Γλώσσα των σφυριγμάτων

 

Του Γιάννη Σχίζα

Αυγή 31.7.21 

Η ευρεία περιοχή της Νότιας Εύβοιας είναι γνωστή για τον πλούτο των πολιτιστικών στοιχείων. Ξεκινώντας από την τέως λίμνη Δύστου, όπου το λοφώδες επίκεντρό της δηλώνει την παρουσία ανθρώπων από τη νεολιθική εποχή. Στα Στύρα υπάρχει η ομώνυμη ακρόπολη, με σημαντικές χαράξεις πάνω στους βράχους και εντυπωσιακή πύλη, στη Κάρυστο δεσπόζουν  το Μπούρτζι και οι κίονες που έχουν εγκαταλειφθεί σε μια πλαγιά προκαλώντας δέος  καθώς και το κοντινό  ρωμαϊκό λατομείο. Το Κάβο Ντόρο είναι μια διακριτή περιοχή όπου οι απίθανες ανυψώσεις των βουνών την κάνουν να εμφανίζεται σαν  «αγριότοπος». Στο χωριό  Αντιά υπάρχει  η γλώσσα των σφυριγμάτων, που απέμεινε  με λίγους ομιλητές και που γι αυτήν έγινε πρόσφατα εκδήλωση  . Το τριήμερο που οργανώθηκε για  τον συγκεκριμένο  εντυπωσιακό τρόπο επικοινωνίας προσπέρασε μάλλον   διάφορα ερωτηματικά :

Η απώλεια του ποιητή Δημήτρη Κακαβελάκη

 

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Κρητικών Σπουδών-Ιδρύματος Καψωμένου εκφράζει τη βαθιά οδύνη της Διοίκησης και των Μελών του για την απώλεια του Ποιητή Δημήτρη Κακαβελάκη, μιας πνευματικής προσωπικότητας των Χανίων με πολλαπλή προσφορά στα γράμματα, στην ελληνική δημοσιογραφία, στην πνευματική ζωή του τόπου. Ο ίδιος έφυγε δικαιωμένος και πλήρης ημερών. Το δυστύχημα είναι ότι μας άφησε σε μια κρίσιμη ιστορική καμπή για την Ελλάδα και για την ανθρωπότητα, τώρα που οι άνθρωποι έχουν περισσότερο παρά ποτέ ανάγκη από τη συνδρομή και την καθοδήγηση του Ποιητή-προμάχου και του Ποιητή-προφήτη, αυτού του ξεχωριστού κι ευλογημένου είδους ηγεσίας, που η μεγάλη πνευματική μας παράδοση δε μας στέρησε ποτέ. Γιατί απ’ αυτή τη φύτρα κρατούσε ο Δημήτρης Κακαβελάκης, με όλη τη σεμνότητα και τη διακριτικότητα που χαρακτήριζε την ακάματη και γενναιόδωρη πνευματική προσφορά του.

Το έργο του Δημ. Κακαβελάκη  διέπει η ίδια προβληματική που εμπνέει όλα περίπου τα πρωτοποριακά – ευρωπαϊκά και διεθνή – κινήματα του 20ού αιώνα. Πίσω από κάθε τολμηρή καινοτομία του υπάρχει ο ανατρεπτικός κώδικας του ευρωπαϊκού μοντερνισμού: απόρριψη του στρεβλού μοντέλου που ορίζει την κατεύθυνση του δυτικού εργαλειακού ρασιοναλισμού, ο οποίος απομακρύνεται σταθερά από τα κλασικά ανθρωπιστικά ιδεώδη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και τείνει να συγκροτήσει τον αντίπαλο πόλο. Αυτή την ολέθρια παρέκκλιση η πνευματική πρωτοπορία της Ευρώπης διέβλεπε και κατήγγελλε από τα τέλη του 19ου αιώνα.             

Δοκιμή και ευαισθησία για τους οίνους Χατζηδάκη

 

του Αργύρη Καλλιανιώτη

 

Η Στέλλα Χατζηδάκη με το Vinsanto 2004 που οινοποίησε ο πατέρας της

Πολλοί είναι οι τρόποι προσέγγισης του κρασιού, όπως και κάθε προϊόντος. Ανάμεσα σε άλλα, διαφοροποιούνται από την ιδιότητα του ανθρώπου που κάνει την προσέγγιση: του οινοπαραγωγού, του έμπορα, του εστιάτορα, του επαγγελματία δοκιμαστή, του οινόφιλου, του απλού καταναλωτή... Πρόσφατη επίσκεψη στο Οινοποιείο Χατζηδάκη στη Σαντορίνη που έδωσε την ευκαιρία δοκιμής σχεδόν όλων των κρασιών του, οριζοντίως και καθέτως, ανέδειξε και συνέδεσε δημιουργικά τρεις από αυτούς τους τρόπους: τον άκρως συναισθηματικό μίας νέας οινοποιού, που είναι, φυσικά, εντελώς προσωπικός, τον τεχνικό τής οινολόγου, που εστιάζει στο «πώς» και αυτόν με ουδετερότητα, του δημοσιογράφου οίνου, με επίκεντρο το κρασί.

Η δοκιμή των οίνων Χατζηδάκη πυροδότησε ενδιαφέρουσα συζήτηση με τη Στέλλα Χατζηδάκη και τη Μαριέττα Σαμαρά, την πρωτότοκη κόρη της οικογένειας και μία από τις οινολόγους της οινοποιίας, αντιστοίχως. Έτσι προέκυψε και ο τίτλος του παρόντος άρθρου, παράφραση του «Λογική και Ευαισθησία», από το μυθιστόρημα της Τζέιν Όστεν. Διότι αντιτάχθηκαν από τη μια πλευρά η τεχνική δοκιμή και από την άλλη το συναισθηματικό άγγιγμα μίας πολύ νέας σε ηλικία οινοποιού, της Στέλλας Χατζηδάκη. Η Στέλλα βίωσε όσα πρόλαβε πλάι στον οινοποιό - οινολόγο πατέρα της, Χαρίδημο Χατζηδάκη, δέθηκε παιδιόθεν και προσωπικά με το οινοποιείο και τα κρασιά του, αλλά και με νέους οίνους που παράχθηκαν μετά το θάνατο του πατέρα της. Είναι, λοιπόν, φυσικό να ταλαντεύεται, όπως η Όστεν συγγράφοντας το πόνημά της, ανάμεσα στη λογική και στην ευαισθησία. Ευτυχώς, στην περίπτωσή της υπάρχει η πολυτέλεια πότε να θριαμβεύει η μία και πότε η άλλη, μακάρι ισορροπημένα.

Περιπλανήσεις σε ακίνητο παρόν

 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ / ΠΟΙΗΣΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Ιουλία Τολιά

 

ISBN 978-960-303-276-2

ΣΕΛΙΔΕΣ: 62

ΤΙΜΗ: 8 ευρώ

 

 

 

 

Ό

πως και στις προηγούμενες συλλογές της, έτσι και στις Περιπλανήσεις σε ακίνητο παρόν, η Ιουλία Τολιά γράφει «επιμέρους ποιήματα» σαν να συνθέτουν υπογείως ένα και μόνο ενιαίο ποίημα, ένα ποίημα που υφαίνεται με το ίδιο νήμα της ποιήτριας-υφάντρας που σαν επιδέξια αράχνη πλέκει ένα λεπτό, εύθραυστο, αλλά απόλυτο λειτουργικό ιστό σε θέματα αιχμαλωσίας και σαγήνης του αναγνώστη-αποδέκτη της. Σχεδόν με υπνωτιστικό τρόπο η Τολιά επιδίδεται σε μια επίδειξη αφαίρεσης και γύμνιας τους λόγου από καθετί περιττό, αφήνοντας μέσα στο κάθε ποίημα αποκλειστικά και μόνο όλα εκείνα τα στοιχεία που σαν πυξίδα θα οδηγήσουν και θα βυθίσουν τον αναγνώστη στον κόσμο των υπαρξιακών της αναζητήσεων.

Ντὰν Σβάρτζ (Dan Schwartz) : Θυ­μᾶ­μαι (Remember)

 

ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ εἴ­κο­σι χρό­νια γιά νά γρα­φτεῖ αὐ­τή ἡ ἱ­στο­ρί­α. Στό τέ­λος ἕ­νας δύ­της χά­νε­ται. Ἄν θέ­λε­τε νά στα­μα­τή­σε­τε τώ­ρα, αὐ­τό εἶ­ναι ὅ­λο κι ὅ­λο.

***

Τό πράγ­μα ξε­κί­νη­σε ὅ­ταν, μέ τήν ἄ­κρη τοῦ μα­τιοῦ μου, εἶ­δα τίς πορ­το­κα­λι­ές καί μαῦ­ρες ρί­γες ἑ­νός τί­γρη. Σκέ­φθη­κα πώς ἴ­σως ἤ­θε­λε νά φά­ει τό χέ­ρι μου, ἀλ­λ’ ἀν­τι­θέ­τω­ς ἔ­γλυ­φε ἤ­ρε­μα ἕ­να κου­τά­κι πα­γω­μέ­νου γι­α­ουρ­τιοῦ πε­τα­μέ­νου πά­νω στό βρώ­μι­κο ἔ­δα­φος τοῦ πα­ρά­δρο­μου μιᾶς πό­λης. Χλα­πά­κια­σε κά­θε στα­γό­να, κ’ ὕ­στε­ρα τό ἴ­διο τό κου­τά­κι τσά­κι­σε, στά σα­γό­νια του. Ἡ ὥ­ρα ἦ­ταν ἑ­πτά.

       Ὁ τί­γρης με­τα­φέρ­θη­κε πί­σω στόν ζω­ο­λο­γι­κό κῆ­πο (ἤ ἦ­ταν μιά ἰ­δι­ω­τι­κή κα­τοι­κί­α;), ἀλ­λά μ’ ἔ­κα­νε νά σκε­φτῶ πο­λύ γιά τόν ὠ­κε­α­νό. Πώς τά ζῶ­α ἐ­κεῖ, μέ με­ρι­κές ἐ­ξαι­ρέ­σεις, δέν φεύ­γουν πο­τέ. Μέ­νουν ὅ­που βρί­σκον­ται κι ὅ­λα τούς πα­ρέ­χον­ται. Εἶ­πα σέ κά­ποι­ον τί σκε­φτό­μουν. Ἐ­πι­θυ­μοῦ­σα τό νε­ρό.

       Πολ­λοί στή ζω­ή μου μέ προ­ει­δο­ποί­η­σαν πώς ἡ σκέ­ψη δέν ἦ­ταν κα­λή, ὅ­μως λά­θευ­αν.

***

Διηγήματα του Τσέχοφ, σε μετάφραση Ελένης Κατσιώλη

 

Πανευρυτανική Κινητοποίηση

 

"Ιππείς", στο φεστιβάλ Δωδώνης

 

Με τους «Ιππείς» του Αριστοφάνη, τη μεγάλη καλοκαιρινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, συνεχίζει το πρόγραμμά του το 5ο Φεστιβάλ Δωδώνης. «Για πέμπτη χρονιά έχουμε την τιμή να συνεχίζουμε τη συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο», σημειώνει ο Δήμαρχος Δωδώνης κύριος Χρήστος Ντακαλέτσης. Πρόκειται για μια σύμπραξη με στόχο, όπως τονίζει και ο ίδιος: «την παρουσίαση ποιοτικού πολιτιστικού προϊόντος, ώστε σε συνδυασμό με τις στέρεες βάσεις που θέτουμε διαρκώς, ο θεσμός του Φεστιβάλ Δωδώνης να αποκτήσει την αίγλη του ιστορικού παρελθόντος».

 

 

Λίγα λόγια για την παράσταση 30 χρόνια μετά το τελευταίο τους ανέβασμα από το Εθνικό Θέατρο οι Ιππείς καλπάζουν σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου.

Πευκοδάση και φωτιές : Οι βολικοί μύθοι

 

Συνέντευξη με τον Μαρτίνο Γκαίτλιχ, βιολόγο-περιβαλλοντολόγο και συγγραφέα πολλών βιβλίων για το ελληνικό τοπίο και το φυσικό περιβάλλον

Ηλίας Ευθυμιόπουλος
athensvoice.gr

Στην Ελλάδα, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, η δασική βλάστηση έχει αυξηθεί, παρά τις πυρκαγιές. Υπήρξαν βεβαίως και τοπικές μειώσεις, με εντονότερη την αποδάσωση σε παράκτιες, τουριστικές και πεδινές περιοχές. Οι δασικές πυρκαγιές υπήρχαν και πριν την εμφάνιση του ανθρώπου. Αλλά και στη σημερινή εποχή, βάσει όλων των δεδομένων, οι εμπρησμοί αποτελούν ένα δευτερεύον υποσύνολο. Ο ανθρώπινος παράγοντας, εκούσιος ή ακούσιος, είναι μεν υπαρκτός, αλλά το πραγματικό πρόβλημα είναι η γειτνίαση και η διείσδυση των οικισμών μέσα σε αυτά. Οι ζώνες ανάμειξης και διεπαφής δασών και οικισμών, αυξάνουν τον κατακερματισμό του δάσους, τον κίνδυνο για καταστροφικές πυρκαγιές,  και την πιθανότητα για ανθρώπινες απώλειες.

Κύριε Γκαίτλιχ, ποιοί φταίνε για τις φωτιές στα δάση; οι εμπρηστές, οι οικοπεδοφάγοι, οι εχθροί μας; 

Υπάρχουν σίγουρα αρκετοί αστικοί μύθοι γύρω από το θέμα αυτό. Ας αρχίσουμε απομυθοποιώντας τον τελευταίο που αναφέρατε, με τη βοήθεια της απλής λογικής: Συχνά ακούμε ότι οι Τούρκοι ή κάποιοι «ξένοι πράκτορες» βάζουν τις φωτιές στα δάση της χώρας μας, όμως ας θυμηθούμε ότι οι δασικές πυρκαγιές δεν είναι ένα αποκλειστικά ελληνικό πρόβλημα αλλά, αντιθέτως, είναι ένα συχνότατο φαινόμενο στις χώρες της Μεσογείου, καθώς και σε άλλες περιοχές που έχουν παρόμοιο κλίμα, όπως η Καλιφόρνια και η Αυστραλία. Αν ίσχυε λοιπόν η θεωρία των «ξένων πρακτόρων», τότε ποιοι βάζουν τις φωτιές στην Ισπανία; Μήπως οι Πορτογάλοι; Ας προσεγγίσουμε λοιπόν το θέμα βασιζόμενοι στα δεδομένα και όχι σε θεωρίες συνωμοσίας.

Γιώργος Σταυριανός «Λύκε, λύκε είσαι εδώ;»

 

 

Κυκλοφόρησε από τον Μετρονόμο το νέο άλμπουμ του Γιώργου Σταυριανού με τίτλο «Λύκε, λύκε είσαι εδώ;»

. Περιλαμβάνει έξι ορχηστρικά θέματα, χαρακτηριστικό γνώρισμα στις δουλειές του πολύ σημαντικού συνθέτη, αλλά και έξι τραγούδια σε στίχους Κωνσταντίνου Μουδάτσου, Μάκη Τσίτα, Πάνου Μπούσαλη και του ίδιου του συνθέτη.

Τα τραγούδια του ερμηνεύουν (αλφαβητικά) ο Βασίλης Γισδάκης, ο Δώρος Δημοσθένους, ο Παντελής Θαλασσινός και ο Πάνος Μπούσαλης.
 
ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΒΗΜΑ
«Ο υβριδικός άνθρωπος ζει πια ανάμεσά μας. Και αργότερα ο Μετα-άνθρωπος νομοτελειακά θα αποτελέσει την επόμενη βαθμίδα στον αέναο χορό της εξελικτικής διαδικασίας. Οι αλγόριθμοι αντικατέστησαν αρχαίους και σύγχρονους χρησμούς, υποβάθμισαν τις πεποιθήσεις...
Οι φιλόσοφοι οφείλουν πια να συμπορεύονται με τους επιστήμονες μελλοντολόγους, σκιαγραφώντας την ανορθόδοξη και σκοτεινή γραφή του κόσμου, όπου όλα πια έχουν ειπωθεί. Για πόσο ακόμα αλήθεια θα υπάρχει η Τέχνη έτσι όπως την γνωρίσαμε; Κανένας δεν μπορεί να το προβλέψει με βεβαιότητα. Την ώρα που το Σύμπαν χαλαρώνει τον σφιχτοδεμένο κόμπο της μυστηριακής του καταγωγής αποκαλύπτοντας την ανατριχιαστικά απόκοσμη μουσική του, ο καλλιτέχνης καταλαβαίνει ότι, όχι μόνο δεν ορίζει την μοίρα αλλά ούτε και το πεπρωμένο του. Ακόμα και οι έννοιες της Ελευθερίας και της ελεύθερης βούλησης επαναπροσδιορίζονται πάνω σε ένα εντελώς καινούργιο και ερμητικά κλειστό πλαίσιο. Από τώρα και στο εξής οι συντεταγμένες αλλάζουν. Η προσαρμογή όσο βίαιη κι αν φαντάζει, αποτελεί την μοναδική σανίδα σωτηρίας μέσα σ΄ ένα κόσμο υποταγμένο στην πανίσχυρη όσο και αδυσώπητη Θεότητα της Εξέλιξης».
Γιώργος Σταυριανός
 

Νάνσυ Ἀγγελῆ : Συ­νέν­τευ­ξη

 

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ πρω­ι­νὸ ἡ νε­α­ρὴ ἠ­θο­ποι­ὸς δι­έ­σχι­σε ἀ­έ­ρι­νά τὸ λόμ­πυ τοῦ ξε­νο­δο­χεί­ου φτά­νον­τας ὣς τὸ μπάρ. Ἐ­γὼ εἶ­χα ἤ­δη πα­ραγ­γεί­λει τὸν κα­φέ μου, εἶ­χα σταυ­ρώ­σει τὰ πό­δια μου καὶ πε­ρί­με­να ὑ­πο­μο­νε­τι­κά. Φο­ροῦ­σα τα­γι­έρ. Στὴ γλώσ­σα τῶν γυ­ναι­κῶν αὐ­τὸ ση­μαί­νει μιὰ φού­στα κι ἕ­να σα­κά­κι ἀ­πὸ τὸ ἴ­διο ὕ­φα­σμα. Τὸ τα­γι­ὲρ ἀ­πο­τε­λεῖ τὴ γυ­ναι­κεί­α ἐκ­δο­χὴ τοῦ ἀν­τρι­κοῦ κου­στου­μιοῦ.  Προσ­δί­δει ἐ­παγ­γελ­μα­τι­κὸ κύ­ρος καὶ σο­βα­ρό­τη­τα  – ἡ ἐ­ξω­τε­ρι­κὴ εἰ­κό­να εἶ­ναι τὸ πᾶν. Ὅ­σο γιὰ τὴν ἐ­σω­τε­ρι­κὴ εἰ­κό­να, τὴ ζω­ὴ κα­θαυ­τή, τὸ πό­ση ὥ­ρα χρει­ά­στη­κα γιὰ νὰ ἑ­τοι­μα­στῶ, τὸ ἂν ἔ­χω παι­διὰ ἢ σύ­ζυ­γο ἢ τὸ πό­σο μοῦ κό­στι­σε —σὲ χρό­νο καὶ χρῆ­μα— τὸ τα­ξί­δι μέ­χρι τὸ κέν­τρο τῆς πό­λης, παίρ­νον­τας ἕ­να τα­ξί, ἕ­να με­τρὸ καὶ ἕ­να λε­ω­φο­ρεῖ­ο, δὲν κι­νεῖ τὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον κα­νε­νός. Τὸ ὅ­τι εἶ­μαι μιὰ γυ­ναί­κα μέ­σης ἡ­λι­κί­ας μὲ τά­ση γιὰ ἀκ­μὴ ἢ τὸ ὅ­τι βά­φω τὰ μαλ­λιά μου, ἐν­δι­α­φέ­ρει πρω­τί­στως τὶς ἑ­ται­ρεῖ­ες καλ­λυν­τι­κῶν κι ὕ­στε­ρα κά­ποι­ες ἀ­π’ τὶς λε­γό­με­νες τη­λε­θε­ά­τρι­ες. Ὅ­σο γιὰ τὴ νε­α­ρὴ ἠ­θο­ποι­ὸ ποὺ αὐ­τὴ τὴ στιγ­μή μοῦ χα­μο­γε­λᾶ τρα­βών­τας μιὰ κα­ρέ­κλα, εἶ­μαι σὲ θέ­ση νὰ ἐ­πι­βε­βαι­ώ­σω πὼς τί­πο­τα ἀ­π’ ὅ­λα αὐ­τὰ δὲν τῆς κι­νεῖ τὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον. Τὸ δέρ­μα μου ἢ τὰ μαλ­λιά μου ἢ τὸ πὼς ζῶ. Τὴν ἐν­δι­α­φέ­ρει, ὅ­πως κι ἐ­μέ­να, ὅ­πως καὶ τὶς τη­λε­θε­ά­τρι­ες, τὸ δι­κό της στιλ­πνὸ δέρ­μα, τὰ ἁ­πα­λά της μαλ­λιὰ καὶ τὸ ὄ­μορ­φο λευ­κό της δι­α­μέ­ρι­σμα πρό­σφα­τα ἀ­γο­ρα­σμέ­νο σὲ γνω­στὴ κο­σμι­κὴ γει­το­νιά.

       Ἡ νε­α­ρὴ ἠ­θο­ποι­ὸς πα­ραγ­γέλ­νει κα­φὲ καὶ σταυ­ρώ­νει τὰ δι­κά της πό­δια. Φο­ρᾶ παν­τε­λό­νι. Στὴ γλώσ­σα τῶν γυ­ναι­κὼν αὐ­τὸ ση­μαί­νει «εἶ­μαι μον­τέρ­να, ἄ­νε­τη καὶ μὲ αὐ­το­πε­ποί­θη­ση».

MNHMH ΤΟΥ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ (1910-1989)

 

Toυ Κώστα Ευαγγελάτου 

Ο Γιάννης Τσαρούχης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1910 και από μικρή ηλικία εκδηλώθηκε η καλλιτεχνική του κλήση. Το 1927 γράφτηκε στη Σχολή του Πολυτεχνείου, μετέπειτα ΑΣΚΤ και σπούδασε ζωγραφική με τους  Μπισκίνη,  Γερανιώτη,  Βικάτο,  Μποκατσιάμπη,  Ιακωβίδη και τον Παρθένη. Την ίδια  χρονιά γνώρισε τον “βυζαντινότροπο” αγιογράφο, ζωγράφο και «αντιδυτικό» συγγραφέα Φώτη Κόντογλου και μαθήτευσε πλάι του. Το 1934 γνωρίστηκε με τον Κάρολο Κουν που ανέβασε με σκηνικά και κοστούμια του Τσαρούχη, ο οποίος είχε ήδη ασχοληθεί με επιτυχία ως σκηνογράφος, την  παράσταση της Ερωφίλης του Χορτάτζη. Το 1935-36  πήγε για πρώτη φορά στο Παρίσι, όπου γνώρισε και μελέτησε τα έργα των μεγάλων Ευρωπαίων δημιουργών. Το πέρασμα του από το Παρίσι Θα ενθαρρύνει την χρωματική του τόλμη και την ελευθερία της παραμόρφωσης των σωμάτων. Η προσπάθεια του να συγκεράσει την ανατολική παράδοση με τα δυτικά σύγχρονα πρότυπα έδωσε μια εγγενή προωθητική δύναμη στην έκφραση του. ‘Οπως έγραφε «Οι παιδικές μου αναμνήσεις μ’ έκαναν να ενδιαφερθώ για την ζωγραφική του Leger και του Matisse. Τα γυμνά που είδα μικρός στα μπάνια μου έδωσαν στοιχεία να καταλάβω την αρχαία γλυπτική». Το 1950 υπέγραψε συμβόλαιο του με την «Iolas Gallery» και η πολλαπλής ανάγνωσης αισθητική του προσφορά παρουσιάστηκε σε ιστορική έκθεση στο Παρίσι το 1951  και μετά στο Λονδίνο καταδεικνύοντας διεθνώς την περιθωριακή  ιδιαιτερότητα του, σε μια εποχή που κυριαρχούσε η αφηρημένη τέχνη και γενικά ο μοντερνισμός.  Ο ίδιος έγραφε «Σχεδιάζω όσο μπορώ περισσότερο. Είναι κάτι σαν την αθλητική προπόνηση». Ο Τσαρούχης από το 1951 και μετά αισθάνεται την ακατανίκητη ανάγκη να μελετήσει το σχέδιο εκ του φυσικού, όπως οι παλιοί καλλιτέχνες.

Αμερικανοί ποιητές στην επανάσταση του 1821

  

Του  Γιάννη Σχίζα

 

Η γενιά που αντρώθηκε με αντιαμερικανικά συνθήματα, με μια ετήσια πορεία  προς την αμερικανική πρεσβεία και με το σύνθημα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθεί ότι της παρούσας Αμερικής προϋπήρξε μια άλλη Αμερική , με φιλελεύθερο πνεύμα. Ότι πριν από τον ιμπεριαλιστικό 19^ο και 20^ο αιώνα προηγήθηκε μια άλλη εποχή, οπότε οι Αμερικανοί λόγιοι  έτρεφαν αισθήματα φιλίας και ισοτιμίας με τους άλλους  λαούς. Όπου δεν υπήρχε ο «Αμερικανισμός» ως  σύμπλεγμα στρατιωτικής και βιομηχανικής εξουσίας, με  1000 και πλέον  διεθνείς βάσεις και   «ορκισμένους αμερικανόφιλους»  διατεθειμένους να διεκπεραιώσουν την πολιτική του.

Κι  όμως ,  σ’ αυτή την  διαλεκτική  της ιστορίας που φέρνει τα πάνω κάτω και διεγείρει ή αντίθετα «θάβει» πολιτικές, θα πρέπει να θυμόμαστε την αφετηρία και τους τρόπους μετασχηματισμού του κάθε λαού : Η Αμερική με τους  μεγάλους αγώνες που διεξήγαγε εναντίον των Άγγλων το 1775-1783 προηγήθηκε της  γαλλικής επανάστασης , που ξέσπασε το 1789 . Η Αμερική  διατύπωσε  δια χειρός  Τόμας Τζέφερσον για πρώτη φορά το Declaration of Independece(Διακήρυξη της  Ανεξαρτησίας»)-   που ήταν ένα ντοκουμέντο χειραφέτησης  εμπνευσμένο από το πνεύμα του διαφωτισμού:  « Δεχόμαστε τις εξής αλήθειες ως αυταπόδεικτες, πως όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι, και προικίζονται από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαραβίαστα Δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι το δικαίωμα στη Ζωή, το δικαίωμα στην Ελευθερία, και το δικαίωμα στην επιδίωξη της Ευτυχίας», έλεγε η διακήρυξη  που συντάχθηκε το 1776 και εγκρίθηκε από 13 Πολιτείες.

Στη συνέχεια η Αμερική θα πολεμήσει εναντίον της αποικιοκρατικής  Αγγλίας  για δεύτερη φορά το 1812 , ενώ  το 1823 με το Δόγμα Μονρόε θα επιχειρήσει να ορθώσει  ένα τείχος στα ιμπεριαλιστικά εγχειρήματα των Ευρωπαίων. «Οφείλουμε στο όνομα της ειλικρίνειας και των φιλικών μας σχέσεων με τις (ευρωπαϊκές) δυνάμεις να δηλώσουμε ότι θα θεωρήσουμε κάθε απόπειρά τους για επέκταση του συστήματός τους σε οποιοδήποτε μέρος αυτού του ημισφαιρίου ως επικίνδυνη για την ειρήνη και την ασφάλειά μας», λέει ο Μονρόε, διαβλέποντας τις τάσεις για  ιμπεριαλιστική επέκταση των Ευρωπαίων προς κάθε κατεύθυνση.  

Ποιο είναι αυτό που πρέπει να συζητηθεί και να αντιμετωπιστεί άμεσα σε σχέση με τις πλημμύρες;

 

 

του Στέφανου Σταμέλλου

Για τις πρόσφατες καταστροφικές πλημμύρες στη Γερμανία - με τους 180 νεκρούς, τους 150 αγνοούμενους και πάνω από 750 τραυματίες - διαβάζουμε μεταξύ των άλλων ότι κατέρρευσε φράγμα στο Άλτεναρ “Άρχισε να βρέχει εδώ και μέρες με αποτέλεσμα να σπάσει ένα φράγμα στο Άλτεναρ” και “υπερχείλισε ο ποταμός Αρ”

Εδώ: https://www.protothema.gr/.../germania-suglonizei-i.../

Ο Αρ είναι παραπόταμος του Ρήνου με μήκος περίπου 85 χιλ., όσο δηλαδή και ο Σπερχειός. Διασχίζει το ομόσπονδο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας – Βετσφαλίας και το κρατίδιο της Ρηνανίας – Παλατινάτου.

 

Διαβάζουμε επίσης στο https://el.wikipedia.org για τον Αρ ότι «…Η ανάπτυξη των υφιστάμενων οικισμών, των οδικών και σιδηροδρομικών αρτηριών και των καλλιεργήσιμων εκτάσεων της κοιλάδας του Αρ οδήγησαν στο γεγονός η κοίτη να γίνει ολοένα και στενότερη, ώστε απαιτήθηκε σε κάποια σημεία ο ρους να ευθειαστεί, η κοίτη του ποταμού, να στερεοποιηθεί και να κατασκευαστούν φράγματα για τον έλεγχο της δύναμης ροής του ποταμού, ώστε να αποφεύγονται διαβρώσεις». Δεν έσπασε τυχαία το φράγμα και δεν έγινε τυχαία η υπερχείλιση του ποταμού. Προηγήθηκε η στένωση και η ευθυγράμμιση της κοίτης και στη συνέχεια η συνεχής κατασκευή φραγμάτων για να ελεγχθεί η δύναμη της ροής και να αποφευχθούν διαβρώσεις.

 

Κατά μήκος του Αχελώου

 

Τα μυστικά και οι θρύλοι που κρύβει ένα νούφαρο

 

Το νούφαρο θεωρείται ένα από τα πιο ιερά φυτά στον κόσμο και κρύβει συμβολισμούς σε πολλούς ανατολικούς πολιτισμούς. Εξωτερικά η συμμετρία και τα χρώματα του φυτού είναι εντυπωσιακά. Τα άνθη φτάνουν σε διάμετρο μέχρι και 30 εκατοστά και έχουν ποικιλία χρωμάτων λευκό, κόκκινο, μωβ ή ροζ.

Είναι το μοναδικό λουλούδι που έχει κύκλο ζωής, σύμφωνα με δημοσίευμα του Town & Country. Με τις ρίζες του να σφραγίζουν στη λάσπη, βυθίζεται κάθε βράδυ σε νερά υδρόβιων τοπίων και ανθίζει εκπληκτικά το επόμενο πρωί, καθαρό και λαμπερό.

Σε πολλούς πολιτισμούς, αυτή η διαδικασία συνδέει το λουλούδι με την αναγέννηση και τον πνευματικό διαφωτισμό.

Ενθύμιον Κιουτάχειας

 

Από την ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

A-

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 ετών από την κατάληψη της Κιουτάχειας από τον ελληνικό στρατό τον Ιούλιο του 1921, παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη Ισλαμικής Τέχνης, έκθεση αφιερωμένη στα κεραμικά της Κιουτάχειας.  Την έκθεση επιμελήθηκε ο ερευνητής Ντίνος Κόγιας, ενώ την οργάνωση και τον συντονισμό από το Μουσείο Μπενάκη ανέλαβαν η Μίνα Μωραΐτου -επιμελήτρια των συλλογών ισλαμικής τέχνης και η Γκρέτα Βασιλείου -βοηθός επιμελητή.

Η Κιουτάχεια, πόλη της βορειοδυτικής ασιατικής Τουρκίας, αποτέλεσε για πολλούς αιώνες διασταύρωση σημαντικών εμπορικών δρόμων και ήδη από τον 15ο αιώνα υπήρξε γνωστό αγγειοπλαστικό κέντρο.  Κατά τον 18ο αιώνα, μετά την παρακμή της αγγειοπλαστικής του Ιζνίκ, τα εργαστήρια της Κιουτάχειας ακμάζουν, παράγοντας μια μεγάλη ποικιλία αγγείων και πλακιδίων.

Το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, οι τεχνίτες επιχείρησαν μία αναβίωση του απώτερου παρελθόντος αντιγράφοντας τα σχέδια του Ιζνίκ του 16ου αιώνα. Στις αρχές του 20ού αιώνα αρχίζει μία νέα περίοδος ακμής, με αφορμή τις μαζικές παραγγελίες για την επένδυση τζαμιών, μνημείων και άλλων οικοδομημάτων, στο πλαίσιο του Πρώτου Εθνικού Αρχιτεκτονικού Κινήματος που ενσωμάτωνε στοιχεία της οθωμανικής και σελτζουκικής αρχιτεκτονικής.  Τα σπουδαιότερα εργαστήρια αυτής της περιόδου, ήταν του Hafız Mehmed Emin Efendi, των αδελφών Hadji Minassian και του David Ohannessian, που συχνά συνεργάστηκαν μεταξύ τους για την εκτέλεση μεγάλων παραγγελιών. Στο δυτικό άκρο της πόλης λειτουργούσαν εννέα αγγειοπλαστεία Ρωμιών, με σημαντικότερο εκπρόσωπό τους τον Μηνά Αβραμίδη.

1821: Τὰ Μικρὰ τοῦ Μεγάλου Ἀγώνα : Τὰ Δικαστήρια τῶν Βαυαρῶν [τῆς Βαυαροκρατίας]

 

ΕΝ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΔΩΝ κυ­βερ­νη­τι­κῶν μέ­τρων ὅ­περ εἰ­σή­γα­γεν ἡ Βαυ­α­ρο­κρα­τία ἦ­το καὶ ἡ ἑ­τε­ρο­δι­κί­α τῶν στρα­τι­ω­τι­κῶν. Ἐν τῷ στρα­το­δι­κεί­ῳ ἦ­τον ἀ­νάγ­κη νὰ ὑ­πάρ­χῃ δι­κα­στής τις, ὅ­στις νὰ γνω­ρί­ζῃ Γερ­μα­νι­κὰ διὰ νὰ προ­σφέ­ρη­ται ὡς δι­ερ­μη­νεὺς τῶν ὅ­σων κα­τα­θέ­του­σιν οἱ μάρ­τυ­ρες, κα­τη­γο­ρού­με­νος καὶ δι­κη­γό­ροι εἰς πα­ρα­κα­θή­με­νον συ­νά­δελ­φόν του Γερ­μα­νὸν ἀ­ξι­ω­μα­τι­κὸν μὴ γι­γνώ­σκον­τα Ἑλ­λη­νι­κά, ἕ­τε­ρος δι­κα­στὴς ὤ­φει­λε νὰ γνω­ρί­ζῃ Γαλ­λι­κὰ διὰ νὰ ἐ­κτε­λέ­σῃ τ' ἀ­νω­τέ­ρω κα­θή­κον­τα εἰς συ­νά­δελ­φον γνω­ρί­ζον­τα μό­νον τὴν γλῶσ­σαν αὐ­τὴν λαμ­βα­νό­με­νον ἐκ τῶν φι­λελ­λή­νων ἀ­ξι­ω­μα­τι­κῶν, καὶ συ­νά­μα νὰ δι­ερ­μη­νεύ­ῃ εἰς τοὺς συ­να­δέλ­φους του Ἕλ­λη­νας καὶ Γερ­μα­νοὺς ἀ­ξι­ω­μα­τι­κούς, οἵ­τι­νες δὲν ἐ­γνώ­ρι­ζον τὰ Γαλ­λι­κά, ἐ­πει­δὴ εἰς τὴν γλῶσ­σαν αὐ­τὴν ἐ­γέ­νε­το ἡ ἀ­νά­πτυ­ξις τῆς κα­τη­γο­ρί­ας ὑ­πὸ Ἐ­πι­τρ. τοῦ Βα­σι­λέ­ως Γάλ­λου ἔ­χον­τος πα­ρ' ἑ­αυ­τῷ κα­τὰ τὴν συ­νε­δρί­α­σιν ἀν­τει­ση­γη­τὴν Ἕλ­λη­να ὅ­στις δι­ηρ­μή­νευ­εν αὐ­τῷ τὴν κα­τά­θε­σιν τῶν μαρ­τύ­ρων. Τοια­ύτη δι­α­δι­κα­σί­α τρί­χρους, ὁ­ποί­α εἰς οὐ­δὲν συ­νέ­βη πο­τὲ Κρά­τος, ἐ­γέ­νε­το ἐν τοῖς Ἑλλ. Στρατ. Δι­κα­στη­ρί­οις τὸν ΙΘ´ αἰ­ῶ­να εἰ­σα­χθεῖ­σα ἕ­νε­κα ἰ­δι­ο­τε­λεί­ας ἀ­πὸ τοὺς πε­παι­δευ­μέ­νους Γερ­μα­νούς, ἐλ­θόν­τας νὰ εἰ­σα­γά­γω­σιν εἰς τὴν Ἑλ­λά­δα εὐ­ρω­πα­ϊ­κὴν δι­οί­κη­σιν.

       

Ο ΟΙΚΟΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΩΣ ΛΥΣΗ

 

του Γιάννη Σχίζα

Δρόμος της Αριστεράς

 

    Σε προηγούμενα  άρθρα μου αναφερόμουν στις καταστάσεις «τουριστικής μονοκαλλιέργειας»,  που αναπτύσσονται  όλο και περισσότερο στον νησιωτικό χώρο. Η αποδυνάμωση  ή  εξάλειψη του πρωτογενούς τομέα συμπορεύεται με νέες μορφές τουριστικών υπηρεσιών και με την ανάδυση μιας νέας  τοπικής κοινωνίας, που σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό γίνεται «εισαγόμενη» και ευκαιριακή. Η κοινωνία αυτή  ευνοεί  την αποσιώπηση  κάθε ριζοσπαστικής  κριτικής  όσον αφορά τα τουριστικά δρώμενα,  ενώ επίσης  διέπεται από μια  καθαρά «πελατειακή  λογική» :   «Λογική» που οδηγεί στη  «μετάλλαξη» του τουριστικού χώρου, όπως είναι  οι  χιονοδρομικές πίστες στη καρδιά της ερήμου του Ντουμπάϊ (!) ή  τα γήπεδα γκολφ στα  κατσάβραχα της Κρήτης.  Η  οποία όμως μερικές φορές καταφέρνει να γίνεται και   διασκεδαστική…..

     Ας  διαβάσουμε λόγου χάρη  ένα τουριστικό «συμβάν» που δημοσιεύεται στο περιοδικό " Πολίτης" του  Ιουλίου-Αυγούστου 2006,   το οποίο περιγράφεται υπό της   Μαρίνας  Κόντη ως  «Γαϊδουροκαβαλαρία με ψήσιμο κοψιδιών στην παραλία». Εν αρχή η αρθρογράφος  γίνεται μάρτυς του χάπενινγκ και αισθάνεται μάλιστα ελαφρά ζηλοτυπία,

20 Ιουλίου 1974

 

Του Γιάννη Σχίζα

Αυγή 24.7.21

Αυτή η ημερομηνία θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου. Πριν από τις 12 το μεσημέρι ανακοινώθηκε η κήρυξη γενικής επιστράτευσης και ταυτόχρονα  εκδηλώθηκε η μεγάλη «πατριωτική έφοδος» στα σουπερ-μάρκετ, πριν αυτά προλάβουν και προσαρμόσουν τις τιμές τους …Μας κάλεσαν όλους στο στρατό μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα, φτάνοντας όμως το βράδυ στην Κάντζα της Αττικής, όπου έπρεπε  να παρουσιαστώ, βρέθηκα μπροστά σε μεγάλο πλήθος στο οποίο κοινοποιείτο ότι δεν υπήρχαν θέσεις στο εκεί στρατόπεδο! Ξεκινήσαμε λοιπόν την άλλη ημέρα το πρωϊ, οπότε και παρακολουθήσαμε για δυο-τρεις ώρες την προσπάθεια των αρχών να μας ταξινομήσουν. Όμως απέτυχαν (!) και αυτές οι προσπάθειες, οπότε μας δόθηκε η εντολή να πάμε  ποδαρικώς στην Πεντέλη . Ξεκινήσαμε λοιπόν, δρόμο παίρναμε και δρόμο αφήναμε, οπότε συναντήσαμε ένα κλειστό  φορτηγό που πήγαινε αργά και κουβαλούσε κάποιες καλαθούνες με ψωμί. Κάποιος είχε την ιδέα να ζητήσει από το νεαρό  που τις συνόδευε μία φρατζόλα, κι αυτός με μια απίθανα πατριωτική χειρονομία τις έδωσε όλες !

Επιστολή της ΕΛΛΕΤ για το υπό ψήφιση σχέδιο νόμου «Ολοκληρωμένο πλαίσιο για τη διαχείριση των αποβλήτων…».

 

 

H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού (ΕΛΛΕΤ) έστειλε χθες την επισυναπτόμενη επιστολή στον Πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, τους Αρχηγούς των Κοινοβουλευτικών Ομάδων και τους Βουλευτές αναφορικά με τις τροπολογίες που αφορούν θέματα πολεοδομικού και χωροταξικού σχεδιασμού στο υπό ψήφιση σχέδιο νόμου «Ολοκληρωμένο πλαίσιο για τη διαχείριση των αποβλήτων…», εκφράζοντας την ανησυχία της για το πρότυπο ανάπτυξης και δόμησης που αυτές συνεπάγονται.

 

Η ΕΛΛΕΤ επισημαίνει το απαράδεκτο της διαδικασίας που συνεχίζεται να εφαρμόζεται αναφορικά με την προσθήκη τροπολογιών σε απολύτως διαφορετικού αντικειμένου νομοσχέδια και μάλιστα χωρίς να έχει προηγηθεί η παραμικρή διαβούλευση. Ιδιαίτερα τονίζει ότι το περιβάλλον κακοποιείται ανεπανόρθωτα από την εκτός σχεδίου δόμηση και διαδικασίες που την ισχυροποιούν.

 

 

Για περισσότερες πληροφορίες, επικοινωνήστε με τα γραφεία της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ  Περιβάλλοντος & Πολιτισμού: κα Κ. Στεμπίλη - Τηλ: 210 - 32 25 245 & 210 - 32 26 693 / E-mail: sepi@ellinikietairia.gr  / www.ellet.gr

 

Το χρονικό μιας κοινής προσπάθειας για τη διαφύλαξη των τελευταίων καταφυγίων βιοποικιλότητας της Ευρώπης

 

Με μια ιστορική απόφαση  για την προάσπιση της βιοποικιλότητας στη χώρα μας, το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας απέκλεισε τον περασμένο Μάιο τη χωροθέτηση 106 ανεμογεννητριών σε 14 νησίδες του Ν. Αιγαίου αποτρέποντας τη μετατροπή ενός μοναδικού οικοσυστήματος, γνωστού και ως τα «Γκαλαπάγκος της Μεσογείου», σε ένα τεράστιο εργοτάξιο.

Για περισσότερα από δύο χρόνια, η σωτηρία των νησίδων βρέθηκε στο επίκεντρο ενός αγώνα που ένωσε δεκάδες περιβαλλοντικούς και επιστημονικούς φορείς, συλλογικότητες και χιλιάδες πολίτες, φέρνοντας στο προσκήνιο τόσο τη σημασία της ορθής χωροθέτησης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στη χώρα μας όσο και την επιτακτική ανάγκη προστασίας της βιοποικιλότητας, η δραματική μείωση της οποίας θα έχει μη αναστρέψιμες συνέπειες για την ανθρωπότητα.

Όλα ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο του 2019, όταν τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση ένα πρωτοφανές έργο που προέβλεπε τη χωροθέτηση τριών Αιολικών Σταθμών Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΣΠΗΕ) στις νησίδες του Ν. Αιγαίου. Το σχέδιο για το φαραωνικών διαστάσεων έργο προέβλεπε την εγκατάστασή του εντός του πυρήνα 10 Προστατευόμενων Περιοχών του Ευρωπαϊκού Δικτύου Natura 2000 (!), με άμεσο κίνδυνο να εξαφανιστεί εν μια νυκτί το βασικό χαρακτηριστικό που εδώ και χιλιάδες χρόνια καθιστά αυτές τις νησίδες υπερ-πολύτιμες για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας: η απουσία ανθρώπινων δραστηριοτήτων.

Μα­ρί­α Δρι­μῆ : Τμῆ­μα Ἀ­πο­λε­σθέν­των

 

ΤΑ ΣΥΡΤΑΡΙΑ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ἔ­χα­σκαν ἄ­δεια σὰν πει­να­σμέ­να στό­μα­τα. Πρώ­τη φο­ρὰ φαι­νό­ταν ὁ πά­τος τους, ἀ­νοιγ­μέ­νος σὲ πολ­λὰ ση­μεῖ­α. Λί­γο ἀ­κό­μα καὶ θὰ γλι­στροῦ­σαν τὰ χαρ­τιὰ ἀ­πὸ τὰ πά­νω στὰ κά­τω συρ­τά­ρια. Δί­πλα στὴν πόρ­τα ἦ­ταν στοι­βαγ­μέ­νες πέν­τε με­γά­λες σκου­πι­δο­σα­κοῦ­λες. Ὁ Ἄ­γης μά­ζε­ψε τὰ στυ­λό του καὶ τὰ ἔ­χω­σε στὴ μα­κρό­στε­νη ὑ­φα­σμά­τι­νη κα­σε­τί­να. Ἔ­μει­νε γιὰ λί­γο σκε­φτι­κός. Ξα­νά­νοι­ξε τὴν κα­σε­τί­να κι ἔ­βγα­λε ἀ­πὸ μέ­σα ἕ­να μαῦ­ρο Parker. Ἡ σε­λί­δα Α4 ἦ­ταν ἀ­νοι­χτὴ πά­νω στὸ γρα­φεῖο. Ἴ­δια κι ἀ­πα­ράλ­λα­χτη ἡ γραμ­μα­το­σει­ρὰ στὰ ἔν­τυ­πα αἰ­τή­σε­ων· μό­νο οἱ λέ­ξεις ἦ­ταν ἄλ­λες: αἴ­τη­ση συν­τα­ξι­ο­δό­τη­σης. Ἔ­βα­λε τὴν ὑ­πο­γρα­φή του, λο­ξὴ καὶ κυ­μα­τι­στή, σὰν γιρ­λάν­τα. Ἔ­κα­νε τὴν ὡ­ραι­ό­τε­ρη ὑ­πο­γρα­φὴ ἀ­π’ ὅ­λους τους συ­να­δέλ­φους.

       Τμῆ­μα Ἀ­πο­λε­σθέν­των.

Φεστιβάλ Δωδώνης

 

Το Φεστιβάλ Δωδώνης συμπληρώνει φέτος τα πέντε του χρόνια και με το υψηλού επιπέδου πρόγραμμά του, φιλοδοξεί ν’ αποτελέσει τον κορυφαίο πολιτιστικό θεσμό του Αυγούστου. Για μια ακόμη χρονιά, το φεστιβάλ συνδιοργανώνουν ο Δήμος Δωδώνης και το Πνευματικό του Κέντρο με «ενορχηστρωτή» τον Δήμαρχο Δωδώνης κύριο Χρήστο Ντακαλέτση, σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων. Την Καλλιτεχνική Επιμέλεια της διοργάνωσης έχει ο γνωστός μαέστρος και συνθέτης, Θεόδωρος Λεμπέσης.

Η πέμπτη διοργάνωση περιλαμβάνει εκδηλώσεις, οι οποίες θα φιλοξενηθούν στο Αρχαίο Θέατρο, έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της χώρας, γνωστό μαντείο του αρχαίου ελληνικού κόσμου- κοιτίδα του Ελληνικού Πολιτισμού, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη. Ταυτόχρονα, συνεχίζεται η προσπάθεια διεύρυνσης των δραστηριοτήτων και εκτός θεάτρου, με στόχο τη γνωριμία του κοινού με το ιδιαίτερο φυσικό κάλλος της περιοχής. Στο πλαίσιο αυτό, έχει προγραμματιστεί συναυλία του Δημήτρη Μπάση στις Πηγές του Αχέροντα (7/8).

 

Έναρξη 28 Ιουλίου με μια καινούρια «επετειακή» παράσταση

5-8 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ - ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΚΑΤΑ ΜΗΚΟΣ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ

 

 

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ

 

Την ώρα που στα υπόλοιπα Βαλκάνια και στην Ευρώπη αναπτύσσεται ένα μεγάλο κίνημα για την απαλλαγή των ποταμών από τα φράγματα, στην Ελλάδα δυναμώνουν οι πιέσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση. Στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης», εκατοντάδες μικρά υδροηλεκτρικά έργα -με ή χωρίς φράγματα- κατασκευάζονται ή ετοιμάζονται να κατασκευαστούν σε όλα τα μικρά ποτάμια και τα υδατορεύματα, εμποδίζοντας τον ελεύθερο ρου τους και αλλοιώνοντας πανάρχαια φυσικά οικοσυστήματα. Πρόκειται για μια ακόμη «ψηφίδα» της ενεργειακής λαίλαπας, που προχωρά χέρι - χέρι με τις φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις και τις βιομηχανικού τύπου αιολικές εγκαταστάσεις στους παραρεμάτιους -και όχι μόνο- ορεινούς
όγκους, στις φυσικές πηγές δηλαδή όλων των υδατικών συστημάτων.

 

Mε ευρυγώνιο φακό

 

Κυκλοφόρησε το 2^ο τεύχος (Ιούλιος 2021)της περιοδικής διαδικτυακής έκδοσης του ΙΝΠ για τις διεθνείς τάσεις «Με ευρυγώνιο φακό».

Στο ΤΕΥΧΟΣ #2 / ΙΟΥΛΙΟΣ 2021 φιλοξενείται:

-Αντί της μόνιμης στήλης World Review, ένα εκτεταμένο Editorial των Δανάης Κολτσίδα και Ανδρέα Μαράτου για τα μεγάλα ερωτήματα της διεθνούς συγκυρίας σήμερα.

-Με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ένα αφιέρωμα στις εθνικές ταυτότητες στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, όχι μόνο από ιστορική σκοπιά αλλά κυρίως επιδιώκοντας να αναδείξουμε τους όρους  πολιτικής εργαλειοποίησης, χειραγώγησης και αναδιαμόρφωσής τους σήμερα. Στο αφιέρωμα γράφουν ο Λάμπρος Μπαλτσιώτης για την Ελλάδα, ο Άρλιντ Τσόρι για την Αλβανία, ο Δημήτρης Παναγιωτάκης για την κληρονομιά της Γιουγκοσλαβίας και τη Σερβία, ο Λιούπτσο Πετκόφσκι για τη Βόρεια Μακεδονία, οι Νίκος Βλαχάκης και Βασίλης Μαραγκός για την Βουλγαρία και ο Αλέξανδρος Λάμπρου για την Τουρκία. Επειδή το κουρδικό ζήτημα αποτελεί σήμερα κομβικό στοιχείο και διαιρετική τομή για τα πολιτικά πράγματα στην Τουρκία, κάνοντας μία μικρή γεωγραφική παρέκβαση, συμπεριλάβαμε στο αφιέρωμα κείμενο του Μουράτ Ισσί για την κουρδική εθνική ταυτότητα.