Η ιδέα και έμπνευση είναι δύο εξαίρετων και παλιών μ...ου φίλων, του σκηνοθέτη και ηθοποιού Dimitrios Paradeisis και της Σκηνογράφου Eleni Michellen - Ελένης Μιχελή - που είδαν ίσως σε μένα κάτι που τους άρεσε.

Ἀ­λέ­ξαν­δρος Βα­ναρ­γι­ώ­της : Ἄ ρέ, μά­να

ΕΙΧΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ μό­νο δύ­ο ὧ­ρες. Τὸ με­ση­μέ­ρι ζή­τη­σα ν’ ἀλ­λά­ξουν οἱ σκο­πι­ὲς γιὰ νὰ νὰ πά­ω στὴν ἀ­να­στά­σι­μη λει­τουρ­γί­α στὸ δι­πλα­νὸ χω­ριό. Μοῦ φαι­νό­ταν μιὰ πρά­ξη ἀν­θρώ­πι­νη. Στὸ στρα­τό­πε­δο ἦρ­θε ἕ­νας ἱ­ε­ρέ­ας στὶς 11 τὸ βρά­δυ. Μα­ζευ­τή­κα­με καὶ ἀ­φοῦ δι­ά­βα­σε με­ρι­κὲς εὐ­χὲς καὶ τὸ εὐ­αγ­γέ­λιο, εἴ­πα­με τὸ «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη». Ἄ­χα­ρη Ἀ­νά­στα­ση.

       Μὲ εἶ­χαν ὑ­πη­ρε­σί­α στὴν πύ­λη. Ἀ­πὸ τὴν ἐκ­κλη­σί­α ἐ­πέ­στρε­ψα κα­τευ­θεί­αν στὴ σκο­πιὰ στὶς δύ­ο τὸ πρωΐ. Εἶ­χα κοι­νω­νή­σει καὶ δὲν ἔ­νι­ω­θα κού­ρα­ση. Ἤ­μουν χα­ρού­με­νος. Μέ­σα μου συν­τε­λοῦν­ταν μιὰ ἀ­νά­στα­ση ἀ­πὸ τὸ δρά­μα τῶν προ­η­γού­με­νων ἡ­με­ρῶν. Σι­γο­έ­ψαλ­λα τὸ «Ἀ­να­στά­σε­ως ἡ­μέ­ρα λαμ­πρυν­θῶ­μεν λα­οί, Πά­σχα Κυ­ρί­ου, Πά­σχα». Δά­κρυ­ζα. Σκε­φτό­μουν τὸ σπί­τι καὶ τοὺς συγ­γε­νεῖς ποὺ σὲ λί­γο θὰ ἔ­ψη­ναν τὸ ἀρ­νὶ στὸ χω­ριό. Ἄ­δεια μοῦ εἶ­χαν δώ­σει τὴ Με­γά­λη Δευ­τέ­ρα. Ἐ­πέ­στρε­ψα τὴ Με­γά­λη Πέμ­πτη. Οἱ «κα­λὲς» μέ­ρες δί­νον­ταν σὲ ὅ­σους εἶ­χαν μέ­σον. Οἱ ἄλ­λοι… στὸ ἔ­λε­ος τοῦ Θε­οῦ. Ὅ­λη τὴ Μ. Ἑ­βδο­μά­δα τὸ στρα­τό­πε­δο ἦ­ταν σὲ ἀ­να­βρα­σμό. Τὸ Πά­σχα θὰ τὸ γι­όρ­τα­ζε μα­ζί μας ὁ στρα­τη­γὸς μὲ τὴ γυ­ναί­κα του. Ἀ­πὸ τὴν ὥ­ρα ποὺ ἐ­πέ­στρε­ψα ἀ­πὸ τὴν ἄ­δεια ὣς καὶ τὸ Μ. Σάβ­βα­το ὅ­λοι κοι­μό­μα­σταν ἐ­λά­χι­στα. Γυ­α­λί­ζα­με ἅρ­μα­τα μά­χης καὶ τζὶπ στὸν ὄρ­χο, σκου­πί­ζα­με, ἀ­πο­ψι­λώ­να­με ἀ­πὸ τὰ χόρ­τα τὸ στρα­τό­πε­δο, μὲ τὰ χέ­ρια, ἀ­φοῦ τὰ σκα­πτι­κὰ δὲν ἔ­φτα­ναν γιὰ ὅ­λους, ἀ­σβε­στώ­να­με τοί­χους. Με­τέ­φε­ρα ἕ­να τρέ­ι­λερ γε­μά­το χόρ­τα. Ἔ­πρε­πε νὰ τὸ δέ­σω στὸν κο­τσα­δό­ρο τοῦ τζίπ. Δὲν εἶ­χα βο­ή­θεια. Τὸ τρέ­ι­λερ κύ­λη­σε καὶ μοῦ ἔ­πι­α­σε τὸ χέ­ρι. Πά­λευ­α νὰ τὸ βγά­λω, ἀλ­λὰ δὲν μπο­ροῦ­σα. Τὸ χέ­ρι ἄρ­χι­σε νὰ πρή­ζε­ται. Περ­νοῦ­σε τυ­χαῖα ἕ­νας ἀν­θυ­πο­λο­χα­γὸς καὶ μὲ εἶ­δε. Ἔ­σπρω­ξε τὸ τρέ­ι­λερ κι ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­σα τὸ χέ­ρι. «Πά­γο» μοῦ εἶ­πε. «Μὴν πᾶς στὸ για­τρὸ για­τὶ θὰ σὲ τι­μω­ρή­σουν. Θὰ ποῦν ὅ­τι τὸ ἔ­κα­νες ἐ­πί­τη­δες γιὰ ἀ­ναρ­ρω­τι­κή.»

Ντί­νο Μπου­τζά­τι (Dino Buzzati) :Ὁ δί­σκος προ­σγει­ώ­θη­κε(Il disco si posò)

 

 

ΗΤΑΝ ΒΡΑΔΥ καὶ ἡ ἐ­ξο­χὴ ἤ­δη μι­σο­κοι­μό­ταν. Ἀ­πὸ τὶς κοι­λά­δες ση­κω­νό­ταν τὸ χνού­δι τῆς ὁ­μί­χλης καὶ ἀ­κου­γό­ταν τὸ κά­λε­σμα τοῦ μο­να­χι­κοῦ βα­τρά­χου ποὺ ὅ­μως σύν­το­μα σι­ω­ποῦ­σε (τὴν ὥ­ρα ποὺ νι­κι­οῦν­ται ἀ­κό­μα καὶ οἱ καρ­δι­ὲς ἀ­πὸ πά­γο, μὲ τὸν κα­θά­ριο οὐ­ρα­νό, τὴν ἀ­νε­ξή­γη­τη γα­λή­νη τοῦ κό­σμου, τὴ μυ­ρω­διὰ τοῦ κα­πνοῦ, τὶς νυ­χτε­ρί­δες καὶ τὰ κρυ­φὰ βή­μα­τα τῶν πνευ­μά­των στὰ πα­λιὰ σπί­τια), ἐ­κεί­νη τὴν ὥ­ρα, νά­ ’­τος, ὁ ἱ­πτά­με­νος δί­σκος προ­σγει­ώ­θη­κε στὴν ὀ­ρο­φὴ τῆς ἐκ­κλη­σί­ας τῆς ἐ­νο­ρί­ας ποὺ δε­σπό­ζει στὴν κο­ρυ­φὴ τοῦ χω­ριοῦ.

       Χω­ρὶς νὰ τὸν ἀν­τι­λη­φθοῦν οἱ ἄν­θρω­ποι ποὺ μό­λις εἶ­χαν μπεῖ στὰ σπί­τια τους, ὁ μη­χα­νι­σμὸς κα­τέ­βη­κε κά­θε­τα ἀ­πὸ τὸ δι­ά­στη­μα, δί­στα­σε με­ρι­κὲς στιγ­μὲς βγά­ζον­τας ἕ­να εἶ­δος βου­η­τοῦ, καὶ στὴ συ­νέ­χεια ἄγ­γι­ξε τὴ σκε­πὴ χω­ρὶς θό­ρυ­βο, ὅ­πως ἕ­να πε­ρι­στέ­ρι. Ἦ­ταν με­γά­λος, φω­τει­νός, συμ­πα­γής, ὅ­μοι­ος μὲ μί­α τε­ρά­στια φα­κή. Ἀ­πὸ κά­ποι­α ἀ­νοίγ­μα­τα συ­νέ­χι­σε νὰ βγαί­νει σφυ­ρί­ζον­τας ἕ­να ἀ­ε­ρά­κι. Στὴ συ­νέ­χεια σι­ώ­πη­σε καὶ ἔ­μει­νε ἀ­κί­νη­τος, σὰν νε­κρός.

Η καθολική σημασία του νερού

του Γιάννη Σχίζα

Ο Κυριάκος Σιμόπουλος  αναφέρεται στη μαρτυρία  ξένου περιηγητή, που βεβαιώνει ότι  τον 18^ο αιώνα συνάντησε έναν «γευσιγνώστη νερού», που ήξερε να ξεχωρίζει περίπου 50 ποιότητες νερού…

Μέχρι και τη βιομηχανική περίοδο η ανθρωπότητα γνώριζε διαφορετικές ποιότητες νερού, ανάλογα με τις τοπικές ιδιαιτερότητες. Η ποιότητα «πόσιμο νερό»  ήταν πάντοτε επιθυμητή, αν και η αύξηση των υδρευτικών αναγκών προκάλεσε πολύ συχνά επικίνδυνες καταστάσεις συγκοινωνούντων δοχείων- αξιοποιήσιμων και μη υδατικών πόρων. Καταθέτω  πάντως δυο μαρτυρίες από περιοχές σχετικής

σπάνιος νερού και διακριτής διαχείρισης του πόσιμου νερού καλής ποιότητας : Είναι στην Κύθνο (2011) όπου υπήρχε μηχάνημα πώλησης  πόσιμου  νερού από το Δήμο – νερό που προερχόταν από ελεγμένη πηγή. Είναι στη Λευκωσία (2007), όπου το νερό των ξενοδοχείων δηλωνόταν ως μη πόσιμο ενώ ταυτόχρονα σε δημόσιο χώρο υπήρχε μηχάνημα πώλησης πόσιμου νερού…

Εληνικές λέξεις- διεθνής σταδιοδρομία

Turbo (προέρχεται από την αρχαία ελληνική τύρβη που σημαίνει την κυκλική και ταραχώδη κίνηση), Yes (προέρχεται από αρχαιοελληνικό μόριο γε που δίνει έμφαση και “βεβαίως”), Sponsor (προέρχεται από το ρήμα σπένδω και το ομμόριζο σπονδή που σημαίνουν “προσφέρω” και “προσφορά” αντίστοιχα), Pause (προέρχεται από την ελληνική παῦσις και σημαίνει το “σταμάτημα”), Carat (προέρχεται από την λέξη κεράτιον, παράλληλα ήταν η μονάδα μέτρησης για αντικείμενα μικρού βάρους), Kiss (προέρχεται πιθανόν από το αρχαιοελληνικό ρηματικό τύπο κυνέω (μελλ. κῦσω) που σημαίνει “φιλώ”), Disaster (Η “καταστροφή” προέρχεται από τον συνδυασμό των λέξεων dis (λατ.) και ἀστήρ και έχει την έννοια της αναποδιάς που προέρχεται από την δυσμενή θέση ενός πλανήτη), Ajax (προέρχεται από την ελληνική Αἴᾱς, τον μυθικό ήρωα του Τρωϊκού Πολέμου), Μarmalade (μαρμελάδα, από το λατινικό “melimelum” που προέρχεται από τις λέξεις μέλι και μῆλον), Mentor (Ο Μέντωρ ήταν φίλος του Οδυσσέα και σύμβουλος του Τηλέμαχου, με αυτήν την σημασία, του σοφού ανθρώπου, κάνει διεθνή καριέρα). Thedailyowl. Vimapress.gr, 13/4/2019.

Ο Βασίλειος Π. Βερτουδάκης σε α΄πρόσωπο

  

Δημοσιεύτηκε 18 Φεβρουαρίου 2019

Όσον καιρό ερευνούσα και έγραφα για τον Αρισταίνετο και τις ερωτικές του επιστολές, ήταν πολλές οι φορές που προσπαθούσα να εικάσω τι είδους άνθρωπος ήταν αυτός ο άγνωστος. Κανείς μεταγενέστερος δεν τον ξέρει, κανένα μεσαιωνικό λεξικό δεν αναφέρει έναν ερωτογράφο Αρισταίνετο! Ακόμη και το όνομά του είναι αβέβαιο. Πραγματικό ή λογοτεχνικό ψευδώνυμο; Ίσα ίσα από ένα χειρόγραφο τον ξέρουμε. Βρέθηκε στην Ιταλία τη χρονιά που έγινε η ανακάλυψη της Αμερικής!

Απ’ όσα μπορούμε να καταλάβουμε μέσα από το έργο του, πρέπει να έζησε τον 5ο μεταχριστιανικό αιώνα, κάπου στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δεν αποκλείεται στην πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη. Ένα είναι σίγουρο, ότι είχε γερή μόρφωση, έπαιζε την ελληνική λογοτεχνία στα δάχτυλα. Και η καρδιά του χτυπούσε ελληνικά, όχι χριστιανικά!

Αλαμπουρνέζικα, η γλώσσα των κουλτουριάρηδων

του Ντίνου Χριστιανόπουλου.

Κουλτουριάρηδες είναι οι διανοούμενοι που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα. Ότι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι' αυτούς μεγαλύτερη αξία από τη σκέψη. Κουλτουριάρηδες βρίσκονται σ' όλες τις εποχές.

Στην αρχαία Ελλάδα τους κοροϊδεύει πολύ άσχημα ο Αριστοφάνης επειδή χρησιμοποιούσαν πάντα καινούριες και παράξενες λέξεις για να ξιπάσουν τον κόσμο. Και οι σοφιστές ήταν ένα είδος κουλτουριάρηδων της εποχής τους, γιατί έδωσαν πολλή σημασία στη γνώση και όχι στη σωστή κρίση.

Αλλά και παλαιότερα όταν λέγαμε «οι διανοούμενοι» ή «οι άνθρωποι των γραμμάτων» νιώθαμε κάτι σαν δυσφορία και ενόχληση, γιατί καταλαβαίναμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ξεφύγει πολύ από τη ζωή εν ονόματι δήθεν της τέχνης. Αυτοί νομίζανε ότι, επειδή ήτανε άνθρωποι των γραμμάτων, έπρεπε να μιλούν με ειδικό λεξιλόγιο, να καταλαβαίνονται μεταξύ τους, κι ας μην τους καταλαβαίνουν οι άλλοι.

Ο θρήνος της Αττικής γης

 Δημήτρης Πικιώνης

«Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι τι κάνετε; Τι αφανίζετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης; Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου.

Δεν  ξέρατε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικά τους θα χάσει το νόημα της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσματα μου; Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ρίξατε τα νερά των εικονοστασίων σας. Δεν βλέπω πια βωμούς θεών πάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας. Σε σας δεν απόμεινε παρά η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση: η εκμετάλλευση.

Έτσι καταστρέψατε την πρώτη, σεπτή κορυφή της Ακρόπολης μου,το Λυκαβηττό, τους έλικες που σχημάτιζε το περίγραμμα του
Που είναι ο ...Κολωνός, τα κράτιστα γας έπαυλα;
Που οι σπηλιές και τα θρόνια του Πανός…»

…Μα τι όφελος, η ύβρις μένει. Τίποτα πια δεν μπορεί να την απαλείψει, θα μείνει εις τον αιώνα. Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Και όχι μόνο απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.

Μα οι ανάγκες; Θα μου πείτε. Εκείνοι που βάζουν αυτό το ερώτημα ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι η αδήριτη χρεία, αυτή καθαυτή, η αιτία της καταστροφής. Η αιτία έγκειται στον τρόπο που ανεχθήκαμε να θεραπευτεί αυτή η χρεία.

Δημήτρης Πικιώνης (1887- 1968).
Αρχιτέκτων, ζωγράφος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

 

Η βιοτεχνολογία της κρίσης

Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στην παρούσα κρίση και τις δυνατότητες των κοινωνιών να μαθαίνουν από το παρελθόν. Ο μίτος που συνδέει τη δημοσιονομική πολιτική του Χάμιλτον και την επικράτηση του κανόνα χρυσού με τη συζήτηση για την έκδοση ευρωομολόγου ή τους στόχους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τον πληθωρισμό και το έλλειμμα είναι ένα από τα ερωτήματα που προσπαθούν να απαντηθούν, πέρα από την αναζήτηση επιφανειακών ομοιοτήτων.
Μια κρίση που γιγαντώθηκε από την αγοραία απορρύθμιση, αντιμετωπίστηκε με την επιβολή μιας πειθαρχίας νέου τύπου, την οποία μάλιστα επικαλούνταν το ίδιο πολιτικό προσωπικό που συνέβαλε σ’ αυτήν και οι ίδιες εταιρείες

"Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα", του Σάιμον Στήβενς

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Γιάννης Νιάρρος, Μαρία Καλλιμάνη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Θέμης Πάνου, Μαρία Κατσανδρή, Θύμιος Κούκιος, Γιώργος Γιαννακάκος, Βάσια Χρήστου, Σπύρος Κυριαζόπουλος

Στο Θέατρο Τζένη Καρέζη

Είμαι ο Κρίστοφερ Τζον Φράνσις Μπουν. Ξέρω όλες τις χώρες του κόσμου με τις πρωτεύουσές τους. Και όλους τους πρώτους αριθμούς μέχρι το 7507. 
Είναι 7 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Ο 15χρονος Κρίστοφερ στέκεται δίπλα στον σκοτωμένο σκύλο της γειτόνισσάς του, της κ. Σίαρς, που τον έχουν καρφώσει με ένα δικράνι. Η κ. Σίαρς θα καλέσει την αστυνομία, και ο Κρίστοφερ για πρώτη φορά στη ζωή του θα οδηγηθεί στο αστυνομικό τμήμα, όπου θα του γίνει σύσταση. Παρά την απαγόρευση του πατέρα του, ο Κρίστοφερ αποφασίζει να λύσει το μυστήριο του σκοτωμένου σκύλου, γιατί πιστεύει πως ο δολοφόνος πρέπει να βρεθεί και να τιμωρηθεί. Με την ενθάρρυνση της δασκάλας του, θα καταγράψει όλα τα στοιχεία που θα συγκεντρώσει σ’ ένα βιβλίο, που θα γίνει και θεατρικό έργο για τη σχολική γιορτή...

Ezra Pound : Μεσόκοπος

Σπουδή πάνω σ’ ένα συναίσθημα
Δεν είναι, παρά μία αόριστη αγαλλίαση.
Σαν χρυσές λεπτές νιφάδες
που ραίνουν κάποιον θαμμένο βασιλιά,
όταν χαζοχαρούμενοι τουρίστες
στου μνήματος την πλάκα περπατούν
ή στο στιλπνό φως τραβούν φωτογραφίες,
μπουκωμένοι με μπύρα και προσφάι
κι αρχίζουν κάποια άλλη πυραμίδα να περιεργάζονται…
Έτσι, τώρα που έσβησαν οι φλόγες που κάποτε
όνειρα φωταγώγησαν,
νεκρός κείτομαι σε τέσσερις τοίχους.
Και η αγάπη τώρα, πέφτει σαν βροχή,
πλουτίζοντας κάποιο σκληρό κουβούκλιο
και σπέρνει στο νου πολύτιμες μεταφορές
κι ο χώρος
της ήρεμης συνείδησής μου
πλημμυρίζει με χρυσωμένο χιόνι
που καμιά γάτα
δεν έχει τέτοια όραση
την λάμψη του να δει.
Μετάφραση: Τάκης Παπαγγελόπουλος

Αφομοίωση κατά περιθωριοποίησης; Και η Πρωτοπορεία;

Ανταπόκριση από το 12ο Φεστιβάλ Outview (11-17/4/2019), στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας
της Ιφιγένειας Καλαϊτζη
Στο 12ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Outview έγινε περισσότερο φανερό από κάθε άλλη χρονιά, το αίτημα αφομοίωσης ενός ολόκληρου κινήματος προς το κυρίαρχο μοντέλο, μακριά από την αρχική του περιθωριοποίηση, με τίμημα την αποστασιοποίηση από κάθε πρωτοποριακή διάσταση της ομοφυλοφιλικής ταυτότητας και τις άλλοτε ριζοσπαστικές διεκδικήσεις.

***

Δεδομένου ότι οι ομοφυλοφιλικές αφηγήσεις δεν εκπροσωπούνται επαρκώς στο σινεμά, το εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ Dykes, Camera, Action! της Αμερικανίδας Κάρολιν Μπέρλερ, για το χρονικό της εξέλιξης του λεσβιακού κινηματογράφου περιγράφει πώς οι πρώτες λεσβιακές σκηνοθέτριες διαμόρφωσαν κατά τη δεκαετία του ’70 μια διαφορετική έκφραση φεμινισμού, αναζητώντας τη διαφορετικότητά τους, κόντρα στους κοινωνικούς περιορισμούς.
Η μονοδιάστατη φύση του αντρικού βλέμματος στο γυναικείο ερωτισμό έχει γίνει αντικείμενο μελέτης στα μέσα του ’70, από την φεμινίστρια θεωρητικό Λόρα Μάλβεϊ, σχολιάζοντας ταινίες όπως Ο Δεσμώτης του Ιλίγγου (1958) του Χίτσκοκ, σε μια χολιγουντιανή διάσταση, που συνεχίστηκε σε διάσημα ερωτικά θρίλερ, όπως το Βασικό ένστικτο (1992) του Πωλ Βερχόφεν

Τσερνομπίλ

 

Του Γιάννη Σχίζα*

Φέτος   κλείνουν 33 χρόνια από το ατύχημα του Τσερνομπίλ – και  είναι  ουκ ολίγα,  λαμβανομένης   δε υπόψη της επιταχυνόμενης  Ιστορίας είναι  πολλά… Μπορεί λοιπόν να γραφτεί μια ιστορία για το Τσερνομπίλ, τουλάχιστον μια ιστορία της κοινής γνώμης και του πανικού που προκάλεσε .  

Το  ατύχημα  ξεκίνησε σαν άσκηση, που κατέληξε να οδηγήσει σε τήξη της καρδιάς του αντιδραστήρα που  δεν αναχαιτίσθηκε   εξ αιτίας της ανυπαρξίας περιβλήματος. Αν  δεν υπήρχαν τα ελικόπτερα και οι γενναίοι  που προσπάθησαν  να περιορίσουν το ελλείπον περίβλημα   με  ρίψεις τσιμέντου και οι   «ομάδες αυτοκτονίας» που  αντιμετώπισαν  το πρόβλημα του νερού που διέρρεε,  τότε  αλλοίμονο στο Κίεβο και στην  ίδια την Ευρώπη.

Το ατύχημα ήταν τυχαίο, όμως  ήταν προϊόν του σκληρού νόμου  των πιθανοτήτων .  Προβλέψαν   250.000 ή και 300.000  θανάτους εξ αιτίας του ατυχήματος σε Χ χρόνο, όμως οι συνέπειες της ακτινοβολίας στο γενικό πληθυσμό ήταν δυσδιάκριτες.

Πολιτιστικό Πρόγραμμα Δήμου Σύρου

Το πολιτιστικό πρόγραμμα του Δήμου Σύρου - Ερμούπολης «Σύρος – Πολιτισμός 2019» ανοίγει πιο γρήγορα από ποτέ, την αυλαία του, για να προβάλει την ξεχωριστή ταυτότητα και τον πολιτιστικό θησαυρό του νησιού μας, παντρεύοντας το παραδοσιακό με το μοντέρνο, με φόντο τη νεοκλασική Ερμούπολη, τη μεσαιωνική Άνω Σύρο και τα γραφικά χωριά μας. 
Φέτος το πρόγραμμα είναι αφιερωμένο στον μεγάλο Συριανό Μάνο Ελευθερίου, τον δικό μας Μάνο, που μας «άφησε» απροσδόκητα, δημιουργώντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην καρδιά μας. Εξακολουθεί να «ζει» μέσα από το μεγάλο έργο που μας κληροδότησε, το οποίο αναδεικνύουμε με σεβασμό.  

Το πολιτιστικό μας πρόγραμμα, με εγγυημένη υψηλή ποιότητα και ποικιλία εκδηλώσεων, καλύπτει όλες τις προτιμήσεις και όλες τις ηλικίες. Για άλλη μια χρονιά μπορείτε να απολαύσετε υπέροχες μουσικοχορευτικές και θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις καταξιωμένων καλλιτεχνών, παραδοσιακές βραδιές, ποικίλα καλλιτεχνικά δρώμενα και φυσικά τα διεθνούς φήμης Φεστιβάλ, τα οποία προσελκύουν κόσμο απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Ένα χαρέμι στο Παρίσι

Γκυ ντε Μωπασάν (1850-1893), όχι για λόγους κερδοσκοπίας, όπως έπραττε ένα πλήθος γνωστών ομοτέχνων του τον περασμένο αιώνα, αλλά για λόγους καθαρής ευχαρίστησης και διασκέδασης, υπέκυψε σ’ αυτήν τη μανία συγγραφής και αναπαράστασης ερωτογραφημάτων, γράφοντας το À la Feuille de rose, Maison turque, για την ελληνική μετάφραση του οποίου επιλέχθηκε ο τίτλος Ένα χαρέμι στο Παρίσι.

Μια συντροφιά ανδρών σε κατάσταση οίστρου και γέλωτος, ως κακά παιδιά, άτακτα παιδιά, συνέθεσαν αυτήν την περίεργη κωμωδία υπό την διεύθυνση του μεγάλου δασκάλου. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στις 19 Απριλίου του 1875 στο ατελιέ του ζωγράφου Λελουάρ, φίλου του συγγραφέα, κι έπειτα μία δεύτερη φορά στις 31 Μαΐου 1877 παρουσία των χαχανιζόντων Φλωμπέρ, Τουργκένιεφ, Αλφόνς Ντωντέ και των αδελφών Γκονκούρ.

Το Λεύκωμα της Ευρυδίκης

Περισσότερα από τριάντα ένα χρόνια Το Λεύκωμα της Ευρυδίκης ξαναβλέπει το φως της δημοσιότητας. Πρόκειται για το λεύκωμα μιας νέας και ανύπαντρης τότε κοπέλας, στο οποίο έγραψαν ή ζωγράφισαν τριάντα δύο συνολικά γνωστοί πνευματικοί άνθρωποι, λογοτέχνες, καλλιτέχνες, εικαστικοί κ.λπ., στη χρονική περίοδο 1939-1945. Αυτό το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, προ πολλού εξαντλημένο, κυκλοφορεί σε δεύτερη έκδοση, συμπληρωμένο με τις αναμνήσεις της Ευρυδίκης και εμπλουτισμένο με φωτογραφίες –αρκετές αδημοσίευτες ως τώρα – προσώπων που σχετίζονται με το λεύκωμα.

Στο λεύκωμα έγραψαν ή ζωγράφισαν οι ακόλουθοι: Βίκτωρ Ζήνων, ηθοποιός, Σωτήρης Σκίπης, ποιητής, Θράσος Καστανάκης, συγγραφέας, Γιώργος Βακαλό, ζωγράφος-σκηνογράφος, Μενέλαος Λουντέμης, συγγραφέας,

Εταιρεία Κρητικών Σπουδών : Ίδρυμα Καψωμένου

              ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΘΕΡΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2019

                           

1.       Αφιέρωμα στον Ερωτόκριτο του Κορνάρου, Α:                                                                              Ο Ερωτόκριτος και η λαϊκή ποιητική παράδοση. Ποιητικός και μουσικός διάλογος  Ερωτόκριτου και Κρητικής μαντινάδας [Πνευματικό Κέντρο Χανίων, 13 Μαΐου 2019]

2.       Θερινό Εκπαιδευτικό Σεμινάριο του Emmanuel College της Βοστώνης,                          με τη συνεργασία της Εταιρείας Κρητικών Σπουδών [ 30.05. – 30.06.2019]

3.       Ελλάδα – Ιταλία: πολιτιστικές σχέσεις  (16ος  – 20ός αιώνας)                                                                                                                                                                     Μνήμη Κωνσταντίνου Νίκα [12 Ιουλίου 2019]

Από την μπελαντόνα ως τον μανδραγόρα: Τα 6 παραισθησιογόνα της ελληνικής φύσης

Atropa belladonna : Ευθαλεία,
κοινώς μπελαντόνα

Φυτρώνει στα σκιερά μέρη του Ολύμπου, του Παρνασσού και της Οίτης. Η μπελαντόνα είναι γνωστή από την αρχαιότητα. Στο Μεσαίωνα οι μάγισσες την χρησιμοποιούσαν για να φτιάχνουν τα μαγικά τους φίλτρα. Στα ελληνικά βουνά βγαίνει από μόνη της. Προτιμά τα αργιλώδη χώματα.
Πολλαπλασιάζεται με σπόρο στο τέλος του φθινοπώρου. Φυτρώνει μετά από 3 μήνες και κρατάει 3 χρόνια. Ψηλώνει μέχρι 1,5 μέτρο. Τα φύλλα της είναι πλατιά, μαλακά, σε σχήμα οβάλ. Το καλοκαίρι βγάζει λουλούδια, που έχουν σχήμα κουδουνιού. Είναι μαυροκόκκινα, υγρά και σαρκώδη. Ο καρπός της γίνεται κόκκινος και μετά γυαλιστερός μαύρος, σαν κεράσι. Η μπελλαντόνα μυρίζει άσχημα και είναι πολύ τοξική, ιδιαίτερα ο καρπός της. Η ατροπίνη που περιέχει την κάνει να έχει παραισθησιογόνες ιδιότητες.

Η "Ελένη" του Ρίτσου, σε σκηνοθεσία Αβδελιώτη

Μετά την θερμή αποδοχή του κοινού της Γερμανίας, η Βερόνικα Αργέντζη έρχεται στο Μπάγκειον, ερμηνεύοντας την «Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη, με μια «εύγλωττη απλότητα», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Μαρία Ρηγούτσου σε σχετικό ρεπορτάζ της στην Deutsche Welle. Η παράσταση-ένας από τους πιο συγκλονιστικούς γυναικείους μονολόγους-έκανε πρεμιέρα τον Μάρτιο του 2017 στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης και από τότε συνεχίζει το πολύ επιτυχημένο, ονειρικό ταξίδι της με επιλεγμένες στάσεις τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο Εξωτερικό.

ΦΩΤΗΣ ΜΠΑΡΟΥΤΣΟΣ : ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΕΝΝΟΙΑΣ

Eκδόσεις ΕΣΤΙΑ

Δημιουργία του R. Olbinski

Τι είναι η Αναγέννηση; Είναι η αναβίωση του πνεύματος της κλασικής αρχαιότητας ή η απαγκίστρωση από τον Μεσαίωνα;

Από τον 18ο αιώνα έως σήμερα έχουν διατυπωθεί πολλές θεωρίες για τους όρους εμφάνισης και χαρακτήρα της Αναγέννησης. Κεντρική παραμένει η θεώρηση του Ελβετού ιστορικού Γιάκομπ Μπούρκχαρτ, ο οποίος ανέδειξε την Αναγέννηση σε διακριτή ιστορική περίοδο, κατά την οποία έκαναν την εμφάνισή τους η ατομικότητα και η νεωτερικότητα. Το έργο του επαινέθηκε και αμφισβητήθηκε, αλλά γεγονός είναι ότι η έννοια της Αναγέννησης εδραιώθηκε στην παγκόσμια συλλογική μνήμη.

Είχε δίκιο ο Μπούρκχαρτ ή μήπως η Αναγέννηση δεν είναι ο μοναδικός τρόπος να κατανοήσουμε το ιστορικό συνεχές από τον 11ο έως και τον 16ο αιώνα;

Το έξω και το μέσα φως

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος παρουσιάζει την ατομική έκθεση ζωγραφικής της Καλλιρρόης Χρόνη με τίτλο «Το έξω και το μέσα μου φως». Η έκθεση εγκαινιάζεται την Τετάρτη 8 Μαΐου 2019 στις 20:00 και θα διαρκέσει μέχρι και το Σάββατο 31 Μαΐου. Η Καλλιρρόη Χρόνη, στην πέμπτη ατομική της έκθεση, παρουσιάζει θέματα που προσεγγίζουν τον προσωπικό της μύθο μέσα από μια ιδιότυπη ερμηνεία της μνήμης, όπου σε πρωταρχική θέση παραμένει το ανθρώπινο στοιχείο. Στην έκθεση «Το έξω και το μέσα ...μου φως» είναι παρούσα η αναγνωρίσιμη γραφή της δημιουργού, με την αμεσότητα της εικόνας να παραμένει αμφίσημη, ρεαλιστική και συμβολική, σ’ ένα παιχνίδι ανάμεσα στη μνήμη –μνήμη αρχετυπική– και τη φαντασία

Στην Κένυα το μεγαλύτερο αιολικό πάρκο της Αφρικής

ΣΗΜΕΙΩΣΗ  ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ : Η χωροθέτηση  των αιολικών στις  πεδιάδες,  είναι το χαρακτηριστικό  στοιχείο της Κένυα. Αποφεύγουν μ' αυτό το τρόπο τις απαράδεκτες παραμορφώσεις των βουνών.....


Η μεγαλύτερη μονάδα αιολικής ενέργειας της Αφρικής βρίσκεται υπό κατασκευή στη λίμνη Τουρκάνα στην κοιλάδα Ριφτ της Κένυας, με πολλές επενδύσεις να βρίσκονται παράλληλα σε
εξέλιξη, για την ανάπτυξη άλλων αιολικών σταθμών στην αφρικανική χώρα.
Υπολογίζεται ότι περίπου 9 εκατομμύρια νοικοκυριά της Κένυας έχουν πρόσβαση σε ανανεώσιμες πηγές εκτός δικτύου και ο αριθμός αυτός πρόκειται να αυξηθεί. Μεταξύ των έργων που αναπτύσσονται είναι η μονάδα 102 μεγαβάτ ισχύος στο Κιπέτο, η οποία αναμένεται να συνδεθεί στο δίκτυο το 2020.

Σταυριανός Κιναλόπουλος : ΑΣΑΝΣΕΡ

Ο Πολυχώρος VAULT φιλοξενεί για 6 παραστάσεις την ποπ τραγωδία του Σταυριανού Κιναλόπουλου ΑΣΑΝΣΕΡ (έργο βραβευμένο από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της UNESCO Ι.Τ.Ι) από το Σάββατο 4 έως την Κυριακή 19 Μαίου, κάθε Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 19:00. 

Η Ποπ τραγωδία ενός άντρα και μιας γυναίκας που κλείνονται στο ασανσέρ τη στιγμή που ο πρώτος παέι να ζητήσει δουλειά από τον πατέρα της δεύτερης. Κλειστοφοβία, υψηφοβία και τελικά ανθρωποφοβία μέσα από ένα κοινωνικό, οικονομικό, σεξουαλικό ξεγύμνωμα των δυο τους. Ποιος είναι ο κοινός φόβος όλων;

"Ένα κλουβί είναι η ελευθερία, απλώς με καλύτερη θέα..."

Παγκόσμια Ημέρα για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία

28 Απριλίου 2019 - Παγκόσμια Ημέρα για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία: Για ένα ασφαλές και υγιές μέλλον της εργασίας

Με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας  και των συζητήσεων για το μέλλον της εργασίας, η φετινή Παγκόσμια Ημέρα επιχειρεί να αποτιμήσει 100 χρόνια εργασίας αναφορικά με τη βελτίωση της επαγγελματικής ασφάλειας και υγείας. Προσδοκά σε ένα μέλλον όπου οι προσπάθειες θα συνεχιστούν, εν μέσω σημαντικών αλλαγών όπως είναι η τεχνολογία, οι δημογραφικές μεταβολές, η οργάνωση της εργασίας και η κλιματική αλλαγή.

Αυτό αναφέρει μεταξύ άλλων σε μήνυμά της η πρόεδρος του ΕΛ.ΙΝ.Υ.Α.Ε., κα Ρένα Μπαρδάνη,

Συνάντηση συγγραφέων από την Κίνα & την Ελλάδα

Λογοτεχνία & μετάφραση: Αρχαίοι πολιτισμοί & σύγχρονες γλώσσες

2 Μαΐου 2019, ώρα 19:00 έως 20:50

Polis Art Café (Πεσμαζόγλου 5 & Σταδίου)

Συμμετέχουν:

QIAN Xiaoqian, Αντιπρόεδρος, Εταιρεία Συγγραφέων Κίνας

LIU Guanjun, Πρόεδρος, Εταιρεία Συγγραφέων Πεκίνου, μυθιστοριογράφος

CHI Zijian, Πρόεδρος, Εταιρεία Συγγραφέων Χεϊλονγκτσιάνγκ, μυθιστοριογράφος

WANG Yuewen, Πρόεδρος, Εταιρεία Συγγραφέων Χουνάν, μυθιστοριογράφος

LIANG Hongying, Διευθυντής, Εφημερίδα της Λογοτεχνίας & των Τεχνών, κριτικός

Γιώργος Βέης, Αντιπρόεδρος, Εταιρεία Συγγραφέων, ποιητής & κριτικός

Φίλιππος Δρακονταειδής, πεζογράφος & μεταφραστής

Έρση Σωτηροπούλου, πεζογράφος

Ευγένιος Τριβιζάς, πεζογράφος & συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας

Συντονίζουν:

ZHANG Tao, Γενικός Διευθυντής, Τμήμα Διεθνών Σχέσεων, Εταιρεία Συγγραφέων Κίνας

Γιώργος Χουλιάρας, Πρόεδρος, Εταιρεία Συγγραφέων

Σχετικά με το δημόσιο χώρο

του Σταύρου Σταυρίδη*

«Γινόμαστε μάρτυρες [της] … αναβίωσης μιας παγκόσμιας πολεοδομίας της περίκλεισης» (Jeffrey et.al. 2012: 1252-3). Σε τούτη τη διάγνωση δύο σημαντικές διαπιστώσεις κατατίθενται: Πρώτα, ότι πρόκειται για την παγκόσμια εξάπλωση ενός μοντέλου οργάνωσης του αστικού περιβάλλοντος που στηρίζεται στην περίκλειση και έπειτα ότι κάτι τέτοιο συνιστά μια αναβίωση, δηλαδή έχει ξανασυμβεί. Ποια, όμως, είναι τούτη η πολεοδομική συνθήκη που θα μπορούσε να ταυτιστεί με τη λογική της περίφραξης; Από τα χρόνια των μεγάλων διεθνών συνεδρίων του μοντέρνου κινήματος στην αρχιτεκτονική και την πολεοδομία, των CIAM, το όνειρο μιας νέας τάξης για την πόλη ήταν στο επίκεντρο ενός ουσιαστικά κοινωνικού οραματισμού. Ίσως στην προοπτική της ζωνοποίησης των λειτουργιών της πόλης (zoning) και στο φαντασιακό του ελέγχου της, μια και οι αντιφάσεις και οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της ήταν εκρηκτικές, να λανθάνει ήδη η λογική της πολεοδομίας της περίκλεισης. Η ιδέα της χρήσης του σχεδιασμού ως εργαλείου διάκρισης των αστικών λειτουργιών σε συνδυασμό με τη λογική της διαχείρισης της κοινωνικής κρίσης σε συμμαχία με το κράτος και το μεγάλο (τότε βιομηχανικό) κεφάλαιο, ήδη εμπεριείχε την προοπτική της εμπλοκής σε ένα εξορθολογισμό των αστικών κοινωνικών διακρίσεων.

Ο διαχωρισμός των αστικών χρήσεων με ταξικά κριτήρια

«Ο στρατηγός κάνει φασαρία στην πλατεία» του Μάκη Τσίτα

Σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, στην κεντρική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά

Πρόσωπα διαφορετικού φύλου και ηλικίας, προερχόμενα από τη μικροαστική τάξη, προσπαθούν απεγνωσμένα να επικοινωνήσουν μέσα από τις προσωπικές τους στιγμές ή τις καθημερινές τους ασχολίες. Οι άνθρωποι αυτοί, πότε σε εξωτερικό και πότε σε εσωτερικό χώρο, συνδιαλέγονται με άτομα του περιβάλλοντός τους ή με τον τυχόν διπλανό τους επιχειρώντας μια σύζευξη ουσιαστικής επικοινωνίας, την οποία όμως τις περισσότερες φορές υποδαυλίζουν οι ίδιοι. Τα μονόπρακτα που αποτελούν το έργο θέτουν καίρια ζητήματα τόσο για τις σχέσεις όλων μας μέσα στην κοινωνία, όσο και για το γεφύρωμα της χασματικής ανθρώπινης επαφής.

Χιονοδρομικό κέντρο και κυνήγι στον Ολυμπο; Ε όχι πάλι!

Το μοναχικό καταφύγιο ανάμεσα στις πλαγιές του Ολύμπου Πηγή: Protagon.gr

Στη νέα του μορφή, το Προεδρικό Διάταγμα που θεωρητικά υφίσταται για να τον προστατέψει, καταργεί τον χαρακτηρισμό της «ζώνης απολύτου προστασίας», προβλέπει την κατασκευή νέου αναβατήρα για χιονοδρομία δίπλα από τον υφιστάμενο και επιτρέπει το κυνήγι σε ζώνη όπου υπάρχουν πλήθος ορειβατικών μονοπατιών και καταφυγίων!

του Μιχάλη Στύλλα
Πηγή: Protagon.gr
Θα θυμάστε πριν από λίγα χρόνια την πρόταση βορειοελλαδίτη υπουργού για τη δημιουργία «μικρού οικισμού καταφυγίων» στον Όλυμπο, έτσι; Η εγκατάλειψη των σχεδίων εκείνων ήταν μια μικρή προσωρινή μόνον ανάσα. Διότι το ταλαιπωρημένο Προεδρικό Διάταγμα περί του Εθνικού Δρυμού Ολύμπου, μετά από μια πολυετή πορεία μεταξύ υπουργικών γραφείων, γνωμοδοτήσεων αρμοδίων φορέων και έχοντας πάρει την έγκριση του κοινού μέσω δημόσιας διαβούλευσης, προσφάτως βγήκε από το συρτάρι, πλην όμως παραλλαγμένο. Στη νέα του μορφή, το Προεδρικό Διάταγμα που θεωρητικά υφίσταται για να προστατέψει τον Όλυμπο, καταργεί τον χαρακτηρισμό της «ζώνης απολύτου προστασίας», προβλέπει την κατασκευή νέου αναβατήρα για χιονοδρομία δίπλα από τον υφιστάμενο και επιτρέπει τη θήρευση σε ζώνη όπου υπάρχουν πλήθος ορειβατικών μονοπατιών και καταφυγίων!
Ο Ολυμπος με τα 1.700 είδη φυτών να αντιπροσωπεύουν το 25% της ελληνικής χλωρίδας, μερικά εκ των οποίων φύονται μόνο στον Όλυμπο (ενδημικά), θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα σημεία βιοποικιλότητας της Μεσογείου.

«Μικελάντζελο Αντονιόνι: Επάγγελμα σκηνοθέτης»

Μόλις κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος της εκδοτικής σειράς
Μόλις κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος της εκδοτικής σειράς «Με το Βλέμμα της Κριτικής», αφιερωμένος στον σπουδαίο Ιταλό σκηνοθέτη Μικελάντζελο Αντονιόνι: αξιόλογοι κριτικοί και θεωρητικοί του κινηματογράφου, όπως ο Χρήστος Μήτσης, ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, ο Λουκάς κας, ο Τάσος Ρέτζιος, ο Θόδωρος Σούμας, ο Τάσος Γουδέλης, ο Δημήτρης Χαρίτος, ο Γιώργος Παπαδημητρίου, ο Γιάννης Τοτονίδης, ο Νίκος Τσαγκαράκης, ο Νέστορας Πουλάκος κ.ά. γράφουν πρωτότυπα κείμενα για καθεμία από τις 15 συνολικά ταινίες του auteur του ιταλικού σινεμά. Μια κατατοπιστική εισαγωγή στο έργο και τη ζωή του σκηνοθέτη επιμελήθηκε ο Γιώργος Ρούσσος. Αρχισυνταξία: Νέστορας Πουλάκος.

Ο τόμος «Μικελάντζελο Αντονιόνι: Επάγγελμα σκηνοθέτης» κυκλοφορεί από σήμερα στα βιβλιοπωλεία, σε μια καλαίσθητη έκδοση της εκπαιδευτικής/εκδοτικής εταιρείας ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. Θα παρουσιαστεί την Παρασκευή 3 Μαΐου 2019, 21.00 μ.μ., στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48 Αθήνα).

Περισσότερες πληροφορίες: e-shop // www.tomellon.com // www.criticseye.gr

--

Nέστορας Πουλάκος
Vakxikon.gr Media Group
Ασκληπιού 17, 106 80, Αθήνα
Τηλέφωνο: 2103637867

Τάσης Παπαϊωάννου: Σκέψεις για την αρχιτεκτονική και την πόλη

Τον Απρίλιο συνεχίζεται ο κύκλος ομιλιών γύρω από την ελληνική και διεθνή αρχιτεκτονική με τον Αρχιτέκτονα-Καθηγητή Τάση Παπαϊωάννου, με στόχο να συμβάλει στη συζήτηση για την ποιότητα του αρχιτεκτονικού χώρου.

Η αρχιτεκτονική και η πόλη βρίσκονται σε μια αέναη και διαχρονική σχέση. Ρευστή, δυναμική, ευμετάβλητη, απρόβλεπτη. Η σύγχρονη ελληνική πόλη αλλάζει ραγδαία και επεκτείνεται άναρχα χωρίς στοιχειώδη σχεδιασμό, εκφράζοντας στον χώρο τον τρόπο ζωής της νεοελληνικής μεταπολεμικής κοινωνίας. Ζούμε σε μια εποχή όπου η εκρηκτική διάδοση της πληροφορίας έχει αλλοιώσει τα περιγράμματα των συνόρων και δημιουργεί νέες πραγματικότητες. Η εικόνα και το θέαμα που κυριαρχούν επιβάλλουν τα νέα πρότυπα της καθημερινότητάς μας. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαίος ο δημόσιος διάλογος για την Αρχιτεκτονική και τα προβλήματα της πόλης.

Δη­μή­τρης Χρι­στό­που­λος : Ἡ κί­τρι­νη ζα­κέ­τα

μο­νά­χα ὅ­ταν τὰ χέ­ρια μου σὲ χά­νουν, ἡ πο­νε­μέ­νη φαν­τα­σί­α μου σὲ κερ­δί­ζει. Ντί­νος Χρι­στι­α­νό­που­λος, «Ἀ­να­στο­λὴ» ΓΥΡΙΣΕ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ καὶ ἄ­νοι­ξε τὴν ντου­λά­πα. Πρῶ­τα τὸ δε­ξιὸ φύλ­λο ποὺ ἔ­τρι­ξε ἀ­πὸ τὴν ἀ­χρη­σί­α. Γκρι­νιά­ζει κι αὐ­τὴ μὲ τὸν τρό­πο της —σκέ­φτη­κε— ποὺ χέ­ρι δὲν τὴν ἀ­νοί­γει πιά. Ὅ­λα το­πο­θε­τη­μέ­να μὲ τά­ξη καὶ σει­ρά. Χώ­θη­κε ὁ­λό­κλη­ρος λὲς καὶ ἤ­θε­λε νὰ τ᾿ ἀ­γα­πή­σει γιὰ τε­λευ­ταί­α φο­ρά. Νὰ τὸν χα­ϊ­δέ­ψουν οἱ μπλοῦ­ζες, νὰ τὸν ἀγ­γί­ξει κι ἐ­κεῖ­νο τὸ τα­γι­ὲρ ποὺ φό­ρα­γε τὴν ἄ­νοι­ξη, νὰ τὸν τυ­λί­ξει καὶ τὸ μαν­τὼ ποὺ τό­σο τῆς πή­γαι­νε. Μαν­τα­ρί­νι, κισ­σός, ὀρ­χι­δέ­α πυρ­πό­λη­σαν τὶς αἰ­σθή­σεις του καὶ ζα­λι­σμέ­νος πι­σω­πά­τη­σε. Ἡ κί­τρι­νη ζα­κέ­τα κρε­μό­ταν τε­λευ­ταί­α δί­χως νὰ τὴν ἔ­χει ξε­θω­ριά­σει ὁ χρό­νος. Δί­στα­σε. Τὴν ἄ­νοι­ξε πά­νω στὸ κρε­ϐ­ά­τι, τὴ σι­δέ­ρω­σε μὲ τὶς πα­λά­μες του, τὴ δί­πλω­σε προ­σε­κτι­κά, τὴν τα­κτο­ποί­η­σε στὸ σα­κί­διό του – ἄ­στα­τος ὁ και­ρὸς τε­λευ­ταῖ­α, δὲν εἶ­ναι παῖ­ξε-γέ­λα­σε. Ὕ­στε­ρα, τὸ ἀ­ρι­στε­ρὸ φύλ­λο. Ἐ­δῶ δὲν χρο­νο­τρί­ϐ­η­σε. Φό­ρε­σε τὸ κα­ρὼ που­κά­μι­σο ποὺ τοῦ εἶ­χε ἀ­γο­ρά­σει ἐ­κεί­νη – «τώ­ρα εἶ­σαι ὁ­λό­ι­διος ὁ Ρόμ­περτ Ρέν­τφορντ στὸ Γη­τευ­τὴ τῶν ἀ­λό­γων, ὁ γη­τευ­τὴς τῆς δι­κῆς μου ζω­ῆς, μὴν σοῦ πῶ καὶ κα­λύ­τε­ρος», τοῦ εἶ­χε πεῖ ἡ Δε­σποι­νι­ὼ στὴν ἐ­πέ­τει­ο τοῦ γά­μου τους πρὶν ἀ­πὸ κάμ­πο­σα χρό­νια.

Notre Dame

του  Άντη Ροδίτη
Κάποιοι ανταποκρίθηκαν θετικά και κάποιοι αρνητικά στο πιο κάτω μήνυμα( https://oikologein.blogspot.com/2019/04/blog-post_28.html )  για την Παναγία των Παρισίων. Μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι, με όποια άποψη. Ο Κύπριος «πολίτης» όμως είναι ένας σπεσιαλίστας της επιβίωσης – τόσους αιώνες υπό ξένη κατοχή, έμαθε πια να φυλάει τα ρούχα του για να ’χει τα μισά!

Από τις αντιδράσεις που υπήρξαν μόνο ένα πράγμα απογοητεύει: Ότι κάποιοι κατάλαβαν ότι όντως υπάρχει υποψία οι Γάλλοι να έβαλαν φωτιά μόνοι τους στην εκκλησιά τους για… τουριστικούς λόγους! Λοιπόν, ήταν μόνο ένα υπονοούμενο, μια λογοτεχνική υπερβολή με μια δόση χιούμορ, με σκοπό να προκληθεί ο μηχανισμός της σκέψης. Να ιδωθούν κι άλλες διαστάσεις του γεγονότος κι όχι μόνο το κλάμα για την «πολιτισμική» απώλεια, που στο κάτω-κάτω δεν είναι μια και μοναδική για όλους.

Ότι δεν πρέπει να είμαστε υπερβολικοί, είναι ξεκάθαρο. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε από ένα λαό γενικώς αδιάβαστο, με αυτά τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ που διαθέτει σήμερα, να καταλαβαίνει πολλά κι από λογοτεχνία, ας πούμε! Είναι γνωστό ότι η Κύπρος ανήκε πάντα στους ελληνικούς τόπους που διάβαζαν λιγότερο.