Νά­για Κου­τρου­μά­νη: Ἡ κρουαζιέρα

Ο ΗΛΙΟΣ ΕΔΥΕ καὶ σκέ­φτη­κε ὅ­τι εἶ­χε πε­ρά­σει πολ­λὲς ὧ­ρες κοι­τά­ζον­τας τὸν ἴ­διο οὐ­ρα­νό. Τὰ σύν­νε­φα δὲν κου­νι­όν­του­σαν κα­θό­λου. Εἶ­χαν μεί­νει κολ­λη­μέ­να στὸ τα­βά­νι, ἄλ­λα στρογ­γυ­λά, ἄλ­λα τε­τρά­γω­να, ἀ­πὸ τὸ πρω­ί. Ἦ­ταν ἡ ὥ­ρα ποὺ ἔ­κλει­ναν οἱ ἑ­ται­ρεῖ­ες καὶ κο­πά­δια κου­στου­μι­ῶν κα­τέ­βαι­ναν τὴν ὄ­χθη, σὰν μιὰ πο­λι­τι­κὴ συγ­κέν­τρω­ση πιγ­κου­ί­νων. Μπλὲ καὶ γκρὶ κου­στού­μια μὲ πο­λύ­χρω­μες γρα­βά­τες γύ­ρω ἀ­πὸ ἀ­να­ψο­κοκ­κι­νι­σμέ­νους λαι­μοὺς ποὺ λα­χτα­ροῦ­σαν νὰ κα­τα­πιοῦν δρο­σε­ρὲς γου­λι­ὲς μπύ­ρας ἀ­πὸ τὰ πὰμπ τῆς πε­ρι­ο­χῆς. Εἶ­χε κρύ­ο ἐ­κεί­νη τὴ μέ­ρα καὶ οἱ ἀ­νά­σες τους ἔ­βγαι­ναν σὰν ξε­φυ­σή­μα­τα μι­κρῶν δρά­κων, ἑ­νώ­νον­ταν κά­που κά­τω ἀ­πὸ τὸ πη­γού­νι τους καὶ πέ­φτα­νε βα­ρι­ὲς πά­νω στὸν πά­γο ποὺ εἶ­χε μα­ζευ­τεῖ στὰ κιγ­κλι­δώ­μα­τα τῆς ὄ­χθης.

          Τὰ ἔ­βλε­πε ὅ­λα αὐ­τὰ ἐ­νῶ ἔ­πλε­ε ἀ­νά­σκε­λα πά­νω στὸ νε­ρό, τὸ ἕ­να χέ­ρι της μι­σο­βυ­θι­σμέ­νο καὶ χο­ρευ­τι­κὸ σὰ φτε­ρού­γα κύ­κνου, τὸ ἄλ­λο πι­α­σμέ­νο μέ­σα στὴ χον­τρή, μάλ­λι­νη ζα­κέ­τα, φυ­λα­κι­σμέ­νο ἀ­πὸ τὸ βρεγ­μέ­νο μαλ­λί, ἄ­βου­λο νὰ προ­βά­λει ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ἀν­τί­στα­ση. Τὰ ἔ­βλε­πε ὅ­λα ξε­κά­θα­ρα, για­τί τὰ μά­τια της ἦ­ταν ὁ­λά­νοι­χτα στὸ φῶς καὶ στὴν κί­νη­ση γύ­ρω ἀ­πὸ τὸν Τά­με­ση. Ἀλ­λὰ πα­ρ’ ὅ­λες τὶς εἰ­κό­νες καὶ τὰ χρώ­μα­τα, ἐ­κεί­νη σκε­φτό­ταν ὅ­τι δὲν εἶ­χε προ­λά­βει νὰ κά­νει τὶς δου­λει­ὲς τῆς Κυ­ρια­κῆς. Δὲν εἶ­χε βά­λει μπου­γά­δα, δὲν εἶ­χε τα­κτο­ποι­ή­σει τὰ ντου­λά­πια τῆς κου­ζί­νας, δὲν εἶ­χε τι­νά­ξει τὰ μα­ξι­λά­ρια τοῦ κα­να­πέ, δὲν εἶ­χε κα­θα­ρί­σει τὴ λε­κά­νη τῆς του­α­λέ­τας οὔ­τε εἶ­χε σφουγ­γα­ρί­σει τὸ πά­τω­μα. Τὸ χει­ρό­τε­ρο ὅ­μως ἦ­ταν ὅ­τι δὲν τοῦ εἶ­χε μα­γει­ρέ­ψει. Δὲν εἶ­χε κα­θα­ρί­σει τὶς πα­τά­τες, δὲν τὶς εἶ­χε βά­λει προ­σε­κτι­κὰ γύ­ρω ἀ­πὸ τὸ μπού­τι τοῦ ἀρ­νιοῦ, ὅ­πως τὸ ἤ­θε­λε ἐ­κεῖ­νος, δὲν εἶ­χε ρί­ξει ἁ­λά­τι οὔ­τε ρί­γα­νη οὔ­τε εἶ­χε στύ­ψει λε­μό­νι πά­νω ἀ­πὸ τὴ γυ­α­λι­στε­ρὴ ἐ­πι­φά­νεια μὲ τὸ λί­πος καὶ τὸ λά­δι. Ὁ φοῦρ­νος ἦ­ταν σβη­στός. Καὶ τό­σο κρύ­ος ὅ­σο τὰ σι­δε­ρέ­νια κάγ­κε­λα πά­νω ἀ­πὸ τὸ νε­ρό.

Τροία, μια ιστορία για έναν πόλεμο

                             ( Η απάντηση της τέχνης στην πτώση του ανθρώπου )

 

του Γρηγόρη Κλαδούχου     

Δευτέρα 24 Ιουλίου, προς το μεσημέρι. Στο ραδιόφωνο η εκπρόσωπος δήμου Βέλου - Βόχας κ. Καλλίρη. Ενημερώνει για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις του καλοκαιριού. Επόμενες στον χρονικό ορίζοντα, περίπου δέκα με χορούς και τραγούδια. Το φυλλάδιο- πρόγραμμα δεν κυκλοφορεί ακόμα γιατί «μία εκδήλωση έρχεται πίσω από την άλλη…κλείνονται τελευταία στιγμή φέτος…».

      Την ίδια ημέρα προς το βράδυ. Στο Κιάτο, στις αποθήκες του ΑΣΟ. Μετοχή σε ένα ολιγόωρο διδασκαλείο. Συμπύκνωση πολύωρων μαθημάτων. «ΤΡΟΙΑ, μία ιστορία για έναν πόλεμο». Με αυτό τον τίτλο προτάθηκε η συνθετική θεατρική μεταφορά κειμένων από την Ιλιάδα σε μετάφραση Κακριδή, από έργα του Ευριπίδη Τρωάδες, Εκάβη, Ελένη, σε μεταφράσεις Κάσδαγλη, Σταύρου, Χουρμουζιάδη και Ρούσσου, και με παρεμβολή μέρους από το ποίημα «Ελένη» του Σεφέρη. Η κεντρική θεατρική σκηνή του Συλλόγου Πολιτισμού «Σαν Παραμύθι» παρέδωσε μία παράσταση χωρίς τα αυτάρεσκα πλέγματα «κληρονόμων» της κλασικής παράδοσης, χωρίς νεωτερίστικες υπερβολές άρνησης του εαυτού. Ένα έργο πολιτισμού, το δράμα της πτώσης του ανθρώπου σε κτήνος. Ένα υπόδειγμα ενεργού παραλαβής νοήματος και επαναπρότασή του με σύγχρονο και καλλιτεχνικό τρόπο.

Αφετηρίες και αποκλίσεις στο έργο των Αντρέ Γκορζ και Ευθύμη Παπαδημητρίου

Κείμενο προς τιμήν του Ευθύμη Παπαδημητρίου ,υπό δημοσίευση σε έκδοση του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων *

του Γιάννη Σχίζα

Ο Ευθύμης Παπαδημητρίου (1940-2012)αποβλέπει σε κάτι περισσότερο από μια ιστόρηση της φιλοσοφίας περί φύσης, μεθοδεύοντας  τη συγχώνευση της παραδοσιακής φιλοσοφίας με τη φιλοσοφία του σώματος και στοχεύοντας στην παραπέρα  ζεύξη αυτών με μια  οικολογική Ηθική. Ο ίδιος θα διακηρύξει στον πρόλογο του βιβλίου του «Για μια νέα φιλοσοφία της φύσης» : «Η σωματικότητα ανήκει με ουσιαστικό τρόπο στην ταυτότητα του ανθρώπου». Όπως ακριβώς ο Σουμάχερ, έτσι και ο Παπαδημητρίου υπογραμμίζει την ανάγκη μιας πρακτικής φιλοσοφίας της φύσης, ενός υβρίδιου   στοχασμού και πράξης. Η άποψη αυτή δεν είναι μια ακόμη ακτιβίστικη ηθικολογία  εναντίον του «φιλοσόφου των γραφείων»  ή  μια βολή εναντίον του ανεγκέφαλου ακτιβιστή,  αλλά μια ουσιώδης ένσταση στη διαδικασία παραγωγής και ανατροφοδότησης της φιλοσοφίας :   Ο φιλόσοφος  δεν είναι απλός  συλλέκτης και διαχειριστής πληροφοριών.  Δεν είναι κομιστής μιας εγγενούς επιθυμίας ερμηνείας του κόσμου, αλλά αντλεί την ενέργειά του από μια  εσωτερική μπαταρία,   που  φορτίζεται από τα γεγονότα   και τη μέθεξη  της ζωής.  Με βάση αυτή  τη θέση  ο μελετητής του Παπαδημητρίου μπορεί να υποστηρίξει :  Εδώ ανοίγεται δρόμος  για μια  κριτική της κριτικής που ασκεί ο  Μαρξ εναντίον του Φόϋερμπαχ στην 11^η θέση του. Όπου μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι οι  φιλόσοφοι δεν είναι φορείς μιας αυτόνομης  βούλησης για την ερμηνεία ή/και την αλλαγή των πραγμάτων. Ότι οι φιλόσοφοι πρέπει   να αγαπήσουν και να μισήσουν, πριν  θελήσουν να αλλάξουν τον κόσμο.

Δικαιώματα καταναλωτών – Παραλίες και Αιγιαλοί

Ελεύθερη πρόσβαση και χρήση :Κανόνες που πρέπει να τηρούνται.

Τι πρέπει να γνωρίζουμε όταν επισκεπτόμαστε παραλίες;

·         Όλες οι παραλίες είναι κοινόχρηστου χαρακτήρα και επιτρέπεται η ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών. Στις οργανωμένες παραλίες, θα πρέπει να προβλέπεται ελεύθερος χώρος και για τους υπόλοιπους λουόμενους. 

·         Η χρέωση για τη χρήση ομπρέλας και ξαπλώστρας θα πρέπει να είναι αναρτημένη σε τιμοκατάλογο σε εμφανές σημείο.                                                                                                              

·         Θα πρέπει να εκδίδεται απόδειξη παροχής υπηρεσιών.

·         Όσες παραλίες έχουν αντίτιμο εισόδου, είναι υποχρεωμένες να έχουν ικανό αριθμό ναυαγοσωστών, κατά τους μήνες Ιούνιο - Αύγουστο και ώρες 10:30-17:30.

·         Στις οργανωμένες εγκαταστάσεις, πρέπει να υπάρχει επισήμανση με ευδιάκριτους πλωτούς σημαντήρες των ορίων, που μπορούν να φτάνουν οι λουόμενοι.

·         Στις παραλίες με εγκαταστάσεις θαλάσσιων μέσων αναψυχής, είναι υποχρεωτικό να υπάρχει διάδρομος μέσα στη θάλασσα, πλάτους 7 έως 15 μέτρων και μήκους σύμφωνα με τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής.

·         Απαγορεύονται τα θαλάσσια μέσα αναψυχής (σκι, αλεξίπτωτο, έλκηθρο, κλπ.) και τα θαλάσσια μοτοποδήλατα (jet ski, surf jet, sea beetle, sea bike) σε απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων από τους σημαντήρες.

·         Η κυκλοφορία των παραπάνω θαλάσσιων μέσων απαγορεύεται τους μήνες Ιούνιο με Σεπτέμβριο μεταξύ των ωρών 14:00 και 17:00.

·         Τα wind surf πρέπει να κινούνται έξω από τους σημαντήρες ή 200 μέτρα από το σύνηθες σημείο των κολυμβητών.

Αυτό είναι σεισμός, όχι συγκέντρωση…

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 28.7.17

Στην εποχή του  «Ανένδοτου Αγώνα» εναντίον της βίας και νοθείας των εκλογών του 1961, ο πρεσβύτερος Γεώργιος Παπανδρέου διαβεβαίωνε μια λαοθάλασσα ότι  «αυτό δεν είναι συγκέντρωση αλλά σεισμός, και οι ετοιμόρροποι θα καταρρεύσουν» … Έκτοτε  το «πολιτικό παίγνιο» του Παπανδρέου απέβη  συχνά  άτοπο, δοθέντων  των δολοφονικών σεισμών που επακολούθησαν . Σήμερα το άτοπο θα ήταν «ατοπότερο», λαμβανομένης υπόψη της τουριστικής περιόδου από την οποία εξαρτάται   η ελληνική οικονομία.

Ο πρόσφατος σεισμός των 6,4 ρίχτερ στην Κω, υπογράμμισε  την  ανάγκη μιας  ολικής εκτίμησης  ζημιών και απωλειών, όπως επίσης την μελλοντική αντιμετώπιση τέτοιων κινδύνων για σύγχρονα και «διατηρητέα»  παλιά κτίρια, που αποτελούν  βασικό στοιχείο του «τουριστικού προϊόντος». Το θέμα είναι ότι  τέτοιες  συγχρονικές  και διαχρονικές  εκτιμήσεις δεν είναι πάντα  εύκολες, λαμβανομένων υπόψη των εξωραϊστικών διαθέσεων της τουριστικής βιομηχανίας παγκοσμίως : Η οποία  συχνά  προωθεί  παραδείσιες απεικονίσεις του τουριστικού προϊόντος και επιδίδεται στη συγκάλυψη τυχόν μελανών σημείων. Στην προκειμένη περίπτωση  χαρακτηριστικό ήταν το μυθιστόρημα  του Τόμας Μαν «Θάνατος στη Βενετία», όπου οι αρχές  επιδίδονταν στη συγκάλυψη μιας επιδημίας χολέρας, για να αποφύγουν τη διαρροή της τουριστικής πελατείας…

Πρώτη εκκόλαψη φωλιάς Caretta caretta ...

α

Oι εθελοντές του ΑΡΧΕΛΩΝ, κατά τη διάρκεια της πρωινής τους βάρδιας στα Σεκάνια την Παρασκευή 21 Ιουλίου, ανακάλυψαν την πρώτη φωλιά που εκκολάφθηκε για τη φετινή σεζόν! Δύο μικροσκοπικά ίχνη χελώνας βρέθηκαν στην άμμο που οδηγούσαν στην θάλασσα. Τις επόμενες μέρες και άλλοι νεοσσοί εκκολάφθηκαν από την ίδια φωλιά, σηματοδοτώντας επίσημα την περίοδο εκκόλαψης για φέτος.

Αυτοί είναι οι πρώτοι νεοσσοί τόσο της Ζακύνθου, όσο και της υπόλοιπης Ελλάδας!

Είναι πολύ σημαντικό να προστατεύσουμε κάθε νεοσσό ώστε να φτάσει στη θάλασσα καθώς μόνο ένα στα χίλια χελωνάκια θα καταφέρει να φτάσει στην ενηλικίωση! Τα χελωνάκια, όντας φωτοτακτικά  ακολουθούν το πιο δυνατό φως, επομένως τα φώτα στο πίσω μέρος της παραλίας  τα αποπροσανατολίζουν με αποτέλεσμα να μην φτάνουν ποτέ στη θάλασσα.

Για αυτό το λόγο οι εθελοντές του ΑΡΧΕΛΩΝ τοποθετούν λίγες μέρες πριν από την πιθανή ημερομηνία εκκόλαψης ειδικά σκίαστρα γύρω από τις φωλιές. Σε περίπτωση που κατά τη διάρκεια της ημέρας δείτε χελωνάκια να εκκολάπτονται, μπορείτε να τα βοηθήσετε μετακινώντας την ζεστή άμμο από μπροστά τους και σκιάζοντάς τα. Είναι πολύ σημαντικό να μην τα βρέξετε, καθώς η επαφή με το νερό τα κάνει να νομίζουν ότι βρίσκονται μέσα στη θάλασσα. Επίσης, μην επιχειρήσετε να τα σηκώσετε ή να τα ακουμπήσετε αφού η πορεία από τη φωλιά μέχρι τη θάλασσα είναι πολύ σημαντική για τους νεοσσούς καθώς δυναμώνει τα πτερύγιά τους ώστε να καταφέρουν να κολυμπήσουν.

Πληροφορίες: Anna Lamaj, Υπεύθυνη Προγράμματος Ζακύνθου

Τηλ.: 6940454976, e mail: zakynth@archelon.gr

 

Ντί­νος Χρι­στι­α­νό­που­λος: Βί­οι πα­ράλ­λη­λοι

ΣΤΗ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΑΘΗΝΑ τοῦ 1860 με­σου­ρα­νοῦ­σε ὁ Ἀ­λέ­ξαν­δρος Ρί­ζος Ραγ­κα­βῆς. Ἀ­ρι­στο­κρά­της Φα­να­ρι­ώ­της, ὑ­πῆρ­ξε εἴ­κο­σι πέν­τε χρό­νια κα­θη­γη­τὴς τῆς ἀρ­χαι­ο­λο­γί­ας στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Ἀ­θη­νῶν, δι­ε­τέ­λε­σε πρε­σβευ­τὴς καὶ ὑ­πουρ­γὸς τῶν ἐ­ξω­τε­ρι­κῶν, ἀν­τι­προ­σώ­πευ­σε τὴν Ἑλ­λά­δα στὸ συ­νέ­δριο τοῦ Βε­ρο­λί­νου καὶ πά­νω ἀ­π' ὅ­λα δι­έ­πρε­ψε ὡς δι­ά­ση­μος λο­γο­τέ­χνης.

            Ὡς ποι­η­τής, εἶ­χε κά­τι ἀ­π' τὴν ἀ­βρό­τη­τα τῶν στι­χουρ­γῶν τοῦ Φα­να­ριοῦ. Στὰ πρῶ­τα του ποι­ή­μα­τα ἦ­ταν ζε­στὴ ἀ­κό­μα ἡ ἀ­γά­πη του γιὰ τὰ λα­ϊ­κὰ θέ­μα­τα καὶ τὴν κοι­νὴ λα­λιά. Συ­νέ­θε­τε μά­λι­στα καὶ στί­χους γιὰ τρα­γου­δά­κια τοῦ συρ­μοῦ. Ἀρ­γό­τε­ρα προ­σαρ­μό­στη­κε στὶς ἀ­παι­τή­σεις τῶν και­ρῶν καὶ τῆς βαβαρο­κρα­τί­ας, τὸ γύ­ρι­σε στὴν κα­θα­ρεύ­ου­σα καὶ τὰ ἀρ­χαῖ­α θέ­μα­τα κι ἔ­γι­νε ὁ ση­μαν­τι­κό­τε­ρος ἀν­τι­πρό­σω­πος τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ ρο­μαν­τι­σμοῦ.

            Πιὸ ρα­φι­νά­το πνεῦ­μα δὲν ὑ­πῆρ­χε στὴν ἐ­πο­χή του. Πε­ρι­ζή­τη­τος στὰ ἑλ­λη­νι­κὰ καὶ ξέ­να σα­λό­νια, μι­λών­τας μὲ ἄ­νε­ση τέσ­σε­ρις γλῶσ­σες, δι­έ­πρε­πε ὄ­χι μό­νο σὲ ὑ­πο­κλί­σεις καὶ χει­ρο­φι­λή­μα­τα ἀλ­λὰ καὶ στὴν ἀ­νεκ­δο­το­λο­γί­α. Εἶ­χε πολ­λὰ νὰ δι­η­γη­θεῖ γιὰ τὶς σχέ­σεις του μὲ τὸν Μπί­σμαρκ ἢ γιὰ τὴ γνω­ρι­μί­α του μὲ τὸν Οὐ­ί­τμαν ὅ­ταν ἔ­κα­νε πρε­σβευ­τὴς στὴν Οὐ­ά­σιγ­κτον. Σὲ κάμ­πο­σα σα­λό­νια τοῦ ἐ­ξω­τε­ρι­κοῦ ὑ­πῆρ­χαν πολ­λοὶ ποὺ δὲν ἤ­ξε­ραν ποιός ἦ­ταν πρω­θυ­πουρ­γὸς στὴν Ἑλ­λά­δα, ἤ­ξε­ραν ὅ­μως πὼς ἡ Ἑλ­λὰς εἶ­χε ἕ­ναν λο­γο­τέ­χνη πρώ­του με­γέ­θους, τὸν Ραγ­κα­βῆ.

Ένα γράμμα για τις ανεμογεννήτριες, τα πουλιά , τον τρόπο μιας κριτικής…

Από τον Απόστολο Καλτσή
προς την 

ellinikahoaxes.gr

Κύριοι,
με κάποια καθυστέρηση υπέπεσε στην αντίληψή μου η ανάρτησή σας της 8ης Ιουλίου 2017 με τίτλο «Αποτελούν οι ανεμογεννήτριες μάστιγα για τα πουλιά;». Διαβάζοντας το άρθρο, έμεινα κυριολεκτικά άναυδος, αφενός από την ελαφρότητα (είναι η ηπιότερη λέξη που μπορώ να χρησιμοποιήσω) της προσέγγισής του αρθρογράφου σε ένα τέτοιο πολυσύνθετο ζήτημα, αφετέρου από τους χειρισμούς που ακολουθεί στην παρουσίασή του. Αν και θεωρώ ότι ακόμα και ένας μη ειδικός με το θέμα μπορεί εύκολα να επισημάνει την προχειρότητα της ανάρτησης, θα ήθελα να προχωρήσω σε ορισμένες επισημάνσεις, καθώς η ανάρτηση αδικεί κατάφορα (και πάλι είμαι αρκετά ήπιος) την οργάνωση που συμμετέχω.

Θα ξεκινήσω από τις δύο ατυχέστατες μεθοδεύσεις του άρθρου. Το άρθρο τιτλοφορείται «Αποτελούν οι ανεμογεννήτριες μάστιγα για τα πουλιά;» και ξεκινάει με πρώτο παράδειγμα την αναφορά της Ορνιθολογικής για τις επιπτώσεις στα πουλιά από την εγκατάσταση ανεμογεννητριών, προσπαθώντας οφθαλμοφανέστατα να υποδείξει την Ορνιθολογική ως φορέα της άποψης του τίτλου. Οποιοσδήποτε, ωστόσο, νοήμων άνθρωπος διαβάσει είτε το απόσπασμα, είτε το πλήρες κείμενο από την ιστοσελίδα της Ορνιθολογικής, δεν θα καταλήξει ποτέ στο ότι η Ορνιθολογική υποστηρίζει ότι οι ανεμογεννήτριες είναι «μάστιγα» για τα πουλιά!

Για τις αμετακίνητες «αλήθειες» του Λάκη Προγκίδη

Για το δοκίμιο του Λάκη Προγκίδη Υπό την παπαδιαμαντικήν δρυν (εκδ. Εστία).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Ο Λάκης Προγκίδης, με τη ζέση και το πάθος του για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, μπορεί και να μας πείσει ότι ο Σκιαθίτης είναι ο σημαντικότερος Έλληνας πεζογράφος. Εξήντα χρόνια διαλέγεται στο μυαλό του με το έργο του συγγραφέα και –παράλληλα– με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Έτσι, και στο παρόν δοκίμιό του εξετάζει πλευρές της σύγχρονης ζωής με το πρίσμα της παπαδιαμαντικής σκέψης, με έναν αιρετικό, θα έλεγα, και sui generis τρόπο, συνέχεια των δύο προηγούμενων τόμων, της Κατάκτησης του μυθιστορήματος (Εστία 1998) και του Ο Παπαδιαμάντης και η Δύση (Εστία 2002).

O Αλ. Παπαδιαμάντης εκπροσωπεί το τρίπτυχο που καθορίζει τον ελληνικό πολιτισμό σε μια αγαστή αρμονία: το αρχαιοελληνικό πνεύμα με τις παγανιστικές–φυσιολατρικές του καταβολές, τον χριστιανικό κόσμο και τις χωνεμένες δυτικές επιδράσεις.

Και γράφω «αιρετικός», γιατί δεν προσεγγίζει το θέμα του με φιλολογικό τρόπο, παρόλο που είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος πάνω στον Έλληνα συγγραφέα, αλλά με «αισθητικό», όπως δηλώνει ο ίδιος.

Ἀ­να­στα­σί­α Ἀ­μα­να­τί­δου: Ἐ­κεῖ­νος μπο­ρεῖ

ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟΝ πλη­γώ­σει μὲ μιὰ ἀ­κα­τα­νί­κη­τη μα­νί­α. Ὄ­χι, δὲν τῆς φτά­νει λί­γο αἱ­μα­τά­κι, μιὰ γρα­τσου­νιὰ ποὺ θὰ κλεί­σει σὲ δυ­ό-τρεῖς μέ­ρες, ὄ­χι, μὲ τί­πο­τα δὲ θὰ ἦ­ταν εὐ­χα­ρι­στη­μέ­νη μὲ κά­τι τέ­τοι­ο. Θέ­λει νὰ τὸν σπά­σει, νὰ τὸν δεῖ ρη­μαγ­μέ­νο νὰ σέρ­νε­ται στὸ laminate πά­τω­μα τοῦ σα­λο­νιοῦ. Τὴν ἐ­ξορ­γί­ζει ποὺ τὴν κοι­τᾶ μ’ αὐ­τὰ τὰ μά­τια. Δὲν θέ­λει ἄλ­λο νὰ τὴν ἀ­κουμ­πᾶ μ΄ αὐ­τὰ τὰ χέ­ρια, ὅ­λο ἔν­νοι­α, μ’ αὐ­τὴ τὴν καρ­διά. Φω­νά­ζει πὼς τὸν βα­ρέ­θη­κε ἡ ψυ­χή της, πὼς σκέ­φτε­ται τὸν πρώ­ην της (κι ἄς μὴν εἶ­ναι ἀ­λή­θεια), πὼς εἶ­ναι κα­κὸς ἐ­ρα­στής. Ἐ­σὺ φταῖς ποὺ δὲν μπο­ρῶ νὰ σ’ ἀ­γα­πῶ, τοῦ λέ­ει. Μὰ τὸν ζη­λεύ­ει φρι­κτά, για­τί ἐ­κεῖ­νος μπο­ρεῖ, καὶ γί­νε­ται ἔ­ξαλ­λη. Οὐρ­λιά­ζει πὼς τὸν σι­χαί­νε­ται, πὼς θὰ χα­ρεῖ πά­ρα πο­λὺ ἂν τὸν ξε­φορ­τω­θεῖ, πὼς προ­τι­μᾶ νὰ πε­θά­νει μό­νη πα­ρὰ νὰ γε­ρά­σει μα­ζί του.

           Ὅ­ταν ἔ­κλει­νε τὴν πόρ­τα, οὔ­τε ποὺ γύ­ρι­σε νὰ κοι­τά­ξει τὰ χα­λά­σμα­τα. Λί­γο ἀρ­γό­τε­ρα, μιὰ φρι­κτὴ σκέ­ψη τὴν ἔ­κα­νε νὰ στρα­βο­πα­τή­σει: ἐ­κεῖ­νος μπο­ρεῖ νὰ ζή­σει τὴν ἀ­πώ­λεια.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ἀ­να­στα­σί­α Ἀ­μα­να­τί­δου (Κα­στο­ριά, 1987). Σπού­δα­σε Παι­δα­γω­γι­κὰ στὴ Θεσ­σα­λο­νί­κη. Δι­δά­σκει στὴν Πρω­το­βάθ­μια Ἐκ­παί­δευ­ση. Δι­η­γή­μα­τά της δη­μο­σι­εύ­τη­καν στὸ συλ­λο­γι­κὸ ἔρ­γο Ὁ­δὸς δη­μι­ουρ­γι­κῆς γρα­φῆς, ἀρ. 2 (ἐκδ. Ὀ­σε­λό­τος, Ἀ­θή­να, 2013).

Θε­ο­δό­σης Κον­τά­κης : Ἡ ἀ­γο­ρά

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ εἶ­ναι χτι­σμέ­νο στὴν ἄ­κρη τῆς πό­λης. Θε­ω­ροῦ­μαι ὁ πιὸ ἐ­πι­φα­νὴς πο­λί­της της καί, γι’ αὐ­τὸν ἀ­κρι­βῶς τὸ λό­γο, εἶ­μαι ὑ­πο­χρε­ω­μέ­νος νὰ ξε­χω­ρί­ζω πιὸ κα­θα­ρὰ ἀ­πὸ ὅ­λους τὴν ἰ­δι­ω­τι­κὴ ἀ­πὸ τὴ δη­μό­σια ὕ­παρ­ξή μου. Ἔ­χω τὴν τι­μὴ νὰ δι­α­κη­ρύτ­τω ὅ­τι τὰ τεί­χη τῆς πό­λης εἶ­ναι χτι­σμέ­να γιὰ μέ­να. Αὐ­τὸ δὲν εἶ­ναι κα­θό­λου σχῆ­μα λό­γου, ἀ­φοῦ τὸ σπί­τι μου εἶ­ναι τὸ μό­νο ποὺ βρί­σκε­ται ἀ­νά­με­σα στὶς δυ­ὸ σει­ρὲς ἀ­πὸ τεί­χη ποὺ προ­στα­τεύ­ουν τὴν πό­λη μας. Πολ­λοὶ ἀ­γω­νί­στη­καν μὲ αἷ­μα γιὰ τὴν κυ­ρι­ό­τη­τα αὐ­τοῦ τοῦ χώ­ρου, ὅ­μως μό­νο ἐ­γώ, τώ­ρα ποὺ ἔ­χει ἐ­πι­κρα­τή­σει ἡ εἰ­ρή­νη καὶ ἡ τά­ξη, μπο­ρῶ νὰ νι­ώ­θω ἥ­συ­χος ὅ­τι προ­στα­τεύ­ο­μαι καὶ ἀ­πὸ τὶς δύ­ο πλευ­ρές· ὅ­πο­τε βέ­βαι­α ἀ­πο­σύ­ρο­μαι γιὰ νὰ ἡ­συ­χά­σω.

       Για­τὶ τὸ κα­θη­με­ρι­νό μου σπί­τι εἶ­ναι ἡ Ἀ­γο­ρά: εἶ­μαι δη­μό­σιο πρό­σω­πο. Ἔ­χω ἐ­πα­φὲς σὲ ὅ­λα τα νευ­ραλ­γι­κὰ ση­μεῖ­α τῆς πό­λης. Τυ­χὸν ἀ­που­σί­α μου θὰ ἦ­ταν κα­τα­στρο­φι­κὴ γιὰ τοὺς ρυθ­μούς της. Ἡ πα­ρου­σί­α μου, ἀν­τί­θε­τα, ἀ­ναγ­γέλ­λε­ται κα­θη­με­ρι­νὰ μὲ σάλ­πιγ­γες – ἐ­κεῖ δὲν πρέ­πει νὰ ὑ­πάρ­χει ἡ­συ­χί­α: «οὔου­ου! πάρ­τε θέ­σεις σὲ κά­θε γω­νί­α κόμ­βο δη­μό­σιο κτί­ριο· για­τὶ ἡ μέ­ρα μου ἀρ­χί­ζει.» (Κά­πο­τε βλέ­πω νὰ στέ­κε­ται πει­θή­νια, κολ­λη­τὰ στὸ τεῖ­χος, ἕ­νας ἄν­δρας ἐν­τε­λῶς ἴ­διος μὲ μέ­να, του­λά­χι­στον ὅ­πως μπο­ρῶ νὰ δι­α­κρί­νω ἀ­πὸ τὴ μι­σο­γυ­ρι­σμέ­νη πλά­τη του. Τὸ αὐ­τί του, ἴ­διο βέ­βαι­α μὲ τὸ δι­κό μου, εἶ­ναι ὅ­μως ὑ­γρό, δι­ά­φα­νο. Ἂν καὶ εἶ­ναι ἀ­κί­νη­τος, δυ­σκο­λεύ­ο­μαι νὰ ἀ­πο­φύ­γω τὴν πα­ρου­σί­α του. Με­ρι­κὲς φο­ρὲς ἀ­ναγ­κά­ζο­μαι νὰ πε­ρά­σω ἀ­πὸ μέ­σα του – φρί­κη.)

       Ἡ ἔν­το­νη δρα­στη­ρι­ό­τη­τά μου προ­σφέ­ρει εὐ­ε­ξί­α·

Ἀντωνία Πασχαλίδου :Τὸ σπί­τι ποὺ τοὺς ἀ­κο­λου­θοῦ­σε παν­τοῦ

 ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΑΝ συ­χνὰ ὅ­ταν τὰ παι­διὰ ἦ­ταν πο­λὺ μι­κρά· κά­τι σὰν νά ’­θε­λαν ν’ ἀλ­λά­ξουν τὸν ἀ­έ­ρα τους. Μέ­χρι ποὺ ἀ­να­κά­λυ­ψαν τὴ μο­νο­κα­τοι­κί­α μὲ κῆ­πο καὶ ἂν δὲν τοὺς ἔ­δι­ω­χναν γιὰ ἰ­δι­ο­κα­τοί­κη­ση, ἀ­κό­μα ἐ­κεῖ θὰ ἦ­ταν. Πα­ρά­δει­σος γιὰ τὰ παι­διὰ αὐ­τὸ τὸ σπί­τι. Γεν­νη­μέ­νο γιὰ παι­γνί­δι: τὰ πολ­λὰ δω­μά­τια καὶ οἱ δι­ά­φο­ροι χῶ­ροι δι­ευ­κό­λυ­ναν τὸ κρυ­φτό, ὁ κῆ­πος βό­λευ­ε γιὰ μά­χες στὸ χῶ­μα, δί­τερ­μα στὸ τσι­μέν­το, παν­τρο­λο­γή­μα­τα τῶν κο­ρι­τσι­ῶν στὸ ὑ­πό­γει­ο. Πέ­ρα­σαν μιὰ ζω­ὴ ἐ­κεῖ ἢ του­λά­χι­στον ἔ­τσι τοὺς φά­νη­κε, Χούν­τα καὶ Με­τα­πο­λί­τευ­ση: σι­ω­πὴ κι ὕ­στε­ρα πα­νη­γύ­ρια – κα­ρα­μοῦ­ζες, ἀ­φί­σες, με­γά­φω­να καὶ κεῖ­νο τὸ τρα­γού­δι ποὺ σοῦ ’­σπα­γε τ’ αὐ­τιά:

                 Θὰ τὸν με­θύ­σου­με τὸν ἥ­λιο

                 σί­γου­ρα ναί…

        Ὅ­ταν πιὰ ἔ­φυ­γαν, πῆ­ραν καὶ τὸ σπί­τι μα­ζί τους. Λι­γά­κι ἀ­νοι­κο­νό­μη­το, ἀλ­λὰ τὸ ἔ­κα­ναν καὶ χώ­ρα­γε παν­τοῦ: τὸ σα­λό­νι μέ­σα στὸ και­νούρ­γιο σα­λό­νι, ἡ κου­ζί­να στὴν ἄλ­λη κου­ζί­να, ὁ κῆ­πος στὸ μπαλ­κό­νι καὶ τε­λευ­ταῖ­ες οἱ κρε­βα­το­κά­μα­ρες τοὺς ἀ­κο­λου­θοῦ­σαν τὴν ὥ­ρα τοῦ ὕ­πνου. Αὐ­τὸ ἔ­γι­νε σύ­στη­μα καὶ δὲν δυ­σκο­λεύ­ον­ταν κα­θό­λου μὲ τὰ δυ­ὸ σπί­τια, ἰ­δι­αί­τε­ρα τὸ κο­ρί­τσι. Ἀ­κό­μα καὶ τοὺς δι­α­κό­πτες τοὺς ἀ­να­ζη­τοῦ­σαν στοὺς τοί­χους τοῦ πα­λιοῦ σπι­τιοῦ. Στὸ τρί­το σπί­τι ὅ­που με­τα­κό­μι­σαν ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ κεῖ­νο ὁ κῆ­πος εἶ­χε κα­τα­κλύ­σει τὰ πάν­τα: ἡ ρο­διὰ τὸ μπαλ­κό­νι, τὸ γι­α­σε­μὶ τὸν φω­τα­γω­γὸ κι οἱ κρί­νοι ὁ ἕ­νας δί­πλα στὸν ἄλ­λο δη­μι­ουρ­γοῦ­σαν δι­ά­δρο­μο ἀ­πὸ τὴν εἴ­σο­δο μέ­χρι τὰ ὑ­πνο­δω­μά­τια.

        Ὅ­ταν τὰ παι­διὰ με­γά­λω­σαν καὶ πῆ­γαν στὰ δι­κά τους σπί­τια, σὰν νὰ ἀ­πο­συν­το­νί­στη­κε κι αὐ­τό, δὲν ἤ­ξε­ρε ποῦ νὰ πά­ει. Τε­λι­κὰ δι­ά­λε­ξε τὸ κο­ρί­τσι καὶ τὸ ἀ­κο­λού­θη­σε πρῶ­τα σ’ ἕ­να μι­κρὸ δι­α­μέ­ρι­σμα ὅ­που χώ­θη­κε καὶ ἐ­πι­κρά­τη­σε γιὰ τὰ κα­λά. Στὴ συ­νέ­χεια ἐ­κεί­νη με­τα­κό­μι­σε ἀλ­λοῦ, ὅ­που καὶ πά­λι ὑ­πῆρ­χε κῆ­πος.

Η ΜΕΓΑΛΟΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΠΕΤΑΛΙΩΝ

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 22.7.17

 Πολλοί  μιλάνε για  "αποκέντρωση"   του τουρισμού στο χρόνο  και στο χώρο, και δεν έχουν άδικο: Αν υποθέσουμε ότι ο τουρισμός έχει – πέρα από τις εισπρακτικές – και κάποιες παράπλευρες ωφέλειες στην κοινωνία,  προφανώς η χωροχρονική  «διάχυσή» του   βάζει στο παιχνίδι ευρύτερες δυνάμεις.  Όμως ο τουρισμός- και ιδιαίτερα ο αντισυμβατικός,  εναλλακτικός ή όπως αλλιώς πέστε τον, έχει μια εγγενή «φυγόκεντρη» τάση και βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση παρθένων προορισμών :  Πράγμα που σημαίνει  μια δυναμική «αποπλάνησης» και τελικά απομάγευσης των πάντων- εκτός αν υπάρξουν πολιτικές οριοθέτησης……

Από το βήμα αυτό έχω αναφερθεί στην Κάρπαθο, στον πειρατικό χώρο της Σαρία, στο πανηγύρι του Αγίου Ιωάννη Βρουκούντα – αυτά τα οιονεί αναστενάρια, χωρίς θράκα και αναστενάρηδες.. Έχω αναφερθεί  στον αγριότοπο Μαλέα, με  το απόκοσμο σκηνικό  που προσομοιώνει τη συνάντηση της θαλάσσιας απεραντοσύνης  με την  σκληρότητα της στεριάς,   υπογραμμίζοντας   το έπος της  μαχόμενης ανθρώπινης ύπαρξης. Και πρόσφατα μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω ένα άλλο πλαίσιο ζωής, «ιδιωτικοποιημένο» εν μέρει αλλά στο σύνολό του φαντασιογόνο….

Υπεράσπιση της χερσονήσου του Μαλέα

Ο Περιβαλλοντικός και Πολιτιστικός Σύλλογος Μονεμβασίας / Χερσονήσου Μαλέα "ΑΡΤΕΜΙΣ" θεωρεί ως γεγονός μεγάλης σημασίαςγια την υπεράσπιση του περιβάλλοντος και του μέλλοντος της χερσονήσου του Μαλέα την αρνητική γνωμοδότηση του Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου, σχετικά με τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) του έργου "Διασυνδετική Γραμμή Μεταφοράς 150 kV Ε.Ρ. Πελοπόννησος - Κρήτη", κατά τη συνεδρίαση της 10ης Ιουλίου του 2017.

Η συγκεκριμένη ΜΠΕ περιγράφει προσαιγιάλωση του καλωδίου διασύνδεσης εντός του όρμου Βοιών, υπόγειο δίκτυο έως τη Σκλαβούνα και από εκεί, εναέριο δίκτυο 27 χιλιομέτρων έως τους Μολάους. 

Οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία -μετά κι από ανάλογη εισήγηση του Δήμου Μονεμβασίας και του συλλόγου μας- συντάχθηκαν με τους χιλιάδες συμπολίτες μας και τους δεκάδες συλλόγους και φορείς, που έχουν ταχθεί υπέρ της ΠΑΡΑΚΑΜΨΗΣ της χερσονήσου του Μαλέα όσον αφορά την ενεργειακή διασύνδεση Κρήτης - Πελοποννήσου. 

ELIZABETH HAYNES : ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΛΕΙΨΑΝΑ

Μετάφραση: Έφη Φρυδά

Εξαιρετικά ευφυής αλλά κοινωνικά αδέξιος, ο Κόλιν περνάει τον ελεύθερο χρόνο του κάνοντας δύο πράγματα: συγκεντρώνει ακαδημαϊκά προσόντα που τα θεωρεί επαγγελματικά απαραίτητα και ψάχνει τρόπους να γνωρίσει γυναίκες – μέχρι που ανακαλύπτει μια τεχνική η οποία αποδεικνύεται όχι μόνο αποτελεσματική, αλλά και θανατηφόρα.

Η ντεντέκτιβ Άναμπελ σοκάρεται όταν ανακαλύπτει ένα πτώμα σε αποσύνθεση στο διπλανό της σπίτι και συνειδητοποιεί ότι κανείς, ούτε και η ίδια, δεν είχε προσέξει την απουσία της γειτόνισσάς τους. Στη δουλειά της βρίσκει στοιχεία που καταδεικνύουν ότι παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν με τρομακτική συχνότητα στην ίδια της την πόλη, και τότε αρχίζει την έρευνα πεπεισμένη ότι βρίσκεται στα ίχνη ενός δολοφόνου.

Ένα ανατριχιαστικό θρίλερ, ύμνος σε όλους τους μοναχικούς ανθρώπους, το νέο μυθιστόρημα της Ελίζαμπεθ Χέινς αγγίζει τους πιο σκοτεινούς μας φόβους, δείχνοντάς μας πόσο ευάλωτοι είμαστε όταν ζούμε μόνοι – και πόσο εύκολα η ζωή των καθημερινών ανθρώπων μπορεί να διαλυθεί χωρίς κανείς να πάρει είδηση.

Από τη συγγραφέα του μπεστ σέλερ «Στην πιο σκοτεινή γωνιά».

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

H Μάγδα Κοσσίδα, αφηγείται το έργο "Γυφτοπούλα", του Αλ. Παπαδιαμάντη...

Αφήγηση μέσα από την δημιουργική γραφή της, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

            

Μέσα από τις κοινωνικές και τις διαπροσωπικές συμπεριφορές των πρωταγωνιστών του, ο Παπαδιαμάντης σκιαγραφεί τα αίτια της παρακμής μιας κοινωνίας που δεν έχει μέλλον. Μοναδικός ερευνητής της ελληνικής ψυχής, μας μιλάει από τα βάθη της εποχής του, για το σήμερα.

Εγωισμός, αδιαφορία, παθητικότητα , ατομικό κέρδος, προκαταλήψεις, στερεότυπα , ξενοφοβία, δεν οδηγούν παρά στην υποδούλωση και στον θάνατο.

    Διάρκεια Αφήγησης: Μία ώρα.

***Για ενήλικες και παιδιά από 12 χρονών, με φιλική είσοδο 5 Ε (αμοιβή αποκλειστικώς της Δημιουργού ).

Την Κυριακή 30 Ιουλίου και ώρα 9μ.μ.

στον Κήπο, του Αριστόδικου Ολύμπου.

ΠΛΡΦ: Χ.Καβαλλιεράτος xarisg.kavallieratos@yahoo.gr, Γ. Ρούσκας

georouskas@gmail.com, M.Βρανοπούλου nicmania1@gmail.com.