Περιήγηση στα έργα του μεγάλου αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη

ΠΗΓΕΣ  :download.jpg benaki.gr, greekarchitects.gr

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ  ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ :  Γράφει ο Γιώργος Σημαιοφορίδης στην μνημειώδη έκδοση «Αττικό τοπίο και περιβάλλον»  (Έκδοση Υπουργείου Πολιτισμού, 1989), σχετικά με  την επιτροπή που το 1954  εκδίδει το πρώτο «Ψήφισμα Προστασίας του Ελληνικού Τοπίου : «…η Ελληνική φύσις και το Ελληνικόν τοπίον αποτελούν εθνικόν θησαυρόν ανήκοντα εις το σύνολον, ο οποίος δεν πρέπει ουδέ καν να βλάπτεται και ο οποίος εν τούτοις έχει υποστή σημαντικάς καταστροφάς….»  Στις 8 Μαϊου 1954 ο Πικιώνης, μέλος της συγκεκριμένης επιτροπής μαζί τον Προβελέγγιο, τον Βαγιανό κ.ά,  εκφωνεί τον γνωστό λόγο «Γαίας ατίμωσις» , που αναφέρεται αποκλειστικά στο αττικό τοπίο.  Με την ευκαιρία της επετείου του θανάτου του Πικιώνη (28 Αυγούστου 1968), μπορούμε κι εμείς να στοχαστούμε την υπόθεση του τοπίου, κατανοώντας την οργανική του σχέση με τη «λειτουργικότητα» της φύσης. Διαφορετικά, η ενασχόληση με το έργο του μεγάλου αρχιτέκτονα  έχει απλώς νεκροφιλικό χαρακτήρα.

Γ.Σχ.  

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΚΙΩΝΗΣ

Γεννήθηκε το 1887 στον Πειραιά. Το 1906 γίνεται ο πρώτος μαθητής του Κ.Παρθένη ενώ το 1908 παίρνει το δίπλωμα του Πολιτικού Μηχανικού από το ΕΜΠ. Φεύγει για το Μόναχο και στη συνέχεια για το Παρίσι, όπου σπουδάζει σχέδιο και ζωγραφική στην Académie de la grande Chaumiére. Παράλληλα γράφεται στο εργαστήριο του αρχιτέκτονα G. Chifflot και παρακολουθεί το μάθημα των αρχιτεκτονικών συνθέσεων στην École des Beaux Arts. Το 1912 επιστρέφει στην Ελλάδα και αρχίζει τις πρώτες μελέτες για την αρχιτεκτονική της νεοελληνικής παράδοσης. Το 1921 διορίζεται Επιμελητής του Καθηγητή Α.Ορλάνδου στο μάθημα της Μορφολογίας της Αρχιτεκτονικής και Ρυθμολογίας όπου παραμένει μέχρι τα μέσα του 1923. Το 1925 ονομάζεται έκτακτος Καθηγητής του Ε.Μ.Π. στην έδρα της Διακοσμητικής. Το 1930 μονιμοποιείται στην ίδια Έδρα. Το 1958 συνταξιοδοτείται. Το 1966 εκλέγεται τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (τάξη Γραμμάτων και Τεχνών) στην Έδρα της Αρχιτεκτονικής. Πεθαίνει τον Αύγουστο του 1968.

*******

Ο Δημήτρης Πικιώνης ήταν ένας άνθρωπος μοναχικός και για ορισμένους περίεργος, που πέρασε ήσυχα τη ζωή του σχεδιάζοντας ασταμάτητα και διδάσκοντας στο Πολυτεχνείο.

Στα γραπτά, στη ζωγραφική, στα λιγοστά κτίρια και στις υπαίθριες διαμορφώσεις που μελέτησε, αποκαλύπτει έναν κόσμο μελαγχολικό και σκιρτήματα φυσιολατρίας.

Στην πραγματικότητα όμως ήταν κάτι πιο σύνθετο: ένας αρχιτέκτονας-στοχαστής (ο Αρης Προβελέγγιος έλεγε πως είχε αποστηθίσει ολόκληρα κομμάτια του Αισχύλου) που δοκίμασε μια μορφή ασκητείας στην κατάκτηση της «αυθεντικότητας» και πάνω απ' όλα έβαζε την μεγάλη του αγάπη, τη ζωγραφική.

Ένας λαός που δεν έχει ιστορική μνήμη δεν έχει και μέλλον

Συνέντευξη του Σωτήρη Δημητρίου* στο «ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» ( 28.7.14, Ιφιγένεια Καλαντζή)


Η «υπναγωγική δύναμη του κινηματογράφου να αιχμαλωτίζει το κοινό… με το δέκτη να υποτάσσεται στη σιωπή και τον πομπό-οθόνη να κυριαρχεί στον ιδεολογικό λόγο», που περιγράφετε στο βιβλίο, συνέβαλε στην επιβολή και διατήρηση των δομών εξουσίας;
Η κοινωνιολογία και η ανθρωπολογία έδωσαν βάση στα τελεστικά φαινόμενα που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία. Το θέατρο και ο κινηματογράφος ειδικότερα, ανήκουν στα μέσα τελεστικής λειτουργίας. Στις τελεστικές πράξεις το άτομο αποσύρεται από την ενεργό αντίληψη περνώντας σε απραξία, παρόμοια με την απομόνωση που πετυχαίνεται στην κινηματογραφική αίθουσα, όπου επιδέχεται την εισβολή ισχυρότερων παραστάσεων, τις οποίες εύκολα υιοθετεί. Αυτή την κατάσταση ονομάζω «μετάσταση του εαυτού», μια σημαντική λειτουργία του κινηματογράφου, που επιτυγχάνει την εκκρεμότητα της συνείδησης, ώστε να διεισδύσει το εξωτερικό μήνυμα, εγγράφοντας ιδεολογήματα υποσυνείδητα.
Η δύναμη επιρροής του κινηματογράφου πιστοποιήθηκε από πολύ νωρίς. Στα 1919 ο Λένιν έκανε διακήρυξη για τη σημασία του στην επιρροή του κοινού, ενώ ο αστικός κινηματογράφος τον μετέτρεψε σε βασικό όπλο προπαγάνδας και επηρεασμού της κοινής γνώμης. Ο πρώιμος βουβός κινηματογράφος, κατανοητός σε όλους, συνέπεσε με την ομαδική μετανάστευση στην Αμερική και πλασαρίστηκε ως λαϊκό θέαμα, που στόχευε στη φτωχολογιά των μεταναστών, υποκαθιστώντας την κουλτούρα της πατρίδας που είχαν χάσει. Έτσι, είχε μεγάλη επιτυχία στο πολυεθνοτικό αμερικάνικο κοινό και επεκτάθηκε ταχύτατα, δημιουργώντας επιχειρήσεις που σχετίζονταν με το τραπεζικό σύστημα. Οι ταινίες αναπαρήγαγαν τα αστικά ιδεολογήματα, διαδίδοντας το αμερικανικό όνειρο. Μέσα από το μηχανισμό της βιομηχανικής κοινωνίας, ο κινηματογράφος εξυπηρέτησε τις κατηγορίες της αστικής κοινωνίας και το σύστημα πριμοδότησε την ανάπτυξή του. Εθνικισμός, μιλιταρισμός, ανδροκρατία, ρατσισμός αναπτύχθηκαν και αναπαράχθηκαν μέσα από τον κινηματογράφο.

Η διάδοση του αμερικανικού τρόπου ζωής, κυρίως από το χολιγουντιανό σινεμά, σχετίζεται με την παγκοσμιοποίηση;

Οι εμπορικές ταινίες με τον Ταρζάν, που ονόμασαν υποτιμητικά «bon pour l’ orient», ευνούχισαν συνειδητά το σινεμά, καλλιεργώντας ένα παραμύθι για τη σύγχρονη κοινωνία. Αυτή η δυτικοποίηση, η εισαγωγή ιδεών, εθίμων και συμπεριφορών από τις βιομηχανικές χώρες, ονομάστηκε πολιτιστικός ιμπεριαλισμός. Αμερικανοί, Άγγλοι και Γάλλοι έδιναν μάχη να προωθήσουν τις δικές τους ταινίες στην Αφρική, όπου η τηλεόραση δεν είχε αναπτυχθεί, για να μεταδώσουνε τη δική τους νοοτροπία. Πρόκειται για μια παγκοσμιοποίηση που υφίσταται όλος ο πλανήτης, ένας απο-πολιτισμός, με τη διάβρωση των τοπικών πολιτισμών από την επιρροή του βιομηχανικού πολιτισμού. Σ’ αυτή τη φάση, ο κινηματογράφος αποτέλεσε το κύριο πολιτικό μέσο της βιομηχανικής κοινωνίας για την εξάπλωσή της, μέχρι που τον υποκατέστησε η τηλεόραση.

ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ – ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΊΑ

Του Βασίλη Λιόση

 Οι αναγνώστες αυτού του ιστότοπου θα εκπλαγούν, πρώτον, από το παρακάτω, άκρως εμπεριστατωμένο και συζητήσιμο άρθρο των6700 περίπου λέξεων, και δεύτερον, μαθαίνοντας ότι  πηγή του είναι το 1ο τεύχος του 2003  της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης». Οι ασχολούμενοι με τον «τρίτο τομέα» και την Κοινωνία των Πολιτών εν γένει, ας μη πτοηθούν από το μέγεθος, την χρονική περίοδο παραγωγής και την πηγή. Αξίζει πραγματικά τον κόπο να εντρυφήσουν σε ερμηνείες και παρερμηνείες. Γ.Σχ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΙΟΣΗΣ :

Προσφάτως, όλο και συχνότερα, κάνουν την εμφάνιση τους οι όροι κοινοτισμός, κοινωνία των πολιτών και κοινωνική οικονομία. Συχνά μάλιστα πλαισιώνονται από άλλους βαρύγδουπους όρους όπως ετερότητα, τοπικότητα, πολυπολιτισμικότητα, αειφόρος ανάπτυξη, δια βίου κατάρτιση, κοινωνικός διάλογος, εθελοντισμός, μεταφορντισμός, μετανεωτερικότητα, ανοιχτή κοινωνία κλπ.

Πρόκειται για ιδεολογικά κατασκευάσματα «νέας εσοδείας» που πηγάζουν κυρίως από τη διεθνή σοσιαλδημοκρατία, ενίοτε και από τον κλασσικό νεοφιλελευθερισμό   αλλά και από αναρχικές ομάδες. Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με ανακατασκευή παλιών ή και πολύ παλιών ιδεολογημάτων και ουτοπιών, προερχόμενων από μικροαστικά ρεύματα σκέψης ή κέντρα αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας.

ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ

Η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ο όρος Κοινωνία των Πολιτών (ΚτΠ) ήταν το 1594 στην Αγγλία από το Richard Hooker,   ενώ απαντάται στο Hobbes και στο Locke. Εκτοτε ο όρος έχει υποστεί τροποποιήσεις αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα που ξεφεύγει από τις επιδιώξεις αυτού του άρθρου, η αναφορά μας γίνεται στους όρους όπως χρησιμοποιούνται σήμερα. O όρος κοινοτισμός (κομμουνιταρισμός) χρησιμοποιήθηκε συστηματικά το 1982 από το M. Sandel σε ένα βιβλίο του για το φιλελευθερισμό και τα όρια της δικαιοσύνης. Τέλος, ο όρος κοινωνική οικονομία ήταν η ευρωπαϊκή εκδοχή του αμερικάνικου κοινοτισμού. Την ευρωπαϊκή «απάντηση» ανέλαβαν να τη δώσουν οι Γάλλοι κοινωνικοί επιστήμονες τη δεκαετία του 1980.

i) Κοινοτισμός

Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Αμιτάι Ετζιόνι «Η κοινότητα ορίζεται από δύο χαρακτηριστικά: Πρώτον, ένα πλέγμα σχέσεων προσήλωσης μέσα σε μια ομάδα ατόμων, σχέσεις που συχνά διασταυρώνονται και αλληλοενισχύονται (παρά σχέσεις ενός προς ένα ή αλυσιδωτές ατομικές σχέσεις) και δεύτερον, κάποιο βαθμό δέσμευσης σε κάποιο σύνολο κοινών αξιών, σε κανόνες και έννοιες, καθώς και σε μια κοινή ιστορία και ταυτότητα - εν ολίγοις, σε μια ιδιαίτερη κουλτούρα»[1].

ii) Κοινωνία των πολιτών

Ο Ερνεστ Γκέλνερ μας πληροφορεί ότι «η Κοινωνία Πολιτών είναι ένα σύνολο ποικίλων μη κυβερνητικών θεσμών αρκετά ισχυρών ώστε να αντισταθμίζουν το κράτος και που ενώ δεν το εμποδίζουν να εκπληρώσει το ρόλο του ως εγγυητή της ειρήνης και διαιτητή μεταξύ μεγάλων συμφερόντων, μπορούν ωστόσο να το εμποδίσουν να κυριαρχήσει και να εκμηδενίσει το υπόλοιπο της κοινωνίας»[2].

Ακόμα περισσότερο διαφωτιστικός είναι ο Δημήτρης Δημητράκος:

Το Εθνικό Πάρκο Σχοινιά – Μαραθώνα ως ταβερνοχώρος….

 Η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία και το Δίκτυο ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS  εκφράζουν την πλήρη αντίθεσή τους με τη συνέχιση της λειτουργίας των Κέντρων Υγειονομικού Ενδιαφέροντος (ταβερνών) στο παραλιακό μέτωπο του Εθνικού Πάρκου Σχινιά - Μαραθώνα. Με το άρθρο 63 του αντιδασικού Ν. 4280/2014  δίνεται παράταση ζωής ενός έτους σε ανάλογες επιχειρηματικές δραστηριότητες εντός της προστατευόμενης περιοχής, πάνω στον αιγιαλό και σε κτίρια κηρυγμένα αυθαίρετα και κατεδαφιστέα, τροποποιώντας αυθαιρέτως το Προεδρικό Διάταγμα προστασίας της ευρύτερης περιοχής του Σχοινιά.

Το επίμαχο άρθρο αγνοεί τις οριστικές και αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις κατεδάφισης των εν λόγω ταβερνών που βρίσκονται σε εκκρεμότητα από το 1999

Εν όψει : Συμβαίνουν και εις Αλβανίαν... Φωτογραφία από τη Λίμνη Οχρίδα...

To ΜΙΤ στην Ικαρία – Παγκόσμια καινοτομία για δωρεάν Wi-Fi

«…. 1000 γεροδεμένα άγρια κατσίκια θα μεταφέρουν αντί για κουδούνα, ένα πομπό Wi-Fi, ενώ στην πλάτη τους θα στηριχθεί ειδικό μίνι φωτοβολταϊκό που θα μετατρέπει το άφθονο ελληνικό φως σε ηλεκτρική ενέργεια…..»

Μια απίστευτη συνεργασία βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ικαρία. Ομάδα επιστημόνων από το αμερικάνικο πανεπιστήμιο ΜΙΤ, γνωστό για τις πρωτοποριακές ανακαλύψεις στο χώρο της τεχνολογίας, βρίσκεται ήδη στην Ικαρία προκειμένου να μιλήσει με τους ανθρώπους του νησιού και να μελετήσει τις λεπτομέρειες μιας πρωτοφανούς λύσης ικαριακής έμπνευσης, που υπόσχεται να δώσει δωρεάν Wi-Fi και στα πιο απομακρυσμένα σημεία της Ικαρίας.

Όλα ξεκίνησαν μετά την επιβεβαίωση από την πλευρά της κυβέρνησης ότι το – με εντολή πρωθυπουργού – δωρεάν Wi-Fi θα γίνει πραγματικότητα σε 302 Δήμους της χώρας μεταξύ των οποίων και η Ικαρία.

Μουσείο Ελιάς Πηλίου : Ημερολόγιο 2015 με έργα του Σόρογκα

Τη Δευτέρα 25 Αυγούστου έγινε  η παρουσίαση του ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ 2015 του Μουσείου Ελιάς και Λαδιού Πηλίου, στην αυλή του Μουσείου. ( Άνω Γατζέα Πηλίου). Όπως τα τελευταία χρόνια μας έχει συνηθίσει το Μουσείο Ελιάς, εκδίδει Ημερολόγια με έργα εικαστικού περιεχομένου. Φέτος αποφάσισε να φιλοξενήσει έργα του μεγάλου σύγχρονου Έλληνα καλλιτέχνη Σωτήρη Σόρογκα, ο οποίος ευγενικά τα προσέφερε. Για τον ζωγράφο μίλησε  η ιστορικός τέχνης Χρύσα Δραντάκη και ακολούθησε  μουσικό πρόγραμμα.

O Σωτήρης Σόρογκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε ζωγραφική με τον Γ. Μόραλη στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών ως υπότροφος του ΙΚΥ (1957-1961). Παρακολούθησε επίσης το εργαστήριο Αγιογραφίας της Σχολής από το 1962. Η πρώτη του ατομική έκθεση παρουσιάστηκε στην Αθήνα το 1972 (Αίθουσα Τέχνης Αθηνών – Χίλτον)· το ίδιο έτος έλαβε ετήσια χορηγία από το Ίδρυμα Ford.  Δίδαξε σχέδιο στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου (1964-2003).  Μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού θεωρίας της τέχνης Σπείρα και ιδρυτικό μέλος της Εταιρίας Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού (2010), το 1981 εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Μπιενάλε του Sao Paulo. Συμμετέσχε, επίσης, στα Ευρωπάλια (1982, Βέλγιο) και στο 21ο Διεθνές Φεστιβάλ Ζωγραφικής (1989, Cagnes-sur-Mer, Γαλλία). To 2004 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την συνολική προσφορά του στην τέχνη. Το 2010 έξι μεγάλες συνθέσεις του τοποθετήθηκαν στο Σταθμό Λαρίσης του αθηναϊκού Μετρό.

Τα 108 χρόνια ενός ρέκορντμαν διανοούμενου …

Ήταν – μέχρι πριν λίγες ημέρες- ένας διανοούμενος ρέκορντμαν, μοναδικός στο «δίαθλο»  μακροβιότητας και παραγωγικής νοημοσύνης. Ήταν ο Εμμανουήλ Κριαράς, που έπαιρνε σύνταξη επί 45 χρόνια αν και στην  ουσία ήταν ιδεολογικός αντίπαλος της συνταξιοδότησης : Γιατί κατά πως δήλωνε σε μια συνέντευξη στον Π. Ανδριανέση στο περιοδικό «Διαβάζω» (Ιανουάριος 2006), «Ζω» για μένα σημαίνει «μπορώ και εργάζομαι»…

 Από αυτή την άποψη και όχι μόνο, ο Εμμανουήλ Κριαράς που πέθανε στις 22.8.14 σε ηλικία 108 ετών, ήταν  υπόδειγμα ζωής για πολλούς Έλληνες , που μέχρι πριν λίγα χρόνια φαντασίωναν τον μετά την εργασιακή καριέρα χρόνο ως χρόνο αφασίας και «καθαρής» απόλαυσης…

Το γινόμενο του πολλαπλασιασμού της   ζωής του Κριαρά επίτο έργο που παρήγαγε αδιαλείπτως, ήταν πραγματικά τεράστιο. Ήταν φιλόλογος, ιστορικός, σχολιαστής  πολυγραφότατος, δημοτικιστής και εμπνευστής του μονοτονικού, αντίθετος με τις εμμονές αυτών που θεωρούσαν το «πολυτονικό φαίνεσθαι» της γλώσσας ως στοιχείο αρτιότητας. Ήταν ακόμη   μελετητής της Βυζαντινής Γραμματείας - αλλά κοντά σε αυτό το εύρος διέθετε και το βάθος μιας σοφίας που τον έκανε να υπογραμμίζει τη σημασία της «ανισόπεδης» ζωής και της έξαρσης, πέρα από αυτήν του έρωτα και  του ήθους.

Πολλοί θα κρατήσουν από αυτόν πολλά – εγώ πάντως θα κρατήσω το «ωκεάνειο αίσθημα» ενός ανθρώπου που κατά δήλωσίν του είδε στις απαρχές της ζωής του τον Κομήτη Χάλεϋ, ή ένα ένοπλο συλλαλητήριο στην Κρήτη του ενωτικού αγώνα με την Ελλάδα.

Λυπάμαι για τον ίδιο, αλλά και για εκείνες τις θολές  εικόνες τις καταχωνιασμένες στο γεροντικό μυαλό του, που χάθηκαν και δεν είναι ανακλητές από κανένα φλας-μπακ… 

Ο μαγικός κόσμος συνεννόησης των φυτών

Της Ασπασίας Δασκαλοπούλου

Από την «Καθημερινή» της 25.8.14

Σχετικά :  «Ημέρα μαγείας των φυτών», http://oikologein.blogspot.gr/2012/05/blog-post_17.html

Για χρόνια υπήρχε η εκτίμηση ότι τα φυτά δεν έχουν την ικανότητα της επικοινωνίας. Η αργή κίνησή τους και η αδυναμία τους να παράγουν ήχους ενίσχυε αυτή την αντίληψη. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως όλο και περισσότερες επιστημονικές έρευνες αποκαλύπτουν πως τα φυτά, ως «εργοστάσια παραγωγής χημικών» μπορούν να εκλύουν και να λαμβάνουν σήματα από φυτά του ίδιου είδους, άλλων ειδών, ακόμα και από έντομα και άλλους οργανισμούς.

Νέα μελέτη του τρόπου δράσης των παρασιτικών φυτών πηγαίνει την επιστημονική έρευνα σχετικά με τα μέσα επικοινωνίας των φυτών ένα βήμα μπροστά, προτείνοντας ότι τα φυτά όχι μόνο επικοινωνούν μεταξύ τους, αλλά έχουν ακόμα και την ικανότητα να χειραγωγούν το ένα το άλλο. Η έρευνα αυτή, η οποία δημοσιεύθηκε την Παρασκευή 15 Αυγούστου στο επιστημονικό περιοδικό Science, αποκάλυψε τους μηχανισμούς τους οποίους πιθανώς να χρησιμοποιεί το παρασιτικό φυτό για να υπονομεύσει τον ξενιστή του, το φυτό δηλαδή από το οποίο παίρνει ζωή, και να τον κάνει να δουλεύει προς όφελός του. Ο Τζέιμς Γουέστγουντ, επικεφαλής της παραπάνω έρευνας και καθηγητής στο Πολυτεχνείο της πολιτείας της Βιρτζίνια των ΗΠΑ, ο οποίος εδώ και 20 χρόνια διερευνά τις σχέσεις παρασίτων-ξενιστών, μιλάει στην «Κ» για την ανακάλυψή του και για το πώς τα εργαλεία που χρησιμοποιούν τα παράσιτα για να ελέγξουν τους ξενιστές μπορούν, στα χέρια των επιστημόνων και των γεωργών, να αποτελέσουν την αχίλλειο πτέρνα τους.

Κ:– Ποια είναι η στρατηγική που ακολουθούν τα παρασιτικά ζιζάνια για να επιτεθούν και να κυριεύσουν τον ξενιστή;

” Αιολικοί Ανεμόμυλοι. “

Toυ Νίκου Λυγερού* 

Αν κάποιος τολμούσε να ονομάσει τους παραδοσιακούς ανεμόμυλους, αιολικούς πολλοί θα θεωρούσαν ότι είναι γελοίο. Το ίδιο ισχύει και για ένα αιολικό ιστιοφόρο. Το πιο αστείο της υπόθεσης είναι ότι και τα δυο χρησιμοποιούν τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας εδώ και αιώνες, ενώ κανένας ουσιαστικά δεν τους ερμηνεύει με αυτόν τον τρόπο, διότι έχουν συνηθίσει να βλέπουν την παράδοση ως κάτι το παλαιωμένο που δεν ταιριάζει με τις καινοτόμες ονομασίες που δεν κρύβουν αποκλειστικά μία ιδιαίτερη καινοτομία. Ο λόγος αυτής της προσέγγισης είναι πολλαπλός. Πολλοί από εμάς βλέπουν τους ανεμόμυλους της Ελλάδας ως κατάλοιπα μιας άλλης εποχής που έχει περάσει. Άλλοι βλέπουν μόνο εν δυνάμει ερείπια. Υπάρχουν βέβαια και κάποτε μερικοί νοσταλγικοί που τους βλέπουν με συμπάθεια. 

 Τα τελευταία χρόνια μερικοί θεωρούν ότι είναι ακόμα και τουριστικά αξιοθέατα.

Εν όψει : Ο Τζέϊμς Ντην στα γυρίσματα του φιλμ "Ο Γίγας" (1955). Στο φιλμ η άντληση πετρελαίου γινόταν από παραδοσιακούς ανεμόμυλους, έστω και εάν τo πεδίο ήταν η  τεχνολογικά προηγμένη Αμερική. Η φωτογραφία είναι του Frank Worth 

Η Σέχτα των Καθαρών

Του Χάρη Ναξάκη

«……Να δημιουργήσουμε μέσα στο σώμα της παλιάς κοινωνίας τα σπέρματα της καινούργιας…..»

      Οι καθαροί ως μεσαιωνική αίρεση εμφανίστηκαν το 12^ο  αιώνα και εξαπλώθηκαν γρήγορα κυρίως στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, γιατί είχαν απέναντί τους άπληστους ευγενείς, διεφθαρμένους βασιλείς και φεουδάρχες και κυρίως μια εκκλησιαστική ιεραρχία πλούσια και εξαγορασμένη. Η εκκλησία των καθαρών περιελάμβανε δύο ομάδες: τους πιστούς (λαός) και τους τέλειους (ιερείς). Κύρια στοιχεία της διδασκαλίας τους, όπως άλλωστε και του επίσημου χριστιανισμού, με ορισμένες βέβαια παραλλαγές, ήταν το δυιστικό  κοσμοείδωλο και η εσχατολογία. Η δυϊστική αντίληψη είναι κληροδοτημένη, όπως επισημαίνει ο J. Gray, από τους πέρσες προφήτες Ζωροάστρη και Μάνη και πρεσβεύει ότι η ζωή είναι μια μάχη μεταξύ φωτός και σκότους, καλού (θεός- πνεύμα) και κακού (σατανάς- ύλη). Η εσχατολογική δε διάσταση είναι η πεποίθηση ότι η ανθρωπότητα ζει τις έσχατες μέρες της και ένας νέος τέλειος κόσμος θα αναδυθεί μέσα από την καταστροφή του παλιού. Επειδή όμως το κακό υπάρχει μέσα σε κάθε ανθρώπινη ψυχή, από τότε που ο άνθρωπος εκδιώχθηκε από τον παράδεισο, αυτό δεν μπορεί να ηττηθεί στον παρόντα  αλλά σε ένα άλλο κόσμο (ουράνιο παράδεισο).

        Πρόθεσή μου βέβαια  δεν είναι μια θρησκειολογική μελέτη για τις σέχτες αλλά η αναφορά μου στις  κατά κόσμο σέχτες, στις κοσμικές θρησκείες. Το ΚΚΕ (και  ορισμένες ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς) είναι η κατά κόσμο σέχτα των καθαρών, η νεωτερική εκδοχή μιας θρησκευτικής πίστης με κοσμικά χαρακτηριστικά. Αλήθεια σε τι διαφέρει το χριστιανικό δυϊστικό σχήμα καλό-κακό από το δίπολο, φως (προλεταριάτο)- σκότος (καπιταλιστές) ή η εσχατολογική προσδοκία ότι με την έλευση του σωτήρα μεσσία – βλέπε το κόμμα ως μεσσία – το παλιό καθεστώς ( καπιταλισμός) πλησιάζει τις έσχατες μέρες του και θα αντικατασταθεί από τον επίγειο παράδεισο του σοσιαλισμού;
Εν όψει, έργο του Χρήστου Μποκόρου

Γη διατόμων : το οικολογικό παρασιτοκτόνο και φάρμακο

του K. Θ. Μπουχέλου,  Ομότιμου  Καθηγητή Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών

Η γη διατόμων είναι ορυκτό φυτικής προελεύσεως. Τα διάτομα αποτελούν μια πολύ σημαντική ομάδα φυτοπλαγκτικών οργανισμών και είναι άφθονα τόσο στα θαλάσσια όσο και  στα οικοσυστήματα των εσωτερικών υδάτων (λίμνες και ποτάμια).

Είναι οργανισμοί με μικροσκοπικό μέγεθος, αν και πολλά από αυτά σχηματίζουν κοινωνίες (αποικίες) σε μορφή αλυσίδας ή σε αστερόμορφους και άλλους σχηματισμούς. Τα φυτά αυτά παραμένουν κοντά στην επιφάνεια και αποτελούν ένα ποσοστό του πλαγκτόν.  ‘Όταν απονεκρωθούν, παραμένουν οι λεπτοί σκελετοί  (frustules), που είναι το σκληρό, πορώδες εξωτερικό κυτταρικό τοίχωμα των διατόμων, με βασικό συστατικό του (μέχρι και 90%), το διοξείδιο του πυριτίου.

Οι κοινωνίες αυτές των διατόμων συχνά χρησιμοποιούνται ως βιολογικοί δείκτες σε προγράμματα για την παρακολούθηση της οικολογικής καταστάσεως των υδάτων.

Η τυπική χημική σύσταση του ξηρού διατομίτη είναι: 80 – 90% πυρίτιο, 2 – 4%  οξείδιο του αλουμινίου και 0.5 – 2% οξείδια του σιδήρου.

Χρησιμοποιείται σε μεγάλο βαθμό στη διύλιση και διαύγαση κρασιών και μπύρας, αλλά και την επεξεργασία υγρών αποβλήτων. Επίσης χρησιμοποιείται ως πληρωτικό στα χρώματα και στα πλαστικά και στην παραγωγή προσροφητικών προϊόντων όπως οι προστατευτικές μάσκες προσώπου.

Είναι 100% φυσικό προϊόν, πολύ αποτελεσματικό και δεν βλάπτει καθόλου τα κατοικίδια ή τον άνθρωπο (χρησιμοποιείται πολλές φορές για εκτοπαράσιτα και ενδοπαράσιτα).

Μία Φώκια Διεκδικεί τη Συνύπαρξη με τους Ανθρώπους

Το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος», δίνει εδώ και 15 και πλέον χρόνια μία μάχη για την άμυνα της σπάνιας βιοποικιλότητας των θαλασσών και των νησιών μας. Από τον περασμένο Μάρτιο, ανάμεσα στα πολυάριθμα σπάνια είδη που παρακολουθούμε και μελετάμε, ένα σίγουρα ξεχωρίζει: μία νεαρή Μεσογειακή φώκια που παρουσιάζει ασυνήθιστη συμπεριφορά, προσεγγίζοντας κατοικημένες περιοχές και πολυσύχναστες παραλίες στην περιοχή της ΒΑ Σάμου, αντί για τις σπηλιές και τις δυσπρόσιτες ακτές που κανονικά θα προτιμούσε.

Έχοντας πλήρη συναίσθηση της ευθύνης που συνεπάγεται η προστασία στην πράξη ενός τόσο σπάνιου ζώου, κατά τους πρώτους μήνες της παρακολούθησής της φώκιας και για όσο ήταν εφικτό, το Αρχιπέλαγος έκανε μία μεγάλη προσπάθεια για να μην δημοσιοποιηθεί η παρουσία της στα ΜΜΕ αλλά και γενικότερα να περιοριστεί η ανθρωπογενής όχληση και ο όποιος κίνδυνος, δεδομένου ότι προτεραιότητα είναι η συγκεκριμένη φώκια να μπορέσει τελικά να επιστρέψει με ασφάλεια στο φυσικό της οικοσύστημα.

Η τέχνη και η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε

« Ο Λόρκα εξοντώθηκε πρωτίστως ως ποιητής…..»

Της Έλενας Πατρικίου *

Ο Εγγονόπουλος είχε δίκιο: περιφρόνησις απόλυτη / αρμόζει / σ' όλους αυτούς τους θόρυβους / τις έρευνες / τα σχόλια επί σχολίων / που κάθε τόσο ξεφουρνίζουν / αργόσχολοι και ματαιόδοξοι γραφιάδες / γύρω από τις μυστηριώδικες κι αισχρές συνθήκες / της εκτελέσεως του κακορίζικου του Λόρκα / υπό των φασιστών.

Ο Λόρκα δεν δολοφονήθηκε γιατί ήταν ιδιαίτερα αριστερός. Ο γαμπρός του, αριστερός δήμαρχος της Γρανάδας, είχε εκτελεστεί μια μέρα νωρίτερα, όντως για πολιτικούς λόγους. Αλλά η εμπλοκή του Λόρκα στην Αριστερά ήταν πολύ ασθενής για να προκαλέσει τη δολοφονία του. Ο Λόρκα είχε κομμουνιστές φίλους, είχε προσυπογράψει το Μανιφέστο της κομμουνιστικής εφημερίδας Mundo Obrero και το είχε απαγγείλει στη γιορτή προς τιμήν του ποιητή Ραφαέλ Αλμπέρτι. Αλλά όταν ο Αλμπέρτι έγινε μέλος του Κ.Κ., ο Λόρκα είχε σχολιάσει: «Τώρα δεν θα ξαναγράψει τίποτα που να αξίζει τον κόπο».

Η αριστερότερη πράξη της ζωής ήταν η πενταετής αφοσίωσή του στο «Θέατρο της Παράγκας», που έως τον Απρίλιο του 1936 περιόδευε παίζοντας στα χωριά το ρεπερτόριο του ισπανικού «Χρυσού Αιώνα» (Θερβάντες, Καλδερόν, Λόπε ντε Βέγκα, Τίρσο ντε Μολίνα) και τα πρωτοποριακά έργα της «γενιάς του '26»). Άσκηση στην «ισπανικότητα», άσκηση στο αισθητικό χτίσιμο ενός αντι-αστικού θεάτρου, ασκητική αφοσίωση σε ένα φτωχό θέατρο για ένα φτωχό κοινό, ασκητικός πειραματισμός, η θεατρική περιπέτεια του Λόρκα ήταν βαθιά αριστερή, αλλά ελάχιστα στρατευμένη.

Οι καταναλωτές δίνουν το σήμα-στίγμα

Οι καταναλωτές είναι αυτοί που  καθορίζουν πολλά στοιχεία της αγοράς, αρκεί να μπορούν να συνεργασθούν και να εκφρασθούν ενιαία για τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους, όπως υποδεικνύει η ΠΡΩΣΚΑΛΟ (www.proskalo.net).

Η Θεσσαλονίκη-Φτωχομάνα-Πόλη του συνεργατισμού, πρωτοστατεί  στην δημιουργία ενιαίας έκφρασης  των οργανωμένων καταναλωτών, όχι μόνο σαν αντίδραση, άλλα σαν θετική δράση της κοινωνίας, με τον Κοινωνικό Καταναλωτικό Συνεταιρισμό Θεσσαλονίκης bios COOP (www.bioscoop.gr, 2310811918).

Με σύνθημα «παίρνουμε την τροφή μας στα χέρια μας», το Συνεταιριστικό Μη Κερδοσκοπικό Παντοπωλείο bios COOP λειτουργεί και ικανοποιεί τις ανάγκες των 400 περίπου μελών του και των φίλων του, στην οδό Κ. Καραμανλή 42 (προέκταση Εγνατίας, πολύ κοντά στο Παπάφειο και τον ΕΥΚΛΕΙΔΗ). Πρόκειται για ένα πολύ ζεστό χώρο που φιλοξενεί κυρίως Ελληνικά και Συνεταιριστικά Προϊόντα, τα περισσότερα από τα οποία προέρχονται από την Μακεδονία και παράγονται με τρόπους που δεν επιβαρύνουν τους ανθρώπους και το φυσικό περιβάλλον.

Μια καινοτομία είναι ότι για όλα τα προϊόντα έχει προηγηθεί εξονυχιστικός έλεγχος, που συνεχίζεται καθημερινά από επιτροπή των μελών (όπου συνδράμουν όλα τα μέλη), ώστε να μην περιέχουν απαγορευμένα χημικά πρόσθετα, μικροβιολογικό φορτίο, γενετικώς μεταλλαγμένα, ληγμένα, ακατάλληλες και μη ασφαλείς ουσίες και άλλα επιβαρυντικά για την υγεία και το περιβάλλον.

Μια άλλη καινοτoμία είναι οι συλλογικές αγορές ενός εποχιακού προϊόντος.

Σκότωσε γάτα- δικάζεται αύριο στη Χαλκίδα

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας πολιτικός που είχε το παρατσούκλι "γατοσχίστης", γιατί έτσι είχε

αυτοπροσδιορισθεί σε μια πολιτική κόντρα : Ότι δηλαδή είχε τέτοια κότσια, ώστε μπορούσε να πάρει μια γάτα και να την κόψει στα δυο με τα χέρια του...Ευτυχώς, πολλά άλλαξαν από τότε, εξ ου και η είδηση :

Από το Αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Χαλκίδας θα δικαστεί την Τρίτη 19 Αυγούστου στις 13:00  55χρονος άνδρας που συνελήφθη τα ξημερώματα του Σαββάτου γιατί μέσα στο καφενείο του στο χωριό Άγιος Αιδηψού στην Εύβοια χτύπησε  βίαια και επανειλημμένα -και πιθανότατα θανάτωσε -  μια γάτα μπροστά στα μάτια των τουριστών!

Το σώμα του ζώου, που θεωρείται νεκρό, δεν εντοπίστηκε. Η Αστυνομία και οι αυτόπτες μάρτυρες βρήκαν μόνο την κούτα, στην οποία είχε μπει το ζώο για να σωθεί και τα ξύλα με τα αίματα.

Το Φιλοζωικό Σωματείο Βόρειας Εύβοιας «Ήρα» αναφέρει σε ανακοίνωση του :   «Στην Χαλκίδα σας χρειαζόμαστε δίπλα μας συνοδοιπόρους στο έργο μας κατά της κακοποίησης των ζώων. Είναι σημαντική η δυναμική παρουσία των φιλόζωων σε αυτή την δίκη. Πρέπει να σταματήσει η δυσφήμηση του πανέμορφου νησιού από τις αποτρόπαιες πράξεις μερικών καθαρμάτων».

Τρεις αυτόπτες μάρτυρες και η πρόεδρος της «Ήρας» θα καταθέσουν και θα ζητήσουν την παραδειγματική τιμωρία του δολοφόνου του ζώου. Θυμίζουμε ότι το πτώμα της γάτας δεν βρέθηκε γιατί ο δράστης είχε το χρόνο να το εξαφανίσει και δεν αποκάλυψε στις αρχές που το πέταξε.

Τι λέει η αυτόπτης μάρτυρας

Τηλεοπτική σειρά «Downton Abbey»

Μικρό το κακό για τους πρωταγωνιστές  της  τηλεοπτικής σειράς  «Downton Abbey» - που  ξέχασαν σε μια διαφημιστική πόζα ένα μικρό μπουκάλι εμφιαλωμένου νερού,  τελείως αταίριαστου με την εποχή του 1920, όπου διαδραματίζεται η σειρά.

Εδώ στην ιστορία του θεάματος έχουν γίνει σημεία και τέρατα, χωροχρονικού τύπου : Λόγου χάρη στο έργο «Οι αδελφοί Μαρξ στην άγρια δύση» , όπου ένας από τους αδελφούς λέει στο άλλο να πάρει τον σερίφη τηλέφωνο και να ζητήσει βοήθεια, αλλά ο δεύτερος του απαντά : «Μα δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη το τηλέφωνο » !. Έχω υπόψη μου ένα έργο με υπόθεση αναφερόμενη στην αρχαία εποχή και σε μια μάχη , όπου εμφανίζονται δρεπανηφόρα άρματα να πατάνε δίπλα σε ίχνη ελαστικών ! Δυστυχώς, δεν θυμάμαι τον τίτλο της ταινίας – ούτε καν τον τύπο των ελαστικών …

Το μόνο που  έχει πλάκα στην  υπόθεση του «Downton Abbey», είναι το σάμαλι με το οποίο  κέρασε  το ευρύ κοινό η απολογούμενη (για το μπουκαλάκι) τηλεοπτική κομπανία :
«Αντιδρώντας με χιούμορ και ευαισθησία, οι ηθοποιοί της σειράς φωτογραφήθηκαν με πονηρό ύφος και κρατώντας ένα πλαστικό μπουκάλι νερό, για χάρη της ανθρωπιστικής οργάνωσης WaterAid UK, η οποία προσφέρει καθαρό νερό σε όσους το έχουν ανάγκη.
«Μετά τις αντιδράσεις που δημιουργήθηκαν, πρωταγωνιστές και συνεργείο σκέφτηκαν να χρησιμοποιήσουν αυτή την προσοχή σε ένα θέμα σχετικά με το νερό που έχει σημασία» ανέφερε σε ανακοίνωσή στην ιστοσελίδα της η οργάνωση WaterAid».

Το σάμαλι  εκεράσθη με τη διαμεσολάβηση του τύπου, η δε  υδροχαρής και αρωγός οργάνωση δεν ανευρέθη με ιδιαίτερη δυσκολία…

Χώρος, Βαρύτητα, Χρόνος και Μαύρο Κενό

               

του Σόλωνα Ξενόπουλου*

Την ίδια εποχή που ο Yves Klein το 1958 αγωνιζόταν να περιγράψει το «κενό» με τη χρήση τού διάχυτου στον χώρο λευκού χρώματος δικής του επινόησης, οι Αμερικάνοι σκηνοθέτες πρότειναν τη μαύρη αισθητική τού film noir για να αποτυπώσουν στη δισδιάστατη οθόνη την αγχωτική και μυστηριώδη ατμόσφαιρα της αστυνομικής κινηματογραφικής ταινίας.

Στα λίγα τελευταία πλάνα τής ταινίας "Gravity" (Βαρύτητα), που προβλήθηκε πρόσφατα και απέσπασε επτά βραβεία Oscar, η διασωθείσα από τη φοβερή περιπέτεια στο μαύρο «άυλο» κενό τού διαστήματος αστροναύτης, απαλλαγμένη από το βάρος της διαστημικής στολής, σύρεται για λίγο στη λασπώδη επιφάνεια τής γης, όπου τελικά επέστρεψε. Στη συνέχεια ανασηκώνεται και πατά με τα γυμνά της πόδια και όλο το βάρος του σώματός της στη γαιώδη αυτή επιφάνεια. Στην εικόνα υπάρχει ένα λαμπρό διάχυτο φως που αναδεικνύει τα χρώματα και τα υλικά.

Η λήψη έχει γίνει από πολύ χαμηλά, στο επίπεδο της γης. Έτσι τα πέλματα και οι αστράγαλοι αποκτούν τεράστιο μέγεθος, ενώ το σώμα διαγράφεται στο κάδρο με διαγώνια προοπτική. Η αίσθηση της βαρύτητας και της υλικότητας είναι εδώ καθοριστική, σε απόλυτη αντίθεση με όλη την υπόλοιπη ταινία, όπου κυριαρχεί το απέραντο μαύρο κενό του χώρου τού σύμπαντος.

«ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», ΚΑΤΩ Η ΠΛΗΞΗ !

Αυτή η κινηματογραφική αναφορά   προέρχεται από ένα μεγάλο «γαμώτο»….Παρακολουθούσα τις προάλλες την υπερπροβολή μιας προοδευτικοφανούς ισπανικής μπαρούφας («Έρωτας α λα ισπανικά») την οποία είχα την ατυχία να υποστώ σε ένα κινηματογράφο- των Εξαρχείων παρακαλώ ! – και σκεπτόμουν πως είναι δυνατόν μια  ΕΡΓΑΡΑ  όπως το «ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»  να περνάει «χωρίς να σπάζει γλόμπους», που έλεγε ο Ζαμπέτας…

Και όμως, αυτή η ΕΡΓΑΡΑ, χωρίς  γλυκοπικρανάλατες σάλτσες επιχειρούσε μια προσέγγιση του ηγετικού φαινομένου… Ξέρετε, εκείνου του φαινομένου που αδυνατούν να πλησιάσουν  ακόμη και αντιεξουσιαστές, προτιμώντας  συνήθως να προσφεύγουν σε ηθικολογίες…

Ο Σαίξπηρ με τον Μάκβεθ , τον Άμλετ και τον Βασιλιά Ληρ, προσέγγισε το ηγετικό φαινόμενο με τα «βασιλοκεντρικά»χαρακτηριστικά της εποχής του. Ο  σκηνοθέτης Ρομπέρτο Άντο επιχειρεί κάτι ανάλογο, με  μικρότερη δραματική ένταση, μεγαλύτερο πλάτος  και ένα ορισμένο βάθος. Και το επιχειρεί περιοριζόμενος στο πολιτικό ρετιρέ, χωρίς να ασχολείται με τον «δυνάμει ηγέτη» που εγκλείεται στον πάσα ένα.

Αλλά γιατί να έχουμε τόσο μεγάλη απαίτηση από τον σκηνοθέτη;

Χοντρικά η υπόθεση του έργου :

Ενώ η δημοτικότητα του κόμματός του κατρακυλά, ο ηγέτης της ιταλικής αξιωματικής αντιπολίτευσης εξαφανίζεται. Χωρίς να ειδοποιήσει τους στενότερούς του συνεργάτες, ο βοηθός του τον αντικαθιστά με τον δίδυμο αδερφό του, έναν φιλόσοφο που έχει βγει από το ψυχιατρείο. Η καινούργια εικόνα του αρχηγού, απρόβλεπτη και ειλικρινής, αποδεικνύεται γοητευτική και το κόμμα αρχίζει να επανακάμπτει στις δημοσκοπήσεις. 

Βάζεις στόχους για να μη συναντηθείς με τον εαυτό σου

Συνέντευξη του Γιώργου Κιμούλη στο BΗmagazino 7.6.14

Σε μια συνέντευξη τεραστίων διαστάσεων, ο Κιμούλης  μιλάει για πολλά και διάφορα, γενικώς με επιτυχία. Αν και αυτό που  πάει να πεί για την «υπερδραστηριότητα» (υπερεργασία κλπ) ως τρόπο φυγής, δεν το ολοκληρώνει.  Αν και  αστοχεί τελείως στα περί χρόνου, ίσως γιατί αγνοεί μια δήλωση του Αϊνστάϊν , που δείχνει τη "σχετικότητα" ακόμη και σε απλά θέματα καθημερινής ζωής : «Μια  ώρα  συνάντησης δυο ερωτευμένων τους φαίνεται ένα λεπτό»..

Να τι λέει ο Κιμούλης, μεταξύ άλλων, με τον δημοσιογράφο του   BΗmagazino :

 Αναφέρατε στην αρχή της συνέντευξης ότι ένας τρόπος να μη συναντήσετε τον εαυτό σας είναι η διαρκής υπερδραστηριότητα. Μέσα στη διαρκή αυτή υπερδραστηριότητα, τα χρόνια πέρασαν γρήγορα; «Ναι, από το 2000 και έπειτα πέρασαν γρήγορα. Αλλά πέρασαν γρήγορα για όλους. Αν ρωτήσεις και νεότερες ηλικίες, έχουν την ίδια αίσθηση. Η έννοια του χρόνου δεν είναι στοιχείο υποκειμενικό, αλλά και αντικειμενικό. Η τεχνολογία, ο περιβάλλων χώρος δημιούργησαν ένα άλλο τέμπο, σαν ο μετρονόμος να αυξήθηκε. Το θεωρούμε ολίγον τι υπερφυσικό, αλλά είναι αλήθεια».

Οσο και να χτυπάς τον χρόνο στο κεφάλι με παραστάσεις, με έρωτες και με συγκρούσεις, ο χρόνος θα περνάει, πάντα θα περνάει, έτσι δεν είναι; «Ετσι είναι».

Αν κάνατε μία παράσταση κάθε πέντε χρόνια, πάλι εξίσου γρήγορα δεν θα περνούσε ο χρόνος; «Σίγουρα μπορείς να βρεις πολλές δικαιολογίες για να μην κάνεις παραστάσεις κάθε πέντε χρόνια. Πρώτα απ' όλα πρέπει να ζήσεις. Δεν μου αρέσει το προφίλ του φτωχού καλλιτέχνη, αλλά είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχει μία. Και δεν είχε ποτέ μία. Γιατί όσα έβγαζα τα έβαζα αμέσως στο θέατρο. Ζω με ενοίκιο, συχνά με δανεικά, έχω ένα αυτοκίνητο 14 ετών και μια μηχανή 12 ετών».

ΟΛΗ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Για τα πανηγύρια

Ήμουνα  πριν από 30 χρόνια  στην Ουαλία και είχα εντυπωσιασθεί από τα πολιτιστικά «δρώμενα που ήσαν εν δράσει » κατά την θερινή περίοδο, καταλαμβάνοντας   μάλιστα  θέση σε ένα ευμέγεθες  έντυπο,  το οποίο διανέμονταν δωρεάν…

Λέω : Τα «δρώμενα που ήσαν εν δράσει », ως  ευθεία βολή κατά του βερμπαλιστικού πνεύματος, που αναδύθηκε  σε  μια πορεία υπέρβασης  -  των παραδοσιακών πανηγυριών από  τις γιορτές νέου τύπου, των γιορτών  από  τα φεστιβάλ, των «συμβατικών» φεστιβάλ από τα φεστιβαλοειδή  νταβαντούρια. Ο γελοιογράφος  Ιωάννου το είπε καλύτερα από όλους : «Η δομή της στρουχτούρας» …..

Η δυναμική των πραγμάτων  έφερε ανάλογη  παραγωγή  αναψυχής  και στην Ελλάδα. Σήμερα έστω και υπό συνθήκες κρίσης, έχουμε θρησκευτικά ή   θρησκευτικοφανή πανηγύρια, έχουμε εορτές των μούρων ή της μελιτζάνας ,  έχουμε φεστιβάλ  πολιτιστικά ή   υβριδικά. Κι από κοντά σε όλα αυτά,  η   πανδαμάτωρ τουριστική βιομηχανία προστρέχει  σε     γενικότερους εκσυγχρονισμούς και εξωραϊσμούς.   Ενδεχομένως, σ’ αυτούς να οφείλεται το   ότι  τώρα πλέον  δεν κολλάνε χαρτονομίσματα στο μέτωπο του τραγουδιστή και του κλαρινετζή, αλλά τα ρίχνουν σε ένα  περιφερόμενο καλάθι….

Δεν νοσταλγώ το παλιό πανηγυριώτικο στυλ , με τις ιδωτικοποιημένες πίστες

Οι μύθοι και οι πραγματικότητες της οικολογίας

Του Δημοσθένη Δαββέτα

Warning ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ : Προσοχή, η ανάγνωση του εν όψει άρθρου [ http://www.skai.gr/news/opinions/article/263059/oi-muthoi-kai-oi-pragmatikotites-tis-oikologias/#ixzz39yRNeLQD ] του κ. Δ.Δαββέτα , συγγραφέα και ειδικού Συμβούλου του Πρωθυπουργού σε θέματα πολιτισμού, μπορεί να παραβλάψει την ευστάθεια του νευρικού σας συστήματος.…..

 

ΔΑΒΒΕΤΑΣ :

Τα γεγονότα πρόσφατα στα μεταλλεία Χρυσού της Χαλκιδικής, έφεραν στην πολιτική επιφάνεια δύο αντίθετες προβληματικές γύρω απ΄ αυτό το ζήτημα. Η μία η «καπιταλιστική» , που στ’ όνομα των επενδύσεων δεν φροντίζει τον φυσικό πλούτο και το περιβάλλον, δίνοντας προτεραιότητα στις επενδύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις, κατά πως υποστηρίζει η αντιπολίτευση. 

Κι η άλλη, η «αριστερή», που δεν διαπραγματεύεται την περιβαλλοντική ασφάλεια με τους «κακούς καπιταλιστές», αδιαφορώντας ακόμη κι αν μέσω των επενδύσεων θα ‘βρισκαν πολλές θέσεις εργασίας οι μαστιζόμενοι από την κρίση και την ανεργία, κάτοικοι της περιοχής.

Η αριστερή οικολογική ευαισθησία είναι ένας μύθος, που προβάλλεται για εκλογο-κομματικά οφέλη.

ΜΟΔΟΥΣΑ

«Μόδι» είναι εθιμική μονάδα βάρους στην Μυτιλήνη, περίπου ίση με 640 κιλά παλαιότερα και κάπου περίπου 500 κιλά σήμερα. Ένα δένδρο ελιάς όλοι θα ήθελαν να παράγει τόσο πολύ καρπό, και τότε θα λέγαμε ότι αυτή η συγκεκριμένη ελιά είναι «μοδούσα». «ΜΟΔΟΥΣΑ» ονόμασαν την Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση οι παραγωγοί της Γέρας Μυτιλήνης, ευχόμενοι να είναι «παραγωγική».

Από την Τετάρτη, 30/7/2014 τα πρώτα εννέα μέλη της ΚοινΣΕπ ΜΟΔΟΥΣΑ ξεκίνησαν τις διαδικασίες αναγνώρισης του νέου Συνεταιρισμού τους,  μετά από 2 περίπου μήνες συναντήσεων  κάθε Τετάρτη. Και οι προγραμματισμένες συναντήσεις συνεχίζονται, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει σε κάθε συλλογική προσπάθεια που απαιτεί συμμετοχή και εμπλοκή όλων των ενδιαφερομένων.

Σκοπός του Συνεταιρισμού Κοιν.Σ.Επ. ΜΟΔΟΥΣΑ είναι η επιδίωξη του συλλογικού οφέλους και η εξυπηρέτηση γενικότερων κοινωνικών συμφερόντων, κυρίως μέσω της αύξησης της απασχόλησης στην Λέσβο. Για την ευόδωση των σκοπών του η Κοιν.Σ.Επ ΜOΔΟΥΣΑ μπορεί να ασκήσει οποιασδήποτε μορφής οικονομική δραστηριότητα παραγωγικού, καταναλωτικού, εμπορικού, μεταφορικού, τουριστικού, οικοδομικού, αναπτυξιακού,  εκπαιδευτικού ή πολιτιστικού χαρακτήρα.

Ενδεικτικά οι στόχοι της  εξειδικεύονται στην:

1. Αναζήτηση & εξασφάλιση πολλαπλασιαστικού υλικού για αυτόχθονα φυτά.

Παράνομος ελλιμενισμός στα Βάτικα

 Του Δρος Ιωάννη Σ. Γούσια*

Η ιστορία του τόπου  των Βατίκων, είναι γνωστή παγκοσμίως. Εδώ είναι οι αρχαίες Βοιές (ΦΕΚ 1431/Β/29.11.1976), το απολιθωμένο δάσος στον Κάβο Μαλιά, το σπήλαιο του Αγ. Ανδρέα, το Παυλοπέτρι, ο αρχαιότερος υποθαλάσσιος οικισμός από την Εποχή του Χαλκού στον κόσμο, προστατευόμενος από την UNESCO.

Η νεότερη ιστορία του τόπου επίσης γνωστή παγκοσμίως. Το μικρό «Άγιον Όρος» της χερσονήσου Μαλέα, οι αμόλυντες παραλίες που κάποιο «θεϊκό βελονάκι» έπλεξε κέντημα, η ανεπιτίδευτη άγρια ομορφιά της Βαβίλας, τα βιολογικά μας προϊόντα όπως το λάδι και το κρεμμύδι, το προστατευόμενο οικοσύστημα άγριας χλωρίδας και πανίδας της λίμνης Στρογγύλης και της Ελαφονήσου από το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Natura 2000.

Εδώ και κάποια χρόνια, όπως όλοι οι Βατικιώτες γνωρίζουν, ο Κόλπος των Βατίκων αποτελεί παράνομο μόνιμο αγκυροβόλιο πλοίων, σημείο ανεφοδιασμού, επισκευαστικών εργασιών και υφαλοκαθαρισμών. Χωρίς να πληροί  καμία προϋπόθεση από αυτές που ορίζει ο νόμος [1]. Χωρίς να ακολουθούνται οι απαιτούμενες από το νόμο διαδικασίες ελευθεροκοινωνίας με τις απαιτούμενες δηλώσεις κατάπλου [2]. Με κατάφορη καταστρατήγηση των Διεθνών Συμβάσεων και Συνθηκών που έχει υπογράψει η Ελλάδα, αναφορικά με την αβλαβή διέλευση των καραβιών [3]. Με κατάφορη καταστρατήγηση των Διεθνών Συμβάσεων και Συνθηκών που έχει υπογράψει η Ελλάδα, αναφορικά με τη θαλάσσια ρύπανση και την προστασία της θάλασσας της Μεσογείου [4,5].

Βέβαια υπάρχουν συμφέροντα. Τοπικά μικροσυμφέροντα... Γιατί όπως λένε κάποιοι «5-10 οικογένειες τρώνε ψωμί»... Και ποιός είπε σε αυτές τις οικογένειες πως ο τόπος τους ανήκει; Και ποιος τους είπε πως όταν μία παράνομη δραστηριότητα φέρνει κέρδος, αυτό νομιμοποιείται; Ή πως η πολιτεία και οι φορείς της δεν πρέπει να λάβουν τα μέτρα τους; Υπάρχουν διαφόρων λογής παράνομες δραστηριότητες και εμπόρια ανά τον κόσμο. Οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να παίρνουν τα μέτρα τους για την πάταξη αυτών των φαινομένων;

Βέβαια δεν είναι δύσκολο κάποιοι πλοιοκτήτες, που επιζητούν την παράνομη και άναρχη αγκυροβολία και λιμενισμό, να πληρώσουν και κάποιες συνειδήσεις. Γιατί πηγές μέσα από το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας δηλώνουν πως είναι ΜΕΓΑΛΑ τα συμφέροντα...Τη στιγμή που ετοιμάζουν Ειδικό Κανονισμό Λιμένος, για να επέλθει ισορροπία και να «θριαμβεύσει το δίκαιο», όπως πάντα συμβαίνει στη χώρα αυτή! Για να νομιμοποιήσουν το αγκυροβόλιο και τις λιμενικές εργασίες, και με τη σφραγίδα του Υπουργείου. Γιατί κατά τα λεγόμενα των αρμοδίων του Υπουργείου, τα συμφέροντα είναι πολύ μεγάλα...

Εν όψει : ΠΕΛΑΓΙΚΟΣ ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ ΑΛΕΠΟΥ – Λιμανάκι Νεάπολης 31/10/13 (Alopias Pelagicus)

Ἡ Οἰ­κο­νο­μί­α τοῦ Λό­γου

 Του Στέφανου Τακτικού*

 .

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΚΟΥΣ νὰ μι­λᾶ­νε ὅ­λο γιὰ λε­φτά. Μι­λοῦν χω­ρὶς στα­μα­τη­μό, λὲς καὶ δου­λεύ­ουν μὲ κέρ­μα­τα. Πλη­ρω­μέ­νες ἀ­παν­τή­σεις, λό­για ποὺ ἀν­ταλ­λάσ­σον­ται τοῖς με­τρη­τοῖς – εἶ­ν’ ὅ­λο γιὰ κά­ποι­α δο­σο­λη­ψί­α· χω­ρὶς λό­γο, τζάμ­πα καὶ βε­ρε­σὲ —δη­λα­δὴ νά ’χου­με νὰ λέ­με— με­τα­ξὺ φί­λων ποὺ δὲν χα­ρί­ζον­ται. Τὰ στό­μα­τα ἀ­νοί­γουν δι­ά­πλα­τα σὰν νὰ βγά­ζουν τὴ γλώσ­σα κο­ρο­ϊ­δευ­τι­κά· οἱ ἦ­χοι μοιά­ζουν ἄ­ναρ­θροι σὰν ν’ ἄ­νοι­γε τὸ συρ­τά­ρι τα­μεια­κῆς μη­χα­νῆς. Κυ­κλο­φο­ρεῖς ἀ­νά­με­σα στὸ πλῆ­θος λα­θραῖ­α, νι­ώ­θον­τας σὰν πλα­στὸ χαρ­το­νό­μι­σμα κι ἐ­κεῖ ξε­χω­ρί­ζεις, σὰν κλέ­φτης ποὺ και­ρο­φυ­λα­κτεῖ ἐ­νῶ ἐ­κεῖ­νοι σὲ ἀ­γνο­οῦν ἀ­νύ­πο­πτοι, προ­ερ­χό­με­νες ἀ­πὸ δε­ξιὰ καὶ ἀ­ρι­στε­ρά, φρά­σεις νὰ κου­δου­νί­ζουν μὲ τὸν ἦ­χο ποὺ κά­νει ἕ­να κέρ­μα ποὺ πέ­φτει στὸ πλα­κό­στρω­το. Ἀ­πὸ τὶς φτη­νὲς ὑ­πο­σχέ­σεις τῆς πο­λι­τι­κῆς μέ­χρι τὸ πε­ζο­δρό­μιο, τὰ λό­για πέ­φτουν στὸ κε­νό. Στὴν ἀ­γο­ρὰ ὅ­λοι μι­λοῦν ἀ­νά­με­σα στὰ δόν­τια σὰν νὰ δαγ­κώ­νουν κάλ­πι­κο νό­μι­σμα – ἢ καὶ ἐ­φαρ­μό­ζουν πι­στὰ τὸ δόγ­μα: «ἡ σι­ω­πὴ εἶ­ναι χρυ­σός». Τὰ λό­για τους, ὅ­ταν μι­λᾶ­νε γιὰ λε­φτὰ —δη­λα­δὴ πάν­το­τε ἀ­νε­ξαι­ρέ­τως— εἶ­ναι ἡ ἴ­δια τους ἡ σι­ω­πή – ἐ­ξαρ­γυ­ρω­μέ­νη, κε­λα­η­δών­τας σὰν ζε­στὸ συ­νάλ­λαγ­μα.

       Τὸ ἀ­φεν­τι­κὸ εἶ­χε φύ­γει γιὰ κεῖ ὅ­που δὲν περ­νᾶ­νε λε­φτὰ καί, μέ­χρι νὰ ἐκ­δη­λω­θεῖ ἐν­δι­α­φέ­ρον γιὰ τὴν ἐ­κμε­τάλ­λευ­ση τῶν λου­τρῶν, τὸ κοι­νὸ ἔμ­παι­νε ἐ­λεύ­θε­ρα – ἔ­λει­πε ὁ σκύ­λος πού, τὸ Χει­μώ­να, φύ­λα­γε σὰν Κέρ­βε­ρος καί, περ­νών­τας τὴν καγ­κε­λό­πορ­τα, ἦ­ταν σάν, ἐν τῇ ἀ­που­σί­ᾳ του, νὰ εἰ­σερ­χό­σουν λα­θραῖ­α στὸν κά­τω κό­σμο, ὅ­που οἱ ψυ­χές, μ’ αὐ­τὴν τὴ σι­ω­πὴ τοῦ βυ­θοῦ, ἔ­στε­καν ἀ­μί­λη­τες ἤ, σὰν νὰ ‘ταν τὰ φαν­τά­σμα­τα τῶν ἀλ­λο­τι­νῶν λου­ο­μέ­νων ποὺ ’χαν γί­νει ἀ­φρός, ψι­θύ­ρι­ζαν μυ­στή­ρια καὶ ἀ­κα­τά­λη­πτα μὲ τὴ βο­ὴ τῶν κυ­μά­των, σ’ αὐ­τὸ τὸ δι­φο­ρού­με­νό τους πή­γαι­ν’ ἔ­λα, τὸ αἰ­ώ­νιο πού, ὅ­μως, δή­λω­νε ὅ­τι ὅ­λα ἦ­ταν πα­ρο­δι­κά, ὅ­πως ἐ­κεῖ­να ἔρ­χον­ταν καὶ πα­ρέρ­χον­ταν.

Παραδοσιακό αλώνισμα, στη Γορτυνία…..

Το αλώνισμα «ξέμεινε» σαν λέξη, αποστασιοποιημένη από το παραδοσιακό περιεχόμενό του… Τώρα πλέον «αλωνίζουν» τις εκλογικές τους περιφέρειες οι υποψήφιοι βουλευτές, «αλωνίζουν» τα γήπεδα οι επιθετικοί παίχτες, «αλωνίζουν» τις χρηματαγορές οι μεγαλοτραπεζίτες….

Να όμως που κάποιοι ενδιαφέρονται να παρουσιάσουν  ένα παλιό-καλό αλώνισμα χωρίς εισαγωγικά, πρωτίστως για να δείξουν τις ρίζες των κοινωνιών αλλά και την τεχνολογική απόσταση που διανύθηκε από τη παραδοσιακή αγροτική κοινωνία. Ωραίο το θέμα και ωραίο το θέαμα, κατά πως έδειξαν οι εκφάνσεις του τα προηγούμενα χρόνια…

Το αυθεντικό λοιπόν αλώνισμα θα γίνει  στο Βαλτεσινίκο Γορτυνίας, την επομένη της Παναγίας (Σάββατο 16 Αυγούστου) και  ώρα 10:30. Η διοργάνωση γίνεται από τον  Δήμο Γορτυνίας και κάθε χρόνο προσελκύει αρκετό κόσμο, μικρούς και μεγάλους. Στο έθιμο  συμμετέχει σχεδόν όλο το χωριό, μετά δε επακολουθεί  γλέντι και φαγητό....

Η αναβίωση του παλιού τρόπου αλωνίσματος με τα άλογα,  γίνεται σε πλακόστρωτο αλώνι που βρίσκεται πολύ κοντά στο Μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Τα παιδιά και όποιος άλλος θέλει, μπορεί να συμμετάσχει στο αλώνισμα, ανασηκώνοντας τα θερισμένα στάχυα με το δίκρανο την ώρα που τα άλογα κάνουν τον κύκλο τους γύρω γύρω στο αλώνι. Ειδικά για τα παιδιά της πόλης, η δραστηριότητα αυτή είναι πηγή μεγάλης χαράς και ενθουσιασμού, καθώς τους δίνει την ευκαιρία να συμμετέχουν ενεργά σε μια αυθεντικά παραδοσιακή δραστηριότητα, σε στενή επαφή με τα άλογα, τις εικόνες και τις μυρωδιές της φύσης.

Στους μικρούς φίλους μας  μαθαίνει κάτι για τον τόπο τους, για την παλαιότερη αγροτική ζωή, για την παράδοση, για το μεθυστικό δέσιμο της γης με τα ζώα και τον άνθρωπο. 

Για τον Δεκαπενταύγουστο  προγραμματίζονται [Facebook: Πολιτιστικός Σύλλογος Βαλτεσινιωτών «η Κοίμηση της Θεοτόκου»

http://www.facebook.com/168296093242825]

   οι  παρακάτω εκδηλώσεις :