Ημέρες ορειβασίας

Ημέρες ορειβασίας

Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Ευθύμης Παπαδημητρίου 1940-2012


Προδημοσίευση από αφιέρωμα στην ΑΥΓΗ

 

Ο κύκλος της ζωής του ήταν έμπλεως  γεγονότων,  συγκρούσεων και αντιφάσεων, νεωτερισμών  στη σφαίρα της οικολογικής προβληματικής αλλά και νεοφιλελεύθερων «πισωγυρισμάτων» μεγάλης κλίμακας.

 Ήταν πάντα με αυτή τη πλευρά – τη πλευρά της ριζικής,  κοινωνικής,  σοσιαλιστικής  αλλαγής – όμως αυτό δεν  εγκλώβισε την σκέψη του σε στερεότυπες «αλήθειες» και  ιδεολογικά «δεδομένα».. Αγαπήθηκε από τους ανθρώπους που τον περιέβαλαν γιατί όντας καταξιωμένος πανεπιστημιακός δάσκαλος  απέφυγε τη προσφυγή στην ακαδημαϊκή αυθεντία και  πέρασε μέσα στις γραμμές του κινήματος  απλός, μετριοπαθής, γλυκομίλητος, χωρίς τον «συνήθη» στόμφο της συντεχνίας του.

 

Ο πανεπιστημιακός, ο μαχητής της αυτοδιοίκησης, ο συμμέτοχος εκδοτικών εγχειρημάτων στο χώρο της οικολογίας, ο περιβαλλοντικός ακτιβιστής , ο ιστορικός της φιλοσοφίας για τη φύση αλλά και στοχαστής  Παπαδημητρίου, άφησε σε όλους εμάς τις ψηφίδες  μιας ζωής  δημιουργικής  και ανιδιοτελούς. Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία όπου πολλά νοήματα και ιδέες ατονούν, όπου η προβληματική και οι αγώνες για ποιότητα ζωής μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο,  η επαναξιολόγηση του έργου του  είναι μια σοβαρή πολιτική επιταγή,  για το χώρο της ευρείας Αριστεράς και της Οικολογίας:  Γιατί  είναι μια  καταξίωση της δυναμικής και  των ανθρώπων που ζουν μια ιδιαίτερη σχέση με το σκοπό τους, που αγαπούν και δεν χρησιμοποιούν αυτό που κάνουν….

 

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης (1342-1350)[1]


του Κώστα Λάμπου[2]


 

"Δεν έχει σημασία που ο πατριωτισμός είναι τόσο συχνά καταφύγιο

για αχρείους. Η διαφωνία, η εξέγερση και ένας γενικός χαλασμός του

κόσμου παραμένουν τα πραγματικά καθήκοντα των πατριωτών".

Μπάρμπαρα Έρενράιχ

Στο ύστερο Βυζάντιο παρατηρείται μια σταδιακή μετακίνηση της εξουσίας από τον αυτοκράτορα προς τους μεγαλοφεουδάρχες, οι οποίοι συνδύαζαν την υποστήριξή τους προς τον αυτοκράτορα με αντάλλαγμα την παραχώρηση μεγάλων εκτάσεων κρατικής γης, πράγμα που άλλαξε ριζικά τις σχέσεις ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης της γης, οπότε και "ο οικονομικός δεσμός κράτους και χωρικών αντικαθίσταται από το δεσμό γαιοκτήμονα και χωρικών", με συνέπεια οι γαιοκτήμονες "να στερούν από τους φτωχούς ακόμα και τον Ήλιο"[3].

Το Βυζάντιο, δομημένο όπως είναι πάνω στον σκοταδισμό της λεγόμενης ορθοδοξίας, της πιο σκληρής δουλοπαροικίας ασιατικού τύπου[4] και της απόλυτης πνευματικής στειρότητας, σπαράσσεται από «βυζαντινά πραξικοπήματα», θρησκευτικές συγκρούσεις μεταξύ «ορθόδοξων» και αιρετικών, μεταξύ «ησυχαστών» και «ζηλωτών», μεταξύ αυτοκρατορικών και αντιαυτοκρατορικών. Σε τελική ανάλυση, σπαράσσεται από ασταμάτητες συγκρούσεις μεταξύ των ευγενών μεγαλογαιοκτημόνων και του εκκλησιαστικού ιερατείου που ασκούν την εξουσία από τη μια μεριά και των εξαθλιωμένων δουλοπάροικων της υπαίθρου και των ναυτικών, των εμπόρων και των τεχνιτών που αποδεκατίζονται από την πείνα, στην οποία τους καταδικάζει η τάξη των αριστοκρατών μεγαλογαιοκτημόνων από την άλλη. Και, βέβαια, στο πλαίσιο αυτών των κοινωνικών συγκρούσεων λαβαίνουν χώρα και συγκρούσεις μεταξύ των αντίπαλων ομάδων για τη νομή της εξουσίας, αλλά αυτό, ως δευτερεύουσα αντίθεση, δεν αναιρεί την πρωταρχική κοινωνική αντίθεση μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων. Τα φορολογικά πλιάτσικα που τους επιβάλλει η κεντρική και η τοπική εξουσία, καθώς επίσης και οι ατέλειωτες πολεμικές και εμφυλιοπολεμικές περιπέτειες, οδηγούν, εδώ κι εκεί, τα φτωχά κοινωνικά στρώματα σε σπασμωδικές περιοδικές αγροτικές εξεγέρσεις, οι οποίες κατά κανόνα πνίγονται στο αίμα των εξεγερμένων. Από τον 13ο και τον 14ο αιώνα, όμως, οι συγκρούσεις αποκτούν έντονο κοινωνικό περιεχόμενο και η ιδέα "ότι η γη αποτελεί κοινό κτήμα και πρέπει να αφαιρεθεί από τους γαιοκτήμονες και την εκκλησία και να μοιραστεί στους αγρότες"[5] γίνεται αίτημα όλων των αγροτικών εξεγέρσεων.


Στις αρχές της δεκαετίας 1340 ο Ιωάννης Καντακουζηνός, που εποφθαλμιά τον αυτοκρατορικό θρόνο, συγκρούεται με την αυτοκρατορική φάρα των Παλαιολόγων. Η μερίδα του ιερατείου που έμεινε στην ιστορία γνωστή ως «Ησυχαστές»[6] συγκρούεται με τους «Ζηλωτές»[7], ένα λαϊκοθρησκευτικό κίνημα που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε στη Θεσσαλονίκη, τη δεύτερη μεγάλη πόλη του Βυζαντίου και τη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη των Βαλκανίων. Το Κίνημα των Ζηλωτών αντιμετώπιζε με καχυποψία τη συνεργασία του μεγάλου εξουσιαστικού ιερατείου με την αριστοκρατική φεουδαρχία και ζητούσε τον χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ ΣΤΗΣ ΖΗΡΕΙΑΣ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΗΓΑΙΝΩ


του Γρηγόρη Κλαδούχου

(ΤΑ ΣΗΜΑΤΑ - ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΤΟΠΩΝ)


Από ένα φίλο έλαβα μια ευγενική πρόσκληση: «… στην εκδήλωση 5⁰ Ziria Music Festival “Νίκος Δόικας’’». Οροπέδιο Ζήρειας (Κυλλήνη) Κορινθίας, υψόμετρο 1600 μέτρα.H απάντησή μου; Σκέψεις ανάμεσα σε πολλά που είναι συζητήσιμα. Όπως η αντίληψη της υπαίθρου, των βουνών. Τι σημαίνει ελευθερία της φύσης, προστασία της γης και στις γεωσυμβολικές όψεις της. Πεδία διερεύνησης για πολιτικούς, αυτοδιοικητικούς, συλλόγους, πολίτες. *

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ δεν σημαίνει μονάχα παγιοποίηση δεδομένων, αποκατάσταση τραυματισμένου τοπίου ως αισθητικού και αρχιτεκτονικού υποκειμένου. Αλλά και τιθάσευση της ανθρώπινης συμπεριφοράς στην εισβολή στα βουνά, στη φύση, με τη λάθος εκδοχή της ζωής. « Τη φύση πήρε για δάσκαλο ο άνθρωπος στο δρόμο του στη ζωή του». Αυτό πίστευε ο Πικιώνης. Δεν γνωρίζουμε αν θα το υποστήριζε σήμερα.
Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ, το βουνό: ψυχαγωγικά γήπεδα, τόποι προορισμένοι για ξεκούραση των ανθρώπων της πόλης. Η μεταπολεμική αλλά και η μεταπολιτευτική Ελλάδα χαρακτηρίσθηκε από την εγκατάλειψή τους. Η οικοδόμηση πόλεων διέρρηξε τη σχέση τους με τη φύση.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ Η ΑΝΑΓΚΗ ΦΥΓΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΞΕΝΟ, ιδιαίτερα της Αθήνας. Ωστόσο, μια νέα σχέση πόλης-υπαίθρου, αστικού πολιτισμού, αντιλήψεων, συμπεριφορών, επαφής με το χώρο της υπαίθρου,η χρήση του αγροτικού χώρου απαιτούν συζήτηση. Αλλά και οι άνθρωποι της υπαίθρου σε μια άνιση πολιτισμική σχέση εκδήλωσαν μια υποτέλεια στην «μητροπολιτική» επιβολή. Αυτή τη σχέση αλλά και μια ερμηνευτική του πολιτισμικού και φυσικού όγκου του βουνού, την αξιοποίησή του, περιγράφει η καθηγήτρια γεωφιλοσοφίας Λουίζα Μπονέζιο.
*

AΝΤΙ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΛΙΤΩΝ καλλιεργήθηκε η ψυχοκοινωνική οργάνωση αλλοτρίωσης, αυτοκαταστροφικής διάρρηξης δεσμών με την εργασία, τους τόπους, τα παραγωγικά, πολιτισμικά, οικιστικά συστήματα της ιστορίας και της υπαίθρου. Το ατομικό, κρατικό, συντεχνιακό ακύρωσε δεσμούς αλληλεγγύης, τοποφιλίας, οριζόντιας οικονομίας. Με αποτέλεσμα συμπεριφορές αποξένωσης από το πολιτισμικό περιβάλλον και δάνειους τρόπους ζωής.
ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, αλλά και συμπεριφορών πληρώνουμε και την κυριαρχία του ουίσκυ επί του οίνου. Το κρασί ταιριάζει στην Ελλάδα. Εδώ είναι ο Διόνυσος. Στην Κρήτη ταιριάζει η ρακί. Και η λύρα στα βουνά της.

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Έρχεται «ο μανάβης» στο θερινό σινεμά της ΕΡΤ, Αγία Παρασκευή



 Δεν πρόκειται για κυριολεξία, αλλά για ταινία…..Είναι η  ταινία  που θα προβληθεί στο προαύλιο της ΕΡΤ την Τρίτη 27-8 και θα συνδυασθεί με την παρουσία του σκηνοθέτη  Δημήτρη  Κουτσιαμπασάκου και στη συνέχεια με συζήτηση με το κοινό..

Η υπόθεση της ταινίας :

 Ο  πλανόδιος μανάβης Νίκος Αναστασίου  με τη γυναίκα του Σοφία,  κάνουν το ίδιο δρομολόγιο από τη δεκαετία του 1980, κάθε  εβδομάδα σε όλη τη διάρκεια του χρόνου! Τα τελευταία χρόνια στο δρομολόγιο βοηθάνε και τα δυο τους παιδιά, ο Κώστας και ο Θύμιος. Ξεκινώντας από τα Τρίκαλα ο Νίκος και η οικογένειά του επισκέπτονται τα εγκαταλειμμένα χωριά της νοτιοδυτικής Πίνδου, σε  μία διαδρομή 75 χιλιομέτρων Η ταινία (Διεύθυνση φωτογραφίας:  Χάρης Φάρρου,  Μοντάζ : Αποστόλης  Αγρογιάννης, ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 82')παρακολουθεί το δρομολόγιο τους στις τέσσερις εποχές του χρόνου. . .

 Η οικογένεια αυτή δεν είναι απλά έμποροι μαναβικής αλλά κυρίως  η μοναδική σταθερή επικοινωνία  των  κατοίκων τους με τον πολιτισμό και τον έξω κόσμο. Ένα "δούναι και λαβείν" διαφορετικό, που πυροδότησε την ιδέα του ντοκιμαντέρ.  Ο σκηνοθέτης είδε ότι "αυτό που συμβαίνει με τον μανάβη και τους κατοίκους της Πίνδου δεν είναι μια απλή πράξη αγοροπωλησίας αλλά ουσιαστικά μια πράξη ανθρώπινης επικοινωνίας»..

 

Η ταινία (« μάθημα ζωής πραγματικά απολαυστικό» «ένα διαρκές παρόν» κατά τον σκηνοθέτη, έχει πάρει το βραβείο κοινού για ελληνική ταινία άνω των 45 λεπτών στο  15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, η δε  προβολή της θα συνεχιστεί από το Σεπτέμβριο στις αίθουσες…

 

ΣΧΟΛΙΟ  ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ :

Κάποτε η αγορά δεν είχε προσλάβει – λόγω του μικρού μεγέθους της – τα απωθητικά και διχαστικά χαρακτηριστικά που έχει σήμερα. Επίσης, ο «μανάβης» ως πωλητής ζαρζαβατικών ήταν κάτι αδιανόητο, σε αγροτικές κοινωνίες πλουραλιστικής παραγωγής και αντιπραγματισμού… 

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

"Το καζίνο που πληγώναμε……"


 

Το 1960 το κίνημα για την αναβάθμιση της Παιδείας και για την διάθεση του 15% των κρατικών εσόδων στην εκπαίδευση  χρησιμοποιούσε το σαρκαστικό σύνθημα : «ΜΑΘΗΜΑ ΣΤΟ ΜΟΝ ΠΑΡΝΕΣ»…’Ηταν η εποχή που η ιδέα της τουριστικής αξιοποίησης προκαλούσε μια γενικευμένη σιελόρροια, τότε που ο Υμηττός κρινόταν μάλλον ανεπαρκής, που μέρος της Πάρνηθας ανακηρυσσόταν σε Εθνικό Δρυμό (1961), που ο τζόγος εθεωρείτο ή πολύ dirty ή  glamorous – σε απλά ελληνικά : Τουτέστιν βρωμοαπασχόληση ή αντιθέτως απασχόληση των πιο  «ματσωμένων» στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας….
Τα χρόνια πέρασαν, με αρκετά ελληνικά έργα να κάνουν σκηνικό τους τον «τζογότοπο» (κατά το βιότοπος…) της Πάρνηθας.  Πολλοί ορειβάτες περάσαμε από το τελεφερίκ και τις αίθουσες του Μον Παρνές για να βγούμε στο μονοπάτι προς το καταφύγιο του ΕΟΣ Αθηνών. Αρκετές φορές συγκρουστήκαμε με την εταιρεία που είχε τη τάση να βάλει χέρι στο δάσος, κι ακόμη άλλες  ακούγαμε  τις διαβεβαιώσεις της ότι κάνει το παν για να υποστηρίξει την περιβάλλουσα βλάστηση…Τη τελευταία περίοδο ήταν εντυπωσιακά δυσανάλογη με τον περιβάλλοντα χώρο η πολυτέλεια της αίθουσας του τελεφερίκ – μετά από κάποια ανακαίνιση, προς άγραν νέου κοινού....
Τελικά ο τζόγος πήρε μια νέα τροπή, διευρύνθηκε αλλά και διαφοροποιήθηκε. Τα «κοράκια» που καραδοκούσαν στα πέριξ του καζίνο για να δώσουν δάνεια με τοκογλυγικούς όρους και υποθηκεύσεις περιουσιακών στοιχείων, άρχισαν να αισθάνονται τον ερχομό της κρίσης πολύ πριν τη ΚΡΙΣΗ με κεφαλαία, που βιώνουμε σήμερα. Το καζίνο της Πάρνηθας ήταν κοντινό αλλά όχι τόσο όσο είναι τα καζινομπακάλικα των Βαλκανίων με τους κατοικημένους χώρους…Το εγχείρημα της δημιουργίας καζίνο στο Φάληρο είχε αποκρουσθεί από τη κοινή αντίδραση περιβαλλοντικών οργανώσεων και τοπικών κοπινωνιών στη δεκαετία του 90, όμως αυτό δεν μετουσιώθηκε σε «εκτροπή» το τζόγου στα υψίπεδα της Πάρνηθας….
Και τελικά φτάσαμε στη παρούσα κατάσταση, στην οποία αναφέρεται δημοσίευμα της «Καθημερινής» από τον Στάθη Κουσούνη (14.8.13) : 
 

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Φεστιβάλ World Crisis Theatre ( Θέατρο Παγκόσμιας Κρίσης) στο Μικρό Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου


Το να πετάς ατάκες για την κρίση και τους υπαίτιους γι’ αυτήν, έχει γίνει ένας κοινός τόπος για πολλές παραστάσεις και δηλώσεις ανθρώπων του θεάτρου στον Τύπο. Το να προσεγγίσεις όμως  θεατρικά την κρίση, πέρα από τον αφορισμό και το σύνθημα, είναι τόσο σημαντικό  όσο και δύσκολο. Αυτό ακριβώς υπήρξε η αιτία για την οποία συσπειρώθηκαν  θέατρα από πέντε ευρωπαϊκές χώρες στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού προγράμματος CULTURE World Crisis Theatre.  Πρόκειται για το γαλλικό σχήμα LaTransplanisphere, το ιταλικό Teatro Internazionale, το πορτογαλικό Ex Quorum, το γερμανικό  Bildung und Ιntegrazion και το Κέντρο Κλασικού Δράματος και Θεάματος του Παντείου Πανεπιστημίου,   που παρουσιάζουν τα έργα τους στο Μικρό Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου από τις 23 μέχρι και τις 25 Αυγούστου υπό την Αιγίδα του Ελληνικού Φεστιβάλ.. 

 

Η παράσταση Cyclops Survival (Επιβίωση των κυκλώπων) αποτελεί την συμβολή του Κέντρου Κλασικού  Δράματος και Θεάματος του Παντείου Πανεπιστημίου στην παρουσία του Προγράμματος World Crisis Theatre στο Μικρό Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου από τις 23 έως 25 Αυγούστου.

Κιτσοφρένεια

Από δικτυακό τόπο προσκείμενο στη Νέα Δημοκρατία (ANTINEWS)αντλώ  στοιχεία για μια «εθνικιστική κατασκήνωση»,  που οργάνωσε η Χρυσή Αυγή προ εβδομάδων τινών στην Κρήτη. Η κατασκήνωση  υποτίθεται ότι  απέβλεπε στο να αναβιώσει τον τρόπο ζωής των Αρχαίων Ελλήνων.
Οι  εικόνες  αθλουμένων με ακόντια και με ασπίδες στο σωτήριο έτος 2013 μΧ,  έχουν  το  στοιχείο της  κωμικής παραδοξότητας.  Οι λεγάμενοι είναι βεβαίως  προτιμότεροι από τυχόν αθλούμενους με πολυβόλα και  αλεξίσφαιρα γιλέκα,  αν και η ενασχόλησή τους  έστω και με μουσειακά πολεμικά εργαλεία καλλιεργεί ένα πνεύμα επιθετικότητας προς τον πολιτικό τους περίγυρο.
  Πολλές από τις «αναβιώσεις» που κατά καιρούς επιχειρήθηκαν από διάφορους, όπως επίσης και πολλές παρεμβάσεις στο χώρο από επίδοξους σωτήρες του Αρχαίου Πνεύματος, ήταν πραγματικά της πλάκας. Υπενθυμίζω  το εγχείρημα της εγκατάστασης γιγαντο-γλυπτού στον βορειοελλαδίτικο χώρο με τη μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ή  τη δημιουργία Αρχαίας Πόλης στον Όλυμπο στη δεκαετία του 80.
Όσοι θεωρούν  την υπόθεση του κιτς καθαρώς υποκειμενική, θα πρέπει να σκεφθούν  ότι το κιτς συνιστά πρωτίστως  «περιβαλλοντική ασυναρτησία»  – όσο ένα εξοχικό σε στυλ ελβετικού σαλέ στην (δεινώς χειμαζόμενη…) ανατολική Αττική  ή όσο μια τετραόροφη πολυκατοικία σε μυκονιάτικο στυλ σε κάποιο κυκλαδονήσι… Το  ενδυματολογικό  κιτς  συνίσταται από το αναντάν-μπαμπαντάν  των χρωμάτων ή από τα κουστούμια της  προτιμήσεως του Δημοσθένη Βεργή, το μαγειρικό κιτς εκπροσωπείται από τη σύνθεση «κρέμα σαντιγύ + σκορδαλιά (με πρόσθετες παστές σαρδέλες…), ενώ  το κιτς εσωτερικής διακόσμησης  εκπροσωπείται από ένα Νταλί τοποθετημένο πάνω από την κούνια μωρού….
Στον Χρήστο Παπουτσάκη του ιστορικού περιοδικού ΑΝΤΙ  ανήκει η πρωτοβουλία της εισαγωγής της έννοιας του κιτς στον ελληνικό δημόσιο λόγο -  με χώρα προελεύσεως  τη Γερμανία (  Kitsch). Έκτοτε η πρόγκα διανοουμένων και διανοουμενιζόντων  απέκτησε ένα σοβαρό ιδεολογικό όπλο, που όμως  δεν απέτρεψε  πολλές από τις  δυσμορφίες και δυσπλασίες του χώρου και των μορφών.
Τελευταίο και καθόλου ασήμαντο : Στον διάλογο του ANTINEWS με αφορμή το ακροδεξιό κιτς, ένας εκ των συμμετεχόντων [el greco ] καταθέτει μια εντυπωσιακή περιγραφή του ξεκαρδιστικού  κιτς  της απριλιανής δικτατορίας ….

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Ρίγανη αρίστης ποιότητας…..


Του Στέφανου Σταμέλλου

 

Το χωριό μας έχει ιδανικές συνθήκες για ρίγανη πολύ καλής ποιότητας• και λέμε πως είναι «ριγανότοπος». Γενικά η ελληνική ρίγανη θεωρείται η καλύτερη στον κόσμο, η δε ποιότητά της οφείλεται κυρίως στο μεγάλο υψόμετρο που φυτρώνει, στα ασβεστούχα, ξερικά και άγονα εδάφη, αλλά και στην πλούσια ηλιοφάνεια. Αυτές τις συνθήκες τις έχει το χωριό μας με το παραπάνω και ιδιαίτερα τα προσηλιακά μέρη της εξοχής, που είναι το πατρικό μας σπίτι. Η ρίγανη είναι πολυετές και σκληραγωγημένο φυτό κι ενώ αγαπάει τον ήλιο, αντέχει και στις  χαμηλές θερμοκρασίες αυτών των ορεινών περιοχών.

Στα μέσα της δεκαετίας του ΅60 και στις αρχές του ΅70 οι έμποροι έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη ρίγανη στην Ευρυτανία• και στο χωριό μας φυσικά. Έτσι κάθε καλοκαίρι, μικροί και μεγάλοι μαζεύαμε ρίγανη. Δεν υπήρχε ξεκούραση. Πρωί, μεσημέρι και μέχρι το σούρουπο, όλη η οικογένεια ήταν στο πόδι. Η μάνα με την αδερφή μας έπαιρναν το γαϊδούρι και πήγαιναν ώρες μακριά, σε δύσκολα και απομακρυσμένα μέρη και γύριζαν αργά το βράδυ, κατάκοπες, με το ζώο φορτωμένο. Μέχρι τα Βαρκά, πάνω από τους Δομιανούς και την Αγία Παρασκευή. Εμείς τα παιδιά, με το δρεπάνι ή με το σουγιά, δεν αφήναμε ρεματιά και όχτο που να μην τα περπατήσουμε. Αυτό που προσέχαμε πολύ ήταν να μην την ξεριζώνουμε. Ξέραμε ότι το ξερίζωμα σημαίνει καταστροφή για το φυτό.

Εκστρατείες να μαζέψουμε ρίγανη οργανώναμε μέχρι τα Σταρνήθια τα Δομιανίτικα, στο Χοχλίτικο το ρέμα, στα απότομα πουρναροτόπια, ακόμα και στο «βράχο», ανάμεσα στα Στεφάνια και στο Κατσιφέικο, πίσω από τον Γλα. «Στεφάνια» λέγαμε τους απότομους βράχους-ορθοπλαγιές, επικίνδυνες για γκρεμίσματα. Έτσι είχαμε το Τρανό Στεφάνι, το Μεσαίο Στεφάνι κλπ. Η Κοτρώνα και η Κοτρωνούλα, η Κρανιά και το Πετράλωνο, η Σκάλα και η Βρύση στο Κατσιφέικο, ατέλειωτα ονόματα και τοπωνύμια και καθημερινά «μετερίζια» για κείνα τα χρόνια. Πηγαίναμε με τα γίδια και τα πρόβατα, για ρίγανη, ή για να κόψουμε πουρνάρι και φιλίκι το χειμώνα, να τα φέρουμε στο μαντρί για τα κατσίκια.

Εκεί στο Τρανό το Στεφάνι τραυματίστηκε σοβαρά η γιαγιά στο κεφάλι με πέτρα, που έριξαν από ψηλά τα γίδια. Πρέπει να ήταν προς το τέλος της άνοιξης, αρχές καλοκαιριού, που είχαμε απολύσει τα κατσίκια. Το θυμάμαι πολύ καλά, ενώ ήμουνα - δεν ήμουνα έξι χρονών. Τη θυμάμαι σαν τώρα τη γιαγιά στο φορείο και τις επόμενες μέρες στο κρεβάτι με ένα πλαστικό καπέλο στο κεφάλι, όλο το καλοκαίρι, με τις μύγες να απειλούν με μόλυνση τις πληγές της με τα ράμματα. Τη γλύτωσε φτηνά, όπως λέγαμε τότε και έφυγε μετά από χρόνια, στα 91 της.

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Φεστιβάλ πνευστών της Γκούτσα : Το κάτι άλλο


 
Έχει αποκληθεί «σερβικό  Γούντστοκ», όχι 100 τοις 100 δικαιολογημένα, αλλά ούτε 100 τοις 100 αδικαιολόγητα. Δεν είναι ένα συμβατικό πολιτιστικό γεγονός με πολιτική χροιά, δεν είναι ένα θορυβώδες ψυχαγωγικό νταβαντούρι  πασπαλισμένο με ψιλοκομμένο πολιτισμό,  αλλά ένα  λαϊκό και νεανικό πολυγεγονός, με  κέφι πολλών μεγατόνων – δηλαδή εκρηκτικό   . Στη συσκευασία μιας εβδομάδας και μιας κωμόπολης 2000 κατοίκων….

 

Σαν βγεις  οδικώς στον πηγαιμό για τη Γκούτσα   μέσω Κοσυφοπεδίου, να εύχεσαι να είναι μικρός ο δρόμος, εκτός αν ενδιαφέρεσαι να προσλάβεις ειδικές εμπειρίες και εικόνες ασυνήθιστες. Φυσικά το να υποστηρίξεις ότι οι δικές σου εμπειρίες είναι αντιπροσωπευτικές ενός ευρύτερου συνόλου καταστάσεων,  συνιστά τυπικό ταξιδιωτικό  λάθος, γνωστό στην ιστορία από την εποχή του Ηρόδοτου. Αντίθετα η αφήγηση που δηλώνει τις χωροχρονικές της ορίζουσες  είναι λιγότερο εντυπωσιακή αλλά πιο αξιόπιστη…

 

Οδικώς λοιπόν, κινείται κανείς από τελωνειακού σταθμού εις τελωνειακόν σταθμόν  και  συναντά βλοσυρά  υπηρεσιακά πρόσωπα που εκτελούν με ζήλο τα  αστυνομικά τους καθήκοντα.  Που σε κάνουν να σκέπτεσαι ότι οι  συγκεκριμένοι άνθρωποι  υπεραμύνονται κάποιων θέσεων εργασίας,  χαμένων  διαφορετικά  αν οι λεγάμενοι ήταν πιο  χαλαροί  στους ελέγχους διαβατηρίων και αυτοκινήτων…

 

Δεν τολμώ να  γενικεύσω - γιατί  αυτό συνιστά υπέρβαση – όμως μπορώ να καταμαρτυρήσω περί της ποιότητας των  μεθοριακών «καμπινέδων» που συναντήσαμε . «Καμπινέδων» γιατί μόνο αυτός  ο παραδοσιακός όρος  τους ταιριάζει, αν και συνάντησα τουλάχιστον ένα που εκπλήρωνε στο ακέραιο τις προδιαγραφές του ακόμη πιο παραδοσιακού όρου «χέστρα» :  Όντας υπεδεέστερος και σκατωμένος περισσότερο και από  στρατιωτικά «αποχωρητήρια»  της δεκαετίας του 70…

 

Στα σύνορα του Κοσόβου  ορθώνεται επιβλητικά  η αλβανική  σημαία, ενώ αραιά και που στη διαδρομή προς βορρά συναντάει κανείς την αμερικανική. Υποθέτω – χωρίς φυσικά να είμαι σίγουρος -  ότι η χώρα αρχίζει να  συνέρχεται από το προ ετών γλυψιματοκρατικό παραλήρημα   με τις αναρτήσεις της αστερόεσας υπέρ του μεγάλου υπερατλαντικού συμμάχου, που επέβαλε την απόσπαση του Κοσόβου από τη Σερβία . Το υποθέτω, αγνοώντας την μετέπειτα  δυναμική των πραγμάτων αλλά έχοντας  εμπειρία από χώρες μικρές και φτωχομπινέδικες – ονόματα δε λέμε  – που σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας τους κραυγάζαν «ΖΗΤΩΣΑΝ ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ», για να την πατήσουν στη συνέχεια…

Η Άννα-Μαρία Παπαδημητρίου εκθέτει στο Μουσείο Ελιάς και Λαδιού

Στις  17 Αυγούστου στο Μουσείο Ελιάς και Λαδιού Πηλίου στην Άνω Γατζέα, εγκαινιάστηκε η Έκθεση ζωγραφικής  της Άννας Μαρίας Παπαδημητρίου, που  θα διαρκέσει μέχρι το Σάββατο 31 του μηνός  και θα είναι ανοιχτή 10:00- 12:00 το  πρωί και 7:00 – 9:00 το βράδυ.
Η καλλιτέχνης έχει λάβει μέρος στις παρακάτω ομαδικές εκθέσεις:Livres dArtistes – Κείμενα και αντικείμενα”, Γκαλερί 7, Αθήνα 2000, “Τομέας Ζωγραφικής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών”, Δημοτική Πινακοθήκη Καρδίτσας, 2002,“Biennale Νέων Καλλιτεχνών”, Creta Maris, Κρήτη 2002,“Απόφοιτοι του εργαστηρίου Δ΄ της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών”, ΕΠΑΣΚΤ, Αθήνα 2002, Έκθεση συνεργατών της γκαλερί Αστρολάβος, Αστρολάβος, Δεξαμενή 2005, “Εικόνα- Χώρος- Δράση”, Εικαστικό Επιμελητήριο Ελλάδας, 2006,“4 νέοι καλλιτέχνες”, Πινακοθήκη Σοφίας Λαζαρίδου, Καλλιθέα 2006, “Exclusives”, γκαλερί Αστρολάβος, Δεξαμενή, 2006,“Σύγχρονοι Δημιουργοί της Αφαίρεσης”, γκαλερί Αστρολάβος, Δεξαμενή 2006, “ Εικόνα- Χώρος- Δράση 2 ”, Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων 2008.
  Έχει κάνει ατομική έκθεση το 2010 στην Γκαλερί Αστρολάβος, Αθήνα.
 
O καθηγητής - κριτικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης αναφερόμενος στο έργο της ζωγράφου τονίζει:

 « Κάποτε η ζωγραφική ήταν το παράθυρο που άνοιγε στον κόσμο μιαν αποκάλυψη του ορατού. Σήμερα η ζωγραφική βιώνοντας κατάσαρκα την κρίση της, αν δεν θέλει ν' αναλωθεί σε εικονογραφικές αφέλειες, οφείλει να καταδυθεί στο βάθος του αόρατου. Και να το καταστήσει αισθητό.

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Νικόλας Χρυσός : Έκθεση φωτογραφίας


 

Ο φωτογράφος Νικόλας Χρυσός συνοδεύει με το φακό του κάθε προγραμματισμένη και αυθόρμητη δράση του Μουσικού Χωριού, από το 2006 μέχρι σήμερα.


Τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα της δουλειάς του, τα οποία παρουσιάστηκαν σε ψηφιακή προβολή τον Ιανουαρίου 2013 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, επιστρέφουν στον φυσικό τους χώρο κατά τη διάρκεια του Μουσικού Χωριού 2013.

Παράλληλα ακούγεται το soundscape που δημιούργησε ο μουσικός Αντώνης Μαράτος, μετά τις επιτόπου ηχογραφήσεις του στο Μουσικό Χωριό.

Video Montage: Κωνσταντίνος Καπσαλάς και Χρυσός Νικόλας.

Στο ρολόι, στο καφενείο Νέος Κόσμος, στη πλατεία Αγίου Λαυρεντίου, στο Πήλιο.

18-23 και 26-31 Αυγούστου 2013 από 19:00-01:00

Το Μουσικό Χωριό στον Άγιο Λαυρέντιο Πηλίου είναι μία από τις μεγαλύτερες μουσικές κοινότητες στην Ευρώπη, ένας θεσμός ελεύθερης ανταλλαγής μουσικών ιδεών και πρωτότυπων εκπαιδευτικών μοντέλων διαμέσου της μουσικής πράξης.

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΕΙΦΟΡΙΚΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΕΡΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ELCA

Από το Νίκο Θυμάκη, γεωπόνο, μέλος ΠΕΕΓΕΠ, εντεταλμένο για δημοσιεύσεις ELCA (thymakis@agroartistico.com)
 «Το Πράσινο εξασφαλίζει τη ζωή- η πίσσα και το τσιμέντο δεν …αναπνέουν»

Στα πλαίσια των 50 χρόνων από την ίδρυση του ELCA(Σύνδεσμος Ευρωπαίων Κατασκευαστών Πρασίνου), εκτός από τη  μελέτη για το πώς βλέπουν το Πράσινο των πόλεων οι κάτοικοί τους, παρουσιάστηκε και έρευνα με θέμα «οι παράγοντες επιτυχίας για τον αειφορικό σχεδιασμό των έργων του Αστικού Πρασίνου».  Η παρουσίαση έγινε στο European Green Congress που διοργάνωσε ο ELCA στο Αμβούργο , την 30η Μαΐου 2013. Εκεί, έγινε και η κατοχύρωση του όρου «υπηρεσίες οικοσυστημάτων» (ecosystem services0 και η πολιτική προσέγγισης όλων των θεμάτων Πρασίνου με ιδιαίτερη έμφαση στο μοντέλο της Πράσινης Πόλης (Green City) καθώς και στη δημιουργία Χάρτας και Άτλαντα Πρασίνου (Green Atlas).
Η έρευνα έγινε από τον Ιανουάριο έως τον Απρίλιο του 2013 από το Ινστιτούτο Αστικής Ανάπτυξης της Grenoble (Γαλλία) , αφορούσε 5 χώρες (Γαλλία , Μ. Βρετανία, Φινλανδία, Ολλανδία, Γερμανία) κι έγινε προσπάθεια να απαντηθούν τα ερωτήματα:
1.     Ποιοι είναι οι παράγοντες επιτυχίας για τον αειφορικό σχεδιασμό των έργων Αστικού Πρασίνου;
2.     Ποιοί είναι οι «παίκτες» σε πολιτικό , κοινωνικό , οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο που καθοδηγούν στις αποφάσεις;
3.     Ποιες συνεργασίες και μέσα από ποιά κοινωνικά μοντέλα είναι αυτά που πρέπει να προσανατολιστεί ο κλάδος για να πετύχει το στόχο;
Φαινομενικά , προκύπτει το αυτονόητο, ότι κατά βάση η έρευνα δείχνει ότι η δυναμική  της μελέτης του Αστικού Πρασίνου είναι εξαιρετική σε κάθε επίπεδο και ότι η επιτυχία ενός project  εξαρτάται κατά πολύ αν εγκαίρως αποτελέσει βασικό δομικό στοιχείο  μίας συνολικής μελέτης. Ως παραδείγματα επιτυχημένης μεθοδολογίας παρουσιάστηκαν το Green Grid του Ανατολικού Λονδίνου και το Millennium Village στο Greenwich, και τα δύο στη Μεγάλη Βρετανία. Και στις δύο περιπτώσεις, οι ελεύθεροι χώροι ήταν η βάση για να συνδεθούν αστικοί χώροι που πριν ήταν ξεκομμένοι. Μάλιστα, η ανάπτυξη του Green Grid μέσα και από δίκτυο αστικών λαχανόκηπων, θα αλλάξει τη «φυσιογνωμία» της περιοχής για τα επόμενα 20-30 χρόνια, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί, ενώ θα φέρει και αυτάρκεια προϊόντων στους κατοίκους!

Για τον τεχνοφασισμό του Zeitgeist Movement[1]


Γράφει ο Κώστας Λάμπος


 

«Ανακάλυψε το αρχιμήδειο σημείο, αλλά το χρησιμοποίησε

για τον εαυτό του. Φαίνεται πως μόνο υπ’ αυτό τον όρο του

επιτράπηκε να το ανακαλύψει».

Franz Kafka

1. Το φαινόμενο Zeitgeist movement

Τα τελευταία χρόνια της μεγάλης παρακμιακής κρίσης του καπιταλισμού έκανε την εμφάνισή του στον χώρο του κοινωνικού προβληματισμού, αναφορικά με το πού οδηγεί την ανθρωπότητα ο καπιταλισμός και στην αναζήτηση κάποιας εναλλακτικής λύσης, το λεγόμενο «Κίνημα του Πνεύματος της Εποχής», Zeitgeist movement, (ZGM) γενικά[2] με παραρτήματα σε όλον τον κόσμο, ακόμα και στην Ελλάδα[3]. Η φανερή πλευρά αυτού του μυστηριώδους κινήματος είναι το λεγόμενο «Σχέδιο Αφροδίτη» (Venus Project), ένα είδος «ευφυούς σχεδίου κατασκευής ενός καλύτερου κόσμου»[4], φερόμενο ως έργο του «επιστήμονα, του αυτοδίδακτου κοινωνικού μηχανικού, του βιομηχανικού σχεδιαστή, του μελλοντολόγου κ.λπ. κ.λπ.» και συγγραφέα του μανιφέστου με τον τίτλο The best that money cant buy. Beyond politics, poverty & war, Jacque Fresco[5], ο οποίος έχει δώσει σειρά διαλέξεων σε όλο τον κόσμο, αλλά και στην Ελλάδα, στην Καθημερινή[6], στον Αδέσμευτο Τύπο[7] και στην «Ζούγκλα»[8]. Κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα, καλεσμένος από την «Zeitgeist Hellas», ο ίδιος o Jacque Fresco στη συνέντευξή του, παρουσία και της συνεργάτιδάς του Roxanne Meadows, στην Καθημερινή ομολογεί: «μπήκα στην οργάνωση Κου Κλουξ Κλαν για ενάμιση μήνα και την διέλυσα! Επίσης συμμετείχα στο “Συμβούλιο των Λευκών Πολιτών” το οποίο διέλυσα σε ένα μήνα! Συμμετείχα σε διάφορες ακραίες οργανώσεις για να τους αλλάξω γνώμη»[9]. Βέβαια, ένας άνθρωπος με τέτοιες ‘υπερφυσικές’ ικανότητες θα μπορούσε να έχει απαλλάξει την ανθρωπότητα από εκείνες τις δυνάμεις και τις οργανώσεις, από όλα εκείνα τα συστήματα, του καπιταλισμού μη εξαιρουμένου, που θεωρεί και καταγγέλλει ως υπαίτιους για την παγκόσμια κακοδαιμονία, για να μπορέσει η ανθρωπότητα να ανασάνει και να προχωρήσει η ίδια μόνη της, χωρίς προστάτες, σε μια ανώτερη βαθμίδα του πολιτισμού της, αντί να πλασάρεται ο ίδιος ως Μεσσίας και σωτήρας της. Ας δούμε όμως τη φιλοσοφία και τους στόχους του Zeitgeist movement.

Πρόκειται για ένα «κίνημα» χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα, με κέντρο του τον απόλυτο τεχνοκράτη ιδρυτή του, με μια συγκεχυμένη φιλοσοφία, με αντιφατικούς στόχους και αντικρουόμενες θέσεις. Ένα ‘κίνημα’ που προβάλλει ως θέσεις του ένα μείγμα από μεγάλες και μικρές αλήθειες, από μισές αλήθειες, φαντασιώσεις και σοφιστικές αλχημείες, με πολύ εντυπωσιακό προπαγανδιστικό τρόπο, με παραρτήματα που στήνει στις περισσότερες χώρες του πλανήτη, με σειρά προπαγανδιστικών Videos στο διαδίκτυο, με ομιλίες του ιδρυτή του σε όλον τον κόσμο και με εκατομμύρια οπαδούς, θαυμαστές και εθελοντικά ή επαγγελματικά ‘στελέχη’ που παίρνει διαστάσεις ‘φαινομένου’. Ιδιαίτερα όταν προσχωρούν σ’ αυτό πέρα από διάφορους περίεργους και καλόπιστους απελπισμένους που θέλουν κάπου να ανήκουν και ψάχνουν από κάπου να πιαστούν =  και σκεπτόμενοι νέοι άνθρωποι που δικαιολογημένα ανησυχούν για τις συνέπειες της παρακμής και την έξοδο από αυτήν-  δεν μπορεί κανείς να το παρακάμψει, εκτός αν έχει κάποιο λόγο. Επειδή είμαι κι’ εγώ ένας από όσους ανησυχούν για τις εξελίξεις, αλλά με αναφορά στις ενεργές και αγωνιζόμενες δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και όχι σε μια θεοποιημένη τεχνολογία που ως deus ex machina θα λύσει τα προβλήματα της κοινωνίας-ανθρωπότητας χωρίς την κοινωνία-ανθρωπότητα, θα επιχειρήσω μια καλοπροαίρετη σύντομη προσέγγιση αυτού του «φαινομένου» με βάση τις θέσεις του, όπως αυτές διατυπώνονται στο ‘μανιφέστο’ του Ζακ Φρέσκο και στις διάφορες συνεντεύξεις του και όχι με βάση το τι πιστεύουν τα μέλη και οι οπαδοί του.:

Eλένη Κοβάνη 1947-2013

Τη γνώρισα στο ΑΣΠΡΟ του Ραχούτη – ένα μπαρ στην οδό Σίνα, που ήταν ταυτόχρονα  γαλακτοπωλείο (!) και σημείο πώλησης διαφόρων ειδών. Που   διέθετε ακόμη  ένα   τζουκ μποξ  και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, από την ουγγρική ραψωδία του Λιστ  έως τραγούδια του Ανταμό !  Η Ελένη ήταν  μικροκαμωμένη όσο και αυτός ο χώρος , όπου συχνάζαν διάφοροι φοιτητές τη περίοδο 1966-67.

 Τη συνάντησα μετά από πολύ καιρό, όταν το ΑΣΠΡΟ είχε εκλείψει λόγω αντιπαροχής, ενώ η ίδια ήταν ερευνήτρια του ΕΚΚΕ, ώριμη πλέον γυναίκα. Η παιδούλα είχε φύγει, όμως τα ίχνη της ήταν παρόντα στο διάδοχο πρόσωπο.

 Το ενδιαφέρον μου για το έργο της ξεκίνησε από το βιβλίο της «Λιμνών αποξηράνσεις – μελέτη αειφορίας και πολιτιστικής ιστορίας» , που είχε εκδοθεί από το ΕΚΚΕ μαζί με παρεμφερή εργασία της Καλλισθένης Αβδελίδη. Για πολλά χρόνια είχα να λέω για την πολυπρισματική  προσέγγιση του θέματος από την Ελένη και  για την ολιστική περιγραφή των κοινωνικών και περιβαλλοντικών καταστάσεων στη λίμνη Κάρλα, που απείχε παρασάγγες από διάφορα συμβατικά γραψίματα οικολογιζόντων,  με τυποποιημένες,  άχρωμες/άοσμες πληροφορίες. Η Ελένη είχε κάνει μια  επιστημονική εργασία που δεν ήταν απλή προσθήκη στο βιογραφικό της ή απλή   βιβλιογραφική πηγή για άλλες εργασίες  -  αλλά  αναγνώσιμη και  ελκυστική για το ευρύτερο μορφωμένο κοινό….
Στη «Φιλοσοφία και αισθητική του αγροτικού τοπίου», δοκίμιο που  εκδόθηκε το 2005  ύστερα από επιστημονικό συμπόσιο στο κτήμα Μερκούρη της Ηλείας, η Κοβάνη έδινε πάλι τις ίδιες λεπτές νότες μιας ολιστικής προσέγγισης του θέματός της. Σημείωσα τη συσχέτιση που έκανε ανάμεσα στην ανάδυση της εορτής και στο αγροτικό πεδίο, την  αναφορά  στην εορταστική ανάταση και οικουμενικότητα που μπορούσε να κερδίσει έστω και μια κλεισμένη στον εαυτό της μικρή κοινότητα. Σημείωσα τις καταχωρίσεις που έκανε στη σαρκαστική αντιμετώπιση της «αστικής αγρεπαύλεως» από τον Τζέϊμς Τζόϋς,  κι ακόμη  την αντιπαλότητά της με το εγχείρημα χειραγώγησης της φύσης. Αυτό που περιέγραφαν, αρκετά πρώϊμα, οι στίχοι   του Αντονέν Αρτώ : «Πρέπει με όλα τα δυνατά μέσα….να αντικαταστήσουν τη φύση όπου μπορεί να αντικατασταθεί….όπου η αληθινή φύση δεν έχει τι να κάνει – κι οφείλει να παραχωρήσει μια για πάντα και ντροπιασμένα τη θέση της  σ’ όλα τα θριαμβικά υποκατάστατα…»
Σε  συνέδριο που οργάνωσε  το Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου  Θεσσαλίας  τον Μάρτιο του 2008 η Κοβάνη  είχε την ευκαιρία να επανέλθει  στο θέμα της αποξηραμένης μεν αλλά  προοριζόμενης για αποκατάσταση  λίμνης Κάρλας, για να αξιώσει μια πλήρη και ολική αναβίωση : Έστω και αν το ερευνητικό της πνεύμα αναμετρoύσε   τη δυσκολία αυτού του εγχειρήματος,  σε μια εποχή υποχώρησης της παραδοσιακής αγροτικής ζωής.

Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΚΟΖΑΝΗΣ : Τα “Ξενία” μπαίνουν “ενέχυρο” …


Τα "Ξενία" είναι αρχιτεκτονικά δημιουργήματα της δεκαετίας του ’50.
Είχαν  ως βασικούς σχεδιαστές - κατασκευαστές τον  Άρη Κωνσταντινίδη & Χ. Σφαέλλο κι ένα επιτελείο νεαρών αρχιτεκτόνων που συνεργάστηκαν με κορυφαίους αναγνωρισμένους δημιουργούς (Πικιώνης, Βώκος, Κιτσίκης κ.ά).
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όλων των  «Ξενία» ήταν:  α) η αρμονική σχέση εσωτερικού και εξωτερικού χώρου και η ένταξη στο τοπίο, β) η απλότητα και η σαφήνεια της μορφής, γ) οι λιτές γραμμές δ) η ορθή επιλογή προσανατολισμού και η αξιοποίηση του φυσικού φωτισμού κλπ

Οι προσπάθειες του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης "Monumenta”, καθώς και τοπικών περιβαλλοντικών και άλλων συλλογικοτήτων την προηγούμενη δεκαετία ανέδειξαν και καθιέρωσαν μερικά από αυτά τα κτίσματα ως διατηρητέα μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο τους.
Ωστόσο οι γνωστές παθογένειες της ελληνικής διοίκησης, καθώς και η πολύπλευρη κρίση εμπόδισαν οποιαδήποτε ενέργεια για τη συντήρηση - αποκατάστασή τους και τη λειτουργία τους ως μικρών ξενοδοχειακών μονάδων, οι οποίες θα μπορούσαν να προσελκύσουν μια αξιόλογη μερίδα τουριστών.

Δυστυχώς σήμερα, το υπουργείο Οικονομικών εκχωρεί τα "Ξενία" στο ΤΑΙΠΕΔ, (ως -περίπου- ενέχυρο για το δημόσιο χρέος !), χωρίς την παραμικρή μέριμνα για την αρχιτεκτονική αξία τους. Πρόκειται για μια εντελώς απερίσκεπτη κίνηση, στην οποία πρέπει όλοι να αντισταθούμε για να μη γίνει πράξη.
Η Ιστορία, η Μνήμη και ο Πολιτισμός δεν αποτιμείται ή  εκποιείται με λογιστικές πρακτικές.

Έρχονται UFO…


ΑΥΓΗ 17.8.2013

Η  UFOλογία και η ΜπαρUFOλογία  είχαν  διαχρονική παρουσία στη ζωή των λαών  από τον  προηγούμενο   αιώνα….Η διεθνής κοινή γνώμη δεν «εμβολιάσθηκε» αποτελεσματικά  εναντίον της ουφολογίας, ακόμη και όταν ο μετέπειτα  σκηνοθέτης Όρσον Ουέλς , ως ραδιοφωνικός εκφωνητής, ανήγγειλε το 1938 απόβαση  Αρειανών στο έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών  !


 

  Τότε  ενάμισι εκατομμύριο   Αμερικανοί   είχαν πάθει  τη πλάκα τους,    όμως  η αποκάλυψη της φάρσας  δεν τους συνέτισε  : Απεναντίας τις επόμενες δεκαετίες  πολλοί  εκατέρωθεν του Ατλαντικού  συνέχισαν  να «τσιμπάνε» σε πιο ήπιες  αναφορές ουφολογικού περιεχομένου ..Πρόσφατα  η  θέσπιση της πρώτης Δευτέρας κάθε Ιουλίου ως διεθνούς ημέρας των ουφο(!) έδειξε ότι η  κοινή γνώμη παραμένει ευάλωτη σε  ανορθολογικές θεωρήσεις  - που δεν είναι  μόνο πολιτικές  ….

 

Εν τω μεταξύ τα πραγματικά   «άγνωστα ξένα αντικείμενα» ( UFO )    υπάρχουν, όμως είναι διαφορετικά από τις φαντασιώσεις των διαφόρων ευφάνταστων ….  Είναι τα θραύσματα  κοσμικών  «ανακατατάξεων» που κινούνται με τεράστιες ταχύτητες στο εγγύς διάστημα , συχνά δε έχουν  απειλητικό μεγέθη.  Τον περασμένο Φεβρουάριο ένας αστεροειδής «αναχαιτίσθηκε» από την ατμόσφαιρα πάνω από το Τσελαμπινσκ της Ρωσσίας, τραυματίζοντας περίπου 1000 ανθρώπους . Έκτοτε πολλοί μελετητές  υποστήριξαν ότι ο  συγκεκριμένος αστεροειδής των  11.000 τόνων   δεν είναι μεμονωμένος αλλά ακολουθείται από μια ολόκληρη «συμμορία» τοιούτων , αγνώστων διαστάσεων, που μπορούν να «πετύχουν» τη γη  με καταστρεπτικά αποτελέσματα. Εκεί λοιπόν που σχεδόν είχαμε συμφιλιωθεί με την προοπτική της διέλευσης του αστεροειδούς Apophis σε απόσταση ασφαλείας από τον πλανήτη μας (2032 μΧ), οι νέες διακινδυνεύσεις εγείρουν νέα προβλήματα όσον αφορά την άμυνα της βιόσφαιρας…. 

 

Με όρους χύδην γιωταχιδισμού, θα λέγαμε ότι η  ατμόσφαιρα είναι για τη βιόσφαιρα ό,τι  ένας αερόσακος  για το αυτοκίνητο…Πριν μερικά χρόνια,   με αφορμή τη χρήση των χλωροφθορανθράκων (CFC), το διεθνές οικολογικό κίνημα είχε υπογραμμίσει  την ανάγκη  προστασίας της «υπαρκτής»   στιβάδας του όζοντος στην ατμόσφαιρα,  για την ανακοπή της δολοφονικής υπεριώδους ακτινοβολίας. Τελικά οι CFC «εξώσθηκαν» από διάφορες  παραγωγικές διαδικασίες και η υπόθεση  ηρέμησε.

 

Με αυτά και με ετούτα  δεν θα ήθελα να καταλήξω στο ότι τα κόμματα πρέπει να συμπεριλάβουν  στις θέσεις τους   την καταγγελία των παραπλανητικών  και  την  αντιμετώπιση των πραγματικών  ουφο !   Απλά θα ήθελα να γενικεύσω υποστηρίζοντας , ότι όλοι  οι βυθισμένοι στη λάντζα της επικαιρότητας πρέπει  να ξεκλέβουν ορισμένες  στιγμές   για ευρύτερους,   οικουμενικούς συλλογισμούς.

 

Το 1997, κάποιοι οικολογούντες επανεκδίδαμε το περιοδικό ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ με αφιέρωμα στο πλέον «εξαντρίκ» περιβαλλοντικό θέμα – που ήταν η «Οικολογία του διαστήματος».   Συμβαίνει και αυτό : Συχνά η φυγή από την επικαιρότητα  λειτουργεί σαν ένα εποικοδομητικό  διάλειμμα, ιδιαίτερα καθοριστικό   για μια δριμεία επάνοδο…      
 Σχετικά δες
http://oikologein.blogspot.gr/2013/07/ufo.html

 

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Καρπουζο-ποίηση…



Υπάρχει μια τέχνη που είναι επικαιρική, δεμένη με τις παλίρροιες και αμπώτιδες της φύσης, επομένως βραχείας πνοής – αλλά για τούτο το λόγο όχι και  ασήμαντη. Έτσι λόγου χάρη στην Λαπωνία το χειμώνα,  η καλλιτεχνική διαχείριση του πάγου αποδίδει εξαίσια γλυπτά έως  και οικοδομήματα –  που μπορούν  να λειτουργήσουν ακόμη και ως ξενοδοχεία . Στην Πράγα η σχετική στερεότητα και διάρκεια των καρπουζοφλοιών (!) έχει επιτρέψει τα τελευταία χρόνια την ανάπτυξη μιας τέχνης, την οποία θα μπορούσαμε να ονοματίσουμε ως «καρπουζογραφία»…Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν «τα σφάζουν όλα» και δεν «τα μαχαιρώνουν», αλλά κρατούν ορισμένα για τον καλλιτεχνικό οίστρο των καρπουζογράφων…

Σχετικά δες