Σερσέ λα φαμ..

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 1.7.17


https://www.youtube.com/watch?v=002S6DSeZ-o

Το παλιό λαϊκό  άσμα του μισογυνισμού,   με  την απόδοση όλων των δεινών του αρσενικού κόσμου στο ωραίο φύλο, τραγουδήθηκε από τον Γρηγόρη Μπιθικότση  την  εποχή που  γίνονταν  εγκλήματα τιμής… Έκτοτε οι στάσεις ζωής διαφοροποιήθηκαν και αυτό δεν προκάλεσε απλά και μόνο τη  βελτίωση των γυναικείων δικαιωμάτων, αλλά και μια γενικότερη αλλαγή στα ήθη, στον πολιτισμό και στις σχέσεις των ανθρώπων. Ήταν μια εξέλιξη που δικαίωνε την άποψη του Φρειδερίκου Ένγκελς , για το ότι η κατάσταση των γυναικών αντανακλά  τη γενικότερη κατάσταση της κοινωνίας….

Με δεδομένη αυτή τη συστημική σχέση, δεν μπορεί κανείς παρά να ανησυχεί από συμπεριφορές  που εκδηλώνονται έναντι των γυναικών στη γειτονική Τουρκία. Τις προάλλες μια γυναίκα που κάπνιζε σε δημόσιο χώρο υπέστη την επίθεση ενός αμύντορα  των χρηστών ηθών, που έφτασε μάλιστα στο σημείο να σβήσει το τσιγάρο στο λαιμό της… Και πρόσφατα, ένας άνδρας  χτύπησε μια γυναίκα σε μινιμπας στην Κωνσταντινούπολη, γιατί φορούσε σορτσάκι τον ιερό μήνα του ραμαζανίου…

Το επεισόδιο έδωσε την ευκαιρία σε μια τουρκική φεμινιστική οργάνωση υπό τον  διεγερτικό για προβληματισμούς  τίτλο «Σταματήστε τις δολοφονίες γυναικών»,  να υποστηρίξει  ευθέως : «Θα φοράμε ό,τι θέλουμε , όπου θέλουμε. Δεν θα απαρνηθούμε τις ελευθερίες μας»…

Full moon party - Φεγγαροπανήγυρις...

Την Κυριακή 09 Ιουλίου από τις 9 το βράδυ έως τις πρώτες πρωινές ώρες , έλα να απολαύσεις την καλοκαιρινή πανσέληνο και να ζήσεις μια ξεχωριστή βραδιά σε ένα ρομαντικό δάσος στους πρόποδες του Υμηττού.
Δες τη Σελήνη να ξεπροβάλει, πιές τα ποτά σου και τα cocktails σου και (άει) χάσου στη χαλαρή μουσική....
Αν είσαι ρομαντικός, ψάξε το φεγγάρι μέσα στα νούφαρα, αλλά μην μείνεις πολλή ώρα μέσα στη σπηλιά.
Αν είσαι λάτρης του camping, μη ξεχάσεις να φέρεις τη σκηνή σου και να κατασκηνώσεις στον Πευκώνα.

Θυμήσου, στις 9 το πρωί πρέπει να φύγεις.

Για να κρατήσεις θέση να κατασκηνώσεις στον Πευκώνα κάλεσε στα τηλέφωνα: 2109654402, 2109654194, 6974490452 , 6944334395

Είσοδος: 5 €

                                                                                      

Συμεών Τσακίρης : Το απαγορευμένο παραμύθι

μιὰ φο­ρὰ καὶ ἕ­ναν και­ρό, ξε­φυλ­λί­ζον­τας τὸ οἰ­κο­γε­νεια­κὸ ἄλ­μπουμ «ὅ­λα κα­λά, ἀλ­λὰ για­τί εἶ­ναι ὀρ­θά­νοι­χτα τὰ μά­τια σου σὲ ὅ­λες τὶς φω­το­γρα­φί­ες; εἶ­σαι σὰν τρο­μα­κτι­κός». καὶ ἄρ­χι­σε νὰ τὸ προ­σπα­θεῖ πο­λὺ καὶ βά­ρυ­νε τὰ βλέ­φα­ρά του. «ὅ­λα κα­λά, ἀλ­λὰ για­τί εἶ­σαι ἔ­τσι σὲ ὅ­λες τὶς φω­το­γρα­φί­ες; σὰν θλιμ­μέ­νος, εἶ­σαι θλιμ­μέ­νος;­». καὶ μπερ­δεύ­τη­κε καὶ ἔ­κλει­σε τὰ μά­τια του καὶ κου­νή­θη­κε ἔ­τσι τὸ μυα­λό του, ποὺ πλέ­ον εἰ­σέ­πνε­ε καὶ ἐ­ξέ­πνε­ε μό­νο με­λὸ μά­χες.

       ἐν­τω­με­τα­ξύ, ἔ­τρε­χε καὶ μιὰ συ­νο­μω­σί­α με­τα­ξὺ συ­νερ­γεί­ων ὁ­δο­ποι­ί­ας, συ­νερ­γεί­ων αὐ­το­κι­νή­των καὶ μο­το­συ­κλε­τῶν, πο­δη­λα­τά­δι­κων, ὀρ­θο­πε­δι­κῶν, νευ­ρο­ψυ­χιά­τρων καὶ κρα­τι­κῶν μυ­στι­κῶν ὑ­πη­ρε­σι­ῶν. τὸ αὐ­χε­νι­κὸ ἔ­πρε­πε νὰ μεί­νει ζων­τα­νό. οἱ λα­κοῦ­βες στοὺς δρό­μους κη­ρύ­χθη­καν προ­στα­τευ­ό­με­νο εἶ­δος. ἡ ἁ­λυ­σί­δα δὲν ἔ­πρε­πε νὰ σπά­σει. ἡ κω­δι­κή της ὀ­νο­μα­σί­α ἦ­ταν νό­μι­μη σύγ­χυ­ση.

       ὥ­σπου ἕ­νας φί­λος τοῦ δι­ά­βα­σε ἕ­να ἀ­πὸ τὰ ἀ­πα­γο­ρευ­μέ­να πα­ρα­μύ­θια. ἐ­κεῖ­νο μὲ τὸ ἑ­λι­κό­πτε­ρο τὸ ποῦ­μα, ποὺ τὸ εἴ­χα­νε νὰ δου­λεύ­ει μὲ τοὺς ἕ­λι­κες στὸ φοὺλ μὲς στοὺς στά­βλους τοῦ αὐ­γεί­α, ἐ­νῶ ὁ ἡ­ρα­κλῆς στὴ νε­μέ­α ἀ­σφαλ­τό­στρω­νε τοὺς δρό­μους τοῦ κρα­σιοῦ. ξαφ­νι­κά, μιὰ κα­λὴ ἀ­δι­α­φο­ρί­α τοῦ ἀγ­κά­λια­σε τὴν καρ­διὰ καὶ ἄ­νοι­ξε τὰ μά­τια. ἀ­ε­ρί­στη­κε. οἱ μά­χες μέ­σα του ἀ­ραί­ω­σαν. εἶ­δε ἄ­γνω­στα χρώ­μα­τα στὸ οὐ­ρά­νιο τό­ξο καὶ εἰ­κα­στι­κὰ ἀ­ρι­στουρ­γή­μα­τα σὲ ὁ­λό­λευ­κους τοί­χους. ἔ­κα­νε ἕ­να ἥ­συ­χο, ζε­μα­τι­στὸ κλά­μα καὶ πί­νον­τας φυ­σι­κὴ λε­μο­νά­δα τὴ βρῆ­κε γλυ­κιά. σκέ­φτη­κε «ὅ­ταν μι­λᾶς γιὰ τὸ κα­λό, γεν­νᾶς καὶ ἄλ­λο κα­λό» καὶ παν­τρεύ­τη­κε τὸν ἑ­αυ­τό του. τὸ εἶ­παν γά­μο συμ­φε­ρόν­των.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Συ­με­ὼν Τσα­κί­ρης (Θεσ­σα­λο­νί­κη, 1976). Εἶ­ναι ἀ­πό­φοι­τος τοῦ Τμή­μα­τος Δη­μο­σι­ο­γρα­φί­ας καὶ Μ.Μ.Ε. τοῦ Α.Π.Θ. καὶ τῆς Δρα­μα­τι­κῆς Σχο­λῆς τοῦ Κ.Θ.Β.Ε. Ἐρ­γά­στη­κε ὡς δη­μο­σι­ο­γρά­φος, ἠ­θο­ποι­ός, χο­ρευ­τὴς καὶ p­e­r­f­o­r­m­er. Συ­νερ­γά­στη­κε μὲ τὸν Δη­μή­τρη Πα­πα­ϊ­ω­άν­νου στὶς πα­ρα­στά­σεις «2», «Μή­δεια», «Που­θε­νὰ» καὶ «Μέ­σα». Κεί­με­νά του ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­τεῖ στὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ (δε)κα­τά καὶ Ἐν­τευ­κτή­ριο. Τὸ πρῶ­το του βι­βλί­ο Τὰ χαρ­τοι­κί­δια κυ­κλο­φο­ρεῖ ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Ἐν­τευ­κτή­ριο (2009).

«Διευθέτηση του υφιστάμενου ΧΥΤΑ και επέκταση κυττάρου στη θέση “Νευρόπολη” του Δήμου Λαμιέων»: Οι καθυστερήσεις ξεφεύγουν από τα όρια της λογικής

          

Μια ιστορική αναδρομή του έργου και του ΧΥΤΑ ΛΑΜΙΑΣ

του Στέφανου Σταμέλλου*

Στην τελευταία συνεδρίαση της Οικονομικής Επιτροπής συζητήθηκε η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά με την οποία ακυρώνεται η απόφαση έγκρισης του Πρακτικού της Επιτροπής Διαγωνισμού βαθμολόγησης των τεχνικών προσφορών των εταιρειών, που συμμετείχαν στον διαγωνισμό του Έργου «Διευθέτηση του υφιστάμενου ΧΥΤΑ και επέκταση κυττάρου στη θέση “Νευρόπολη” του Δήμου Λαμιέων». Το δικαστήριο, μετά από την προσφυγή της εταιρείας “ΤΗΑLIS ES. SA”, έκρινε μη νόμιμη τη συμμετοχή του εκπροσώπου του ΤΕΕ στην Επιτροπή Διαγωνισμού, λόγω του ότι είχε συνταξιοδοτηθεί. 

Μετά από αυτό, είναι λογικό να αμφισβητούνται όλες οι αποφάσεις της Επιτροπής στις οποίες συμμετείχε ο εκπρόσωπος του ΤΕΕ. Αυτό σημαίνει αυτόματα - αν δεν υπάρξει άλλη ερμηνεία - επανάληψη της διαδικασίας, που έχει ξεκινήσει από το 2014, ή επανάληψη μέρους της διαδικασίας του διαγωνισμού. Με λίγα λόγια «ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι» που λέει ο λαός μας. Αναφερόμαστε σε ένα σημαντικό έργο, άκρως απαραίτητο για την Κεντρική Φθιώτιδα, «επείγον έργο υψίστης περιβαλλοντικής και οικονομικής σημασίας» όπως χαρακτηρίστηκε, το οποίο κληρονόμησε η σημερινή δημοτική αρχή.

Εὐ­άγ­γε­λος Ἰ. Τζά­νος : Κα­θα­ρι­στὴς τά­φων

ΟΣΟΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ πὼς εἶ­ναι εὔ­κο­λο νὰ κα­θα­ρί­ζεις τά­φους γε­λι­οῦν­ται. Ἔ­χω ἀ­πα­σχο­λη­θεῖ σὲ πολ­λὰ ἐ­παγ­γέλ­μα­τα, ἕ­να σω­ρό, ὅ­μως ἀ­πεί­ρως ἀ­νευ­θυ­νό­τε­ρα, κα­νέ­να δὲν ἀ­παι­τοῦ­σε ὅ­σα ἀ­παι­τεῖ τοῦ­το ἐ­δῶ. Εὐ­λυ­γι­σί­α. Φαν­τά­ζε­στε κα­θα­ρι­στὴ ποὺ νὰ μὴν εἶ­ναι σὲ θέ­ση, μὲ κρύ­ο ἢ λι­ο­πύ­ρι, νὰ χο­ρο­πη­δά­ει ἀ­νά­με­σα στὰ μνή­μα­τα καὶ στὶς λοι­πὲς μαρ­μά­ρι­νες κα­τα­σκευ­ές; Μυι­κὴ δύ­να­μη. Πο­τὲ λί­γδα καὶ βρό­μα δὲ βγῆ­καν ἀ­πὸ ἕ­να πει­σμα­τά­ρι­κο μάρ­μα­ρο μο­νά­χα μὲ κου­βεν­τού­λα. Ὑ­πο­μο­νή. Τὸ νε­κρο­τα­φεῖ­ο ὅ­που ἐρ­γά­ζο­μαι δι­α­θέ­τει δαι­δα­λώ­δη μνη­μεῖ­α, πε­ρί­τε­χνα στο­λι­σμέ­να, καὶ τὸ κα­θέ­να θέ­λει τὴ λε­πτο­δου­λειά του. Ἐ­δῶ ἕ­νας μη­τρο­πο­λί­της μὲ τὴ μί­τρα του, πα­ρα­κα­λῶ πα­ρα­κα­λῶ, κι ἐ­κεῖ ἕ­νας πα­ρα­ση­μο­φο­ρε­μέ­νος στρα­τη­γὸς μὲ τὸ σει­ρά­διό του, γιὰ νὰ μὴ μι­λή­σω πε­ρὶ ἐ­πι­φα­νῶν πο­λι­τι­κῶν. Ἂν τύ­χει κα­μιὰ κό­ρη; Ἐ­κεῖ σᾶς θέ­λω. Ἡ με­γα­λο­πρέ­πεια στὸν τά­φο! Οὔ­τε τῆς Κλυ­ται­μνή­στρας. Αὐ­τὴ στὸ κά­τω κά­τω τὸ ἔ­λε­γε. «Δὲν εἶ­μαι κό­ρη, βρὲ παι­διά.» Ἐξ οὗ καὶ ὁ τε­ρά­στιος θο­λω­τός.

       Τὸ πιὸ λι­τὸ μνῆ­μα ἀ­π’ ὅ­σα κα­θα­ρί­ζω εἶ­ναι τῆς κυ­ρί­ας Κλαί­ρης. Ἡ κυ­ρί­α Κλαί­ρη εἶ­ναι αὐ­τὴ ποὺ ἔ­βα­λε μέ­σον γιὰ νὰ γί­νω κα­θα­ρι­στὴς τά­φων. Εἶ­ναι μη­τέ­ρα τῆς Ἐ­ρι­έτ­τας καὶ πε­θε­ρὰ τοῦ Ἰ­ά­κω­βου, τὸν ὁ­ποῖ­ο κα­τέ­στη­σα ἄ­θε­λά μου κε­ρα­σφό­ρο.

"Nέα Εστία : Αφιέρωμα στην Αθήνα

ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ

Περιεχόμενα

ΛΛ ο γ ο τ ε χ ν ί ε ς

1291 ΑΝΤ. ΜΑΚΡΥΔΗΜΗΤΡΗΣ    Επινίκιες Ωδές

ΛΑφ ι έ ρ ω μ α : ΛΟ Γ Ο Ι

 Κ Α Ι Ε Ι ΚΟ Ν Ε Σ 

Τ Η Σ Π ΟΛ Η Σ

1304  ΟΡΣΑΛΙΑ- ΕΛΕ ΝΗ	Επί Κολωνώ. Μία συγκριτική ανάγνωση με άξονα
ΚΑΣΣΑΒΕΤΗ	την Οπτική Λαογραφία και την Αυτοεθνογραφία
1313  ΛΙΝΑ ΛΕΟΝΤΙΔΟΥ	Αθήνα, «απαλή πόλη»
	Από την αστυφιλία στη δυστοπία της κρίσης

Φωτεινή Τέντη : Ο Βάθρακας

Η ΜΠΑΛΑ προ­σγει­ώ­θη­κε πά­νω στὶς ἐ­φη­με­ρί­δες. Ὁ πε­ρι­πτε­ρὰς φω­νά­ζει ἔ­ξαλ­λος. Μα­ζὶ μὲ τὴν «Ἀ­πο­γευ­μα­τι­νὴ» καὶ τὰ «Νέ­α», τὸ πε­ζο­δρό­μιο γε­μί­ζει μὲ κου­τά­κια κα­ρα­μέ­λες, τσί­χλες καὶ γλει­φι­τζού­ρια σὲ σχῆ­μα κό­κο­ρα. «Ἦ­ταν γκόλ», φω­νά­ζω στὸ Θα­νά­ση καὶ με­τὰ πλα­κω­νό­μα­στε στὸ ξύ­λο. «Πέ­ρα­σε ἔ­ξω ἀ­πὸ τὸ τοῦ­βλο», ὁ Θα­νά­σης ἴ­σα ποὺ ἀ­κού­γε­ται, τοῦ σφίγ­γω τὸ σα­γό­νι. Μὲ κλω­τσά­ει στὸ κα­λά­μι, λύ­νον­ται τὰ χέ­ρια μου, πέ­φτου­με κά­τω καὶ κυ­λι­ό­μα­στε στὴν ἄ­σφαλ­το. Ἡ Χαλ­κί­δος καί­ει, εἶ­ναι κα­τα­κα­λό­και­ρο, ἀλ­λὰ ἐ­μεῖς δὲν κα­τα­λα­βαί­νου­με. Μᾶς χω­ρί­ζουν οἱ ἄλ­λοι ἀ­πὸ τὴν πα­ρέ­α, «Ρὲ σεῖς, πρέ­πει νὰ πά­ρου­με τὴν μπά­λα, θὰ τὸν σκο­τώ­σει ὁ πα­τέ­ρας του τὸ Σω­τή­ρη, ἂν τὴν χά­σει». Κοι­τα­ζό­μα­στε, κοι­τα­ζό­μα­στε καὶ μὲ τὸ Θα­νά­ση, ποι­ός θὰ πά­ει στὸ πε­ρί­πτε­ρο; «Εἶ­ναι ἡ σει­ρά σου» λέ­ει ὁ Σω­τή­ρης. Τὸ σκέ­φτο­μαι καὶ λέ­ω «Ἐν­τά­ξει, πᾶ­με». Τὸ πε­ρί­πτε­ρο ἀ­πέ­ναν­τι ἀ­πὸ τὸ σπί­τι τὸ ἔ­χει ὁ «Βά­θρα­κας», ἔ­τσι τὸν ξέ­ρα­με, για­τὶ τὸ σου­λού­πι του ἦ­ταν σὰν βα­τρά­χου καὶ τὸ κα­νο­νι­κό του ὄ­νο­μα τὸ εἴ­χα­με ξε­χά­σει. Στη­νό­μα­στε ὅ­λοι μα­ζὶ μπρο­στά του, ἐ­γὼ στὴ μέ­ση καὶ οἱ ἄλ­λοι ἕ­ξι πί­σω καὶ γύ­ρω μου, σὰν σω­μα­το­φύ­λα­κες ἕ­να πράγ­μα. Ὁ Βά­θρα­κας κρα­τά­ει τὴν μπά­λα καὶ πε­ρι­μέ­νει. Κα­τε­βά­ζω μέ­χρι τὰ γό­να­τα τὸ σορ­τσά­κι τῆς Μάν­τσε­στερ ποὺ φο­ρά­ω. Μα­ζὶ καὶ τὸ σώ­βρα­κο. Οἱ ἄλ­λοι μὲ κα­λύ­πτουν νὰ μὴν φαί­νο­μαι στὴ Χαλ­κί­δος. Ὁ Βά­θρα­κας καρ­φώ­νει τὸ ἀ­η­δι­α­στι­κὸ βλέμ­μα του, τὰ μά­τια του πε­τά­γον­ται σὰν τοῦ βα­τρά­χου, μπο­ρεῖ καὶ γι’ αὐ­τὸ νὰ τοῦ κόλ­λη­σαν τὸ πα­ρα­τσού­κλι. Στὸ λε­πτὸ ἀ­πά­νω, ση­κώ­νω τὸ σορ­τσά­κι κι ἐ­κεῖ­νος μοῦ πε­τά­ει τὴν μπά­λα. Τὴν ἁρ­πά­ζου­με μα­ζὶ καὶ μιὰ χού­φτα κα­ρα­μέ­λες καὶ τρέ­χου­με στὸ αὐ­το­σχέ­διο τέρ­μα ποὺ ἔ­χου­με φτιά­ξει μὲς στὴ μέ­ση του δρό­μου. Πρέ­πει νὰ προ­πο­νη­θοῦ­με για­τὶ αὔ­ριο ἔ­χου­με μὰτς μὲ τὴν πα­ρέ­α τῆς πά­νω γει­το­νιᾶς.