Ρόμ­περτ Μάνς (Robert Mans) Τὸ βλαμ­μέ­νο (Stupid)

ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ τῆς Βαλ­τι­μό­ρης, ἡ πρέ­ζα ἔ­δι­νε κι ἔ­παιρ­νε στὶς ἀρ­χὲς τοῦ 2000. Τό­τε ποὺ με­γά­λω­νε κι ὁ Ρού­φους, ὁ δω­δε­κά­χρο­νος Ἀ­φρο­α­με­ρι­κα­νὸς μὲ τὴν ἀ­φά­να στὸ κε­φά­λι. Ντί­σκο τὸν φώ­να­ζαν οἱ φί­λοι του, πα­ρα­τσού­κλι ποὺ τοῦ εἶ­χε βγά­λει ὁ ἀ­δερ­φὸς του ὁ Μά­ϊκ, κο­ρο­ϊ­δεύ­ον­τάς τον γιὰ τὸ μαλ­λὶ ποὺ ἀρ­νοῦν­ταν νὰ κου­ρέ­ψει, ἀλ­λὰ καὶ πι­κά­ρον­τάς τον γιὰ τὴ χὶπ-χὸπ ποὺ ἄ­κου­γε ὁ ἴ­διος. Γε­νι­κῶς, τὸν πεί­ρα­ζε τὸν μι­κρὸ ἀ­δερ­φό. Τοῦ ‘λέ­γε γιὰ τὸ που­λί του, τοῦ ‘τρι­βε στὴ μού­ρη τὰ κο­ρί­τσια ποὺ ἔρ­χον­ταν στὸ δω­μά­τιό του, τὸν ἔ­στελ­νε νὰ τοῦ πά­ρει τσι­γά­ρα. Μά, ὁ Ντί­σκο γού­στα­ρε τὸν Μά­ϊκ. Τὸ πεί­ραγ­μα τὸ ἔ­βλε­πε σὰν ἕ­να εἶ­δος ἀ­γά­πης ποὺ τοῦ ἔ­λει­πε κι­ό­λας. «Πή­γαι­νε, βλαμ­μέ­νο», ἦ­ταν ἡ ἀ­γα­πη­μέ­νη του φρά­ση, ὅ­ταν τὸν ἄ­φη­νε τὸ πρω­ῒ σχο­λεῖ­ο μὲ τὸ ἁ­μά­ξι. «Καὶ μὴν τὸ σκά­σεις. Θὰ σὲ σκο­τώ­σω.» Ὁ ἴ­διος ἔ­φευ­γε γιὰ τὸ σι­δε­ρά­δι­κο τοῦ Τζί­μι καὶ με­τὰ στὸ νυ­χτε­ρι­νὸ γιὰ νὰ τε­λει­ώ­σει τὸ λύ­κει­ο καὶ νὰ πά­ει κο­λέ­γιο νὰ γί­νει μη­χα­νι­κός. Ὁ Ντί­σκο τὸν πε­ρί­με­νε τὸ βρά­δυ, κά­νον­τας πὼς κοι­μᾶ­ται μέ­σα στὰ σκε­πά­σμα­τα μέ­χρι νὰ τὸν κοι­τά­ξει ἀ­πὸ τὴ χα­ρα­μά­δα τῆς πόρ­τας. Τό­τε μό­νο κοι­μό­ταν.

Κατά της εγκατάστασης ανεμογεννητριών στο Πάνειο Όρος

Κατά της εγκατάστασης ανεμογεννητριών στο Πάνειο όρος τάσσονται οι Δήμοι Λαυρεωτικής και Σαρωνικού, ενισχύουν  την ομάδα περιφρούρησης του Πάνειου και  καθημερινά θα ανακοινώνονται και θα οργανώνονται ενημερωτικές, πολιτιστικές και συλλογικές δράσεις με το γενικό τίτλο:’’ Πανί: Αύγουστος 2007 με κάψανε. Νοέμβρης 2007 άρχισα να ξαναγεννιέμαι. Απρίλης 2020 με καταστρέφουν. Θα το επιτρέψεις να συμβεί;’’

Στη χθεσινή εναρκτήρια συγκέντρωση ενημέρωσης, πολίτες, δημοτικές αρχές και παρατάξεις υπογράμμισαν την βούληση τους να υπερασπιστούν το δάσος, που αποτελεί τον πνεύμονα της ευρύτερης Ανατολικής Αττικής, να προστατεύσουν την ακεραιότητα του βουνού, τη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής.

Την εκδήλωση άνοιξε ο δήμαρχος Σαρωνικού Πέτρος Φιλίππου τονίζοντας ότι θα αξιοποιηθούν όλα τα νομικά εργαλεία προκειμένου «να προσβάλουμε τις άδειες.

Ευριπίδης, Τρωάδες, Μήδεια

α

 

Μετάφραση

Θανάσης Βαλτινός

(Σ.: 156, τιμή: 12 ευρώ)

 

Οι πληροφορίες για τις γλωσσικές περιστάσεις και εμπειρίες, μέσα στις οποίες οι αρχαίοι τραγικοί παρουσίασαν τις δικές τους γλωσσικές αποκλίσεις, είναι ανύπαρκτες. Από τη στιγμή αυτή αρχίζει και ο αγώνας με τη αντίσταση και την μοναξιά των κειμένων. Κειμένων των οποίων τις λέξεις μπορούμε να ερμηνεύσουμε εννοιολογικά, είναι όμως αδύνατον να τους ξαναδώσουμε το διάχυτο λειτουργικό άρωμά τους. Για να περιοριστώ σε μιαν απλή, περίπου μονοκύτταρη, έκφραση άλγους: «αιαί», «ιώ», «οιμοί», «ε», «ώμοι», «φευ», «οι», «ιού», «εή», «οτοτοτοί», «πύππαξ», «πόποι», είναι μια ποικιλία επιφωνημάτων που χρησιμοποιούν ο Αισχύλος στην Ορέστεια και ο Ευριπίδης στις Τρωαδίτισσες. Επειδή, σαφώς, τα διαφορετικά αλλά ταυτόσημα αυτά επιφωνήματα δεν χρησιμοποιούνται απλώς χάριν ποικιλίας, βάσει ποίων στοιχείων θα μπορούσαμε σήμερα να διακρίνουμε και να καταλάβουμε τη διαφοροποιούμενη, και κατά περίσταση επιδιωκόμενη, αισθητική λειτουργία τους; Επιπλέον: πέρα από τα ήδη κορεσμένα «αλί» «αχ» και «οϊμένα», με ποια άλλα μέσα θα ήταν δυνατόν να ανταποκριθούμε μεταφραστικά στη διαφοροποίηση αυτή;

"Ο μεγάλος περίπατος της Αθήνας"

του Πραξιτέλη Ν. Κονδύλη - 26/05/2020ΚΡΙΤΙΚΗ

Έργο στην «υπηρεσία της πόλης των Αθηνών και των κατοίκων της», σύμφωνα με τον Δήμαρχό της ή έργο προς «όφελος της επιχειρηματικής κοινότητας», όπως μεταξύ άλλων αναφέρει ο Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών σε πρόσφατη ανακοίνωσή του, με την οποία ευχαριστεί δημόσια τη δημοτική αρχή για την έγκρισή του;

Στις 9/05/2020, με αφορμή τη «...λήψη έκτακτων μέτρων για την αντιμετώπιση σοβαρού κινδύνου διασποράς του COVID-19 και με στόχο την αύξηση του χώρου για τη μετακίνηση των πεζών και των μετακινουμένων με ήπια μέσα μετακίνησης στην περιοχή του Κέντρου της Αθήνας», το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων εγκρίνει πρόταση της παράταξης του δημάρχου κ. Κώστα Μπακογιάννη, για την υλοποίηση του σχεδίου ο «Μεγάλος Περίπατος της Αθήνας». Το σχέδιο αφορά ένα δίκτυο με διαδρομές (πεζόδρομοι, ποδηλατοδρόμοι) που θα ενώνουν τις ιστορικές γειτονιές της Πλάκας και του Εμπορικού Τριγώνου με τους αρχαιολογικούς χώρους, καθώς επίσης και τη μετατροπή των οδών Ηρώδου Αττικού, Μητροπόλεως, Ερμού και Αθηνάς σε περιοχές ελεύθερες από Ι.Χ. Οι συνολικές παρεμβάσεις που προγραμματίζονται θα δημιουργήσουν νέες λεωφορειολωρίδες μήκους 1,9 χλμ. και αναπλάσεις οδικών αξόνων μήκους 6,3 χλμ., ενώ ο προϋπολογισμός του έργου ανέρ- χεται σε 50 εκ. ευρώ.

Για δεύτερη φορά, λοιπόν,

Τα βουνά μιλάνε με τον Άνεμο

του Παναγιώτη Μέγκου*

Σε εξήντα μέτρα περίπου φτάνω στην κορυφή της Οίτης Τούρλα. Το αρχικό αίσθημα της αδημονίας αντικαταστάθηκε στην ανάβαση από την περιέργεια, την οποία ξεπέρασε με την σειρά της η παρατήρηση, για να επικρατήσει τελικά ο Θαυμασμός.

Πίσω μου βλέπω έναν ανθρωποσυρμό να κινείται σταθερά, με σιγουριά, από τον Αετό την πρώτη κορυφή που είχε «κατακτήσει»,ως την κορφή της Τούρλας. Την οποίαπριν λίγη  ώρα, είχαν «καβαλήσει» οι προπορευόμενοι τραβώντας για την κορφή της Οίτης Βλιτοτσούμαρο.

   Μου νεύουν και μου φωνάζουν από την πρώτη ομάδα (8 δικών μας) του Ορειβατικού Συλλόγου Άμφισσας, που μαζί με τον Αντρέα και τα παιδιά του, έχουν «πατήσει» στην κορυφή.

   Έχουμε περπατήσει 700 περίπου συμμετέχοντες,γυναίκες άντρες και παιδιά, στη διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά της εγκατάστασης των Ανεμογεννητριών στην Οίτη, απόσταση 3.800 μέτρων. Από το διάσελο της Πάθενας στα 750 μέτρα υψόμετρο που συναντηθήκαμε, ως την κορφή της Τούρλας πάνω από τα 1.700 μέτρα.

Πέτρος Κυρίμης : Συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

O Πέτρος Kυρίμης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε σκηνοθεσία τηλεόρασης και φωτογραφία, αλλά δεν ασχολήθηκε ποτέ επαγγελματικά με αυτά. Άρχισε να γράφει από πολύ νέος· στίχους για τραγούδια και ποίηση και, αργότερα, διηγήματα, θέατρο για παιδιά, νουβέλες, μυθιστορήματα. Έγραψε επίσης σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Για την ξεχωριστή προσφορά του στον χώρο της τέχνης, τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Βούπερταλ. Στη Γερμανία εργάστηκε για τρία χρόνια ως διευθυντής προγράμματος στο πανευρωπαϊκό ελληνικό ραδιόφωνο «Το Πρώτο» και ως αρχισυντάκτης της εφημερίδας Ταχυδρόμος, η οποία διανέμεται σε όλη τη Γερμανία. Από το 2006 έως το 2008 αρθρογραφούσε στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα. Σήμερα ζει μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας. Το μυθιστόρημά του Κάποτε στον Πειραιά, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος, έδωσε την αφορμή για τη συνέντευξη που ακολουθεί.

Αν και γεννηθήκατε στην Αθήνα, γράψατε για τον Πειραιά. Ποιος είναι ο ρόλος και η σημασία του γενέθλιου τόπου στο έργο του συγγραφέα;

Γεννήθηκα στο Μοσχάτο, αλλά από εφτά χρονών έζησα στον Πειραιά. Εκεί πήγα Δημοτικό και Γυμνάσιο. Έπαιξα ποδόσφαιρο στον Εθνικό Πειραιώς. Η γειτονιά μου, περιοχή Βρυώνη, ανάμεσα Φρεαττύδα-Πασαλιμάνι-Πειραϊκή. Τρεις δρόμους πιο κάτω από τη μεριά του λιμανιού άρχιζε η Τρούμπα. Ο τόπος όπου μεγαλώνουμε επηρεάζει τα πάντα, προπαντός στη μέσα και στην έξω συμπεριφορά μας. Εμένα εκείνος ο Πειραιάς με σημάδεψε.

Καί­τη Βα­σι­λά­κου : Ψυ­χὴ στὴν ἔ­ρη­μο

Η ΨΥΧΗ ΕΝΟΣ ΑΣΚΗΤΗ ποὺ πέ­θα­νε στὴν ἔ­ρη­μο πε­ρι­πλα­νι­ό­ταν ἐ­δῶ κι ἐ­κεῖ καὶ δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ βρεῖ τὸν δρό­μο της. Πέ­ρα­σαν ἔ­τσι πολ­λὲς μέ­ρες καὶ ἡ ψυ­χὴ ἐ­ξαν­τλη­μέ­νη καὶ χω­ρὶς ἄλ­λα κου­ρά­για φώ­να­ξε δυ­να­τὰ μέ­σα στὴν καυ­τὴ ἐ­ρη­μιά:

— Δὲν ἀν­τέ­χω ἄλ­λο! Ἂν ὑ­πάρ­χει ὁ Θε­ός, ὁ Πα­ρά­δει­σος καὶ ἡ Κό­λα­ση, ἄς μὲ ἀ­κού­σουν. Ζη­τῶ βο­ή­θεια!

          Πε­ρί­με­νε λί­γη ὥ­ρα μέ­σα στὴ σι­ω­πή, ἀλ­λὰ κα­νεὶς δὲν τῆς ἀ­πάν­τη­σε.

        — Εἶ­μαι σί­γου­ρη πὼς μὲ ἀ­κοῦ­τε, φώ­να­ξε ξα­νά. Εἶ­μαι μιὰ ψυ­χὴ χω­ρὶς σῶ­μα καὶ γι' αὐ­τὸ πρέ­πει οἱ ἀ­ό­ρα­τες δυ­νά­μεις νὰ ἐμ­φα­νι­στεῖ­τε καὶ νὰ μὲ βο­η­θή­σε­τε.

              Πε­ρί­με­νε πά­λι λί­γο, ἀλ­λὰ ἡ ἔ­ρη­μος ἔ­με­νε βου­βή.

        — Θὰ πε­θά­νω χω­ρὶς βο­ή­θεια! Φώ­να­ξε γιὰ τρί­τη φο­ρά. Τί­πο­τα, σι­γή. Τό­τε ἡ ψυ­χὴ κα­τά­λα­βε πὼς ἦ­ταν πράγ­μα­τι ὁ­λο­μό­να­χη.

Ούτε μετρό ούτε αρχαιότητες

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΕΠΙΜΕΝΙΔΟΥ  19-ΑΝΩ ΠΟΛΗ Τ.Κ 54633 Τηλ. +30.2310.240.665, e-mail: ellet.thess@gmail.com mailto:eethes@otenet.gr

Θεσσαλονίκη, 27 Μαΐου 2020

Παρακολουθούμε με ιδιαίτερη ανησυχία τις ανακοινώσεις των τελευταίων ημερών για το μετρό της Θεσσαλονίκης που κορυφώθηκαν τη Δευτέρα 25 Μαΐου με την παρουσίαση της προκαταρκτικής μελέτης του σταθμού από τον Υπουργό Υποδομών και Μεταφορών κ. Κώστα Καραμανλή και την Τρίτη 26 Μαΐου με την επίσκεψη του Πρωθυπουργού κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στην πόλη μας. Σε πλήρη λειτουργία θα τεθεί το Μετρό Θεσσαλονίκης τον Απρίλιο του 2023 ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός και «ο σταθμός Βενιζέλου θα είναι από τους ομορφότερους διεθνώς, καθώς θα συνδυάζει το μεταφορικό του αντικείμενο με έναν υπερσύγχρονο μουσειακό χώρο».

Όλοι αναγνωρίζουμε τη σημασία να ολοκληρωθεί το έργο του μετρό για την πόλη μας και τις πιεστικές ημερομηνίες που υπάρχουν. Γνωρίζουμε όμως και την ανυπολόγιστη αξία των αρχαιοτήτων που αποκαλύφθηκαν και τον κρίσιμο ρόλο που μπορούν να παίξουν στην οικονομική ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης εις το διηνεκές, εφόσον διατηρήσουν την αυθεντικότητα και την ακεραιότητά τους. 

Για το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο : Οικολογία και τοπική γνώση

Την προηγούμενη εβδομάδα ψηφίστηκε ένα πολυνομοσχέδιο για το περιβάλλον, ερήμην της κοινωνίας, πολλώ δε μάλλον ερήμην των τοπικών κοινωνιών

Toυ ΒΑΣΙΛΗ ΝΙΤΣΙΑΚΟΥ
Δημοσιεύτηκε στο ethnos.gr

Σε μια συνάντηση οικολόγων στα τέλη της δεκαετίας του 1980,  περιοδικό  κατά την οποία μάλιστα γεννήθηκε το περιοδικό «Νέα Οικολογία»,

(Σημείωση του ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ : Το περιοδικό "Νέα Οικολογία"  δημιουργηθηκε το 1984 - δηλαδή στις αρχές της δεκαετίας του 80 -  ως συνέχεια του περιοδικού ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ)

 έκανα μια εισήγηση για τη μετακινούμενη κτηνοτροφία, επικεντρώνοντας στη σχέση της με το φυσικό περιβάλλον. Ανάμεσα στα άλλα, προσπάθησα να περιγράψω τις πρακτικές διαχείρισης των βοσκοτόπων στα ορεινά χωριά, δηλαδή κατά τη θερινή περίοδο.

Μίλησα, λοιπόν, για ένα εθιμικό σύστημα νομής, το οποίο εξασφαλίζει την ισορροπία ανάμεσα στο ζωικό κεφάλαιο και τους φυσικούς πόρους από τη μία και από την άλλη μια όσο το δυνατόν δικαιότερη πρόσβαση όλων των κτηνοτρόφων σε αυτούς, μια και οι βοσκότοποι ανήκουν στην κοινότητα και δεν υφίσταται ατομική ιδιοκτησία.

Το μοίρασμα γίνεται στην αρχή της περιόδου, στη βάση των συντροφιών που συγκροτούνται ανάμεσα σε δυάδες σμιχτών, οι οποίες διεκδικούν στο πλαίσιο μιας δημοπρασίας την πιο κατάλληλη για αυτές νομή. Κάθε νομή έχει μια καθορισμένη χωρητικότητα ζώων και διαθέτει φυσικά όλα τα στοιχεία που χρειάζονται τα κοπάδια για να ξεκαλοκαιριάσουν (ποικιλία βοσκών, νερά, στάβλους κ.λπ.).

Οι Δολοφονίες Θαλάσσιων Θηλαστικών στο Αιγαίο Συνεχίζονται

Οι δολοφονίες θαλάσσιων θηλαστικών στο Αιγαίο δυστυχώς συνεχίζονται. Έπειτα από την πρόσφατη ανακοίνωση του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας Αρχιπέλαγος για τις 7 Μεσογειακές φώκιες που εντοπίστηκαν νεκρές στο Αιγαίο τις ημέρες των περιορισμών, τα νέα περιστατικά για τα οποία ενημερωθήκαμε από τις τοπικές αρχές και πολίτες, και κληθήκαμε να διαχειριστούμε, εντείνουν την ανησυχία μας για την έκταση του προβλήματος. Ακόμα μία νεαρή φώκια εντοπίστηκε νεκρή στα βόρεια Δωδεκάνησα, με ένα σχοινί δεμένο στο ουραίο πτερύγιό της, ενώ 3 νεκρά ζωνοδέλφινα εντοπίστηκαν σε 3 περιοχές του ΒΑ Αιγαίου και αυτά με εμφανή σημάδια δολοφονίας. Αξιοσημείωτο είναι ότι τα πτερύγια των δελφινιών είχαν κοπεί με μαχαίρι – δηλαδή είχαν πεταχτεί στη θάλασσα ζωντανά για να πνιγούν.

Τα Αστικά Πάρκα και η Δυναμική τους

του Αλέξη Σπανέλλη* 

H πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώνουμε επηρεάζει –μεταξύ άλλων– τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το χώρο. Ο Erik Steiner, ανώτερος ερευνητής στο Κέντρο Χωρικής και Κειμενικής Ανάλυσης του Πανεπιστημίου Στάνφορντ (Center for Spatial and Textual Analysis at Stanford), επιβεβαιώνει ότι η «πανδημία φέρνει με βίαιο τρόπο στο προσκήνιο την έννοια του χώρου», είτε αναφερόμαστε στους μικρούς διαδρόμους των σούπερ μάρκετ είτε στη μετατροπή των σπιτιών μας σε χώρους δουλειάς. Παρακολουθούμε τους επιδημιολόγους να επιχειρούν να διαγνώσουν πώς ο ιός μεταφέρθηκε τόσο μαζικά τόσο μακριά, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Και κάπως ξαφνικά όλοι σκέφτονται το «πού» και όλα έγιναν ζήτημα γεωγραφικό (Wolman, 2020). 

Η νέα συνθήκη της υγειονομικής κρίσης και οι αλλαγές που αυτή επέφερε στην καθημερινότητα εκατομμυρίων πολιτών σε ολόκληρο τον κόσμο στρέφουν την προσοχή ερευνητών και τοπικών αρχών σε θέματα προσβασιμότητας σε χώρους πρασίνου για άθληση και ψυχαγωγία, αναδεικνύοντας την κρισιμότητα του τρόπου διαχείρισης των δημόσιων χώρων σήμερα. Παράλληλα, μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας από την Ελλάδα και το εξωτερικό βάζουν στη συζήτηση τη διάσταση των όρων του εγκλεισμού, υπό τη μορφή προβληματισμών και ερωτημάτων, καθώς και το σχεδιασμό της επόμενης μέρας. 

Γεωπονικό Πανεπιστήμιο : Έτσι θα σωθεί η Ελλάδα από την έλλειψη τροφίμων

της Νικολίτσας Τρίγκα

Επιχειρησιακό σχέδιο για τη διατήρηση αποθεμάτων τροφίμων καλείται να υιοθετήσει η χώρα μας λόγω της πανδημίας αλλά και μελλοντικών ακραίων φαινομένων (καύσωνες, ξηρασίες, φυσικές καταστροφές κ.α.) προκειμένου να αποφύγει δύσκολες καταστάσεις, όπως αυτές που αντιμετώπισαν άλλες χώρες λόγω της έλλειψης τροφίμων. Επιστήμονες εκτιμούν ότι εκτός της σημερινής πανδημίας και η αναμενόμενη βαθειά οικονομική κρίση την επόμενη περίοδο, θα δημιουργήσει πρόσθετα προβλήματα ενδεχομένως και επισιτιστικού χαρακτήρα σε χαμηλού εισοδηματικού επιπέδου νοικοκυριά. Τα φαινόμενα αυτά μάλιστα όπως επισημαίνουν οι ίδιοι, μπορεί να επαναληφθούν είτε με τη μορφή πανδημίας είτε άλλων φυσικών καταστροφών μελλοντικά. Σε μια προσπάθεια να θωρακιστεί η χώρα, ώστε να μην υπάρξουν προβλήματα διάθεσης τροφίμων στον ελληνικό πληθυσμό και ουρές σε άδεια σούπερ μάρκετ - κάτι που άλλωστε κατεγράφη και μέσα στην κρίση του κορονοϊού σε αρκετές χώρες (οχι στην Ελλάδα) -  το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο ανέλαβε την πρωτοβουλία «εκπόνησης σχεδίου διατήρησης στρατηγικών αποθεμάτων τροφίμων στην Ελλάδα» και  μάλιστα με σχετική επιστολή που έστειλε στην Ένωση Περιφερειών Ελλάδος καθώς και τις Διοικητικές Περιφέρειες τις καλεί να σταθούν αρωγοί στην προσπάθεια αυτή.

Κων­σταν­τῖ­νος Πα­λαι­ο­λό­γος : Ὁ κα­λὸς με­τα­φρα­στής

ΕΚΕΙΝΟΣ τῆς ἔ­στελ­νε μὲ εὐ­λά­βεια κά­θε κε­φά­λαι­ο τοῦ μυ­θι­στο­ρή­μα­τος ποὺ με­τέ­φρα­ζε, ἀ­μέ­σως μό­λις τὸ τε­λεί­ω­νε. Ἦ­ταν ἕ­νας τρό­πος, τώ­ρα ποὺ ζοῦ­σαν μα­κριά, νὰ φαν­τά­ζε­ται ὅ­τι ἀ­σχο­λεῖ­ται μα­ζί του, νὰ ὑ­πο­θέ­τει τὴν ἀ­δη­μο­νί­α της ὅ­ταν τὸν δι­ά­βα­ζε, νὰ νι­ώ­θει τὸ βλέμ­μα της πά­νω σὲ κά­τι δι­κό του.        Στα­δια­κὰ —με­γά­λο τὸ μυ­θι­στό­ρη­μα— πα­ρα­τή­ρη­σε ὅ­τι οἱ κα­τα­στά­σεις ποὺ βί­ω­νε ἡ ἡ­ρω­ΐ­δα ἐ­πη­ρέ­α­ζαν τὴν ἀ­γα­πη­μέ­νη του πο­λύ· κα­τα­λά­βαι­νε ὅ­τι συ­νέ­πα­σχε μα­ζί της, χαι­ρό­ταν λυ­πό­ταν ἀγ­χω­νό­ταν ἀ­πο­γο­η­τευ­ό­ταν ὀ­νει­ρευ­ό­ταν μα­ζί της, θά ’­λε­γε κα­νεὶς ὅ­τι πολ­λὲς φο­ρὲς τὴ μι­μοῦν­ταν.        Γι’ αὐ­τὸ καὶ οἱ ἀ­να­γνῶ­στες τοῦ μυ­θι­στο­ρή­μα­τος στὰ ἑλ­λη­νι­κὰ δὲν ἔ­μα­θαν πο­τὲ ὅ­τι ἡ Πά­ου­λα ἐγ­κα­τέ­λει­πε τὸν Κὶμ στὸ κε­φά­λαι­ο 17. Ἀν­τί­θε­τα τοὺς πα­ρα­κο­λού­θη­σαν ἀγ­κα­λι­α­σμέ­νους στὴ μέ­ση τῆς Ράμ­πλα νὰ μοι­ρά­ζον­ται ἕ­να πα­γω­τὸ χω­νά­κι καὶ νὰ κοι­τά­ζον­ται στὰ μά­τια μὲ τὸν τρό­πο ποὺ τό­σο πο­λὺ τοῦ ἄ­ρε­σε ἐ­κεί­νου.

ΤΑ ΝΕΟΚΛΑΣΙΚΑ, ΚΥΨΕΛΗΣ ΚΑΙ ΠΑΤΗΣΙΩΝ…

 του Γιάννη Σχίζα

ΠΗΓΗ : ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Στο τέρμα σχεδόν της οδού  Πατησίων ξεχώριζε μέσα στο πλήθος των πολυκατοικιών ένα κτίσμα για την επιβλητική εμφάνισή του. Επρόκειτο για την βίλα Κλωναρίδη, που αποτελούσε μια  από τις  500 κατασκευές  που άφησε   ο γνωστός αρχιτέκτονας Ερνέστος Τσίλερ (1837-1923). Το κτίσμα κατείχε εξέχουσα  θέση σε ένα οικόπεδο  που ήταν  το σύνολο του τετραγώνου, το  οποίο  μετά από πολλές περιπέτειες (και αυθαιρεσίες της Δημοτικής Αρχής Αβραμόπουλου….),  αποτέλεσε το Πάρκο Φιξ . Το αρχικό κτίσμα της οικογένειας Κλωναρίδη, που ολοκληρώθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα(1902-03),  ήταν διάσημο για τα γλυπτά όπως επίσης για την εσωτερική και εξωτερική διακόσμησή του, στην οποία είχαν συμπράξει πολλοί καλλιτέχνες της εποχής.

 Η βίλα  ήταν χαρακτηριστική μιας νοοτροπίας «εκλεκτικισμού»  που βασιζόταν σε   κτίσματα «υβριδικά», με τα ελαιόδεντρα και τα εσπεριδοειδή   να συνδέονται με ανθρωποποίητα έργα  στις εσχατιές της πόλης : Ας μη ξεχνάμε ότι τότε,   στην «προ αυτοκινήτου»  εποχή, ο πληθυσμός του πληθυσμιακού συγκροτήματος της πρωτεύουσας  ανέρχονταν μόνο σε 179 χιλιάδες (απογραφή του 1896) και δεν σκαρφάλωσε παρά στις 453 χιλιάδες, λίγο πριν τη μικρασιατική καταστροφή(1920) .  (1).

Στις αρχές του 20^ου αιώνα  η περιοχή των Πατησίων ήταν  εξαιρετικά αραιοκατοικημένη και γεμάτη κήπους και χωράφια.  Η βίλα Κλωναρίδη -  που είχε κατοικηθεί  μέχρι το 1977,  είχε αφεθεί στη συνέχεια άπραγη αλλά  μετά  κηρύχθηκε  διατηρητέα  -  ενδεχομένως να φιλοξενούσε ένα πληθυσμό άστεγων, γι αυτό και ήταν έκθετη στην κάθε αμέλεια με αποτέλεσμα να καεί    πρόσφατα, αφήνοντας ένα σοβαρό κενό στα διατηρητέα της Αθήνας : Γιατί μαζί με την κοντινή  βίλα Δροσοπούλου και το πάρκο που περιστοίχιζε την τελευταία, αντιπροσώπευε μια σοβαρή προσπάθεια αναβάθμισης της Δυτικής Αθήνας  και ανάκτησης του παραδοσιακού «πράσινου»  χαρακτήρα , ενός κομματιού της πάλαι ποτέ  διοικήσεως πρωτευούσης …

«Μη μου άπτου», το τέλος της (επ)αφής, αρχή ενός άναπτου καινούριου κόσμου

της Ελένης Καπετανάκη-Μπριασούλη*

«Δεν νομίζω ότι θα κάνουμε χειραψία ξανά… θα ήταν καλό όχι μόνο για την αποφυγή του κορωνοϊού, θα μείωνε δραματικά και τα περιστατικά γρίπης σ’ αυτή τη χώρα».
(Δρ. Anthony Fauci (ΗΠΑ), Απρίλιος 2020)

«Η μαγική λέξη είναι η απόσταση»
(Καθ. Σωτήρης Τσιόδρας, Απρίλιος 2020)

Αυτές οι ρήσεις δίνουν το στίγμα της γενικότερης προτροπής για κατάργηση της επαφής μεταξύ ανθρώπων, αλλά και με τα υλικά πράγματα, σαν μέτρο κατά του κορονοϊού. Ζωηρή συζήτηση έχει ήδη αρχίσει για τις συνέπειες της, κυρίως τις κοινωνικές και ψυχολογικές.

Το τέλος της επαφής, όμως, έχει πιο θεμελιώδεις και ουσιαστικές συνέπειες που απορρέουν από το ρόλο και τη σημασία της αφής για την επιβίωση και τη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του και τον κόσμο, όπως διεξοδικά ανάλυσε ο Αριστοτέλης και επιβεβαιώνει η έρευνα στην Ψυχολογία και τις Νευροεπιστήμες. Η σχέση της αφής με τη γνώση, την αντίληψη, τις επιθυμίες, τα συναισθήματα, τη νοημοσύνη, τη σκέψη, την πράξη και τη φρόνηση, υπογραμμίζουν τον θεμελιώδη ρόλο της στις προσωπικές και συλλογικές αποφάσεις και εξηγούν τις δραματικές κοινωνικο-πολιτιστικές και πολιτικές αλλαγές που προλέγουν πολλοί σχολιαστές για την μετά-τον-κορονοϊό εποχή.

Aθώα τα κλιματιστικά στο σπίτι- τι ισχύει για άλλους χώρους

 Σύγχυση επικρατεί Σύγχυση επικρατεί τις τελευταίες ημέρες για το τι πραγματικά ισχύει για τα κλιματιστικά και τη σχέση τους με τη μετάδοση κι εξάπλωση του κορωνοϊού, κυρίως το τελευταίο διάστημα, που η Κύπρος καταγράφει υπερβολικά ψηλές θερμοκρασίες για την εποχή.Αυτό επιβεβαιώνει η Επίκουρος Καθηγήτρια Παιδιατρικής και Λοιμωξιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και Πρόεδρος της Ειδικής Επιτροπής του Παγκύπριου Ιατρικού Συλλόγου για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού, Μαρία Κολιού, η οποία απαντά στο ΚΥΠΕ, σχετικά με την επικίνδυνα των κλιματιστικών για την υγεία εν μέσω πανδημίας του κορωνοϊού.

Δεν υπάρχει νόημα οι άνθρωποι να φοβούνται να χρησιμοποιήσουν το κλιματιστικό του σπιτιού τους

Η κ. Κολιού, μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Υπουργείου Υγείας, καθησυχάζει το κοινό εξηγώντας ότι δεν υπάρχει νόημα οι άνθρωποι να φοβούνται να χρησιμοποιήσουν το κλιματιστικό του σπιτιού τους εφόσον ζουν μόνοι ή με την οικογένειά τους.

Eλπιδοφόρα συμμετοχή

Με την - ανέλπιστα μεγάλη - συμμετοχή των πεντακοσίων και πάνω φίλων της Οίτης πραγματοποιήθηκε σήμερα η Ορειβατική Συνάντηση - Πορεία Αλληλεγγύης, που οργανώθηκε από την Κίνηση Πολιτών για την Προστασία της Οίτης σε συνεργασία με τους Ορειβατικούς Συλλόγους Λαμίας και Άμφισσας, τον Όμιλο Φίλων του Δάσους και τον Σύλλογο Δρομέων Φθιώτιδας ΤΡΑΧΙΝΑ. Με το σύνθημα ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΟΙΤΗΣ πορευτήκαμε από το διάσελο της Πάθενας, τον Αετό και την Τούρλα ως το Βλιτοτσούμαρο, περιοχή όπου μεθοδεύεται η κατασκευή του αιολικού σταθμού των δεκαπέντε πρώτων ανεμογεννητριών.

Οι διοργανωτές θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά όλους τους φίλους, που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για να δουν από κοντά την ομορφιά του βουνού και να φανταστούν την καταστροφή που πρόκειται να υποστεί, αν προχωρήσουν τα σχέδια για την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών.Η συμμετοχή τους δείχνει την αποφασιστικότητα με την οποία αντιμετωπίζουν την υπόθεση αυτή, ζητώντας την ματαίωση ΑΜΕΣΑ των όποιων σχεδίων από τους αρμόδιους φορείς και την κυβέρνηση

Μεταφεμινίστριες αμαζόνες

Για το μυθιστόρημα της Μαριαλένας Σπυροπούλου «Τάισέ με» (εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Οι διεκδικήσεις των γυναικών σε μια φεμινιστική εποχή αφορούσαν και αφορούν όχι μόνο στο δικαίωμα ψήφου, αλλά και την πολιτική ισότητα, την απαλλαγή από τις ανδροκρατούμενες προκαταλήψεις, την παύση των σεξιστικών διακρίσεων στην εργασία και στην κοινωνία, ένα νομικό και ηθικό τείχος προστασίας από τις επιθέσεις, κυριολεκτικές και συμβολικές, την απάλειψη των έμφυλων στερεοτύπων κ.λπ. Σε έναν μεταφεμινιστικό κόσμο, όμως, ποιες διεκδικήσεις θα μπορούσαν να προκριθούν;

Είναι ο μέσος όρος των γυναικών σήμερα οι οποίες θέλουν να μην τίθενται στο περιθώριο, να μην εγκλωβιστούν σε μια μικροαστική ζωή και να ταφούν ζωντανές μέσα στην οικογένεια, αλλά από την άλλη δεν θέλγονται από την ατομοκεντρική ανεξαρτησία, πιστεύουν στην αγάπη και ζητούν ένα συντροφικό καταφύγιο έρωτα και αλληλοϋποστήριξης.

Στο τελευταίο ερώτημα απαντά το μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα, που υποτίθεται έχει γράψει μια Γιαπωνέζα, ονόματι «Γιοσίμα κάτι», το οποίο διαβάζει η Μαρίνα, πρωταγωνίστρια του έργου της Μαριαλένας Σπυροπούλου. 

Χορηγίες θάρρους

του Γιάννη  Σχίζα

Το θέαμα της υγείας είναι το πλειοψηφικό θέμα στη σημερινή κοινωνία. Η υγεία είναι μια διεκδίκηση που απασχολεί το ευρύτερο κοινό μέσα από μια ατέλειωτη αναφορά σε συνταγές, συστήματα διατροφής, εκλαϊκευμένη αρθρογραφία, τηλεοπτικές εκπομπές. Όπως ακριβώς και η αισθητική, έτσι και η υγεία αποτελεί τη βάση ενός ολόκληρου τομέα υπηρεσιών.
Ο Αντρέ Γκορζ (1923 - 2007), ένας διανοούμενος που θα δυσκολευτούμε πολύ να ξεχάσουμε, ο οποίος προτίμησε να αποχωριστεί τη ζωή παρά να ζήσει αποχωρισμένος από την υγεία, γράφει στο δοκίμιό του «Ιατρική, υγεία και κοινωνία»: «Η παράλληλη μεγέθυνση του αριθμού των ασθενών και των βιομηχανιών της υγείας εμφανίζεται στους εθνικούς λογαριασμούς σαν ένας εμπλουτισμός, ενώ η εξαφάνιση αυτών των βιομηχανιών, ελλείψει ασθενών, θα μεταφραζόταν σε μια πτώση του εθνικού προϊόντος...». Ο Γκορζ μ’ αυτόν τον τρόπο τονίζει τη συμβατικότητα (ενός μέρους...) της υγείας και την αντίστοιχη επίπτωσή της στο εθνικό εισόδημα, όμως τα πράγματα δεν αλλάζουν. Με αυτή την έννοια μπορούμε να αποδεχόμαστε έναν μεγαλύτερο αριθμό ασθενών θέτοντας αντίστοιχα πιο ψηλά τον πήχη.

"Όχι στην Απόρριψη των Βυθοκορημάτων Τοξικού Ιζήματος στη Θάλασσα" γνωμοδότησε το Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής

 

 

Το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας Αρχιπέλαγος, συμμετείχε στη έκτακτη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής που έγινε στις 20/5 μέσω τηλεδιάσκεψης. Στόχος ήταν να γνωμοδοτήσει αναφορικά με τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων των Έργων Επέκτασης στο Λιμάνι του Πειραιά.

 

Η μαραθώνια τηλεδιάσκεψη ξεπέρασε τις 9 ώρες σε διάρκεια και είχε τη συμμετοχή 128 ομιλητών, μεταξύ των οποίων ήταν ο Περιφερειάρχης Αττικής, ο Δήμαρχος Πειραιά, οι Δήμαρχοι των παράκτιων δήμων της Αττικής, εκπρόσωποι επιστημονικών φορέων και φορέων πολιτών, εκπρόσωποι του ΟΛΠ κ.α. Η υψηλή επικινδυνότητα των έργων που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη στον Πειραιά από τις 4 Απριλίου με τη συνεχή απόρριψη των βυθοκορημάτων υψηλής τοξικότητας στο βυθό του Σαρωνικού, είναι ένα θέμα που έπειτα από την πρόσφατη ανακοίνωση του Ινστιτούτου Αρχιπέλαγος που "κρούει τον κώδωνα του κινδύνου" για το θέμα, έλαβε μεγάλη δημοσιότητα αφυπνίζοντας πολίτες, φορείς και αρχές για το θέμα αυτό, ενώ επίσης αποτέλεσε αντικείμενο επερωτήσεων στη Βουλή από το ΚΙΝΑΛ και το ΜΕΡΑ25.

 

 

Οφείλουμε να τονίσουμε και πάλι ότι η προγραμματιζόμενη επαναιώρηση στον Σαρωνικό, τουλάχιστον 620.600m3 βυθοκορημάτων τοξικού ιζήματος από το λιμάνι του Πειραιά είναι αναπόφευκτο ότι θα επανενεργοποιήσει, όλες τις τοξικές ουσίες που περιέχονται σε αυτό, οι οποίες θα εισχωρήσουν στην τροφική αλυσίδα, σε ένα αλιευτικό πεδίο που παράγει καθημερινά τροφή για την Αττική και όχι μόνο.

Λι­νὸρ Γκα­ρά­λικ (Linor Goralik/Лино́р Гора́лик) :Κα­λὲς ἐ­πο­χές

 

 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ δι­ήρ­κε­σε ὀ­χτὼ ἡ­μέ­ρες· νί­κη­σαν. Ἡ μό­νη ἀ­πώ­λεια ἦ­ταν ὁ σκύ­λος του. Πράγ­μα γε­λοῖ­ο. Σὲ μιὰν ἐ­φη­με­ρί­δα δη­μο­σι­εύ­τη­κε μιὰ γε­λοι­ο­γρα­φί­α. Μιὰ ἄλ­λη τὸν κά­λε­σε ζη­τών­τας του νὰ τοὺς πα­ρα­χω­ρή­σει συ­νέν­τευ­ξη. Ἐ­κεῖ­νος τοὺς ρώ­τη­σε ἂν ἀ­στει­εύ­ον­ταν. Ἐ­κεῖ­νοι εἶ­παν: «Ὄ­χι» – ἀρ­κε­τοὶ ἄν­θρω­ποι τοῦ συμ­πα­ρα­στά­θη­καν, θέ­λον­τας νὰ μά­θουν πε­ρισ­σό­τε­ρα γι’ αὐ­τὸν καὶ τὸν σκύ­λο του ἢ γιὰ τὸ πῶς ἀν­τι­με­τώ­πι­ζε τὸν πό­νο του. Ἐ­κεῖ­νος τοὺς ρώ­τη­σε ἂν θὰ τὸν πλή­ρω­ναν. Τοῦ εἶ­παν ὅ­τι θὰ ἔ­πρε­πε νὰ τὸ σκε­φτοῦν πρῶ­τα. Αὐ­τὴ ἦ­ταν κι ἡ τε­λευ­ταί­α φο­ρὰ ποὺ εἶ­χε νέ­α τους.

Παγκόσμια Ημέρα Μέλισσας

Σήμερα γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα της Μέλισσας (20 Μαΐου) η οποία θεσπίστηκε από τον ΟΗΕ, με σκοπό να αναδείξει τη σπουδαιότητα των μελισσών για το οικοσύστημα και να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για τον φθίνοντα πληθυσμό τους παγκοσμίως.

Σύμφωνα με τον ευρωπαϊκό κόκκινο κατάλογο, το 9% όλων των ειδών μέλισσας στην Ευρώπη απειλείται με εξαφάνιση.

Το 1/3 των τροφίμων που παράγονται σήμερα παγκοσμίως συνδέονται με την επικονίαση από τις μέλισσες, μάλιστα εάν οι μέλισσες αφανιστούν, οι 71 από τις 100 πιο σημαντικές φυτικές καλλιέργειες παγκοσμίως, θα αρχίσουν να εξαφανίζονται και αυτές. Ειδικότερα, φρούτα όπως μήλα, αχλάδια, πορτοκάλια, πεπόνια και φράουλες, αμύγδαλα, μπρόκολο, σπαράγγια, θα εμφανίσουν απότομη πτώση.

Δεν μεταφράζουμε λέξεις !

Ττου Κώστα Κουτσουρέλη

Έλεγα σε προηγούμενο άρθρο μου ότι συμβαίνει κάμποσες φορές αναγνώστες μιας μετάφρασης να έχουν ενστάσεις για την απόδοση της μιας ή της άλλης λέξης. Όσοι διαμαρτύρονται μάλιστα συνήθως έχουν και μια τριβή με τη γλώσσα του πρωτοτύπου, σχεδόν πάντοτε τα αγγλικά. Καθώς η εικόνα που έχουν του πρωτοτύπου τούς πείθει (και σωστά!) ότι όλο και κάτι στερούνται, παρασύρονται και δεν εκτιμούν τι τους προσφέρεται ως αντάλλαγμα. Γίνονται καχύποπτοι γιατί στο μυαλό τους έχουν το ανέφικτο, την ταύτιση με το πρωτότυπο, ζητούν να πάρουν και να αισθανθούν ό,τι ακριβώς (νομίζουν πως) τους δίνει εκείνο. Και δεν καταλαβαίνουν ότι η μετάφραση είναι συνεχές πάρε-δώσε, κέρδος-απώλεια, αναζήτηση μιας νέας ισορροπίας.

Καλύτερα κρίνουν τις μεταφράσεις, και δεν παραδοξολογώ εδώ, όσοι αγνοούν τη γλώσσα του πρωτότυπου. Αν έχουν λογοτεχνική παιδεία, μπορούν να κρίνουν τον ρυθμό, τη γλωσσική ποιότητα, τη λογοτεχνική πειστικότητα της έκφρασης.

Μια έκφραση επιτηδευμένη, ας πούμε, που δεν μπορώ να την αναδημιουργήσω εκεί όπου ο συγγραφέας την έχει, ως μεταφραστής έχω τη δυνατότητα να την μεταθέσω στην παρακάτω παράγραφο. Έναν αργκοτισμό ή έναν αρχαϊσμό, να τον μεταφέρω στην παρακάτω σελίδα. Μπορώ δηλαδή να αποδώσω αργκοτικά ή αρχαϊστικά ένα χωρίο που στο πρωτότυπο είναι σε καθομιλουμένη. Δεν μεταφράζεις σωστά! αμέσως θα πει ο καχύποπτος. Η αλήθεια είναι όμως ότι εκείνος δεν διαβάζει σωστά γιατί δεν έχει γενική εικόνα. Αντί να ανέβει στο παρατηρητήριο και να κοιτάξει πανοραμικά, τρέχει στο μικροσκόπιο και υπερμεγεθύνει το δευτερεύον.