Η Θηροφυλακή των Κυνηγετικών Οργανώσεων θηρεύει εντυπώσεις...

Υπάρχει ένα είδος ιδιωτικοποίησης της φύσης, κι αυτό επιτελείται με ένα «παρα»-κρατικό σχήμα, την Θηροφυλακή των Κυνηγετικών Οργανώσεων. Αυτές οι τελευταίες επιδίδονται σε ένα σπορ που καταστρέφει συνήθως χωρίς λόγο (διατροφή) διάφορα ζωντανά πλάσματα. Το κυνήγι ΔΕΝ  είναι κτηνοτροφία, είναι προπόνηση και ανάπτυξη καταστρεπτικών δυνάμεων, κι αυτό το λέμε εδώ και πολλά χρόνια : Το κυνήγι delenda est, τα άγρια σπορ πρέπει να εκλείψουν γιατί δεν εκτονώνουν αλλά κάνουν αγριότερο τον άνθρωπο. Κι όμως, παρά την εκφώνηση τόσης και τόσης οικοεπιχειρηματολογίας, υπάρχουν θηρευτές και θηροφύλακες -–που μάλιστα έχουν εκτοπίσει το επίσημο κράτος….Διαβάστε και τα υπόλοιπα, για να κατανοήσετε το κοινωνικό χάλι μας….ΓΣχ

Η ΑΠΟΨΗ ΤΩΝ ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ :

Είχαμε επισημάνει πριν από λίγο καιρό (1) τα σημαντικά κενά και παραλείψεις στις διαδικασίες που σχετίζονται με τον «Εθνικό Διάλογο για το Κυνήγι» και ζητήσαμε από τον αρμόδιο Υπουργό κο Τσιρώνη να βάλει ένα τέλος, γιατί ο διάλογος κινδύνευε να μετατραπεί σε παρωδία. Όταν κυριαρχούν ιδεοληπτικές εμμονές και φανατισμοί, δεν μπορούμε να περιμένουμε από τη διαδικασία αυτή να προάγει σοβαρά αποτελέσματα.

Σε πρόσφατο περιστατικό (2), η αρμόδια Διεύθυνση Δασών Αττικής και η Διεύθυνση Βιοποικιλότητας του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΕΝ), κάλεσαν την Ομοσπονδιακή Θηροφυλακή της Δ΄Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Στερεάς Ελλάδος να επιληφθεί και να κατασχέσει δεκάδες παγίδες σύλληψης άγριων ωδικών πτηνών που ήταν εγκατεστημένες στο δώμα κτιρίου όπου στεγάζονται υπηρεσίες του Υπουργείου Περιβάλλοντος και ειδικότερα η Διεύθυνση Βιοποικιλότητας.

Έκδοση ΚΑΠΟΝ για τη γραμμική γραφή Β

Το ημερολόγιο έδειχνε 15 Ιουνίου 1956 όταν ανακαλύφθηκε το καλύτερα διατηρημένο μυκηναϊκό ανάκτορο που έχει ως τώρα έρθει στο φως, εκείνο του Νέστορα στην Πύλο. Στο εσωτερικό του η αρχαιολογική σκαπάνη εντόπισε περισσότερες από 1.000 πινακίδες Γραμμικής Β. Τα μυστικά της Γραμμικής Β και οι φωνητικές αξίες των σημείων της περιέχονται στο έργο «Linear B, a New Outlook» του Νικολάου Μασουρίδη και το οποίο επιτρέπει στον αναγνώστη να μαγευτεί από το θαυμάσιο κόσμο και τον περιγραφικό πλούτο των σύνθετων και πολυσύνθετων λέξεων της ελληνικής γλώσσας των πινακίδων, καθώς αυτή εξελισσόταν προς την αρχαία ομηρική διάλεκτο. «The Linear B: A New Outlook» «The Linear B: Glossary» «Transcribing the Linear B and the Linear a Signs»

ΡΕΘΥΜΝΟ: ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΙΜΑΤΖ Ή ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ;

http://oikologein.blogspot.gr/2016/05/blog-post_28.html

Σχετική άποψη τ. Δημάρχου Ρεθύμνου

της  Ελένης Καπετανάκη-Μπριασούλη*

Το Ρέθυμνο, στη διαδικασία μετάλλαξης του από μικρή, συμπαθητική, επαρχιακή πόλη, με πλούσια ιστορία και ζωή, σε τουριστική πόλη, δεν κατάφερε να μην υποκύψει στη φοινικολαγνεία. Το ίδιο και η ευρύτερη περιοχή του. Η εμβληματική αλλαγή συντελέστηκε κυρίως μετά το 2000 με πυκνές φυτεύσεις υπεράριθμων φοινίκων σε όλους τους δημόσιους χώρους προς ενίσχυση του τουριστικού ίματζ (image) της πόλης – ιδιαίτερα σε πάρκα, παραλιακά μέτωπα, ακόμα και πριν διαμορφωθούν οι χώροι τους, και μπροστά από ξενοδοχεία[1]. Οι δε ξενοδοχειακές μονάδες, με ελάχιστες αξιέπαινες εξαιρέσεις, επιδόθηκαν σε ένα αγώνα δρόμου να γεμίσουν ασφυκτικά τους χώρους πρασίνου με φοίνικες… αποκλειστικά. Το πρότυπο «τουρισμός = φοίνικες και γκαζόν» δυστυχώς έχει επιβληθεί σε όλες τις Ελληνικές πόλεις, όπως και αλλού, με αποτέλεσμα την ομογενοποίηση και ενσωμάτωση τους στην παγκοσμιοποιημένη, στερεότυπη και τυποποιημένη, μορφολογία των σύγχρονων τουριστικών προορισμών – το τουριστικό ίματζ – και την ταυτόχρονη απώλεια της ιδιαίτερης, αυθεντικής φυσιογνωμίας και ταυτότητας τους – της εικόνας τους, φορέα διαχρονικών αξιών και βιωμάτων.

Τα αυθαίρετα, ως ομοιοπαθητική θεραπεία του κιτς

Μάλιστα :  η ασχήμια και η εκτρωματοδόμηση καταπονούν τις ψυχές μας, ίσως μπορούν να προκαλέσουν  μέχρι και σωματικούς πόνους – κατά πως θεωρούσε  ένα μανιφέστο του Γερμανικού Καλλιτεχνικού Συνδέσμου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα….Όμως σε αντίθεση με την κοινή ασχήμια  η άκρατη α-σχήμια  έχει μια λειτουργία προβοκατόρικη, υπονομευτική, θεραπευτική σχεδόν  από την άποψη της ομοιοπαθητικής…

Με το σκεπτικό αυτό υπογράμμισα τη δραστηριότητα  ομάδας ατόμων που καταγράφει κατασκευές που «βγάζουν μάτι» και  τις δημοσιοποιεί  στο facebook στη σελίδα   Biennale Αυθαιρέτων. Η υπόθεση έχει κάτι από την  "κιτσολογία" στο  περιοδικό ΑΝΤΙ (δεκαετία του 80)του Χρήστου Παπουτσάκη, που άφησε εποχή αν και νομίζω ότι εικαστικά μάλλον θα υστερούσε  έναντι των σύγχρονων καταγραφών...Γενικά βρίσκω την  ιδέα μιας «αρνητικής μπιενάλε» λαμπρή, από την άποψη ότι  ως «αντιμπιενάλε» έχει κάτι από την αχλύ  της «αντιϋλης», που κυκλοφορεί στο σύμπαν…  Με αυτά τα δεδομένα είναι επόμενο να ενισχυθεί το ήδη υπάρχον ρεύμα  αποστολής φωτογραφιών αυθαιρέτων, που μερικές φορές μπορεί να μην είναι και αυθαίρετα….

Εν όψει, δημιουργία στην Αγία Μαρίνα, Καλύβια Θορικού 

http://www.tilestwra.com/40-exofrenikes-aftheretes-kataskeves-pou-vriskonte-fisika-stin-ellada/

ΠΠΠ (Παιδιά Πράκτορες του Πλανήτη)

Ήταν λίγες μέρες πριν από την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, όταν στα ράφια του βιβλιοπωλείου Ιανός, ανάμεσα σε πολλά παιδικά βιβλία, εντοπίστηκε ένα που στο εξώφυλλό του έγραφε: Πράκτορες του Πλανήτη: Η Εκδίκηση του Πουφ. Μόλις ενημερώθηκε ο εκπαιδευτής Ω, αποφάσισε να οργανώσει μια μυστική συνάντηση στον Παιδικό Ιανό, με στόχο να εκπαιδευτούν νέοι Πράκτορες του Πλανήτη! Τα παιδιά που θα έρθουν στη μυστική συνάντηση θα συμμετέχουν σε διασκεδαστικά παιχνίδια και δοκιμασίες εμπνευσμένες από το καινούριο βιβλίο της Ελένης Ανδρεάδη, Πράκτορες του Πλανήτη: Η εκδίκηση του Πουφ, αλλά και από το προηγούμενο επιτυχημένο βιβλίο της με τίτλο Γίνε Πράκτορας του Πλανήτη (κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο). Κάπως έτσι, λοιπόν, θα γνωρίσουν το διοξείδιο του άνθρακα (γνωστό και ως Πουφ), θα μάθουν για την κλιματική αλλαγή, αλλά και θα εκπαιδευτούν σε καθημερινές πρακτικές για να προστατέψουν τον πλανήτη.

Πομακοχώρια

ΠΗΓΗ : Ο ΤΟΙΧΟΣ http://www.stontoixo.com/2015/09/blog-post_0.html

Πολλά σου κάνουν εντύπωση όταν φτάνεις στα Πομακοχώρια. Σ' αυτόν τον τόπο μόνο για τουρισμό δεν πας. Αν οι προκαταλήψεις, που φρόντισε το επίσημο Ελληνικό κράτος να σου βάλει στο κεφάλι σε έχουν κυριέψει,  καλύτερα να μην πας προς τα εκεί. 

Η φύση Ελλάδα, η ψυχή Ελλάδα. Το πρώτο που σου κάνει εντύπωση είναι πως σε κομματάκια εδάφους από στροφή σε στροφή στον δρόμο είναι φυτεμένος καπνός και νομίζεις πως βλέπεις έναν περιποιημένο κήπο σπιτιού. Η υποδοχή των ανθρώπων είναι πάντα τόσο ζεστή που αναρωτιέσαι πως και δεν σε βλέπουν καχύποπτα μετά από όσα έχουν τραβήξει από το Ελληνικό κράτος, που  απερίσκεπτα τους χάρισε στην Τουρκία. 

Η δίψα τους να μάθουν για σένα για την πιο "κάτω Ελλάδα" να νιώσουν πως είναι κι αυτοί μέρος της Ελληνικής πατρίδας. Μέχρι τις Θέρμες ψηλά που είναι μια από τις άκρες της Ελλάδας,  η εγκατάλειψη είναι φανερή. Όμως είναι ορατός και ο αγώνας των ανθρώπων για το καλύτερο και την αξιοπρέπεια.

Παραστάσεις, αναπαραστάσεις δολοφονίας –μιας γλώσσας

Του Γιάννη Η. Χάρη

Περίληψη των προηγουμένων : http://oikologein.blogspot.gr/2016/05/blog-post_23.html

Ω παίδες Ελλήνων ίτε, [...] νυν υπέρ πάντων αγών!, ακούμε το κάλεσμα για τη νικηφόρα μάχη στους Πέρσες του Αισχύλου, το ίδιο που θα ξεσήκωνε τους αρχαίους μας προγόνους, αλλά κάπως σαν: Οο παΐντες Χελλεένοον ίτε νουν χουπέρ πάντοον αγκόον!

Τέτοια η αλλαγή λοιπόν, όπως έγραφα την περασμένη φορά, κατά τα πορίσματα της γλωσσολογίας, της γλωσσολογίας, επαναλαμβάνω, όλων των τάσεων, και των πιο συντηρητικών, πλην της παραγλωσσολογίας Πλευραδώνιδων και Σίας.

Αν συνυπολογιστεί η αλλαγή από τον μουσικό τονισμό, όταν δηλαδή η τονιζόμενη συλλαβή ακουγόταν μία νότα ψηλότερα, στον σημερινό δυναμικό τονισμό, οφείλουμε να αναρωτηθούμε για ποια μουσική των αρχαίων ελληνικών μιλούμε, απ’ τη στιγμή που απαγγέλλονται σύμφωνα με την προφορά της νεοελληνικής, προφορά πάντως που έχει ζωή χιλιάδων χρόνων κι αυτή, αν δεχτούμε πως διαμορφώνεται την ελληνιστική εποχή.

Θά­νος Στα­θό­που­λος : Ἀριστεροί

ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ τὸν Γι­ῶρ­γο Ἰ­ω­άν­νου πα­ρα­μο­νὲς ἐ­κλο­γῶν τοῦ 1981, στὸ σπί­τι του, στὸ ἰ­σό­γει­ο τῆς ὁ­δοῦ Δε­λη­γιά­ννη, ἀ­ριθ­μὸς 3, στὸ Μου­σεῖ­ο. Φο­ροῦ­σε λευ­κή, ἐ­φαρ­μο­στὴ φα­νέ­λα Ἀτ­θίς, ἕ­να ἀ­νοι­χτὸ γα­λά­ζιο παν­τε­λό­νι πι­ζά­μας καὶ κα­φὲ δερ­μά­τι­νες παν­τό­φλες. Ἀ­πέ­ξω πλῆ­θος κό­σμου συ­νέρ­ρε­ε στὸ Σύν­ταγ­μα γιὰ τὴν κεν­τρι­κὴ ὁ­μι­λί­α τοῦ Ἀν­δρέ­α Πα­παν­δρέ­ου φω­νά­ζον­τας ἐκ­κω­φαν­τι­κὰ συν­θή­μα­τα. Μοῦ μί­λη­σε ἀ­σφα­λῶς γιὰ τὴ Θεσ­σα­λο­νί­κη, ἀλ­λὰ καὶ γιὰ τὴν Ἀ­θή­να. Μὲ ρώ­τη­σε ποῦ μέ­νω. «Στὸν Κο­λω­νό» ἀ­πάν­τη­σα, «πί­σω ἀ­πὸ τὸν Σταθ­μὸ Λα­ρί­σης». Ξαφ­νι­ά­στη­κε πρὸς στιγ­μὴν δεί­χνον­τας νὰ χαί­ρε­ται. «Ξέ­ρεις» μοῦ εἶ­πε, «σὲ λί­γους μῆ­νες θὰ κυ­κλο­φο­ρή­σει ἕ­νας δί­σκος μὲ τρα­γού­δια μου, σὲ μου­σι­κὴ τοῦ Μα­μαγ­κά­κη. Ὁ δί­σκος λέ­γε­ται Κέν­τρο Δι­ερ­χο­μέ­νων, κά­ποι­οι στί­χοι δι­α­δρα­μα­τί­ζον­ται στὸν Σταθ­μὸ Λα­ρί­σης, ὅ­που βρί­σκε­ται ἄλ­λω­στε καὶ τὸ Κέν­τρο Δι­ερ­χο­μέ­νων». «Ἀ­νυ­πο­μο­νῶ νὰ τὸν ἀ­κού­σω» εἶ­πα. «Συ­χνὰ τὶς νύ­χτες μοῦ ἀ­ρέ­σει πο­λὺ νὰ περ­πα­τῶ στὸν Σταθ­μὸ Λα­ρί­σης, πί­σω ἀ­πὸ τὰ παρ­κα­ρι­σμέ­να φορ­τη­γὰ καὶ τὶς ντα­λί­κες» συ­νέ­χι­σε, στα­μα­τών­τας ξαφ­νι­κὰ ὅ­ταν μιὰ ὁ­μά­δα ψη­φο­φό­ρων φώ­να­ξε: «Ἀλ­λα­γή». «Κα­λὰ ντέ! Κι ἐ­μεῖς ἀ­ρι­στε­ροὶ εἴ­μα­στε» εἶ­πε, «ἀλ­λὰ δὲν κά­νου­με ἔ­τσι!».

Πη­γή: Τὸ αὐ­τό­μα­το (ἐκδ. Γα­βρι­η­λί­δης, δι­η­γή­μα­τα, 2013) VIA Πλανόδιον

Οι φοίνικες του Ρεθύμνου

 Του Δημήτρη Ζ. Αρχοντάκη
τ. Δημάρχου Ρεθύμνης

Πολύ ενδιαφέρουσα η ανάλυση του προβλήματος των Φοινίκων, αλλά μάλλον ανεπαρκείς οι σκέψεις για τον τουρισμό. Κάποιος θα έπρεπε να πει στον (όντως) ειδήμονα κ. Αρχοντάκη ότι η τουριστική μονοκαλλιέργεια και η πλήρης εξάλειψη του πρωτογενούς τομέα εκθέτουν την οικονομία σε κινδύνους και εξαλείφουν τα τοπία και όλα τα παράπλευρα οφέλη μιας αγροτικής «φύσης», που  επίσης είναι στοιχεία έλξης του ταξιδιωτικού ρεύματος…ΓΣχ.

ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ :Τον τελευταίο καιρό διεξάγεται ένας δημόσιος διάλογος από τις στήλες της «Κρητικής Επιθεώρησης» σχετικά με τους φοίνικες της πόλης εξ αφορμής της προσβολής τους από το «Κόκκινο Σκαθάρι». Δεν έχω πρόθεση να αναφερθώ στους διαλεγόμενους, θα πω μόνο ότι όλες οι απόψεις που έχουν διατυπωθεί εμπλουτίζουν το θέμα και έχουν κοινό ζητούμενο το καλό του Ρεθύμνου. Σ’ αυτές προσθέτω κι εγώ τις δικές μου έχοντας την «πατρότητα» της φοινικοφυτείας στην πόλη μας.

Ίσως είναι χρήσιμο να υπομνησθεί το ιστορικό και η σκοπιμότητα της φοινικοφυτείας, που δεν υπήρξε θέμα μιμητισμού, αλλά μέρος του Δημοτικού Προγραμματισμού για τον ριζικό αναπροσανατολισμό της Οικονομίας του Ρεθύμνου από τον παραδοσιακό Πρωτογενή και Δευτερογενή Τομέα (Γεωργία, Κτηνοτροφία και αρχική μεταποίηση των προϊόντων τους) στον Τριτογενή, τις Υπηρεσίες, που εκείνη την εποχή θα μπορούσε να είναι για το Ρέθυμνο μόνο ο Τουρισμός.

Εν όψει, φωτογραφία του Σ. Μελετζή από την Ιθάκη