Αιολικά "ήθη"

Του Σάκη Μπινιάρη *

  

Με αφορμή τα γυρίσματα του ντοκυμαντέρ «Ο ασκός του Αιόλου» που καλύπτει το θέμα των αιολικών πάρκων ανά την Ελλάδα,  επισκεφτήκαμε τα Αντιά, το χωριό που ακούει και βλέπει ανεμογεννήτριες σε απόσταση αναπνοής. Εκεί συναντήσαμε το μπαρμπα-  Δημήτρη  που μας εξιστόρησε πώς οι ντόπιοι έμπλεξαν με τις εταιρείες των αιολικών πάρκων. Τριάντα άνθρωποι έχουν απομείνει πια στα Αντιά και οι περισσότεροι είδαν την ενοικίαση της γης τους στις εταιρείες σαν ευκαιρία να ενισχύσουν την φτωχική σύνταξή τους. Στην αρχή υπέγραψαν ένα προσύμφωνο και πήραν τα πρώτα χρήματα για ένα χρόνο. Την επόμενη χρονιά όχι μόνο δεν πληρώθηκαν αλλά τους ήρθε κατηγορητήριο από το Δασαρχείο για παράνομη ενοικίαση δημόσιας γης. Τα κτήματα που καλλιεργούσαν από πάππου προς πάππου και τα θεωρούσαν δικά τους ξαφνικά ονομάστηκαν δημόσια! Αναφέραμε στον μπαρμπα- Δημήτρη ότι αν τίτλοι ιδιοκτησίας που έχουν στο χωριό δεν είναι αναγνωρισμένοι από το κράτος, τότε η γη χαρακτηρίζεται δημόσια δασική με απόφαση του Δασαρχείου και το Δημόσιο την παραχωρεί στις εταιρείες (νόμος Μπιρμπίλη).  

Θέατρο : Η «Ιστορία Δύο Πόλεων», του Ντίκενς

Το κλασικό αριστούργηµα του Τσαρλς Ντίκενς παρουσιάζεται  για πρώτη φορά στην Ελλάδα διασκευασµένο για θεατρική σκηνή, σε διασκευή/σκηνοθεσία του Μάκη Κατσούλη. 

  

 Tο σωτήριο έτος 1775,  Λονδίνο και  Παρίσι βρίσκονταν στις αντίθετες άκρες του φάσµατος: Το Λονδίνο ευηµερούσε, ήταν  καταφύγιο για πολλούς. Στο Παρίσι η πείνα και η φτώχεια ήταν παντού, στα σπίτια, στους δρόµους ,  στα πρόσωπα όλων των ανθρώπων. Η καταπίεση και η τροµοκρατία που ασκούσε η Αριστοκρατία, είχε λυγίσει το λαό.   Ένα από τα θύµατά της και ο Αλεξάντερ Μανέτ, κάποτε περίφηµος γιατρός αλλά µετά από τον άδικο και µυστήριο εγκλεισµό του στη Βαστίλλη,  έχει αποµείνει  σκιά του εαυτού του. Αφού “επιστρέφει” στη ζωή είκοσι χρόνια αργότερα, ξανασυναντιέται µε την κόρη του, η οποία βρίσκεται ανάµεσα σε δύο φαινοµενικά αντίθετους άντρες: Ο ένας χωρίς σκοπό και αιτία στη ζωή, µια χαµένη υπόθεση, ενώ ο άλλος αξιοπρεπής και τίµιος, αλλά µε παρελθόν που κανείς  δε γνωρίζει.   Σύντοµα όλοι τους θα βρεθούν εγκλωβισµένοι σε µια υπόθεση που  ξεπερνά την ίδια  τους  την ύπαρξη,  θα  γίνουν τα θύµατα της  εποχής τους  και θα ανακαλύψουν ότι οι µοίρες τους ήταν από καιρό ενωµένες …   Μια ιστορία για τον έρωτα, την αξιοπρέπεια, την αδικία και την κοινωνική διάκριση. Με φόντο τη µεγαλύτερη επανάσταση που έγινε ποτέ και άλλαξε για πάντα την ιστορία.  

Θα χάσετε, αν δε διαβάσετε αυτή την ιστορία περί γαϊδάρων….

Αυτή η ιστορία με προέλευση τα ΑΓΡΟΝΕΑ (Δημήτρης Μιχαηλίδης) σε κάνει να λες "και γ@μώ τις ιστορίες!¨ Μην την προσπεράσετε !

Η ιστορία : «Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε...όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 € και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 € για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 € για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι … 500 €!! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 € το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 € την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Η Ελληνική Εταιρεία και το Πρόγραμμα «Μονοπάτια Πολιτισμού»

 

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Περιβάλλοντος & Πολιτισμού θέλοντας να δώσει νέα ζωή σε μονοπάτια φυσικού κάλλους και ιστορικής σημασίας, διαμόρφωσε από το 2010 το πρόγραμμα «Μονοπάτια Πολιτισμού».

Πρόκειται για ένα πρόγραμμα επιλογής, μελετημένης σηματοδότησης και επικοινωνίας ενός πλέγματος μονοπατιών σε περιοχές της χώρας που παρουσιάζουν ξεχωριστό περιβαλλοντικό ή πολιτιστικό ενδιαφέρον, που πραγματοποιείται πάντα σε συνεργασία με την τοπική κοινωνία: τον Δήμο κάθε περιοχής, τους Πολιτιστικούς Φορείς, τα σχολεία και τους τοπικούς παραγωγούς. Για τη μελέτη και την υλοποίηση του προγράμματος συνεργάζονται φυσιολάτρες και επιστήμονες από διαφορετικούς τομείς, όπως: γεωγράφοι, γεωλόγοι, λαογράφοι, ιστορικοί, εκπαιδευτικοί, γεωπόνοι αλλά και θεσμικοί παράγοντες, καθώς και εκπρόσωποι του τουριστικού και γενικότερα του επιχειρηματικού τομέα. Ενώνουν τις γνώσεις τους για την ανάδειξη τοπίων με ιδιαίτερη περιβαλλοντική, ιστορική και πολιτισμική σημασία, στοχεύοντας στην επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου, στη δημιουργία θέσεων εργασίας, στη βελτίωση της υγείας των ίδιων των κατοίκων της περιοχής και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής.

Η ονομασία του προγράμματος «Μονοπάτια Πολιτισμού», προσδιορίζει και το  χαρακτηριστικό του στοιχείο: το περιβάλλον και ο πολιτισμός αντιμετωπίζονται ως ενιαίο σύνολο.

Το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε πρόσφατα στον Μαραθώνα, την Πάτμο και τη Σίκινο, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη στην Αίγινα, τη Σίφνο, τη Σαντορίνη, την Ορεινή Κορινθία-Ψάρι, την Επίδαυρο και τις Μικρές Κυκλάδες (Δονούσα, Σχοινούσα, Ηρακλειά και Κουφονήσι). Ακολουθεί η Σαμοθράκη με την ευκαιρία της αποκατάστασης της Απτέρου Νίκης.

Εν όψει, η ωραιότερη (ίσως) φωτογραφία (Σίκινος) από αυτές που δημοσιεύθηκαν στον παρόντα ιστότοπο. Είναι της Ελληνικής Εταιρείας

Πληροφορίες: κ. Κ. Στεμπίλη, Συμβούλιο Επικοινωνίας της ΕΛΛΕΤ: τηλ: 210 – 32 25 245 (εσωτ. 2) και sepi@ellinikietairia.gr

Μάρσαλ, Τσερνομπύλ, Φουκουσίμα

Τώρα που έχουμε την επέτειο των 28 χρόνων από το Τσερνομπύλ, με φρέσκια τη δήλωση των πυρηνικών παραγόντων για το συμβάν στην Φουκουσίμα της Ιαπωνίας (ουδεμία επίπτωση, είπαν !) μπορούμε να θυμηθούμε δυο ακόμη πράγματα : Πρώτον, ότι η μνημονιακή Ελλάδα δεν ήθελε «με καμιά κυβέρνηση» να στενοχωρήσει τις ΗΠΑ, οπότε και έδωσε ένα ξενέρωτο «παρών» σε πρόσφατη  Γ.Σ του ΟΗΕ, όπου είχε τεθεί  ψήφισμα για την πλήρη απαγόρευση των πυρηνικών όπλων. Δεύτερον, ότι τα νησιά Μάρσαλ, μεταξύ των οποίων και το πάλαι ποτέ περιβόητο Μπικίνι , που έδωσε το όνομά του στο πλέον τολμηρό – μέχρι την επινόηση της τάϊγκα – γυναικείο μαγιό, προσέφυγαν  στις 25.4.14  στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης εναντίον των ΗΠΑ και άλλων 8 πυρηνικών δυνάμεων, για παραβίαση των Συνθηκών του 1968 κατά της διάδοσης των πυρηνικών όπλων.

Το ωραίο είναι ότι οι κάτοικοι δεν ζητούν αποζημίωση αλλά  εγκαλούν  τα  πυρηνικά κράτη για το ότι «αντί να προχωρούν σε πυρηνικό αφοπλισμό όπως έχουν υποχρέωση, προχωρούν αντίθετα στον εκσυγχρονισμό των οπλοστασίων τους».

Τα νησιά  Μάρσαλ με τις 31 ατόλες και το λιλιπούτειο κρατίδιό τους στα βάθη του Ειρηνικού Ωκεανού,  έγιναν πεδίο  πυρηνικών δοκιμών στην ατμόσφαιρα στην περίοδο 1946-1958. Μερικά χρόνια αργότερα, η Γαλλία έγινε η  τελευταία χώρα που κατάργησε τις πυρηνικές δοκιμές στην ατμόσφαιρα , κάτω από την κατακραυγή της διεθνούς  κοινής γνώμης :  Η οποία μόλις μάθαινε εκείνα τα χρόνια για τη δραστικότητα  ενός  (μόνο) ραδιενεργού στοιχείου όπως το Στρόντιο, που περνούσε στο γάλα των ζώων και από εκεί στους ανθρώπινους σκελετούς….

Τα Αρχεία του Μοντέρνου * εκθέτουν : «Ηθογραφία και εξιδανίκευση»

   Η ελληνική ζωγραφική, από τα μέσα του 19^ου αιώνα αναπτύχθηκε, σε μεγάλο βαθμό, ως ηθογραφία. Η απεικόνιση νοσταλγικών στιγμών της αγροτικής και προ-αστικής εποχής υπήρξε ένα σταθερό θεματικό μοτίβο για τους Έλληνες ζωγράφους. Όσο αναπτυσσόταν στη χώρα μας η αστική τάξη, τόσο αυξανόταν η ζήτηση έργων της ελληνικής ηθογραφίας. άλλωστε για πολλές δεκαετίες οι προτιμήσεις του κοινού εστιάζονταν  σ’ αυτήν. Η ηθογραφία δεν είναι ρεαλισμός. Αντίθετα, οφείλουμε να διακρίνουμε σχεδόν απόλυτα τα δύο αυτά ρεύματα. Το ηθογραφικό τοπίο περιγράφει εξιδανικευμένες στιγμές της υπαίθρου, χωρίς διάθεση κριτικής. Η αχλή της ιδεολογίας σκεπάζει τα πάντα έτσι ώστε ευκολότερα να αποκτήσουν τον αιώνιο και «διαχρονικό» χαρακτήρα τους.

Η παρούσα έκθεση αποτελεί ένα σχόλιο πάνω στις σταθερές της ελληνικής ηθογραφίας,  αντιπαραβάλλοντάς την με τη γενιά του τριάντα. Προφανώς αυτή η γενιά δεν κάνει ηθογραφία, 

[Εν όψει, δημιουργία του Ε.Δούκα]

Στο Ιράκ νόμιμος ο παιδικός γάμος…

Και όμως …Υπάρχουν  ακόμη και αγωνιστές εναντίον της δουλείας [antislavery activists] (!), σε ένα κόσμο που καυχάται ότι έχει εμπεδώσει δια της επαναλήψεως έναν καθώς πρέπει καπιταλισμό…

Είναι αυτοί που οργάνωσαν  πρόσφατα την αποστολή μισού εκατομμυρίου  ηλεκτρονικών  μηνυμάτων προς την Ιρακινή Βουλή, ζητώντας της  να απορρίψει  νομοθετική πρόταση που νομιμοποιεί το γάμο κοριτσιών ακόμη και 9 ετών ! Με τη ρύθμιση αυτή τα νέα κορίτσια  με βάση τη πατρική συγκατάθεση – που συνήθως υποκρύπτει αθέμιτη συναλλαγή -  περιέρχονται σε μια κατάσταση οικιακής σκλαβιάς και εξαρτώνται απόλυτα από τη βούληση  του «γαμπρού»…

Για να αποτραπεί αυτή η άθλια πρακτική εκμετάλλευσης ατόμων που δεν έχουν την ωριμότητα  να συνάψουν «συμβάσεις» οποιουδήποτε  είδους, ζητείται επειγόντως η κινητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης και η συλλογή άλλου μισού εκατομμυρίου υπογραφών…

Κάντε κλικ για συμμετοχή στη καμπάνια Click to help stop Forced Child Marriage from being legalised in Iraq.

Hμερίδα για την προστασία της Υδραίϊκης Αρχιτεκτονικής

Μια πολύ σημαντική ημερίδα στη σειρά  «Προστασία Παραδοσιακών Οικισμών & Σύγχρονος Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός» διοργανώνει η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Περιβάλλοντος & Πολιτισμού και το Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς  το Σάββατο 26 Απριλίου 2014 στην Ύδρα, στο ξενοδοχείο Bratsera.

Κορυφαίοι ειδικοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό – οι Κωνσταντίνος Μιχαηλίδης, Ομότ. Καθηγ., School of Architecture, Washington University, St. Louis, Ελένη Μαΐστρου, Αρχιτέκτων, Καθηγήτρια Ε.Μ.Π., Ιωσήφ Ευφραιμίδης, Αρχιτέκτων, Βασίλης Γκανιάτσας, Αρχιτέκτων, Καθηγητής Ε.Μ.Π., Λύκειο Ύδρας και Παναγιώτης Τέτσης, Ακαδημαϊκός και εικαστικός – συμμετέχουν στην ημερίδα με στόχο τον γόνιμο διάλογο για την προστασία των παραδοσιακών οικισμών στο πλαίσιο των σημερινών αναπτυξιακών προκλήσεων.

Η ημερίδα απευθύνεται: α/ στο ευρύ κοινό, β/ σε αρχιτέκτονες και πολιτικούς μηχανικούς, καθώς και σε όσους ασχολούνται με έργα στερέωσης και αποκατάστασης παραδοσιακών κτηρίων, και γ/ σε εκπροσώπους αρμοδίων φορέων της πολιτείας, με στόχο την διερεύνηση τόσο των προβλημάτων, όσο και των τρόπων προστασίας τoυ παραδοσιακού οικισμού της Ύδρας.

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ

Από το  Δίκτυο Περιβαλλοντικής και Πολιτιστικής προστασίας της Λακωνίας

Η ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων αποτελεί στόχο μεγάλων πολυεθνικών εταιριών που δρουν σε παγκόσμιο επίπεδο, εδώ και πολλά χρόνια.

Ένας από τους όρους της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την ελάφρυνση του χρέους των «υπερχρεωμένων χωρών» είναι η ιδιωτικοποίηση των κρατικών εταιρειών που διαχειρίζονται τις πηγές και τα δίκτυα ύδρευσης στις μεγάλες πόλεις (έχει ήδη γίνει στην Βολιβία και στην Αργεντινή).

Στην Ελλάδα έχουμε δεσμευθεί για πώληση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ από την υπογραφή του πρώτου κιόλας μνημονίου και παρότι εδώ δεν έχει υπάρξει προηγούμενο, η διεθνής εμπειρία έχει καταδείξει ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού έχει ως σύνηθες αποτέλεσμα την αλματώδη αύξηση των τιμών και σε ορισμένες περιπτώσεις την υποβάθμιση της ποιότητας του. Έτσι η τάση στην Ευρώπη είναι η ανάκτηση των εταιριών ύδρευσης από τους διάφορους δήμους. Δεν είναι τυχαίο που οι δήμοι στο Παρίσι και στο Βερολίνο έχοντας βιώσει τις αρνητικές συνέπειες της ιδιωτικοποίησης και την αθέτηση των υποσχέσεων των ιδιωτικών παρόχων -που οδήγησαν σε ελλιπή συντήρηση των δικτύων, υπερβολικές τιμές και υποβάθμιση της ποιότητας των υπηρεσιών- επαναδημοτικοποίησαν τελικά τις υπηρεσίες ύδρευσης των πόλεων τους, αφού φυσικά πρώτα πλήρωσαν τους «φουσκωμένους» λογαριασμούς και το κόστος «σπασίματος» των συμβολαίων.

 Eν όψει, τεχνητή λίμνη από τα νερά του ποταμού  Αλιάκμονα

ΑΛΙΕΥΣΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΩΝ

Kυρία Δημητρίου, σε αυτή τη συναυλία τα τραγούδια που είπατε ήταν ανέκδοτα;

Κάθε άλλο, ήταν πολύ  σοβαρά…

Άντζελα Δημητρίου

Κατά τη διάρκεια ανωμάλου δρόμου γυναικών :

«Και οι ανώμαλες μπαίνουν πλέον στα τελευταία 100 μέτρα»

Σχολιαστής στίβου

Οκτώ στους δέκα Έλληνες πιστεύουν ότι τα μοντέλα είναι χαζά. Τους υπόλοιπους τρεις  όμως που μας θεωρούν έξυπνες  δεν τους πιστεύουν

Βίκυ Κουλιανού

Εδώ στο γήπεδο Χαριλάου βρέχει, Έξω δεν ξέρω τι κάνει

Σχολιαστής  του καναλιού MEGA

To πρωτοφανές αυτό γεγονός, συμβαίνει για δεύτερη φορά

Νίκος Χατζηνικολάου

Το θύμα είχε κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις σε όλο το σώμα

Δημοσιογράφος του ΑΛΦΑ

Δόξα τω θεώ, είμαι άθεη

Άννα Φόνσου

Έχουμε μαζί μας τον Σπύρο Γιαννάκη, 16 ετών, μαθητή 3^ου Λυκείου και αθλητή του σωματείου «Πύρρος»……Λοιπόν Σπύρο, πες μας πως σε λένε, πόσο χρονών είσαι, σε ποιο σχολείο πηγαίνεις και με ποιο σωματείο αγωνίζεσαι

Κώστας Μπανιάς, ΑΡΤΑ ΤV

Σε τηλεοπτικό παράθυρο :

-         Έπρεπε να ντρέπεσαι γι αυτά που λες !

-         Ντρέψου εσύ ρε !

Μάκης Ψωμιάδης

ΥΓ. Ευχαριστούμε το Σωτήρη Μαράκη για την κολεξιόν..

” Γιατί η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου είναι επιζήμια. “

Του Αριστείδη Γ. Ρωμανού

Σχετικά

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2014/03/blog-post_21.html

http://oikologein.blogspot.gr/2013/04/h.html

 
Ορισμένοι απορούν γιατί ασκείται αρνητική κριτική στην πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου: ποιος δεν θέλει να κάθεται σε σκιερά υπόστεγα, μέσα σε πράσινο, χωρίς κυκλοφορία αυτοκινήτων παρά μόνον ποδηλάτων και τραμ, να πίνει τον καφέ του θαυμάζοντας τη Νεοκλασική Τριλογία και χαζεύοντας τους λοιπούς αργόσχολους πολίτες-τουρίστες στα γειτονικά τραπέζια; Με τέτοιες εικόνες άλλωστε -σε 3-D- μας βομβαρδίζει επί τόσα έτη ο ειδησεογραφικός οργασμός των ΜΜΕ; Είναι σαν να ρωτάς σε δημοσκόπηση: σας αρέσει η βολή και η καλοπέραση; Τι απαντήσεις φαντάζεται κανείς ότι θα λάβει;

Γι’ αυτόν το λόγο οι περισσότεροι πολίτες αντιμετωπίζουν την κριτική της πεζοδρόμησης με καχυποψία, ενώ μερικοί τη θεωρούν αδικαιολόγητη. Μπείτε όμως στον κόπο να διαβάσετε το παρακάτω σχόλιο, να προβληματιστείτε, και τότε είναι πιθανό να συμφωνήσετε πως το έργο αυτό είναι περιττό και εν δυνάμει βλαβερό για ολόκληρο το κέντρο της πόλης.

Εμπρός μας έχουμε ένα τυπικό πρόβλημα ιεράρχησης προτεραιοτήτων μεταξύ ανταγωνιστικών (ως προς την εξασφάλιση δημοσίων πόρων) έργων.  Μια συγκεκριμένη παρέμβαση αναζωογόνησης  του δημόσιου χώρου, όπως κάθε πολεοδομική παρέμβαση, δεν είναι πολιτικά ουδέτερη: άλλα κοινωνικά στρώματα ή ομάδες ευνοεί, άλλα αφήνει αδιάφορα  και άλλα ενδεχομένως ζημιώνει. Με δεδομένο ότι οι διαθέσιμοι δημοσιονομικοί πόροι είναι πάντα περιορισμένοι (ιδιαίτερα τώρα), κάθε έργο που αποφασίζεται  κατά προτεραιότητα, στερεί –ή πάντως καθυστερεί– από κάποια ομάδα (κοινωνική, γεωγραφική ή συμφερόντων) την ωφέλεια από κάποιο άλλο έργο, που ματαιώνεται.

Εκ φιλάθλων τα βέλη…

Στη ζωή λένε «εξ οικείων τα βέλη»,  συνήθως για να δηλώσουν   σκληρούς και απρόσμενους τραυματισμούς εκ των ένδον...

Οι φίλαθλοι που θέλουν να μποϋκοτάρουν το επικείμενο  ποδοσφαιρικό υπερθέαμα στη Βραζιλία,  παρά το ότι  το γουστάρουν σφόδρα, πρέπει να πατάνε για τα καλά στη ζωή. Πρέπει να σκέπτονται και άλλα πράγματα, πέραν των γηπεδικών. 

Δηλαδή  να μην  έχουν τα μυαλά στα κάγκελα, αλλά εκεί που πρέπει να είναι…