To πρώτο μάθημα

 Ερχόµενη Δευτέρα 5η Οκτωβρίου 2020 ώρες 19.00-21.00 ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑ της Ελεύθερης Σπουδής Φωτογραφίας του ΠΕΙΡΑΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ Η Ελεύθερη Σπουδή Φωτογραφίας του Πειραϊκού Συνδέσµου σας προσκαλεί στο πρώτο ανοιχτό και δωρεάν µάθηµα στα πλαίσια του εννεάµηνου φωτοσεµιναρίου, που ξεκινάει τη Δευτέρα 5η Οκτώβρη ώρες 19.00-21.00. 

Στο µάθηµα θα γίνει µια πρώτη προσέγγιση του σηµαντικού κεφαλαίου της Οπτικής Αντίληψης και πιο συγκεκριµένα των τρόπων ανάγνωσης των εικόνων που βλέπουν τα µάτια µας σε συνεργασία µε το µυαλό µας. 

Επικοινωνία: Πειραϊκός Σύνδεσµος Καραΐσκου 104 & Σωτήρος Πλ. Κοραή – Πειραιάς Τηλ 2104178159 Κίµων Αξαόπουλος Καθηγητής Φωτογραφίας 6932305880 mail: kimon@otenet.gr

Άνθρωπος

 

Αντόνιο Γκράμσι : ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΥΠΟΣ

 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ / ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΣΚΕΨΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Αντόνιο Γκράμσι

ΤΙΤΛΟΣ: ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΥΠΟΣ

 

Εισαγωγή- Μετάφραση- Σχόλια: Δημήτρης Δεληολάνης

 

ISBN 978-960-303-245-8

ΣΕΛΙΔΕΣ: 320

ΤΙΜΗ: 16 Ευρώ 

 

«Γενικά διατυπώνεις με μεγάλη σαφήνεια τις ιδέες σου και αυτό είναι σημαντικό... Καλό θα ήταν, σε γενικές γραμμές, πριν γράψεις ένα άρθρο, να σημειώσεις αυτά που θέλεις να πεις. Αφού το κάνεις, πρέπει να αναλογιστείς: Tι είναι σημαντικό και τι δεν είναι; Τι είναι μείζονος και τι ελάσσονος σημασίας; Έτσι, καθώς γράφεις το άρθρο, μπορείς να εκθέσεις με τάξη και με σαφήνεια όλο το περιεχόμενο, αναπτύσσοντάς το με διαλεκτικό τρόπο, ώστε να παρουσιάζεται στους αναγνώστες με τρόπο απλό και κατανοητό».

Ρόμ­περτ Μάνς (Robert Mans) : Μαθήματα τανγκό (Tango Lessons)

 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ στὸ Μαν­χά­ταν, ὅ­που κά­πο­τε πη­γαῖ­ναν οἱ Λα­τί­νοι γιὰ χο­ρό. Εἶ­ναι ἀ­πὸ ἐ­κεῖ­να ποὺ τὰ ἔ­χει μιὰ φτω­χὴ με­τα­νά­στρια ἀ­πὸ τὸ Που­έρ­το Ρί­κο ἢ τὸν Ἅ­γιο Δο­μί­νι­κο ἢ τὸ Με­ξι­κό, μπὰς καὶ βγά­λει κά­να φράγ­κο γιὰ τὴν ἄ­δεια πα­ρα­μο­νῆς της, ἀλ­λὰ ἔ­φτια­ξε ἕ­να τό­σο γα­μά­το μπάρ, ποὺ τὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ τὸ ἐκ­θεί­α­σαν στὸν χρό­νο ποὺ κά­νει μιὰ σπί­θα νὰ ἐ­ξα­πλω­θεῖ μὲ ὀ­χτὼ μπο­φὸρ καὶ ἔ­τσι τώ­ρα, στὸ μπὰρ τῆς Ντο­λό­ρες συ­χνά­ζει ὅ­λος ὁ κα­λὸς κό­σμος τῆς Νέ­ας Ὑ­όρ­κης. Ἀ­πὸ ἐ­πι­χει­ρη­μα­τί­ες, ἄν­τρες καὶ γυ­ναῖ­κες, ποὺ ἀ­φή­νουν τὴ βα­ρε­τὴ κα­φε­τέ­ρια τῆς ἑ­ται­ρεί­ας τους σὲ κά­ποι­ον ἀ­πὸ τοὺς οὐ­ρα­νο­ξύ­στες γιὰ νὰ πιοῦν μιὰ μπί­ρα στῆς Ντο­λό­ρες, ἕ­ως φοι­τη­τὲς καὶ φοι­τή­τρι­ες, ὅ­λων τῶν ἐ­θνι­κο­τή­των, ποὺ θέ­λουν νὰ μά­θουν τὰ μυ­στι­κὰ τοῦ ταν­γκό, γιὰ νὰ ἐν­τυ­πω­σιά­σουν κά­ποι­α γκό­με­να ἢ γκό­με­νο στὴν πα­τρί­δα. Για­τί πά­νω ἀ­π’ ὅ­λα, στῆς Ντο­λό­ρες λει­τουρ­γεῖ μιὰ σχο­λὴ χο­ροῦ. Ὄ­χι σὰν τὶς ἄλ­λες, ὅ­που πᾶς καὶ φο­ρᾶς τὴ στο­λὴ καὶ τὰ εἰ­δι­κὰ πα­πού­τσια σου καὶ μα­θαί­νεις βῆ­μα-βῆ­μα ἐ­πὶ μῆ­νες ἕ­ναν ἀ­πο­στει­ρω­μέ­νο χο­ρὸ γιὰ νὰ κο­κο­ρευ­τεῖς σὲ κά­ποι­ο πάρ­τι ἀ­πο­φοί­των ἢ μιὰ βρα­διὰ τῆς τά­ξης σου ἀ­πὸ εἴ­κο­σι χρό­νια πρίν.

Το δέντρο ο φίλος μας

 

 

 

Μ. Καπάνταης Δασολόγος- Περιβαλλοντολόγος                                                      

τ. Δ/ντης Πρασίνου

 

Δεν υπερασπιζόμαστε τη φύση, είμαστε η φύση που υπερασπίζεται τον εαυτό της.

ΑΠΟ  τον BIOKIPO

https://www.blogger.com/blog/post/edit/6459975397322004083/2999866828164148182

Εικόνα 1. Από την τοποθεσία La Terra salvata dagli alberi

1. Το πράσινο που μας σώζει 

       Ο κόσμος μας αλλάζει γρήγορα, ενώ οι φιλοδοξίες μας και οι προκλήσεις  μας ορίζουν με τη σημασία τους. Σε αυτό το πλαίσιο, ο σχεδιασμός  τοπίου μπορεί να παίξει τεράστιο ρόλο. 

     Πώς φανταζόμαστε  να είναι ο  κόσμος; 

     Ποιο το εύρος των δυνατοτήτων του τοπίου που δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμα; 

    Τι είναι για έναν κόσμο να βρίσκεται σε μια κρίση  μη αρχιτεκτονική; Καλούμαστε να προτείνουμε εννοιολογικές ιδέες για τον δημόσιο χώρο που θα κατοικείται  στις μελλοντικές πόλεις μας.

       Τι θα γινόταν αν επαναεφεύραμε το δίκτυο δρόμων όχι σε μια γειτονιά, αλλά σε ολόκληρη την πόλη;

     Ο πολεοδομικός σχεδιασμός μετά το COVID έχει τη μεγάλη πρόκληση να μετατρέψει τις πόλεις μας σε υγιείς πόλεις. Και αυτό είναι ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα που απαιτεί ολοκληρωμένες μελέτες  από όλους τους κλάδους και φυσικά με έντονη παρουσία  των Γεωτεχνικών. Υγιεινοί δημόσιοι χώροι που δημιουργούν θετική αλλαγή στις κοινότητες μέσω της δημιουργίας αναζωογονητικών τοπίων και δημόσιων ζωντανών τοπίων.

      Ονειρευόμαστε μια πράσινη, ανθρώπινη, βιώσιμη πόλη όπου μέσα από  τη φύση ανακτάμε δρόμους, δημοσιους χώρους,  γειτονιές... ένας πιλότος  της φύσης όπου θα μας οδηγεί από έναν μικρόκοσμο της, και  θα συνδέει τους λόφους με την πόλη.

     Φανταστείτε το σαν ένα μεγάλο τοπίο, Η φύση παίρνει τη θέση του ανθρώπου ως συνέπεια μέτρων κοινωνικής απομόνωσης για τον Covid-19 και μας καλεί να ανακτήσουμε την ευαισθητοποίηση του εθισμού μεταξύ των ειδών.

      Οι δημόσιοι χώροι αποτελούν σημαντικό πλεονέκτημα για τις πόλεις μας. Παρέχουν στους ανθρώπους πολλές ευκαιρίες να έρθουν μαζί και να αλληλεπιδράσουν με την κοινότητα. Πολλοί θεωρούν τη συμπερίληψη και την ποικιλομορφία ως αξία για τη διατήρηση και την προστασία του δημόσιου χώρου.

     Ο μελλοντικός δημόσιος χώρος θεωρώ ότι είναι μέρος αποτελεσμάτων από μια  σειράς μελετών με θέμα «Πόλεις του αύριο», είναι αυτός που θα προσεγγιστεί και που θα αναπτυχτεί για να επαναπροσδιορίσει την αστική ζωή μέσα από μια ποικιλία από έννοιες και ιδέες δημιουργικού σχεδιασμού.    

    Τι είδους ρόλος μπορούμε να παίξουμε οι Γεωτεχνικοί  ως μελετητές- σχεδιαστές στον επαναπροσδιορισμό της αστικής ζωής; Πώς μπορούμε να παράγουμε νέα εμπνευσμένα οράματα για να ξεκινήσουμε μια συζήτηση σχετικά με εναλλακτικά μοντέλα αστικής διαβίωσης;

   Ο μελλοντικός δημόσιος χώρος στοχεύει να απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις με ιδιαίτερη έμφαση στις μελλοντικές πόλεις και αμφισβητώντας τη  σημερινή κατάσταση  του δημόσιου χώρου. Το εξερευνητικό μας ταξίδι θα ξεκινήσει με  ένα θέμα, όπου αν ηταν  ερευνητικό  πρόγραμμα θα το ονομάζαμε  Ζώντας Μαζι - Living Together.

 

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

του Άντη Ροδίτη

Στο προηγούμενο μου κείμενο με τίτλο «Θα τον κλείναν μέσα» -τον Οδυσσέα Ελύτη- έγραψα: «… το γεγονός ότι ο Ελύτης παραδέχεται πόσο επικίνδυνο είναι να πεις την αλήθεια, πόσο εμποδίζεται η αλήθεια σε συγκεκριμένες περιπτώσεις από τα πανεπιστήμια μας και άλλους θεσμούς, αποτελεί μέγιστο βήμα προς την αλήθεια. Σημαίνει ότι δεν έχουμε ακόμα χάσει εντελώς το παιγνίδι. Μόνη η Λογοτεχνία, αποδιωγμένη και περιφρονημένη στο περιθώριο, αλλά πρωτοπόρος, υλοποιεί αυτό το μέγιστο βήμα!».

Το πιο κάτω καθαρά λογοτεχνικό κείμενο και θέμα αρνήθηκε να το δημοσιεύσει η Εθνική Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου. Ούτε κανένα λογοτεχνικό περιοδικό (όλα επιχορηγημένα από την εκάστοτε κυβέρνηση) θα μου το δημοσίευε. Μου έμεινε μόνο το Φ/Β. Το δημοσιεύω εδώ λοιπόν:

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

Ότι σήμερα δεν παράγεται καμιά αληθινά σημαντική λογοτεχνία στην Ελλάδα δεν είναι θέμα που διαχωρίζεται από τη σκόρπια στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα πνευματική κατάσταση της χώρας. Η πολιτική και οικονομική εξάρτηση έχουν την αντίστοιχή τους στην καλλιτεχνική. Μίμηση, αντιγραφή, εισαγωγή προτύπων άσχετων με τις παραδόσεις τού έθνους, θαυμασμός για ό,τι «επιτυγχάνεται» αλλού, ανάμιχτος με ζήλεια, αισθήματα κατωτερότητας αντιμαχόμενα ανυπόστατα και αδικαιολόγητα αισθήματα ανωτερότητας.

Γκε­όρ­γκι Γκο­σπον­τί­νοφ (Георги Господинов) : Και­νούρ­γι­ες ἀ­νη­συ­χί­ες (Нови безпокойства)

 

Η ΕΦΕΥΡΕΣΗ τοῦ τη­λε­φώ­νου, πραγ­μα­τι­κὰ πρό­σφε­ρε πολ­λὰ στὸν κό­σμο. Καὶ κυ­ρί­ως, μιὰ ἀ­πὸ τὶς βα­σι­κές του ἀ­νη­συ­χί­ες: για­τί δὲν μοῦ τη­λε­φω­νεῖ κα­νείς;

      Πρίν, αὐ­τὸ τὸ ἐ­ρώ­τη­μα δὲν ἐ­τί­θε­το.

Πηγή:

Οι παπαγάλοι της Αθήνας έχουν φωνή

 Ο πρόεδρος της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας, Παναγιώτης Λατσούδης, μιλά για τους παπαγάλους που πετούν πάνω από την Αθήνα

Τάκης Σκριβάνος | athensvoice.gr

Αν οι παπαγάλοι μιλούσαν κανονικά θα είχαν πολλές ιστορίες να μας πουν. Για τις πατρίδες τους, στην Ασία, την Αφρική και τη Νότια Αμερική. Για τους ανθρώπους που έχουν την απαίτηση απ’ αυτούς να μάθουν να μιλάνε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Για το πώς τους φαίνονται τα πάρκα της Αθήνας. Για τα κλουβιά από τα οποία το έσκασαν. Επειδή όμως είναι ψηλά για να τους πιάσουμε κουβέντα, πληροφορίες για αυτούς θα μας δώσει ένας άνθρωπος που τους λατρεύει: Ο πρόεδρος της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας, Παναγιώτης Λατσούδης.

Οι ελεύθεροι πληθυσμοί παπαγάλων στη χώρα μας άρχισαν να καταγράφονται από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. «Οι περισσότεροι παπαγάλοι δεν είναι αποδημητικά πουλιά, δεν μπορούν να πετάξουν σε τόσο μεγάλες αποστάσεις, κανείς τους δεν ήρθε μόνος του. Η παρουσία τους στη χώρα μας, αλλά και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, είναι αποτέλεσμα του εμπορίου άγριας ζωής», λέει ο κ. Λατσούδης.

Hρώ Νικο(λο)πούλου και άλλες συντεχνιακές ιστορίες

Του Γιάννη Σχίζα

Αυτή η ενότητα των τεσσάρων αφηγημάτων της Ηρώς Νικοπούλου  που χωρούν   μέσα σε ένα  βιβλιαράκι των εκδόσεων Γαβριηλίδη, αποτελεί για άλλη μια φορά μια εκπομπή του παράδοξου πλην αληθοφανούς. Ή μάλλον, του αφηγήματος που δίχως να κάνει έστω και ένα μέτρο υποχώρησης από την λέξη- προς- λέξη-αληθινότητά του,  καταλήγει σε ένα συμπέρασμα αλλόκοτο.  Η δράστις, συγγραφέας με προϋπηρεσία  τουλάχιστον από το 2003 -  έχοντας στο ενεργητικό της ένα μυθιστόρημα  και τέσσερις συλλογές διηγημάτων - έδειξε στην πορεία της με ένα σύνολο 23 διηγημάτων από το  2015 στην «Ασφαλή πόλη»,  πως μπορεί να  προκαλεί  με τον ρέοντα λόγο της τον αναγνώστη σε μια ενδοσκόπηση . Και ταυτόχρονα, να προκαλεί τον μέσο γραφιά να σκεφθεί πάνω στους όρους και στις προοπτικές του κάθε του γραπτού !   Πάντως, στην παρούσα κατάσταση, δεν διστάζει να ρίξει ορισμένες «μπηχτές» θυμίζοντας  τα παιδιά που εξακολουθούν μετά από τα ντοκτορά στις Σορβόνες  να κοιμούνται στα παιδικά τους δωμάτια και γενικώς να ζουν σε μια υπερχρεωμένη  χώρα – που απλώς θέλει τη σωτηρία…

Λοιμώδεις ασθένειες

 

  

 

του Γιάννη Σχίζα

Το 1970 ο γενικός αρχίατρος των ΗΠΑ W. H. Stewart κατέθετε στο αμερικανικό Κογκρέσο ότι ήρθε η ώρα να ξεχαστεί το θέμα των λοιμωδών νόσων...

Το 1970 ο γενικός αρχίατρος των ΗΠΑ W. H. Stewart κατέθετε στο αμερικανικό Κογκρέσο ότι ήρθε η ώρα να ξεχαστεί το θέμα των λοιμωδών νόσων... Πέντε χρόνια αργότερα, ο βιολόγος John Cairns έγραφε ότι ο δυτικός κόσμος ουσιαστικά εξάλειψε τους θανάτους που οφείλονταν σε λοιμώδη νοσήματα...  Όμως η πραγματικότητα ήταν διαφορετική: οι λοιμώδεις ασθένειες εξακολούθησαν να ζουν στον 21ο αιώνα.

Αυτά γράφονταν το 2005, στην ετήσια «Κατάσταση του Κόσμου» του Ινστιτούτου Worldwatch, από τον Dennis Pirages, καθηγητή Διεθνούς Περιβαλλοντικής Πολιτικής. Σήμερα με τον κορωνοϊό έχουμε μια μολυσματική ασθένεια, χωρίς βέβαια να έχουμε τον ίδιο πανικό ή τη χαλάρωση της κοινωνικής αλληλεγγύης που περιέγραφε ο Γάλλος γιατρός Γκυ Ντε Σολιάκ το 1348, μετά την εξάπλωση της βουβωνικής πανώλης στην Ευρώπη: «Ο πατέρας δεν επισκεπτόταν τον γιο ούτε ο γιος τον πατέρα. Η ευσπλαχνία είχε πεθάνει και η ελπίδα είχε εγκαταλειφθεί... Για αυτοπροστασία δεν υπήρχε τίποτε καλύτερο από το να φύγει κανείς από την περιοχή πριν προσβληθεί και ο ίδιος...».

Θεατρικά Εργαστήρια υποκριτικής & σκηνοθεσίας (The Black-Box Theatre) από τον Δημήτρη Καρατζιά

 

Θεατρικά Εργαστήρια

(για 5η χρονιά)

υποκριτικής

(για ερασιτέχνες και νέους ηθοποιούς)

&

σκηνοθεσίας

(The Black-Box Theatre)

από τον

Δημήτρη Καρατζιά

στον

Πολυχώρο Vault

 

 

Διπλό θεατρικό εργαστήριο, υποκριτικής (για ερασιτέχνες και νέους ηθοποιούς,) αλλά και σκηνοθεσίας (για νέους ή επίδοξους σκηνοθέτες), και την ερχόμενη σεζόν 2020-21 στον Πολυχώρο Vault με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζιά. 

Τα θεατρικά εργαστήρια φέτος, λόγω της ιδιαιτερότητας αυτής της χρονιάς, θα πραγματοποιούνται σε μία από τις δύο σκηνές του Πολυχώρου Vault, ακολουθώντας όλους τους κανόνες υγιεινής και τα υγειονομικά πρωτόκολλα.

 

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ για ηθοποιούς*: «Δουλεύοντας έναν ρόλο»

Πως δουλεύεις έναν ρόλο;

Θα τον κλείναν μέσα

του Άντη Ροδίτη

Ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε, κάπου στα Ανοιχτά Χαρτιά, για την αγνότητα και την ευθύτητα στο γράψιμο, που κάποτε, λέει, αποδεικνύεται πιο σοφή από τα θέσφατα της επιστήμης. Ας το προσέξουν αυτό οι σπουδαγμένοι ιστορικοί μας επιστήμονες, Κύπριοι και εξ Ελλάδος, που κάποιες φορές αρνούνται να κοιτάξουν ευθέως, με καθαρό βλέμμα και ειλικρίνεια τα ντοκουμέντα που εδραιώνουν την ιστορική αλήθεια.

«Και, μεταξύ μας», συνεχίζει ο Ελύτης, «θα ήθελα να φωνάξω ‘αλίμονό μας από τα Πανεπιστήμια, που τα τρωκτικά τους ροκανίζουν κιόλας τα βάθρα της Ελλάδας’, αν δεν φοβόμουνα ότι θα με κλείνανε μέσα»!

Φαντασθείτε ότι ακόμα κι ο Ελύτης, ένας από τους πιο σπουδαίους νεοέλληνες ποιητές μας, το σκέφτεται δυο φορές πριν πει την αλήθεια – από φόβο μην τον κλείσουν μέσα! Τόσο μακριά νιώθει να είναι, αυτός, η αλήθεια μας, από ό,τι επίσημα έχει καθιερωθεί ανάμεσα στον λαό ως «αλήθεια». Τόσο μακριά είμαστε από αυτήν. Τόσο μακριά, Πέτρο Παπαπολυβίου, τόσο μακριά Ευάνθη Χατζηβασιλείου.

Μόλια Ντάμπλετον (Molia Dumbleton) : Πα­ρα­δεί­σια Πουλιά (Pasarea Paradisului)

 

Η ΣΙΝΙΟΡΑ ἤ­τα­νε πάν­το­τε τρε­λή, ἀ­πὸ τὴ μέ­ρα ποὺ με­τα­κό­μι­σε στὸ ἄ­δει­ο δι­α­μέ­ρι­σμα τοῦ ἀ­πο­κά­τω ὀ­ρό­φου, πά­νω ἀ­πὸ εἴ­κο­σι χρό­νια πρίν. Ἄρ­χι­σε ὅ­μως ν’ ἀ­κού­γε­ται πιὸ λο­γι­κὴ στὸν Νούν­τσιο, τώ­ρα ποὺ κι αὐ­τὸς πά­ει νὰ τρε­λα­θεῖ. Τοῦ ἔ­δει­ξε τὴ συλ­λο­γή της ἀ­πὸ εἴ­δη συλ­λε­κτι­κά: ἕ­ναν κα­θα­ρι­στὴ πί­πας ποὺ τὸν ἔ­λε­γε «τὸ ὅ­πλο τῆς Ἄν­νι Ὄ­ου­κλυ»· μιὰ πι­νέ­ζα ποὺ τὴν ἔ­λε­γε «τὸ κα­πέ­λο τοῦ Ἄμ­πυ Λίν­κολν»· ἕ­να νύ­χι ποὺ τὸ ἀ­πο­κα­λοῦ­σε «τὸ πλευ­ρὸ τοῦ δι­α­ό­λου». Κα­θη­με­ρι­νὰ ἔ­παιρ­νε κα­θέ­να ἀν­τι­κεί­με­νο καὶ τὸ ξε­σκό­νι­ζε ἀ­πὸ κά­τω μ’ ἕ­να μο­νὸ φτε­ρὸ στρου­θο­κα­μή­λου, ποὺ τὸ φύ­λα­γε δι­πλω­μέ­νο σ’ ἕ­να βα­ζά­κι ἀ­πὸ μπι­σκό­τα σκύ­λου. Πα­ρέ­δι­δε στὸν Νούν­τσιο μα­θή­μα­τα στὸ ψεύ­τι­κο ξυ­λό­φω­νό της —μιὰ ντου­ζί­να πα­ραλ­λα­γὲς στὸ «Tu vuo fa l’Ame­ri­cano»— καὶ με­τέ­φρα­ζε τὰ «πα­ρα­λει­πό­με­να τοῦ δι­κα­στη­ρί­ου» τῶν σκυ­λι­ῶν τῆς γει­το­νιᾶς.

       

Λερναία ύδρα οι αποτυχημένες παρεμβάσεις στα ρέματα

 

TOΥ  ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΟΛΙΤΩΝ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΡΕΜΑΤΩΝ - Η ΡΟΗ

Η περίπτωση του ποταμού Πάμισου στο Μουζάκι Καρδίτσας

 

Η κύρια αιτία για την αδιανόητη πλημμύρα στο Μουζάκι Καρδίτσας (πλέον βέβαια της αναμφισβήτητα πολύ μεγάλης έντασης της βροχόπτωσης) ήταν η σημαντική μείωση της διατομής του ποταμού Πάμισου στο Μουζάκι και της απαράδεκτης χωροθέτησης κρίσιμων υποδομών (εν προκειμένω το Κέντρο Υγείας) πάνω ακριβώς στην κοίτη του ρέματος.
 
Η μείωση της κοίτης του ρέματος αποτελεί διαχρονικό έγκλημα ειδικά σε ό,τι αφορά την κατασκευή των γεφυρών και των διαβάσεων στα ρέματα. Για να γίνει πιο οικονομικός ο στατικός φορέας της γέφυρας, μπαζώνονται οι κοίτες των ρεμάτων ώστε αυτά, λειτουργώντας ως ακρόβαθρα, να μειώσουν το αναγκαίο μήκος του στατικού φορέα της γέφυρας. Αυτό φέρνει την ανάγκη για ένα γενικότερο μπάζωμα, στο οποίο χωροθετείται είτε μια ουδέτερη υποδομή (π.χ. το Πάρκο Κυκλοφοριακής Αγωγής στο Μουζάκι), είτε μια κρίσιμη υποδομή όπως το Κέντρο Υγείας. Αυτό που απαιτείται τώρα είναι η καθαίρεση των μπαζωμάτων αυτών και η απόδοση των επιφανειών αυτών στο ρέμα, ώστε αυτό να αποκτήσει πάλι τη διατομή που είχε κάποτε, όπως δείχνουμε στην εικόνα.
 

Ρί­τα Μπούλ­γου­ΐν­κελ (Rita Bullwinkel): Συ­νο­μο­τα­ξί­α (Phylum)

 

ΗΜΟΥΝ ΤΟ ΕΙΔΟΣ τοῦ ἄν­τρα ποὺ ἔ­βα­ζε νὰ τοῦ κα­θα­ρί­ζουν τ' αὐ­τιά. Ἤ­μουν τὸ εἶ­δος τῆς γυ­ναί­κας ποὺ δὲν τῆς ἄ­ρε­σαν κα­θό­λου οἱ σκύ­λοι. Συγ­κα­τοι­κού­σα­με στὸ σπί­τι ἑ­νὸς δρό­μου ποὺ εἶ­χε τὸ χρῶ­μα τῆς ἀ­σφάλ­του. Σοῦ εἶ­πα τὴ γνώ­μη μου γιὰ σέ­να. Σοῦ εἶ­πα νὰ μὴ μ' ἐ­νο­χλεῖς. Τὸ σπί­τι δὲν σοῦ ἀ­νῆ­κε. Ὁ ἐν λό­γῳ δρό­μος πο­τὲ δὲν μοῦ ἄ­ρε­σε. Εἶ­χε μιὰ μυ­ρω­διὰ σὰν ἀν­τι­γριπ­πι­κὸ σι­ρό­πι. Μοῦ ἀ­ρέ­σει ἐ­κεῖ ποὺ μέ­νω νὰ μυ­ρί­ζει ὄ­μορ­φα.         Ἤ­μουν τὸ εἶ­δος τοῦ ἄν­τρα ποὺ πή­γαι­νε σὲ συ­σκέ­ψεις ἐρ­γα­σί­ας. Ἤ­μουν τὸ εἶ­δος τῆς γυ­ναί­κας ποὺ τῆς ἄ­ρε­σε τὸ τυ­ρὶ γκούν­τα. Συγ­κα­τοι­κού­σα­με σ' ἕ­να δι­α­μέ­ρι­σμα δί­πλα σ' ἕ­να κα­τά­στη­μα ντε­λι­κα­τέ­σεν. Ἔ­κλε­βα χρή­μα­τα ἀ­πὸ τὸ πορ­το­φό­λι σου. Ἤ­ξε­ρα ὅ­τι ἀ­πε­χθα­νό­σουν τὸ ντύ­σι­μό μου. Ξε­γλι­στροῦ­σα ἀ­πὸ τὸ δι­α­μέ­ρι­σμα τὶς νύ­χτες καὶ πή­γαι­να στὸ Χάρ­λεμ. Βα­σι­κὸ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τῶν πό­λε­ων εἶ­ναι ὅ­τι ὅ­λοι μπο­ροῦν νὰ κυ­κλο­φο­ρή­σουν παν­τοῦ καὶ νὰ μὴν τοὺς πά­ρουν εἴ­δη­ση. Ξέ­ρα­με ὅ­τι κά­τι τέ­τοι­ο δι­ευ­κό­λυ­νε τὸ παι­χνί­δι. Μᾶς ἄ­ρε­σε ποὺ παι­ζό­ταν ἕ­να παι­χνί­δι.         Ἤ­μουν τὸ εἶ­δος τῆς γυ­ναί­κας ποὺ εὐ­χα­ρί­στως κο­λυμ­ποῦ­σε σὲ πι­σί­νες ξε­νο­δο­χεί­ων. Ἤ­μουν τὸ εἶ­δος τοῦ ἄν­τρα ποὺ εὐ­χα­ρί­στως ἄ­κου­γε στὸ ρά­διο θε­α­τρι­κὰ ἔρ­γα. Δὲν εἴ­χα­με παι­διά. Ἔ­βα­ζες ν' ἀ­κού­σεις Μό­τσαρτ καὶ Μπὰχ κι ἔ­λε­γες ὅ­τι σοῦ ἄ­ρε­σε ἡ κλα­σι­κὴ μου­σι­κὴ ἀλ­λὰ ἐ­γὼ ἤ­ξε­ρα κι ἐ­σὺ ἤ­ξε­ρες ὅ­τι δὲν ξέ­ρεις ἄλ­λους συν­θέ­τες. Μοῦ ἀ­ρέ­σει ὁ Τζὼν Λέν­νον. Αὐ­τὸς δὲν εἶ­ναι συν­θέ­της. Ποι­ὸς τὸ λέ­ει;

Αλέξης Ζήρας

ΕΚΘΕΣΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗΣ

 

Τα έντονα καιρικά φαινόμενα και η μοναξιά του Σπερχειού

 

του Στέφανου Σταμέλλου

Ανοίγοντας τη συζήτηση για τις καταστροφές, που προξένησε ο «Ιανός» στην περιοχή μας, και κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στις πλημμύρες του Σπερχειού ποταμού τα τελευταία 150 χρόνια, το συμπέρασμα είναι απλό: Είχαμε βροχοπτώσεις και έντονα καιρικά φαινόμενα πάντα, τα οποία έγιναν πιο συχνά τα τελευταία χρόνια και αναμένονται, ναι, να γίνουν ακόμα πιο έντονα στο μέλλον. Αυτό το λένε οι επιστήμονες. Να αντιληφθούμε ότι πάντα είχαμε πλημμύρες. Ίσως τώρα να είναι πιο ισχυρά τα φαινόμενα ή και πιο συχνά, αλλά όμως υπήρχαν. Το ζήτημα είναι η μελετημένη πρόληψη, η σωστή διαχείριση και οι περιβαλλοντικά ορθές ανθρώπινες παρεμβάσεις χωρίς τη βίαιη ανατροπή της φύσης.

 

Πόσες φορές αλήθεια μιλήσαμε για τις αιτίες της πλημμυρογένεσης και την ανάγκη για έργα ορεινής υδρονομίας, που είναι απαραίτητα για τη μείωση του όγκου της στερεοπαροχής και της δυναμικής του νερού; Διαβάστε εδώ κάποιες από αυτές: 

https://efthia.gr/τα-αντιπλημμυρικά-στο-σπερχειό/ 

http://www.e-ecology.gr/DiscView.asp?mid=2787&forum_id=2&

 

Οι έντονες βροχοπτώσεις πολλές φορές στο παρελθόν αλλοίωσαν τη μορφολογία της περιοχής. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της πλημμύρας του 1885, κατά την οποία επιχωματώθηκε μεγάλο τμήμα της θάλασσας, ή της πλημμύρας του 1889, η οποία, σύμφωνα με βιβλιογραφικές αναφορές, οδήγησε στην αλλαγή της κοίτης της εκβολής του ποταμού Σπερχειού.

Ανοιχτόχρωμα ροζέ 2019: Η επιβράβευση της υπομονής

 

  

του Σίμου Γεωργόπουλου

 

Τα ανοιχτόχρωμα ροζέ αποτελούν την πιο καυτή οινική τάση παγκοσμίως. Η φαινομενικά ντελικάτη φορεσιά τους κρύβει συχνά ένα λύκο με σχεδόν ανύπαρκτα αρώματα, αυστηρότητα και επιθετική οξύτητα. Στοιχεία κοινά για κρασιά σύντομης εκχύλισης, που ενισχύονται από τη δύναμη μιας καλής χρονιάς.

Μία τέτοια περίπτωση αποτελούν τα ανοιχτόχρωμα ροζέ του 2019. Η απαίτηση για παραμονή στη φιάλη είναι επιβεβλημένη για τους περισσότερους από τους αξιόλογους  εκπροσώπους της κατηγορίας, επτά εκ των οποίων βρέθηκαν το προηγούμενο διάστημα στο ποτήρι μου. Μου επέτρεψαν δε, να διαπιστώσω την ευεργετική επίδραση σχεδόν ενός χρόνου στη φιάλη, διάστημα το οποίο τους δώρισε μερικούς πόντους εξωστρέφειας.

 

 

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα αποζημίωναν περαιτέρω υπομονή από τη μεριά των οινόφιλων, όπως αποδεικνύει περίτρανα το Κτήμα Στροφιλιά Οδίτης 2019. Το ιστορικό οινοποιείο έχει απογειωθεί υπό την οινοποιητική μπαγκέτα του Γιάννη Λίγκα και η καινούργια ετικέτα του ―100% αγιωργίτικο― είναι από τα highlight της συλλογής του. Ντροπαλό ακόμα στα αρώματα φραγκοστάφυλου και λεμονανθών, αλλά και ιδιαίτερα αυστηρό, συνδυάζει ελαφράδα με μπόλικο μάκρος, σε ένα πιπεράτο σύνολο που αποζητά ψάρια, προσούτο και αλμυρά τυριά.

Στις 6/11 η εκδίκαση των προσφυγών στο ΣτΕ για την κατά χώραν διατήρηση των αρχαιοτήτων στο Σταθμό Βενιζέλου

 

 

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού (ΕΛΛΕΤ) εκφράζει ικανοποίηση για τη μετάθεση από 4 Δεκεμβρίου 2020 σε 6 Νοεμβρίου 2020 της εκδίκασης των τριών προσφυγών που αφορούν στις αρχαιότητες στο Σταθμό Βενιζέλου του ΜΕΤΡΟ της Θεσσαλονίκης, τις οποίες κατέθεσαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) συνολικά επτά σημαντικοί φορείς. Η υπεύθυνη αυτή απόφαση του ΣτΕ αποδεικνύει την σημασία που αποδίδει το Δικαστήριο στην ταχεία απονομή δικαιοσύνης.

 

Αντίθετα η Διοίκηση φέρει ακέραια την ευθύνη ενός ολόκληρου έτους καθυστέρησης. Οι εργασίες για την κατασκευή του  Σταθμού διακόπηκαν από την ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ τον Σεπτέμβριο 2019. Στους 12 μήνες που έκτοτε μεσολάβησαν δεν έχει γίνει ουσιαστικά καμία πρόοδος στο έργο. Μόλις τώρα αναμένεται να παρουσιασθεί για έγκριση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) και της Υπουργού Πολιτισμού η μελέτη για την απόσπαση και επανατοποθέτηση που εξαγγέλθηκαν τόσον απότομα πριν από ένα ολόκληρο έτος.

 

[Ἡ Μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­α Παν­τοῦ. Τρί­μη­νη Δι­ε­θνὴς Ἐ­πι­σκό­πη­ση. Δελ­τί­ο#14]

 

Από  planodion

Μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­α: αγ­κουα­γκού

ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ε­πι­στρέ­φει σπί­τι του και πιά­νει τη γυ­ναί­κα του στα πρά­σα με έ­ναν σκί­ου­ρο στο κρε­βά­τι. Η γυ­ναί­κα του τρο­μαγ­μέ­νη τον κοι­τά­ζει πά­νω α­πό τα σκε­πά­σμα­τα, κα­λυμ­μέ­νη ώς τη μύ­τη. Το κε­φα­λά­κι του σκί­ου­ρου ί­σα που ξε­προ­βάλ­λει κι αυ­τό δί­πλα της. Οι δρά­στες φαί­νον­ται τό­σο γε­λοί­οι μα­ζί που εί­ναι α­δύ­να­το στον άν­τρα να συγ­κρα­τή­σει τον ε­αυ­τό του, ξε­σπά­ει σε γέ­λια. Όρ­θιος στην πόρ­τα κοι­τά­ζει τα σκόρ­πια ρού­χα της γυ­ναί­κας του στο πά­τω­μα, τους ξη­ρούς καρ­πούς ε­δώ κι ε­κεί και η κα­τά­στα­ση πο­λύ γρή­γο­ρα ε­ξε­λίσ­σε­ται σε κλαυ­σί­γε­λο. Ξαφ­νι­κά ο άν­τρας κο­κα­λώ­νει, χλω­μιά­ζει κι ε­ξα­φα­νί­ζε­ται. Η γυ­ναί­κα κοι­τά­ζει έν­τρο­μη τον σκί­ου­ρο, πε­τά­γε­ται γυ­μνή α­πό το κρε­βά­τι και τρέ­χει έ­ξω α­πό το δω­μά­τιο, πί­σω α­πό τον άν­τρα της. Ο σκί­ου­ρος τι­νά­ζε­ται τρο­μαγ­μέ­νος κά­τω α­πό τα σκε­πά­σμα­τα. Α­κού­ει φω­νές, ουρ­λια­χτά και πη­δά­ει στο μα­ξι­λά­ρι, α­πό ε­κεί στο πά­τω­μα, αρ­πά­ζει μια χού­φτα καρ­πούς, σαλ­τά­ρει στο περ­βά­ζι του πα­ρα­θύ­ρου, στέ­κε­ται α­σά­λευ­τος για μια στιγ­μή, ή­συ­χος σα νε­κρός κι έ­πει­τα πη­δά­ει προς την έ­ξο­δο κιν­δύ­νου. Ε­κεί­νη α­κρι­βώς τη στιγ­μή η λε­πί­δα ε­νός τσε­κου­ριού καρ­φώ­νε­ται στο περ­βά­ζι. Ο σκί­ου­ρος τρυ­πώ­νει κι ε­ξα­φα­νί­ζε­ται μέ­σα σε έ­να κον­τι­νό κλα­δί, σκορ­πών­τας καρ­πούς παν­τού. «Ε­σύ και τα α­να­θε­μα­τι­σμέ­να σου κα­τοι­κί­δια!» ουρ­λιά­ζει ο άν­τρας στην κρε­βα­το­κά­μα­ρα α­νά­με­σα στα α­να­φι­λη­τά του. Ο σκί­ου­ρος κά­νει α­γώ­να δρό­μου α­πό δέν­τρο σε δέν­τρο μέ­χρι που α­πο­μα­κρύ­νε­ται. Κά­ποι­α στιγ­μή πι­ά­νε­ται ε­πι­τέ­λους α­πό κά­ποι­α κλα­διά στην κο­ρυ­φή ε­νός δέν­τρου για να πά­ρει α­νά­σα. Η μι­κρή του καρ­διά κον­τεύ­ει να σπά­σει. Φτά­νουν στα αυ­τιά του οι φω­νές α­πό το σπί­τι, η λε­πί­δα του τσε­κου­ριού λαμ­πυ­ρί­ζει καρ­φω­μέ­νη α­κό­μα στο πα­ρά­θυ­ρο. Λου­φά­ζει α­νά­με­σα στα φύλ­λα, κου­νών­τας την ου­ρά του πέ­ρα δώ­θε, και σκέ­φτε­ται, «Πώς στο δι­ά­ο­λο του ήρ­θε να με α­πο­κα­λέ­σει “κα­τοι­κί­διο”!»

       

6ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών (21-24 Σεπτεμβρίου 2020)

 

Διαδικτυακές απαγγελίες 

Αφιέρωμα στην ισπανόφωνη ποίηση 

To βραβείο «The Barbara Fields Siotis» στον κινέζο ποιητή Bei Dao  

Με σύνθημα «Ποίηση σε πείσμα των καιρών» το 6^ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης έρχεται κι αυτόν τον Σεπτέμβριο να βάλει την ποίηση στη ζωή μας. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό λογοτεχνικό γεγονός, το οποίο δημιουργήθηκε μέσα στα χρόνια της κρίσης (2013) και φιλοδοξεί να αλλάξει την εικόνα της Ελλάδας στον κόσμο, καθιστώντας την Αθήνα σημαντικό ευρωπαϊκό κέντρο λογοτεχνίας και ταξιδιωτικό προορισμό για τους λάτρεις της ποίησης. Το Φεστιβάλ διοργανώνεται από τον Κύκλο Ποιητών, έχει την αιγίδα και επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και διεξάγεται σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού. 

Η πρόσφατη απαγόρευση των πολιτιστικών εκδηλώσεων αλλάζει τον έτσι κι αλλιώς δύσκολο φέτος σχεδιασμό κι έτσι τα προγραμματισμένα σε ανοιχτούς χώρους ποιητικά αναλόγια δεν θα πραγματοποιηθούν. Είχε εγκαίρως όμως ληφθεί μέριμνα κι έτσι θα υπάρχει ένα πλούσιο πρόγραμμα διαδικτυακών αναγνώσεων, όπου σημαντικά ονόματα της παγκόσμιας ποίησης διαβάζουν ποιήματά τους μαζί με Έλληνες ομοτέχνους τους.

Γκε­όρ­γκι Γκο­σπον­τί­νοφ (Георги Господинов): Ρωγ­μὴ στὸ σύ­στη­μα ἀ­σφα­λεί­ας (Пробив в системата за сигурност)

 

ΠΑΝΤΑ ἀ­να­ρω­τι­ό­ταν, ἂν ἔ­χουν ἐ­σω­τε­ρι­κὴ ζω­ὴ οἱ ὑ­πάλ­λη­λοι τῶν ἀ­ε­ρο­δρο­μί­ων, αὐ­τὲς οἱ πάν­το­τε σφιγ­μέ­νες, μὲ τὰ μαλ­λιὰ πι­α­σμέ­να πί­σω, μι­λι­τα­ρι­στι­κὰ εὐ­γε­νι­κές, ὄ­μορ­φες καὶ αὐ­στη­ρές, ἀ­πο­πνέ­ου­σες σι­γου­ριά, γυ­ναῖ­κες. Ἂν ὑ­πάρ­χει ἀ­μυ­χή, ση­μα­δά­κι, ρυ­τί­δα ἀ­π’ ὅ­που μπο­ρεῖ νὰ φα­νεῖ τί κρύ­βουν μέ­σα. Ἂν ὑ­πάρ­χει πε­ρί­πτω­ση, γιὰ κά­ποι­α ἀ­πὸ αὐ­τές, ἐ­νῶ τοῦ δί­νει τὸ εἰ­σι­τή­ριο καὶ ρω­τά­ει αὐ­τό­μα­τα «δι­ά­δρο­μο ἢ πα­ρά­θυ­ρο», ξαφ­νι­κὰ νὰ στα­μα­τή­σει, νὰ κοι­τά­ξει κά­πως βα­θύ­τε­ρα ἀ­πὸ τὸ συ­νη­θι­σμέ­νο καὶ ἁ­πλῶς νὰ πεῖ – οὔφ, ξε­θε­ώ­θη­κα... Εἶ­ναι σί­γου­ρος, ὅ­τι αὐ­το­μά­τως κά­τι τέ­τοι­ο θὰ ἐ­νερ­γο­ποι­οῦ­σε τὸν συ­να­γερ­μὸ τοῦ συ­στή­μα­τος ἀ­σφα­λεί­ας· τῆς ἴ­διας της ζω­ῆς.

ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ