Κλαί­τη Σω­τη­ριά­δου : Μπουρ­λό­το

 

 

 

ΣΚΟΤΑΔΙ πίσ­σα. Φυ­σά­ει ἐ­λα­φριὰ ὁ Γραῖ­γος, φου­σκώ­νει τὸ φλό­κο, βου­βὰ βου­τᾶ­νε τὰ κου­πιά, τὸ σφί­ξι­μο ἀ­λα­φραί­νει τῆς καρ­διᾶς. Εἶ­ναι πέν­τε οἱ κα­πε­τα­ναῖ­οι σὲ τοῦ­το τὸ σκα­ρὶ μα­ζὶ μὲ τὸν παπ­πού­λη μου τὸν κα­πε­τὰν-Χε­λί­δο­να, Νι­κό­λας Σα­μο­θρά­κης στὰ χαρ­τιά, τῆς μά­νας μου προ­πάπ­πος. Μέ­ρες τὸ ἑ­τοι­μά­ζα­νε, μαυ­ρον­τυ­μέ­νοι ἀ­π’ τὴν κορ­φὴ ὣς τὰ νύ­χια, ἔ­χουν ἀ­λεί­ψει φοῦ­μο σὲ πρό­σω­πα καὶ χέ­ρια, νὰ μὴν ἀ­σπρί­ζει τί­πο­τα πέ­ρα ἀ­π’ τὸ ἄ­γριο μά­τι, μὲς στὴ νύ­χτα. Οἱ πρό­κρι­τοι ἔ­δω­σαν τὰ γρό­σια γιὰ τὸ πα­λιὸ κα­ΐ­κι, τὴν ἀ­γο­ρὰ καὶ τὴ με­τα­τρο­πή. Δού­λευ­αν μέ­ρα νύ­χτα γιὰ ν’ ἀ­νοί­ξουν τὶς τρύ­πες στὴν κου­βέρ­τα. Ἐ­κεῖ μέ­σα στή­σα­νε βα­ρέ­λια μὲ μπα­ρού­τι, βά­λα­νε μί­νες ἀ­π’ τὴν πλώ­ρη ὣς τὴν πρύ­μνη, φί­σκα κι αὐ­τὲς μπα­ρού­τι. Πα­νιὰ καὶ ἄρ­μενα μού­σκευ­αν ὧ­ρες σὲ πίσ­σα καὶ νά­φθα.

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ «ΔΙΑΤΗΡΩ» ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΑΞΗ

 

 

30 Μαρτίου 2021

 

Η βαρυσήμαντη Διάταξη με Αρ. Τροπολογίας 44 A'/26.03.2021 του Νόμου 4787 η οποία αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε καθαίρεση με συνοπτικές διαδικασίες ερειπωμένα κτίρια παλαιότερα των 100 ετών που συγκροτούν την Αρχιτεκτονική μας κληρονομιά, ψηφίσθηκε την Τετάρτη 24 Μαρτίου 2021 από τη Βουλή, σε νομοσχέδιο για το Ελληνικό (!).

Η εξέλιξη αυτή καθιστά περισσότερο από ποτέ επιτακτική την ανάγκη να προωθηθεί άμεσα το πρόγραμμα ΔΙΑΤΗΡΩ που θα δώσει την ευκαιρία στους ιδιοκτήτες διατηρητέων κτιρίων να τα στερεώσουν και να τα αποκαταστήσουν.

 

Τα κτίρια στα οποία απευθύνεται η διάταξη ακόμη και αν δεν είναι κηρυγμένα διατηρητέα, θεωρούνται από το ΥΠΠΟΑ «προστατευόμενα» εφόσον είναι παλαιότερα των 100 ετών και βρίσκονται μέσα σε κηρυγμένο «ιστορικό τόπο». Και σύμφωνα με τη Σύμβαση για την Προστασία της Ευρωπαϊκής Αρχιτεκτονικής κληρονομιάς (Σύμβαση της Γρανάδας) που επικυρώθηκε ομόφωνα από την Ελληνική Βουλή με τον Ν 2039/1992, η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη «να φροντίσει ώστε τα προστατευόμενα ακίνητα να μην αλλοιωθούν, ερειπωθούν ή κατεδαφιστούν» και «να ενθαρρύνει την ιδιωτική πρωτοβουλία για τη συντήρηση και αναστήλωση αυτής της κληρονομιάς».

 

Όχι άλλες διαβουλεύσεις! Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο!

 

Κάρυστος, 30 Μάρτη 2021

Άλλη μια φορά, η Δημοτική Αρχή και ο κ. Δήμαρχος εξέφρασαν στα λόγια την πρόθεσή τους για καμιά άλλη ανεμογεννήτρια και παράλληλα δεν ψήφισαν κανένα από τα συγκεκριμένα θέματα που έβαλαν οι φορείς και σύλλογοι της περιοχής μας για τις αναγκαίες δράσεις του Δήμου απέναντι στην επέλαση των ανεμογεννητριών.

Ο κ. Δήμαρχος έκανε προσπάθεια να μετατρέψει τη συνεδρίαση σε «παράσταση για ένα ρόλο» λέγοντας πως «έχει κάνει ότι περνάει από το χέρι του» και πως «δεν πρέπει να γίνεται αντιπολίτευση σε ένα θέμα που πρέπει να είμαστε όλοι μαζί» χωρίς βέβαια να παίρνει θέση για τα συγκεκριμένα αιτήματα των φορέων, «πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα» όπως σχολίασε ο Δ. Παρασκευάς.

Ο Δημήτρης Παρασκευάς, τόνισε από την αρχική του τοποθέτηση πως αν θέλει το Δημοτικό Συμβούλιο να είναι συνεπές με τις αποφάσεις του για «καμιά νέα ανεμογεννήτρια στο δήμο Καρύστου» θα πρέπει να υιοθετήσει όλες τις προτάσεις των συλλόγων για ανάθεση των νομικών ενεργειών σε εξειδικευμένο γραφείο  και προσφυγή σε όλα τα έργα σε όποια φάση αδειοδότησης κι αν βρίσκονται, για έκδοση ενημερωτικού υλικού που έχουν διαμορφώσει οι φορεί με την υπογραφή του δήμου, για μπλοκάρισμα εργασιών εγκατάστασης με απαγόρευση μεταφοράς τμημάτων ανεμογεννητριών από ξηρά και θάλασσα.

ΚΙΝΑ 4 - ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΠΑΜΙΡ

 

 

ΚΙΝΑ 4 - ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΠΑΜΙΡ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν

 

 

Μετά το Κάσγκαρ - τελευταίο σημαντικό σταθμό ανεφοδιασμού μέσα στα όρια της κινεζικής επικράτειας - τα αρχαία καραβάνια στο Δρόμο του Μεταξιού  ξανοίγονταν πλέον προς την Κεντρική Ασία, είτε τραβώντας δυτικά για Σαμαρκάνδη και Μπουχάρα, είτε στρεφόμενα νότια για να διασχίσουν τα Παμίρ και τα Καρακορούμ, με προορισμό την ινδική υποήπειρο,  την Μπαλχ στο σημερινό Αφγανιστάν ή την Τεχεράνη στην Περσία.

 

Τα αλλοτινά μονοπάτια της δεύτερης αυτής αρχαίας διαδρομής διατρέχει πλέον η εμβληματική οδός Karakorum Highway, ή αλλιώς ΚΚΗ, η οποία εγκαινιάστηκε το 1979 μετά από δυο δεκαετίες εργασιών διάνοιξης, και αφού πρώτα κατάπιε σαν άλλος Μινώταυρος πάνω από χίλιες ζωές Πακιστανών και Κινέζων εργατών, καταπλακωμένων από πτώσεις βράχων, σεισμούς και κατολισθήσεις...

 

Στη ζώνη συνάντησης της ευρασιατικής και της ινδικής πλάκας αλλά και τριών θηριωδών οροσειρών, των Παμίρ, των Καρακορούμ και του Ινδοκαύκασου, ο δρόμος περνάει μέσα από τα πλέον ασταθή εδάφη του πλανήτη αλλά και μερικά από τα μεγαλειωδέστερα τοπία, στοιχειώνοντας, όπως είναι φυσικό, τα όνειρα κάθε ανίατου ταξιδιοεξαρτημένου»

Μου­στα­φὰ Χάν­ταρ (Mustapha Handar) : Φα­λαι­νο­κτο­νί­α (Ballenicidio)

 

                                                Γιὰ τὸ δελ­φί­νι καὶ τὴ φά­λαι­να, εὐ­τυ­χί­α εἶ­ναι νὰ ὑ­πάρ­χεις.

                                                                                                            Ζὰκ Κου­στώ

ΑΠ’ ΤΟΝ ΣΑΡΩΤΙΚΟ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ, ποὺ ἀ­φά­νι­σε ὅ­λα τὰ ὄν­τα στὴ γῆ, ἐ­πέ­ζη­σε μο­να­χὰ ἕ­νας ἄν­θρω­πος. Τὸν εἶ­χε κα­τα­πι­εῖ μιὰ φά­λαι­να. Πα­ρέ­μει­νε στὸ στο­μά­χι της, ὥ­σπου τρά­βη­ξαν τὰ νε­ρὰ καὶ στέ­γνω­σε ἡ γῆ· κι ἄρ­χι­σαν πά­λι νὰ φεγ­γο­βο­λοῦν τὰ βου­νά, τὰ λι­βά­δια κι οἱ ἀ­κρο­γι­α­λι­ές.

        Τὸ πε­λώ­ριο πλά­σμα κου­βα­λοῦ­σε τὰ γο­νί­δια τῆς εἰ­ρή­νης, τῆς βο­ή­θειας καὶ τοῦ σε­βα­σμοῦ πρὸς τὸ ἀν­θρώ­πι­νο εἶ­δος. Πο­τὲ δὲν λη­σμό­νη­σε τὴ θρυ­λι­κὴ ἱ­στο­ρί­α τῶν προ­γό­νων του μὲ πρω­τα­γω­νι­στὴ τὸν προ­φή­τη Γι­ού­νους.* Πλη­σί­α­σε τὴ στε­ριά, ἔ­βγα­λε ἀ­πὸ μέ­σα του τὸν ἐ­πι­ζῶν­τα καὶ τὸν ἀ­κούμ­πη­σε ἁ­πα­λὰ σὲ μιὰ ζε­στὴ ἀμ­μου­διά. Ἦ­ταν λὲς καὶ εἶ­χε ξα­να­γεν­νη­θεῖ.

       Ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ μιὰ βδο­μά­δα, ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πο­φά­σι­σε νὰ πλεύ­σει στὸ πέ­λα­γος. Κα­τα­σκεύ­α­σε ἕ­να κα­νὸ καὶ πῆ­γε νὰ κυ­νη­γή­σει τὰ γι­γάν­τια κή­τη. Χρει­α­ζό­ταν λά­δι γιὰ τὶς λάμ­πες του, κρέ­ας ζω­τι­κὴ πη­γὴ πρω­τε­ϊ­νῶν καὶ δέρ­μα γιὰ νὰ φτιά­ξει μ’ αὐ­τὸ ροῦ­χα καὶ πα­πού­τσια.

Γι­ῶρ­γος Χα­βου­τσᾶς : Οἱ ἐ­νέ­σεις

 

ΤΕΛΗ ΜΑΪΟΥ ἀρ­ρώ­στη­σα ἄ­σχη­μα καὶ ὁ για­τρός μοῦ ἔ­γρα­ψε νὰ κά­νω ἐ­νέ­σεις. Ἔ­πρε­πε κα­τὰ τὴ γνώ­μη του νὰ υἱ­ο­θε­τή­σω ὁ­πωσ­δή­πο­τε τὴν ἐ­νε­σο­θε­ρα­πεί­α, ἂν δὲν ἤ­θε­λα νὰ ὑ­πο­φέ­ρω στὸ μέλ­λον ἀ­πὸ ὀ­δυ­νη­ρὲς ἐ­νο­χλή­σεις, οἱ ὁ­ποῖ­ες μά­λι­στα ὑ­πῆρ­χε κίν­δυ­νος νὰ κα­τα­στοῦν μό­νι­μες. Με­τὰ τὶς ἐ­νέ­σεις, δέ­ον ἦ­ταν νὰ ἀ­κο­λου­θή­σει συμ­πλη­ρω­μα­τι­κὴ ἀ­γω­γὴ μὲ λή­ψη χα­πι­ῶν τῆς ἴ­διας φαρ­μα­κευ­τι­κῆς οὐ­σί­ας, ἀ­πὸ ἕ­ναν ἕ­ως τρεῖς μῆ­νες. Ἡ ἀ­λή­θεια εἶ­ναι ὅ­τι σὲ τού­τη τὴν ἀ­νε­πι­θύ­μη­τη κα­τά­στα­ση θὰ ἔ­πρε­πε νὰ εἶ­χα πε­ρι­πέ­σει ἤ­δη ἀ­πὸ και­ρό, ἔ­τσι ὅ­πως ὑ­πέ­φε­ρε καὶ βα­σα­νι­ζό­ταν πα­ρα­τε­τα­μέ­να ἡ ψυ­χή μου. Εἶ­ναι θαῦ­μα τὸ πῶς ἄν­τε­ξα, μο­λο­νό­τι τού­τη ἡ ἀρ­γο­πο­ρη­μέ­νη ἐκ­δή­λω­ση τῶν συμ­πτω­μά­των δὲν εἶ­ναι καὶ πρὸς ἔ­παι­νο.

        Ἀρ­ρώ­στη­σα ἀ­πὸ τὸν πό­νο πού μοῦ προ­κά­λε­σε ὁ ἀ­νεκ­πλή­ρω­τος ἔ­ρω­τας.

Η Κίνα οφείλει να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα

 Οι Πράσινοι επικρίνουν την απόφαση της κινεζικής κυβέρνησης να επιβάλει κυρώσεις εναντίον ευρωβουλευτών και άλλων ευρωπαίων πολιτικών, μεταξύ άλλων κατά του Πράσινου Ευρωβουλευτή Reinhard Bütikofer και του Πράσινου Βέλγου βουλευτή Samuel Cogolati, επειδή επικρίνουν τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα.

Οι κυρώσεις αφορούν σε ένα σύνολο 10 ευρωπαίων πολιτικών και 4 ιδρυμάτων σε λίστα κυρώσεων με τη δικαιολογία ότι «βλάπτουν την κυριαρχία της Κίνας». Οι πολιτικοί αυτοί και οι οικογένειες τους, καθώς και θεσμικοί ή άλλοι φορείς με τους οποίους συνδέονται, «απαγορεύεται» να εισέλθουν στην Κίνα.
Η κίνηση αυτή των κινεζικών αρχών ακολουθεί την απόφαση της ΕΕ να επιβάλλει – για λόγους σοβαρής παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – κυρώσεις στην Κίνα και να συμπεριλάβει ορισμένους Κινέζους αξιωματούχους στον κατάλογο αυτών των κυρώσεων. Μεταξύ των παραβιάσεων είναι και αυτές της καταπίεσης της μειονότητας των Ουιγούρων στη Σιντσιάνγκ και των περιορισμών στην ελευθερία έκφρασης στο Χονγκ Κονγκ.

Στέφανος Σταμέλλος : Να σταματήσει επιτέλους αυτή η αναστάτωση σε κάθε γωνιά της χώρας!

 Λέει Ο  Σταμέλλος : 

Ένας δημόσιος φορέας να αναλάβει να ελέγξει και να πιστοποιήσει ότι η περιοχή πληροί τις περιβαλλοντικές και άλλες προϋποθέσεις για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών, ότι δεν έρχεται σε σύγκρουση με υφιστάμενες οικονομικές δραστηριότητες, ότι έχει εξασφαλιστεί η συναίνεση της τοπικής κοινωνίας και ότι το τοπικό αιολικό δυναμικό είναι εμπορικά εκμεταλλεύσιμο. Σ’ αυτό το πλαίσιο να εξαιρεθούν από κάθε συζήτηση για εγκατάσταση ανεμογεννητριών οι ορεινές περιοχές πάνω από τα 800μ υψόμετρο - ως φυσικό απόθεμα και απόθεμα βιοποικιλότητας, περιοχές φυσικού κάλους με πλούσιο πολιτιστικό απόθεμα - και όλες οι Προστατευόμενες Περιοχές.

 

200 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

 

του Γιάννη Σχίζα

Από το Δρόμο της Αριστεράς

Εν όψει έργο του Νίκου Ζήβα

 

Καημένε Μακρυγιάννη , τζάκισες το χέρι σου για να χορεύουν σεϊκ τα κολόπαιδα

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

   Αρχής γενομένης  το Μάρτη του 1821, ο  νεοελληνικός σχηματισμός  «μέτρησε με βία τη γη» -  που’λεγε και ο Αλέκος Αλαβάνος, υιοθετώντας την εκδοχή της «βίας» έναντι της «βιάς»  ως βιασύνης…. Όχι μόνο στα 200 χρόνια αλλά και στο προβλεπτό μέλλον, η  επέτειος της 25^ης Μαρτίου   αποτελεί  ένα μαζικό λουτρό ιστορίας και  είναι πρόσφορη για κάθε είδους εμβαθύνσεις και αναθεωρήσεις. Και γενικά η ιστορία  -  των κορυφώσεων αλλά και των υφέσεων του εθνικού  μας σχηματισμού -   θα μπορούσε να ξαναγράφεται  σε εκδοχές πληρέστερες, σε  αντίθεση με εκείνο  το “rewriting” (ξαναγράψιμο) που στοχεύει  στον «κατευνασμό» σημερινών αντιθέσεων και  στην «απάλειψη»  μελανών σημείων για την εξυπηρέτηση της τρέχουσας πολιτικής...

       Η ιστορία γενικώς δεν είναι «αδέσποτη», εκτός εάν αναφέρεται  σε πεθαμένους λαούς. Η ιδέα μιας «ορφανής »  αρχαιοελληνικής  ιστορίας την οποία υιοθέτησε  κατά τον Φαλμεράϊερ  ένα σύμφυρμα  πληθυσμών που ζούσαν στον  ελλαδικό χώρο -  Σλαύοι και  Αλβανοί κυρίως -  μετατρέποντάς  σε επίσημη ιστορία ενός ψευδο-νεοελληνισμού μετά το 1830, είναι  εξαιρετικά  παράλογη .. Η θεωρία της επινόησης της ελληνικότητας από άσχετους πληθυσμούς  που  συνέβη να κατοικήσουν στον ελληνικό χώρο (και να ανακαλύψουν ότι ο παλιός ιδιοκτήτης του ακινήτου τύχαινε να είναι μια ιστορική διασημότητα…) είναι  ανούσια..

1821: Τὰ Μικρὰ τοῦ Μεγάλου Ἀγώνα : Ξυ­ρί­σμα­τα [τοῦ Πανουργιᾶ καὶ τοῦ Ἰωάννου Δυοβουνιώτη]

 

ΟΤΑΝ ΗΡΘΕ ὁ Κα­πο­δί­στριας, ἀ­πο­φά­σι­σε κι' ὁ γέ­ρο-Πα­νου­ριᾶς, ὁ Κλε­φταρ­μα­τω­λὸς τῶν Σα­λώ­νων, νὰ κα­τε­βῇ ἀ­πὸ τοῦ Παρ­να­σοῦ τὰ κάρ­κα­ρα καὶ νὰ πάῃ νὰ πα­ρου­σια­στῇ στὸν Κυ­βερ­νή­τη. Ἔ­φτα­σε λοι­πὸν στὴν Αἴ­γι­να, μὰ μὲ τὴν πρώ­τη μα­τιὰ ποὔρ­ρι­ξε γύ­ρω του, δὲν τοῦ χα­μα­ρέ­σα­νε τὰ πρά­μα­τα. Εἶ­δε κον­τὰ στὸν Κυ­βερ­νή­τη κά­τι φραγ­κον­τυ­μέ­νους, ποῦ δὲν τοὺς φτά­να­νε τὰ φράγ­κι­κα φο­ρέ­μα­τα, μὰ εἴ­χα­νε ξου­ρί­σει καὶ γέ­νεια καὶ μου­στά­κια, καὶ ἦ­ταν ἔ­τσι σὰν ξε­ρο­κο­λό­κυ­θα γυ­α­λι­στε­ρὰ τὰ μοῦ­τρα τους:

       — Τί μ'­σοῦ­δες (μοῦ­ρες) εἶ­ν' αὐ­τές; εἶ­πε στὸ γέ­ρο-Δυ­ο­βου­νι­ώ­τη, ποῦ εἶ­χε ἔρ­θει κι' αὐ­τὸς συν­τρο­φιά του στὴν Αἴ­γι­να.

       — Δὲν τοὺς βλέ­πεις; Τσ' ἤ­φε­ρε οὑ Κυ­βερνή­τ'ς νὰ μᾶς φου­τί­σουν.

       — Γι' αὐ­τὸ εἶ­ν' ἔ­τσ' τὰ μοῦ­τρα τ'ς; Γέ­νουντ' ἔ­τσ' πλει­ὸ δι­α­βα­σμέ­νοι, μα­θές; Τό­τε θέ­λω κ' ἐ­γὼ νὰ τὰ ξου­ρί­σω νὰ γί­νου σου­φὸς κ' ἐ­γώ...

       — Καὶ δὲν τὰ ξου­ρί­ζεις; Ἐ­δῶ πα­ρα­κά­τ' εἶ­ν' οὑ χαμ­ζᾶς (κου­ρέ­ας). Μὰ δὲν κουτᾷς. Πῶς θὰ γυ­ρί’ης, μαῦ­ρε, στοὺ χου­ριό;

       —

ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ

 του Γιάννη Σχίζα

Αυγή 27.3.21

Το τελευταίο δεκαήμερο του Μάρτη έχουμε πολλά να διδαχθούμε ή τουλάχιστον να αναλογιστούμε.… Πριν απ’ όλα είχαμε  την 25^η Ημέρα, που κάνει  όλους να  εξηγούν ή πλειοδοτούν ή  μειοδοτούν σχετικά με τις συνθήκες και τα πρόσωπα της επανάστασης,  κάποτε  διαδικτυακώς και κάποτε με άλλους τρόπους, που συνήθως  είναι   πατριωτικοί   αλλά άλλοτε  αποκλίνουν  σε μια νεωτερικότητα που δεν τρώγεται με τίποτε- όπως οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου δεν μπορούσαν να φάνε πέτρες ... Στις  συνθήκες  αυτές   αναζητούμε τις  χώρες που τα  έβαλαν με την χούντα  επί δικτατορίας   και την ξαπόστειλαν  από το Συμβούλιο της Ευρώπης, κι όμως   η Δανία, η Ολλανδία και η Σουηδία ,  αγνόησαν την πρόσκληση για συμμετοχή στην επέτειο, χωρίς όμως  να  καταφέρουν  να τραβήξουν την προσοχή μας :  Ο πλανήτης επαρκώς  φωταγωγήθηκε/στολίστηκε  και άλλως πως υποδέχθηκε τα 200 χρόνια…Όσον αφορά την Ισπανία, αυτή απέμεινε  να επικαλείται τους λογαριασμούς της ΔΕΗ  για το ρεύμα, που την εμπόδισαν να συμμετάσχει ….

ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΙΤΗΣΗ ΑΚΥΡΩΣΗΣ ....

 

     Κατατέθηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας η δεύτερη Αίτηση Ακύρωσης της Απόφασης Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕΠΟ) του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας για τον Αιολικό Σταθμό Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΣΠΗΕ) των 15 ανεμογεννητριών στη θέση «Τούρλα – Βλιτοτσούμαρο» της Οίτης.

 

     Την Αίτηση υπογράφουν 44 κάτοικοι των χωριών της Οίτης, τρεις Πανελλαδικές Περιβαλλοντικές Οργανώσεις: η Περιβαλλοντική Οργάνωση για την Άγρια Ζωή και τη Φύση «ΚΑΛΛΙΣΤΩ», η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία και η Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης και ο Σύλλογος Δρομέων Φθιώτιδας «ΤΡΑΧΙΝΑ», ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Λαμίας και ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Άμφισσας. Είναι γνωστό ότι ανάλογη Αίτηση Ακύρωσης στο ΣτΕ για τον ίδιο λόγο κατέθεσε και ο Δήμος Λαμίας.

 

     Θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά τους 44 συμπολίτες μας, τις τρεις Περιβαλλοντικές Οργανώσεις και τους τρεις Συλλόγους για την ανταπόκριση και την υποστήριξη στον αγώνα για την αποτροπή αυτών των σχεδίων.

Κων. Ἰ. Δάλκου : Ἡ ἐπέτειος

 

Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης

Ὁμ. Μ, 243

Τοῦκ. Κων. Ἰ. Δάλκου, Φιλολόγου,

ἐπιτ. Δ/ντοῦ τοῦ 3^ου Λυκ. Αἰγάλεω

 

   Περιέργως, φίλε ἀναγνώστη, οἱ κατὰ τὸ παρελθὸν σημαδιακές, τρόπον τινά, κατὰ πεντηκονταετίαν καὶ ἑκατονταετίαν ἐπέτειοι τῆς ἐθνεγερσίας μας δὲν φαίνεται νὰ εὐδοκίμησαν ἰδιαιτέρως, ἀλλὰ καὶ ἡ παροῦσα τῶν διακοσίων ἐτῶν ἐπίσης μᾶλλον δὲν εὐοδοῦται. Διότι καὶ τότε πολλὰ τὶς ἐσκίασαν γεγονότα καὶ σήμερα ἐπίσης πολλὲς τὴν ζημιώνουν δυσμενεῖς συντυχίες. Καὶ ἀποτελεῖ βέβαια βασικὸ πρόσκομμασήμερα ἡ συγκυρία τῆς πανδημίας ποὺ ἐσφράγισε σχολεῖα καὶ ἐκκλησίες, ἀποκλείοντας δοξολογίες, σχολικὲς ἑορτὲς καὶ παρελάσεις καὶ συμπιέζοντας στὸ ἀσφυκτικὸ καὶ ψυχρὸ πλαίσιο τῆς ἠλεκτρονικῆς ὀθόνης κάθε εἴδους κατὰ λέξιν πανηγυρισμοὺς καὶ ζωντανὲς ἐκδηλώσεις.

   Πολὺ φοβοῦμαι ὅμως ὅτι πολὺ ἐνωρίς, καὶ πρὶν ἀκόμη ἡ πανδημία καθηλώσῃ ἐν πολλοῖς τὴν ζωή μας, εἶχαν ἤδη ἐμφανισθῆ οἱ πρῶτες ἀντιρρήσεις ποὺ ἀφοροῦσαν τὰ καίρια, δηλαδὴ τὸ περιεχόμενο καὶ τοὺς στόχους τοῦ ἑορτασμοῦ ποὺ κατὰ τὸ ἐπίσημο κείμενο εἶναι «ἡ ἀνάδειξη τῶν ἀξιῶν τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς ἱστορίας, ὅπως αὐτὰ διαμορφώθηκαν ἀπὸ τὴν σύσταση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους μέχρι σήμερα». Ἡ διατύπωση αὐτή, ἡ ὁποία δὲν ἐξένισε προφανῶς τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ἑλλήνων, ἐσκανδάλισε ὅμως μιὰ μικρὴ μειοψηφία «προοδευτικῶν» γραφιάδων, οἱ ὁποῖοιἀτυχῶς εὑρίσκονταιπολὺ κοντὰ στὰ κέντρα τῶν κρατικῶν ἀποφάσεων καί, τοὐλάχιστον μέχρι πρό τινος, ὑπαγόρευαν κατὰ τὶς προσωπικέςτων ἰδεοληψίες τὰ προγράμματα τῶν σχολικῶν μας σπουδῶν.

ΓΙΏΡΓΟΣ ΞΈΝΟΣ ΕΛΛΆΔΑ - ΝΊΚΗ

 Το υπέροχο έργο του αγαπημένου Γιώργου Ξένου θεωρώ ότι καθίσταται εμβληματικό για την αυριανή επέτειο. Και τούτο γιατί σωματοποιεί το Εθνος και την επικράτεια του μέσα από την υπόμνηση του γλυπτού κορμού της Νίκης της Σαμοθράκης, του οποίου το προφίλ με ένα ευρηματικό τρόπο ταυτίζεται εδώ εικαστικά με το χάρτη της Ελλάδας! Στον ιχνογραφημένο αυτό χάρτη, η Κρήτη ως βάση του αγάλματος στηρίζει τον κορμό της Νίκης, δηλαδή την ηπειρωτική χώρα και την Πελοπόννησο και απογειώνεται με τη φτερούγα που υποδηλώνει τη Μακεδονία και τη Θράκη.

Η εξπρεσιονιστική ζωγραφική χειρονομία του Γιώργου Ξένου σκορπίζεται γύρω από τον κορμό και πάνω από τα φτερά, αναπαριστώντας τις θάλασσες μας και την επιρροή του Ελληνισμού στον ευρύτερο χώρο υπομιμνήσκοντας τον Οικουμενισμό του.

Η εξέλιξη του σχεδίου με τις κόκκινες πινελιές καταδεικνύει την αιμάσσουσα Πατρίδα, που εδώ και 200 χρόνια αναζητά την Επαναθέσμιση ενός κοινού των Ελλήνων, προδομένο τόσο από τους εξωτερικούς συμμάχους δυνάστες όσο και από την φοβερή διχόνοια του.

Ευχαριστώ τον Γιώργο Ξένο για την άδεια του να παρουσιάσω το τόσο επίκαιρο έργο του, παρότι καμωμένο το 1990, που τιμά την πατρίδα, την γειτονιά που μεγαλωσαμε, τη φιλία μας και την φιλία των γονιών μας....

ΝΙΚΟΣ ΖΗΒΑΣ

Γιά­ννης Πα­τί­λης : Post(Mortem)Modern Hellas 2021 (Εἰ­κὼν με­τα­νε­ω­τε­ρι­κή)

 

διὸ καὶ φι­λο­σο­φώ­τε­ρον καὶ σπου­δαι­ό­τε­ρον ποί­η­σις ἱ­στο­ρί­ας ἐ­στίν· ἡ μὲν γὰρ ποί­η­σις... || εἶ­ναι ἐ­ρω­τευ­μέ­νος ἀ­κό­μη || ἀλ­λά ὅ­πως τοῦ συμ­βαί­νει συ­νή­θως δὲν ἠ­ξεύ­ρει μὲ τί ἀ­κρι­βῶς || συ­νή­θως δὲν κοι­μᾶ­ται κα­λά || συ­χνὰ μου­σκεύ­ει τὴ φα­νέ­λα του πά­λι κα­λά || πάν­τως ἀ­πὸ τὸν ἐ­φιά­λτη ἡ συ­χνου­ρί­α τὸν σώ­ζει || πά­λι ἔ­βλε­πε πὼς κυ­κλο­φο­ροῦ­σε στὴν Ἑρ­μοῦ δί­χως μά­σκα || Ἀλ­λὰ θυ­μᾶ­ται καὶ τὶς κα­λές του στιγ­μές || Στὸν ὕ­πνο του ἔρ­χε­ται ἡ νε­α­ρὰ φι­λε­νά­δα του || Εἶ­ναι μι­κρο­κα­μω­μέ­νη καὶ δρο­σε­ρὴ μὲ κα­λω­συ­νά­το χα­μό­γε­λο || τὰ κόκ­κι­να κα­τσα­ρά της μαλ­λιὰ κι οὐ­ρά­νιο πορ­πά­τη­μα || κά­θε δε­κα­πέν­τε κα­τε­βαί­νει ἀ­πὸ τὸν βορ­ρᾶ || Χτὲς εἶ­δε στὸν ὕ­πνο της τὸν ἅ­η-Σε­ρα­φεί­μη! || Τὴν κρα­τοῦ­σε τρυ­φε­ρὰ ‘πὸ τὸ χέ­ρι || Ἕ­να ἥ­συ­χο ρεῦ­μα ζε­στὸ τὸ κορ­μί της γε­μί­ζει || Ὅ­πως τὸ κρά­τη­μα ‘πὸ τὸ χέ­ρι τοῦ πα­τέ­ρα της ὅ­ταν ἦ­ταν παι­δί || Τί βλέ­πει στὸ θε­ό σου αὐ­τὸ τὸ κο­ρί­τσι || Φτά­νει ὅ­μως μιὰ πι­να­κί­δα στὸ δρό­μο Πρὸς Κο­ρώ­νης Μο­νὴ Ἱ­ε­ρὰ γιὰ μιὰ τέ­τοι­α ἐ­πί­σκε­ψη; || Γιὰ ἕ­ναν ἅ­γιο ποὺ ἄ­κου­γε πρώ­τη φο­ρά; || Τὸν εἶ­χε ὅ­μως; || Ἢ μή­πως τὸν ἤ­ξευ­ρε δί­χως; || Αὐ­τὸς τὸ μό­νο ποὺ θυ­μό­ταν ἦ­ταν οἱ δι­α­βε­βαι­ώ­σεις τοῦ «μαρ­ξι­στῆ» ἱ­στο­ρι­κοῦ || οἱ Νε­ο­μάρ­τυ­ρες συ­χνὸ φαι­νό­με­νο ἐ­πο­χῆς ποὺ δέ­χον­ται θά­να­το μαρ­τυ­ρι­κὸ γιὰ τὴ χρι­στι­α­νι­κή τους τὴν πί­στη || εἶ­ναι συγ­χρό­νως κι οἱ πρῶ­τοι οἱ ἥ­ρω­ες οἱ ἐ­θνι­κοὶ τοῦ Ἑλ­λη­νι­σμοῦ μας τοῦ Νέ­ου || δέ­χου θε­άν­θρω­πε Λό­γε οὓς προ­σά­γει σου γέ­νος αἰχ­μά­λω­τον || Ἂν εἶ­χε ὅ­μως δι­α­βά­σει τὸ «Πό­θος Μαρ­τυ­ρί­ου» στὰ Ἱ­στο­ρι­κά-τεῦ­χος-εἴ­κο­σι-τρί­α θὰ τά ‘λε­γε; || δέν θὰ τά ‘λε­γε... || ὁ πρίν-πρίν Ἕλ­λη­νας, ὁ πρίν ὥ­ρι­μος Γάλ­λος, ὁ νῦν «Ἕλ­λη­νας» || ὁ-ἐν­τὸς-εἰ­σα­γω­γι­κῶν || ὁ ἰ­δε­ο­λο­γη­μα­τί­ας αὐ­τός || ὁ πε­ριτ­τὸς νο­σταλ­γός... || Ἀλ­λὰ καὶ μὲ τὴ συ­χνου­ρί­α κά­τι πρέ­πει νὰ γί­νει δι­α­φεύ­γουν στα­γό­νες κα­τὰ τὸ σχῆ­μα λι­τό­τη­τος || τὴν ἄ­τι­μη τὴν δι­α­κε­κομ­μέ­νη τὴν οὔ­ρη­ση || τὴν δυ­σού­ρη­ση || Ποῦ κα­τήν­τη­σε (ὁ πρὶν ὠ­μο­γέ­ρων) || Τώ­ρα πλη­ρώ­νει τὴ μα­νί­α του μὲ τὴν ἀ-συ­νέ­χεια || τὸ σπα­σμέ­νο || τὸ τά­χα ἀν­θε­κτι­κό || τὰ ἀ­φη­γή­μα­τα π’ ἐ­γί­ναν ἀ­γνώ­στου πα­τρὸς ἀ­πο­κόμ­μα­τα || Συ­ναν­τή­θη­καν πί­σω ἀ­πὸ τ’ ἄ­γαλ­μα τοῦ πυρ­πο­λη­τῆ τοῦ Κα­νά­ρη τὸν Ἰ­ού­λιο τοῦ ἑ­ξή­κον­τα πέν­τε || κι ὁρ­κι­στῆ­καν πὼς δὲν θά ‘φη­ναν πο­τὲ τὴν Κυ­ψέ­λη || Ὅ­μως αὐ­τὸς τὴν κο­πά­νη­σε || μα­ζὶ μὲ τὸν ἄλ­λον τῆς Γαλ­βά­νη τὸν ἅ­γιο || τοῦ πρέ­πει νὰ στα­μα­τή­σει ἡ συ­ζή­τη­ση γιὰ τὴν ἑλ­λη­νι­κὴ τὴν ταυ­τό­τη­τα || τοῦ φτά­νει πιὰ ἡ ἀ­να­ζή­τη­ση τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς i­di­ot-προ­σω­πί­ας || τοῦ ἡ συ­ζή­τη­ση αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ πλέ­ων ἡ ἄ­γο­νη || τοῦ τώ­ρα πιὰ φύ­λα­γέ μας Χρι­στέ μας ὅ­ταν γα­μι­ώ­μα­στε || (ἀλ­λὰ γα­μι­ώ­μα­στε πιά;) || me too ναί! || κι ἐ­μέ­να μὲ πή­δη­ξε ὁ Κου­λὸς στὸ ὄ­γδο­ο μὲ τὸ τρί­ση­μον || πά­ρε τώ­ρα καὶ Ἀν­τε­το­κοῦν­μπο νά ‘χεις τε­τρά­ση­μο || κι ἕ­να ἑ­κα­τομ­μύ­ριο γιὰ ἐ­ξελ­λη­νι­σμὸ προ­σφυ­γά­κια || πού εἰ­πε στὴ Γκι­ώ­να ἡ Λι­ά­κου­ρα ἀ­πὸ τὴν κορ­φή της || Καὶ τὸ γι­ορ­τά­σα­νε πο­λὺ στὸ Συγ­κρό­τη­μα || Δι­κέ μου || ἀ­τῶν εἶ­ν’ ἡ πα­τρί­δα τους ὁ­πού ‘ναι τὸ λο­γά­ριν || ἐ­σέ­να καὶ στὸ Μαν­χά­ταν θὰ σ’ ἀ­κο­λου­θά­ει ἡ Πα­τη­σί­ων || μὲ τὶς μαῦ­ρες τὶς τσοῦ­πρες στὸ πε­ζο­δρό­μιο καὶ τοὺς ἀν­τι­φά || Ἀλ­λὰ τώ­ρα πές μου || τί ἠ­ταν αὐ­τὸς ὁ παπ­πού­λης ὁ ὡς ἀ­μνὸς σου­βλι­σθεὶς ὑ­πὲρ τῶν λο­γι­κῶν του προ­βά­των || ὁ λα­τρε­μέ­νος τῶν Κλε­φτῶν αὐ­τὸς ὁ νο­μο­τα­γής || τῶν ἀ­προ­σκύ­νη­των ποὺ τρί­ψα­νε τὴ μού­ρη τῆς Χον­τρα­χεί­λως || κι ἀ­ρα­δια­στὰ τρα­γου­δού­σα­νε τοῦ Φα­να­ριοῦ τὸν ἐ­πί­σκο­πο || τὸν ἅ­η-Σε­ρα­φεί­μη; || Γί­νε­ται ἥ­ρω­ας ἐ­θνι­κὸς πρὶν τὸ Ἔ­θνος; γιὰ πές μου || Ἔ­τσι τὴν πά­τη­σε κι ὁ «μαρ­ξι­στὴς» ποὺ λέ­γα­με πα­ρα­πά­νω || πού ‘θε­λε νὰ κά­μει Ἱ­στο­ρί­α μὲ κε­φα­λαῖ­ο Ἰ­ῶ­τα ὁ δύ­στυ­χος καὶ πά­λι στὴ Ζω­ο­λο­γί­α κα­τέ­λη­ξε || τὴν ἄλ­λη τὴ μα­σκα­ρε­μέ­νη τοῦ δι­α­φο­ρι­κοῦ ρα­τσι­σμοῦ τοῦ τρό­μου τῆς δι­α­φο­ρᾶς τοῦ Ἀλ­λὰχ-ἴλ-Ἀλ­λά τοῦ βλέ­πε καὶ Μπα­λιμ­πάρ || ἂς μά­θαι­ν’ ἀ­π’ τὸν κὺρ-Φλῶ­ρο ἀ­κού­ον­τα φι­λο­σο­φι­κῶς – ποι­ά;... || α ὐ ­τ ὰ π ο ὺ  ε ἶ ­χ ε ν  ἰ ­δ ε ῖ  μ ὲ  τ ὰ  μ ά ­τ ι α  τ ο υ ! || γιὰ κεί­νη τὴν Ἐ­πα­νά­στα­σι τὰ τό­σον πα­ρηλ­λαγ­μέ­να ἀ­πὸ στό­μα εἰς στό­μα || π’ ἐ­σκέ­πτε­το ὅ­πως εἶ­ναι ἀ­δύ­να­τον νὰ μέ­νῃ προ­ϊ­όν τι ἢ ἐμ­πό­ρευ­μα ἀ­νό­θευ­τον εἰς τὴν ἀ­γο­ράν || ἀ­δύ­να­τον καὶ πε­ρὶ τοῦ ἐ­λα­χί­στου συμ­βάν­τος νὰ γνω­σθῇ ἡ ἀ­κρι­βὴς ἡ ἀ­λή­θεια || καὶ τοῦ­το κυ­ρί­ως: || ὅ­τι δὲν πρέ­πει νὰ ὑ­πάρ­χουν ἀ­λη­θῆ ἄλ­λα εἰ­μὴ ὅ­σα... —ἀ­κοῦς!— δ έ ν  σ υ ν έ ­β η ­σ α ν ! || Πε­ρὶ τῶν ὁ­ποί­ων ἀ­κρι­βῶς καὶ ἡ ποί­η­σις! || τὸ Συρ­τά­κι στὸ Ζά­λογ­γο || τὸ κρυ­φὸ τὸ σχο­λει­ὸ στῆς μαύ­ρης ἀ­νάγ­κης τὰ ἑ­σπε­ρι­νὰ Βά­θης Πλα­τεί­α || τὸ λά­βα­ρο τὴν εἰ­κο­στὴ πέμ­πτη τοῦ Μάρ­τη || (καὶ ὄ­χι τὴν εἰ­κο­στὴ τε­τάρ­τη πε­ρι­κα­λῶ) || τ’ ἀρ­βα­νί­τι­κα σὲ Χα­σιὰ καὶ Ἀ­σπρό­πυρ­γο ὅ­που μά­ζευ­ε τὶς δό­σεις τοῦ πλα­νό­διου πε­θα­μέ­νου πα­τέ­ρα || συ­νε­λόν­τι­εἰ­πεῖν τοῦ Ρω­μιοῦ ὁ ἀ­νύ­στα­κτος ζῆ­λος || Ἂς ἄ­κου­γε ἐ­πι­τέ­λους τὸν φι­λο­ζὸφ ποὺ ρή­μα­ζε τὰ βι­βλι­ο­πω­λεῖ­α στὰ Πα­ρί­σια || πού εἰ­χε ψύ­χω­ση μὲ τὴν συμ­πε­ρι­φο­ρὰ τὴν ἄν­θρώ­πι­νη || μὲ τὰ πρό­σω­πα τὰ σὰν τὸν Κα­νέλ­λο σα­θρά || Αὐ­τὸς πιὰ κι ἂν ἦ­ταν στὴ Ζω­ο­λο­γί­α ἐξ­πέρ || Ἀ­φοῦ τὸ ψέμ­μα εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος || κά­νε τώ­ρα ἐ­σὺ ἱ­στο­ρί­α μὲ τὸ ψέμ­μα || μή­πως κι ἦ­ταν λι­γό­τε­ρα τοῦ Θο­δω­ρά­κη τὰ ψέμ­μα­τα; || Ἐ­γὼ τὸ μό­νο ποὺ τοῦ πι­στεύ­ω εἶ­ναι τοῦ­το στὴ Ζά­κυ­θο || στὸ μνη­μό­συ­νο τῆς γυ­ναί­κας του || ὅ­ταν πῆ­ρε τὴν τά­βλα μὲ τὰ κόλ­λυ­βα στὸ κε­φά­λι || καὶ τὰ πῆ­γε ἀ­τός του ἀ­πὸ τὸ σπί­τι στὴν ἐκ­κλη­σιά || ση­μεῖ­ον τῆς ἀ­γά­πης του || λέ­ει κι ὁ πο­πο­λά­ρος ὁ τρὶς βα­πτι­σθείς || καὶ τὸ ἄλ­λο τὸ με­τά || μὲ τὴν ἀ­στε­φά­νω­τη τὴν κα­λό­γρια καὶ τὸν πῆ­δο στὰ 63 ποὺ τοῦ χά­ρι­σε τὸν Πά­νο τὸν Δεύ­τε­ρο || τὸν ἁ­γνὸ πα­τρι­ώ­τη || τέ­τοι­ες ἀ­λή­θει­ες || φρέ­σκες τοῦ 1879 ἀ­ναλ­λοί­ω­τες: || Ὅ­θεν || πρὸς τῇ δι­οι­κή­σει, κιν­δυ­νεύ­ει καί τὸ πο­λί­τευ­μα || οἱ δὲ πο­λῖ­ται γέ­νον­ται σ ο ­σ ι ­α ­λ ι ­σ τ α ὶ νέ­ου εἴ­δους || ἀ­ξι­οῦν­τες δι­καί­ω­μα πρὸς ἐρ­γα­σί­αν οὐ­χί || ἀλ­λὰ πρὸς θέ­σεις δη­μο­σί­ας || πρὸς μι­σθούς || καὶ πρὸς ἁρ­πα­γάς || Καὶ τού­του ἕ­νε­κα || ἡ πο­λι­τεί­α με­τε­βλή­θη εἰς χρη­μα­τι­στή­ριον εὐ­ρύ || ὡς ἐ­πὶ τῶν λαυ­ρε­ω­τι­κῶν ἡ ὁ­δὸς τοῦ Αἰ­ό­λου || Πα­σί­γνω­στα πράγ­μα­τα κύ­ρι­ε Ση­μί­τη || κυ­ρὰ Να­τα­λί­α τὸ γέ­νος Δρα­γού­μη || Ἀλ­λὰ τώ­ρα ἡ Με­γά­λη Μέ­ρα ξη­μέ­ρω­νε || Ἅ­η-Σε­ρα­φεί­μη βο­ή­θα μας φω­νά­ξα­νε ὅ­λα τὰ κό­λια μα­ζί || Στὴν ἐ­ξέ­δρα πι­ά­σα­νε θέ­ση ὅ­πως πάν­τα ὁ Πού­τιν ὁ Κά­ρο­λος || κι ὁ Μα­κρὸν ὁ μα­κρὰν Μι­κρο­μέ­γαλ­λος || Οἱ Προ­στά­τι­δες ὅ­λες προ­στά­τη μου || Θά ‘ναι κι ἡ Γιά­ννα ἐ­κεῖ μὲ Κυ­ριά­κο μὲ Βε­ρέ­μη τὸν ἄ­νε­το || καὶ τὰ Ρα­φὰλ ἀ­πὸ πά­νω ἀρ­χάγ­γε­λοι ν’ ἁ­πλώ­νουν φτε­ροῦ­γες || Μπρο­στὰ θὰ κυ­λά­ει τῶν σι­δε­ρέ­νι­ων ἁρ­μά­των τὸ σύ­βρον­το || Ἕ­να ἀ­τέ­λει­ω­το σή­ριαλ ἡ Πα­τρὶς ἡ και­νούρ­για θὰ κυ­λά­ει ἀ­τσα­λά­κω­τη σὲ συ­νέ­χει­ες πάν­τα || συν­τριμ­μέ­νη κι αἱ­μάσ­σου­σα σοῦ φαι­νό­ταν ὡς χθές || δι­α­κε­κομ­μέ­νη συ­νου­σί­α || τὸ βρά­δυ ἀλ­γει­νὴ δυ­σου­ρί­α || ἀλ­λὰ ἔ­πα­σχες || ἀ­πὸ πα­τρι­δου­ρί­αν ἑλ­λα­δι­κὴν ἀ­κα­τά­σχε­τον || κι ἐ­σὺ κα­κο­μοί­ρη μου || καὶ δὲν τό ‘ξε­ρες || Ἀν­τι­δε­ον­το­λο­γι­κὴ δι­α­σα­φή­νι­σις: Στὴ σύν­τα­ξη τοῦ πα­ρόν­τος ἂς-τὸ-ποῦ­με-ποι­ή­μα­τος συ­νει­σέ­φε­ραν μὲ τοὺς γρα­πτοὺς λο­γι­σμοὺς/πα­ρα­λο­γι­σμούς τους οἱ ἑ­ξῆς κα­τὰ σει­ρὰν ἐμ­φα­νί­σε­ως, τοὺς ὁ­ποί­ους καὶ εὐ­χα­ρι­στῶ ἀ­πὸ τὴν θέ­σιν αὐ­τήν: Στα­γει­ρί­της, Νί­κος Σβο­ρῶ­νος, Φί­λιπ­πος Ἠ­λιοῦ, Γι­ῶρ­γος Βε­λου­δῆς, Χρῆ­στος Βα­κα­λό­που­λος, Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος, Ἀν­τώ­νης Λιά­κος, Μπερ­γα­δῆς, Γιάν­νης Βλα­χο­γιά­ννης, Ἄ­κης Γα­βρι­η­λί­δης, Ἀ­λέ­ξαν­δρος Πα­πα­δι­α­μάν­της, Κω­στῆς Πα­πα­γι­ώρ­γης, Γε­ώρ­γιος Τερ­τσέ­της, Νι­κό­λα­ος Δρα­γού­μης, Πε­ρι­κλῆς Γι­αν­νό­που­λος. Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση: περ. Τὸ κοι­νὸν τῶν ὡ­ραί­ων τε­χνῶν, ἀρ.11, Μάρ­τιος 2021 [ἐ­δῶ βελ­τι­ω­μένο]. Εἰ­κό­να: Ἡ­ρὼ Νι­κο­πού­λου, PostModern Hellas 2021. Ψη­φια­κὴ ἐ­πε­ξερ­γα­σί­α φω­το­γρα­φί­ας τυ­πω­μέ­νη σὲ μου­σα­μᾶ, 21Χ18ἑκ. Συμ­με­το­χὴ στὴν Ἐ­πε­τεια­κὴ Ἔκ­θε­ση «1821, Ὀ­πτι­κὴ μιᾶς Ἐ­πα­νά­στα­σης» τῆς Ψη­φια­κῆς Πλατ­φόρ­μας Τέ­χνης «gr collectors». Εἰ­κό­να λή­ξε­ως ἑ­ο­ρτα­σμῶν: Ἡ ἑλ­λη­νι­κὴ ση­μαία στὸ πάρ­κο Φλοί­σβου Πα­λαι­οῦ Φα­λή­ρου στὶς 31 Δε­κεμ­βρί­ου 2020. Φω­το­γρα­φία: Γιάν­νης Πα­τί­λης. ​

Ἀ­δα­μαν­τι­νή Κα­βαλ­λι­ε­ρά­του : Σπί­τι

 

ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΙΕΣ, ἡ για­γιὰ μα­γεί­ρευ­ε κοκ­κι­νι­στὸ μὲ μα­κα­ρό­νια καὶ τὶς Τε­τάρ­τες γε­μι­στά, ἐ­νῶ τὰ ἀ­πο­γεύ­μα­τα, μᾶς ἔ­φτια­χνε ἑλ­λη­νι­κὸ κα­φέ, ποὺ δυ­νά­μω­νε, ἔ­λε­γε, τὴν καρ­διά, ὥ­σπου στὰ δε­κα­τρί­α μου, ἀ­νέ­βα­σα πί­ε­ση. Ἐ­κεί­νη τὸ ἀ­πέ­δω­σε στὸ ὅ­τι τὴν ἴ­δια πε­ρί­ο­δο ἀρ­ρώ­στη­σε ὁ παπ­ποὺς ἀ­πὸ καρ­κί­νο στὸ πάγ­κρε­ας, πα­ρό­λα αὐ­τὰ δέ­χτη­κε νὰ μοῦ τὸ ‘κό­ψει, ἂν καὶ συ­νέ­χι­σε νὰ μοῦ δί­νει γου­λι­ὲς ἀ­πὸ τὸ μπρί­κι λί­γο και­ρὸ ἀ­κό­μα, γιὰ νὰ μὴν πά­θω στε­ρη­τι­κά. Με­τὰ τὸν θά­να­το τοῦ παπ­ποῦ, εἴ­χα­με πέν­θος καὶ γιὰ μῆ­νες ζού­σα­με μὲ μι­σό­κλει­στα παν­τζού­ρια, ἐ­νῶ οἱ κα­θρέ­φτες ἦ­ταν κα­λυμ­μέ­νοι μὲ μαῦ­ρα πα­νιὰ κι ἡ για­γιὰ ἐρ­χό­ταν στὴν κά­μα­ρά μας τὰ βρά­δια καὶ μᾶς ἔ­λε­γε νὰ μὴν σκᾶ­με, για­τί ὁ παπ­ποὺς ἦ­ταν γέ­ρος κι ἄλ­λω­στε ἤ­μα­σταν τυ­χε­ροὶ ποὺ εἴ­χα­με τοὺς γο­νεῖς μᾶς ἀλ­λὰ κι ἐ­κεί­νη ἀ­πὸ δί­πλα.