του Άντη Ροδίτη
Ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε, κάπου στα Ανοιχτά Χαρτιά, για την αγνότητα και την ευθύτητα στο γράψιμο, που κάποτε, λέει, αποδεικνύεται πιο σοφή από τα θέσφατα της επιστήμης. Ας το προσέξουν αυτό οι σπουδαγμένοι ιστορικοί μας επιστήμονες, Κύπριοι και εξ Ελλάδος, που κάποιες φορές αρνούνται να κοιτάξουν ευθέως, με καθαρό βλέμμα και ειλικρίνεια τα ντοκουμέντα που εδραιώνουν την ιστορική αλήθεια.
«Και, μεταξύ μας», συνεχίζει ο Ελύτης, «θα ήθελα να φωνάξω ‘αλίμονό μας από τα Πανεπιστήμια, που τα τρωκτικά τους ροκανίζουν κιόλας τα βάθρα της Ελλάδας’, αν δεν φοβόμουνα ότι θα με κλείνανε μέσα»!
Φαντασθείτε ότι ακόμα κι ο Ελύτης, ένας από τους πιο σπουδαίους νεοέλληνες ποιητές μας, το σκέφτεται δυο φορές πριν πει την αλήθεια – από φόβο μην τον κλείσουν μέσα! Τόσο μακριά νιώθει να είναι, αυτός, η αλήθεια μας, από ό,τι επίσημα έχει καθιερωθεί ανάμεσα στον λαό ως «αλήθεια». Τόσο μακριά είμαστε από αυτήν. Τόσο μακριά, Πέτρο Παπαπολυβίου, τόσο μακριά Ευάνθη Χατζηβασιλείου.
Αλλά μόνο και μόνο το γεγονός ότι ο Ελύτης παραδέχεται πόσο επικίνδυνο είναι να πεις την αλήθεια, πόσο εμποδίζεται η αλήθεια σε συγκεκριμένες περιπτώσεις από τα πανεπιστήμια μας και άλλους θεσμούς, αποτελεί μέγιστο βήμα προς την αλήθεια.
Σημαίνει ότι δεν έχουμε ακόμα χάσει εντελώς το παιγνίδι. Μόνη η Λογοτεχνία, αποδιωγμένη και περιφρονημένη στο περιθώριο, αλλά πρωτοπόρος, υλοποιεί αυτό το μέγιστο βήμα!
Αν η επιστήμη της Ιστορίας δεν ακολουθήσει την Λογοτεχνία, το παιγνίδι για τον ελληνισμό κινδυνεύει να χαθεί οριστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου