ΥΠΕΝ: Θεσμικό πλαίσιο για υπεράκτια αιολικά πάρκα και αποθήκευση ενέργειας μέχρι τον Ιούνιο

 

REUTERS/CARLOS JASShare

ΣΗΜΕΙΩΣΗ  ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ :

Ο ηρωϊκός αγώνας που έκαναν δεκάδες οργανώσεις και μεμονωμένοι ακτιβιστές βρίσκεται ένα βήμα πριν τη δικαίωσή του. Το ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ επίμονα παρουσίασε τις θέσεις των φίλων του περιβάλλοντος , όπως επίμονα αρνήθηκε να συνταχθεί με όσα παραπλανητικά και ανορθολογικά παρουσιάσθηκαν κατά καιρούς : Υποστηρίζει πάντα την θεωρία της (πιθανότατης)κλιματικής αλλαγής, υποστηρίζει ότι οι ανεμογεννήτριες παράγουν ρεύμα (στην αντίθετη περίπτωση δεν θα χρειάζονταν η Γερμανία 30000  χερσαίες α/γ !), υποστηρίζει ότι οι α/γ αφήνουν βαρύ αποτύπωμα στα όρη και σε όλη την ορεινή ύπαιθρο, υποστηρίζει ότι οι ανεμογεννήτριες βλάπτουν την βιοποικιλότητα, υποστηρίζει  ότι ο παράκτιος και επιθαλάσσιος χώρος διαθέτει άπειρες θέσεις  για την τοποθέτηση α/γ, υποστηρίζει ότι η προσφυγή στο ΣτΕ δεν είναι επαρκής για να δώσει λύσεις σε ένα αίτημα, όπως αυτό που προβάλουν οι (πραγματικά ) φιλο-περιβαλλοντικές  οργανώσεις.Το κράτος και η εξουσία είναι υποχρεωμένο πλέον να προσαρμοσθεί στη νέα κατάσταση, η λύση είναι πολιτική : Συνεχίζουμε τον αγώνα μέχρι την οριστική υποχώρηση της εξουσίας !

 Ιδού το δημοσίευμα της "Ναυτεμπορικής" :

Θεσμικό πλαίσιο που θα αφορά τις παραχωρήσεις θαλάσσιων εκτάσεων για υπεράκτια αιολικά πάρκα αλλά και για αποθήκευση ενέργειας θα ετοιμαστεί μέχρι τον Ιούνιο, όπως γνωστοποίησε ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κώστας Σκρέκας στη σημερινή διαδικτυακή εκδήλωση της Ελληνικής Επιστημονικής Ένωσης Αιολικής Ενέργειας - ΕΛΕΤΑΕΝ για τα θαλάσσια αιολικά πάρκα.

Ο κ. Σκρέκας σημείωσε ότι το υπουργείο αυξάνει τη δραστηριοποίησή του για να αναπληρώσει την όποια υστέρηση εμφανίζει η χώρα μας στα υπεράκτια αιολικά πάρκα, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη και ξεκαθάρισε ότι πρώτα θα δοθεί χρόνος και χώρος στη λειτουργία πιλοτικών έργων ώστε να δοκιμαστούν οι διαδικασίες αδειοδότησης και χωροθέτησης.

1821: Τὰ Μικρὰ τοῦ Μεγάλου Ἀγώνα :Τὸ συγχώριο του [τοῦ Θεοδωράκη Κολοκοτρώνη]

 

1

ΚΑΠΟΤΕ πα­ρου­σι­ά­στη­κε στὸν Κο­λο­κο­τρώ­νη κά­ποι­ος ποὺ εἶ­χε τὴν ἀ­νάγ­κη του. Νό­μι­σε πὼς δὲ θὰ τὸ θυ­μη­θῇ ὁ Στρα­τη­γός, καὶ φο­ροῦ­σε τὸν ὁ­λό­χρυ­σο ντου­λα­μᾶ τοῦ ἀ­δερ­φοῦ τοῦ Στρα­τη­γοῦ, ποὺ τὸν εἶ­χε σκο­τώ­σει πρὶν ἀ­πὸ τὸ Εἰ­κο­σι­έ­να βαλ­μέ­νος ἀ­πὸ τοὺς Τούρ­κους. Ὁ Κο­λο­κο­τρώ­νης γνώ­ρι­σε ἀ­μέ­σως τὸ φό­ρε­μα, κι' ἀ­να­στέ­να­ξε ἥ­συ­χα, ἐ­νῷ τὴν ἴ­δια στιγ­μὴ ἔ­δι­νε τὸ λό­γο του στὸ φο­νιᾶ νὰ κά­μῃ τὸ ζή­τη­μά του. Ἔ­τυ­χε ὅ­μως ὁ Γέ­ρος νἆ­ναι στὸ τρα­πέ­ζι, καὶ τὸν κρά­τη­σε νὰ φᾶ­νε. Καὶ κά­θε φο­ρὰ ποὺ ἐρ­χό­τα­νε στὸ σπί­τι του τὸν κα­λο­δε­χό­τα­νε καὶ το­νὲ δει­πνοῦ­σε.

       Ἡ μάν­να ὅ­μως τοῦ Κο­λο­κο­τρώ­νη δὲ βα­στοῦ­σε βλέ­πον­τας τὸ φό­ρε­μα τοῦ παι­διοῦ της, κ' εἶ­πε στὸ Στρα­τη­γὸ μὲ πό­νο βα­θύ:

       — Παι­δί μου, καὶ στὸ τρα­πέ­ζι μας θὰ το­νὲ βά­νῃς τὸ φο­νιᾶ τοῦ παι­διοῦ μου;

       — Σώ­πα, μάν­να! εἶ­πε ὁ Στρα­τη­γός. Αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ κα­λύ­τε­ρο μνη­μό­συ­νο ποὺ κά­νου­με τοῦ σκο­τω­μέ­νου...

Ηλία Γκρη : Σπαθιά και μετερίζια

 

Του Γιάννη Σχίζα

Από τον Δρόμο της Αριστεράς, 27.2.2021

Αυτό το πόνημα που διατείνεται ότι είναι  προϊόν 20ετους  μόχθου  και έχει σαν υπότιτλο «Το εικοσιένα και η ποίησή του» ,  φαίνεται ότι είναι  μια συλλογή ποιημάτων από διάφορους συγγραφείς :  Όμως  είναι κάθε άλλο παρά ό,τι δείχνει ο υπότιτλος, καθώς πρωταρχικά  εισάγει τον αναγνώστη σε μια κριτική σχέση  με το εικοσιένα, με τους κοτζαμπάσηδες, με το ρόλο του ανώτερου κλήρου, με την έννοια της ελληνικότητας. Γενικά, εισάγει τον αναγνώστη στη διαχρονική  «πάλη των δύο γραμμών», ανάμεσα  στους συνεργάτες της Σουλτανικής εξουσίας και στον λαό, στους ακραιφνείς δυτικόφιλους  και στους πραγματικούς μαχητές της ελευθερίας, στους ανθρώπους που έκαναν την επανάσταση και σ’ αυτούς που εσύρθησαν δίχως να κάνουν επανάσταση….

Παρά το μικρό του δέμας,  το πόνημα του Γκρη  είναι πολύτιμο καθώς βιώνουμε μια απόπειρα αυτοκαθαρμού του 21 και  μια προσπάθεια  ελάφρυνσής του από  τα «στερεότυπα του εθνοκεντρισμού», που προετοιμάζουν  τον λαό να αποδεχθεί τις «αξίες» της παγκοσμιοποίησης  -  και κυρίως την ιστορία που αυτή θέλει να επιβάλει.

ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΗΜΕΡΑ

Του Γιάννη Σχίζα

Αυγή 27.2.2021

Αυτό το βιβλίο το είχα χαμένο για πάντα. Ήταν «Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου» , του Στέφανου Γρανίτσα, που ερχόταν από τη Γρανίτσα της Ευρυτανίας . Τελικά το βιβλίο βρέθηκε ως εκ θαύματος, είναι έκδοση «Ελευθερουδάκη» του 1921, δηλαδή γιορτάζει κι αυτό την επέτειό του, έχει την εκατονταετηρίδα του. Το βιβλίο  είναι δεμένο με  κλωστή (!)και  προλογίζεται από τον Ζαχαρία Παπαντωνίου.

 

Ο Στέφανος Γρανίτσας πέθανε σε ηλικία 35 χρονών, ξεπερνώντας βέβαια τον Κώστα Κρυστάλλη, γνωστό  ποιητή των ορέων , που έζησε μόνο 26 χρόνια. Ήταν τότε που πήγαινες στον άλλο κόσμο από ένα συνάχι - ακόμη δεν είχε ειπωθεί το γνωμικό που ίσχυε τις δεκαετίες 1980-2010, που λεγε πολύ σοφά ,  "σύνταξη παίρνεις από ένα κρυολόγημα".... Για τον Γρανίτσα  έγραψε ο Ζ.Παπαντωνίου : «Το πέρασμά του από τας Αθήνας αφήκεν την χαρμόσυνον ανάμνησιν αγρίου και θαλερού δένδρου, το οποίον σαλεύει και πρασινίζει χίλια μέτρα υπέρ την θάλασσαν…Ολίγων λεπτών συνομιλία με αυτόν άφινε φυσιολατρικήν χαράν εις τον ακροατήν. Την φιλολογίαν του δεν πρόφθασε να την γράψει, την είπεν όμως. Ήτο άσωτος εις αυτό….»

"Στεγόσαυρος", με την Ελπίδα Σταθάτου

 

Stegosaurus: Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο συγκλονιστικός μονόλογος της Ελπίδας Σταθάτου για τις διατροφικές διαταραχές|ONLINESTREAMING

 

Broadway Baby ★★★★★

Το συναίσθημα στην πιο αγνή και αθώα του μορφή.

 

Fringe Guru ★★★★

Μια αδυσώπητη και από βάθος καρδιάς ερμηνεία.

 

The StageUK

Ένας μονόλογος, που από μόνος του είναι μια μορφή θεραπείας.

 

The List

Μια αφοπλιστικά χαρισματική ερμηνεία.

 

Sunday Times

Ένα πολύ ισχυρό δράμα.

 

Αφού ταξίδεψε στα φεστιβάλ VAULTτου Λονδίνου και του Εδιμβούργου, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές για την «αδυσώπητη και ειλικρινή της ερμηνεία», η ηθοποιός Ελπίδα Σταθάτου φέρνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα την παράσταση Stegosaurus (Στεγόσαυρος).

Ο μονόλογός της, βασισμένος στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της ΈρσηςΝιαώτη, μιλά για ένα από τα μεγαλύτερα θέματα της εποχής μας, τη νευρικής ανορεξία. Ρίχνει μια καυστική ματιά στις συναισθηματικές και διατροφικές διαταραχές που καταστρέφουν τις ζωές πολλών ανθρώπων, εστιάζοντας στην αληθινή ιστορία μιας τριαντάχρονης γυναίκας. 

Προστατευόμενες Περιοχές: Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα…

 Η Ελλάδα έχει καταδικαστεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την ανεπαρκή προστασία των περιοχών Natura∙ κι αυτό είναι γεγονός. Μετά από αυτό, θα περίμενε κανείς η χώρα μας να συμμορφωθεί στις επιταγές της ΕΕ και η κυβέρνηση να δείξει έμπρακτα ότι πήρε το μήνυμα αναφορικά με τα θέματα της διατήρησης της βιοποικιλότητας.

Αντί αυτού τι βλέπουμε; Μια απαράδεκτη καθυστέρηση σε ό,τι αφορά στη σύνταξη των Ειδικών Περιβαλλοντικών Μελετών (ΕΠΜ) των περιοχών Natura και την έκδοση των Προεδρικών Διαταγμάτων, και ταυτόχρονα διαβάζουμε ότι στο νομοσχέδιο για τις δημόσιες συμβάσεις, που συζητιέται στα όργανα της Βουλής, να προτείνεται η εκχώρηση του σχεδιασμού των Προστατευόμενων Περιοχών από το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας στο Υπουργείο Ανάπτυξης στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος!

Γιατί το κάνουν αυτό; ίσως για να προλάβουν τις ΕΠΜ και να θεωρηθεί δεδομένο ότι πρέπει να συνταχθούν έτσι, που να συμπεριλάβουν τις απαιτήσεις και τις αντιλήψεις του Υπουργείου Ανάπτυξης. Προηγείται και αναβαθμίζεται δηλαδή η έννοια του "δημοσίου συμφέροντος" για τα όποια ιδιωτικά έργα και τις επενδύσεις και ταυτόχρονα υποβαθμίζεται η έννοια της διατήρησης της βιοποικιλότητας, η οποία δεν αποτελεί – εννοείται! - δημόσιο και εθνικό συμφέρον! Περνάνε έτσι το μήνυμα ότι κυρίαρχο ζήτημα, σήμερα και αύριο, δεν είναι η βιωσιμότητα και η αειφορία, αλλά η πάση θυσία ανάπτυξη των επενδύσεων και η ευημερία των αριθμών, χωρίς όρια και όρους, και με την εμπορευματοποίηση της φύσης!

Πόσο αλήθεια συμβαδίζει αυτό με την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, η οποία ρητά αναφέρεται στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος και την αποκατάσταση της βιοποικιλότητας; Πόσο συμβαδίζει με τις, κατά καιρούς, προγραμματικές αναφορές της κυβέρνησης για την προστασία της φύσης;

Στέφανος Σταμέλλος.

Θέμου Νικολετόπουλου : Κρασί, φασολάδα και γραμματική

 

11/2/2021

Εισαγωγή

Με την ευκαιρία της χτεσινής φασολάδας, κλασικά με φρεσκοψημένη με φλόγιστρο ρέγκα και ελιές, επανέρχομαι σε ένα θέμα προσφιλές σε εμένα, αλλά όχι σε πολλούς. Την ακρίβεια και τη σαφήνεια στη γλώσσα, που έχουμε χάσει προ πολλού. Διαβάζοντας ιστορία παρατήρησα πως οι λαοί που ήταν σε ακμή και άνοιξαν δρόμους φρόντισαν πρώτα να έχουν μια σαφή και ακριβή γλώσσα. Η σύνταξη των αγγλικών, για παράδειγμα, γίνεται με απαρέμφατα και μετοχές, όπως στα αρχαία ελληνικά και είναι απείρως σαφέστερα των νέων και στα 2/3 του κειμένου.

Γιατί; Μα επειδή η γλώσσα είναι το κατ’ εξοχήν όργανο επικοινωνίας και αν υστερεί σε ακρίβεια και σαφήνεια, αντίστοιχη υστέρηση θα έχουν οι επιδιώξεις και τα επιτεύγματα του λαού. Φανταστείτε την επικοινωνία ως πολεμικό όπλο, που είναι άλλωστε. Όσο πιο σαφής είναι η γλώσσα, τόσο σαφέστερες θα είναι οι εντολές και φυσικά αποτελεσματικότερες. Νικούν τα στρατεύματα που επικοινωνούν ταχύτερα και ακριβέστερα μεταξύ τους. Πιο κοντά μας, ο μάγειρας, πέρα από έμπνευση, κατάρτιση και σκληρή δουλειά, χρειάζεται και κοφτερά μαχαίρια (εργαλεία), αλλιώς θα αργεί και ίσως τραυματιστεί, επειδή θα αναγκάζεται να ασκήσει περισσότερη δύναμη απ’ όσο χρειάζεται, χώρια που οι κοπές του δεν θα έχουν ακρίβεια και το αποτέλεσμα θα είναι φτωχό. Ελπίζω εσείς τουλάχιστον που λατρεύετε τα σούσι και σασίμι, αλλά και τα διάφανα προσούτο, να καταλάβατε τι εννοώ.

Γιατί εμείς πλέουμε στη δημιουργική ασάφεια; Μα επειδή έτσι αποφεύγουμε τη δέσμευση. Για να έχουμε οδό διαφυγής και εναλλακτικές παίζουμε την Πυθία. Για να είμαστε μέσα παντού. Ναι, αλλά δεν έφτασε έτσι ο Μέγας Αλέξανδρος στο Αφγανιστάν. Έκοψε με το σπαθί του το Γόρδιο δεσμό και συνέχισε δείχνοντας όχι μόνο αποφασιστικότητα, αλλά και σαφήνεια, διαλύοντας με μία κίνηση τους νεφελώδεις μύθους που περιέβαλλαν αυτό το εμπόδιο.

Περισσότερα από 30 Φοινικόπτερα δηλητηριασμένα από κυνηγετικά σκάγια

 

25.02.2021   Εντατικοποίηση των ελέγχων για τη θήρα ζητούν ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ, Δράση για την Άγρια Ζωή και Φ.Δ. Προστατευόμενων Περιοχών Θερμαϊκού Κόλπου    Αυξάνονται συνεχώς τα περιστατικά Φοινικοπτέρων (φλαμίνγκο) που εντοπίζονται νεκρά ή βαριά άρρωστα στους προστατευόμενους υγροτόπους του Αγίου Μάμα Χαλκιδικής, της Επανομής και του Αγγελοχωρίου με εμφανή συμπτώματα δηλητηρίασης από μόλυβδο, εξαιτίας της κατάποσης μολύβδινων σκαγιών. Τις τελευταίες εβδομάδες έχουν καταγραφεί 30 θάνατοι Φοινικόπτερων, πολλά ακόμη εντοπίστηκαν σε άσχημη κατάσταση, ενώ εκτιμάται ότι υπάρχουν ακόμη περισσότερα νεκρά πουλιά που δεν έχουν εντοπιστεί μέσα στη βλάστηση και στους κολπίσκους των υγροτόπων. Ο Φορέας Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών Θερμαϊκού Κόλπου, η Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία και η Δράση για την Άγρια Ζωή, απευθύνουν με επιστολή τους αίτημα προς τις αρμόδιες αρχές

Τζὸν Τσί­βερ (John Cheever) : Ἡ συ­νάν­τη­ση (Reunion)

 

ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ποὺ εἶ­δα τὸν πα­τέ­ρα ἦ­ταν στὸ Grand Central Station. Πή­γαι­να ἀ­πὸ τὸ σπί­τι τῆς για­γιᾶς μου, στὸ Aridondacks, σὲ μιὰ ἀ­γροι­κί­α στὸ Cape ποὺ εἶ­χε νοι­κιά­σει ἡ μά­να μου, κι ἔ­γρα­ψα στὸν πα­τέ­ρα μου ὅ­τι θὰ βρι­σκό­μουν στὸ σταθ­μὸ τῶν τρέ­νων, στὴ Νέ­α Ὑ­όρ­κη, γιὰ μι­ά­μι­ση ὥ­ρα· τὸν ρω­τοῦ­σα ἂν θὰ μπο­ρού­σα­με νὰ γευ­μα­τί­σου­με μα­ζί. Ἡ γραμ­μα­τέ­ας του μοῦ ἔ­γρα­ψε γιὰ νὰ μοῦ πεῖ ὅ­τι ὁ πα­τέ­ρας μου θὰ μὲ συ­ναν­τοῦ­σε στὶς δώ­δε­κα τὸ με­ση­μέ­ρι στὸν γκι­σὲ τῶν πλη­ρο­φο­ρι­ῶν, καὶ ἀ­κρι­βῶς στὶς δώ­δε­κα τὸν εἶ­δα νὰ ἔρ­χε­ται ἀ­νά­με­σα στὸ πλῆ­θος. Μοῦ ἦ­ταν ἕ­νας ἄ­γνω­στος —ἡ μά­να μου τὸν εἶ­χε χω­ρί­σει ἐ­δῶ καὶ τρί­α χρό­νια κι ἀ­πὸ τό­τε δὲν τὸν εἶ­χα ξα­να­δεῖ— ἀλ­λὰ μό­λις τὸν εἶ­δα αἰ­σθάν­θη­κα ὅ­τι αὐ­τὸς ἦ­ταν ὁ πα­τέ­ρας μου, σάρ­κα καὶ αἷ­μα μου, τὸ μέλ­λον καὶ ἡ κα­τα­δί­κη μου. Ἤ­ξε­ρα πὼς ὅ­ταν θὰ με­γά­λω­να θὰ γι­νό­μουν κά­πως σὰν κι αὐ­τόν. Θὰ ἔ­πρε­πε νὰ κα­νο­νί­σω τὴν πο­ρεί­α μου ἔ­χον­τας ἐ­πί­γνω­ση τοῦ χα­ρα­κτή­ρα του. Ἦ­ταν ἕ­νας με­γα­λό­σω­μος, ὄ­μορ­φος ἄν­τρας κι ἤ­μουν τρο­με­ρὰ εὐ­τυ­χι­σμέ­νος ποὺ τὸν ξα­νά­βλε­πα. Μὲ χτύ­πη­σε στὴν πλά­τη κι ἕ­σφι­ξε τὸ χέ­ρι μου. «Γειά σου, Τσάρ­λι», εἶ­πε. «Γειά σου, ἀ­γό­ρι μου. Θὰ ἤ­θε­λα νὰ σὲ πά­ω στὸ κλὰμπ ποὺ συ­χνά­ζω, ἀλ­λὰ εἶ­ναι στὴν ἑ­ξη­κο­στὴ λε­ω­φό­ρο, κι ἀ­φοῦ πρέ­πει νὰ φύ­γεις γρή­γο­ρα μὲ τὸ τρέ­νο νο­μί­ζω θὰ ἦ­ταν κα­λύ­τε­ρα νὰ πᾶ­με νὰ φᾶ­με τί­πο­τα ἐ­δῶ κον­τά.» Πέ­ρα­σε τὸ χέ­ρι του ἀ­πὸ δί­πλα μου καὶ ὀ­σμί­στη­κα τὸν πα­τέ­ρα μου μὲ τὸν τρό­πο ποὺ ἡ μά­να μου μυ­ρί­ζει ἕ­να τρι­αν­τά­φυλ­λο. Ἦ­ταν ἕ­να βα­ρὺ κρά­μα ἀ­πὸ οὐ­ί­σκι, κο­λό­νια ξυ­ρί­σμα­τος, βερ­νί­κι πα­που­τσι­ῶν, μαλ­λί, καὶ ταγ­κά­δα ὥ­ρι­μου ἀρ­σε­νι­κοῦ. Ἔλ­πι­ζα κά­ποι­ος νὰ μᾶς ἔ­βλε­πε μα­ζί. Μα­κά­ρι νὰ μᾶς ἔ­παιρ­ναν μιὰ φω­το­γρα­φί­α. Ἤ­θε­λα μί­αν ἀ­πό­δει­ξη ὅ­τι ἤ­μα­σταν κά­πο­τε μα­ζί.