Η ΜΕΓΑΛΟΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΠΕΤΑΛΙΩΝ

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 22.7.17

 Πολλοί  μιλάνε για  "αποκέντρωση"   του τουρισμού στο χρόνο  και στο χώρο, και δεν έχουν άδικο: Αν υποθέσουμε ότι ο τουρισμός έχει – πέρα από τις εισπρακτικές – και κάποιες παράπλευρες ωφέλειες στην κοινωνία,  προφανώς η χωροχρονική  «διάχυσή» του   βάζει στο παιχνίδι ευρύτερες δυνάμεις.  Όμως ο τουρισμός- και ιδιαίτερα ο αντισυμβατικός,  εναλλακτικός ή όπως αλλιώς πέστε τον, έχει μια εγγενή «φυγόκεντρη» τάση και βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση παρθένων προορισμών :  Πράγμα που σημαίνει  μια δυναμική «αποπλάνησης» και τελικά απομάγευσης των πάντων- εκτός αν υπάρξουν πολιτικές οριοθέτησης……

Από το βήμα αυτό έχω αναφερθεί στην Κάρπαθο, στον πειρατικό χώρο της Σαρία, στο πανηγύρι του Αγίου Ιωάννη Βρουκούντα – αυτά τα οιονεί αναστενάρια, χωρίς θράκα και αναστενάρηδες.. Έχω αναφερθεί  στον αγριότοπο Μαλέα, με  το απόκοσμο σκηνικό  που προσομοιώνει τη συνάντηση της θαλάσσιας απεραντοσύνης  με την  σκληρότητα της στεριάς,   υπογραμμίζοντας   το έπος της  μαχόμενης ανθρώπινης ύπαρξης. Και πρόσφατα μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω ένα άλλο πλαίσιο ζωής, «ιδιωτικοποιημένο» εν μέρει αλλά στο σύνολό του φαντασιογόνο….

Ήταν το μεγαλύτερο νησί από τα 9 ή 10 των Πεταλιών, κοντά στο Μαρμάρι της Εύβοιας, ερημικό σχεδόν,  αγριότοπος  διαφυγών  τη σύλληψη από τις διωκτικές , συμβατικές και αναπτυξιολάγνες δυνάμεις…Τα 18 τετρ.χιλιόμετρα της έκτασής του επί τα 45 χιλιόμετρα της ακτογραμμής επί τα λοφώδη ύψη των 300 μέτρων, συνθέτουν ένα μέγεθος   βαδίσιμο ,  έστω και  κάπου  προβληματικό. Το νησί έχει εγγράψει ιστορίες ρωμαϊκές, βυζαντινές, οθωμανικές, μέχρι την  περίοδο του Βασιλιά Γεωργίου του Α, στον οποίο αποδίδεται  ο καρόδρομος ή μουλαρόδρομος της Βόρειας περιοχής. Τα ίχνη παλαιών γεωργικών εκμεταλλεύσεων, τα αλώνια, οι ελιές,  τα πετρόχτιστα μαντριά, το παντοδύναμο θυμάρι που ψεκάζει με  αιθέρια έλαια διερχόμενους  πεζοπόρους, τα ίχνη λατόμευσης, το δυνατό και πλειοψηφικό γαλάζιο, οι κυπαρισόκεδροι που συμβιώνουν με δυνατές πινελιές πεύκου,  η σκέψη της διαπασών του ανέμου καλοκαίρι-χειμώνα, οι 360 μοίρες απολαυστικού  τοπίου , ο στοχασμός για την ατομικιστική προβληματική παλιότερων εποχών – με κορυφαίο τον Ροβινσώνα Κρούσο του Δανιήλ Δεφόου – όλα αυτά συγκροτούν  μια «σχισμή στο χρόνο»,  με όρους επιστημονικής φαντασίας.

Η τουρισμός δεν μπορεί να είναι ελιτισμός -   πρέπει να  διευκολύνει την πρόσβαση σε περιοχές ολιγάνθρωπες και μάλιστα σε χρόνους ασυνήθιστους:  Σύμφωνοι, αλλά τι γίνεται  με όσα  ενδιαιτήματα του ονείρου και του στοχασμού συν-επεξεργάζονται   μιαν  άλλη εικόνα της χώρας;  Μήπως αυτές οι   περιοχές ανα-ψυχής(=ανανέωση της ψυχής) πρέπει να υπαγορεύσουν και μια διαφοροποιημένη  χωροταξία;