Το ΣτΕ με τις νέες αποφάσεις του δείχνει το δρόμο για την οριστική προστασία του Μνημείου της Ακρόπολης!

                          

Το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) με τις σημερινές -και πάλι- εμβληματικές αποφάσεις 705/2020  και 706/2020, δείχνει τον δρόμο για την ΟΡΙΣΤΙΚΗ προστασία του αστικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος της Ακρόπολης, δίνοντας τέλος στην καθυστέρηση της Διοίκησης να προστατεύσει με σαφή και οριστικό τρόπο το μνημείο της Ακρόπολης, παρ’ ότι έχουν παρέλθει 16 χρόνια (2004) μετά την κήρυξη της περιοχής Μακρυγιάννη γύρω από την Ακρόπολη ως αρχαιολογικό χώρο και 52 χρόνια (1968) από το πρώτο πόρισμα-καταπέλτη της UNESCO:

Σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΣτΕ:

-       Το ΤΕΛΙΚΟ ανώτατο επιτρεπόμενο ύψος των νέων οικοδομών ορίζεται από το ΣΤΕ στα 21 μέτρα.

-       Γίνεται αναφορά στον μέσο Συντελεστή Δόμησης (Σ.Δ.) 2,5 που ορίζεται στο Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (Γ.Π.Σ.) του Δήμου Αθηναίων, σε αντιδιαστολή με τον Σ.Δ. 3,6 του Προεδρικού Διατάγματος (Π.Δ.) 1978.

-       Επισημαίνεται εκ νέου (όπως και στην πρόσφατη απόφαση ΣτΕ 2102/2019) ότι παρά την παρέλευση εύλογου χρόνου από την κήρυξη της περιοχής, δεν έχει εκδοθεί ΑΚΟΜΗ  το προβλεπόμενο από τον 3028/2002 Π.Δ. για τον καθορισμό των χρήσεων γης και των όρων δόμησης

Αποτελεί πλέον μονόδρομο για την Πολιτεία σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΣτΕ, η θέσπιση του προβλεπόμενου Π.Δ., το οποίο ακολουθώντας το πρότυπο των Π.Δ. (ΦΕΚ 1329/Δ/1993 και ΦΕΚ 468 Δ/1987), που αφορούν στην επιτυχημένη και διεθνώς βραβευμένη παρέμβαση της Πολιτείας στην περιοχή της  Πλάκας, θα πρέπει να περιλαμβάνει κατ΄ ελάχιστον τα εξής:

1.     Θεσμοθέτηση  ηπιότερων  χρήσεων  γης  της  περιοχής  νοτίως  της  Ακρόπολης,  Μακρυγιάννη  ‐  Κουκάκι - Φιλοπάππου με σημειακή τροποποίηση του ισχύοντος Γ.Π.Σ. Αθήνας και συγκεκριμένα  τον αποχαρακτηρισμό της περιοχής από «Πολεοδομικό Κέντρο» ‐ χρήση η οποία είναι προδήλως πολεοδομικά 

επιζήμια  για  τον  χαρακτήρα  της ‐ και κατοχύρωση  της  χρήσης  της   «Γενικής  Κατοικίας»  σε  όλη  την  παραπάνω οριοθετημένη  περιοχή,  Μακρυγιάννη,  Κουκάκι,  Φιλοπάππου, όπως αναφέρεται στις  παρ.  1  και 2  της  Απόφασης  ΥΠΕΝ /ΔΝΕΠ/19518/1064,  (ΦΕΚ  106/12  Μαρτίου 2019,  τευχ.2)  και  γενικά  των  περιοχών  γύρω  από  την  Ακρόπολη.  

2.     Θεσμοθέτηση ανώτατου ύψους 17,50μ.-21μ. συμπεριλαμβανομένων όλων ανεξαιρέτως των κατασκευών πάνω από το κτίριο ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΑΥΞΗΣΕΙΣ!!!!

Tα τραίνα

Το 1869 ο πρώτος σιδηρόδρομος συνδέει την Αθήνα με τον Πειραιά. Το θορυβώδες «Θηρίο» μπορεί να ασθμαίνει κατά την μεταφορά των πρώτων επιβατών του εγκαινιάζει ωστόσο μια νέα Εποχή και μια πρωτόγνωρη εμπειρία μετάβασης σε νέους προορισμούς. Σταδιακά, οι σταθμοί πυκνώνουν μέχρι που οι τροχιές των πόλεων και των ανθρώπων της νεότερης Ελλάδας συντονίζονται και ανταμώνουν χάρις στην αέναη κινητικότητα των στιβαρών ραγών.

Τα βαγόνια αλλά και οι εσωτερικοί χώροι των πρώτων τρένων υπήρξαν απαράμιλλης αισθητικής. Εντός τους δέσποζαν καλαίσθητα εστιατόρια και άνετες κλίνες που έκαναν το ταξίδι άνετο και πολυτελές, σε όσους βέβαια επέτρεπε η οικονομική τους δεινότητα. Ωστόσο, τα τρένα ως μέσα μεταφοράς δεν κάνουν διακρίσεις. Όλοι έχουν δικαίωμα στο ταξίδι. Πλούσιοι και φτωχοί, φοιτητές και εργαζόμενοι, μετανάστες και παντός είδους φυγάδες. Κάθε ταξιδιώτης έχει εγγράψει στην μνήμη του τις δικές τους ανεξίτηλες εμπειρίες. Οι σταθμοί και τα τρένα στεγάζουν καημούς, γεννούν όνειρα και προσμονές, φυγαδεύουν την ελπίδα, εσωκλείουν την ματαίωση.. Ακόμη εκεί γεννιούνται έρωτες ή επιτείνονται τα ερωτικά αδιέξοδα, ανθίζουν φιλίες, γίνονται τα καλύτερα διαβάσματα, αλλά εκτελούνται και εσωτερικές ενατενίσεις.

Κρί­στο­φερ Μ. Ντροῦ (Christopher M. Drew): Ὁ ἀ­λι­γά­το­ρας (Alligator)

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ποὺ βλέ­πω μό­λις ἀ­νε­βά­ζω τὸ στό­ρι τοῦ πα­ρα­θύ­ρου εἶ­ναι τὸ δα­κτυ­λι­κὸ ἀ­πο­τύ­πω­μα τῆς γυ­ναί­κας μου πά­νω στὸ τζά­μι. Τὸ πρῶ­το, ἕ­ναν ἀ­λι­γά­το­ρα στὴν πι­σί­να.        Ἀ­νά­βω τσι­γά­ρο καὶ πιά­νω τὸ κι­νη­τό, Google «δι­α­φο­ρὰ κρο­κό­δει­λος ἀ­λι­γά­το­ρας». Εἶ­χα πά­ψει νὰ χρη­σι­μο­ποι­ῶ γραμ­μα­τι­κὴ στὶς ἀ­να­ζη­τή­σεις μου ἐ­δῶ καὶ χρό­νια. Ἐ­ξοι­κο­νο­μοῦ­σα πο­λὺ χρό­νο, κι ἔ­τσι ἀ­πο­φά­σι­σα νὰ κά­νω τὸ ἴ­διο καὶ στὴν προ­φο­ρι­κή μου ἐ­πι­κοι­νω­νί­α. Αὐ­τὸ λί­γο πρὶν μὲ πα­ρα­τή­σει ἡ γυ­ναί­κα μου. Ἔ­λε­γα ἂς ποῦ­με «δῶ­σε ἁ­λά­τι» ἢ «κλει­διὰ ποῦ». Τὸ μι­σοῦ­σε αὐ­τό, τῆς ἔ­λε­γα λοι­πὸν «χρό­νος χρῆ­μα». Ὄ­χι, ἔ­λε­γε, δου­λειὰ χρῆ­μα.        Τε­λι­κὰ χά­θη­καν οἱ λέ­ξεις ἀ­νά­με­σά μας. Μιὰ μέ­ρα χά­θη­κε καὶ ἡ τε­λευ­ταί­α. Ἀ­κό­μα καὶ ἡ λέ­ξη ἀν­τί­ο.        Νὰ πῶς μπο­ρεῖς νὰ ξε­χω­ρί­σεις ἕ­να ἀ­λι­γά­το­ρα:        1) Τὸ ρύγ­χος του εἶ­ναι πλα­τὺ καὶ στρογ­γυ­λε­μέ­νο.        2) Εἶ­ναι ἱ­κα­νὸς νὰ κρύ­βει τὰ δόν­τια του.        3) Εἶ­ναι γρή­γο­ρος. Πο­λὺ πιὸ γρή­γο­ρος ἀ­πὸ ἕ­ναν κρο­κό­δει­λο.

Έργα Επέκτασης στο Λιμάνι του Πειραιά: Ξεκίνησε η Ανεξέλεγκτη Απόρριψη Χιλιάδων Τόνων Τοξικού Ιζήματος στα Αλιευτικά Πεδία και Οικοσυστήματα του Σαρωνικού

Ιδιαίτερη ανησυχία για δραματικές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία και το περιβάλλον, προκαλεί η διαδικασία απόρριψης χιλιάδων τόνων τοξικού ιζήματος από τον πυθμένα του λιμανιού του Πειραιά σε θαλάσσια περιοχή του Σαρωνικού. Το ίζημα αυτό χαρακτηρίζεται ως επικίνδυνο υλικό, καθώς περιέχει υψηλές συγκεντρώσεις από πολυάριθμες τοξικές ουσίες. Για παράδειγμα λίγες εκατοντάδες μέτρα από την περιοχή των βυθοκορήσεων, το αποδεδειγμένα καρκινογόνο βενζο(a)πυρένιο (BaP) έχει καταγραφεί σε ιδιαίτερα υψηλές συγκεντρώσεις - 15620% περισσότερο από τις τιμές που καταγράφονται στην ανοικτή θάλασσα. Αξιοσημείωτο είναι ότι παρόλο που η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) του έργου ακόμα δεν έχει εγκριθεί, οι εργασίες για την επέκταση της νότιας πλευράς του λιμανιού ξεκίνησαν στις αρχές Απριλίου και εν μέσω περιορισμών λόγω Covid-19!

Όπως καταγράφεται από συνεργάτες του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος», έχει ήδη ξεκινήσει η διαδικασία βυθοκόρησης και απόρριψης του θαλάσσιου ιζήματος, ενώ σύμφωνα με την ΜΠΕ που έχει υποβληθεί προς τις αρμόδιες αρχές, ο ανάδοχος του έργου προγραμματίζει να αντλήσει από το λιμάνι του Πειραιά και να απορρίψει στον Σαρωνικό τουλάχιστον 620.600 m3 βυθοκορημάτων!

Το περιβαλλοντικό δράμα ενός νομοσχεδίου και ο νεοφιλελευθερισμός

του Στέφανου Σταμέλλου

Όλοι έχουμε αντιληφθεί, ακόμα και οι πιο καλόπιστοι, ότι με το πρόσχημα της υγειονομικής κρίσης και μέσα στην πανδημία, η κυβέρνηση έχει βαλθεί να ψηφίσει και να εφαρμόσει  μέτρα,που σε καμιά περίπτωση δεν θα περνούσαν χωρίς τις σθεναρές αντιδράσεις της κοινωνίας και των κινημάτων.

Έτσι με πραξικοπηματικό σχεδόν τρόπο και εν μέσω πανδημίας, φέρνει στη Βουλή να ψηφιστεί στις 5 Μαΐου το περιβόητο νομοσχέδιο με το βαρύγδουπο τίτλο «Εκσυγχρονισμός Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας».Ένα αναχρονιστικό νομοσχέδιο, που θέλει να υπηρετήσει την ευέλικτη, άνετη,την χωρίς εμπόδια, προσέλκυση των επενδύσεων,εξασφαλίζοντας για τους φερόμενους επενδυτές κέρδη με την αγνόηση κάθε περιβαλλοντικής και οικολογικής  αξίας και λογικής.Αυτή είναι η βασική του αρχή. Το συμπέρασμα είναι ότι η πανδημία του κορωναϊού μετατρέπεται σε πανδημία του νεοφιλελευθερισμού, όπως χαρακτηριστικά λέγεται. Βρισκόμαστε στη φάση της «αντικειμενικής τάσης» του κεφαλαίου.

Επιγραμματικά με το νομοσχέδιο:

- Καταργείται ουσιαστικά η περιβαλλοντική αδειοδότησημε την επιβολή ασφυκτικών προθεσμιών,

Επιστολή των Εργαζομένων του Σικιαριδείου στην υφυπουργό Δόμνα Μιχαηλίδου για τα προβλήματά τους

Ο Σύλλογος των Εργαζομένων στο Σικιαρίδειο Ίδρυμα, με ανακοίνωσή του επανέρχεται στα γνωστά ήδη από πολύ καιρό προβλήματα που υπάρχουν στο Ίδρυμα και δημοσιοποιεί  την με Α.Π. 114/8.4.2020 επιστολή τους προς την Υφυπουργό Εργασίας κα Μιχαηλίδου, τονίζοντας ότι "Δστυχώς, η κατάσταση στο Σικιαρίδειο είναι δραματική και το μέλλον αμφίβολο".

Αναλυτικά:

Εν πρώτοις, εκφράζουμε συγχαρητήρια και ευχαριστίες από καρδιάς στους εργαζόμενους κάθε κλάδου (Υγειονομικούς, εργαζόμενους ΟΤΑ, σουπερμαρκετ, φαρμακείων, αγορών πώλησης τροφίμων κλπ) για τον συγκινητικό και τιτάνιο έργο που προσφέρουν καθημερινά, εν μέσω του πρωτόγνωρου κρίσιμου αγώνα για την αντιμετώπιση του Covid 19. Οι πραγματικοί νικητές αυτής της άνισης μάχης, που αισίως δείχνει να φτάνει στο τέλος της, είναι αυτοί.

Στις 8 Απριλίου, αποστείλαμε νέα επιστολή προς την Υφυπουργό Εργασίας αρμόδια για ζητήματα πρόνοιας, κα Δόμνα Μιχαηλίδου, αναφέροντας για άλλη μια φορά την αδιέξοδη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το Ίδρυμα και ζητώντας επιτέλους μια λύση.

Δυστυχώς ούτε αυτή η επιστολή απαντήθηκε ποτέ, είτε από την κα Μιχαηλίδου είτε από κάποιον αρμόδιο συνεργάτη της.

Αὐ­γὴ Λίλ­λη : Τὸ λα­οῦ­τον

ΕΝ ΗΜΟΥΝ ΣΙΟΥΡΟΣ ἂν ἔ­θε­λα νὰ πά­ω. Μᾶλ­λον ἤ­μουν σί­ου­ρος ὅ­τι ἒν ἔ­θε­λα νὰ πά­ω. Για­τὶ ἤ­μα­στουν μα­θη­μέ­νοι ποὺ τὴν ἐ­πο­χὴν ποὺ ἒν εἴ­χα­μεν ἐ­πι­λο­γὴν τζιαὶ ἦ­ταν πιὸ εὔ­κο­λο, ἦ­ταν πιὸ εὔ­κο­λο νὰ λα­λοῦ­με ὅ­τι «ἒν πᾶ­μεν!». Ἄ­μαν ἀ­πο­φα­σί­ζουν οἱ ἄλ­λοι, ἔν’ πάν­τα πιὸ εὔ­κο­λο, ἔν­ναιν ἔ­τσι; «Εἴν­τα πρά­μαν; Νὰ δεί­ξω δι­α­βα­τή­ριο, γιὰ νὰ πά­ω ἔσ­σω* μου; Ποτ­τέ!». Ἔ­τσι ἐ­λα­λού­σα­μεν. Ἔ­τσι ἐ­λά­λουν τζὶ ἐ­γώ. Ἔ, ὕ­στε­ρα ἐ­θώ­ρουν ἕ­νας-ἕ­νας ἐ­πηα­ίνναν, τζιαὶ πο­τού­τους* ποὺ ὁρ­κί­ζουν­ταν ὅ­τι ἒν θὰ πά­σιν, δη­λα­δή. Ἀλ­λὰ ἦ­ταν ὁ κα­φε­νές, με­τὰ οἱ για­τροί, μέ* ὥ­ραν εἶ­χα μέ* ὥ­ραν ἔ­κα­μνα, γιὰ νὰ τὸ σκε­φτῶ. Με­τά, ποὺ ἔ­κλει­σα τὸν κα­φε­νέ, εἶ­χα τό­σην πολ­λὴν ὥ­ραν, ποὺ ἒν ἐμ­πο­ροῦ­σα νὰ σκε­φτῶ τί­πο­τε ἄλ­λο. Τζιαὶ ἐ­πήα.

"Ο παράδεισος των άγριων ζώων " και η ΑΤΟΜΙΚ βότκα του Τσερνομπίλ

Της Σοφίας Παπαδοπούλου

Το διάφανο μπουκάλι, που στην ετικέτα του φιγουράρει ένας επιβλητικός αγριόχοιρος, είναι τόσο σπάνιο όσο και το περιεχόμενό του. Είναι το μοναδικό που κυκλοφορεί με μια κρυστάλλινα διάφανη βότκα από σιτάρι και νερό από την αποκλεισμένη ζώνη του Τσερνόμπιλ, ερμητικά κλεισμένη στο εσωτερικό του.

Με όνομα τόσο ταιριαστό όσο και οι συμβολισμοί που «κουβαλά», η τριπλά αποσταγμένη βότκα Atomik «γεννήθηκε» το περασμένο καλοκαίρι από μια ιδέα Βρετανών και Ουκρανών επιστημόνων, που μελετούν επί δεκαετίες το Τσερνομπίλ και οι οποίοι επεξεργάζονται ήδη σχέδια για μια μικρής κλίμακας, αρχικά, παραγωγή, εφόσον βέβαια ξεπεραστούν μια σειρά από νομικά, γραφειοκρατικά και άλλα εμπόδια. Μάλιστα, αν το εγχείρημα ευοδωθεί, το 75% των εσόδων από την πώληση της βότκας θα δοθεί για τη στήριξη των κοινοτήτων που ζουν στην περιοχή του ατυχήματος και στην προστασία της άγριας ζωής, που «θέριεψε» από τότε που έφυγαν οι άνθρωποι. Η βότκα Atomik, προϊόν της Chernobyl Spirit Company, μιας κοινωνικής επιχείρησης με ιδρυτές τους επιστήμονες Τζιμ Σμιθ (Jim Smith) και Γενάντι Λάπτεφ (Gennady Laptev), είναι το πρώτο προϊόν από τη «νεκρή» γη της αποκλεισμένης ζώνης του Τσερνόμπιλ.

Ε! εσύ 19

 Γράφει η Μαίρη Κακολύρη

Με απειλείς; κι έχεις και σημαδιακό χαρακτήρα. Κάποτε το δεκαεννέα διαλαλούσε μέσα μου ευφορία. Μόνη μου, δεν θέλω να βγω. Είσαι εσύ εκεί έξω και δεν θέλω να σε συναντήσω, γιατί δεν ξέρω που μου την έχεις στημένη και πόσο θα γελάς με τον τρόμο μου. Όχι δεν θα σου δώσω τη χαρά. Δεν θέλω, βρε ύπουλε, το βρωμοσυναπάντημά σου. Κι επειδή πιστεύω πως παντού καιροφυλαχτείς να μου τη φέρεις , θα σου τη σκάσω, δεν θα με δεις, δεν θα με βρεις. Βέβαια ξέρω, κι εδώ χαίρεσαι, ότι μπορείς να σκαρφαλώσεις πισώπλατα στον Γιάννη και να έρθετε μέσα μαζί. Κι όταν εκείνος, δείχνοντάς μου λιχουδιές, θα λέει κοίτα τι σου έφερα, εσύ θα χαχανίζεις ναι! εμένα σου έφερε κι ας σου λέει παραμύθια για ωραία ψάρια και λαχανικά βιολογικά, τρομάρα σου. Τρομάρα στα δικά σου μπατζάκια φονιά, νομίζεις ότι δεν τρέμω, για το τι μπορεί να μου κουβαλάει. Δεν μιλάω όμως, μα δεν μπορώ να κρύψω και το φόβο μου και κάνω νόημα με τα μάτια, να πάει να πλύνει τα χέρια του και να βγάλει αυτά τα έρμα τα παπούτσια που κουβαλάνε το ραδόνιό σου, την παγίδα σου.

Δυο αντιπυρηνικές αφίσες

Έχουν περάσει 34 χρόνια, από το συμβάν στο Τσερνομπύλ, που έδωσε στην ανθρωπότητα την εικόνα μιας ουσίας κάθε άλλο παρά αντιμετωπίσιμης με εμβόλια ή φάρμακα. Το 1977 μια "αντιπυρηνική" ομάδα  έκανε την εμφάνισή της με μια προκήρυξη, ενώ σύντομα κυκλοφόρησε και δυο αφίσες με το περιεχόμενο αυτού του άοσμου και άχρωμου θανάτου : Του θανάτου που όχι μόνο βραχυπρόθεσμα αλλά κυρίως μακροπρόθεσμα απειλούσε τη ζωή των ανθρώπων...Για την ιστορία, ο Λεωνίδας Χρηστάκης του ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟΥ ήταν αυτός που προχώρησε στην μετατροπή της αφίσας σε εξώφυλλο του ομώνυμου περιοδικού

. 

Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ

  

του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στο "Δρόμο της Αριστεράς"

            Οι πόλεις του κόσμου  είναι προϊόντα  του  εντεινόμενου  καταμερισμού των έργων και   προϋπήρξαν της βιομηχανικής επανάστασης. Η  Ουρ της Μεσοποταμίας της 3ης  χιλιετηρίδας π.Χ  είχε  250.000 κατοίκους, η Βαβυλώνα της ακμής της  400.000   κατοίκους  και  η Ρώμη  της  Αυτοκρατορικής περιόδου   θεωρείται ότι προσέγγισε το εκατομύριο !  Ο Αριστοτέλης έθετε το πρόβλημα του «άριστου μεγέθους» και υποστήριζε ότι οι πόλεις πρέπει να έχουν την εμβέλεια του κήρυκα (!), γιατί έβλεπε  ότι η συσσώρευση πληθυσμού  είναι πρόξενη επικοινωνιακών δυσλειτουργιών. Αντίθετα ένα γερμανικό αναγεννησιακό γνωμικό, που μεταγενέστερα πολλοί επικαλέσθηκαν για να τεκμηριώσουν τον δημοκρατικό και ελευθεριακό χαρακτήρα των πόλεων  σε σχέση με τη συντηρητική ύπαιθρο, έλεγε ότι «Ο αέρας των πόλεων απελευθερώνει»…Ο  Ιάκωβος ο Α΄ της Αγγλίας,  τον  17^ου αιώνα, θαμπωμένος από την επεκτεινόμενη πρωτεύουσα της χώρας του έλεγε : «σύντομα, το Λονδίνο θα είναι όλη η Αγγλία» :   Όμως η «Ουτοπία» του Τόμας Μορ, γραμμένη τον  16^ο αιώνα,  δεν ήταν   φιλική με τις μεγάλες σωρεύσεις πληθυσμών, γι αυτό  και προνοούσε  σημαντικές  αποστάσεις  ανάμεσα στους προγραμματιζόμενους  οικισμούς. Τον 19^ο αιώνα ο Φουριέ  έθετε  ως αρχικό πυρήνα της ουτοπίας του μια «συντροφιά»  από  1500 έως 1600 άτομα σε   έκταση τουλάχιστον 25.000 στρεμμάτων, ενώ  ο Όουεν του ίδιου αιώνα   σχεδίαζε οικιστικές μονάδες( «παροικίες»)  από  500 έως 1500  ανθρώπους...

 Το 1840 η   «Σαινσιμονική» μεταρρυθμίστρια   Φλόρα Τρίσταν  έγραφε :   «… τα πλεονεκτήματα που… προσφέρει η πόλη (το Λονδίνο) στην   βιομηχανία, αντισταθμίζονται από τα προβλήματα  που προκύπτουν από τις τεράστιες αποστάσεις  :  Η πόλη είναι μιά συνένωση πολλών πόλεων. Η έκτασή της έχει αυξηθεί τόσο πολύ  ώστε οι κάτοικοι δεν έχουν δυνατότητες συναναστροφής και γνωριμίας μεταξύ τους… ένας άνθρωπος χάνει μισή μέρα στο πηγαινέλα στους δρόμους του Λονδίνου..»

TOM KAI TZEΡΡΥ

Tου Γιάννη Σχίζα

Στη δεκαετία του 1980 που πηγαίναμε με την κόρη μου κινηματογράφο,  πριν να αρχίσει το κυρίως έργο  ξεκίναγε ένα στιγμιότυπο με κινούμενα σκίτσα. Οι στιγμές εκείνες ήταν πραγματικά απερίγραπτες : Μόλις εμφανίζονταν στην οθόνη το στίγμα του έργου, εγείρονταν  μια χαρά και ένας πάταγος που  κυριολεκτικά δημιουργούσε στην αίθουσα κατάσταση σεισμού, καθώς  όλοι  οι θεατές έδειχναν τον ενθουσιασμό τους. Οι πρωταγωνιστές του στιγμιότυπου  ήταν   εκεί, ήταν  ο Τομ, ο Τζέρυ, οι πάπιες, ο τρυποκάρυδος, ο Τουϊτυ και ο Σιλβέστρος, κι από κοντά η γιαγιά με το σκουπόξυλο – να τιμωρεί τις «απρέπειες» του γάτου….

Πάντοτε ήθελα να  ερμηνεύσω αυτή τη χαρά που έφερε ένας από τους   δημιουργούς  της, ο Τζιμ Ντάϊτς(1925-2020).Σκεπτόμουν πως ο  Τομ και ο Τζέρρυ εκπροσωπούσαν την παραβίαση  των νόμων της φύσης και επομένως ταυτίζονταν με την ενδόμυχη ανάγκη μας να είμαστε άτρωτοι  :  Έπεφταν από ψηλά και δεν πάθαιναν τίποτε, τρώγανε φαγητό σε μεγάλες θερμοκρασίες και το πολύ να επέστρεφαν στη σκηνή κατακόκκινοι, εισπράττανε  μπουνιές από το σκύλο  και το μόνο που τους συνέβαινε ήταν μια εκτόξευση και ένας κρότος στις εσχατιές του ορίζοντα. Τι ήταν πραγματικά αυτό που έκανε το γάτο, το ποντίκι, τον τρυποκάρυδο, τον λαγό, το γουρουνάκι, να είναι τόσο διαφοροποιημένα στην οθόνη από το πραγματικό εαυτό τους   και ταυτόχρονα να γίνονται  τόσο ελκυστικά, τόσο χαρούμενα; Μήπως  εκπροσωπούσαν τους βαθύτερους παραμυθοειδείς πόθους  της  ηλικίας που έρχεται και παρέρχεται  χωρίς πολλές σκοτούρες-  δηλαδή την τελεσίδικα  χαμένη παιδικότητά μας;

Ο κρίσιμος δείκτης που θα κρίνει την επιτυχία της εξόδου απο το lockdown

Ποια στρατηγική πρέπει να ακολουθήσουν οι κυβερνήσεις για ασφαλή επανεκκίνηση της οικονομίας. Ο συντελεστής που κρίνει την πορεία της πανδημίας και ο μαγικός αριθμός «1». Κρίσιμη η παράμετρος του εμβολίου.

Δεδομένου του αστρονομικού κόστους των μέτρων για την εξομάλυνση της καμπύλης των κρουσμάτων του νέου κορωνοϊού, οι φορείς άσκησης πολιτικής βρίσκονται υπό ασφυκτική πίεση για να «ξανανοίξουν την οικονομία».

Κάποιοι πολιτικοί όπως ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ πιστεύουν ότι έχει έρθει η ώρα για να χαλαρώσουν οι περιορισμοί. Το σκεπτικό είναι πως αν η επιδημιακή καμπύλη έχει σχήμα αντεστραμμένου U και έχουμε ήδη περάσει το σημείο της κορύφωσης, τότε τα χειρότερα είναι πίσω μας.

Σύμφωνα με τον Ρικάρντο Χάουζμαν, καθηγητή οικονομικών στο Χάρβαρντ, το σκεπτικό αυτό είναι λανθασμένο. Μπορεί να στοιχίσει δεκάδες χιλιάδες περισσότερες ζωές και να οδηγήσει σε μεγαλύτερη ύφεση σε σχήμα W.

Όπως αναφέρει ο κ. Χάουζμαν, τα «μαθηματικά» των επιδημιών μας επιτρέπουν να γνωρίζουμε πότε πρέπει να αναμένεται η κορύφωση της επιδημίας σε κάθε περιοχή. Η εκθετική αύξηση επέρχεται όταν ο αριθμός των ανθρώπων που μολύνει ένας φορέας του ιού υπερβαίνει το 1. Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί στον λεγόμενο συντελεστή R.

#ΑbraCADABRA : • 80 & 2 σύγχρονοι εικαστικοί καλλιτέχνες παρουσιάζουν έργα τους •

Η διαδικτυακή ομαδική εικαστική έκθεση με τίτλο: "#AbraCADABRA", δημιουργημένη εν καιρώ καραντίνας στην ανοιξιάτικη Ελλάδα του 2020, θα εγκαινιαστεί στον πυκνοκατοικημένο - social media - τόπο του Facebook (προφίλ επιμελήτριας), μέσω video, την Παρασκευή 1η Μαΐου 2020 στις 8 το βράδυ. Την επιμέλεια της έκθεσης φέρει η Ιστορικός της Τέχνης, ΜΑ Δημοσιογράφος και μέλος της AICA Eλλάδος, Νικολένα Καλαϊτζάκη. Η έκθεση τελεί υπό την Υποστήριξη του ηλεκτρονικού περιοδικού Τέχνης, Pause καθώς και του φορέα MyArtist.

Η Ιστορικός της Τέχνης και επιμελήτρια της έκθεσης, Νικολένα Καλαϊτζάκη, σημειώνει σχετικά:

"Το τέρατο", της Μάριον Χωρεάνθη

Την πανσιόν την έλεγαν «Σφίγγα», από τη φιγούρα του μυθικού υβριδίου στον φθαρμένο θυρεό που κοσμούσε την καγκελόπορτα της αυλής. Στεγαζόταν σε μια μικρή βίλα, στενόμακρη σαν πύργο, που οι τωρινοί της ιδιοκτήτες, η Αννού και ο Τζαννής, την είχαν «χτυπήσει» σε μειοδοτικό διαγωνισμό. Είχα έρθει στο νησί για ένα δεκαπενθήμερο και ήθελα να μείνω κάπου ήσυχα, έξω απ’ τη Χώρα αλλά με πρόσβαση σε κατοικημένο μέρος. Η θάλασσα δεν με πολυένοιαζε – έτσι κι αλλιώς κόντευε πια φθινόπωρο, ο καιρός είχε δροσίσει. Κι ύστερα, ποτέ δεν με συγκινούσαν ιδιαίτερα τα μπάνια και οι συναφείς «πατροπαράδοτες» συνήθειες του καλοκαιριού.

Η Αννού και ο Τζαννής (ο οποίος διατηρούσε και μπακάλικο στο κοντινό χωριό για τη χειμερινή σεζόν) ζούσαν κι αυτοί στη «Σφίγγα» μαζί με τον πατέρα της Αννούς, που όπως έσπευσαν να με πληροφορήσουν, τα είχε λίγο χαμένα – από τότε που πέθανε η γυναίκα του, δυο χρόνια πριν, είχε πάρει την κάτω βόλτα.

Αφού τρόμαξα να συνεννοηθώ με τον Παρασκευά, έναν τραυλό και ψευδό πιτσιρικά που είχε εξ αγχιστείας συγγένεια με το ζεύγος και εκτελούσε χρέη ρεσεψιονίστ, καμαριέρη και κατά συνθήκην μπαρίστα, παρέλαβα το κλειδί ενός μονόκλινου στον πάνω όροφο, που είχε, λέει, υπέροχη θέα απ’ τη βεράντα – ένα δασάκι πίσω ακριβώς απ’ το κτίριο, με πεύκα, δάφνες και μυρτιές. «Και α-α-α-α-αμανίτεθ» θεώρησε σκόπιμο να συμπληρώσει ο Παρασκευάς, γιατί προφανώς οι τουρίστες, κυρίως οι ξένοι, έδειχναν έντονο ενδιαφέρον για τα άγρια μανιτάρια της περιοχής.

Eιρήνης Κανά : Σιωπηλή νύχτα

Ενόρμηση θανάτου προς τη ζωή

της Βέρας Παύλου

ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον;

ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος;

Α΄ Κορ. 15,55

ANDREW CULP, Σκοτεινός Ντελέζ, μτφρ. Χλόη Κολύρη, Παν. Τριτσιμπίδας, εκδόσεις Επέκεινα, σελ. 180

ΝΑΤΑΛΙ ΖΑΛΤΖΜΑΝ, Η αναρχική ενόρμηση, μτφρ. Γιώργος Καράμπελας, επιμέλεια-πρόλογος, Γεράσιμος Στεφανάτος, εκδόσεις Εστία, σελ. 132

Δύο ιδιαίτερα βιβλία συναντήθηκαν εν αγνοία τους τον περασμένο Δεκέμβρη. Ένα του Andrew Culp, διδάσκοντος ριζοσπαστική πολιτική θεωρία στην Καλιφόρνια, και ένα άλλο της Nathalie Zaltzman, γαλλίδας ψυχαναλύτριας (1933-2009), παιδί άθεων Εβραίων ρωσικής καταγωγής εξόριστων στη Γαλλία. Τα δύο πονήματα αποτελούν κατάληξη μακράς εργασίας. Το πρώτο, μιας ομάδας για την φιλοσοφία και την πολιτική, το δεύτερο, του δεκάχρονου ψυχαναλυτικού σεμιναρίου που διευθύνει ο Γ. Στεφανάτος.

Η παράλληλη ανάγνωση των κειμένων διασταυρώνεται στην ανάδυση της σημασίας της «ενόρμησης θανάτου» με νέο επιστημολογικό στάτους ως προϋπόθεση για την επιβίωση, τη διατήρηση της ζωής και την ανανέωσή της: μια «ανθοφορία» ιδεών εν μέσω μίας πανδημίας που συσφίγγει την ανθρωπότητα με τον πραγματικό θάνατο και την καθολική απειλή του

O Σκοτεινός Ντελέζ είναι το «παιδί» του Άντριου Καλπ. Χρησιμοποιώντας την ρήση του Ντελέζ ότι το γράψιμο για τρίτους είναι ένα είδος «αμώμου συλλήψεως», που εστιάζει στις μεταβολές, στα γλιστρήματα, τις μεταθέσεις, ο Καλπ γεννά ένα κείμενο για τη «σκοτεινή» πλευρά της ντελεζιανής φιλοσοφίας.

Το αντι-παράδειγμα του Άρη Κωνσταντινίδη

Σε μια πρώτη επαφή με το κείμενο-μανιφέστο της αρχιτεκτονικής του, «Δοχεία ζωής ή το πρόβλημα για μιαν αληθινή ελληνική αρχιτεκτονική», εύκολα μένει κανείς με την εντύπωση ότι πρόκειται για κλασσική περίπτωση «επαρχιώτικης» ελληνολατρίας. (κείμενο του Αλέξανδρου Κιουπκιόλη).(A μέρος)

Του Νικόλα Μιτζάλη                       25 Οκτώβριος, 2016

0 Κωνσταντινίδης εξυμνεί την οργανική συνέχεια της ελληνικής αρχιτεκτονι­κής από την Κνωσσό και τον Όμηρο ως τα βυζαντινά μοναστήρια, τα απλά ανώνυμα σπίτια της νεότερης Ελλάδας και τις προσφυγικές κατοικίες όσων διώχθηκαν το '22 από την Ιωνία. Σε όλο αυτό το ιστορικό και χωρικό φάσμα, στην «ελληνική αρχιτεκτονική οι με­ταβατικοί, ημιυπαίθριοι χώροι ήταν πάντοτε ένα πρωταρχικό οργα­νικό και συνθετικό στοιχείο».^[9] Τούτο ανασύρει ο συγγραφέας ως κεντρικό σημείο μιας «αληθινής ελληνικής αρχιτεκτονικής». Επίσης, διαχρονικά, τα γνήσια αρχιτεκτονικά έργα στην Ελλάδα ήταν, μας λέει, οργανικά δεμένα με τον φυσικό τους περίγυρο. Έτσι, «όλες οι γραμμές του τοπίου και το φως του και η πλαστικότητά του και η ποιότητά του... βρίσκονται ξανά πάλι στο κάθε αρχιτεκτόνημα, από τα θεμέλια μέχρι και την πιο μικρή λεπτομέρεια».^[10] Αυτό είναι μά­λιστα το «θαύμα» της Ελλάδας από αρχαιοτάτων χρόνων ως σή­μερα. Κι αυτό αντιτείνει με εθνική περηφάνεια σε μια «κυρία από την Αμερική» που ρωτούσε τον ξεναγό για τον ναό του Ποσειδώ- να στο Σούνιο: «ναι, κυρία μου, αυτό είναι το θαύμα εδώ στην Ελ­λάδα· όταν στέκεις μπροστά στο οποιοδήποτε αρχιτεκτονικό έργο (από τον πιο αρχαίο ναό ως το πιο σύγχρονο ανώνυμο χτίσμα), να μην μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο είναι το έργο που έκανε ο άνθρω­πος και ποιο είναι το έργο που έκανε η φύση».^[11]

Τέτοιες αποστροφές του λόγου γεννούν εύκολα την εντύπωση ότι η αρχιτεκτονική κοσμοθεωρία του Κωνσταντινίδη αντιπροσωπεύει μια εκλεπτυσμένη εκδοχή ελληνολατρικού ναρκισσισμού που ερω­τοτροπεί με το γνωστό «όταν εσείς τρώγατε βελανίδια εμείς κτί­ζαμε Παρθενώνες». Οι υποθέσεις της πολιτισμικής συνέχειας από την πιο μακρινή αρχαιότητα ως τις μέρες μας, το ιδεολόγημα της επιβίωσης του αρχαίου πνεύματος στον «απλό λαό» της νεότε­ρης Ελλάδας και μια εθνική έπαρση απέναντι στον «αδαή» και (εξυπονοείται) «κατώτερο πολιτισμικά» ξένο, που δεν μετέχει στο «θαύμα εδώ στην Ελλάδα», μοιάζουν να συνθέτουν τον αρχαιολα- τρικό κλασσικισμό με τον εθνο-ρομαντισμό σε ένα κράμα επαρχιώ­τικου ελληνοκεντρισμού που δεν μας είναι καθόλου ανοίκειο.

Αρκεί όμως μια γρήγορη ματιά σε αρχιτεκτονήματα του Κωνστα­ντινίδη για να διασκεδάσει τέτοιες εύκολες εντΑυπώσεις. Το περίφη­μο «Σπίτι διακοπών στην νάβυσσο» (1962) μιλάει εύγλωττα, με τις μοντέρνες ευθείες γραμμές, την ορθογώνια, λιτή γεωμετρία και τη χρήση του μπετόν. Κοινή διαπίστωση των μελετητών του έργου του είναι ότι ξεπερνά το δίλημμα παράδοση ή (δυτική) νεωτερι- κότητα, γεφυρώνει την ιστορία του τόπου με τον μοντερνισμό, και επινοεί μια δική του εκδοχή του «διαρκούς ελληνικού μοντέρνου».^[12] Στο ίδιο δοκίμιο, «Δοχεία ζωής», ο Κωνσταντινίδης επιμένει ότι η «πρώτη και θεμελιακή αφετηρία» για την αρχιτεκτονική όπως την αντιλαμβάνεται «δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η σύγχρο­νη ζωή και ο σύγχρονος άνθρωπος».

Γιατί τόσο βιαστική η κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου για το περιβάλλον;

Κοινή τοποθέτηση της Ελληνικής ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗΣ Εταιρείας, της Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας της Φύσης και της «Καλλιστώ»
 

 

Δεν αποτέλεσε έκπληξη η σημερινή κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου για τον «εκσυγχρονισμό της περιβαλλοντικής νομοθεσίας», από το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας: αποτέλεσε δυσάρεστη επιβεβαίωση των πολλαπλά εκφρασμένων ενστάσεών μας.

Οι Περιβαλλοντικές Οργανώσεις είχαν ήδη επισημάνει, με κοινή επιστολή τους, από τις 30 Μαρτίου την αντίθεσή τους στο ενδεχόμενο να ψηφιστεί ένας νόμος που αλλάζει άρδην την περιβαλλοντική νομοθεσία τις χώρας σε συνθήκες υπολειτουργίας του Κοινοβουλίου. Κάτι που πρακτικά σημαίνει περιορισμό στις ακροάσεις φορέων, μειωμένη βουλευτική παρουσία στις συνεδριάσεις της ολομέλειας και των επιτροπών και άρα μειωμένη, έως ελάχιστη, δυνατότητα ουσιαστικής διαβούλευσης επί των ενδεχομένων βελτιώσεων.

Η απάντηση του Υπουργού κ. Κωστή Χατζηδάκη ήταν μια, εντέλει προσχηματική,

Η ζωή για τα παιδιά με αυτισμό στην εποχή της καραντίνας- Τι πρέπει να προσέξουν οι γονείς

Χρήσιμες συμβουλές από τον καθηγητή Παιδοψυχιατρικής Γ. Κολαΐτη

SHUTTERSTOCK

• 
  
• της  Ανθής Αγγελοπούλου

Ο καθηγητής Παιδοψυχιατρικής,  δ/ντής της Παιδοψυχιατρικής Κλινικής ΕΚΠΑ Γ. Ν. Παίδων "Η Αγία Σοφία" και δ/ντής του ΠΜΣ "Ψυχική Υγεία και Ψυχιατρική Παιδιών & Εφήβων" Γεράσιμος Κολαΐτης μας εξηγεί πώς η πανδημία η οποία έχει αλλάξει την καθημερινότητα όλων μας πρέπει να αντιμετωπιστεί από γονείς που έχουν παιδιά με αυτισμό έτσι ώστε να μην διαταραχθεί σημαντικά η ζωή τους δεχούμενου ότι η σταθερότητα στην καθημερινότητα του αποτελεί τρόπο ζωής για ένα άτομο με αυτισμό.

Σύμφωνα με τον καθηγητή, η πανδημία έχει φέρει σαρωτικές αλλαγές στην καθημερινότητα και απρόβλεπτες καταστάσεις καθώς δεν μπορεί να εκτιμηθεί ακόμα με ακρίβεια η διάρκεια και η έκταση της πανδημίας, οι   επιπτώσεις της σε ανθρώπινες ζωές, το προσωπικό και κοινωνικό κόστος. Όμως όπως λέει, τα άτομα με Διαταραχή Φάσματος Αυτισμού (ΔΦΑ) επηρεάζονται με διαφορετικό τρόπο και με ποικίλο βαθμό επειδή δυσκολεύονται να κατανοήσουν τα συμβατικά «κοινωνικά σήματα» και «κοινωνικούς κανόνες» συμπεριφοράς, αντιλαμβάνονται τα νοήματα κυριολεκτικά και, συχνά δε μπορούν να ερμηνεύσουν τα λεγόμενα, τις πράξεις και τα συναισθήματα των άλλων, να φανταστούν εναλλακτικά  κοινωνικά σενάρια και να προβλέψουν μια πιθανή εξέλιξη στο μέλλον. Επιπλέον, επιμένουν σε συγκεκριμένες ρουτίνες και προτιμούν να ακολουθούν ένα προκαθορισμένο πρόγραμμα, έτσι απρόβλεπτη αλλαγή μπορεί να προκαλέσει αίσθημα ανησυχίας.  

Τα άτομα με Διαταραχή Φάσματος Αυτισμού (ΔΦΑ) συχνά μπορεί να αναπτύξουν έντονα ή εμμονικά ενδιαφέροντα και μπορεί να αγχωθούν αν εμποδιστούν να κάνουν αυτό με το οποίο οι ίδιοι έχουν επιλέξει να ασχοληθούν, ενώ, παρουσιάζουν δυσκολίες αισθητηριακής επεξεργασίας π.χ. σε ασυνήθιστες αλλαγές του περιβάλλοντος (δυνατοί θόρυβοι, έντονα φώτα, οσμές, ασυνήθιστες υφές) με  αποτέλεσμα να τα οδηγούν σε αναστάτωση και τελικά στην εκδήλωση δυσπροσαρμοστικών συμπεριφορών

Νίκος Λυσίκατος : Ὄ­χι μέ­σα στὰ Στάρ­μπακς

ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΣΤΑΓΟΝΕΣ αἷ­μα ποὺ ἔ­τρε­ξαν ἀ­πὸ τὰ χεί­λη μου, με­τὰ τὸ χα­στού­κι, κα­τά­λα­βα ὅ­τι αὐ­τὴ δὲν θὰ ἦ­ταν μιὰ φυ­σι­ο­λο­γι­κὴ μέ­ρα. Γιὰ κα­νέ­να ἀ­πὸ τοὺς δύ­ο μας. Κρα­τή­θη­κα ὅ­μως καὶ δὲν ἔ­βα­λα τὰ κλά­μα­τα. Ἐ­κεῖ­νος κού­νη­σε τὸ κε­φά­λι του, μά­ζε­ψε τὸ πο­τή­ρι τοῦ κα­φὲ καὶ τὸ πέ­τα­ξε δί­πλα του, στὸν κά­δο. «Ἂν εἶ­ναι δυ­να­τόν, δὲν προ­σέ­χεις κα­θό­λου», εἶ­πε καὶ πῆ­κε ξα­νὰ στὰ Στάρ­μπακς.

      «Κα­λη­μέ­ρα σας, πῶς μπο­ρῶ νὰ σᾶς ἐ­ξυ­πη­ρε­τή­σω;»

      Στά­θη­κα ἕ­να μέ­τρο πί­σω του.  Οἱ φαρ­διοί του ὦ­μοι ἔ­κρυ­βαν τὴν κο­πέ­λα στὸ τα­μεῖ­ο, μπο­ροῦ­σα νὰ ἀ­κού­σω μό­νο τὴ φω­νή της. Ἡ δι­κή του φω­νὴ ἦ­ταν εὐ­γε­νι­κὴ ὅ­ταν πα­ρήγ­γει­λε. Ἄ­ρα­γε, θὰ τὴ χτυ­ποῦ­σε κι ἐ­κεί­νη, ἂν τοῦ ἔ­ρι­χνε τὸν κα­φὲ κα­τὰ λά­θος; Στὸν ἀ­έ­ρα ἀ­κου­γό­ταν μιὰ γλυ­κα­νά­λα­τη μου­σι­κή. Δυ­ὸ κα­λον­τυ­μέ­νοι νε­α­ροὶ κά­θον­ταν ἀν­τι­κρι­στὰ στὸ τρα­πέ­ζι τους καὶ πλη­κτρο­λο­γοῦ­σαν μα­νι­ω­δῶς στὰ λά­πτοπ τους. Μύ­ρι­ζε φρε­σκο­ψη­μέ­να κου­λου­ρά­κια καὶ κα­νέ­λα.

Η ΕΛΛΕΤ για την απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου

                           

H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού (ΕΛΛΕΤ) χαιρετίζει την χθεσινή ιστορική ομόφωνη απόφαση του ΚΑΣ για την αποκοπή των 2 ορόφων ενός κτηρίου στην νότια πλευρά της Ακρόπολης, ως ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ προς την κατεύθυνση της προστασίας του αστικού περιβάλλοντος του Μνημείου.

Χαιρετίζει επίσης τις δηλώσεις της Υπουργού Πολιτισμού σχετικά με την ανάγκη πολεοδομικών ρυθμίσεων στην ευρύτερη περιοχή του Μακρυγιάννη και του περιβάλλοντος της Ακρόπολης.

Η οριστική προστασία του μνημείου θα επιτευχθεί μόνο με την θέσπιση του αναμενόμενου Προεδρικού Διατάγματος το οποίο θα περιλαμβάνει προστατευτικούς όρους δόμησης με μέγιστο ύψος 21μ. όπως καθορίστηκε το 1955 και ισχύει μέχρι σήμερα και χρήσεις γης (επαναφορά της χρήσης Γενική Κατοικία για όλη την περιοχή Μακρυγιάννη-Κουκάκι)

Αντίθετα δεν ενδείκνυται οποιαδήποτε προσπάθεια διευθέτησης του θέματος μέσω νομοθετήματος διότι δεν υπόκειται στον προηγούμενο έλεγχο του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣΤΕ), το οποίο επανειλημμένα σε προηγούμενες αποφάσεις του υποδεικνύει ως μονόδρομο για την αποτελεσματική προστασία του μνημείου και του περιβάλλοντος χώρου τον καθορισμό του νόμιμου ύψους των 21 μ. στην περιοχή.