ΔΙΑΚΟΠΕΣ, ΟΧΙ ΑΦΑΣΙΑ

 

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 15.7.17

        Στις αρχές του 19^ου αιώνα, στα παράλια της Αδριατικής, σε μια περιοχή που κατέληξε  « φρικτή συνοικία ξενοδοχείων» - κατά πως έγραφε ο   Φερνάντ Μπρωντέλ – οι ποιητές  Μπάϊρον και  Σέλεϋ «μπορούσαν να ιππεύουν και να καλπάζουν μεθυσμένοι από το χώρο και τη μοναξιά, μέσα στον άνεμο και στη μυρωδιά της θάλασσας».... Στην τρίτη    δεκαετία του 20^ου αιώνα , στην παραλία  Ζουάν Λε Πεν της Γαλλίας,  ο Πικάσο και μια ολόκληρη αποικία καλλιτεχνών   ζούσαν  τα  δημιουργικά τους  όνειρα   – μέχρι που οι οικοπεδάδες της περιοχής ανέλαβαν την «αξιοποίηση» του χώρου....Στα Μάταλα της   Κρήτης της δεκαετίας του 60, οι «αναχωρητές»  της βιομηχανικής κοινωνίας  ζούσαν τον «ολικής αλέσεως» χαβαλέ τους μέσα σε φυσικά σπήλαια, μέχρι που  εξώσθηκαν  από την  «καθώς πρέπει» τουριστική ανάπτυξη....

      Η μεγάλη «ταξιδιωτική επανάσταση»    σκότωσε απαράμιλλες ομορφιές και υπαγόρευσε   αναρίθμητα μνημόσυνα. Η υπερσυγκέντρωση πληθυσμού και δραστηριοτήτων στην ελληνική  ακτογραμμή των 15.000  χιλιομέτρων περίπου, προκάλεσε έντονες αλλοιώσεις . Για  όσους αδυνατούσαν   να ζήσουν ως χαζοχαρούμενοι  καταναλωτές υπηρεσιών αναψυχής, οι αλλοιώσεις αυτές προκάλεσαν  μέγα άγχος λόγω της συνάντησης με παλιούς αγαπημένους χώρους :  Θα τους ξαναδούμε όπως ήταν κάποτε; Ή θα τους συναντήσουμε «γερασμένους» και «ανακαινισμένους» βάναυσα  – όπως  περίπου ο Κηλαηδόνης   συναντούσε  παλιές  φιλενάδες ;

     Ο Μπρωντέλ ικέτευε τη Βενετία  «να μην αλλάξει, να μην κινηθεί, να μείνει η Ωραία Κοιμωμένη του Δάσους» …Κι εμείς που βιώσαμε  μέσα από πικρές εμπειρίες την ανάγκη μιας οικοανάπτυξης , που διεκδικήσαμε όχι την ταρίχευση  του χώρου αναψυχής αλλά ούτε την έξαλλη  διάρρηξη της συνέχειάς του, προσφύγαμε πολλές φορές σε «πιλοτικά σκηνικά» όπως αυτό της αειφορικής Βενετίας : Για να αξιοποιήσουμε τη δύναμη του παραδείγματος , για να στηρίξουμε ένα  χώρο αναψυχής   «διαφορετικό»  και φαντασιογόνο  –  έδρα   πολλών ζωών στο  περιτύλιγμα της  δικής μας ζωής...

      Οι καλοκαιρινές διακοπές σημαίνουν χαλάρωση, όμως  δεν εξαλείφουν την ανάγκη του στοχασμού . Μοιάζουν με το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα, που  διαμορφώνουν ένα κοινό πνεύμα αγάπης και  αλτρουϊσμού,  που όμως δεν διαχέεται στο σύνολο του χρόνου μας,   αλλά παραμένει έγκλειστο σε ένα θύλακα  -  όπως το έθιμο της  ημερήσιας  γυναικοκρατίας  στη Βόρεια Ελλάδα αφήνει άθικτη την ανδροκρατία των   364 ημερών...Ακόμη οι καλοκαιρινές διακοπές, μέσα στις συνθήκες των ορατών  προσβολών της φύσης , κάνουν για λίγο πολλούς από εμάς οικολόγους -  ακόμη  και βαθυπράσινους!  Το θέμα όμως της διάρκειας και βαθύτητας αυτού του πνεύματος παραμένει  ....