Μοιρολογώντας δένδρα...

Είχαμε ένα μεγάλο πεύκο στην άκρη του σπιτιού μας, στην Ηλιούπολη. Το είχαν φυτέψει οι γονείς μου, κι αυτό μεγάλωσε,  μύριζε εξαίσια  σε καύσωνες ή μετά από βροχές,  έκανε  εφικτό το θρόϊσμα του ανέμου, έδινε τη σκιά του στους περαστικούς. Μόνο που κάποτε πήρε τέτοιες διαστάσεις  ώστε όταν φυσούσε ,  μαζί του  κινιόταν ελαφρά και ο τοίχος του σπιτιού ! Οπότε η μητέρα μου αποφάσισε να καλέσει τη Νομαρχία,  που «ως αρμοδία αρχή»  έκοψε το πεύκο αφήνοντας ένα χοντρό κούτσουρο στη βάση του. Η μητέρα μου στενοχωρήθηκε τόσο ώστε για χρόνια επαναλάμβανε πως αυτή η ενέργεια την τραυμάτισε βαθιά και ξερίζωσε κάτι από μέσα της. Την άκουγα με επιφύλαξη, αλλά δεν είχα κανένα λόγο να αμφισβητήσω τα λεγόμενά της ….

Πρόσφατα ο γεωτεχνικός ΚΩΣΤΑΣ ΤΑΤΣΗΣ κοινοποίησε μια ιστορία που καταχωρήθηκε στο   LIFO  από τον «τοίχο» του Σταύρου Κιουτσούκη…Έλεγε ο τελευταίος :    

 « Στην περιοχή όπου έχω το φαρμακείο μου, υπάρχουν πολλά πλατάνια (ενα εκατόχρονο ακριβώς εμπρός μου). Άλλα νεαρότερα κι άλλα σε βαθιά γεράματα. Έτσι και στο διπλανό χωριό, υπάρχει ένας πλάτανος, ο οποίος πρόσφατα υπολογίσθηκε στα 250+ έτη.

Το δέντρο το βλέπω σχεδόν καθημερινά. Δεν είναι σε πλατεία, σε κεντρικό ή όπου αλλού εμφανές. Είναι σε μια άκρη του χωριού.

  Γνωστό μόνο στους κατοίκους του. Είναι πλέον μια τεράστια κουφάλα… ένας φλοιός με τεράστια κλαδιά και ρίζες που έχουν σηκώσει το έδαφος τόσο ώστε να δημιουργηθεί μια μικρή αίσθηση λόφου γύρω του. Κάθε φορά που περνάω με το αυτοκίνητο δίπλα του, λέω “θα το φωτογραφήσω”. Μα ποτέ δεν το κάνω. Θες που η φύση δεν είναι το ατού μου; Θες που είμαι συνήθως χρονικά πιεσμένος;…

  Κι έτσι φτάνουμε στο χθεσινό απόγευμα, όπου περνώντας από κει, είδα κάτι που δεν είχα ξαναδεί. Κάτω από τον τεράστιο γερικο πλάτανο, περί τις δέκα κυρίες με καρέκλες να πίνουν καφέ και να μιλάνε. Ήταν άλλη μια φορά που “θααααα” τον φωτογράφιζα. Μόνο που τώρα ήταν αδύνατο. “Τι; με όλες αυτές απο κάτω; Άντε αύριο” σκέφτηκα και έφυγα.

  Σήμερα όμως… τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ο πλάτανος ήταν ένα μεγάλο ορθιο ξύλο! Καθώς κρίθηκε επικίνδυνος για το γειτονικό σπίτι και τα παιδιά που παίζουν γύρω του, το κλάδεμα ήταν απαραίτητο. Και έγινε με τις οδηγίες γεωπόνου, ώστε να υπάρχει ελπίδα να διατηρηθεί το δέντρο στη ζωή και ίσως να αναγεννηθεί.

Ρώτησα λοιπόν μια κυρία που ήταν εκεί παραδίπλα και έμαθα την εξής τόσο όμορφη και ιδιαίτερη αλήθεια. Οι κυρίες χθες, που τον θυμούνται πάντοτε γέρο και που σαν παιδιά παίξανε στην άδεια κοιλιά του, ήπιαν χθες εκεί τον καφέ τους, αντί για τα μπαλκόνια τους, όλες μαζί, για να τον αποχαιρετίσουν! Τον “ξενυχτήσανε” όπως μου είπε!!!

  Κι αν δεν είναι αυτό ανατριχιαστικά γοητευτικό, τότε τι είναι;   Γυναίκες που παίξανε στον ίσκιο του και στις ρίζες του. Που δεν ξέρουν πώς είναι να μην είναι εκεί το δέντρο, αποχαιρέτισαν ένα μέλος της οικογένειάς τους. Ίσως το πιο ιδιαίτερο μέλος.

  ΥΓ. Δεν το φωτογράφησα ούτε σήμερα. Στεναχωρέθηκα με την εικόνα του κλαδεμένο».

Με αφορμή  αυτό το «θανατικό» των δένδρων, θα μνημονεύσω  τον πλάτανο  στο Προκόπι της Εύβοιας- που ήταν ο μεγαλύτερος των Βαλκανίων κατά την εκτίμηση του δασολόγου Γιώργου Ντούρου (1948-2008). Όμως παρά την επιμέλεια  του περίγυρού του, κι αυτός κατέρρευσε κάποια στιγμή….

http://oikologein.blogspot.gr/2014/07/blog-post_29.html

http://oikologein.blogspot.gr/2013/10/blog-post_7996.html

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2011/08/blog-post_08.html