Ἀν­τελ­χά­ιντ Ντυ­βα­νέλ (Adelheid Duvanel): Καταφύγιο

 

planodion Ἰούλ. 30 ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ τὸ νὰ βγαί­νει κα­νεὶς ἔ­ξω στὸν δρό­μο. Συ­ναν­τᾶ πρό­σω­πα, κα­θέ­να τους στὴ δι­κή του ξε­χω­ρι­στὴ ἐκ­δο­χή, ἑ­πο­μέ­νως μο­να­δι­κά, ἐκ­πλη­κτι­κά. Ὑ­πάρ­χουν πρό­σω­πα ποὺ ἐ­ξορ­γί­ζουν τὸν Πί­ους: Βλέ­πει σὲ αὐ­τὰ τὴν ξε­ρο­κε­φα­λιά, τὴν ἀγ­κύ­λω­ση, τὴ στε­νο­μυα­λιά. Προ­τι­μᾶ νὰ πα­ρα­τη­ρεῖ πρό­σω­πα παι­δι­ῶν.        Μιὰ ἡ­λι­κι­ω­μέ­νη χον­τρὴ γυ­ναί­κα κά­θε­ται στὸ τρὰμ καὶ μα­σου­λί­ζει ἕ­να κο­τσά­νι ἀ­πὸ κε­ρά­σι. Μιὰ ἄλ­λη λέ­ει στὴ δι­πλα­νή της: «Ἔ, ἐ­σεῖς, ναί, ἐ­σᾶς λέ­ω: Θέ­λω νὰ πε­θά­νω!»        Νω­ρὶς τὸ πρω­ὶ ἡ πό­λη μοιά­ζει νὰ λάμ­πει ἀ­πὸ μέ­σα πρὸς τὰ ἔ­ξω, ὅ­μως ἤ­δη ἀ­πὸ τὶς ἐν­νιὰ ὁ οὐ­ρα­νὸς εἶ­ναι μα­ραγ­κι­α­σμέ­νος, τὸ φῶς χλο­μό. Ὁ Πί­ους παίρ­νει τὸ τρὰμ καὶ πό­τε-πό­τε ση­μει­ώ­νει στὸ ἡ­με­ρο­λό­γιό του: «Τώ­ρα ποὺ ἡ Ρόζ­μα­ρι θέ­λη­σε νὰ αὐ­το­κτο­νή­σει, ἡ μη­τέ­ρα μου προ­σπα­θεῖ ξα­νά, ὅ­πως πα­λιά, νὰ ὑ­πο­νο­μεύ­σει τὴν προ­σω­πι­κό­τη­τά μου. Μοῦ ἀ­γο­ρά­ζει ροῦ­χα ποὺ δὲν μοῦ ἀ­ρέ­σουν. Θέ­λει νὰ ἀλ­λά­ξει τὴ δι­αρ­ρύθ­μι­ση στὸ δι­α­μέ­ρι­σμά μας. Θέ­λει νὰ μὲ βλέ­πει πιὸ συ­χνά.»

ΓΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 Στις 7 Αυγούστου παίρνουμε θέση μάχης και υπεράσπισης της Καζάρμα. Γιατί η εικόνα του Τυμπάνου στην Αργιθέα, πληγωμένου από τα έργα της “πράσινης ανάπτυξης”, είναι μία εικόνα από το μέλλον και της Καζάρμα, εάν επιτρέψουμε να γίνει το αιολικό εργοστάσιο με εννέα ανεμογεννήτριες που έλαβε άδεια εγκατάστασης.

 

Γιατί θέλουμε από το οροπέδιο της λίμνης Πλαστήρα, από τα γύρω χωριά, από το ορειβατικό καταφύγιο ,να βλέπουμε το επτάμετρο πυροφυλάκιο της κορυφής της και όχι τις ανεμογεννήτριες, ύψους 130 μέτρων η καθεμιά, που σχεδιάζεται να εγκατασταθούν γύρω του.

 

Ελληνοτουρκικά

 

Του Γιάννη Σχίζα

ΑΥΓΗ 30/7/22

 Aυτό τον Ιούλιο και ποιός ξέρει για πόσους ακόμη, θα ζούμε με τις ελληνοτουρκικές μνήμες και με τη χαμένη Κύπρο. Θα ζούμε με  την απειλή  της  αποστρατικοποίησης των νησιών του Αιγαίου, της αυτονομίας της Δυτικής Θράκης, της εξάλειψης της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω της δημιουργίας  διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, της τουρκικής κάρπωσης  των υδρογονανθράκων  της Μεσογείου. Την ίδια στιγμή θα ξέρουμε πως είμαστε μια ολιγάνθρωπη χώρα που τείνει να γίνει ολιγανθρωπότερη .  

Οι στρατιωτικές δυνάμεις  των δύο μερών ήταν μέχρι πρότινος εξαιρετικά άνισες αφού  οι εξοπλισμοί  μας είχαν καταλήξει  στα πάρτυ των Παρισίων  του Τσοχατζόπουλου ή εμπνέονταν  από   φιλειρηνικές παπάρες του Κον Μπεντίτ του τύπου «διαλύστε το στρατό για να πληρώσετε το χρέος»…. Η Τουρκία, έχει δική της πολεμική βιομηχανία , την ίδια στιγμή που εμείς επιφυλάξαμε για τη  πολεμική μας βιομηχανία  το ρόλο της παραγωγής κυνηγετικών φυσιγγίων… Τώρα τρέχουμε, από τα γερμανικά τεθωρακισμένα ως τα F35, όμως η κύρια  διέξοδος σωτηρίας είναι  οι  συμμαχίες.  Αλλά αυτές οι συμμαχίες  που προτείνονται ως αντίδοτο είναι επισφαλείς: Η «συμμαχία» με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που επιμελώς βάζει τα σύνορά της στα αζήτητα. Η «φιλική σχέση»  με το Ισραήλ, που δεν θα διακινδυνέψει εμπλοκή σε ένα πολεμικό επεισόδιο  στο Αιγαίο. Η σχέση με  την Αίγυπτο, τη Βουλγαρία, τις λοιπές Βαλκανικές χώρες, που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι επί των κεφαλών τους επικρέμαται το Οθωμανικό αυτοκρατορικό όνειρο. Από την άλλη πλευρά υπάρχει η Ρωσία  και υπάρχουν οι Κούρδοι, που αγωνίζονται σθεναρά για την υπόθεση του Ανεξάρτητου Κουρδιστάν  : Με την πρώτη δεν έχουμε να ελπίζουμε τίποτε, από τη στιγμή που η Κυβέρνηση έκανε  αλλαγή  πολιτικής, με τους δεύτερους δεν έχου
με να προσδοκούμε τίποτε σε ένα πολεμικό επεισόδιο που θα γίνει με όρους του πολέμου των άστρων – όπου δεν θα υπάρχει σαφής γραμμή μετώπου, όπου   η Κέρκυρα και η Κύπρος θα είναι εγγύς…

Αναμένεται να εκτοξευτούν το 2023 και το 2024

 Συμφωνία του ελληνικού οργανισμού Libre Space Foundation με την ισπανική UARX

Στο διάστημα αναμένεται να εκτοξευτούν, το 2023 και το 2024, άλλοι έξι ελληνικοί πικοδορυφόροι, πιθανώς πάνω σε πύραυλο της «Space-X», στο πλαίσιο της συμφωνίας που υπέγραψε ο ελληνικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός «Libre Space Foundation» (LSF) με την ισπανική εταιρεία «UARX Space» (Γιουάρξ Σπέις).

Όπως γνωστοποίησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο αντιπρόεδρος του LSF Ελευθέριος Κοσμάς, η συμφωνία αφορά δύο διαφορετικές αποστολές στο διάστημα, σε καθεμία από τις οποίες σχεδιάζεται να εκτοξευτούν τρεις ελληνικοί πικοδορυφόροι μέσα στο αντίστοιχο σύστημα απελευθέρωσής τους σε τροχιά (deployer), ενδεχομένως (αλλά όχι σίγουρα) πάνω σε πύραυλο «Falcon» της «SpaceX», εταιρείας του Ίλον Μασκ.

Οι πικοδορυφόροι αυτοί θα αξιοποιηθούν στο πλαίσιο του χρηματοδοτούμενου από τον ESA (Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος) έργου SIDLOC, το οποίο έχει ως αντικείμενο τον εντοπισμό και ταυτοποίηση αντικειμένων στο Διάστημα. Γιατί είναι ένα τέτοιο έργο απαραίτητο; Είναι απαραίτητο διότι στο διάστημα έχει αρχίσει να επικρατεί «συνωστισμός»: πάνω από 6.000 δορυφόροι βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη, εκ των οποίων το 60% εκτιμάται πως είναι ανενεργοί -διαστημικά σκουπίδια- και περίπου το 40% λειτουργικοί, σύμφωνα με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (Οκτώβριος 2020). Εντός της επόμενης δεκαετίας υπολογίζεται πως θα εκτοξεύονται ετησίως 990 δορυφόροι, κάτι που σημαίνει ότι έως το 2028 θα μπορούσαν να βρίσκονται σε τροχιά πάνω από 15.000.

Η άλωση του διαστήματος

Του Γιάννη Σχίζα

ΠΟΝΤΙΚΙ  28.7.22 

Ο Λουκιανός από τα Σαμόσατα , που γεννήθηκε στον Άνω Ευφράτη της Συρίας  και έζησε περίπου από το 120 έως το 160 μ.Χ, περιγράφει  ένα φανταστικό ταξίδι στη Σελήνη  και μάλιστα την εγκατάσταση σ’ αυτήν :  Όμως η ανθρωπότητα δεν θα επηρεαστεί από αυτό το ταξίδι , καθώς για πολλούς αιώνες  κυριαρχείται   από τα δισδιάστατα όνειρά της. Ακόμη και  την  Δευτέρα, 22 Οκτωβρίου του σωτήριου έτους 1492, ο Χριστόφορος Κολόμβος   σημειώνει  στο ημερολόγιο πλοίου  την αντίδραση των ιθαγενών απέναντι στον ερχομό των Ισπανών  : «Θεωρούσαν τον ερχομό μας μεγάλο θαύμα και πίστευαν ότι ήρθαμε από τον ουρανό»….Όμως οι Ισπανοί   δεν είχαν έλθει από κανένα τέτοιο τόπο:  Η αλήθεια ήταν ότι έμπραχτα απεδείκνυαν  ότι δεν υπάρχει ένα απόλυτο πάνω και ένα απόλυτο κάτω,  στο οποίο τα αντικείμενα έφευγαν με το κεφάλι !  Ακόμη ήταν αλήθεια , ότι ο Κολόμβος σηματοδοτούσε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον προγενέστερο, την μαγική εποχή των εξερευνήσεων.

Θα περάσουν μερικοί αιώνες ακόμη, ο Λεονάρδο Ντα Βίντσι θα έλθει  με τα εντυπωσιακά σχέδια του για μηχανές στον αέρα. Όμως αργά ή γρήγορα η  νέα εποχή είναι επί ποδός , οι σταθμοί  της με την απόλυτη απελευθέρωση από την εδαφική εξάρτηση του ανθρώπου  ακολουθούν  :  Είναι η πτήση «επανδρωμένου» αεροστάτου στο Παρίσι το 1783…. Είναι ο Ιούλιος Βερν που γράφει το μυθιστόρημα «από τη Γη στη Σελήνη» τον επόμενο αιώνα,  όμως  η 17^η  Δεκεμβρίου 1903 είναι αυτή που θα κλιμακώσει τα ανθρώπινα όνειρα , όντας η  ημερομηνία της πρώτης πτήσης των αδελφών Ράϊτ . Περισσότερο από μισό αιώνα μετά, την  4^η  Οκτωβρίου 1957, θα έλθει  η εκτόξευση του πρώτου σοβιετικού δορυφόρου που ονομάζεται  Sputnic (=Συνοδός, συνταξιδιώτης), ενώ στις  3 Νοεμβρίου 1957 ακολουθεί η διαστημική πτήση της Λάϊκα – ενός θηλυκού σκύλου. Το παράδειγμα των Σοβιετικών θα εμπνεύσει τους Γάλλους, που θα επιστρατεύσουν την Felicette

, μια γάτα αυτή τη φορά, που εκτοξεύεται (όπως και άλλες, συνολικά 14!)   στο διάστημα το 1963. Οι Αμερικανοί φαίνονται να υστερούν σ’ αυτή τη φάση, ενώ ο δορυφόρος που εκτοξεύουν τον Ιανουαριο του 1958,  ημέρες μετά τον Σοβιετικό, είναι καταφανώς μικρότερος σε μέγεθος . Όμως την   20^η Ιουλίου 1968 θα πραγματοποιηθεί το θαύμα των θαυμάτων : Είναι η κάθοδος των Αμερικανών αστροναυτών στο Φεγγάρι, «ένα μικρό βήμα για έναν άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα», που λέει ο επικεφαλής της αποστολής, Νηλ Άρμστρογκ. Το 1981 θα έλθει  η πρώτη επανδρωμένη πτήση των Σοβιετικών στο διάστημα με τον Γιούρι Γκαγκάριν, ενώ δυο χρόνια αργότερα θα έχουμε την  «φεμινιστική» τέτοια με την Βαλεντίνα Τερέκοσβα.

«Τρελοί έρωτες σε σκοτεινούς καιρούς ή απλά…. Λα Μοσκέτα» του Ρουτζάντε

 

Μία από τις σημαντικότερες κωμωδίες του 16ου αιώνα, τότε που σημειώθηκε η άνοδος του δυτικού πολιτισμού, ανεβαίνει φέτος το καλοκαίρι από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας. Ο λόγος για την παράσταση «Τρελοί έρωτες σε σκοτεινούς καιρούς ή απλά…. Λα Μοσκέτα» του Ρουτζάντε, όνομα με το οποίο καθιερώθηκε στο πέρασμα του χρόνου ο Άντζελα Μπεόλκο (1500-1542). Από την Αναγέννηση στην Ιταλία του Μουσολίνι Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας Γιάννης Μαργαρίτης διασκευάζει και σκηνοθετεί τη γνωστή λαϊκή αναγεννησιακή κωμωδία «Λα Μοσκέτα» του Ρουτζάντε, μεταφέροντας την πλοκή της στην εποχή που η άνοδος του φασισμού στην Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι αρχίζει να απλώνει μαύρα σύννεφα πάνω από όλη την Ευρώπη. Η μετάφραση είναι του Κωστή Σκαλιόρα, το σκηνικό και τα κοστούμια της πολυβραβευμένης σκηνογράφου Carmencita Brojboiou, ενώ την πρωτότυπη μουσική, τους στίχους και τα τραγούδια υπογράφει ο Δημήτρης Οικονομάκης.

Ιδανικές για κατοικίες ανθρώπων οι γούβες της Σελήνης

 

Τετάρτη, 27 Ιουλίου 2022 11:10

 ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ 

NASA/Goddard/Arizona State University

Μια από τις κοιλότητες του εδάφους στη Σελήνη μέσα στις οποίες μπορεί πιθανώς να ζήσουν οι άνθρωποι.

Έχει ξεκινήσει η επιστροφή του ανθρώπου στη Σελήνη όχι για μια απλή επίσκεψη όπως τις προηγούμενες φορές αλλά για μόνιμη εγκατάσταση. Σε ένα μήνα θα εκτοξευτεί η πρώτη αποστολή του προγράμματος Artemis της NASA στο πλαίσιο του οποίου θα γίνει εντός της επόμενης πενταετίας η πρώτη μετά από 50 χρόνια επανδρωμένη αποστολή στον φυσικό μας δορυφόρο.

Οι επανδρωμένες αποστολές του προγράμματος Artemis θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία των πρώτων μόνιμων βάσεων της ανθρωπότητας στο φεγγάρι. Κίνα και Ρωσία έχουν επίσης ανακοινώσει την πρόθεση τους να δημιουργήσουν μια επανδρωμένη βάση στη Σελήνη σε λίγα χρόνια.

Όμως οι συνθήκες στην επιφάνεια της Σελήνης είναι ακραίες και εντελώς αφιλόξενες για τον άνθρωπο. Η θερμοκρασία στη διάρκεια της μέρας αγγίζει τους 130 βαθμούς Κελσίου και το βράδυ υποχωρεί στους μείον 173 βαθμούς Κελσίου ενώ υπάρχουν και οι βλαβερές ηλιακές και κοσμικές ακτινοβολίες που χτυπούν την επιφάνεια του φεγγαριού.

Έχουν εκπονηθεί και προταθεί διαφόρων ιδέες και σχέδια για οικήματα και καταλύματα στα οποία θα ζουν αρχικά οι αστροναύτες και στη συνέχεια όσοι αποφασίσουν να μετακομίσουν για μόνιμη διαβίωση στη Σελήνη. Το 2009 εντοπίστηκαν στην επιφάνεια της Σελήνης κάποιες… γούβες, κοιλότητες στο έδαφος οι οποίες είναι πιθανό να οδηγούν σε κάποια υπόγεια τούνελ. Έχουν εντοπιστεί περίπου 200 τέτοιες γούβες και με ανακοίνωση της η NASA αναφέρει ότι οι μελέτες που έγιναν σε αυτές δείχνουν ότι αποτελούν ιδανικό τόπο διαβίωσης των ανθρώπων.

Η ανάλυση των δεδομένων που έστειλε ο δορυφόρος LRO που εξερευνά τη Σελήνη δείχνουν ότι θερμοκρασία σε αυτές τις κοιλότητες εδάφους κυμαίνεται πέριξ των 17 βαθμών Κελσίου ενώ επίσης μέσα στα τούνελ που πιθανότατα υπάρχουν εκεί οι άνθρωποι θα είναι προστατευμένοι από την κάθε είδους διαστημική ακτινοβολία.

Ἀντώνης Ν. Παπαβασιλείου: Πῶς γράφεται ἕνα ποίημα. Συνταγὴ σύντομος καὶ λίαν ὠφέλιμος

 

planodion Ἰούλ. 28 ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΜΕΛΑΝΙ κα­λό, βα­σι­λι­κὸ τὸ μπλέ, καὶ χαρ­τὶ πα­χύ, 120 γραμ­μα­ρί­ων του­λά­χι­στον. Ἂν δὲν ἔ­χεις καὶ ὁ κομ­πι­οῦ­τερ σοῦ κά­νει. Σβή­νεις συ­νέ­χεια, κλα­δεύ­εις ἀ­λύ­πη­τα. Δὲν γο­η­τεύ­ε­σαι οὔ­τε γο­η­τεύ­εις. Τὰ πα­ρά­ση­μα τὰ σπᾶς καὶ τὰ καῖς σὲ ξύ­λα λε­πτὰ μου­ριᾶς, μοι­ρά­ζον­τας τὰ ὑ­πο­λείμ­μα­τα σὰν ζά­χα­ρη στὰ παι­διὰ ποὺ παί­ζουν μῆ­λα στὸν δρό­μο. Τὸ τη­λέ­φω­νο κλει­στὸ κι ἀ­κυ­ρω­μέ­νο. Δὲν θὲς νὰ ἀ­κού­σεις πα­ρά­σι­τα. Βλέ­πεις. Πῶς πέ­φτει ἡ κα­νέ­λα στὸν κα­φέ, πλά­για στὸν ἥ­λιο σὰν νὰ σκο­νί­ζει τὴν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα; Ἔ­τσι. Ἀ­φή­νεις στὴν ἄ­κρα τὰ με­τὰ καὶ μό­νον μὲ τὶς σκλη­ρὲς λέ­ξεις κοι­μᾶ­σαι. Ἂν σοῦ δο­θεῖ νὰ πεῖς τὸ πλά­γιο τοῦ φω­τός, δό­ξα­σε, καὶ βά­λε τὸ χαρ­τὶ στὸ συρ­τά­ρι νὰ ξε­πια­στεῖ. Βρά­ζεις τσά­ϊ Βραγ­για­νῶν καὶ κά­θε­σαι νὰ ἀ­κού­σεις τί ψέλ­νουν τὰ που­λιὰ στὸ δι­πλα­νὸ μπε­τόν. Καὶ οὕ­τως γί­γνε­ται. Πη­γή: Χρο­νι­κὰ Δυ­τι­κῆς Μα­κε­δο­νί­ας, φ. 970, 20.5.2022. Ἀν­τώ­νης Ν. Πα­πα­βα­σι­λεί­ου (Γρε­βε­νά, 1969). Ζεῖ στὰ Γρε­βε­νά. Συ­νερ­γά­ζε­ται στὴν ἔκ­δο­ση τῆς Ἑ­βδο­μα­δια­ίας Ἐ­φη­με­ρί­δα­ς Χρο­νι­κὰ Δυ­τι­κῆς Μα­κε­δο­νί­α­ς καὶ δι­δά­σκει ἀγ­γλι­κά. Τυ­πώ­νει τὸ ἑ­ξα­μη­νια­ῖο μο­νό­φυλ­λο ΤΥΡΒΗ. Βι­βλί­ο του: Λό­για Ρι­ζω­μέ­να (manifesto, 2017).

 

Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, "Ιερά " Μονή Μεγίστης Λαύρας, και εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος

 

Elliniki Ornithologiki Etaireia5 Ιουλίου στις 6:22 μ.μ.

  · 

Ανεμογεννήτριες στη Σκύρο: 15 χρόνια μετά, ο παραλογισμός καλά κρατεί

Δεκαπέντε (!) ολόκληρα χρόνια το αιολικό λόμπι και η Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας προσπαθούν να μετατρέψουν τον Κόχυλα, το πιο αξιόλογο οικολογικά τμήμα της Σκύρου, σε ένα αχανές βιομηχανικό πεδίο παραγωγής ενέργειας.

Τόσα είναι και τα χρόνια που η #ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ, μαζί με τη Σκυριανή κοινωνία και άλλους περιβαλλοντικούς φορείς, προσπαθεί να αποτρέψει αυτό το περιβαλλοντικό έγκλημα στο βασίλειο του Μαυροπετρίτη.

Και παρόλο που μέσα σε αυτό το διάστημα, η περιοχή NATURA του Κόχυλα έχει αποκτήσει επιστημονική, θεσμική και νομική θωράκιση, και πλέον τα σχέδια για τον θηριώδη #ΑΣΠΗΕ των 300 MW βρίσκουν καθολική αντίθεση από το κοινό και τις περιβαλλοντικές οργανώσεις, οι προσπάθειες επιβολής του «Νόμου του (οικονομικά) ισχυρού» δεν έχουν σταματήσει:

πριν μερικές εβδομάδες, τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση στο Ηλεκτρονικό Περιβαλλοντικό Μητρώο (με καταληκτική προθεσμία 9/8) η νέα ΜΠΕ και Ειδική Οικολογική Αξιολόγηση (ΕΟΑ) για το συγκεκριμένο έργο, και πλέον οι εμπλεκόμενες υπηρεσίες καλούνται άλλη μια φορά να γνωμοδοτήσουν αρνητικά ή θετικά.

Η ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ υπέβαλε ήδη υπόμνημα σχολιασμού όπου τεκμηριώνεται η πλήρης ασυμβατότητα του έργου με τον χαρακτήρα του Κόχυλα ως προστατευόμενης περιοχής #NATURA και τόπου διαφύλαξης της βιοποικιλότητας. Επιπλέον, πέρα από τη σοβαρή ανεπάρκεια της ίδιας της ΜΠΕ/ΕΟΑ να στοιχειοθετήσει ότι η εγκατάσταση του έργου δεν θα έχει ανεπανόρθωτες επιπτώσεις στην περιοχή NATURA, στο υπόμνημα αναλύονται και πρόσθετοι λόγοι για τους οποίους το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας θα έχει δώσει από μόνο του (ένα ακόμη) τεράστιο πλήγμα στην αξιοπιστία του, εάν εγκρίνει το έργο.

Διαβάστε περισσότερα: https://www.ornithologiki.gr/.../1511-anemogennitries-sti...

Το υπόμνημα της ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗΣ μπορεί να χρησιμοποιηθεί από οποίον-α θέλει να υποβάλει σχόλια στη διαβούλευση (έως 9/8) και είναι διαθέσιμο εδώ: https://files.ornithologiki.gr/.../20220725_Ypomnima...

#Natura2000 #SaveNatura #Σκύρος

Tokei Maru, το πλοίο που έσωσε ζωές

 

του  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΧΙΟΝΙΔΗ 

 

  

Τον Σεπτέμβριο του 1922, ο πλοίαρχος του Ιαπωνικού εμπορικού πλοίου TOKEI MARU έσωσε τις ζωές 825 ανθρώπων, γυναικών, παιδιών και ανδρών, Ελλήνων και Αρμενίων από την οργή των Τούρκων την ώρα που η Σμύρνη καιγόταν από άκρη σε άκρη.

Εκατό χρόνια αργότερα, το όνομα του πλοιάρχου και η τύχη του πλοίου είναι ακόμη άγνωστα. Μια σειρά από άρθρα του καθηγητή Σταύρου Σταυρίδη και η αναφορά του ομογενή καθηγητή και συγγραφέα-αρθρογράφου του ‘ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΗΡΥΚΑ” στη Νέα Υόρκη Dan Georgakas, ο οποίος έχει περιγράψει πώς η μητέρα του σε ηλικία 12 ετών και ο θείος του 11 ετών διασώθηκαν από τους Ιάπωνες το 1922, οδήγησαν την καθηγήτρια Νanako Murata-Sawayanagi στην δεκαετή έρευνά της, στην αναζήτηση του ήρωα πλοιάρχου. Μια αναφορά στην εφημερίδα της εποχής “ΑΘΗΝΑΙ” για τον κύριο Λου και την σωτήρια πράξη του είναι η μόνη αναφορά σε κάποιο στοιχείο του ονόματος του καπετάνιου που έσωσε ζωές στη Σμύρνη.

“Κόκορο Ιτάϊ...Η καρδιά μου πονά με την δυστυχία των άλλων.”

Αυτοί οι άλλοι ήταν οι κάτοικοι της Σμύρνης, Έλληνες και Αρμένιοι που προσπαθούσαν να σωθούν από την οργή των Κεμαλιστών και την φωτιά που έκαιγε την πόλη και την ιστορία της Ιωνίας.

Η καρδιά μου πονά με την δυστυχία των άλλων. Αυτό έλεγε ξανά και ξανά ο πλοίαρχος του Ιαπωνικού εμπορικού πλοίου Τοκέι Μαρού, καθώς ο θάνατος και οι φλόγες έσβηναν τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας. Ο πλοίαρχος δεν άντεξε από το μέγεθος της τραγωδίας, έσωσε 825 Έλληνες και Αρμένιους από το θάνατο και στάθηκε απέναντι στους Τούρκους που επιτακτικά ζητούσαν να πετάξει τους πρόσφυγες στη θάλασσα. Το αίτημα των Τούρκων, να παραδώσει γυναικόπαιδα στο θάνατο το είδε ως προσβολή στην τιμή του και στην τιμή του Αυτοκράτορα της Ιαπωνίας. Και η ιστορία των δικαίωσε. Οι Τούρκοι υποχώρησαν και το Τοκέι Μαρού, έπιασε λιμάνι στη Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά σώζοντας ζωές.

Θέσεις ΕΛΛΕΤ για τις μελέτες καταγραφής του οδικού δικτύου και τις άλλες παράλληλες μελέτες

 

εκτός των Τοπικών και Ειδικών Πολεοδομικών Σχεδίων

27 Ιουλίου 2022

 

Η μακρόχρονη πρακτική αποσπασματικής «αναγνώρισης» δημοτικών οδών έχει οδηγήσει σε κατάτμηση γαιών, «οικοπεδοποίηση» και υπερδόμηση της υπαίθρου, μέσω της εκτός σχεδίου δόμησης, που αναγνωρίζεται ως χρόνια αδυναμία του χωρικού σχεδιασμού στην Ελλάδα. .

 

Η νομολογία του ΣτΕ έχει επισημάνει ότι ο σχεδιασμός και διαχείριση του οδικού δικτύου (ακόμα και η διαπλάτυνση) υπόκεινται στην συνταγματική υποχρέωση περί χωροταξικού σχεδιασμού και πρέπει να γίνονται ολοκληρωμένα και όχι αποσπασματικά καθώς και ότι το ζήτημα της δομησιμότητας των γηπέδων που έχουν πρόσωπο σ΄ αυτές, διέπεται αποκλειστικώς από τις διατάξεις της πολεοδομικής νομοθεσίας, άρα ρυθμίζεται με Π.Δ.  (ΣτΕ 962/2018, 1652/2019),.

 

Είναι θετική η πρόθεση του ΥΠΕΝ να επιλύσει το χρόνιο αυτό πρόβλημα, με «Συνολικό σχεδιασμό, χαρακτηρισμό και κύρωση οδικού δικτύου» (Άρ 166 ν. 4819 2022) αρκεί να έχει σαν στόχο να εμβαθύνει στην κατεύθυνση «περιορισμού» της εκτός σχεδίου δόμησης, με μια συνεπή στρατηγική βάσει των κατευθύνσεων του Εθνικού Χωροταξικού Πλαισίου ΓΠΧΣΑΑ/2008», πρόταση που είχε διατυπώσει  η ΕΛΛΕΤ, προς το ΥΠΕΝ ήδη από τον Απρίλιο του 2021.

 

Ἀν­τελ­χά­ιντ Ντυ­βα­νέλ (Adelheid Duvanel): Ἡ «ὑ­περ­φορ­τω­μέ­νη ὑ­πάλ­λη­λος γρα­φεί­ου»

 

planodion posted: " Ἀν­τελ­χά­ιντ Ντυ­βα­νέλ (Adelheid Duvanel) [Ἀ­φι­έ­ρω­μα 7/11] Ἡ «ὑ­περ­φορ­τω­μέ­νη ὑ­πάλ­λη­λος γρα­φεί­ου» (Die «überhäufte Bürokraft») ΕΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟΡΓΙΚΟΣ ὁ χει­μώ­νας ἐ­τοῦ­τος ποὺ συγ­κρα­τοῦ­σε τὸ χι­ό­νι, ποὺ δὲν τὸ ἔ­ρι­χνε πά­νω " Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι Ἀν­τελ­χά­ιντ Ντυ­βα­νέλ (Adelheid Duvanel) [Ἀ­φι­έ­ρω­μα 7/11] (Die «überhäufte Bürokraft») ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟΡΓΙΚΟΣ ὁ χει­μώ­νας ἐ­τοῦ­τος ποὺ συγ­κρα­τοῦ­σε τὸ χι­ό­νι, ποὺ δὲν τὸ ἔ­ρι­χνε πά­νω ἀ­πὸ τὴ χώ­ρα γιὰ νὰ μπο­ρέ­σει ἐ­κεί­νη νὰ κοι­μη­θεῖ ἀ­νε­νό­χλη­τη ἀ­πὸ κά­τω. Οὔ­τε τὴ γυ­ναί­κα γιὰ τὴν ὁ­ποί­α γί­νε­ται λό­γος ἐ­δῶ τὴν ἔ­παιρ­νε ὁ ὕ­πνος. Στὴν ἐ­πι­στο­λὴ τῆς πα­ραί­τη­σής της εἶ­χε γρά­ψει: «Εἶ­μαι μιὰ ὑ­περ­φορ­τω­μέ­νη ὑ­πάλ­λη­λος γρα­φεί­ου.» Εἶ­χε πάν­το­τε ἕ­να τρέ­μου­λο μέ­σα της: ἀ­πὸ φό­βο ἢ ἀ­πὸ τρό­μο. Τὴν βα­σά­νι­ζαν εἰ­κα­σί­ες. Ὅ­πο­τε πή­γαι­νε πο­λὺ γρή­γο­ρα ἀ­πὸ τὸ τρα­πέ­ζι στὸ κρε­βά­τι στὸ ὁ­ποῖ­ο σω­ρι­α­ζό­ταν, ἔ­βλε­πε ὅ­τι ἡ λάμ­πα τῆς ὀ­ρο­φῆς κου­νι­ό­ταν πέ­ρα-δῶ­θε ἀ­πὸ τὸ ρευ­μα­τά­κι, καὶ γιὰ μιὰ στιγ­μὴ ἔ­νι­ω­θε ὄ­χι μό­νο ἔκ­πλη­ξη μὰ καὶ φό­βο. Με­ρι­κὲς φο­ρὲς σω­ρι­α­ζό­ταν στὸ κρε­βά­τι για­τὶ δὲν μπο­ροῦ­σε ἄλ­λο νὰ στέ­κε­ται ἢ νὰ κά­θε­ται: Στέ­ρευ­αν ξαφ­νι­κὰ οἱ δυ­νά­μεις της. Ἐ­πει­δὴ στὸ δι­α­μέ­ρι­σμα ὑ­πῆρ­χαν μό­νο ἄ­βο­λες κα­ρέ­κλες, προ­τι­μοῦ­σε νὰ ξα­πλώ­νει ὅ­ταν δι­ά­βα­ζε κα­νέ­να βι­βλί­ο. Ὅ­πο­τε ἄ­κου­γε μου­σι­κὴ ξά­πλω­νε στὸ δε­ξὶ πλευ­ρό, καὶ μὲ τὸ ἀ­ρι­στε­ρὸ χέ­ρι πί­ε­ζε τὸ μα­ξι­λά­ρι πά­νω στὸ δε­ξί της μά­γου­λο, ἐ­νῶ τὸ δε­ξὶ μπρά­τσο γύ­ρευ­ε νὰ πε­ρι­βά­λει τὸ σῶ­μα της, πα­ρα­ῆ­ταν ὡ­στό­σο κον­τό· τὸ χέ­ρι με­τὰ βί­ας ἄγ­γι­ζε τὴν ὠ­μο­πλά­τη. Ἐ­κεί­νη ἔ­με­νε ξα­πλω­μέ­νη, μὲ κλει­στὰ μά­τια καὶ κου­λου­ρι­α­σμέ­να πό­δια. Πα­ρεμ­πι­πτόν­τως, ἔ­γρα­φε πολ­λὲς αἰ­τή­σεις, στὶς ὁ­ποῖ­ες ἐκ­θεί­α­ζε τὶς ἱ­κα­νό­τη­τές της: «Εἶ­μαι δυ­να­μι­κὴ καὶ ὑ­πο­μο­νε­τι­κὴ μα­ζί. Ὅ­πο­τε δὲν κοι­μᾶ­μαι (πράγ­μα ποὺ ἐ­δῶ καὶ κάμ­πο­σο και­ρὸ δὲν μπο­ρῶ πλέ­ον νὰ κά­νω), μέ­νω μὲ τὶς ὧ­ρες συγ­κεν­τρω­μέ­νη, καὶ δὲν χρει­ά­ζε­ται στὸ με­τα­ξὺ οὔ­τε νὰ μὲ τα­ΐ­ζει οὔ­τε νὰ μὲ πο­τί­ζει κα­νείς· τὰ βρά­δια ψά­χνω μό­νη μου τὴ λεί­α μου, ἀ­φή­νω δη­λα­δὴ πί­σω τὴν πό­λη καὶ πε­ρι­δι­α­βαί­νω τὴν κοι­λά­δα: Οὔ­τε που­λιὰ οὔ­τε πον­τί­κια μοῦ τὴ γλι­τώ­νουν τό­τε.»

ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΒΙΑ : Ο στοχαστής του Μαρουσιού, Μνήμες και συνομιλίες με τον Γιάννη Τσαρούχη(Εκδόσεις ΚΑΠΟΝ)

 Οι αναμνήσεις από τη δημοσιογραφική φιλία που ανέπτυξε η Μαρία Καραβία με τον Γιάννη Τσαρούχη. Πνευματώδεις συνομιλίες που πραγματοποιήθηκαν στη διάρκεια είκοσι ετών (1967–1987) και μια σειρά από σπάνιες φωτογραφίες.

• Περιγραφή
  

  Aναμνήσεις από τον αξέχαστο καλλιτέχνη με την εκπληκτική οξυδέρκεια και το καυστικό χιούμορ που σφράγισε τη νεοελληνική ζωγραφική αλλά και την αθηναϊκή ζωή. Καρπός συχνής συνεργασίας και μακρόχρονης γνωριμίας του ζωγράφου με τη συγγραφέα, το βιβλίο επικεντρώνεται στη σκέψη και τη ζωή του καλλιτέχνη. Συνεντεύξεις, στιγμιότυπα, αφηγήσεις και άγνωστες πληροφορίες, από την επιστράτευσή του Τσαρούχη στον Πόλεμο του ’40 ώς την εποχή της δικτατορίας και την αυτοεξορία του στο Παρίσι, από τις θρυλικές «μεταμφιέσεις» του, την αγάπη του για τα ζεϊμπέκικα και τον Καραγκιόζη, τη θητεία του δίπλα στον Φώτη Κόντογλου, το ενδιαφέρον του για τη βυζαντινή μουσική, τις σκηνοθετικές δοκιμές του στους «Επτά επί Θήβας» και τις «Τρωάδες», την αγωνία του για την καταστροφή του περιβάλλοντος, συνθέτουν μια προσωπική κατάθεση. Μια μαρτυρία για τον άνθρωπο και τον καλλιτέχνη που συμπληρώνεται με σπάνιο φωτογραφικό υλικό.

ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ Για τους Εβραίους της Σαλονίκης (Εκδόσεις ΚΑΠΟΝ)

 

• Ήταν επόμενο ότι η βιωματική παρακαταθήκη του Ηλία Πετρόπουλου από τη Θεσσαλονίκη και το πάθος του να ασχοληθεί με όσα απέρριψε η εθνική ιστοριογραφία για δεκαετίες, θα τον οδηγούσε να ασχοληθεί με τους Εβραίους της Σαλονίκης. Αυτό που τον «έσπρωξε» όμως να καταπιαστεί με τα επώδυνα της μνήμης ήταν η αναβίωση του αντισημιτισμού στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Αυτό είναι το ιστορικό πλαίσιο των γραπτών του Πετρόπουλου που παρουσιάζονται σε αυτό το βιβλίο. Τα άρθρα του αποτέλεσαν τις κραυγές μιας ειλικρινούς αγωνίας, ενός ενεργού —ίσως του μοναδικού εκείνη την περίοδο— συγγραφέα που διαμαρτυρήθηκε ενάντια στην εκούσια λήθη και τις κρατικές χρήσεις και καταχρήσεις της ιστορίας, αποκαλύπτοντας μέσα από τα γραπτά του πτυχές του αποσιωπημένου εβραϊκού παρελθόντος και της καθημερινότητας της πολυεθνικής πόλης της Σαλονίκης.

  Δεν είναι καθόλου δευτερεύον ότι ο Πετρόπουλος έγραψε και ως μάρτυρας των γεγονότων, ως ένας μη Εβραίος, μιλώντας από τη θέση εκείνου που ανήκει στην πλειοψηφική κοινότητα. Με αυτή την έννοια, ο Πετρόπουλος προσφέρει στους αναγνώστες του έναν τρόπο να διαβάσουν την ιστορία και να τοποθετηθούν, ατομικά και συλλογικά, στον ιστορικό ρου.