ΠΕΡΊ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΤΉΣ ΈΛΛΕΙΨΗΣ ΤΟΥ ΦΙΛΙΟΎ ΤΟΥ ΧΑΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΚΑΛΙΆΣ.

του Νίκου Ζήβα

"Ο χορός" γλυπτό του Ζαν Μπατίστ Καρπώ

Η επίθεση του κορωναϊου μοιάζει να αιφνιδίασε τη σύγχρονη κοινωνία των διαχωρισμών όπου η απόλαυση και η ικανοποίηση δεν συμπίπτει με την πραγμάτωση του συνόλου της ανθρώπινης δραστηριότητας με αποτέλεσμα να επικρατεί το ανικανοποίητο και το κενό, η αίσθηση ενός χρόνου που η υπερβολική του ταχύτητα τον ακινητοποιεί και βασικές ιδιότητες του είδους όπως η έλξη και ο έρωτας να βιώνονται ως εικόνες.
Όμως ο θεματοφύλακας του διαχωρισμένου αυτού κόσμου, δηλαδή η ομογενοποιημένη Εξουσία του, αντέδρασε άμεσα απομονώνοντας τους υπηκόους του και απαγορεύοντας ταυτόχρονα και τις τελευταίες άμυνες της ανθρωπινότητας τους: το φιλί το χάδι και την αγκαλιά, τα όπλα του σώματός τους, που παλεύει αντιστεκόμενο (άραγε ακόμα για πόσο;) τον διαχωρισμό του, την διαίρεση του, την απώλεια της αυθεντικότητας του, έως του τεχνολογικού εξακτινισμού του και των πολλαπλών αντιγράφων του.

Ο φόβος της μόλυνσης επέφερε τεχνητή έλλειψη των σωματικών δράσεων που αντιπροσωπεύουν την κοσμική έλξη του όντος στις ανθρώπινες σχέσεις, προετοιμάζοντας το έδαφος μιας νέας πραγματικότητας στην καθημερινότητα των ανθρώπων όπου θα εγκαθιδρυθούν οριστικά η διαμεσολάβηση, η αποστασιοποίηση και η δυσπιστία, ως κοινωνικά απαράβατα.
Η οθόνη και η μάσκα, ρίχνοντας το γάντι στο πρόσωπο της αλήθειας, θα υποστηρίξουν τον κυριαρχικό ρόλο του βλέμματος πότε ως πανεπόπτη και πότε ως παθητικού δέκτη σε μία κοινωνία που στηρίζεται στην όραση, την αίσθηση που πιο πολύ από όλες μπορεί να εξαπατήσει και να εξαπατηθεί, εις βάρος της πιο αυθεντικής και αινιγματικής των πέντε, της αφής: το φιλί το χάδι και η αγκαλιά αν περισωθούν μαζί με την αυθεντικότητα τους μέσα σε αυτό το χαλασμό ίσως μπορέσουν να κινητοποιήσουν τη σκέψη και τη συνείδηση, ώστε να γίνουν οι μοχλοί μιας σύγχρονης κοινωνικής ανατροπής....
Ν.Ζ.
Αθήνα 9/5/20