No news is good news,
λέει το αγγλοσαξωνικό γνωμικό – κάτι που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει : Όλα τα νέα είναι κακά, καλό νέο είναι το μηδέν νέο – όπως στο Βιετνάμ οι
Αμερικανοί έλεγαν «καλός Βιετκόγκ είναι
ο νεκρός Βιετκόγκ», ή όπως οι
νεοφιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές του
συνταξιοδοτικού συστήματος υπαινίσσονταν «καλός συνταξιούχος είναι ο νεκρός συνταξιούχος»….Όμως αραιά και που, έστω
και υπ’ αυτές τις συνθήκες, εμφανίζεται
και κάποιο ευχάριστο νέο. Και
ένα τέτοιο αναμφίβολα είναι η επαν-αξιοποίηση του ιστορικού αθηναϊκού κτιρίου της οδού
Πατησίων, όπου στεγαζόταν το παλιό πολυκατάστημα ΜΙΝΙΟΝ….Η σχετική αναφορά για την μεταστέγαση του ΥΠΕΚΑ στο κτίριο της οδού
Πατησίων – γύρω από το οποίο και σε ακτίνα όχι μεγαλύτερη των 300 μέτρων, μπορεί κάποιος σήμερα
να αγοράσει ηρωϊνη με το κιλό – γίνεται από το http://www.iefimerida.gr/print/77848,
Το Μινιόν με
κάνει να θυμάμαι τα νιάτα μου – καθώς δούλεψα
εκεί ένα μήνα, τον Δεκέμβρη του 1970, μαθαίνοντας καλά δυο πράγματα : Πρώτον,
τη τρομακτική καταπόνηση που προκαλεί η ορθοστασία στους πωλητές. Και δεύτερον,
την κατάτμηση και εξουδετέρωση του χρόνου
των εργαζομένων, λόγω του διακεκομμένου ωραρίου. Αυτή η τελευταία εμπειρία μου έδωσε την ώθηση
να συνηγορήσω, κάτι χρόνια αργότερα, κυρίως από τις στήλες του περιοδικού ΝΕΑ
ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ, με το συνεχές ωράριο, αλλά
και να διατυπώσω την πιο γενική και θεωρητική άποψη της «χρονοθέτησης» των
δραστηριοτήτων μέσα στον αστικό ιστό (αντίστοιχα με την «χωροθέτηση», που συνιστά
διευθέτηση των δραστηριοτήτων στο χώρο…)
Μπορεί η επαναξιοποίηση του Μινιόν να γίνει αφετηρία μιας χιονοστιβάδας
δράσεων και να οδηγήσει στον
επανεποικισμό του αθηναϊκού κέντρου με «σωστούς» πληθυσμούς και «υγιείς»
δραστηριότητες; Πιστεύω πως όχι, δεδομένου ότι αυτός ο επανεποικισμός θέλει τη «δοσολογία»
του – υπό τη μορφή μιας κρίσιμης μάζας επεμβάσεων . Παρ’ όλα αυτά, η
εγκατάσταση του ΥΠΕΚΑ στη δύσμοιρη περιοχή της οδού Πατησίων, που διαθέτει
πρόσβαση στο καλύτερο αστικό τοπίο καθώς
έχει στο βάθος ορατή την Ακρόπολη, μπορεί
να αποβεί «δευτερογενώς» ωφέλιμη : Με
την έννοια ότι οι τεχνοκράτες και επιστήμονες του Υπουργείου να βιώσουν άμεσα
την αξία αλλά και την παραγνώριση αυτού του
συγκεκριμένου χώρου.
Το Μινιόν με
κάνει να θυμάμαι τα νιάτα μου – καθώς δούλεψα
εκεί ένα μήνα, τον Δεκέμβρη του 1970, μαθαίνοντας καλά δυο πράγματα : Πρώτον,
τη τρομακτική καταπόνηση που προκαλεί η ορθοστασία στους πωλητές. Και δεύτερον,
την κατάτμηση και εξουδετέρωση του χρόνου
των εργαζομένων, λόγω του διακεκομμένου ωραρίου. Αυτή η τελευταία εμπειρία μου έδωσε την ώθηση
να συνηγορήσω, κάτι χρόνια αργότερα, κυρίως από τις στήλες του περιοδικού ΝΕΑ
ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ, με το συνεχές ωράριο, αλλά
και να διατυπώσω την πιο γενική και θεωρητική άποψη της «χρονοθέτησης» των
δραστηριοτήτων μέσα στον αστικό ιστό (αντίστοιχα με την «χωροθέτηση», που συνιστά
διευθέτηση των δραστηριοτήτων στο χώρο…)
Μπορεί η επαναξιοποίηση του Μινιόν να γίνει αφετηρία μιας χιονοστιβάδας
δράσεων και να οδηγήσει στον
επανεποικισμό του αθηναϊκού κέντρου με «σωστούς» πληθυσμούς και «υγιείς»
δραστηριότητες; Πιστεύω πως όχι, δεδομένου ότι αυτός ο επανεποικισμός θέλει τη «δοσολογία»
του – υπό τη μορφή μιας κρίσιμης μάζας επεμβάσεων . Παρ’ όλα αυτά, η
εγκατάσταση του ΥΠΕΚΑ στη δύσμοιρη περιοχή της οδού Πατησίων, που διαθέτει
πρόσβαση στο καλύτερο αστικό τοπίο καθώς
έχει στο βάθος ορατή την Ακρόπολη, μπορεί
να αποβεί «δευτερογενώς» ωφέλιμη : Με
την έννοια ότι οι τεχνοκράτες και επιστήμονες του Υπουργείου να βιώσουν άμεσα
την αξία αλλά και την παραγνώριση αυτού του
συγκεκριμένου χώρου.
Τελευταίο αλλά
σημαντικό : Όταν μιλάω για τα πέριξ της Ομόνοιας, μου είναι
αδύνατο να μην σκεφθώ το υπέροχο αφήγημα του Φίλιππα Φιλίππου «Ομόνοια 2000. Ταξίδι στον ομφαλό της Αθήνας»(Εκδόσεις
ΑΓΡΑ).Αυτό το λογοτεχνικό ρεπορτάζ για ανθρώπους και καταστάσεις, παραπέμπει με
τον πλέον γλαφυρό τρόπο σε μια πόλη με πολυπολιτισμό αλλά και με συμβατές, συνυπάρξιμες διαφορετικότητες…..
Όλο το
κείμενο για το Μινιόν