Εκδόσεις Vakhikon (σειρά Κοινωνία - 3) σε μετάφραση Ελένης Κατσιώλη
Η Ουκρανία, «η μεγάλη πεδιάδα της Ευρασίας», όπου εδώ και αιώνες κύματα εθελοντών ή εξαναγκασμένων μεταναστών, αφήνοντας πίσω τους νησίδες διαφορετικών πολιτιστικών κοινοτήτων, ακολούθησαν κατά τον εικοστό αιώνα μια κάπως διαφορετική διαδρομή, κάτω από τον οδοστρωτήρα της προγραμματισμένης γλωσσικής, πολιτιστικής και θρησκευτικής καθημερινότητας (και μάλλον αντιθρησκευτικής), για την εκπλήρωση μιας κοσμοθεωρίας -μα ποιας άλλης;- της ενοποίησης. Ακριβώς έτσι είναι τώρα η Ουκρανία, αυτό είναι το μοντέλο της: ένας γκρίζος όγκος από τυπικά σοβιετικά κτήρια, ανάμεσα στα οποία μόνο ένα προσεκτικό μάτι θα μπορέσει να παρατηρήσει κάτι άλλο, κάτι που επιβίωσε από το νέο «διατεταγμένο» τοπίο είτε λόγω παράληψης, είτε από κάποιο ζωηρό πείσμα. Ένας μικρός ναός όπου ψάλλουν σε άλλη γλώσσα∙ ένα πιάτο που μαγειρεύουν εδώ και κάμποσους αιώνες καμιά δεκαριά σπίτια στα περίχωρα, και αυτό το πιάτο δεν είναι η μοναδική μνήμη από τον μακρύ δρόμο μέσα από τα χιονισμένα βουνά, από τα οποία κάποτε αναχώρησαν οι πρόγονοι∙ η φερμένη από μια μακρινή πατρίδα χειροτεχνεία, μερικές λέξεις ακουσμένες στην παιδική ηλικία που οι γείτονες δεν
καταλαβαίνουν. Ναι, αυτές οι μικρές νησίδες, μερικές φορές είναι τόσο μικροσκοπικές που δεν μπορείς να τις δεις χωρίς μεγεθυντικό φακό: είναι σαν ψηφίδες σε μια περισσότερο ή λιγότερο ομοιογενή επιφάνεια, αν και αναμφισβήτητα ενδιαφέρουσα, καθώς και εξαιρετικά πλούσια λόγω της διαφορετικότητας αυτών των ψηφίδων. Αυτό το βιβλίο είναι ένας τέτοιος μεγεθυντικός φακός, ευκίνητος και ακριβής. Ένας φακός γεμάτος αγάπη που οδηγεί σε μέρη όπου ξαφνικά ο «Ουκρανός» διαστέλλεται, απλώνεται σε όλες τις γωνιές του κόσμου, ξεπερνά τους παράλογους τοίχους του εθνικισμού με την ίδια φυσικότητα που ένα ψάρι διασχίζει τα όρια των χωρικών υδάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου