Σ. Ραπτόπουλου : 2222 μΧ, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου

         Σηκώθηκε από το κρεβάτι με εκείνον τον αυτοματισμό που τον διέκρινε ,σε όλες του τις πράξεις, τους τελευταίους μήνες – και τίναξε τα πορφυρά υφάσματα στο πλάϊ. Από τις τεράστιες τζαμαρίες έμπαινε το φως – και η εικόνα της Πόλης, που είχε ξυπνήσει .΄ Ένα πλήθος αεράκατων περνούσε μπροστά από τον νέο Θόλο, στο Πέραν – και λάμψεις εμφανίζονταν από την κατεύθυνση του Κοσμοδρόμιου, στα Ταταύλα. Αδιαφόρησε για τον υπολογιστή του και για τον πίνακα πολυμέσων –και κύτταξε το χειρόγραφο ημερολόγιο .΄ «02 Φεβρουαρίου 2222, Υπαπαντή Ιησού Χριστού, Ιορδάνου, Γαβριήλ νεομάρτυρος» - και παρακάτω, με την χρυσοκόκκινη γραφίδα του Βασιλικού Χαρτουλάριου .΄ «Ημερήσιο πρόγραμμα του θειοτάτου ημών βασιλέως, Κυρ – Μανουήλ Μαζακηνού .΄ Επιθεώρηση ανακτορικής φρουράς, ώρα 9η πρωϊνή. Επιθεώρηση επιτελείου Διαστημικής Υπηρεσίας, ώρα 1η μεσημβρινή…»

    Παρέκαμψε τις αναφορές σε δευτερεύουσες υποχρεώσεις (που, σήμερα, έβλεπε καθαρά πως δεν μπορούσε να τηρήσει) και είδε το γεγονός, στο οποίο οι εφημερίδες και τα Μ.Μ.Ε. ολόκληρου του ηλιακού συστήματος  αφιέρωναν, έναν χρόνο τώρα, την μισή τους ύλη .΄ Πώς θα ρυθμιζόταν οι τελευταίες του λεπτομέρειες ,΄ Πως ακριβώς θα άλλαζαν χέρια τα χαρτοφυλάκεια ,΄ Ποια ήταν τα μελλοντικά σχέδια του Μανουήλ – και ποια του νέου Προέδρου ,΄

      Ήταν εκεί, μία απλή μνεία σε ένα ημερολόγιο του ανάκτορου της Κωνσταντινούπολης - η τελευταία καταγραφή στην Ιστορία της Αυτοκρατορίας μετά από είκοσι, σχεδόν, αιώνες… Με τα ίδια, γνώριμα, στρωτά γράμματα του Χαρτουλάριου, που τα έβλεπε  εδώ και χρόνια  , να  του  υπενθυμίζουν  τις  καθημερινές υποχρεώσεις - μία μοναδική στιγμή στην ανθρώπινη Ιστορία έμπαινε στην ύλη των σχολικών βιβλίων και στο ημερολόγιο των μεγάλων στιγμών της ανθρωπότητας .΄

             «Ώρα 4η απογευματινή .΄ Παράδοση της αυτοκρατορικής εξουσίας στον εκλεγμένο πρόεδρο της Νέας Ρωμαίων Πολιτείας.
Εκφώνηση του λόγου του απερχομένου Αυτοκράτορος κυρ - Μανουήλ και προσφώνηση του νέου Προέδρου. Αντιφώνηση του αναλαμβάνοντος καθήκοντα Προέδρου, κου Αθανασίου Αντίπατρου.»

         Παρ’ότι προετοίμαζε τον εαυτό του έναν χρόνο τώρα για την στιγμή αυτή –και παρ΄ ΄ολο που  η βασιλεία του ολάκερη ,από την στιγμή που ανακηρύχθηκε Αυτοκράτωρ Ρωμαίων, ήταν μια συμφωνημένη πορεία προς την αλλαγή πολιτεύματος – ο Μανουήλ δεν μπόρεσε να μην αισθανθεί ένα τσίμπημα στην καρδιά και ένα πάγωμα στο μέτωπο. «Κάπως έτσι», σκέφθηκε, «θα είχε αισθανθεί ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος , όταν έφθασε δυό βήματα πριν την καταστροφή, πριν να γίνει εκείνος ο τελευταίος Αυτοκράτωρ Ρωμαίων… Αλλά αυτός στάθηκε τυχερός, έσωσε την Αυτοκρατορία έστω την τελευταία στιγμή – και οι διάδοχοί του την έφεραν σε νέα ακμή».

       Έρριξε μια ματιά στις σημειώσεις του λόγου του. Δεν έπρεπε να ξεχάσει να αναφερθεί στα σημαντικά ιστορικά γεγονότα από την αρχή μέχρι το τέλος .΄ Στην ίδρυση  της  Βασιλεύουσας,  στην  περίοδο  των  μεγάλων μηχανορραφιών και αιματηρών συνομωσιών για την αυτοκρατορική εξουσία, στην απόκρουση των Σλαύων, των Αράβων, των Οθωμανών… Στους επιτυχείς αγώνες που διεξήγαγε το γένος κατά  των  Ασιατικών  Αυτοκρατοριών  που συγκροτήθηκαν μέχρι το 1700 ,αλλά και αργότερα, κατά των αποικιοκρατικών κρατών που εμφανίσθηκαν στην Δύση. Στις κοινωνικές εξεγέρσεις, στην πρόοδο των Γραμμάτων, στην ανάπτυξη της Επιστήμης και της Τεχνολογίας , στην ανάπτυξη του Διαστημικού Προγράμματος και τον διαστημικό αποικισμό – στην πρόοδο ,τέλος, της Ιστορίας  και  των Πολιτικών Επιστημών, που έκαναν δυνατή την κοινωνική πρόοδο και την μεταβολή του απηρχαιωμένου συστήματος διακυβέρνησης –με μόνο υπόλειμμα, πια, το κενό γράμμα στο οποίο είχε καταλήξει  ο τίτλος του αξιώματός του…

   - «Τι περίεργη κατάληξη…» μονολόγησε. Ένα αξίωμα που έχει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, βουτηχθεί στο αίμα…»

          Και ήταν αυτός, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου.. Ντύθηκε, με κοφτές και γρήγορες κινήσεις, προβάροντας  τους χαιρετισμούς και τις γεμάτες χαμόγελα και αβρότητες προσφωνήσεις προς τον Πρόεδρο.

  Πρίν φύγει, έρριξε στον καθρέφτη μια τελευταία, προσεκτική ματιά στο κόψιμο του παντελονιού – για να δει αν είχε καλυφθεί καλά το περίστροφο με το οποίο θα αυτοκτονούσε λίγο μετά την τελετή, στα Μικρά Ανάκτορα.

     Ήταν ανόητο, ίσως, αλλά δεν άντεχε στην σκέψη ότι θα άφηνε δίχως το πορφυρό του αίματός του μία ιστορία είκοσι αιώνων, βουτηγμένων στην πορφύρα…

12 Φεβρουαρίου 2005