Λουκά Αξελού : Ανεπιστρεπτί

Στον Μανόλη Αγγελίδη

Όταν ο ήλιος έδυσε
αφήνοντας τους έλατους
βυθισμένους στην σιωπή,
αυτός έκλεισε την πόρτα
και άναψε το τζάκι.
Η φλυαρία
των ξύλων που καίγονταν
κάλυπτε
τις βουβές του σκέψεις
για ό,τι χάθηκε
ανεπιστρεπτί.

Αθήνα, Ιούλιος 2018

Στα παγωμένα τοπία του Βέρνερ Χέρτσογκ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019 00:00

Για το βιβλίο με τις ημερολογιακές καταγραφές του Werner Herzog «Οδοιπορία στον πάγο – Μόναχο-Παρίσι, 23 Νοεμβρίου-14 Δεκεμβρίου 1974» (μτφρ. Γιάννης Καλιφατίδης, εκδ. Alloglotta).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

«Γι’ αυτούς που η ζωή τους κυλάει πάνω σε μια βάρκα, γι’ αυτούς που γερνάνε τραβώντας τ’ αλόγου τους τα γκέμια, ζωή είναι το ταξίδι, το ταξίδι είναι σπίτι. […] Χρόνια τώρα, κι εγώ παρασύρθηκα από ένα κομμάτι σύννεφο που το κινούσε ο αέρας και ξύπνησε μέσα μου τη λαχτάρα της περιπλάνησης» γράφει ο Ματσούο Μπασό στον Στενό δρόμο προς τα βάθη του βορρά (μτφρ. Μαρία Αρώνη).

Σ’ αντίθεση με τον τουρίστα, που ταξιδεύει για να δει έχοντας από τα πριν καταστρώσει ένα πρόγραμμα, και βλέπει ό,τι περιμένει αλλά δεν βρίσκει ποτέ ό,τι υπάρχει, ο ταξιδιώτης ταξιδεύει άδειος και λίγο λίγο γεμίζει μ’ ό,τι συναντά.

Ο ταξιδιώτης ξεκινά ανεξαιρέτως το ταξίδι του για να βρει τον εαυτό του. Σ’ αντίθεση με τον τουρίστα, που ταξιδεύει για να δει έχοντας από τα πριν καταστρώσει ένα πρόγραμμα, και βλέπει ό,τι περιμένει αλλά δεν βρίσκει ποτέ ό,τι υπάρχει, ο ταξιδιώτης ταξιδεύει άδειος και λίγο λίγο γεμίζει μ’ ό,τι συναντά· γίνεται ο ίδιος αυτά που συναντάει στο ταξίδι του, και με τη σειρά τους εκείνα γίνονται ψηφίδες ενός εαυτού που φτιάχνεται βήμα το βήμα. Οι αφορμές για το ταξίδι μπορεί να ’ναι πολλές (αλλά η αιτία πάντοτε μία, είπαμε πρωτύτερα). Η αφορμή του Ματσούο ήταν ένα «σύννεφο», κι αυτή για να ξεκινήσει ο σκηνοθέτης Βέρνερ Χέρτσογκ το ταξίδι του με τα πόδια, το «προσκύνημά» του, από το Μόναχο στο Παρίσι, ήταν η βαριά αρρώστια της ιστορικού του κινηματογράφου Λότε Άισνερ, για να ξορκίσει περπατώντας τον θάνατό της, και παρεμπιπτόντως –ένιωσα διαβάζοντας την έξοχη (κι έξοχα μεταφρασμένη από τον Γιάννη Καλιφατίδη) Οδοιπορία στον πάγο– για να βρει τον εαυτό του σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε ζώο, σε κάθε αμάξι, σε κάθε βουνό, σε κάθε χαντάκι – σε καθετί που συνάντησε στον δρόμο τις τρεις βδομάδες, 23 Νοεμβρίου με 13 Δεκεμβρίου 1974, που κράτησε το ταξίδι του.

Όταν όλα καταρρέουν : Μεγαλώνοντας στην Ανατολική Γερμανία

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Ο Μαξίμ Λέο, συγγραφέας αυτής της συναρπαστικής μυθιστορηματικής αυτοβιογραφίας, αφηγείται τις καλές και κακές στιγμές τριών γενεών της οικογένειάς του, η οποία έζησε στη ναζιστική Γερμανία και στη συνέχεια στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία.

Υπήρχε μια ζωή εξασφαλισμένη όσον αφορά ένα μίνιμουμ βιοτικό επίπεδο αλλά και μια ζωή μέσα στη μουντάδα, την παρακολούθηση και την αγωνία για την πιθανότητα να κάνεις κάποιο «αστείο» σαν αυτό του Κούντερα και να βρεθείς κατάδικος για πολλά χρόνια.

Γνωρίζουμε σε γενικές γραμμές τι σήμαινε να είναι κανείς πολίτης στην Ανατολική Γερμανία. Εξασφάλιση κάποιων ελάχιστων προϋποθέσεων για μόνιμη εργασία, σταθερή κατοικία, δωρεάν υγεία και εκπαίδευση, σε συνδυασμό με την απουσία οποιασδήποτε πολιτικής και πνευματικής ελευθερίας και μεγάλη καταπίεση. Υπήρχε μια ζωή εξασφαλισμένη όσον αφορά ένα μίνιμουμ βιοτικό επίπεδο αλλά και μια ζωή μέσα στη μουντάδα, την παρακολούθηση και την αγωνία για την πιθανότητα να κάνεις κάποιο «αστείο» σαν αυτό του Κούντερα και να βρεθείς κατάδικος για πολλά χρόνια. Τα κινηματογραφικά έργα Η ζωή των άλλων και Αντίο Λένιν μας έχουν δείξει αρκετά από αυτά τα στοιχεία. Η ζωή όμως στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΛΔΓ) ήταν πιο πολύπλοκη και ίσως πιο συναρπαστική απ’ αυτή τη γενική παράσταση. Πιο συναρπαστική και πολύπλοκη αλλά καθόλου λιγότερο επικίνδυνη.

Το 1977, την περίοδο που πλέον είχαν φανεί τα αδιέξοδα του συστήματος, την περίοδο που ο Γραμματέας του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ενρίκο Μπερλινγκουέρ δήλωνε πως «παρατηρούμε πλέον την εξάντληση της παρορμητικής ώθησης της Οκτωβριανής Επανάστασης», οι γονείς του δημοσιογράφου και συγγραφέα Μαξίμ Λέο, ο Βολφ και η Άννε, συναντιούνται με φίλους τους στο σπίτι τους. Η κριτική τους διάθεση θα τους κοβόταν με το μαχαίρι αν ήξεραν πως «τέσσερις από τους δέκα συμμετέχοντες στις συζητήσεις ήταν πληροφοριοδότες της Στάζι». Ενώ στον πολυέλαιο του σαλονιού όπου κάθονταν είχε τοποθετηθεί ένα μικρόφωνο για σιγουριά.

Έφτιαξε 600 μάσκες και τις πρόσφερε δωρεάν στο Νοσοκομείο Γρεβενών !

Η κ. Ελόνα Αγκόλι είναι από την Κορυτσά της Αλβανίας, μητέρα δύο παιδιών, μιας 18χρονης και ενός 9χρονου αγοριού. Ήρθε με το σύζυγο της από την Αλβανία και τα τελευταία 21 χρόνια ζουν και εργάζονται στα Γρεβενά.

Όταν την πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο Γρεβενών και της ζήτησαν εάν μπορεί να τους ετοιμάσει 600 χειρουργικές μάσκες, η Ελόνα δεν το σκέφτηκε ούτε μια στιγμή, είπε αμέσως ότι μπορεί να τις φτιάξει.

Η υπεύθυνη υπάλληλος του νοσοκομείου ζήτησε να της δώσει τιμή ανά τεμάχιο. Η Ελόνα πάλι δεν το σκέφτηκε ούτε μια στιγμή. «Άκουγα συνεχώς στις ειδήσεις ότι υπάρχει έλλειψη μασκών στα νοσοκομεία ότι οι γιατροί και νοσηλευτές κάνουν συνεχώς εκκλήσεις γιατί τους τελειώνουν. Είπα αμέσως στην κυρία ότι δεν θέλω χρήματα ότι θα τις κατασκευάσω δωρεάν και θα τις προσφέρω στο νοσοκομείο και σε όσους εργαζόμενους τις έχουν ανάγκη. Τότε μου είπαν ότι θα μου στείλουν το ύφασμα, τους ζήτησα κι ένα δείγμα το οποίο χρησιμοποίησα για να κάνω πατρόν».

Η ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΡΡΕΡ

του Γιάννη Ζήβα

Ο Παύλος Καρρέρ

Άν η ποίηση του Σολωμού αντικατόπτρισε με απαράμιλλο τρόπο τους αγώνες του σκλαβωμένου γένους για εθνική ανεξαρτησία εμπνευσμένη κυρίως από την ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου, η μουσική στο πρόσωπο του επίσης ζακυνθίου Παύλου Καρρέρ μετουσίωσε με τρία ιστορικά μελοδράματα στιγμές από τις κατά τόπους εξεγέρσεις στον τουρκοκρατούμενο ελλαδικό χώρο. Τα μελοδράματα αυτά είναι ο "Μάρκος Μπότσαρης", "η Δέσπω" και "η κυρά Φροσύνη". Στο πρώτο εξ αυτών ξεχωριστού μεγαλείου κομμάτι αποτελεί η ανάπλαση από τον συνθέτη του δημοτικοφανούς τραγουδιού 'Ο γερο-Δήμος".
Ο "Μάρκος Μπότσαρης",(1858) αρχικά ανεβάστηκε στα ιταλικά σε λιμπρέττο του ιταλού Κατσιαλούπι, αλλά εν συνεχεία μεταφράστηκε στα ελληνικά για να κερδίσει την μεγάλη αποδοχή και επιδοκιμασία του κόσμου.

Εγκλεισμός

Του Γιάννη Σχίζα

Δε θέλω να αμφισβητήσω τις αποφάσεις και την πρακτική των ιατρικών κύκλων της χώρας μας, που ενδύονται μάλιστα την κοινωνική και  πολιτική συναίνεση  και καταλήγουν στον εγκλεισμό των πολιτών …Δεν αμφισβητώ  το γεγονός ότι απέναντι στον κορωνοϊό δεν υπάρχει προς το παρόν φάρμακο ή εμβόλιο, ότι η λογική της «ανοσίας της αγέλης» που δειλά προωθήθηκε αλλά τελικά  αποσύρθηκε από τη κυβέρνηση Μπόρις Τζόνσον,  σήμαινε την αποδοχή «κάποιων» θανάτων – που στο Ηνωμένο Βασίλειο ανέρχονταν σε 250.000 …

 Απλά και μόνο  θέλω να αναρωτηθώ  και ταυτόχρονα να ερωτήσω  : Αυτός ο εγκλεισμός πόσο θα κρατήσει; Πόσα  ανθρώπινα νεύρα   πρόκειται να σπάσουν , σε μια κατάσταση που ισοδυναμεί με  ψυχολογικό  αυτό-ακρωτηριασμό, σε ένα  καθεστώς  «προστατευτικής»  μέριμνας που σε καθηλώνει και σε γεμίζει άγχη ; Μέχρι πότε  οι άνθρωποι θα αντέξουν  – στην Ελλάδα  όπου «ο βίος των πολιτών είναι υπαίθριος», όπου «8 μήνας το έτος ο άνθρωπος ζει ευδαιμόνως εις την ύπαιθρον» - κατά πως έλεγε ο Περικλής Γιαννόπουλος;

ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

Του Γιάννη Σχίζα

από το ΔΡΟΜΟ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ 

Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ο  επικεφαλής  των αστυνομικών   δυνάμεων της Αθήνας ονόματι Μπαϊρακτάρης, συνήθιζε να  υποβάλει  τους «κουτσαβάκηδες»   που   έκαναν  “τσαμπουκάδες”   για ψύλλου πήδημα ,  σε μια ταπεινωτική  διαπόμπευση, αφού προηγουμένως τους «κακοφόρμιζε»  κόβοντας το μισό μουστάκι τους ή το ένα μανίκι.... Η κύρωση  ήταν τόσο  εξευτελιστική  , ώστε  πολλοί για να την αποφύγουν  προέβαιναν σε ομολογίες   εγκλημάτων  που ουδέποτε είχαν διαπράξει  ή ουδέποτε  είχαν γίνει ! 

       Την ιστορία του Μπαϊραχτάρη ανακάλεσα  διαβάζοντας τις απόψεις του «αρχιτέκτονα των φωτισμών» Gert Hof  σχετικά με την περίφημη γερμανική ταινία «Οι ζωές των άλλων». Ο Χοφ υποστήριξε ότι η ταινία με θέμα την  ανατολικογερμανική  υπηρεσία πληροφοριών, τη διαβόητη «Στάζι», ήταν εκτός πραγματικότητας, δεδομένου ότι  η  «Στάζι» θα «βολευόταν» ευχαρίστως  με μια τέτοια κινηματογραφική  ομολογία  , εάν ήταν δυνατό έτσι  να γλυτώσει από μεγαλύτερες αποκαλύψεις.....

 Η   βολή  του  «φωτοαρχιτέκτονα»  Χοφ 

 εναντίον του  πολιτικού «σκοταδιού»,  που επιχειρεί να κρυφτεί  πίσω από το «ημίφως» κάποιων περιορισμένων αποκαλύψεων, φαίνεται   πραγματικά  διεγερτική. Γιατί μας παραπέμπει στο γενικότερο παιχνίδι του φωτός και του σκότους, καταρχήν στο πολιτικό και στη συνέχεια στο αστικό τοπίο, που είναι το κατεξοχήν «γήπεδο» του ανατολικογερμανού δημιουργού.

Η ΙΟΓΕΝΗΣ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ (ΕΥΧΟΛΌΓΙΟ; ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΔΡΆΣΗΣ)

του Νίκου Ζήβα
Ο κορωνοϊός που μας ενέσκυψε αποκάλυψε και τα όρια, του έως τα τώρα, μοντέλου διεύθυνσης, διαχείρισης και οικονομίας των δυτικών κοινωνιών. Η φονικότητά του, εκτός από τους ανθρώπους επεκτείνεται και στο ισχύον καταναλωτικό μοντέλο, διαλύοντας το και ο γδούπος που προκαλεί η κατάρρευση του, σηκώνει την ιστορική σκόνη μέσα από την οποία εμφανίζεται το σταυροδρόμι του οποίου τις κατευθύνσεις συνήθως σε τέτοιες στιγμές καλείται η κοινωνία να διαλέξει και να ακολουθήσει.
Άμεσα λοιπόν στην επόμενη ιστορική περίοδο η άγρια φύση του εμπορεύματος θα προσπαθήσει να επανεκκινήσει μέσα σ’ αυτό το κατεστραμμένο τοπίο, προτείνοντας πρότυπα ανάπτυξης στηριγμένα στον γιγαντισμό, σε ευτελείς εργασιακές σχέσεις και στην αυταρχικότητα (ασιατικού τύπου) της διεύθυνσης του εγχειρήματος. Θα επιδιωχθεί η επαναχρησιμοποίηση της «ξεχασμένης» μορφής του κράτους-έθνους αλλά με προσπάθεια ελέγχου των πιο αδύνατων κρατών από μια σύγχρονη «Ιερά Συμμαχία» των ισχυρών...καταλαβαίνετε ότι δεν πρόκειται περί ευγενούς άμιλλας...

Ρὸν Γουάλλας (Ron Wallace): Ἀ­νη­συ­χί­α (Worry)

ΕΚΕΙΝΗ ἀ­νη­συ­χοῦ­σε γι’ ἀν­θρώ­πους, ἐ­τοῦ­τος γιὰ πράγ­μα­τα. Καὶ γιὰ ὅ,τι ὑ­πῆρ­χε με­τα­ξύ τους, αὐ­τὸ τὰ λέ­ει ὅ­λα.

       «Τί σκέ­φτε­σαι ποὺ ἡ κό­ρη μας ξε­νο­κοι­μᾶ­ται;», εἶ­πε κεί­νη. «Τὰ σκα­λιὰ στὴ βε­ράν­τα σα­πί­ζου­νε», ἀ­πο­κρί­θη­κε ὁ ἄλ­λος. «Θὰ πέ­σει κα­νέ­νας μέ­σα.»

       Ξα­πλώ­να­νε μα­ζὶ στὸ κρε­βά­τι καὶ μι­λοῦ­σαν. Μα­ζὶ ξα­πλώ­να­νε καὶ μι­λοῦ­σαν, γιὰ εἴ­κο­σι πέν­τε χρό­νια. Πρῶ­τα-πρῶ­τα, ἂν θὰ κά­να­νε παι­διὰ —ἐ­κεί­νη τό ’­θε­λε (ἂν καὶ ὑ­πῆρ­χε τὸ σύν­δρο­μο Ντά­ουν, ἡ λευ­χαι­μί­α, ἡ μι­κρο­κε­φα­λί­α, οἱ μα­γου­λά­δες), τοῦ­τος πά­λι ὄ­χι (ἡ ἐ­πέν­δυ­ση στρά­βω­νε, ἡ στέ­γη γρή­γο­ρα θ’ ἄ­νοι­γε)— κι ἔ­πει­τα, σὰν γεν­νή­θη­κε ἡ κό­ρη τους, παι­δά­κι γε­ρό, πα­ρὰ κά­τι τρι­ά­μι­σι κι­λὰ («δὲν κα­λο­τρώ­ει»· «ὁ φοῦρ­νος γκρε­μί­ζε­ται»), κυ­ρί­ως γιὰ θέ­μα­τα οἰ­κο­γε­νεια­κὰ («οἱ φί­λοι της εἶ­ν’ ἀ­λι­τή­ριοι, τὸ δω­μά­τιό της χά­λια»· «τὰ φρέ­να σφυ­ρᾶ­νε, ὁ βρα­στή­ρας σκου­ριά­ζει»).

Ανοσία της αγέλης και ελεύθερη οικονομία

Του Φάνη Βορεινάκη

Οι αντιδράσεις των κυβερνήσεων εναντίον της ασύμμετρης υγειονομικής απειλής του κορωνοιού διέφεραν και διαφέρουν ανάλογα με την έγκαιρη-έγκυρη ή μη πληροφόρηση περί της βαρύτητας της απειλής,αλλά και την κοινωνική-οικονομική συγκρότηση των κυβερνήσεων. Επομένως δεν είναι απορίας άξιον η αντίδραση της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου διά στόματος του πρωθυπουργού Boris Johnson, ο οποίος επιδίωξε αρχικά τη θωράκιση των Βρετανών με την στρατηγική της ανοσίας της αγέλης. Σκοπός του Βρεττανού PM και των συμβούλων του, ήταν να αποκτήσει ο πληθυσμός του Ηνωμένου Βασιλείου, εκείνο το επίπεδο της ανοσίας σε τέτοιο ποσοστό - συζητιέται τουλάχιστον το 70% -  ώστε να σταματήσει η εξάπλωση της νόσου. 

Η θεωρητικά όχι απορριπτέα αυτή θέση,  βασίζεται στην φυσική εξάπλωση της απειλής, που αποδεκατίζοντας τις ευαίσθητες - μεγάλης ηλικίας-  ομάδες, αφήνει τις νεαρότερες με ανοσία μετά την αποδρομή της (αν και το τελευταίο στοιχείο αμφισβητείται πλέον με πιστοποίηση θανάτων και νέων ατόμων από τον Covid-19).

Το προτεινόμενο σχήμα ανοσίας της αγέλης, θα ήταν ανθρωπιστικά αποδεκτό εάν η ικανοποιητική ανοσοποίηση  του πληθυσμού μπορούσε να επιτευχθεί με την χρήση εμβολίων (που δεν υπάρχουν τη στιγμή αυτή) -και όχι σαν αποτέλεσμα φυσικής επιλογής λόγω εξάπλωσης της νόσου, η οποία θα εξαφανίσει τους ασθενέστερους ηλικιωμένους ελαφρώνοντας ταυτόχρονα τα ασφαλιστικά τους ταμεία.

Γιά­ννης Δεν­δρι­νός : Ἡ ἀ­πο­στο­λή

ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ στα­μά­τη­σαν στὸ κόκ­κι­νο φα­νά­ρι. Ἡ πλα­ϊ­νὴ σι­δε­ρέ­νια πόρ­τα τῆς πρε­σβεί­ας μι­σά­νοι­ξε. Τό­τε ξε­κί­νη­σε καὶ μὲ γρή­γο­ρο, ἀ­πο­φα­σι­στι­κὸ βῆ­μα πέ­ρα­σε ἀ­πὸ τὸ ἕ­να πε­ζο­δρό­μιο στ’ ἄλ­λο. Κοί­τα­ζε ἀ­ρι­στε­ρὰ δε­ξιὰ τοὺς ὁ­δη­γοὺς μὲ τὸ βλέμ­μα ἀν­θρώ­που ποὺ μό­λις ὁ­λο­κλή­ρω­σε μιὰ δύ­σκο­λη ἀ­πο­στο­λὴ καὶ ὀ­φεί­λει νὰ ὑ­πο­πτεύ­ε­ται ὅ­λους ὅ­σους βρί­σκον­ται στὸ διά­βα του. Τρύ­πω­σε στὴν πόρ­τα.

       «Τὸ εἶ­δες αὐ­τό;» ρώ­τη­σα ἔκ­πλη­κτος τὴ γυ­ναί­κα μου.

       «Μιὰ γά­τα ἤ­τα­νε, τί ἔ­γι­νε;» μοῦ ἀ­πάν­τη­σε ἀ­δι­ά­φο­ρα.

       «Μά, δὲν πρό­σε­ξες τὸ ὕ­φος της; Τὸ συγ­χρο­νι­σμὸ τῶν κι­νή­σε­ων; Σχε­δὸν στρα­τι­ω­τι­κός. Σὰν νὰ ἔ­κα­νε σι­νιά­λο νὰ τῆς ἀ­νοί­ξουν τὴν πόρ­τα», ἐ­πέ­μει­να.

       «Τί ἀ­νο­η­σί­ες εἶ­ναι πά­λι αὐ­τές; Ἡ φαν­τα­σί­α σου ἔ­χει ξε­φύ­γει. Ἀ­πὸ τό­τε ποὺ ξε­κί­νη­σες αὐ­τὸ τὸ σε­μι­νά­ριο δη­μι­ουρ­γι­κῆς γρα­φῆς, ὅ­λο κά­τι τέ­τοι­α μοῦ λὲς στὰ κα­λὰ κα­θού­με­να», εἶ­πε.

Ν.Υόρκη: Κρατούμενοι κατασκευάζουν αντισηπτικά που απαγορεύεται να χρησιμοποιήσουν

της Άντζελας Ιωαννίδου

Εν μέσω έλλειψης αντισηπτικών, ο κυβερνήτης της Νέας Υόρκης, Andrew Cuomo, αποφάσισε την κατασκευή αντισηπτικών εκμεταλλευόμενος την εργασία κρατουμένων σε φυλακές των ΗΠΑ.

Το σόου

Σε μια σκηνή που έμοιαζε με τηλεοπτικό σόου, ο κυβερνήτης αποκάλυψε με υπερηφάνια το αντισηπτικό που κατασκευάστηκε στη Νέα Υόρκη από την εταιρεία Corcraft ζητώντας να ανοίξει μια κουρτίνα δίπλα του. Πίσω από την κουρτίνα αποκαλύπτονται δεκάδες δοχεία από το κρατικό αντισηπτικό. Ο κυβερνήτης δήλωσε ότι το προϊόν της Νέας Υόρκης ήταν ανώτερο από τα αντισηπτικά του εμπορίου επειδή περιέχει περισσότερο απολυμαντικό αλκοόλ, 75% σε σύγκριση με το 60% που περιέχνουν συνήθως τα αντισηπτικά.

Ο κυβερνήτης καυχήθηκε ότι το απολυμαντικό της πολιτείας της Νέας Υόρκης είναι πολύ φθηνότερο από αυτό που αγόρασε στο εμπορικό κατάστημα.

Αυτό που ο κυβερνήτης δεν είπε ποτέ ήταν ότι το Corcraft είναι ένα «εμπορικό σήμα» για το προϊόν που κατασκευάζεται από το Τμήμα Σωφρονιστικών Βιομηχανιών. Με άλλα λόγια, το αντισηπτικό χεριών κατασκευάζεται από κρατούμενους της κυβέρνησης της Νέας Υόρκης.

ΕΠΟΧΗ ΓΙΑ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ

Χθες το πρωί έλαβα ένα μήνυμα, από την αδερφική φίλη τη Φωτεινή που ζει στην Ιταλία με την αγαπημένη οικογένειά της, στο οποίο μου έγραφε:
“Γεια σου Δημήτρη μου. Τι κάνεις; Ελπίζω να σε βρίσκω καλά. Εμείς εδώ προς το παρόν όλοι καλά. Ήθελα όμως να σε παρακαλέσω να μην υποτιμήσεις την κατάσταση κορονωϊού. Απέφυγε τις συναντήσεις και κάτσε όσο πιο πολύ στο σπίτι. Κράτα αποστάσεις από όλους και πλένε συχνά τα χέρια σου. Το ίδιο να πεις και στη μητέρα σου. Πάνω από όλους πρέπει να προστατεύσετε τους ηλικιωμένους. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρά η απομόνωση. Εμείς είμαστε πλέον σε ολική απομόνωση. Τις προηγούμενες μέρες νομίζαμε ότι όλο αυτό είναι ένα κακόγουστο αστείο. Κάναμε λάθος. Διαδώστε και πιέστε την κυβέρνηση να τα κλείσει όλα. Το ελληνικό σύστημα υγείας δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθει σε ένα τέτοιο πλήγμα. Εμείς είμαστε ένα βήμα πριν από την κατάρρευση. Σε παρακαλώ πολύ να προσέχεις.”
Από το μήνυμα της Φωτεινής, φαίνεται πλέον καθαρά, ότι η κατάσταση στην πολύπαθη Ιταλία έχει ήδη ξεφύγει. Καθώς, μόνο πόνο και θλίψη προκαλούν τα πάρα πολλά θύματα που έχει δημιουργήσει η εξάπλωση του ιού στη γειτονική χώρα αλλά και σ' ολόκληρο τον πλανήτη.

ΦΥΛΛΟ ΕΛΙΑΣ : Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗ

Του Γιάννη Σχίζα

     «Το Άρωμα. Η ιστορία ενός δολοφόνου» .... Όποιος  δεν είδε     στο κανάλι της Βουλής την κινηματογραφική απόδοση του μυθιστορήματος του Πατρίκ  Ζισκίντ («Το άρωμα»,εκδόσεις Ψυχογυιός, Αθήνα 1986)  θα ζήσει οπωσδήποτε την υπόλοιπη ζωή του με τον καημό ότι το έχασε !  Το έργο  παρουσιάζει  την ιδέα  μιας πανίσχυρης ουσίας που εξάγεται με  απίστευτα δύσκολες διαδικασίες  και μπορεί να καταλύει  βαθύτατες  ηθικές αναστολές , αποσβένοντας   ακόμη και το φρέσκο πάθος της εκδίκησης  ενός πατέρα για τη δολοφονημένη κόρη του.... Η συγκεντροποίηση της αρωματικής ισχύος και της  ευφορικής δυναμικής  σε  μικρότατο όγκο , έχει κάτι από το χαρακτήρα  ενός ναρκωτικού ή  φαρμάκου. Ο Ζισκίντ τελικά διαλέγει μια  «παραμυθοειδή» φόρμουλα για να μιλήσει  για μια  υπερ-μαστούρα ή μια υπερ-ουσία ,  που θεραπεύει όλων των ειδών τα μίση. Ακόμη όμως  προβαίνει στην αποκάλυψη μιας  σεμνότυφης και ιεραρχημένης  κοινωνίας,   που κρύβει στα έγκατά της έναν  βαθύ ερωτισμό....

1,2-2-5 μέτρα - ή κράτα τόση απόσταση όση από την πεθερά σου!

του Φάνη Βορεινάκη

Ειλικρινά,  τα "χωροταξικά" μέτρα αποφυγής μόλυνσης από τον Covid19 με έχουν μπερδέψει :  Απαγορεύεται η μετακίνηση στις επαρχίες ή τουλάχιστον περιορίζεται, για να περιοριστεί και η εξάπλωση του κορωνοιού. Περιορίζεται η αντίθετη πορεία στους παραγωγούς λαϊκών αγορών προς τα αστικά κέντρα, για τους ίδιους λόγους. Οι αποστάσεις ασφαλείας κυμαίνονται από 1,5-2 ή 5 μ., τα δε τετραγωνικά ανά πελάτη/ανά supermarket σε 5 ή 15 μ2.

 Και για τις συγκεντρώσεις τι ισχύει, 2 ή πλείονες ή 10 είναι ο numerus clausus;  Η βοήθεια της τεχνολογίας εφαρμόζεται προς το παρόν,στην εξ αποστάσεως παροχή υπηρεσιών ή στην εικονική πραγματικότητα περιήγησης. Για τα καταναλωτικά προϊόντα όπως τα ζαρζαβατικά, θα εξυπηρετούσε η ......διακτίνiση αλλά Startrek -  αλλά ευτυχώς για τα μέτρα δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί ακόμη πειραματικά η ενοποιημένη κβαντική θεωρία πεδίου, όπως την ονειρεύτηκε ο Αινστάιν. 

Λίγη υπομονή , η επιστήμη προοδεύει....

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Του Γιάννη Σχίζα

«Τo Παρίσι είναι ένα θαυμαστό τέρας, ένα

 καταπληκτικό περίπλεγμα από αισθήσεις, μηχανές 

και σκέψεις,  η πόλη των 100 χιλιάδων 

μυθιστορημάτων, η κεφαλή του κόσμου (Μπαλζάκ)...

«Στα χρόνια πριν την  επανάσταση του 1848...

Γυναίκες και άνδρες διαφορετικής πνευματικής ευφυϊας 

δημοσίευαν βιβλία, περιοδικά και έντυπα, έγραφαν ποιήματα,

 έπαιρναν σε συγκεντρώσεις το λόγο 

συζητούσαν αδιάκοπα στα καφενεία, στο δρόμο, σε 

επίσημα δείπνα. Ζούσαν στον ίδιο τόπο και επηρέαζαν 

ο ένας τον άλλο...Ο Μπακούνιν είχε αποφασίσει ‘να 

περάσει το πόδι του πάνω από το Ρήνο’ για να «σταθεί 

με μιας στο μέσο καινούριων πραγμάτων , που στη

 Γερμανία δεν έχουν καν γενηθεί...

(1)Marcello Musto  «Ο Μαρξ στο Παρίσι: Χειρόγραφα

 και αποσπάσματα από το 1844»

Περιοδικό ΘΕΣΕΙΣ  τεύχος 102 ,2008

Ποιός θυμάται τη «γαλλική γρίπη» του Άρθουρ Καίσλερ – από το βιβλίο του « Το μηδέν και το άπειρο»  – που σχολίαζε ειρωνικά  την γαλλική κουλτούρα και τον βερμπαλισμό της, τον 

επιτηδευμένα ευσυγκίνητο χαρακτήρα της; Ποιός θυμάται τα αστεία γαλλοπρεπή αγγλικά του Πήτερ Σέλλερς στον επιθεωρητή Κλουζώ;

Υποθέτω πως λίγοι, αλλά νομίζω ότι  είναι κι αυτοί περισσότεροι  από όσους ενθυμούνται  τη γαλλική απάντηση με τα λόγια του Κοσινύ : «Οι Άγγλοι έπιναν καυτό νερό μέχρι που ανακαλύφθηκε το τσάϊ» …Κάτι αντίστοιχο με το δικό μας, «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί έτρωγαν βελανίδια» …

Λεπτή η απάντηση του Κοσινύ, χαρακτηριστική της   «γαλατικής»  ευγένειας. Θυμάμαι κάποτε  που 

αγόρασα  στο Παρίσι μια τσάντα από μια Αράβισσα, 

χωρίς  να μου δώσει απόδειξη ή να μου πει  ευχαριστώ. Σημαίνει

 αυτό ή δεν σημαίνει πολιτιστικό χάσμα, από 

τη στιγμή που ο Γάλλος ακόμη και στη γκιλοτίνα λέει

 στον καταδικασμένο :   «βάζετε το κεφάλι σας εκεί ,

si il vout plais” ;

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά : Μα­κά­ρι­ε, νά, σοῦ ἔ­λα­χε γυ­ναῖ­κα!

ΔΙΗΓΗΘΗΚΕ γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό του ὁ Ἀβ­βᾶς Μα­κά­ριος, λέ­γον­τας: «Ὅ­ταν ἥ­μουν νε­ώ­τε­ρος καὶ ἔ­με­να σὲ κελ­λί, στὴν Αἴ­γυ­πτο, μὲ ἔ­κα­μαν διὰ τῆς βί­ας κλη­ρι­κὸ στὴν κώ­μη. Καὶ μὴ θέ­λον­τας νὰ ἀ­να­λά­βω, ἔ­φυ­γα σὲ ἄλ­λο τό­πο. Καὶ ἦλ­θε σ' ἐ­μέ­να ἕ­νας εὐ­λα­βὴς λα­ϊ­κὸς καὶ ἔ­παιρ­νε τὸ ἐρ­γό­χει­ρό μου καὶ μὲ δι­α­κο­νοῦ­σε. Συ­νέ­βη δέ, ἀ­πὸ πει­ρα­σμό, μιὰ παρ­θέ­νος, στὴν κώ­μη, νὰ πέ­ση σὲ ἁ­μαρ­τί­α. Καὶ ἔ­χον­τας μεί­νει ἔγ­κυ­ος, τὴ ρω­τοῦ­σαν ποι­ός τῆς τὸ ἔ­κα­με αὐ­τό. Καὶ ἐ­κεί­νη ἔ­λε­γε: Ὁ ἀ­να­χω­ρη­τής. Βγῆ­καν λοι­πὸν οἱ χω­ρι­κοί, μὲ ἔ­πια­σαν, μοῦ κρέ­μα­σαν στὸν τρά­χη­λο γα­νω­μέ­νες χύ­τρες καὶ χε­ρού­λια ἀ­πὸ κο­φί­νια, μὲ πόμ­πευ­σαν στὰ σταυ­ρο­δρό­μια τῆς κώ­μης καὶ μὲ χτυ­ποῦ­σαν, λέ­γον­τας: Αὐ­τὸς ὁ κα­λό­γε­ρος μᾶς δι­έ­φθει­ρε τὸ κο­ρά­σι, πάρ­τε τον, πάρ­τε τον.

Ουδείς κορωνοϊός αμιγής καλού

του Γιάννη Σχίζα

Ζούμε στον αστερισμό του κορωνοϊού και δεν σκεπτόμαστε κάποιες πιθανόν θετικές συνέπειές του. Παρ'όλο που η μόνωση στα σπίτια φέρνει πολλούς από εμάς σε επαφή με τα διάφορα «τηλε» -τηλε-εργασία, τηλε-ιατρική,τηλε-μόρφωση, τηλε-έρευνα, τηλε-πικοινωνία, τηλε-εξυπηρετήσεις, τηλε-αγορές κ.λπ., - ελάχιστα προβληματιζόμαστε για το αν αυτή η κατάσταση ενέχει κάποια θετικά στοιχεία. Υπάρχουν συνέπειες του κορωνοϊού που μπορούμε να συνηθίσουμε και να υιοθετήσουμε στο μέλλον, μΚ (μετά Κορωνοϊόν); Και όμως, σε πολύ παρελθόντα χρόνο, υπήρχαν οι προάγγελοι αυτών των «ηλεκτρονικών» ρυθμίσεων, με πρώτο ανάμεσα στους Έλληνες τον αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτο (1926-1977).

Ο Ζενέτος είχε ασχοληθεί με τις τηλε-ενέργειες ως μέσο μετάδοσης εικόνας και ήχου, που στην εποχή του δεν ήταν ιδιαίτερα πλούσιες - κυρίως περιελάμβαναν το τηλέφωνο... Με τις τηλε-ενέργειες αντιμετωπίζονταν τα προβλήματα της πόλης και ιδιαίτερα το κυκλοφοριακό, ενώ η εξάπλωσή τους σε παγκόσμια κλίμακα επέφερε μια νέα κατάσταση. Ο Ζενέτος πίστευε ότι, με το νέο τηλε-καθεστώς, η γειτνίαση δεν αποτελεί πλέον βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη δραστηριοτήτων στον χώρο της πόλης.

Covid-19 , θα μείνω σπίτι, με Ραδόνιο;

του Φάνη Βορεινάκη

Πρώτη φορά στη ζωή μου  πληροφορήθηκα την ύπαρξη του «ευγενούς» αερίου ραδονίου, με την κρίση του Τσέρνομπιλ η Τσερνόμπιλ, ότι προτιμάτε, το μακρινό 1986. Τότε θεωρήθηκε σαν μία μέθοδος αποφυγής της ρύπανσης από τα επικίνδυνα ραδιονουκλίδια της καταστρεπτικής έκρηξης, το κλείσιμο στο σπίτι. Όπως και τώρα άλλωστε για την αποφυγή της μόλυνσης από τον θανατηφόρο κορονοιό. Βέβαια οι οδοί επαφής δεν ταυτίζονται, για τα ραδιονουκλίδια υπολογίζαμε στη λειτουργία του κελύφους της κατοικίας μας κάπως σαν ...αντιατομικό καταφύγιο, ενώ στην περίπτωση του κορονοιού στην αποφυγή κατά το δυνατόν των ανθρώπινων επαφών, αλλά και την λειτουργία καραντίνας των ύποπτων κρουσμάτων, χωρίς επι πλέον επιβάρυνση των ΜΕΘ(Μονάδες Εντατικής Θεραπείας). ¨Όμως και οι δύο μεθοδολογίες έχουν ένα κοινό παρανομαστή, τη συγκέντρωση του ραδονίου στους κλειστούς κατοικημένους χώρους, η εισπνοή θυγατρικών μορφών του οποίου (Po-218, Pb-214, Bi-214 και Po-214)προσκολλημένων σε αιωρούμενα σωματίδια ευθύνεται μεταξύ άλλων παραγόντων, στην πρόκληση καρκίνου του πνεύμονος.

Σήμερα, Ημέρα της Ποίησης : ΑΓΛΑΪΑ ΑΝΘΕΜΙΑΔΟΥ

Η Αγλαϊα, η μικρούλα από την Κόρινθο,

έπεσε από το μπαλκόνι του σπιτιού της

να σκοτωθή

κι αυτή η είδηση κι αυτή η αυτοκτονία

έγιναν μοναχά γιατί

έπρεπε να σημειώση κάποια παρουσία

μέσα στον κόσμο  η κορινθία δεσποινίς

με τις κορδέλλες στα μαλλιά και τα πλατιά χτενίσματα,

τα ερωτικά της γράμματα σ’ αγνώστους

που τα ’γραφε στα σεπτεμβριανά απογεύματα

όταν ο Κορινθιακός έβαφε με λουλάκι

το πρόσωπο της Ρούμελης , τα πόδια του Μωρηά,

κι η πληγωμένη ΑγλαΪα

δεν είχε ούτε έναν έρωτα ή μιαν  αναπόληση

να χρωματίσει το κενό που’ χε η ψυχή της

λίγο πριν κομματιάση τα λεπτά της κόκκαλα

απ’ το μπαλκόνι,  που βαρέθηκε πια ν’ αγναντεύη 

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΣ  1906-1997

Οφέλη από την προσθήκη σκιάς σε παιδικές χαρές

Εικόνα 1. Φώτο Μ. Καπάνταης

Μ.Καπάνταης

ΔασολόγοςΠεριβαλλοντολόγος                           

 τ. Δ/ντης Πρασίνου

      
            Κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης μελέτης, το NPPS (Εθνικό Πρόγραμμα για την Ασφάλεια στην παιδική χαρά) αξιολόγησε την προστασία από τον ήλιο στις παιδικές χαρές σε όλη τη χώρα (ΗΠΑ). Μόνο το 3% των παιδικών χαρών που αξιολογήθηκαν είχαν πλήρη προστασία, από τις πιο καυτές ώρες της ημέρας, από τις 10 π.μ. έως τις 2 μ.μ. Τριάντα (30) % των χώρων είχαν μερική σκιά, αλλά αυτό άφησε ένα ανησυχητικό ποσοστό 67% των δημόσιων παιδικών χαρών που επισκέφθηκαν για αξιολόγηση, να εκτίθενται πλήρως κατά τις ώρες αιχμής του ήλιου. 

       Εάν αυτή η μελέτη απεικονίζει τις δημόσιες παιδικές χαρές του έθνους (ΗΠΑ) και τη χρήση σκιάς τους, είναι τώρα ο χρόνος που πρέπει να δημιουργηθεί υποδομή για τη σκιά στις παιδικές χαρές που τα παιδιά  παίζουν στους χώρους αυτούς.Στη χώρα μας δεν υπάρχει αντίστοιχη πρόβλεψη προστασίας των παιδιών, αν αναλογιστούμε τη γεωγραφική μας θέση μας καθώς τις αρνητικές επιπτώσεις από την κλιματική αλλαγή. Υψηλές θερμοκρασίες, ιδιαίτερα την περίοδο του καλοκαιριού και μακράς διάρκειας.

       Σε όλα τα όργανα που συνθέτουν μία παιδικά χαρά όπως οι κούνιες, τα ανεξάρτητα πολυόργανα, και γενικά όλες οι  δομές του παιχνιδιού, αλλά και ο εξοπλισμός οι πίνακες ή τα παγκάκια, υπάρχουν πολλά οφέλη για  την ενσωμάτωση της σκιάς στα διάφορα μέρη του περιβάλλοντος του παιχνιδιού.

       Το NPPS (Εθνικό Πρόγραμμα για την ασφάλεια παιδική χαρά) διέπει την ασφάλεια  στην παιδική χαρά, βοηθώντας το κοινό να δημιουργήσει ασφαλή και αναπτυξιακά κατάλληλα περιβάλλοντα παιχνιδιού για τα παιδιά.

Όλα όσα θέλατε να μάθετε για τα «Αιολικά Πάρκα» στις προστατευόμενες περιοχές NATURA 2000

της Ορνιθολογικής Εταιρείας

 
Τι είναι και πώς λειτουργούν τα «Αιολικά Πάρκα»;
Τι είναι το Δίκτυο NATURA 2000;
Ποιοι είναι οι κίνδυνοι από την απώλεια της βιοποικιλότητας;
Γιατί Περιβαλλοντικές Οργανώσεις και οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών αντιτίθενται σε ορισμένες περιπτώσεις εγκατάστασης βιομηχανικών Αιολικών Σταθμών Παραγωγής Ενέργειας;
Χρειάζεται να «θυσιάσουμε κάτι» προκειμένου να πετύχουμε τους στόχους για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής;
 

Σε αυτά και σε πολλά άλλα επίκαιρα ερωτήματα απαντά η νέα έκδοση της Ελληνικής ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗΣ Εταιρείας «Όλα όσα θέλατε να μάθετε για τα «Αιολικά Πάρκα» στις προστατευόμενες περιοχές NATURA 2000».
Μια συγκυρία που προκαλεί ανησυχία όσον αφορά την προστασία του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας ώθησε την ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ να συγκεντρώσει σε ένα ευανάγνωστο έντυπο όλες τις βασικές έννοιες σχετικά με το σοβαρό ζήτημα της εγκατάστασης βιομηχανικής κλίμακας Αιολικών Σταθμών Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας (γνωστοί ως «Αιολικά Πάρκα») σε προστατευόμενες περιοχές του ευρωπαϊκού δικτύου NATURA 2000.

Είναι αρκετά τα σημεία που προκαλούν αυτή την ανησυχία:

O κέδρος που επέζησε για 225 εκατ. χρόνια και τώρα απειλείται από την κλιματική αλλαγή

Το βουνό Cederberg στο δυτικό ακρωτήρι της Νότιας Αφρικής πήρε το όνομά του από το είδος κέδρου φύεται εκεί, ενός από τα σπανιότερα και αρχαιότερα δέντρα στον πλανήτη.

Ο περίφημος κέδρος Clanwilliam (Widdringtonia cedarbergensis) απαντάται στη Νότια Αφρική – πουθενά αλλού στον κόσμο. Το εμβληματικό αυτό είδος έχει ηλικία άνω των 225 εκατομμυρίων χρόνων και κατάφερε να επιζήσει της τελευταίας εποχής των παγετώνων. Ωστόσο, σήμερα κινδυνεύει να εξαφανιστεί και το μέλλον του εξαρτάται πλέον από την κλιματική ισορροπία.

Εδώ και 17 χρόνια η Rika du Plessis αγωνίζεται να σώσει το είδος αυτό κέδρου που στο πέρασμα των αιώνων κοβόταν για το ξύλο του. Σήμερα, ωστόσο, αντιμετωπίζει άλλη απειλή.

«Λόγω της κλιματικής αλλαγής, ολόκληρος ο κόσμος βιώνει υψηλότερες θερμοκρασίες και λιγότερες βροχοπτώσεις» εξηγεί η διευθύντρια της κυβερνητικής οργάνωσης για την προστασία της φύσης, CapeNature.

Η βιβλιοθηκάριος του Άουσβιτς, του Antonio Iturbe

 της Κατερίνας Βασιλάκου

Μου αρέσουν τα βιβλία που μιλάνε για βιβλία. Κι όταν από το παράθεμα ενός βιβλίου του Μανγκέλ[1] ξεκινάει μια δημοσιογραφική έρευνα που οδηγεί στο ζοφερό στρατόπεδο του Άουσβιτς, για να καταλήξει ο συγγραφέας μέσα από ζιγκ ζαγκ γνωστών ιστορικών προσώπων να συναντηθεί με την υπερήλικη πλέον ηρωίδα του, στην πραγματική ιστορία της οποίας βασίζει την ιστορία του, τότε πραγματικά η μετάφραση αρχίζει και γίνεται γρίφος. Γιατί θεωρητικά τα έχεις όλα: το Άουσβιτς, τις μνήμες, τις φωτογραφίες, τα ντοκουμέντα, τα πλάνα από τις ταινίες (βλέπε Ο γιος του Σαούλ, Η εκλογή της Σόφι, Η ζωή είναι ωραία...) και, πια, τι μένει στις λέξεις που καλούνται να υφάνουνε το κείμενο;

Η ευκολία ή η δυσκολία της μαρτυρίας της δεκατετράχρονης τότε Ντίτα Κράους και της μυθιστορηματικής της ζωής ως βιβλιοθηκάριου του Άουσβιτς συνίστατο ακριβώς σ’ αυτό. Τα είχε όλα μέσα σ’ ένα τέλειο κάδρο, σαν τις φωτογραφίες του Μπερνάρ Πλοσί. Είναι όλα εκεί· οι ματιές, τα σύννεφα, η ακινησία, ακόμα και η σιωπή. Αλλά είναι δύσκολο να τα περιγράψεις. Να βρεις τον σωστό τόνο...

Το βιβλίο του Ιτούρμπε το μετέφρασα κανονικά από τη μια γλώσσα στην άλλη, επιβεβαίωσα τα πραγματολογικά και αναρωτήθηκα:

Ψεύτης ήλιος

Ημερολόγια καραντίνας, της Κάκης Μπαλή

Ο φούρναρης της γειτονιάς μου, ο κύριος Γιώργος, είναι γύρω στα εβδομήντα, ασπρομάλλης, χαμογελαστός και χωρατατζής. Πάντα με μια εφημερίδα δίπλα στο ταμείο -“είμαι είδος προς εξαφάνιση, κορίτσι μου”- και πάντα περίεργος να μάθει τα νέα “από μέσα”. Η μοναδική μου έξοδος χθες ήταν να πάω στον φούρνο - κι είδα τον κύριο Γιώργο με μάσκα και γάντια. “Τελευταίας τεχνολογίας”, μου είπε κι άρχισε τις ερωτήσεις:” Τι έχεις να μας πει για τα εμβόλια και τα φάρμακα, προχωράνε;”, “Λες αυτή τη φορά οι κυβερνήσεις του πλανήτη να σκεφτούν τους ανθρώπους ή ξανά θα βρεθούμε μπροστά σε συντρίμμια και πάλι από την αρχή;”. Άντε να απαντήσει ο ξερόλας δημοσιογράφος.

 Πριν ανοίξω το στόμα μου, εμφανίζεται δεύτερος πελάτης στον φούρνο, κι αυτός... σιτεμένος, που φρόντιζε να κρατάει τις αποστάσεις: “Τι υπέροχος ήλιος, σήμερα, Γιώργο μου, κυρία μου”, είπε αντί για καλημέρα.“Ψεύτης ήλιος, βρε Θανάση”, ήταν η απάντηση

Νεκτάριος Μπέσης : Ὁ γερο-Τόμ

ΜΑΚΡΙΑ σὲ ἕ­να μι­κρὸ νη­σί, ἕ­να νη­σὶ σχε­δὸν ξε­χα­σμέ­νο, συ­νέ­βη αὐ­τὸ ποὺ θὰ σᾶς δι­η­γη­θῶ. Ἕ­να πλοῖ­ο ἐρ­χό­ταν μιὰ φο­ρὰ τὴν βδο­μά­δα, γιὰ νὰ ξε­φορ­τώ­σει προ­μή­θει­ες καὶ ἴ­σως λί­γα φάρ­μα­κα καὶ κά­θε φο­ρὰ τὸ ἴ­διο. Οἱ ναῦ­τες ξε­φόρ­τω­ναν βι­α­στι­κά, χω­ρὶς νὰ ἀ­πο­βι­βα­στοῦν οἱ ἴ­διοι καὶ τὸ πλοῖ­ο πά­λι σάλ­πα­ρε, γιὰ νὰ ἐ­πι­στρέ­ψει ἐ­κεῖ ἀ­πὸ ὅ­που ἦρ­θε. Αὐ­τὸ συ­νέ­βαι­νε μό­νο τὶς πε­ρι­ό­δους τῆς κα­λο­και­ρί­ας.

       Ὅ­ταν ὁ και­ρὸς δὲν τὸ ἐ­πέ­τρε­πε, στὴν μι­σο-κα­τε­στραμ­μέ­νη προ­βλή­τα του, ἔ­φτα­ναν μό­νο ἀ­φρι­σμέ­να κύ­μα­τα.

       Ἐ­δῶ ἔ­ζη­σε ὁ­λό­κλη­ρη τὴν ζω­ή του ὁ γε­ρο-Τόμ, μα­ζὶ μὲ τὴν νευ­ρι­κὴ γυ­ναί­κα του, μιὰ ἀ­δύ­να­τη γριὰ μὲ γουρ­λω­τὰ μά­τια, ποὺ βλα­στή­μα­γε ἀ­πὸ τὸν πρω­ι­νὸ κα­φὲ μέ­χρι τὴν βρα­δι­νή τους σού­πα, γιὰ τὴν ἀ­τυ­χί­α ποὺ εἶ­χαν νὰ ζοῦν σὲ αὐ­τὴ τὴν ἀ­πο­μό­νω­ση, μιὰ ἐ­πι­λο­γή, ἂν δι­α­νο­η­θεῖ κα­νείς, ἐπειδὴ δὲν μπο­ροῦ­σαν αὐ­τοὶ οἱ δύ­ο ἄν­θρω­ποι, νὰ συ­νυ­πάρ­ξουν μὲ ἄλ­λους.

Ανακοίνωση του Συλλόγου Φίλων Κτήματος Τατοΐου

March 10, 2020 - Ανακοινώσεις

Σχετικά με δημοσιεύματα των προηγούμενων ημερών ο Σύλλογος Φίλων Κτήματος Τατοΐου προχωρεί στην ακόλουθη ανακοίνωση.

Το π. Βασιλικό Κτήμα Τατοΐου βρίσκεται σε ένα πολύ κρίσιμο στάδιο της ιστορικής του πορείας. Η Υπουργός Πολιτισμού κ. Λίνα Μενδώνη που έχει τον συντονιστικό ρόλο σε αυτή την εθνική προσπάθεια δίνει μια πραγματική μάχη για να αντιμετωπίσει όλες τις πτυχές αυτού του εξαιρετικά πολύπλοκου project. Ο Σύλλογος Φίλων Κτήματος Τατοΐου έχει βρεθεί στο πλευρό της Υπουργού και διαθέτει όλες του τις δυνάμεις για να συνδράμει όπου και όπως μπορεί αυτή την προσπάθεια. Πάντα σε κλίμα αμοιβαίου σεβασμού και κατανόησης αλλά και με τις καλύτερες προθέσεις.

Ο Σύλλογος Φίλων Κτήματος Τατοΐου προχωρεί στην παρούσα ανακοίνωση με αφορμή την συνέντευξη του κ. Αθανασίου Τσαυτάρη στον ΕΤ της Κυριακής.

Κορωνοϊός: Σκληρή προειδοποίηση της Φύσης;

«Καθώς τα τροπικά δάση αποψιλώνονται με ανησυχητικό ρυθμό σε παγκόσμια κλίμακα, οι επιστήμονες φοβούνται ολοένα και περισσότερο ότι οι πανδημίες του μέλλοντος μπορεί να προέλθουν από την ανθρώπινη δραστηριότητα που καταστρέφει τα δάση», προειδοποιούσε πέρυσι άρθρο στο περιοδικό The Scientist.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Σε πρόσφατο άρθρο του στους New York Times, ο Κινέζος δημοσιογράφος Γουφέι Γιου χαρακτήρισε την επιδημία του κορωνοϊού «εκδίκηση των παγκολίνων». Πρόκειται για επαπειλούμενο είδος μυρμηγκοφάγου με χαρακτηριστικές, κεράτινες φολίδες, που ζει σε τροπικές περιοχές της Αφρικής και της Ασίας. Στην Κίνα αποτελεί περιζήτητο εμπόρευμα, καθώς το κρέας του θεωρείται ντελικατέσεν και πολλοί πιστεύουν ότι οι φολίδες του έχουν θεραπευτικές ιδιότητες. Κατά μία εκδοχή, ο κορωνοϊός πέρασε για πρώτη φορά σε ανθρώπους στην επαρχία Γουχάν της Κίνας μέσω της πώλησης παγκολίνων σε υπαίθρια αγορά ζωντανών ζώων (wet market). Οι εν λόγω αγορές είναι παράνομες στην Κίνα, αλλά όλο και κάποιοι βρίσκονται να αψηφούν τους νόμους σε απομονωμένες περιοχές της ενδοχώρας.

Tα σχόλια της ελληνικής ορνιθολογικης εταιρείας, της καλλιστώ και της ελληνικής εταιρίας προστασίας της φύσης επί του σχεδίου νόμου «εκσυγχρονισμός περιβαλλοντικής νομοθεσίας»

Η Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία, η Καλλιστώ και η Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης ανάρτησαν τα από κοινού σχόλιά τους σχετικά με το Σχέδιο Νόμου του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας «Εκσυγχρονισμός περιβαλλοντικής νομοθεσίας» στον Διαδικτυακό Τόπο Διαβούλευσης του Υπουργείου.

Η ηλεκτρονική διαβούλευση για το Σχέδιο Νόμου, όπου καταγράφονται τα σχόλια, βρίσκεται στον παρακάτω σύνδεσμο: http://www.opengov.gr/minenv/?p=10268.

Οι συνυπογράφουσες Περιβαλλοντικές Οργανώσεις επισημαίνουν ότι είναι σύμφωνες με τις κινήσεις εκσυγχρονισμού της περιβαλλοντικής νομοθεσίας, εφόσον όμως ο εκσυγχρονισμός αυτός αποσκοπεί πράγματι στην προστασία του περιβάλλοντος και δεν είναι ψευδεπίγραφος, με αντικειμενικό σκοπό τη διευκόλυνση της υποβάθμισής του.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το υπό διαβούλευση νομοσχέδιο (άρθρα 1 έως 47) δεν περιέχει διατάξεις που αποσκοπούν στη διασφάλιση της βιοποικιλότητας έναντι των κινδύνων που τη βάλλουν· αντιθέτως, περιέχει διατάξεις που αποσκοπούν στη διευκόλυνση των επενδυτών κατά την αδειοδοτική διαδικασία εκτέλεσης έργων.

Οι διατάξεις που περιέχονται στα άρθρα 1 έως 47 του Σχεδίου νόμου παραβιάζουν το άρθρο 24 του Συντάγματος, το γράμμα και το πνεύμα της οδηγίας 92/43/ΕΟΚ, όπως έχει ερμηνευθεί από το Δικαστήριο της ΕΕ, γενικές αρχές, όπως η αρχή της πρόληψης, και θεμελιώδη δικαιώματα, όπως το άρθρο 37 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων.

Ακόμη, οι συνυπογράφουσες οργανώσεις καταγγέλλουν την προσχηματικότητα της διαδικασίας διαβούλευσης, καθώς το ΥΠΕΝ δεν έκανε δεκτό το κοινό αίτημα των ελληνικών περιβαλλοντικών οργανώσεων για παράταση της διαδικασίας διαβούλευσης, παρά τις εξαιρετικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα - ελέω κορωνοϊού - και παρά το ότι κατά την πρόσφατη διμηνιαία συνάντηση με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις, τον Φεβρουάριο 2020, υπήρξε διαβεβαίωση προς όλες τις περιβαλλοντικές οργανώσεις που ήταν παρούσες ότι θα υπήρχε επαρκής χρόνος για τη διαβούλευση.

Μπορείτε να δείτε τα σχόλια της Ελληνικής ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗΣ Εταιρείας, της Καλλιστώ και της Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας της Φύσης επί του Σχεδίου Νόμου σε μορφή pdf ΕΔΩ.

"Όλα εδώ πληρώνονται"

του Φάνη Βορεινάκη

Εάν δεχθούμε ότι ο Θεός είναι η Φύση και τούμπαλιν, δεν είναι δύσκολο να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι και οι Θεοί κάποτε εκδικούνται, επιβεβαιώνοντας τη λαϊκή ρήση «όλα εδώ πληρώνονται». Βέβαια δεν πρόκειται ακριβώς για εκδίκηση όπως την συνήθως αντιλαμβανόμαστε βασιζόμενοι στα προτάγματα του Μωσαϊκού νόμου, αλλά για εκδίκηση μαφιόζικου στυλ  - «αληπασαλίδικη» -  η οποία σύμφωνα με τη ρήση του μεγάλου Don Corleone Μάρλον Μπράντο «είναι πιάτο που τρώγεται κρύο». 

Πως αντιδρά η Φύση στην ανελέητη ανθρώπινη κακοποίηση; Εφαρμόζοντας τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής περί εντροπίας, σύμφωνα με τον οποίο κάθε σύστημα προσπαθεί να επανέλθει στο μικρότερο δυνατό επίπεδο αταξίας προκειμένου να διατηρήσει την ισορροπία του. Αφορά αυτό και τον πλανήτη μας; Αναμφισβήτητα, αρκεί να αναλογισθούμε την έκταση του φαινομένου του θερμοκηπίου, το οποίο ήδη έχει επιβάλλει δραματικές αλλαγές των μετεωρολογικών και όχι μόνο φαινομένων. Σε τι συνίσταται αυτή η ασυνείδητη «εκδίκηση», που κατηγοροποιείται σαν ασύμετρη απειλή κατά της ανθρωπότητος; Συνίσταται με την εμφάνιση  και ταχύτατη διάδοση άκρως λοιμογόνων για τον άνθρωπο μολυσματικών παραγόντων όπως ο κορωνοϊός, του οποίου η προέλευση ακόμη ερευνάται χωρίς πειστικές απαντήσεις , και έπεται συνέχεια....