Ἁ­γνὴς Στρουμ­πού­λη : Πρω­ι­νὴ συ­ναυ­λί­α

«ΕΛΕΝΗ. Ἑ­λέ­νη. Ποῦ εἶ­σαι παι­δί μου...»

Ἔρ­χε­ται μέ­σα ἀ­π' τὸ πάρ­κο ἡ φω­νὴ σπα­ραγ­μέ­νη καὶ χά­νε­ται.

         «Ἔ­λα κο­ρί­τσι μου...»

         Κα­τα­λα­βαί­νω πὼς ὁ ἄν­θρω­πος ποὺ ψά­χνει τὴν Ἑ­λέ­νη προ­χω­ρά­ει στὰ χα­μέ­να.

         Ὁ ἦ­χος τῆς φω­νῆς φα­νε­ρώ­νει ἐ­πί­γνω­ση τε­ρά­στιας ἀ­πό­στα­σης, ποὺ δὲν ἀν­τέ­χει.

         Γί­νο­μαι σί­γου­ρη πὼς φω­νά­ζει νε­κρή, τὴν κα­λεῖ γιὰ νὰ ὑ­πάρ­ξει ἔ­στω γιὰ λί­γο στὸ κά­λε­σμά του.

         Στὴν ἀρ­χὴ νό­μι­σα πὼς ἦ­ταν φω­νὴ ἄν­τρα, ὕ­στε­ρα μοῦ φά­νη­κε γυ­ναί­κας φω­νή...

         Δὲν ἔ­χει φύ­λο ὁ πό­νος.

         Τρεῖς μέ­ρες τώ­ρα βγαί­νει ἀ­ξη­μέ­ρω­τα καὶ τὴ φω­νά­ζει στὸ ἔ­ρη­μο πάρ­κο, ὅ­ταν οἱ μό­νοι ἦ­χοι εἶ­ναι ἀ­πὸ δε­κο­χτοῦ­ρες καὶ σπο­ρα­δι­κὰ σπουρ­γί­τια.

         Δέ­κα ὀ­χτώ, δέ­κα ὀ­χτώ... μο­νό­το­νο κρώ­ξι­μο· Ἑ­λέ­νη, Ἑ­λέ­νη... ἀλ­λο­παρ­μέ­νη φω­νή· σπουρ­γί­τι, σπουρ­γί­τι...

         Ποι­ός δι­ευ­θύ­νει αὐ­τὴ τὴ μουν­τὴ πρω­ι­νὴ συ­ναυ­λί­α;

         Σι­γὰ σι­γὰ πυ­κνώ­νει ἡ κί­νη­ση δί­πλα στὸ πάρ­κο.

         Ἡ κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα, ποὺ λί­γο ἀρ­γό­τε­ρα θρι­αμ­βεύ­ει, χω­νεύ­ει κά­θε ξε­χω­ρι­στὴ φω­νὴ σ' ἕ­ναν ἑ­νια­ῖο συμ­πα­γῆ ἦ­χο.

(1994)

Πηγή: (VIA ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ)  Ἡ μύ­γα (μι­κρὰ πε­ζά, ἐκδ. Ἀ­πό­πει­ρα, Ἀ­θή­να, 2004).

Ἁ­γνὴ Στρουμ­πού­λη (Πει­ραι­ᾶς, 1952). Πε­ζο­γρα­φί­α, με­τά­φρα­ση, παι­δι­κὸ βι­βλί­ο. Ἀ­πὸ τὸ 1995 ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὰ ἑλ­λη­νι­κὰ λα­ϊ­κὰ πα­ρα­μύ­θια, κά­νει ρα­δι­ό­φω­νο καὶ δί­νει πα­ρα­στά­σεις σ’ ὅ­λη τὴν Ἑλ­λά­δα καὶ τὸ ἐ­ξω­τε­ρι­κό. Δι­δά­σκει τὴν τέ­χνη τῆς ἀ­φή­γη­σης στὸ Δῆ­μο Ἀ­θη­ναί­ων καὶ στὸ Μου­σεῖ­ο Μπε­νά­κη. Πρῶ­το της βι­βλί­ο: Ἡ μύ­γα (μικρὰ πε­ζά, ἐκδ. Ἀ­πό­πει­ρα, Ἀθήνα, 2004).