|
|||||
|
|||||
|
|||||
|
Για όσους πάνε γυρεύοντας στο χώρο της Οικολογίας και του Πολιτισμού. Υπό τη διαχείριση του Γιάννη Σχίζα
|
|||||
|
|||||
|
|||||
|
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ
ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ
Του Γιάννη Σχίζα
“Και ο
ποιητής είναι ορειβάτης.
Ένα τραχύ
σκαρφάλωμα προς τα ύψη
Και η
ποιητική ενέργεια είναι….”
Κωστής
Παλαμάς
Τα βουνά αποτέλεσαν “καλό αγωγό” της μεταφυσικής, του δέους , του στοχασμού ενώπιον της γεωλογικής ιστορίας ….Όμως μέχρι και τον 19ο αιώνα, κάθε άλλο παρά προσφέρονταν για δραστηριότητες “α ν α - ψ υ χ ή ς”. Η ανάβαση με σκοπό την ανανέωση των αισθήσεων και του πνεύματος , χωρίς κάποιο συγκεκριμένο, παραγωγικό ή χρησιμοθηρικό κίνητρο , ήταν μια μάλλον ασυνήθιστη κατάσταση. Αυτός ήταν ο κανόνας, που όμως δεν έπαυε να πάσχει από “θαμπές” εξαιρέσεις : Φερειπείν υπάρχουν ενδείξεις για το ότι ο άνθρωπος του Neanderthal έκανε θρησκευτικές τελετές στις Άλπεις 70.000 έτη πριν από την αρχή της χρονολογίας μας ,σε υψόμετρο 2500 μέτρων, προφανώς ύστερα από μια μαζική “θρησκευτική ανάβαση” από τα χαμηλότερα σημεία όπου κατοικούσε, πράγμα που πιθανολογούσε τη θρησκευτική αντίληψή του για τον κόσμο
Η μεγαλύτερη μαζική
“ορειβασία” στην Ιστορία των
αρχαίων χρόνων, όπως αυτή της στρατιάς του Αννίβα στις Άλπεις το 282 π.Χ, έγινε
κάθε άλλο παρά με σκοπό την αναψυχή – με την στενότερη ή ευρύτερη έννοια.
…..Ο Καρχηδόνιος στρατηλάτης αποφάσισε
να αιφνιδιάσει τους Ρωμαίους καταφέροντάς τους ένα αποφασιστικό πλήγμα όχι από το νότο της Ιταλικής χερσονήσου, από
όπου και αναμενόταν η επίθεσή του, αλλά από το Βορρά. Γι αυτό και
προέλασε από την Ισπανία προς την
Γαλλία και στη συνέχεια προς την μεγάλη
οροσειρά των Άλπεων - αντιμετωπίζοντας στην πορεία του τις επιθέσεις των Γαλατών. .
Μετά από μια εξαιρετικά δύσκολη άνοδο
οδήγησε ανθρώπους, εφόδια και υποζύγια (στα οποία περιλαμβάνονταν και
πολεμικοί ελέφαντες!) σε μιά ακόμη πιό
προβληματική κάθοδο μέσα από
αυτοσχέδιες διαδρομές . “Στην κατάβαση
δεν συνάντησε πιά εχθρούς εκτός από όσους κρυφά προξενούσαν ζημιές, όμως εξ αιτίας των τόπων
και του χιονιού έχασε στρατιώτες όχι
λιγότερους από όσους χάθηκαν κατά το ανέβασμα στις Άλπεις ” - έγραψε ο Ιστορικός Πολύβιος.
ΟΙ ΑΛΠΕΙΣ,ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΛΟΓΟ
Οι Άλπεις θα δώσουν το όνομά τους στις ορεινές περιοχές που κείτονταν πάνω από τα 1600-1800 μέτρα, που είχαν ως ορατή ιδιαιτερότητα την ανυπαρξία δένδρων, που διέθεταν μόνο θάμνους και ποώδη φυτά και δεν προσφέρονταν ιδιαίτερα για χρησιμοθηρικές δραστηριότητες – επομένως δεν ήταν κατάλληλες για τον ανθρώπινο εποικισμό : Και που γι αυτούς τους λόγους ήταν ελκυστικές μόνο σε “αποκλίνοντες”, μειοψηφικούς τύπους…Έτσι μία από τις πλέον γνωστές αφετηρίες της σύγχρονης «ψυχαγωγικής» ορειβασίας θα συνδεθεί με τον μεγάλο Ιταλό ποιητή Πετράρχη , που αναρριχήθηκε στο βουνό Ventoux, το σωτήριο έτος 1336… Η συνέχεια των εγχειρημάτων αυτού του είδους δεν είναι καλά γνωστή, πάντως το σίγουρο είναι ότι η σειρά της υψηλότερης κορυφής της Ευρώπης, του Λευκού Όρους των Άλπεων , θα έλθει τεσερισίμισι αιώνες αργότερα. Στο μεσοδιάστημα πάντως θα καταγραφούν και άλλες αξιόλογες ορειβατικές εξορμήσεις, μεταξύ των οποίων και αυτή του Ελβετού φυσιοδίφη Κόνραντ Γκέσνερ(1516-1565), που θα αναρριχηθεί σε ορισμένες κορυφές των Άλπεων όχι μόνο «χάριν παιδιάς» αλλά και για να εμπλουτίσει τους φυτολογικούς του ορίζοντες , με την παρατήρηση και συλλογή νέων φυτών...Εξ άλλου το 1780 θα εκτελεσθεί μια αρκετά ενδιαφέρουσα ανάβαση στα υψηλά σημεία του Ολύμπου από τον Γάλλο περιηγητή Σονινί, που περιγράφεται στο βιβλίο του “Ταξίδι στην Ελλάδα και στην Τουρκία” :
Οι εκδόσεις Άπαρσις και o Αντώνης Παπαδόπουλος σας προσκαλούν το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου στις 19.00, στην παρουσίαση του βιβλίου του
Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
Γιώργος Μακρυνός & Γεωργία Μπαχού
Θα διαβάσουν και θα ερμηνεύσουν οι ηθοποιοί:
Στέλιος Βέργος & Ισμήνη Κανάκη
**************
«Ο ενοχλητικός ενδέκατος» , είναι ένα βιβλιαράκι με ιστορίες λίγο ενοχλητικές.
Από την παράλογη παγκόσμια επικράτηση του πολιτικού Δύο, στις ενδόμυχες σεξουαλικές σκέψεις μιας γυναίκας , στην κατακραυγή της κοινωνίας για το διαφορετικό , στο μάτι του καλλιτέχνη που βλέπει ό,τι δεν βλέπουν οι άλλοι , στην ασυνείδητη επιλογή της αυτοκαταστροφής, στα παιχνίδια εκπαίδευσης Αυτού που μας έφτιαξε , μέχρι το αφύσικο μεταφυσικό καμπανάκι που όλοι λίγο πολύ έχουμε ακούσει , αλλά δεν του δώσαμε σημασία
Σελίδες: 52, Τιμή: 7,00 €
ISBN: 978-960-565-455-9
Εξώφυλλο: Έλλη Ρόκκα και Άλκηστις Μιχαηλίδου
Εκδόσεις Andy’s Publishers
Το αδιανόητο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών στις 23:21 της 28ης Φεβρουαρίου 2023 στιγμάτισε, εκτός από την ιστορία των ελληνικών σιδηροδρόμων, επίσης και την ποιητική συλλογή (2020) «Τα τραίνα ταξιδεύουν ακόμα». Σ’ αυτόν όμως τον τότε τίτλο έπρεπε τώρα να τεθεί ερωτηματικό: ταξιδεύουν τα τραίνα ακόμα; Και πώς; Με αι ή με ε;
Φυσικά δεν πρόκειται για την ανορθογραφία μίας λέξης, που γράφαμε για χρόνια με αι και πλέον, επίσης από χρόνια, την βλέπουμε με ε. Η δύναμη της συνήθειας καταλύει και τα ορθογραφικά λάθη, πόσο μάλλον τις έτσι ή αλλιώς διαφορετικές μεταγραφές μίας προερχόμενης από ξένη γλώσσα λέξης.
Τρένο το γράφει και ο Σεφέρης στο ποίημά του «Αφήγηση»: «…γιατί δεν βρίσκω/ τίποτε, που να μην το συνηθίσατε/προσκυνώ».
Το βιβλίο αυτό προσκυνά τη μνήμη των «Τεμπών» του 2023. Αλλά όχι μόνο αφού προηγήθηκαν τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα στον Δοξαρά το 1972 και στο Δερβένι το 1968.
(Lacrymosa) ΟΝ ΑΚΟΥΩ ἀπὸ τὸν φωταγωγό. Ἡ
φωνή του ἀνεβαίνει ὡς μαθητευόμενου ψαλμωδοῦ ἔνρινη καὶ βαθιά, ἑσπερινὴ
συνήθως, σὰν ἀπὸ χωνὶ περασμένη, κάπως ἠλεκτρονική. Μαζί της ἀναδύεται
σχεδὸν πάντοτε μυρωδιὰ ἀπὸ πρόχειρο φαῒ ἴσως τηγανητὲς πατάτες
καὶ αὐγὰ μάτια. Προσπαθεῖ νὰ ἀγγίξει κάποιον λυγμικὸ λαϊκὸ τραγουδιστὴ
στὶς κορῶνες. Ἕνας μοναχικὸς ἄνθρωπος εἶναι ὁ Μῆτσος ποὺ μένει ἐκεῖ
κάτω. Πόσο κάτω; «Στὸ μεῖον δύο». Ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς
δὲν πιάνει οὔτε τὴ βάση στὰ κοινωνικά. Δηλονότι στὸν μεῖον δύο ὄροφο
ἔχουμε —ἕξι τουλάχιστο— μέτρα κάτω ἀπὸ τὴ ἐπιφάνεια τῆς γῆς. Πιὸ
κάτω κι ἀπὸ τοὺς πεθαμένους τὸν θάνατο τῶν ἀνθρώπων. Ὡστόσο στὰ θετικά
τῆς ὑποθέσεως θὰ πρέπει νὰ λογίζεται ἐκεῖνο τὸ παράθυρο ποὺ κοιτάζει
στὸ ρέμα, στὸ χῶρο δηλαδὴ ἀποβολῆς ἀνεπιθύμητων ὑγρῶν λυμάτων
καὶ σαβούρας πάσης φύσεως ἀπὸ τοὺς σκυθρωποὺς χωριάτες ποὺ κατοικοῦν
αὐτὴ τὴν πόλη. Ἡ γυναίκα ποτὲ δὲν πρέπει νὰ ὑπῆρξε στὴ ζωή του. Συγγενεῖς καὶ φίλοι μάκρυναν πιά. |
Την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου έλα να κουβεντιάσουμε με την Ολυμπιονίκη Νίκη Μπακογιάννη για τον αθλητισμό και το περιβάλλον. Ένα θέμα που απορείς πώς το ταίριαξε, αλλά όσο το σκέφτεσαι επίμονα βλέπεις ένα νήμα να ενώνει τα στοιχεία αυτά τόσο καθαρά που δε μπορείς πια να τα σκεφτείς χωριστά. Το νήμα αυτό θα το κόψουμε μαζί με την Ολυμπιονίκη Νίκη Μπακογιάννη, που μας έκανε περήφανους πριν από το φωτεινό 2004. Την αθλήτρια στίβου, που αγωνιζόταν στο άλμα εις ύψος και κατέκτησε το 1996 το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, με επίδοση 2,03μ. Δεν τη θυμόμουν την επίδοση ακριβώς. Αλλά θυμάμαι το πόσο περήφανοι νιώσαμε. Θυμάμαι να διαβάζουμε στα πρωτοσέλιδα πώς η Νίκη Μπακογιάννη «ξεπέρασε το προηγούμενο ρεκόρ της», «ξεπέρασε τις προσδοκίες», «ξεπέρασε τον εαυτό της». Θυμάμαι να πιστεύουμε με ενθουσιασμό σε όσα πολλά, πολύτιμα και υγιή αληθινά εκπροσωπεί ο αθλητισμός.
Η Νίκη Μπακογιάννη, αυτή η σπουδαία
αθλήτρια και γυναίκα, δε σταμάτησε να βάζει πιο ψηλά τον πήχη.
|
|
|
|