Ημέρες ορειβασίας

Ημέρες ορειβασίας

Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Προειδοποίηση από το ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ


Έπειτα από το Ναυάγιο του «Αγία Ζώνη» τον περασμένο Σεπτέμβριο, κανείς δεν μπορεί πλέον να ισχυριστεί ότι δεν γνωρίζει τις αδυναμίες και τις τρομακτικές ελλείψεις του μηχανισμού αντιμετώπισης. Ένα μικρό ναυάγιο που θα έπρεπε να ήταν απόλυτα διαχειρίσιμο, με μία αμελητέα ποσότητα επεξεργασμένου («ελαφρού») πετρελαίου, το οποίο έγινε σε συνθήκες άπνοιας, μόλις 2,5 μίλια από την πόρτα του Υπουργείου Ναυτιλίας & Νησιωτικής Πολιτικής, προκάλεσε το χάος στις ακτές της Αττικής, αλλά και ένα τεράστιο κόστος για την πολιτεία το ύψος του οποίου ακόμα δεν είναι ακόμα γνωστό.
Πρέπει βέβαια να αναγνωριστεί η μεγάλη προσπάθεια που έγινε για τον καθαρισμό των ακτών, έχοντας καλά αποτελέσματα στην απομάκρυνση των ορατών ρύπων, καθώς και τη γρήγορη ανέλκυση του ναυαγίου - κάτι που έγινε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά η έλλειψη αποτελεσματικού μηχανισμού πρόβλεψης, πρόληψης και αντιμετώπισης θαλάσσιων ατυχημάτων που να λειτουργεί στην πράξη και όχι μόνο στα χαρτιά, παραμένει μία χρόνια έλλειψη του κρατικού μηχανισμού.



prestige
Ο κίνδυνος για ένα ατύχημα στο Αιγαίο, αντίστοιχο αυτού του πετρελαιοφόρου Prestige, είναι καθημερινός
Η διεθνής εμπειρία είναι συγκεκριμένη και οι μηχανισμοί πρόληψης και αντιμετώπισης θαλάσσιων ατυχημάτων εφαρμόζονται επί πολλές δεκαετίες σε πολλές περιοχές του κόσμου, με κόστος πολύ μικρότερο από αυτό που θα είχε ένα και μόνο μεγάλο ατύχημα. Στο Αιγαίο πρέπει να εφαρμοστεί ένας ολοκληρωμένος μηχανισμός που θα απαρτίζεται από ζώνες διαχωρισμού θαλάσσιας κυκλοφορίας (traffic separation), σύστημα ελέγχου και παρακολούθησης διερχόμενων πλοίων (traffic control), δίκτυο ρυμουλκών και σταθμών αντιμετώπισης της ρύπανσης, καθορισμός λιμένων καταφυγής (δηλ. ασφαλών σημείων όπου θα μπορούν να ρυμουλκούνται τα πλοία και να υπάρξει διαχείριση της κατάστασης) κ.α.

Δημήτρη Ιατρόπουλου : Εκκληση στους συνελληνες


                                  


Σας παρακαλώ, τραβήξτε την κουρτίνα. Ανοίξτε τα παραθυρόφυλλα της Ιστορίας μας, να περάσει μέσα ο ήλιος. Σπάστε τις αμπάρες, κόψτε τα σκοινιά, διαρρήξτε τις μπουκαπόρτες, τινάξτε τα παλιά σκεπάσματα, φωνάξτε επιτέλους την αλήθεια, έρχονται χρόνια βαριά, έρχονται χρόνια κατακόκκινα, όχι από σημαίες και τοματοχυμούς, αλλά από αίμα.



Σας παρακαλώ, ξυπνήστε, δεν πάει άλλο, φτάνει πια, ο δρόμος τελειώνει, η πατρίδα τελειώνει, το όνειρο τελειώνει, όλα πάνε προς το τέλος, το χιόνι βρωμίστηκε από τα πατήματά τους, ο αέρας μολύνθηκε απ’ την ανάσα τους, τα λόγια γίνονται σφικτήρες και πνίγουν το μυαλό, οι σκέψεις ταξιδεύουν σαν τραυματισμένες καρακάξες σ ένα άδειο τοπίο…



Σας παρακαλώ, κρατήστε όρθιες τις ιδέες, μην παραδίδεστε στις εικόνες, σταθείτε απέναντι από το ύποπτο ρεύμα, μην αφήνετε να περπατήσει στο σώμα σας το τρεμούλιασμα του πανικού, μην αποχωρείτε, μην φεύγετε, μην αραιώνετε τις γραμμές, πρέπει να είμαστε όλοι εδώ, πρέπει να γίνουμε όλοι μαζί Κάτι Μεγάλο, πρέπει και πρέπει και πρέπει…





Σας παρακαλώ, μην ξεγελάτε το θυμό σας με υποψίες συμβιβασμού, μην ανατρέπετε την αγανάκτηση σας, μην προδίδετε το πρώτο βήμα της άνοιξης, μην διστάζετε, κρατηθείτε όρθιοι, το κύμα θα περάσει, η μπόρα θα καταντήσει ψιλοβρόχι αν εμείς περάσουμε από μέσα της μ’ ένα λοστό στο βλέμμα κι ένα σκληρό χαμόγελο στο ξεραμένο στόμα μας…



Σας παρακαλώ, δεν έχετε το δικαίωμα να σταματήσετε να σκέφτεστε! Μας κοιτάζουν από το συμπαντικό θεωρείο τους οι Αγέννητοι Έλληνες!  Ζητάνε μια καθαρή χώρα να γεννηθούν κι ένα ζωντανό τοπίο να μεγαλώσουν. Ζητάνε μια σπίθα αγάπης να φωτίσει τον καινούργιο δρόμο τους. Αλλιώς, αν δεν τους πείσουμε, δεν θα κατεβούν, θα ορφανέψει ο τόπος μας, θα αρχίσει να σβήνεται από το χάρτη του κόσμου, μην το επιτρέψετε αυτό…



Σας παρακαλώ, δεν έχω άλλη δύναμη να φωνάξω, τόσα χρόνια, σέρνω κι εγώ την ταπεινή μου φωνή σ όλους τους τόνους, δεν έχω άλλες κοφτερές λέξεις να τινάξω στον άνεμο, να σας βρουν κατακούτελα, είμαι κι εγώ ένας από σας, φταίω για πάρα πολλά, όμως το παιδί που διανυκτερεύει μέσα μου, δεν θα γιορτάσει πια, κανείς δεν του κάνει ένα δώρο, το ίδιο κι εσείς νιώθετε το ξέρω, το βλέπετε, αρνούμαι ακόμα και να παίξω με τις λέξεις μου.Δεν μου φτάνουν πλέον τα ποιήματα, τα λόγια μας βαρύνανε σαν τις ψυχές μας, όχι, μην αφήσουμε να κλείσει η πόρτα…



Σας παρακαλώ, μην αφήσουμε να μπει ο δικός μας θάνατος ανάμεσά μας, δικάστε τους μέσα σας πρώτα, εις θάνατον, εις θάνατον, εις θάνατον, όλοι τους, όλοι όσοι μας πούλησαν, μας πρόδωσαν, μας ξευτέλισαν, μας γονάτισαν, μας απέσυραν στις γωνιές της αγωνίας, εις θάνατον σας παρακαλώ, όλοι τους λοιπόν…



Σας παρακαλώ, δεν έχω πρόσκληση, δεν έχω πρόκληση, δεν χτυπάω κανένα κουδούνι, κανένα καμπανάκι, οι καμπάνες σιγούν σ’ όλη τη χώρα, οι ποιητές μου βουρκώνουν από τα βάθη της ιστορίας μας, οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μας, μας τραβάνε το αυτί αυστηρά, δεν μπορεί να μην το βλέπετε, δεν μπορεί να πέσατε όλες κι όλοι, Αδελφές κι Αδελφοί μου, σε μαύρη νάρκη, σε ύπουλο ύπνο, σε βαριά αφασία, δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν να πηγαίνετε αμίλητοι με σκυφτό το κεφάλι προς το τέλος του δρόμου…



Σας παρακαλώ, μέσα σας τουλάχιστον, κρεμάστε τους, τουφεκίστε τους, κόψτε τους τις γλώσσες, πετάξτε τα κεφάλια τους στο βάραθρο, διαλύστε τα ίχνη τους στον καραβοριά…



Σας παρακαλώ, δεν έχουμε τίποτε να σώσουμε πια, παρά μόνο Εμάς. Κι αυτό είναι πάρα πολύ…



Σας παρακαλώ, ακούστε με, σας μιλά ο τελευταίος των τελευταίων ανάμεσά σας, με λόγια απλά, δίχως στολίδια, όμως η βαριά ευθύνη μας, ας βγει στον ελεύθερο αγέρα. Ο αγέρας αυτός είναι δικός μας, ακόμη… Ανεβείτε μέσα του και πετάξτε ψηλά, πιο ψηλά κι απ’ το φόβο, πιο ψηλά κι από το θάνατο…



Σας παρακαλώ, ακούστε με..


Θέλουν 100 εκατομμύρια τουρίστες…


Του Γιάννη Σχίζα
Αυγή 29.12.2017

Στη Γαλλία, οι τουρίστες ξεπέρασαν τον παραδοσιακό αριθμό  των  89 εκατομμυρίων και οδεύουν προς το νούμερο των 100 εκατομμυρίων – όπως αναγγέλλει η κυβέρνηση για το έτος 2020…Ο αριθμός είναι συγκλονιστικός, εάν συγκριθεί με  δεδομένα  παρελθουσών εποχών : Ιδιαίτερα με αυτό της δεκαετίας του 80, όταν το σύνολο των ξένων επισκεπτών προς τη  Μεσόγειο  μόλις έφτανε  τον αριθμό των 100 εκατομμυρίων…

Ο παλιός τουρισμός εμπεριείχε ικανή δόση περιηγητισμού και μεγάλο αριθμό ανθρώπων της περιπέτειας.  Τώρα φαίνεται ότι τα ποσοστά αυτά έχουν τροποποιηθεί, οι «συνετοί οικογενειάρχες» παίζουν τον ρόλο τους αν και οι οπαδοί του «εξτρέμ τουρισμού» δεν απουσιάζουν από την γοητευτική επίδειξη  προσόντων . Το πνεύμα αυτό της συναρπαστικής  συνάντησης με τον κίνδυνο θα εκφράσει- προκειμένου για τα επικίνδυνα ορεινά σπορ- ο Denis Bertrand,ο  οποίος και θα σκιαγραφήσει  τον  Βert Lenar *,μια «αδελφή ψυχή» της  ορειβασίας :  «Ονειρεύεται επικίνδυνα σχέδια. Το πρόβλημα είναι  ότι  6 μήνες αργότερα τα πραγματοποιεί… Πετάει με ελικόπτερο. Πηδάει με αλεξίπτωτο. Παίρνει θέση και κατεβαίνει με snowboard. Ξανακατεβαίνει στον αέρα. Κάθε εργαλείο είναι ένα άγνωστο αλλά  ελκυστικό  αντικείμενο… Τα εξαρτήματά του ανήκουν στην τελευταία υψηλή τεχνολογία. Το βουνό δεν είναι παρά μια πρόφαση για περιπέτεια».

Tζιανρίκο Καροφίλιο : Ειλικρινά





 




ΧΤΕΣ ΒΡΑΔΥ εἶ­δα ἕ­να ὄ­νει­ρο. Ἀ­πὸ μό­νη της δὲν εἶ­ναι καὶ κα­μιὰ ση­μαν­τι­κὴ εἴ­δη­ση: σύμ­φω­να μὲ ὅ­σα μᾶς λέ­νε οἱ εἰ­δι­κοὶ ὅ­λοι ὀ­νει­ρεύ­ον­ται, κά­θε νύ­χτα. Μὰ δὲν θυ­μοῦν­ται ὅ­λοι τὶς νυ­χτε­ρι­νές τους ἐμ­πει­ρί­ες, κι ἐ­γὼ εἶ­μαι, ἀ­κρι­βῶς, ἀ­πὸ κεί­νους ποὺ δὲν τὶς θυ­μοῦν­ται. Τὸ ὄ­νει­ρο τῆς προ­η­γού­με­νης νύ­χτας, ὡ­στό­σο, τὸ θυ­μᾶ­μαι κα­λά. Τό­σο κα­λὰ ποὺ σχε­δόν μοῦ φαί­νε­ται ὅ­τι τὸ μπερ­δεύ­ω μὲ τὴ μνή­μη ἑ­νὸς γε­γο­νό­τος ποὺ ἔ­χει συμ­βεῖ πραγ­μα­τι­κά.
       Βρι­σκό­μουν σὲ μιὰ μι­κρὴ πό­λη, σὲ μιὰ πλα­τεί­α ποὺ ἦ­ταν γε­μά­τη κό­σμο. Ὑ­πῆρ­χε ἕ­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὸ μουρ­μου­ρη­τὸ στὸ βά­θος, σὰν ἀ­πὸ συγ­κέν­τρω­ση ἀν­θρώ­πων ποὺ μι­λᾶ­νε ὅ­λοι μα­ζί. Ἤ­μουν πα­ρέ­α μὲ ἕ­να κο­ρί­τσι δέ­κα χρο­νῶν πε­ρί­που. Ἦ­ταν πο­λὺ ὄ­μορ­φη, συμ­πα­θη­τι­κή, ἐγ­κάρ­δια ἂν καὶ μὲ ὕ­φος λί­γο δα­σκα­λί­στι­κο. Σὲ κά­θε πε­ρί­πτω­ση ἤ­ξε­ρα —ὅ­πως συμ­βαί­νει, βέ­βαι­α, στὰ ὄ­νει­ρα, χω­ρὶς νὰ στὸ ἔ­χει πεῖ κα­νείς— ὅ­τι ἦ­ταν φί­λη μου, καὶ βρι­σκό­ταν ἐ­κεῖ γιὰ νὰ μοῦ ἐ­ξη­γή­σει ση­μαν­τι­κὰ πράγ­μα­τα. — Τώ­ρα ἂς ἀ­φαι­ρέ­σου­με τὸν ἦ­χο, – εἶ­πε κά­ποι­α στιγ­μή. Με­τὰ ἔ­κα­νε μιὰ κί­νη­ση, λὲς καὶ τύ­λι­γε ἕ­να φύλ­λο χαρ­τὶ γιὰ νὰ τὸ κά­νει μιὰ μι­κρὴ σφαί­ρα, κι ἀ­μέ­σως τὸ μουρ­μου­ρη­τὸ στα­μά­τη­σε.

Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2017

Ισραηλινή Κωμωδία

Του Σπύρου Κουριδάκη

Tα αναρχοκομμούνια, τα αναρχικά..  σκουλήκια, οι ψευτοπαλαιστίνιοι (!),  οι κατάρες στα ονόματα του
Αραφάτ και του εγχώριου σκώληκος  Καλαϊτζίδη (τι Λωζάνη τι Κοζάνη ; ), τα φτυσίματα του.. Α και του
σφυροδρέπανου. Ιδού τα σκηνικά της παράστασης ενός μοντέρνου σιωνιστικού θεάτρου  Καραγκιόζη
από τον Ραβίνο και χαρισματικό καραγκιοζοπαίχτη, τον ανεπανάληπτο  (ως γκροτέσκο φατσούλα και
χειριστή σαρκαστικού γέλιου) Μορντεχάι Φριζή.

"Σκουλήκια αναρχικοί μια σφαίρα στο κεφάλι και τελειώσαμε" προειδοποιεί ο Φριζής

Σατυρικό θέατρο ανωτάτου επιπέδου από μανιακό, εντελώς λαλημένο εβραίο παπά.

Παρακολουθείστε την υπερπαραληρηματική παράστασή του. Προσφέρεται δωρεάν προς τέρψιν εχθρών και φίλων του διεθνούς σιωνισμού.  Πατείστε το σύνδεσμο που ακολουθεί και επωφεληθείτε από αυτή την όντως μοναδική ψυχαγωγική προσφορά του Ραβίνου Μορντεχάι Φριζή


Στο Εναλλακτικό βιβλιοπωλείο, με τη Σαμίου


Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

Νέο παιδικό βιβλίο της Ιουλίτας Ηλιοπούλου


                                            Από τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ κυκλοφορεί το νέο παιδικό βιβλίο της ΙΟΥΛΙΤΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ με τίτλο
 
                  “ Μα πότε θα φτάσει αυτός ο Μάγος;»                               Χριστουγεννιάτικο Μουσικό Παραμύθι
 Ένα Χριστουγεννιάτικο μουσικό παραμύθι για μικρά (από 4 ετών ) και μεγαλύτερα παιδιά.
Περιπέτειες     διασκεδαστικές, με πολλές αιφνίδιες ανατροπές και χιούμορ, είναι οι περιπέτειες του τέταρτου Μάγου των Χριστουγέννων του Μάγου Αβασάλ, που όλο κάτι του τύχαινε ,όλο κάποιον συναντούσε κι όλο καθυστερούσε να φτάσει στη φάτνη κοντά στο νιογέννητο Χριστό ώσπου…

"Απο τζακι"

Από τον ιστότοπο ¨Λευτεριά¨

Στη διάρκεια της ιστορίας οι κατά καιρούς διοικήσεις βρίσκουν διάφορους δίκαιους και άδικους φόρους να επιβάλλουν στους πολίτες ώστε να γεμίσουν τα συνήθως άδεια κρατικά ταμεία. Εκτός από το εισόδημα συχνά καταφεύγουν στην επιβολή τεκμαρτών φόρων, δηλαδή φόρων με βάση κάποια αντικειμενικά προκαθορισμένα κριτήρια, για τον πλούτο που διαθέτει κάποιος.                                                                                                                                                                                                                                                                                                Στη σύγχρονη εποχή κάτι τέτοιο μπορεί να είναι το αυτοκίνητο, το κινητό ή η πισίνα, παλιότερα ωστόσο τα κριτήρια ήταν διαφορετικά.

Το αναμμένο τζάκι, για παράδειγμα, ήταν ένδειξη πλούτου. Γράφει ο Καζαντζάκης στο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»: …δίπλα από τους ανθρώπους που κρυώνουν και πεινούν <…> [είναι] άλλοι που τρων τον αβλέμονα, κι είναι πάντα αναμμένα τα τζάκια τους.

Στα βυζαντινά χρόνια ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Α, (802-811 μ.Χ.), επανέφερε έναν παλαιότερο δασμό, το φόρο του καπνού.

Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2017

Γιά­ννης Πα­τσώ­νης :Τὸ δέν­τρο



ΣΥΧΝΑ ΠΕΡΝΟΥΣΑ μπρο­στὰ ἀ­πὸ τὶς φω­τι­σμέ­νες πόρ­τες μὰ δὲν ἔμ­παι­να μέ­σα. Ἕ­να βρά­δυ, ἀ­φοῦ πε­ρι­πλα­νή­θη­κα ὥ­ρα πολ­λὴ στὸ λι­μά­νι καὶ τὶς σκο­τει­νὲς στο­ές, στὰ λα­δά­δι­κα, ἀ­νέ­βη­κα τὶς σκά­λες ἑ­νὸς δι­ώ­ρο­φου.
Στὸ σα­λο­νά­κι πε­ρί­με­νε ἕ­νας μό­νο. Ἀ­πὸ τὸ δω­μά­τιο ἀ­κου­γό­τα­νε τρα­γού­δια. Πά­νω στὴ σόμ­πα, σὲ μιὰ τσα­γι­έ­ρα, ἔ­βρα­ζε νε­ρό. Θά ’χα­νε ρί­ξει καὶ μέν­τα, μύ­ρι­ζε ὄ­μορ­φα. Ἠ­ρέ­μη­σα.
        «Ἀ­γα­μί­ες φι­λά­ρα;» ρώ­τη­σε ὁ ἄλ­λος. Ἔ­βγα­λε κά­τι φω­το­γρα­φί­ες ἀ­π' τὸ σα­κά­κι του «Δα­νέ­ζι­κες» εἶ­πε «... νὰ τὶς βλέ­πεις καὶ νὰ σοῦ γί­νε­ται ἀν­τί­σκη­νο». Κά­θη­σε δί­πλα καὶ μοῦ ἐ­ξη­γοῦ­σε τὶς φά­σεις. Ἐ­πέ­με­νε σὲ μιὰ πα­ραλ­λα­γὴ ποὺ τοῦ εἶ­χε μά­θει μιὰ Βρα­ζι­λιά­να «κα­θό­τι ναυ­τι­κός». «Τώ­ρα ξε­πέ­σα­με ἐ­δῶ... μὰ τί νὰ κά­νεις...» δι­και­ο­λο­γή­θη­κε.
        «Πο­λὺ τρὰκ ἔ­χεις, πό­σω χρο­νῶ εἶ­σαι;»
        «Δέ­κα ὀ­κτώ» ἀ­πάν­τη­σα.
        «Ποι­ός ἔ­χει σει­ρά; ἂς πε­ρά­σει στὸ δω­μά­τιο» εἶ­πε μιὰ γυ­ναί­κα μὲ κον­τὰ μαλ­λιὰ ποὺ ἐμ­φα­νί­στη­κε στὸ βά­θος.
        «Αὐ­τὴ εἶ­ναι;» τὸν ρώ­τη­σα.
        «Αὐ­τή; αὐ­τή ’ναι ἡ τσα­τσά!» Καὶ ὑ­ψώ­νον­τας τὴ φω­νὴ του «Μπέμ­πα! τὸ παι­δὶ ἀ­π' ἐ­δῶ σ' ἀ­γά­πη­σε».

Χριστουγεννιάτικα δένδρα



Του Γιάννη Σχίζα
ΑΥΓΗ 23.12.2017

Για τους Αγγλοσάξονες είναι μια μεγάλη γιορτή, για την οποία  ξεκινάνε τον Νοέμβρη και καταλήγουν στην καρδιά  του χειμώνα!  Για μας τα Χριστούγεννα ξεκινούν αργότερα: Εξ άλλου, έχουμε πολλές γιορτές μπροστά μας, για να τιμήσουμε. Ο χειμώνας ολόκληρος  βρίθει από τέτοιες, άσε που την άνοιξη μας περιμένει η μεγάλη γιορτή του Πάσχα. Λέω να «τιμήσουμε» εννοώντας ότι ένα εορταστικό γεγονός εναπόκειται σε μας τους ίδιους πως θα το προσλάβουμε – σαν θρησκευτικό, σαν πολιτιστικό, σαν κοινωνικό γεγονός.

Το πνεύμα των γιορτών παραμένει πάντα  ζητούμενο – ο Σκρούτζη και ο μικρός Τιμ των «Χριστουγεννιάτικων Ιστοριών» του Ντίκενς μένουν πάντα στο προσκήνιο, αξιώνοντας τη προσοχή μας. Τελικά είναι σίγουρο ότι διαλέγουμε τη θέση του μικρού Τιμ, γιατί η άλλη θέση  δεν μας πάει.

Κάποτε δεν υπήρχε χριστουγεννιάτικο   δένδρο, το δένδρο εφευρέθηκε αργότερα , εξήχθη από τις κεντροευρωπαϊκες  στις άλλες χώρες του κόσμου, κυριάρχησε. Στον κόσμο πρωτοήρθε από τον Άγιο  Βονιφάτιο τον 8ο αιώνα - που ήθελε να συμψηφίσει την παγανιστική επίδραση της βελανιδιάς -    στην Ελλάδα ήρθε από τον Όθωνα.

Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017

Tζιανρίκο Καροφύλιο: Δωμάτια




ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ μοῦ εἶ­ναι γνώ­ρι­μος. Μοῦ θυ­μί­ζει πο­λὺ κά­ποι­ον, ὡ­στό­σο δὲν κα­τα­φέρ­νω νὰ τὸν ἀ­να­γνω­ρί­σω. Μι­λᾶ­με γιὰ μου­σι­κή, ζω­γρα­φι­κή, βι­βλί­α. Συμ­πε­ρι­φέ­ρε­ται σὰν νὰ τὸ θε­ω­ρεῖ δε­δο­μέ­νο ὅ­τι γνω­ρι­ζό­μα­στε κα­λά. Μιὰ τέ­τοι­α συμ­πε­ρι­φο­ρὰ μὲ σα­στί­ζει, ἀλ­λὰ μὲ εὐ­χα­ρι­στεῖ κι­ό­λας. Δὲν ξέ­ρω πῶς κα­τα­λή­ξα­με νὰ συ­ζη­τᾶ­με αὐ­τὰ τὰ θέ­μα­τα, ἀλ­λὰ κά­ποι­α στιγ­μὴ μοῦ λέ­ει κά­τι ποὺ μὲ ἐν­τυ­πω­σιά­ζει πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ ὅ­λα. Κα­τὰ τὴ γνώ­μη του μπο­ρεῖ κα­νεὶς νὰ μά­θει νὰ δρα­στη­ρι­ο­ποι­εῖ­ται στὰ νυ­χτε­ρι­νὰ ὄ­νει­ρα, ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς στὴν πραγ­μα­τι­κὴ ζω­ή, καὶ νὰ παίρ­νει, συ­νει­δη­τά, ἀ­πο­φά­σεις γιὰ τὶς ἴ­δι­ες του τὶς πρά­ξεις, χω­ρὶς ὅ­μως σω­μα­τι­κοὺς πε­ρι­ο­ρι­σμούς. Δεί­χνω μὲ δι­α­κρι­τι­κὸ τρό­πο κά­ποι­α ἐ­πι­φυ­λα­κτι­κό­τη­τα. Δὲν πα­ρε­ξη­γεῖ­ται.

       — Ἔ­χεις δεῖ πο­τὲ δια­υγὲς ὄ­νει­ρο; μὲ ρω­τά­ει.

       — Τί ἐν­νο­εῖς «δια­υγὲς ὄ­νει­ρο»;

       — Ἕ­να ὄ­νει­ρο ποὺ νὰ εἶ­χες ἐ­πί­γνω­ση πὼς τὸ ὀ­νει­ρευ­ό­σουν.

       — Ἔ, ναί. Μοῦ συ­νέ­βη με­ρι­κὲς φο­ρές.

       — Καὶ σὲ αὐ­τὰ τὰ ὄ­νει­ρα μπο­ροῦ­σες νὰ ἀ­πο­φα­σί­σεις τί νὰ κά­νεις;

       — Ναί, πράγ­μα­τι – ἀ­παν­τῶ ἀ­φοῦ σκέ­φτο­μαι πρῶ­τα καὶ θυ­μᾶ­μαι με­ρι­κὰ σπά­νια ὄ­νει­ρα ὅ­που, ὅ­πως φαί­νε­ται, εἶ­χα τὸν ἔ­λεγ­χο ὅ­λων ὅ­σων συ­νέ­βαι­ναν.

Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2017

Άντης Ροδίτης : Εγκώμιο στην παρακμή των Ελληνων του πνεύματος



      Encomium to the decline

          of the Greeks of the spirit 

             © Άντης Ροδίτης Τ.Θ. 20651, 1661 Λευκωσία.

Ηλεκτρονική διεύθυνση: a.r@eleftherianews.net

ISBN 978-9963-9631-6-4


 Μετά τον Πλάτωνα και πάροδο δυόμιση χιλιάδων ετών, πρώτη η Κυπριακή Δημοκρατία νίπτει τας χείρας της κι εξορίζει με άνεση τους ποιητές…

 Δυο χρόνια μετά την εκτρωματική ίδρυση του κυπριακού Κράτους, ο Κώστας Μόντης έγραφε: 

Ποιο «κράτος», κύριοι, ποιο «κράτος»;

Σ’ αλλεπάλληλους σωρούς «κρατών» πατάμε.  



Εννοούσε πως το νέο Κράτος δεν ήταν παρά ένα από τα ίδια που προηγήθηκαν, ξένο, προορισμένο κι αυτό να καταρρεύσει, αφού δεν ανήκε στα όνειρα των πολιτών του.

Η λογοτεχνία του τόπου δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτή την γραμμή, όσο κι αν το Κράτος εξόρκιζε τα όνειρα, την «ασθένεια», που ονόμασε «πηνελοπισμό». Το Κράτος δεν θα καθόταν να περιμένει κανέναν Οδυσσέα. Και μέχρι να τον απαλλαγεί τελείως δεν θά ’μενε με σταυρωμένα χέρια. Άρχισε να τον υπονομεύει, να τον διαβάλλει και να τον συκοφαντεί πως δεν θα τον άφηναν ποτέ οι ανήθικες «γνωριμίες» του ταξιδιού να μείνει πιστός και να φτάσει μια μέρα στην Ιθάκη. 

Ποια άξια λόγου λογοτεχνία μπορεί να μείνει πιστή σ’ ένα κράτος που δεν το ονειρεύτηκαν οι θεοί και οι ήρωές του;  

Σε λιγότερο από μια δεκαετία μετά την ίδρυση του, ο πιο διαβασμένος κριτικός της λογοτεχνίας του τόπου έγραφε για μια συλλογή διηγημάτων που μόλις είχε κυκλοφορήσει: «Ανήσυχα οράματα με προεκτάσεις εφιαλτικές βασανίζουν τον νέο διηγηματογράφο… Οι πολυκατοικίες της Αμμοχώστου στασιάζουν (εφόσον εμείς δεν το κάνουμε)· ένας γάτος υποβάλλεται σε βασανιστήρια για να γαυγίσει, τη ζωή μας γεμίζουν πτώματα κι όταν αναζητούμε το κέντρο του λαβύρινθου συναντούμε, στη θέση που άλλοτε κατείχε ο Μινώταυρος, μια κινηματογραφική μηχανή. (Η Αριάδνη γδύνεται παραπλεύρως αντί δύο λιρών). Ανήσυχη και τολμηρή φαντασία βρίσκεται πίσω από τους σκοτεινούς διαλογισμούς του νέου συγγραφέα, μια φαντασία που δεν είναι δυνατόν να βολευτεί μέσα σε ‘κατεστημένα’ πλαίσια ή να εμποδιστεί από τις συντεταγμένες της (εμφανούς) πραγματικότητας. Εξάλλου μια από τις μεγάλες ασθένειες της εποχής μας (ο κομφορμισμός), όχι μόνο δε δεσμεύει τον συγγραφέα αλλά αποτελεί και κύριο στόχο του…». 

Άντης Ροδίτης : Xριστουγεννιάτικο διήγημα




 A Christmas carol
                 Λευκωσία-Nicosia                                             Νοέμβριος-November 2017

© Άντης Ροδίτης Τ.Θ. 20651, 1661 Λευκωσία.
Ηλεκτρονική διεύθυνση: a.r@eleftherianews.net
 Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρεις πολλά καλοί φίλοι. Ο Κουέστας, ο Κομπρελαμπακίρας και ο Σιμασερενάτας. Σε μια στιγμή ο Κομπρελαμπακίρας κατέβασε μια σπουδαία ιδέα. «Παιδιά», είπε, «να γράφουμε ποιήματα σε λογοτεχνικά περιοδικά. Θα γίνουμε διάσημοι και θα τα πάρουμε και του Νόμπελ που θά ’ναι… δεν θά ’ναι κάνα εκατομμύριο ευρώ;». Ο
Κουέστας ενθουσιάστηκε με την ιδέα, ομοίως και ο Σιμασερενάτας. Μια και δυο, λοιπόν, πηγαίνουν στο περίπτερο τής γειτονιάς που πουλούσε ό,τι φανταστεί ο νους τού ανθρώπου. Προφυλακτικά, νυχοκόπτες, αροζόλ, καθαρό νερό σε πλαστικές μπουκάλες, κουτοτσάρτελα και εφημερίδες που όταν τις πετούσαν αυτοί που τις αγόραζαν, τις μάζευαν οι οικονομικοί μετανάστες και τις έκοβαν σε μέγεθος χαρτιού τουαλέτας, τις έβαζαν στον απόπατο στην αυλή τού ετοιμόρροπου σπιτιού που έμεναν και τάχα μ’ αυτές σκουπίζονταν. Πρώτη σε κυκλοφορία την τότε εποχή στα περίπτερα και στους αποπάτους ήταν η εφημερίδα Φίλος τής Ελευθερίας, που κανονικά θά ’πρεπε να λέγεται Το κρεβάτι τού Προκρούστη. Γι’ αυτό άλλωστε μπαίνοντας στο περίπτερο και πέφτοντας το μάτι τού Σιμασερενάτα στους τίτλους των εφημερίδων, όπου κυριαρχούσε το προαναφερθέν φύλλο, ψιθύρισε: «Όϊ άππαρον!», εννοώντας «άππαρον με τη βάκλαν», δηλαδή άλογο με ουρά προβάτου – πράγμα εντελώς ανύπαρκτον. 

 Ο περιπτεράς δεν υποψιάστηκε τίποτε κακό, αφού οι τρεις φίλοι ήταν ντυμένοι με τα καρναβαλίστικά τους, άψογοι τζέντλεμαν όπως πάντα κι όπως το απαιτούσε η τρέχουσα πραγματικότης. Κοίταζαν εδώ κι εκεί να εντοπίσουν αυτό που αναζητούσαν. «Σε τι μπορώ να σας εξυπηρετήσω;» είπε ο περιπτεράς με ύφος μελιστάλαχτο, κάτω από το οποίο ήταν ολοφάνερη μια απέχθεια για τέτοιους άχρηστους, κατά τα άλλα, πελάτες. «Δεν βλέπω περιοδικά λογοτεχνίας», είπαν με μια φωνή και οι τρεις. «Είναι διότι δεν προλαβαίνουμε να τα φέρνουμε, αφού εξαντλούνται συνεχώς», είπε ο περιπτεράς κι αμέσως το μάτι τού Κομπρελαμπακίρα άστραψε με τη βεβαιότητα ότι θα τσέπωνε τα ευρώ τού Νόμπελ. Προσγειώθηκε, όμως, ανώμαλα κι επιτόπου μόλις ο περιπτεράς συμπλήρωσε τη φράση του με ένα άκρως ειρωνικό χάχανο. Ύστερα σοβαρεύτηκε αμέσως και κατευθυνόμενος προς το σκοτεινό σημείο όπου φύλαγε μερικά τέτοια έντυπα, με τους τρεις φίλους να τον ακολουθούν γεμάτοι περιέργεια, τα απαριθμούσε κιόλας πιέζοντας κάτω με τον δείχτη τού δεξιού του χεριού ένα-ένα με τη σειρά τα δάχτυλα τής αριστερής του παλάμης: «Είναι “Aι Καινούριαι Εποχαί”, είναι το “Παρά θιν αλός”, ο “Bιβλιοφάγος”, η “Νευματική πατρίς”, το “Ευάν”  κι έχουμε κι ένα που εκδίδεται αγγλιστί, το “Out of Focus” («αυτό να πάρουμε» σκέφτηκε αμέσως ο Κομπρελαμπακίρας, «θα το διαβάσουν πιο εύκολα στη Σουηδία και θα μας στείλουν τα λεφτά με το ταχυδρομείο»). «Ξέρεις πόσο καιρό κάμνει ένα γράμμα να έρθει από τη Σουηδία;», πήγε να διακόψει τον περιπτερά, όμως εκείνος είπε ένα κοφτό «όχι», και τους έδειξε τα περιοδικά. «Θα πάρουμε ένα από το καθένα» είπε ο Κουέστας. «Δηλαδή όλα», είπε χαιρέκακα ο περιπτεράς.

Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017

Τατιάνα Ζωγράφου: «Φόραγε κίτρινο σκουφί»






Δεκαπέντε ολόφρεσκα τραγούδια της γνωστής τραγουδοποιού Τατιάνας Ζωγράφου μάς ταξιδεύουν με το κίτρινο αυτή τη φορά ντεσεβό της σε παράξενα παραμύθια, αλλόκοτους μύθους και αργυρά φεγγάρια.



Τους στίχους υπογράφουν οι Μαριάννα Αβούρη, Φίλια Δενδρινού, Τατιάνα Ζωγράφου, Ιουλίτα Ηλιοπούλου, Βεατρίκη Κάντζολα Σαμπατάκου, Ελισσάβετ Τάρη, Στέλλα Τζίβα και ο Μάκης Τσίτας.



Τα τραγούδια ενορχήστρωσε ο Δημήτρης Μπουζάνης και την επιμέλεια του CD έκανε ο Νίκος Πλατύραχος. Συμμετέχει η χορωδία των Αρσάκειων Τοσίτσειων Σχολείων, υπό τη διεύθυνση της Χριστίνας Βαρσάμη Κούκνη.



Στο CD τα τραγούδια ερμηνεύουν οι Δημήτρης Ζερβουδάκης, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Γιώργος Νταλάρας, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Ασπασία Στρατηγού, Νεφέλη Φασούλη, καθώς και οι λυρικοί τραγουδιστές Δημήτρης Αλεξανδρίδης, Τάσος Αποστόλου, Χριστίνα Γιαννακοπούλου, Κώστας Ζαμπούνης, Θωμάς Μασούρας, Δάφνη Πανουργιά, Έλενα Παπανικολάου, Κωστής Ρασιδάκις.



Η συνθέτρια Τατιάνα Ζωγράφου σημειώνει: «Φέτος έγινα 45 χρονών. Πόσο ακόμα θα μπορώ να γράφω τραγούδια για παιδιά;

Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017

Aυξημένη η προστασία των θαλασσίων χελωνών σε στεριά και θάλασσα με τις νέες περιοχές Natura 2000.

.




Το Ευρωπαϊκό οικολογικό δίκτυο Natura 2000 είναι ένα δίκτυο ζωνών προστασίας της φύσης που εκτείνεται σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Κοινότητα και έχει ως στόχο να διασφαλίσει τη μακροπρόθεσμη διατήρησή των πιο πολύτιμων και των πλέον απειλούμενων ειδών και ενδιαιτημάτων της.



Με πρόσφατη Απόφαση των Υπουργών Περιβάλλοντος και Ενέργειας και Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων επεκτείνεται σημαντικά το οικολογικό δίκτυο Natura 2000 της χώρας μας, προσφέροντας έτσι επιπρόσθετη προστασία στις θαλάσσιες χελώνες. Σύμφωνα με την απόφαση, προβλέπεται η επέκταση 63 υφιστάμενων περιοχών και η δημιουργία 32 νέων. 

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017

Σημαντική επέκταση του δικτύου ΝΑΤΟΥΡΑ !


 



Μια μεγάλη νίκη για τα θαλασσοπούλια και τη θαλάσσια βιοποικιλότητα


 


Ένα σημαντικό βήμα για την προστασία της ελληνικής βιοποικιλότητας και κυρίως της θαλάσσιας έγινε με την επέκταση του δικτύου NATURA 2000.Η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία χαιρετίζει την απόφαση των Υπουργών Περιβάλλοντος και Αγροτικής Ανάπτυξης, με την οποία εντάσσονται 32 νέες περιοχές στο σημαντικότερο ευρωπαϊκό δίκτυο προστατευόμενων περιοχών, ενώ επεκτείνονται 63 υφιστάμενες. Οι εκτάσεις αφορούν σχεδόν εξ' ολοκλήρου τον θαλάσσιο χώρο και θεσπίζονται για την προστασία των θαλασσοπουλιών, της Μεσογειακής Φώκιας, της Θαλάσσιας Χελώνας και των κητωδών. Πλέον, οι θαλάσσιες περιοχές NATURA καλύπτουν το 22% των εθνικών μας υδάτων, από το 6,1% που ήταν αρχικά.

Ειδικότερα, όσον αφορά τη θέσπιση Ζωνών Ειδικής Προστασίας (ΖΕΠ), δηλαδή των περιοχών που δημιουργήθηκαν για την προστασία των άγριων πουλιών, εντάσσονται 9 νέες και επεκτείνονται 24 υφιστάμενες περιοχές.  Έτσι,
οι θαλάσσιες ΖΕΠ αυξάνονται από 36 σε 69, ενώ η θαλάσσια έκταση που εντάσσεται στο δίκτυο προστασίας είναι πάνω από 1.000.000 εκτάρια, δηλαδή μια αύξηση της τάξης του 500%
!

Απο τη συντριβή των Ϊνκας στους Αρακουάνους της Χιλης



Του Τσαρλς Ντε Γουλφ Μπρόουνελ

Οι ινδιάνικες φυλες τηςΒορείου και της Νοτίου Αμερικής (Βιβλίο Πέμπτο)
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Θωμάς Μαστακούρης

ISBN 978-960-303-241-0 (ISBN (SET) 978-960-303-215-1)
ΣΕΛΙΔΕΣ: 232
ΤΙΜΗ: 13 Ευρώ

    Οι Εκδόσεις «Στοχαστής» ανανεώνουν το ραντεβού τους με τους λάτρεις των βιβλίων των ταξιδιών, προσθέτοντας τον πέμπτο και τελευταίο τόμο στη σειρά Οι Ινδιάνικες Φυλές της Βορείου και της Νοτίου Αμερικής του Τσαρλς Μπρόουνελ, ενός εμβληματικού βιβλίου που αποτέλεσε σταθμό για την αμερικανική βιβλιογραφία πάνω στο θέμα και που για πρώτη φορά μεταφράζεται στα Ελληνικά. Πρωτοκυκλοφόρησε το 1853 και περιγράφει με γλαφυρό και αμερόληπτο τρόπο την ιστορία όλων των γηγενών φυλών της Βορείου και Νοτίου Αμερικής, από τον καιρό του πρώτου αποικισμού του δυτικού ημισφαιρίου από τους Ευρωπαίους μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα. Με ζωηρό ακόμη στην εποχή του το πνεύμα του μεγάλου πολιτισμού των αρχαίων κατοίκων της Αμερικής που χάθηκε, ο συγγραφέας συγκεντρώνει σε ένα έργο-ντοκουμέντο, πλούσιο ιστορικό και λαογραφικό υλικό από ιστορικές πηγές και μαρτυρίες για ένα ίσως από τα πιο συναρπαστικά κεφάλαια της ιστορίας της ανθρωπότητας.

Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017

Winterreise – Το ταξίδι του χειμώνα της ψυχής

 


Παρασκευή, 22 Δεκεμβρίου, 21:00

Ρομαντισμός. Ένας άνδρας, προδομένος από τον έρωτα του, περιπλανάται στο βαρύ χειμώνα της απελπισίας του. Εικοσιτέσσερα τραγούδια αποτυπώνουν την ανελέητη διαδρομή της μοναχικής συντριβής του. Ποίηση του Βίλχελμ Μίλλερ, μουσική του Φραντς Σούμπερτ, έργο κορυφαίο και σπαρακτικό. Τί θα είχε άραγε ο χορός να προσθέσει στο μεγαλείο της μουσικής;

Μουσική: Φραντς Σούμπερτ, Winterreise
Χορογραφία, κοστούμια, φωτισμοί: Αναστασία Λύρα
Χορός: Κωνσταντίνος Μίχος
Διάρκεια: 70 λεπ
τά

 

Λιτανεία

Σάββατο, 23 Δεκεμβρίου, 20:00

Οι στάσεις και οι χειρονομίες των χορευτών αποτελούν αναφορά στη θρησκευτική  τέχνη της γλυπτικής της Ρωμαιοκαθολικής παράδοσης,  καθώς ο συνθέτης παρέμεινε πιστός στο Ρωμαιοκαθολικό δόγμα ως το τέλος της ζωής του, παρ' όλη την ευρεία διάδοση  και επιβολή της Αγγλικανικής εκκλησίας κατά την εποχή του,  με όλες τις δυσκολίες και τους κινδύνους που αυτό  συνεπέφερε για εκείνον και την οικογένειά του.

Μουσική: Τόμας Τάλλις, Videte Miraculum, Lamentations, Spem in Alium
Χορογραφία, κοστούμια, φωτισμοί: Αναστασία Λύρα
Χορός: Τιτή Αντωνοπούλου, Ελένη Πανταζάτου, Βανέσα Σπινάσα
Διάρκεια: 40 λεπτά
Δεξίππου 5 και Πλατεία Ταξιαρχών, Πλάκα (150 μέτρα από το Μετρό Μοναστηράκι)
Τηλέφωνο κρατήσεων: 6989 443157. Κράτηση απαραίτητη λόγω περιορισμένου χώρου
Ώρα έναρξης: 20:00
Γενική είσοδος: 10 ευρώ, Μειωμένο εισιτήριο, 5 ευρώ.
--


Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017

Ιστορίες από τις χώρες του Βορρά...


Θεατρικό κείμενο για την ελευθερία, που τη νοσταλγούν κι ας μη το ξέρουν



 
Ένα θεατρικό κείμενο για την αγάπη, για τον εγκλωβισμένο μας εαυτό που επιζητά την ελευθερία, που τη νοσταλγεί κι ας μην το ξέρει. Αυτό είναι το νέο βιβλίο της Ελένης Ζιώγα, «Η Καρφίτσα ή Απλά Μαθήματα Επιβίωσης», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πορφύρα, με την εισαγωγή να φέρει την υπογραφή του Θανάση Παπαθανασίου.

KARFITSA COVER LOW
Πρωταγωνιστές, η Κυρία, η Ηθοποιός, ο Δολοφόνος και η Ζητιάνα. Όλοι τους βρίσκονται σε κατάσταση νόστου. Ζουν αναμένοντας να επιστρέψουν σε κάτι που έχει ξεχαστεί εξαιτίας της συλλογικής αμνησίας της ανθρωπότητας. Ωστόσο, η Κυρία και η Ηθοποιός, δεν μπορούν να προσδιορίσουν τι είναι αυτό το «κάτι». Αντίθετα, η Ζητιάνα και ο Δολοφόνος ξέρουν πολύ καλά, ακόμη κι αν ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες και βαδίζουν σε δρόμους αντίθετους. Και οι δύο έχουν ανάμνηση της ελευθερίας και τη λαχτάρα να βρουν μια διέξοδο που θα τους λυτρώσει. Μάλιστα, η Ζητιάνα δείχνει να έχει διακρίνει την μοναδική Αλήθεια που θα την οδηγήσει εκεί, η οποία δεν είναι άλλη από την Αγάπη.

Aγώνας αγάπης


Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017

Ο Τάτλιν και ο Πύρρος στον δημόσιο χώρο

του Γιάννη Παπαδημητρίου 


Η εξελισσόμενη σφοδρή αντιπαράθεση για την "χριστουγεννιάτικη" διακόσμηση της κεντρικής πλατείας των Ιωαννίνων με ένα έργο των φοιτητών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου, που  εμπνέεται από τον "πύργο" του σοβιετικού καλλιτέχνη Βλαντιμίρ Τάτλιν, έχει ανοίξει πολλά ζητήματα εικόνας και χρήσης του δημόσιου χώρου, που ήδη έχουν υπερβεί τα όρια της πόλης. Η διαχρονική εξέταση των "αισθητικών" περιπετειών της πλατείας μπορεί ίσως να συμβάλει στην κατανόηση της παρούσας διαμάχης από μια άλλη σκοπιά.
 
Η κεντρική (πάνω) πλατεία της πόλης διαμορφώθηκε, μαζί με το γειτονικό κτίριο του διοικητηρίου, κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα κατάφερε να διατηρήσει σε γενικές γραμμές τη φυσιογνωμία της. Όχι πάντως και την κοινωνική της χρήση, αφού η ραγδαία διάδοση του αυτοκινήτου από τα τέλη της δεκαετίας του '70 οδήγησε σε σταδιακούς μετασχηματισμούς, όπως η κατάργηση της παραδοσιακής "βόλτας" στον παρακείμενο κεντρικό δρόμο της πόλης, ο οποίος μέχρι τότε παραδινόταν κάθε βράδι στους πεζούς. Κατά τη δεκαετία του 1990 μάλιστα διανοίχθηκε ένας περιμετρικός δρόμος, που αποψίλωσε τμήμα της βλάστησης, με την υπόσχεση ότι η διοχέτευση της κυκλοφορίας σ’ αυτόν θα απελευθερώσει τον κεντρικό – υπόσχεση, η οποία ουδέποτε υλοποιήθηκε.

Ζάχος Χατζηφωτίου: «Τελικά, φλερτάρει κανείς εκεί έξω;»




ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ : Νόμιζα κι εγώ ότι ο θάνατός του μου είχε διαφύγει μέσα στον σύγχρονο  καταιγισμό γεγονότων, όμως απατήθηκα. Και τώρα βγαίνει στο προσκήνιο και πάλι, αυτός ο κοσμικογράφος, ο γκομενοθήρας, ο αδιάλλακτος μπονβιβερίστας. Το ξέρω ότι ήταν «με τους άλλους», κι ουδόλως σνομπάρομαι από τα ντυσίματα και τα φαγοπότια και τις high class  παρέες του – αλλά αδυνατώ να μην εξετάσω με περιέργεια την περίπτωσή του. Αδυνατώ να μην εκτιμήσω την αφοβιά του μπροστά στο θάνατο («Γιατί να φοβάμαι τον θάνατο; Εδώ δεν τον φοβήθηκα 17 χρόνων παλικάρι, όταν πήγα να πολεμήσω στη Μέση Ανατολή») όταν ακριβώς ο θάνατος σήμαινε πολλά. Θέλω μόνο να υπεισέλθω σ’ αυτή την έκλειψη του μέλλοντος, για να δω πως μπορεί να ζει κανείς απόλυτα στο παρόν, σα να επρόκειτο να πεθάνει την επόμενη στιγμή….


Καθημερινή 11.12.17
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΠΟΥΡΝΑΡΑ

Ο Ζάχος Χατζηφωτίου κάθεται απέναντί μου με το κλασικό του σκούρο μπλέιζερ, τον περιποιημένο κόμπο της γραβάτας του, την επιμελημένη ποσέτ και τον χαρακτηριστικό χοντρό σκελετό γυαλιών, σήμα κατατεθέν του. Δείχνει ακμαίος και ζωηρός στα 94 του χρόνια. Ακριβώς πίσω του, σε μια γωνιά του σαλονιού, βρίσκεται η προσωπογραφία του. Είναι ολόιδιος, 40 χρόνια πριν. Και παρότι στην περίπτωσή του δεν ισχύουν αυτά περί του πορτρέτου του Ντόριαν Γκρέι, κοντολογίς έχει ρυτιδιάσει πολύ, διατηρεί αναλλοίωτο αυτό το παιχνιδιάρικο ύφος του, λες και είναι έτοιμος να πει κάτι αυτοσαρκαστικό. Και πράγματι, αυτό κάνει: «Θα ξέρεις βέβαια ότι έχω ήδη φροντίσει τα του τάφου μου», μου λέει. «Στον οικογενειακό μας οίκο στο Α΄ Νεκροταφείο, έχω τοποθετήσει μια προτομή μου, μπρούντζινη. Και δίπλα φιγουράρει η φράση: “Εζησα όπως ήθελα”. Πολλοί που δεν με ξέρουν προσωπικά θεωρούν ότι έχω πεθάνει και είμαι θαμμένος εκεί. Με συναντούν λοιπόν στον δρόμο και μου λένε λίγο σοκαρισμένοι: “Ζάχο, ζεις”;».
Γελάει ευχαριστημένος για αυτήν την –my way– απόφαση, καθόλου θιγμένος από το γεγονός πως κάποιοι έχουν βιαστεί να τον αποχαιρετίσουν πριν από την ώρα του. Η αντοχή άλλωστε αποδείχθηκε μία από τις μεγαλύτερες αρετές του.