Eκδήλωση για τον Κοινοτισμό, 2.11.14

   Ο Επιστημονικός Σύλλογος Νέων των Αθηνών και το περιοδικό Manifesto σε συνεργασία με τις ιστοσελίδες antifono.gr,koinotismos.wordpress.com και oikologein.blogspot.gr σας καλούν τη Κυριακή 2 Νοεμβρίου στην ημερίδα με θέμα «Ελληνικός Κοινοτισμός 2014», στην αίθουσα «Αντώνης Τρίτσης» του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50).

     Ελάτε να σφυρηλατήσουμε μαζί ένα διαφορετικό μέλλον, κτισμένο στην βάση των φυσικών μεγεθών, της αδιαμεσολάβητης κοινωνίας σχέσεων, της κοινωνικής αλληλεγγύης και της κοινοτικής αυτοοργάνωσης. Έγκριτοι στοχαστές, συλλογικότητες, φορείς ανοίγουν τη συζήτηση φέρνοντας αέρα φρέσκιων ιδεών, ώριμου διαλόγου και γόνιμων συνθέσεων. Να δούμε πως η παράδοση του ελληνικού κοινοτισμού συναντάει τις σύγχρονες τάσεις της κοινοτικής αυτοοργάνωσης κι έτσι μπορούν να μας δώσουν απαντήσεις στα αδιέξοδα της μετανεοτερικής κρίσης.

     Ας μη ξεχνάμε ότι ο Συνεργατικός Κοινοτισμός, το παραγωγικό παρακλάδι της ελληνικής ευημερούσας κοινότητας, ήταν το εγχώριο Ιστορικό Οικονομικό Μοντέλο, που πριν από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους, εφαρμοζόταν πλέρια στις κοινότητες του τόπου μας και ήταν o συνήθης τρόπος αρμονικής συνεργασίας και άνετης επιβίωσης των προγόνων μας.

Τα θέματα στις Συνεδρίες της ημερίδας

ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ & ΟΡΓΑΝΩΣΗ: Οικολογικά και Αμεσοδημοκρατικά προτάγματα

Ο ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ: Ιστορικές αφετηρίες – Μελλοντικές προοπτικές

ΜΟΡΦΕΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: Συνεργατικές ενώσεις, συνεταιρισμοί, παραγωγικές συνενώσεις προσώπων

Η ΙΔΙΟΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ: Άμεση Δημοκρατία, κοινότητα και ελληνικός ανθρωπολογικός τύπος

Προβολές Ντοκυμαντέρ:

Το Παλατάκι των Αορίων  Εσθιά. H ιστορία της ανάπλασης ενός ορεινού χωριού στην Κρήτη

Πίσω από το βουνό Ιστορία, άνθρωποι, προβλήματα, ζωή και ανάπτυξη στα χωριά Ζαγορίου

Αυθόρμητη αρχιτεκτονική βοσκών Βάλτος Αιτωλοακαρνανίας. Τα πρόχειρα καταλύματα των βοσκών.

H Αιώνια Τρεμπλίνκα ….

ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ : Από τη σκοπιά ενός ανθρώπου φιλόζωου, συγγραφέα εδώ και 30 χρόνια άρθρων όπως το Animal Liberation  από τις στήλες της «Νέας Οικολογίας»,ο οποίος  συμπλέει με τους αναρίθμητους φίλους και υποστηρικτές της ευζωίας των ζώων – όπως των επιστημόνων που στήριξαν προ δεκαετίας δυο εξαιρετικά  συνέδρια για την βιολογική αιγοπροβατοτροφία (Μεσολόγγι και Αγρίνιο) – έχω σοβαρές επιφυλάξεις έναντι ενός βιβλίου (ΑΙΩΝΙΑ ΤΡΕΜΠΛΙΝΚΑ) που αποπειράται τη συσχέτιση της κτηνοτροφίας με το γνωστό ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης.   Σίγουρα , η «ανθρωποκεντρική» θεώρηση μας κάνει αλαζόνες απέναντι στα άλλα όντα,  στις ισορροπίες της φύσης και στα μυστικά που σε κάθε ιστορική περίοδο αυτή εγκλείει -  γιατί «η γνώση είναι πάντα  μια νησίδα στον ωκεανό του αγνώστου» (Κλωντ Λεβύ Στρως). Από την άλλη όμως πλευρά μια προσέγγιση της φύσης αποστασιοποιημένη  τελείως από τον «σπισισμό» (εκ του Αγγλικού species = είδος) μας αναθέτει τη «θεϊκή» λειτουργία ενός άνωθεν  παρατηρητή, που διαιτητεύει μεταξύ των ειδών και  αίρεται των  αναπόφευκτων αντιθέσεων στη  πραγματικότητα της ζωής :  Της ζωής  που βασίζεται πάνω στο θάνατο των άλλων – είτε ο άλλος λέγεται  κοτόπουλο ή μαρούλι. Γ.Σχ.

Στον πρόλογο αυτού του βιβλίου του Τσαρλς Πάτερσον – που κυκλοφορεί σε 15 γλώσσες –   σημειώνει η κυρία   η Όλγα Κήκου, Κοινωνιολόγος και  Αντιπρόεδρος του Πράσινου Ινστιτούτου (Πλατεία Ελευθερίας 14, Αθήνα, 210 3242861 - info@greeninstitute.gr)  που έκανε και την έκδοση :

«…..Ο συγγραφέας ξεκινά διερευνώντας την ιστορία του ανθρώπινου είδους τις τελευταίες χιλιετίες και καταδεικνύει την κοινή πορεία με την κυριαρχία και την εκμετάλλευση των άλλων όντων από τον άνθρωπο, μια πραγματικότητα που εξελίχθηκε περαιτέρω και μέσω σχετικών δομών οδήγησε στην πατριαρχία, τη δουλεία, τη θεσμοποιημένη βία και την καταπίεση των άλλων ανθρώπων…..……..Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι αναφορές στις αφηγήσεις και μαρτυρίες που παραθέτει ο συγγραφέας στο τρίτο μέρος του βιβλίου, από ανθρώπους που βίωσαν τον ναζισμό· οι εμπειρίες τους δείχνουν τον δρόμο προς την αναγνώριση των ομοιοτήτων της μεταχείρισης ανθρώπων και ζώων κάτω από τις ιδεολογίες του ρατσισμού και του σπισισμού, προς την αναθεώρηση θέσεων και την ανάπτυξη μιας πιο ολιστικής ηθικής, που δεν αποκλείει άλλα όντα……

*Συγγραφέας και ιστορικός και έχει διδάξει ιστορία και λογοτεχνία σε πανεπιστήμια και κολέγια της Νέας Υόρκης. Είναι επίσης συγγραφέας των βιβλίων Anti-Semitism: The Road to the Holocaust and Beyond, Animal Rights, Hafiz al-Asad of Syria, Marian Anderson και Thomas Jefferson.

H Ελληνική Εταιρεία ξεκινάει καμπάνια για το ιστορικό κέντρο…

Η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού ούτως ή άλλως βρίσκεται σε μόνιμη εγρήγορση για τα ζητήματα της πόλης και του πολιτισμού, όμως αυτή  τη φορά προσκαλεί ευρύτερες δυνάμεις με κοινό σκεπτικό σε συνάντηση στις  4 Νοεμβρίου 2014, ημέρα Τρίτη 18.30-20.30, στην αίθουσα της οδού Τριπόδων 28,  στηνΠλάκα.

Το προσκλητήριο της ΕΕ :

Φίλοι Αθηναίοι του Ιστορικού Κέντρου,

Το Ιστορικό Κέντρο της πόλης μας χρόνια τώρα ολοένα υποβαθμίζεται, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος των πολιτών να δέχεται καθημερινά αφόρητες πιέσεις. Πολλοί είναι αυτοί που εξαναγκάζονται στη δύσκολη λύση της μετακόμισης και ξεριζώνονται, αλλάζοντας ακόμη περισσότερο τις ισορροπίες, τον χαρακτήρα και την εικόνα της πόλης.

Όσοι παραμένουν νιώθουν απροστάτευτοι. Αντιμετωπίζουν ανεξέλεγκτη ηχορρύπανση, κατάληψη και υποβάθμιση του δημόσιου χώρου, μουντζουρωμένες βρώμικες προσόψεις, απαξίωση της περιουσίας τους, εγκληματικότητα, εγκατάλειψη και παραβατικότητα.

Αποφασίσαμε λοιπόν να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να αγωνιστούμε για να ξαναγίνει βιώσιμο το Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας. Δεν αρκούν οι συνηθισμένες διαπιστώσεις και καταγγελίες ή τα επαναλαμβανόμενα ευχολόγια. Σκοπός μας είναι να προχωρήσουμε σε λυσιτελείς αντιμετωπίσεις των προβλημάτων.

Στόχοι μας είναι:

Κατόπιν πλημμύρας….

Σε μια  δημιουργία του ο εικαστικός καλλιτέχνης Δημήτρης Τσουμπλέκας φαντασιώνει  την πλατεία Ομονοίας στην κατάσταση λίμνης,  τη πλευρά του καταστήματος Χόντος να λειτουργεί ως χώρος ηλιοθεραπείας  λουομένων, την οδό Πανεπιστημίου να είναι πλωτή !  Οι  φουτουριστικές φωτοσυνθέσεις αυτού του είδους είναι συμπαθητικές καθότι ανταποκρίνονται στην επιθυμία των κατοίκων  για δραστική – αλλά όχι βίαιη – αλλαγή του αστικού τοπίου. Όμως τα πράγματα αλλάζουν όταν η φύση βιάζει εκδικούμενη  προγενέστερους βιασμούς της….

Το αθηναϊκό λεκανοπέδιο  δεν είναι η μόνη ευρωπαϊκή περιοχή που εκτίθεται στη  πιθανότητα μεγάλων πλημμυρικών επεισοδίων. Προ εικοσαετίας  αρκετές  αστικές περιοχές της Γερμανίας, Γαλλίας , Ιταλίας κ.ά. είχαν πληγεί τόσο  ώστε να χαρακτηρισθούν «πλωτές»  από κάποιους που διέθεταν  μαύρο χιούμορ…

Το λεκανοπέδιο της Αθήνας των 570 τετρ. Χιλιομέτρων – σύμφωνα με μια εκτίμηση ως  τις κορυφογραμμές των γύρω ορεινών όγκων – θα ήταν   ευάλωτο σε κάποιες  πλημμύρες, με μικρότερη συχνότητα, ακόμη και εάν τα 700 περίπου (τέως) ρέματα του  χώρου ήταν  σχετικώς  άθικτα :  Ακόμη και αν η Φωκίωνος Νέγρη συνέχιζε να φιλοξενεί κοτσύφια και ο Ιλισσός δεν μετατρέπονταν  στην λεωφόρο  Καλιρρόης , στη περίοδο  της καραμανλικής οκταετίας…

Κατά ένα παράδοξο τρόπο, που ανέδειξε  ο καθηγητής  Σπύρος Ντάφης, οι κυρίως αστικές περιοχές δέχονται περισσότερες βροχοπτώσεις σε σχέση με τον περιαστικό χώρο !

Ο ΛΟΦΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΠΑΠΠΟΥ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ

Της Σταυρούλας Κατσογιάννη*

Πριν μερικά χρόνια, είχαμε συντάξει με κάποιους συναδέλφους, την έκθεση που παραθέτω πιο κάτω, σχετικά με  τη κατάσταση της  χλωρίδας και όχι μόνο, στο λόφο του  Φιλοπάππου. Αποφάσισα να γράψω μερικά λόγια για τη σημερινή όψη του λόφου, μετά από κάποιους περιπάτους που έκανα τελευταία . Ξαναδιαβάζοντας όμως την έκθεση ανακάλυψα πόσο επίκαιρη είναι και θα θελα απλώς να κάνω κάποιες επιπλέον επισημάνσεις.  Ο λόφος πριν μερικά χρόνια αποψιλώθηκε και καταστράφηκε μεγάλο ποσοστό  θαμνώδους  βλάστησης. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα να παρατηρούνται έντονα προβλήματα διάβρωσης από το νερό που απορρέει στα πρανή του, τα μονοπάτια του έχουν σε ένα μεγάλο ποσοστό καταστραφεί από νεροφαγώματα, τα φυτά αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα ξηρασίας. Ένα μεγάλο ποσοστό βλάστησης έχει καταστραφεί για διάφορους λόγους, τα φυτά εμφανίζουν εικόνα εγκατάλειψης,  από τις λίγες εργασίες που φαίνεται ότι γίνονται στο λόφο είναι η χορτοκοπή, μία φορά το χρόνο και αυτή γίνεται προφανώς για λόγους αποφυγής πυρκαγιάς.

O λόφος έχει έκταση 700 στρέμματα, αποτελεί σημαντικό πνεύμονα πρασίνου - δείγμα μεσογειακού τοπίου αλλά και βιότοπου που είναι δεμένος άρρηκτα με τις σημαντικές αρχαιότητες που εμπεριέχει. Ο μεγάλος δάσκαλος Δημήτρης Πικιώνης διαμόρφωσε με σεβασμό 85 στρέμματα και δεν  είναι τυχαίο, ότι το έργο αυτό κηρύχτηκε από την UNESCO ως μνημείο σύγχρονης αρχιτεκτονικής με παγκόσμια σημασία το 1996, με εξαίρεση το ναό του Αγίου Δημητρίου που είχε κηρυχθεί μνημείο από το 1958. 

Τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα 615 στρέμματα; Οι υποδομές που κατασκευάστηκαν στο παρελθόν έχουν καταρρεύσει, δεν λειτουργούν. Υπάρχει σχέδιο διαχείρισης για το πράσινο, ή σχέδιο αποκατάστασης των καταστροφών στο έργο του Πικιώνη;

Όμορφος κι ας μην έμπαινε στη θάλασσα

HΡΩ  ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ : Σκέψεις πάνω στο βιβλίο του Γιάννη Σχίζα «Ο κήπος μου»

Ήδη από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου του Γιάννη Σχίζα αισθάνθηκα οικειότητα, οι ολοζώντανες περιγραφές του μου έφερναν στο νου εικόνες, μυρωδιές και ήχους και της δικής μου παιδικής ηλικίας. Γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα παιδικά μου χρόνια κι εγώ λίγο πιο έξω από το κέντρο της Αθήνας στην Νέα Σμύρνη, σ’ ένα σπίτι με κήπο περίπου σαν κι  αυτό που περιγράφεται στις σελίδες του βιβλίου, με μποστάνι που φύτευε ο πατέρας μου τα εποχιακά λαχανικά, με ποικιλία δέ­ντρων, με κότα, κουνέλι, πολλές γάτες και πουλιά, σ’ ένα σπίτι τόσο καλά ενταγμένο στο περιβάλλον του που στις πα­λιές φωτογραφίες δύσκολα διακρίνεις τα όριά του. Έχω κοι­μηθεί κι εγώ στην ταράτσα του σπιτιού μου κοιτώντας τον έναστρο ου­ρανό κι απολαμβάνοντας την μελωδία της νυχτε­ρινής σιωπής και τώρα αισθάνομαι την έλλειψή τους. Έτσι ένιωσα πολύ κο­ντά σ’ όλα όσα διάβαζα με ένα τρόπο σχεδόν σωματικό και βιωμένο μέσα από τις αισθήσεις.

          Βέβαια «Ο κήπος» του Γιάννη είχε πολλά περισσότερα δέ­ντρα και φυτά. Όπως μας περιγράφει και μας ξεναγεί στις διάφορες γωνιές αυτού του περιούσιου κήπου που αποτε­λούσαν το άθροισμα πολλών μικρόκοσμων, ξεκινώντας από την έξοχη εικόνα της κότας που κούρνιαζε σιωπηλή στο κλαδί ενός δέντρου με τα κλωσόπουλά της, μέχρι την τρυφερή περιγραφή της δεκα­εξά­χρονης βερικοκιάς, που παρ’ όλο που ξεράθηκε ο συγγραφέας προσπαθούσε για χρόνια κάτι να δια­σώσει απ’ αυτήν. Είχα βερικοκιά που μας χάριζε απλόχερα τα μικροσκοπικά μοσχο­βολιστά της βερίκοκα και ξέρω τί ση­μαίνει να την βλέπεις να γερνάει και να ξεραίνεται. Σε άλλα σημεία του κήπου κατοι­κούσαν οι αυτόκλητες αγκινάρες, οι ηλίανθοι, τα βλίτα, τα κουκιά, κλήματα μοσχάτα που σκαρ­φάλωναν κι έκλεβαν χρώ­μα από το φως του ήλιου, μανιτάρια, κα­ρυδιές, καστανιές, ως και ιμπεριαλιστικές –καθώς τις λέει- ελιές, συκιές και πεύκα. Μέσα απ’ όλον αυτό τον πλούτο των χρωμάτων και των εναλ­λαγών γινόταν αισθητός ο κύκλος των εποχών, μια και δεν είχε χαθεί ακόμα η οικείωση με τη φύση και η συνεισφορά της στην συμφιλίωση με την έννοια της διάρκειας, του χρόνου και της αποκαρδιωτικής προσωρι­νό­τητας. Άν­θρωποι, ζώα και φυτά αποτελούσαν μια ενότητα που συνο­μιλούσε μυστικά και συμ­βιούσε αρμονικά και ισορ­ρο­πη­μένα.

Παρ’ όλο τον υπόγειο σαρκασμό, και το ενίοτε πικρό χιούμορ που διατρέχει το βιβλίο,

«Αυτή ήτονε η απολαβή μου»

Του «Βλέμματος»

http://vlemma.wordpress.com/2014/10/26/auti-itone-i-apolavi-mou/

 

Πρόλογος ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ : Δεν είδα ό,τι είδε ο συγγραφέας του παρακάτω άρθρου, είδα όμως τα εξαίσια ελληνικά του με τα οποία περιγράφει έναν άνθρωπο – που επίσης δεν γνωρίζω, αλλά που δεν μπορεί, θα είναι εξαίσιος, για να εμπνέει μια τέτοια περιγραφή….

 

ΤΟ «ΒΛΕΜΜΑ» :

Π​​ριν από μερικές ημέρες  έτυχε να παρακολουθήσω από το κανάλι της Βουλής ένα ντοκιμαντέρ για την απαγωγή του Γερμανού στρατηγού Κράιπε, στην Κρήτη, την 26η Απριλίου 1944. Το ιστορικό γεγονός είναι γνωστό, έχουν δημοσιευθεί βιβλία, άρθρα, συνεντεύξεις και απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών. Η συγκεκριμένη ταινία, ωστόσο, προερχόμενη από το αρχείο της ΕΡΤ, γυρισμένη το 2003 από τον σκηνοθέτη Νίκο Παπαθανασίου, είχε ορισμένες αρετές που αιχμαλώτισαν την προσοχή μου πέρα από τα γεγονότα καθεαυτά, και με κράτησαν καθηλωμένο μπρος στην οθόνη να ρουφάω κάθε λεπτό.

Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της ταινίας βασίζεται στην πηγαία, αδιαμεσολάβητη και ανόθευτη αφήγηση των ανθρώπων, των πρωταγωνιστών, κυρίως στην πρωτοπρόσωπη αφήγηση του τελευταίου επιζώντος αντάρτη, του Ηλία Αθανασάκη. Ενας λεβεντάνθρωπος Κρητικός, με το μουστάκι του, καλοστεκούμενος, που μαγνητίζει τον θεατή-ακροατή με την ευθύτητα, τη διαύγεια, τη σαφήνεια και την παραστατική δύναμη του λόγου του. Τίποτε δεν περίσσευε στην αφήγησή του, καμία ανούσια λεπτομέρεια, καμία περιαυτολογία· ακρίβεια χωρική και χρονική· κι όλη η εξιστόρηση τοποθετημένη στο ευρύτερο πλαίσιο, με δραματική κορύφωση στο φινάλε.

Ρέουσα γλώσσα, στέρεα ελληνικά, οικονομία και ακρίβεια λόγου που δείχνουν άνθρωπο που έχει ψηθεί μέσα στην Ιστορία, που έχει περάσει μέσα από πόλεμο, που έχει ζυμωθεί με τον κίνδυνο και τον θάνατο. Σαμποτέρ, κατάσκοπος, αντάρτης, πατριώτης, μαχητής της ελευθερίας. Ο οποίος κατόπιν πολέμησε με τον τρόπο του στον ειρηνικό βίο. Ενας ιστορικός άνθρωπος λοιπόν, μορφωμένος, πεπαιδευμένος μες στη ζωή, από τη ζωή.

Αναπόφευκτα, σύγκρινα αυτόν τον άνθρωπο με τους σημερινούς, τους ανθρώπους της ειρήνης και της έως πρόσφατα ευημερίας: πώς μιλούν και πώς αφηγούνται μπροστά σε μια κάμερα. Θραυσμένα, άτακτα, ανούσια, ναρκισσιστικά. Η σύγκριση είναι συντριπτική.

Φωτογραφία του Νίκου Σμπαρούνη 

Κωστής (Τριανταφύλλου)

Επιμέλεια Έκθεσης: Θανάσης Μουτσόπουλος

Εγκαίνια : Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014, ώρα 19:00

Διάρκεια Έκθεσης: 5 Νοεμβρίου έως Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014 

 Στην έκθεση «Ανοιχτή Γραμμή» ο Κωστής (Τριανταφύλλου)

 ορίζει εικαστικά τη δυναμική της ενεργειακής γραμμής του κεραυνού.

«Όλο το έργο του Κωστή μοιάζει με μια συνεχή, χωρίς σταματημό γραμμή.
Από τα πρώτα του έργα που βγαίνουν μέσα από την κοινωνική αναστάτωση
του underground,
την ποίηση, οπτική και λεκτική,
 και τη θεωρία έως τους γνωστότατους γραμμικούς κεραυνούς του. Στη πρώτη,
 επί χάρτου, περίοδο ο Κωστής γεμίζει
 επιφάνειες επί επιφανειών με γραμμές μονοκονδυλιές που άλλοτε μένουν ανεικονικές
 και χαοτικές και άλλοτε μορφοποιούνται στη γνωστή του μορφή, του τρελού […]
 Έτσι με τον ίδιο τρόπο που ο ψυχεδελικός Κωστής θα γίνει ηλεκτρικός Κωστής έτσι και
 η τρελή γραμμή θα μεταμορφωθεί σε ηλεκτρικό παλμό...»

Θανάσης Μουτσόπουλος

Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης

και Θεωρίας του Πολιτισμού

Ο μύθος της εξειδίκευσης

του Ρικάρντο Χάουσμαν στο project syndicate.

(παρουσιάσθηκε στα Ελληνικά στο Προοδευτική Πολιτική).

Μερικές ιδέες μοιάζουν εμπνευσμένες. 'Αλλες μοιάζουν τόσο προφανείς, που δύσκολα τολμάς να τις αμφισβητήσεις. Η ισχύς τους έγκειται στο ότι έχουν πολλές μη προφανείς επιπτώσεις.

Αναπλαισιώνουν τον τρόπο σκέψης μας, την κοσμοθεωρία και τον τρόπο που αποφασίζουμε να δρούμε στα πράγματα.

Μια τέτοια ιδέα είναι πως οι πόλεις, οι περιοχές και οι χώρες θα πρέπει να εξειδικεύονται. Μιας που δεν είναι δυνατό να τα καταφέρνουν καλά όλα, χρειάζεται να συγκεντρωθούν σε αυτά στα οποία είναι καλύτεροι -ήτοι στα «συγκριτικά πλεονεκτήματά» τους. Μερικά πράγματα, που τα κάνουν πολύ καλά, μπορούν να τα ανταλλάσσουν με πράγματα που τα κάνουν καλά αλλού, και να αξιοποιούν τα κέρδη από τη συναλλαγή αυτή.

Αλλά ακόμα και ιδέες που μοιάζουν αυτονόητες ή εμπνευσμένες, μπορεί να είναι λανθασμένες ή επικίνδυνες. Όπως συμβαίνει συχνά, μπελάδες δεν σου προκαλούν αυτά που δεν ξέρεις, αλλά αυτά που νομίζεις -λανθασμένα- πως τα ξέρεις. Και η ιδέα πως οι πόλεις και οι χώρες πρέπει να εξειδικεύονται, και πως άρα θα πρέπει να εξειδικεύονται, είναι μια πολύ λανθασμένη και επικίνδυνη ιδέα.

Eν όψει , έργο του Tosa Mitsuoki

12 Εικαστικοί Καλλιτέχνες συναντούν τον Νίκο Καζαντζάκη

«Ποτέ οι ‘Ελληνες δεν δούλεψαν την Τέχνη για την Τέχνη. Πάντα η ομορφιά είχε σκοπό να υπηρετήσει τη ζωή. Και τα σώματα τα ήθελαν οι αρχαίοι όμορφα και δυνατά, για να μπορούν να δεχτούν ισορροπημένο κι γερό νου. Και ακόμα, για να μπορούν –σκοπός ανώτατος- να υπερασπίσουν το άστυ».

                                                                                               Αναφορά στο Γκρέκο, 1961      

          

   Διάλογο με το έργο του Νίκου Καζαντζάκη ανοίγουν 12 εικαστικοί καλλιτέχνες, εκφράζοντας διαφορετικές πτυχές της αφήγησης, του νοήματος και του ύφους του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη.

Η έκθεση τους στεγάζεται στον Πολυχώρο Vault  από 20 Οκτωβρίου έως 16 Νοεμβρίου και συναντάται με την  παράσταση «Δε φοβάμαι. Δεν ελπίζω. Είμαι...», μια σκηνική σύνθεση από τα έργα του Νίκου Καζαντζάκη, σε σκηνοθεσία Μάριου Ιορδάνου.

   Με διαφορετικές αφετηρίες και μέσα, οι καλλιτέχνες  Αγγελική Χρυσού, Άντα Πετρανάκη, Δανάη Κηλαηδόνη, Μαρίνα Μαλτέζου, Ρενάτα Μεθενίτη, Σεμίνα Λάνταβου, Ευάγγελος Καλογερόπουλος, Νίκος Χριστοφοράκης, Παναγιώτης Νέζης, Πέτρος Κουφοβασίλης, Σπύρος Καράμπελας, Στάθης Μαυρίδης, παρουσιάζουν μια σειρά έργων -χαρακτικά, λάδια, σχέδια, ακουαρέλες, μικτές τεχνικές- που αποτυπώνουν τη σημερινή αντίληψη για το έργο του.

Πολυχώρος VAULT. Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός

Τηλέφωνα: 213 0356472 / 6945 993870

(για τηλεφωνικές κρατήσεις και πληροφορίες 11:00 – 14:00 και 17:00 -21:00)

Email: vaulttheatre.gr@gmail.com

http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1

Πτώματα και σημειώματα στους πάγους….

Το 2003, στο βιβλίο μου «Τα βουνά και άλλα κείμενα», έκανα αναφορά σε ένα  διάσημο εύρημα στη  «κρυόσφαιρα» του 20ου αιώνα, που ήταν το παγωμένο σώμα του ορειβάτη Τζωρτζ Μάλορυ…Ήταν τότε το 1999, κι είχαν περάσει 75 χρόνια από το  εγχείρημά  του Mάλορυ(1924) να ανέβει στο Έβερεστ των 8848 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, μαζί με τον συνεργάτη του Άντριου Ιρβάϊν. Το αμφιλεγόμενο σημείο της ιστορίας έγκειτο στο εάν ο Μάλορυ ήταν  ανερχόμενος προς την κορυφή ή κατερχόμενος, μετά την «κατάκτησή» της  : Στη δεύτερη περίπτωση η πρωτιά της «κατάκτησης» του Έβερεστ θα έπρεπε να αναχρονολογηθεί και ο Μάλορυ να αναγνωρισθεί πρώτος, στη θέση του Έντμουντ Χίλαρυ  που είχε αναρριχηθεί  το 1953…

Στις ημέρες μας ένα ακόμη διάσημο εύρημα από την «εποποιϊα» της εξερεύνησης του πλανήτη ήλθε στην επιφάνεια. Πρόκειται για ένα τετράδιο που  ανήκε στον Τζωρτζ Μάρεϊ Λέβικ και βρέθηκε εξαιτίας της τήξης των πάγων, έξω από τη βάση Terra Nova. Η  ανακάλυψη  ανακοινώθηκε από το «Ίδρυμα για την Ανταρκτική και τη Νέα Ζηλανδία», το οποίο ασχολείται με  την  διατήρηση πέντε τοποθεσιών που χρησιμοποιήθηκαν κατά τις αποστολές των Ρόμπερτ Σκοτ, Έρνεστ Σάκλετον και Έντμουντ Χίλαρυ.

Ο  Σκοτ βρισκόταν σε διαρκή ανταγωνισμό με τον Νορβηγό Ρόαλντ Αμούνσδεν

Δεκατετράχρονος κατασκεύασε οικιακό εκτυπωτή τρισδιάστατων αντικειμένων!

……..Αφορμή για να ξεκινήσει το ενδιαφέρον του για τη ρομποτική στάθηκε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που είδε μαζί με τον πατέρα του, όταν φοιτούσε στην έκτη τάξη του δημοτικού…...

O Δημήτρης Χατζής,  μόλις 14 ετών, μαθητής στην τρίτη τάξη του 6ου Γυμνασίου Καβάλας,  ασχολήθηκε με τη ρομποτική για πρώτη φορά σε ηλικία 11 ετών και  τρία χρόνια αργότερα κατάφερε να σχεδιάσει και να κατασκευάσει μόνος του έναν οικιακό εκτυπωτή τρισδιάστατων αντικειμένων, κερδίζοντας επάξια έπαινο και το 2ο βραβείο του 5ου Φεστιβάλ Βιομηχανικής Πληροφορικής.

Ο μικρός επιστήμονας (με βοηθό και συμπαραστάτη τον πατέρα του  Γιώργο Χατζή) δέχθηκε έναν καταιγισμό συγχαρητηρίων για τη διάκριση που πήρε αλλά κυρίως για το γεγονός ότι αποτελεί λαμπρό παράδειγμα υπομονής, επιμονής, θέλησης, ευφυΐας αλλά και μέτρου.

Ο Δημήτρης δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι χρειάστηκε έναν χρόνο για να μελετήσει, να σχεδιάσει και να κατασκευάσει τον οικιακό εκτυπωτή τρισδιάστατων αντικειμένων ώστε να συμμετάσχει στο φετινό Φεστιβάλ Βιομηχανικής Πληροφορικής.Η αρχική του ιδέα ήταν να δημιουργήσει ένα βιονικό χέρι που θα αποτελούσε προέκταση του δικού του χεριού. Όταν, όμως, περιηγήθηκε στο ίντερνετ και αντιλήφθηκε ότι η αγορά των υλικών άγγιζε τα 1000 ευρώ, κατέληξε στον εκτυπωτή, το κόστος των υλικών του οποίου ήταν 500 ευρώ. Όλο το ποσό προήλθε από τις οικονομίες που έκανε στο χαρτζιλίκι που του έδιναν οι γονείς του αλλά και τα χρήματα που συγκέντρωσε τις γιορτές από φιλικά πρόσωπα.

Εσπερίδα στις αλυκές Αναβύσσου

Ο σύλλογος «ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ» και το «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΑΛΑΣΣΙΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ» (ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε.),  διοργανώνουν την 31^η Οκτωβρίου 2014, ημέρα Παρασκευή (18:00-21:00), στην αίθουσα Αμφιτρίτη του ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε. στο Μαύρο Λιθάρι Αναβύσσου (46,7^ο χλμ της Λεωφόρου Αθηνών - Σουνίου), ενημερωτική εσπερίδα με θέμα: «Περιοχή Αλυκών και Αγίου Νικολάου Αναβύσσου: Οι πρόσφατες εξελίξεις, τα προβλήματα και οι προοπτικές». Την εκδήλωση συνδράμουν φίλοι του συλλόγου, καθώς και ενεργοί πολίτες του Δήμου Σαρωνικού.

Κύριοι εισηγητές θα  είναι οι: α) Δημήτρης Κλούρας (δικηγόρος, πρόεδρος του συλλόγου «ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ», β) Δρ Χρήστος Αναγνώστου (γεωλόγος - ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε.) και γ) Δρ Σταμάτης Ζόγκαρης (γεωγράφος-βιολόγος - ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε.).

Στόχος της εκδήλωσης - εσπερίδας είναι να ενημερώσει τους πολίτες

 α) για την περιβαλλοντική και πολιτιστική αξία της περιοχής, καθώς και για τις πρόσφατες νομοθετικές εξελίξεις, τόσο ως προς τον χαρακτηρισμό των αλυκών και του παράκτιου τμήματος του Αγίου Νικολάου Αναβύσσου ως υγροτόπων Α΄ Προτεραιότητας, όσο και ως προς το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους,

β) για τις παράνομες δραστηριότητες σ' αυτή  την περιοχή, που συντελούν στη διαρκή απαξίωση - καταστροφή τους και στην υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων, 

γ) για το καταστροφικό και ξεπερασμένο μοντέλο «αξιοποίησης», που επιδιώκουν διάφοροι για τη συγκεκριμένη περιοχή και

δ) για την παρουσίαση των βασικών κατευθύνσεων ενός σχεδίου προστασίας και ανάδειξης των συγκεκριμένων περιοχών, προς όφελος της τοπικής κοινωνίας, τού Δήμου Σαρωνικού, αλλά και όλης της νοτιοανατολικής Αττικής.

Μετά τις σύντομες εισηγήσεις των επιστημόνων, θα ακολουθήσει «ανοικτή» συζήτηση για τους τρόπους προστασίας και ανάδειξης των συγκεκριμένων περιοχών, στα πλαίσια ανάπτυξης του οικοτουρισμού και του πολιτισμικού τουρισμού (εγχώριου και εξωτερικού).Επίσης  θα παρουσιαστεί πλούσιο οπτικό υλικό και θα διανεμηθούν ενημερωτικά φυλλάδια.

Πηγή:http://enotitasaronikou.wordpress.com/2014/10/20/31-%CE%BF%CE%BA%CF%84%CF%89%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85-2014-%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B5%CF%83%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B4%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1/

Σιγή Γιούνκερ για το περιβάλλον

Της Ορνιθολογικής Εταιρείας

Με την ψηφοφορία της νέας Επιτροπής από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να είναι προ των πυλών, η στιγμή της αλήθειας πλησιάζει: Θα συμμορφωθεί ο Γιουνκερ με κάποιες τουλάχιστον από τις αλλαγές που απαίτησαν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η περιβαλλοντική κοινότητα, ή πολύ απλά θα τους αγνοήσει, όπως έχει κάνει άλλωστε μέχρι τώρα;

Για περισσότερο από ένα μήνα, από τη στιγμή που ο εκλεγείς  πρόεδρος της νέας Ευρωπαϊκής Επιτροπής παρουσίασε την πρόταση για τη σύνθεση και τη δομή της, ευρωβουλευτές και οργανώσεις προειδοποιούν για παραγκωνισμό της βιωσιμότητας.

Περιβαλλοντικές οργανώσεις σε όλη την Ευρώπη που ανήκουν στη συμμαχία “Πράσινοι 10” ( συμμαχία των ευρωπαϊκών μη-κυβερνητικών οργανώσεων Birdlife Europe, CEE, Climate Action Network, Greenpeace, European Federation for Transport & Environment, European Environmental Bureau, Health & Environment Alliance, Friends of the Earth, International Friends of Nature και WWF. Η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία και το WWF Ελλάς στηρίζουν )

τονίζουν τον προβληματισμό τους για την τροπή που έχει πάρει η νέα Επιτροπή. Μετά από τις ακροάσεις των Επιτρόπων και ένα μικρό ανασχηματισμό των χαρτοφυλακίων, η συμμαχία των Πράσινων 10 που υποστηρίζεται από περισσότερους από 20 εκατομμύρια ευρωπαίους πολίτες, εξακολουθεί να ανησυχεί βαθύτατα για την υποχώρηση των σημερινών δεσμεύσεων της ΕΕ, οι οποίες και προωθούνται από την Επιτροπή του κ. Γιούνκερ. Συγκεκριμένα οι δεσμεύσεις αυτές αφορούν την αειφόρο ανάπτυξη, την υγεία, την ποιότητα του αέρα, την προστασία της βιοποικιλότητας και τη δράση για το κλίμα.

Οι ανησυχίες αυτές είναι ευρέως διαδεδομένες μεταξύ των πολιτών και έχουν ενσωματωθεί σε αναφορά, υπογεγραμμένη από περισσότερους από 550.000 πολίτες, η οποία τάσσεται κατά του διορισμού του κ. Μιγκέλ Αρίας Κανιέτε, ως Επιτρόπου για το Κλίμα και την Ενέργεια.

Τα φλαμίνγκο στη λίμνη Πολυφύτου

Σημ. ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ : Τεχνητή η λίμνη, αλλά όχι και η φύση που την επισκέπτεται ή την εποικίζει….

Μια ομάδα της Οικολογικής Κίνησης Κοζάνης επισκέφτηκε  τη λίμνη Πολυφύτου  για να θαυμάσει από κοντά τα πανέμορφα φλαμίνγκο που έχουν σταματήσει εκεί (δίπλα  στη γέφυρα Ρυμνίου), προκειμένου να ξαποστάσουν  και να συνεχίσουν μετά το μακρύ μεταναστευτικό τους ταξίδι.  Εντοπίσαμε μια «παρέα» έξι φλαμίνγκο (τρία ενήλικα και τρία νεαρά), ακολουθώντας τις οδηγίες του φίλου Γ.Μ. που παρατήρησε πριν λίγες μέρες ένα μεγαλύτερο κοπάδι (γύρω στα 25-30 πουλιά) και ανέβασε ωραιότατες φωτογραφίες στο διαδίκτυο.

Τα φλαμίνγκο υπάρχουν σε πολλές χώρες στην Κεντρική και Νότια Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία αλλά και στην Ευρώπη. Είναι αποδημητικά πουλιά. Μπορούν να πετάξουν 500 ως 600 χλμ. κάθε νύχτα ! Το χειμώνα μεταναστεύουν κυρίως στην Αφρική και ένας μεγάλος αριθμός – γύρω στις 7.000 – έρχονται στην Ελλάδα. Προτιμούν τα υφάλμυρα νερά (αλυκές, λιμνοθάλασσες), αλλά εδώ και μερικά χρόνια κάποιες μικρές αποικίες σταθμεύουν και στη λίμνη Πολυφύτου. 

Εκτός από τα φλαμίνγκο είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε στη λίμνη και άλλα πουλιά, κυρίως  φαλαρίδες (νερόκοτες) και ερωδιούς.

Με την ευκαιρία να υπενθυμίσουμε για άλλη μια φορά την πολύ αξιόλογη ορνιθοπανίδα που έχει αναπτυχθεί στη λίμνη Πολυφύτου. Σε σχετική μελέτη του ο  έμπειρος βιολόγος- ορνιθολόγος κ. Δ. Μπούσμπουρας συγκέντρωσε σημαντικά στοιχεία και φωτογραφικά ντοκουμέντα για τον σημαντικότατο – και άγνωστο- φτερωτό πλούτο της τεχνητής λίμνης.

Δημήτρης Σεβαστάκης : « The uneasy gaze », α Retrospective

  

Μια «σπόντα» του ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ :  Η «επίμονη και προσηλωμένη ματιά που  δεν στερείται κινητικότητας», διατυπώνονται με τον αγγλοπρεπή τίτλο της έκθεσης του καλλιτέχνη. Αναρωτιέμαι, αν συνέλαβε το νόημα αυτό στα αγγλικά και στη συνέχεια, μη μπορώντας να επιλύσει το μεταφραστικό πρόβλημα, έμεινε στον αγγλικό τίτλο. Πάντως έτσι δεν εξυπηρετείται η  κατανόηση του κοινού ούτε προπονείται ο ίδιος στον μικρόκοσμο των λέξεων/νοημάτων της ελληνικής γλώσσας.

                                                             

                                         Συνομιλίες, μικρές γραφές, παραστάσεις, σημάδια μιας αχανούς συλλογής.  Ο ζωγράφος Δημήτρης Α. Σεβαστάκης, τρία χρόνια μετά την έκθεσή του  «Νύχτα - ζωγραφική πάνω σε σκοτεινές σκέψεις» στη γκαλερί  William James,   συγκεντρώνει σε μια αναδρομή,  έργα  ενός  παρατεταμένου προσωπικού ερωτήματος.  Η  ζωγραφική ως γλώσσα και η γενιά του ως βιωματική επικράτεια, κτίζουν και ξανασχεδιάζουν  μια έμμονη  διαφωνία. Η έκθεση περιλαμβάνει έργα κριτικού βλέμματος, απέναντι σε ρεύματα τέχνης, που στην Ελλάδα πάντοτε έχουν τον  καταναγκαστικό χαρακτήρα του main stream.  Στην Πινακοθήκη Γρηγοριάδη από τις  29  Οκτωβρίου μέχρι και τις  7 Δεκεμβρίου 2014 και  με επιμέλεια του κριτικού της τέχνης, Παναγιώτη Παπαδόπουλου,  παρουσιάζονται η  σκοτεινή σειρά των Λύκων, οι παραλλαγές  πάνω σε μια αίθρια αφήγηση , νέα πορτραίτα  ασήμαντης  πόλης ,  νερά, δάση και  πρόσωπα  ενός αυτοβιογραφικού αρχείου. Λάδια, ακρυλικά, παστέλ  λαδιού, ακουαρέλες, μολύβια, συνθέτουν ένα  ημερολόγιο  αποσπασμάτων. Η  έκθεση εκτείνεται  ζωγραφικά,  από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 , μέχρι σήμερα, από το informel και τον εξπρεσιονισμό μέχρι το ρεαλισμό.

Eν όψει : "Οι ανταύγιες του φόνου"

Στο ΝΟΣΟΤΡΟΣ, μια συνάντηση με αφετηρία το βιβλίο του Γιάννη Σχίζα "Ο Κήπος"

Αυτή τη συνάντηση στη φιλόξενη αίθουσα του NOSOTROS (Θεμιστοκλέους 66, Εξάρχεια, Πέμπτη 23 Οκτωβρίου, ώρα 8μμ. με ομιλητές τους Κώστα Κρεμμύδα , Ηρώ Νικοπούλου και Μιχάλη Βιδάλη) δεν θέλω να την ονομάσω «βιβλιοπαρουσίαση». Γιατί στο νου μου έχω  όχι ένα επίκεντρο αλλά   μια αφετηρία συζητήσεων για θέματα που εμπεριέχουν  μνήμες  -  αλλά ταυτόχρονα είναι αποστασιοποιημένα από την  αυτιστική νοσταλγία. Ακολουθώντας   το σκεπτικό  του Μάρεϊ Μπούχτσιν  για την κρίση  των μεγαπόλεων  :  Ο οποίος   ανέτρεχε  σε παρελθούσες αστικές δομές  όχι χάριν της Ιστορίας αλλά  για να πιστοποιήσει κάποια  «υψηλά κριτήρια ουρμπανισμού» που υπήρξαν, αλλά στη συνέχεια εξέπεσαν….

Η πρόθεσή  μου ως ένα βαθμό δηλώνεται από τα ερωτήματα που μπαίνουν  στο οπισθόφυλλο του βιβλίου : «Πώς θα μπορούσε να έχει μια συνέχεια η γοητευτική μαθητεία στη γη, στις οσμές, στις εποχές, στις γεύσεις, στα χρώματα, στους ανοιχτούς ορίζοντες, στις ζωντανές υπάρξεις του κόσμου…..Πώς θα μπορούσε, χωρίς νεκροφιλίες, χωρίς αποθεώσεις και απενοχοποιήσεις του παρελθόντος, να περιπλανηθεί ξανά το βλέμμα σε έναν εύσχημο, αποτετραγωνισμένο και απορθογωνιοποιημένο, πολυποίκιλο αστικό ορίζοντα».

Το  «φαίνεσθαι» αλλά και η  συμβατική λειτουργικότητα του αστικού χώρου  δεν είναι επουσιώδη, όμως ικανοποιούν απόλυτα  μόνο μια  ρηχή και περιβαλλοντίστικη αντίληψη. Απομένει δρόμος μέχρι  μια Πόλη αλληλεγγύης :  που μπορεί να συνδυάζει τον πλουραλισμό  με την οικειότητα, την εξωστραφή παραγωγή με την δημιουργική αυτοαπασχόληση, την «κεντρικότητα»  με τις συνοικιακές δομές ανθρώπινου μεγέθους,  την τελευταία λέξη της τεχνολογίας με την πρώτη λέξη του Πολιτισμού  - που ακούει στο όνομα «Γεωργία».

Γιάννης Σχίζας

ΥΓ. Ευχαριστίες  στην Άννα Φιλίνη που εικονογράφησε τον «Κήπο»     

Από τη νεολαγνεία στον μαρασμό

ΠΗΓΗ : ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ

ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ : Δεν μπορώ παρά να αντικρούσω με την πιο  μεγάλη βεβαιότητα, το κοινωνιολογίζον μύθευμα περί των αρνητικών συνεπειών της αύξησης του ποσοστού των συνταξιούχων στον γενικό πληθυσμό. Και τούτο γιατί το «πλεόνασμα» μιας οικονομίας, που επιτρέπει την υγειονομική περίθαλψη, συνταξιοδότηση, εκπαίδευση κλπ. είναι συνάρτηση της παραγωγικότητας, κι αυτή διαχρονικά  ακολουθεί σταθερή ανοδική πορεία. Επειδή λιγότεροι άνθρωποι παράγουν το ίδιο προϊόν ή επειδη περισσότερο προϊόν παράγεται από τους ίδιους ανθρώπους, δημιουργούνται δυνατότητες για παροχές στους α-εργους πολίτες. Εξ άλλου πολλοί από αυτούς τους ά-εργους επιδίδονται σε έργα παραγωγικά με την ευρεία έννοια,  πλην όμως μη συμπεριλαμβανόμενα στο ΑΕΠ : Και τέτοια μπορεί να είναι η φύλαξη παιδιών, οι οικιακές  υπηρεσίες, οι αυτοκατασκευές.

Στην εποχή του Νεάντερνταλ 100 άνθρωποι μόλις και μετά βίας μπορούσαν να συντηρήσουν έναν ηλικιωμένο, γι αυτό και στις δύσκολες συνθήκες  τον «ξεφορτώνονταν». Σήμερα, χάρις στην εκθετική αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας,  ακόμη και το ακριβώς αντίθετο μπορεί να γίνει  εφικτό…Γ.Σχ.

ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΒΛΕΜΜΑΤΟΣ

Μια από τις σοβαρότερες ανησυχίες των Γερμανών αναλυτών για το μέλλον της πατρίδας τους είναι η σταθερή και επιταχυνόμενη γήρανση του πληθυσμού της, ο δημογραφικός μαρασμός. Προβάλλοντας την παρούσα κατάσταση στο μέλλον, η Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το Ευρωπαϊκό Έτος ενεργού γήρανσης 2012, περιέγραψε ότι το εργατικό δυναμικό της Γερμανίας θα μειώνεται κατά 200.000 ετησίως, για τη δεκαετία 2010-2020. Η περαιτέρω προβολή δείχνει ότι, αν δεν μεσολαβήσει κάποια ανατροπή, στη Γερμανία οι συνταξιούχοι, από το 31% του πληθυσμού που ήταν το 2010, θα φτάσουν το εφιαλτικό 57% το 2045.

Το ίδιο συμβαίνει στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενωσης: σήμερα αντιστοιχούν τέσσερα άτομα παραγωγικής ηλικίας (15-64 ετών) ανά έναν συνταξιούχο (άνω των 65 ετών), το 2060 όμως θα αντιστοιχούν μόνο δύο παραγωγικά άτομα για κάθε συνταξιούχο. Για όλες σχεδόν τις χώρες της ΕΕ οι εκτιμήσεις για τις δημογραφικές μεταβολές του εργατικού δυναμικού μεσοπρόθεσμα, το 2020-2060, είναι αρνητικές. Μόνο η Ιρλανδία θα καλπάζει δημογραφικά, ακολουθούμενη από τη Μ. Βρετανία, το Βέλγιο και τη Γαλλία.

Δυστυχώς και σε αυτό το κρίσιμο πεδίο, η Ελλάδα είναι ο αρνητικός πρωταθλητής.

Η λογική των εγκαινίων και το πεδίο του Άρεως

Η λογική των εγκαινίων αποφέρει τιμή και δόξα στους εγκαινιάζοντες  , όμως τα έργα εκτός από εγκαίνια και ολοκλήρωση χρειάζονται συντήρηση, προστασία και επιμέλεια. Η εμπειρία των πεζοδρόμων της Αθήνας που δημιουργήθηκαν   πλην  αφέθηκαν  στην τύχη τους,  είναι χαρακτηριστική. Ο πεζόδρομος της  Διονυσίου του Αρεοπαγίτου διαπερνάται συχνότατα και μάλλον ανεμπόδιστα από διάφορες μοτοσυκλέτες, γιατί η συντήρηση του  «πεζοδρομικού» του χαρακτήρα ουδόλως απασχολεί τις αρχές  …Τα ίδια συμβαίνουν  και στην «Φωκίωνος Νέγρη»,  όπου  μερικές δεκαετίες μετά το ιστορικό έργο  με πρωταγωνιστή τον Άλκη Γιαννακά*, τα μεταμοντέρνα ρεμάλια  κινούνται και παρκάρουν  τα δίκυκλά τους σα να μην συμβαίνει τίποτα….

Το Πεδίο του Άρεως αποτελεί μια ανάλογη περίπτωση λογικής των εγκαινίων. Πριν από 4 χρόνια ολοκληρώθηκε στα πλαίσιά του μια   σειρά από πολυδιαφημισμένα έργα, που είχαν αναγγελθεί  πριν από άλλα τόσα χρόνια με τα δέοντα ταρατατζούμ. Και που  είχαν επιβάλλει σημαντικά εμπόδια στις διελεύσεις και στην κίνηση των επισκεπτών του πάρκου.

Σήμερα το Πεδίο του Άρεως βρίσκεται σε τροχιά υποβάθμισης και παρακμής, ενώ οι υπαρκτές χρήσεις του χώρου του προκαλούν  τη δυσφορία των  πολιτών.  Δυσφορία που πολύ λίγο  ήλθε στην επιφάνεια στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Περιφέρεια της Αττικής(18.1014),  παρουσία της Περιφερειάρχου Ρένας Δούρου και της Αντιπεριφερειάρχου Ερμίνας Κυπριανίδου.

Μέσα από τη «σύζευξή»  του με τον έναντι χώρο της πρώην Σχολής Ευελπίδων,  το  Πεδίο του Άρεως  είχε  αποτελέσει  μια πρωτοποριακή εφαρμογή της αύξησης της λειτουργικότητας των χώρων , μέσα από την συναρμολόγησή τους.
Eν όψει : Περιοχή Τουρκοβουνίων

Τὸ πεῖ­σμα

 του ΠΕΤΡΟΥ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ 

ΔΕΝ ΘΥ­ΜΑ­ΜΑΙ τὴν τε­λευ­ταί­α μου δή­λω­ση. Ὑ­πο­θέ­τω πὼς δὲν ξέ­φευ­γε ἀ­πὸ τὰ πε­πα­τη­μέ­να. Δὲν ἔ­πε­φτε μὲ τὸ γδοῦ­πο μιᾶς τα­φό­πλα­κας ἢ μὲ τὴν ὀρ­γὴ μιᾶς θε­ο­μη­νί­ας. Ἴ­σως νὰ ἦ­ταν κά­πως ὀ­ξύ­τε­ρη ἀ­π' ὅ­σο συ­νή­θως – μὰ καὶ πά­λι, ἴ­σως ὄ­χι, δὲν θυ­μᾶ­μαι.

       Ἐ­κεῖ­νο ποὺ θυ­μᾶ­μαι κα­θα­ρά, λὲς καὶ τὸ βλέ­πω τώ­ρα, ἦ­ταν πὼς ση­κώ­θη­κα ἀ­πὸ τὴν πο­λυ­θρό­να μου, ἐ­νό­σω ἀ­κό­μη μι­λοῦ­σα, καὶ κα­τευ­θύν­θη­κα πρὸς τὴν κρε­βα­το­κά­μα­ρα. Δὲν φαν­τα­ζό­μουν πὼς μὲ τὴν ἁ­πλὴ αὐ­τή κί­νη­ση —ἐν μέ­ρει ἀυ­θόρ­μη­τη, ἐν μέ­ρει προ­σποι­η­τή— θὰ ἔμ­πη­γα ἕ­ναν πάσ­σα­λο ἀ­νά­με­σά μας. Πε­ρί­με­να νὰ κυ­λή­σουν λί­γα λε­πτὰ κι ἔ­πει­τα ν' ἀ­κού­σω τὰ βή­μα­τά της. Νὰ τὴν ἀ­κού­σω καὶ —προ­τοῦ προ­λά­βω νὰ τρα­βη­χτῶ— νὰ πέ­σει στὴν ἀγ­κα­λιά μου. Τό­τε ὁ με­τρη­τὴς θὰ μη­δέ­νι­ζε ὅ­λη τὴν ἔν­τα­ση. Τὰ σκλη­ρά μας λό­για θὰ ἔ­τρε­χαν νὰ συ­ναν­τή­σουν ὅ­σα πα­ρό­μοι­α ἀν­ταλ­λά­ξα­με στὸ πα­ρελ­θόν. Νὰ ἀρ­χει­ο­θε­τη­θοῦν καὶ νὰ λη­σμο­νη­θοῦν. Ν' ἀ­φή­σουν μο­νά­χα μιὰ μι­κρὴ οὐ­λή, δί­πλα στὶς τό­σες ἄλ­λες. Ἄ­κου­σα τὰ βή­μα­τά της, πράγ­μα­τι, ἀλ­λὰ δὲν τ' ἄ­κου­σα νὰ πλη­σιά­ζουν. Τὰ ἄ­κου­σα νὰ ξε­μα­κραί­νουν. Βρόν­τη­ξε τὴν πόρ­τα πί­σω της. Κι ἐν­τού­τοις δὲν κου­νή­θη­κα.

       Ὑ­πο­λό­γι­σα πὼς εἶ­χε με­ρι­κὰ ἀ­κό­μη δευ­τε­ρό­λε­πτα στὴ δι­ά­θε­σή της ἕ­ως ὅ­του κα­λέ­σει τὸ ἀ­σαν­σέρ, ἕ­ως ὅ­του τὸ ἀ­σαν­σὲρ ἀ­νέ­βει στὸν ἕ­κτο ὄ­ρο­φο. Θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ μοῦ χτυ­πή­σει ξα­νὰ τὸ κου­δού­νι. Τό­τε θὰ πε­τα­γό­μουν ἀ­πὸ τὸ κρε­βά­τι μου. Πά­λι ὁ με­τρη­τὴς θὰ μη­δέ­νι­ζε. Ἴ­σως καὶ ἡ οὐ­λὴ —οὔ­τε κἂν ἡ οὐ­λή— δὲν θὰ ἔ­με­νε. Θὰ τὴν σκέ­πα­ζε ἡ λή­θη.

       Πα­ρ' ὅ­λο ποὺ ἔ­χουν πε­ρά­σει ὁ­λό­κλη­ρα χρό­νια ἀ­πὸ τὴν ἡ­μέ­ρα ποὺ ἔ­φυ­γε, δὲν ἔ­χω πά­ψει ν' ἀ­να­ρω­τι­έ­μαι μή­πως κι ἐ­κεί­νη πε­ρί­με­νε πό­τε θὰ ἐ­πι­στρέ­ψω στὸ σα­λό­νι, πό­τε θὰ πέ­σω στὴν ἀγ­κα­λιά της.

       Μή­πως κι ἐ­κεί­νη ἦ­ταν βέ­βαι­η —ὅ­σο τὸ ἀ­σαν­σὲρ πλη­σί­α­ζε— πὼς θ' ἀ­νοί­ξω τὴν πόρ­τα μου καὶ θὰ τὴν τρα­βή­ξω ξα­νὰ κον­τά μου. Μή­πως οἱ δρό­μοι μας χώ­ρι­σαν ἐ­πει­δή —μό­νο καὶ μό­νο— ἡ σκέ­ψη μας ἀ­κο­λού­θη­σε τὴν ἴ­δια δι­α­δρο­μή. .

.

Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση: ἐφ. Τὰ Νέ­α, Σάβ­βα­το 13 Αὐ­γού­στου 1994, «Δι­η­γή­μα­τα μὲ 300 λέ­ξεις», ἐ­πι­μέ­λεια: Μι­κέ­λα Χαρ­του­λά­ρη. Γιὰ τὸ πα­ρὸν ἀ­φι­έ­ρω­μα «1994: Δι­η­γή­μα­τα μὲ 300 λέ­ξεις!» βλ. ἐ­δῶ τὴν εἰ­σα­γω­γή: Γιάν­νης Πα­τί­λης: «1994: Δι­η­γή­μα­τα μὲ 300 λέ­ξεις! Ἕ­να πρό­δρο­μο ἐγ­χεί­ρη­μα στὸν χῶ­ρο τοῦ μι­κροῦ δι­η­γή­μα­τος».

Πέ­τρος Τα­τσό­που­λος (Ρέ­θυ­μνο, 1959). Πε­ζο­γρά­φος. Ἐμ­φα­νί­στη­κε μὲ τὸ μυ­θι­στό­ρη­μα Οἱ ἀ­νή­λι­κοι (1980). Ἄλ­λα ἔρ­γα: Κι­νού­με­να σχέ­δια (δι­η­γή­μα­τα, 1984), Ἡ καρ­διὰ τοῦ κτή­νους (μυ­θι­στό­ρη­μα, 1987), Ἡ κα­λο­σύ­νη τῶν ξέ­νων (αὐ­το­βι­ο­γρα­φι­κὸ ἀ­φή­γη­μα, 2006), Τὸ βι­βλί­ο γιὰ τὰ βι­βλί­α. Ἡ ἀ­να­γνω­ση ὡς ἀ­πό­λαυ­ση (2010) κ.ἄ.

 

Εἰκόνα: Edvard Munk, Separation, 1900, Λάδι σὲ μουσαμά, 125.5 x 190.5 cm.

 .