Ημέρες ορειβασίας

Ημέρες ορειβασίας

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Σὰν σινεμά

Του Αλέξανδρου Βαναργιώτη


HΤΑΝ Ο ΘΕΙΟΣ ποὺ ἀ­σχο­λοῦν­ταν πε­ρισ­σό­τε­ρο μ’ ἐ­μᾶς τὰ παι­διά. Στὶς οἰ­κο­γε­νεια­κὲς συ­να­θροί­σεις, κυ­ρί­ως τὴν Πρω­το­χρο­νιά, μᾶς μά­ζευ­ε γύ­ρω ἀ­πὸ ἕ­να τρα­πέ­ζι καὶ μᾶς ἐ­ξέ­πλητ­τε μὲ τα­χυ­δα­κτυ­λουρ­γι­κὰ κόλ­πα χρη­σι­μο­ποι­ών­τας μιὰ τρά­που­λα. Ἐ­μεῖς ρω­τού­σα­με γε­μά­τοι θαυ­μα­σμὸ ποῦ τὰ ἔ­μα­θε τό­σα κόλ­πα. Τοῦ δί­να­με ἔ­τσι τὴν εὐ­και­ρί­α, ἀ­να­κα­τεύ­ον­τας τὴν τρά­που­λα δια­ρκῶς καὶ πε­ρί­τε­χνα σὰν ἕ­νας ἐ­πι­δέ­ξιος κρου­πι­έ­ρης, νὰ ἀ­φη­γη­θεῖ πε­ρι­στα­τι­κὰ ἀ­πὸ τὰ νε­α­νι­κά του χρό­νια, ὅ­ταν δε­κα­ε­ξά­χρο­νος ἄ­φη­σε τὸ σπί­τι στὸ χω­ριὸ καὶ ἔ­πι­α­σε δου­λειὰ σὲ ἕ­να ἑ­στι­α­τό­ριο στὴν Ἀ­θή­να. Ἀρ­χι­κὰ ὡς λαν­τζέ­ρης, στὴ συ­νέ­χεια ὡς σερ­βι­τό­ρος, μὲ με­γά­λη ἐ­πι­τυ­χί­α μά­λι­στα, για­τί πέ­ρα­σε ἀ­πὸ τὰ κα­λύ­τε­ρα μα­γα­ζιά, καὶ ἔ­τσι γνώ­ρι­σε τὴ ζω­ή, ἰ­δι­αί­τε­ρα τὴ νυ­χτε­ρι­νὴ – στὴ φρά­ση αὐ­τὴ μας ἔ­κλει­νε συ­νή­θως τὸ μά­τι μὲ νό­η­μα. Ἄλ­λες φο­ρὲς πά­λι, ἀ­φοῦ μᾶς εἶ­χε ἐκ­θέ­σει μιὰ ἐ­πι­στη­μο­νι­κὴ θε­ω­ρία, τοῦ ἄ­ρε­σε νὰ μι­λά­ει γιὰ τὸ πῶς θὰ εἶ­ναι ὁ κό­σμος στὸ μέλ­λον ἢ γιὰ τὸν τρί­το παγ­κό­σμιο πό­λε­μο ἢ γιὰ τὰ παι­χνί­δια κα­τα­σκο­πεί­ας με­τα­ξύ των με­γά­λων δυ­νά­με­ων, στη­ρί­ζον­τας τὶς ἀ­πό­ψεις του στὸ με­γά­λο σχο­λεῖο, ὅ­πως ἔ­λε­γε, στὸν κι­νη­μα­το­γρά­φο – ὁ ἴ­διος, λό­γῳ πο­λέ­μου, μὲ τὸ ζό­ρι εἶ­χε τε­λει­ώ­σει τὸ δη­μο­τι­κό. Λά­τρευ­ε τὸν κι­νη­μα­το­γρά­φο καὶ ἰ­σχυ­ρι­ζό­ταν ὅ­τι πάν­τα προ­η­γοῦν­ταν τῆς ἐ­πο­χῆς καὶ προ­φή­τευ­ε πράγ­μα­τα ποὺ λί­γο με­τὰ συ­νέ­βαι­ναν ἀ­πα­ρέγ­κλι­τα. Μὲ κα­μά­ρι ἀ­να­φε­ρό­ταν στὶς μέ­ρες ποὺ συμ­με­τεῖ­χε ὡς κομ­πάρ­σος σὲ ἐ­πι­κὲς ται­νί­ες, ὅ­πως «Τρω­ι­κὸς πό­λε­μος» καὶ «Ἡ­ρα­κλῆς», ὅ­ταν κά­ποι­ες σκη­νὲς γυ­ρί­ζον­ταν στὴν Ἑλ­λά­δα, καὶ τὸν ἔ­βα­ζαν, παίρ­νον­τας λή­ψεις ἀ­πὸ δι­α­φο­ρε­τι­κὴ γω­νί­α, νὰ σκο­τώ­νε­ται τρεῖς καὶ τέσ­σε­ρις φο­ρές.
       Ὡς κο­ρύ­φω­ση στὶς ἀ­φη­γή­σεις του ἔ­βγα­ζε προ­σε­κτι­κὰ ἀ­πὸ τὸ πορ­το­φό­λι καὶ μᾶς ἔ­δει­χνε μιὰ ἀ­σπρό­μαυ­ρη φω­το­γρα­φί­α μὲ αὐ­τό­γρα­φη ἀ­φι­έ­ρω­ση τῆς Anne Lonnberg, τῆς πε­ρί­φη­μης Ἄ­ναμ­πελ, γνω­στῆς ἀ­πὸ τὴν ται­νί­α «Κο­ρί­τσια στὸν ἥ­λιο», τὸ ἴν­δαλ­μα τό­τε χι­λιά­δων νέ­ων. —Ἦ­ταν ἡ ἐ­πο­χὴ ποὺ ὁ κι­νη­μα­το­γρά­φος ἔ­στελ­νε μη­νύ­μα­τα ξε­γνοια­σιᾶς καὶ ἀ­θω­ό­τη­τας, τὴν ὥ­ρα ποὺ πολ­λοὶ συμ­πα­τρι­ῶ­τες μας «ἀ­πο­λάμ­βα­ναν» τὶς ὑ­πο­χρε­ω­τι­κὲς δι­α­κο­πὲς στὰ κα­τά­ξε­ρα νη­σιὰ τῆς ἐ­ξο­ρί­ας—. Ὁ θεῖ­ος εἶ­χε «ἕ­να πέ­ρα­σμα» σὲ μιὰ ται­νί­α τοῦ ’68, μὲ τὸν τί­τλο «Ραν­τε­βοὺ μὲ μιὰ ἄ­γνω­στη», στὴν ὁ­ποία ἡ Lonnberg κρα­τοῦ­σε ἕ­ναν δεύ­τε­ρο ρό­λο.

Το Πολιτιστικό μας Αλφαβητάρι ως πρόταση μέλλοντος


 Του Λουκά Αξελού

Για το νέο βιβλίο του Λαοκράτη Βάσση που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ταξιδευτής


H έκδοση του βιβλίου του Λαοκράτη Βάσση Το Πολιτιστικό μας Αλφαβητάρι, αποτελεί, ίσως, μιαν ουσιαστική πρόκληση για να θίξουμε ορισμένα καίρια, κατά την γνώμη μου ζητήματα πολιτιστικής πολιτικής.
Το βιβλίο αυτό είναι το τελευταίο της τριλογίας που ο καλός και ριψοκίνδυνος στις επιλογές του Ταξιδευτής, ο Κώστας Παπαδόπουλος, ξεκίνησε με τη Μεταπολίτευση-ΠΑΣΟΚ-Αριστερά και συνέχισε με τη Χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης.
Μένει, φυσικά, να το διαπιστώσουμε, εγώ όμως οφείλω να το επισημάνω αφετηριακά, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο, με καθαρό και ευανάγνωστο τίτλο, με ένα βιβλίο συνεπώς που όχι μόνο προσφέρεται για μιαν ανοικτή συζήτηση, αλλά και που το ίδιο έχει χαρακτήρα Ανοικτής Συζήτησης.
Όπως προανέφερα, το βιβλίο του Λαοκράτη Βάσση αποτελεί, κατ’ ουσίαν, μιαν ανοιχτή συζήτηση στην οποία ο γράφων μέσω εννέα προσώπων που αντανακλούν τις απόψεις του, αλλά και τις απόψεις συμμαχητών και ομοϊδεατών του, καταθέτει τον οβολό του για τα αίτια της σημερινής καθολικής μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας και την αναγκαιότητα της ηθικής και πολιτικοπολιτιστικής μας ανασυγκρότησης, μέσα από ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, που αιχμή του θα έχει ένα νέο Πολιτιστικό Αλφαβητάρι.
Πού πάει η Ελλάδα; Που εστιάζονται οι κυρίως και επί μέρους ευθύνες; Ποιες είναι οι ευθύνες του κυρίαρχου συγκροτήματος εξουσίας, των υποτελών τάξεων, των διανοούμενων, των ευρύτερων πολιτικών δυνάμεων και δη της Αριστεράς; Ποια η έκταση και ποιο το βάθος της πολιτισμικής μας καταστροφής; Τέλειωσε ή υπάρχει ακόμα λάδι, στο καντήλι της Ιστορίας μας; Αξίζει τον κόπο να το παλέψουμε, παρ’ όλα αυτά;

Ανώτερο Εισόδημα


Του Χάρη Ναξάκη*
«…..Να διεκδικήσουμε τη θεσμοθέτηση μαζί με το κατώτερο εγγυημένο εισόδημα και το ανώτερο εισόδημα……»

   Ο 21ος αιώνας είναι ο αιώνας της αποκάλυψης ως προς την ανισοκατανομή του πλούτου και την έκρηξη της ανεργίας, ανησυχώντας ακόμα και κύκλους της καθεστηκυίας τάξης που διαβλέπουν ότι μια βραδυφλεγής βόμβα έχει εγκατασταθεί στα γαλήνια θεμέλια των αγορών. Ο 21ος αιώνας τείνει να έχει μεγαλύτερη ανισοκατανομή πλούτου ακόμα και από τον 19ο αιώνα. Και μόνο η παράθεση, χωρίς σχολιασμό, των στοιχείων είναι τρομακτική. Στις ΗΠΑ το μερίδιο του εισοδήματος που κατέχει το 1% των πιο πλούσιων από το 6% που ήταν το 1970 έφτασε σήμερα το 20% και στην Ευρώπη το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού από το 20% του πλούτου που κατείχε το 1970 έφτασε σήμερα το 24%. Στο σύνολο δε του πλανήτη οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι κατέχουν όσα χρήματα έχουν διαθέσιμα οι 3,5 δισ.  φτωχότεροι του κόσμου. Οι 400 δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη με τη μεγαλύτερη περιουσία έγιναν ακόμα πλουσιότεροι το 2014 κατέχοντας 4,1 τρις δολάρια. Όσο για την σύγκριση του μισθού των golden boys του χρηματοπιστωτικού τομέα, σε σχέση με το μέσο μισθό, καλύτερα να μην αναφερθούμε.
   Ένας προσφιλής μύθος της οικονομικής επιστήμης είναι ότι ο πλούτος, έστω σταδιακά, διαχέεται στην κοινωνική δομή. Στην αρχή ενός οικονομικού κύκλου είναι άνισα κατανεμημένος αλλά στη συνέχεια οι ανισότητες μειώνονται και τα οφέλη της ανάπτυξης κατανέμονται σε όλους. Πρόκειται, σύμφωνα με την οικονομική επιστήμη, για μια νομοτελειακή εξέλιξη χωρίς να παρέμβει κανένας εκτός από το αόρατο χέρι της αγοράς. Η σημερινή πραγματικότητα διαψεύδει οικτρά την παραπάνω ιδεοληψία. Ο πλούτος των εθνών του Α. Σμιθ έχει ήδη μετατραπεί σε φτώχεια των εθνών.

Eικαστικά


Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Η παράσταση “Μάρτυς μου ο Θεός” στις φυλακές Κορυδαλλού




Η παράσταση «Μάρτυς μου ο Θεός»,  θα παρουσιαστεί στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ) των Φυλακών Κορυδαλλού την Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου και ώρα 10.30 π.μ.

Το έργο του Μάκη Τσίτα «Μάρτυς μου ο Θεός», που τιμήθηκε με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαικής Ένωσης 2014, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη και με τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη στο ρόλο του Χρυσοβαλάντη συνεχίζει τις παραστάσεις της κάθε Σάββατο στις 18:00 και Κυριακή στις 21:00 στον Πολυχώρο Vault ως την Κυριακή των Βαίων.

Μέσα στο πανηγυρικό κλίμα που επικρατεί στην Αθήνα του 2004, ο Χρυσοβαλάντης -ένας τυπικός αντιήρωας της εποχής μας, άνθρωπος απλός αλλά οπλισμένος με χιούμορ, με φαντασία και με μια ιδιαίτερη λεκτική ευφορία-, έχοντας βρεθεί στα πενήντα του άνεργος και με υγεία κλονισμένη, εξιστορεί τα πάθη που υφίσταται από παιδί στην αναμέτρησή του με την πραγματικότητα. Όλοι –οι γυναίκες που συναντά, οι εργοδότες του, ακόμη και η ίδια η οικογένειά του– τον προδίδουν, ενώ γύρω του διαγράφεται η εικόνα μιας κοινωνίας που, παρά την επιφανειακή ευμάρεια, βυθίζεται στην παρακμή.

Λ Ε Υ Κ Η Ε Κ Θ Ε Σ Η



6 - 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015, καθημερινά 7- 12 μμ, "Ορίζοντας", Κεραμεικού 88
Εγκαίνια Παρασκευή 6-Σάββατο 7 Φεβρουαρίου




Ο Ορίζοντας καλεί την πρώτη εκθεση του 2015, αφιερωμένη στο [λευκό}. Έργα (υλικά ή άυλα) ζωγραφικής, γλυπτικής ή φωτογραφίας. Εγκαταστάσεις, ηχητικά γλυπτά, δράσεις, βίντεο, εκδόσεις, σχετικά με το λευκό. Αισθητικές ή φιλοσοφικές προσεγγίσεις, σε μια στιγμή που γυρίζει ο χρόνος και το νέο κάνει την εμφάνιση του, είτε ως κατάσταση είτε ως φαντασίωση. Το λευκό /δαντέλα, το λευκό / αφαίρεση, το λευκό /μάρμαρο, αφρός, φως, διαγραφή, σώμα, σύννεφο... Επίσης κελί, αμνησία, ανακωχή...
Το λευκό μπορεί ίσως να μας προσφέρει μια χρήσιμη αισθητική / μορφολογική πρόταση γι αυτή την εποχή. Mια εξ αρχής διαπραγμάτευση με το πραγματικό από μια αφετηρία ''tabula raza''. Ένα σχέδιο που αυτοσχεδιάζεται, μια πρόσκληση να γίνουμε εκ νέου νέοι  απελευθερώνοντας το χρόνο απ τη βαρύτητα. Σαν μια αιώρηση στο φως...

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ

ΚΙΜΩΝ ΑΞΑΟΠΟΥΛΟΣ, ΘΕΟΔΩΡΑ ΑΣΠΡΟΓΕΝΝΙΔΟΥ, ΙΟΥΛΙΑ ΑΘΑΝΑΣΑΚΗ, ΕΝΙΟΣ ΕΡΩΣ ΓΙΩΓΟΣ, ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΔΙΑΚΑΚΗ, ΤΖΙΜΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ, ΓΙΟΛΑΝΤΑ ΖΙΑΚΑ, ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΠΑΝΟΥ, ΡΙΚΑ ΚΡΙΘΑΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΑ ΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΛΥΔΙΑ ΜΑΡΓΑΡΩΝΗ, ΕΛΛΗ ΜΙΧΑΛΑΚΕΑ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΕΣΚΟΣ, ΤΖΕΝΗ ΜΠΑΚΑΛΟΥΜΑ, ΕΙΡΗΝΗ ΟΛΥΜΠΙΟΥ,  ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΝΤΑΖΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΙΤΙΚΑΚΗ, ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΣΑΝΤΣΕΖ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΣΥΛΙΚΟΥ, ΑΜΑΛΙΑ ΦΕΡΕΝΤΙΝΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΟΡΤΣΑΣ, ΒΑΣΩ ΧΑΡΑΤΖΗ, ΦΑΙΗ ΨΥΧΟΠΑΙΔΟΠΟΥΛΟΥ




Τὸ σπουρ­γί­τι


Του Κώστα Δεσποινιάδη

 
ΔΙΑΣΧΙΖΩ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ Ν. πα­ρέ­α μὲ τὸν φί­λο μου τὸν Θ. Βλέ­που­με χτυ­πη­μέ­νο ἕ­να σπουρ­γί­τι ποὺ προ­σπα­θεῖ μά­ται­α νὰ πε­τά­ξει. Αποφασίζουμε νὰ τὸ πᾶ­με σὲ κά­ποι­ον κτη­νί­α­τρο ἢ σὲ κά­ποι­α φι­λο­ζω­ι­κὴ ὀρ­γά­νω­ση. Εἶ­ναι Κυ­ρια­κὴ καὶ ὅ­ποι­ο τη­λέ­φω­νο κα­λοῦ­με δὲν ἀ­παν­τᾶ. Με­τὰ ἀ­πὸ πολ­λὰ τη­λε­φω­νή­μα­τα, μᾶς ἀ­παν­τᾶ ὁ Κ.Κ. καὶ προ­σφέ­ρε­ται νὰ μᾶς βο­η­θή­σει. Ἕ­νας ξαν­θὸς πι­τσι­ρί­κος, μὲ γα­λα­νὰ ἔ­ξυ­πνα μά­τια, ποὺ ἔ­παι­ζε ἐ­κεῖ δί­πλα, μᾶς φέρ­νει ἕ­να κου­τὶ ἀ­πὸ χαρ­τό­νι. Ἀ­νοί­γου­με τρεῖς τέσ­σε­ρις τρύ­πες στὸ χαρ­το­νέ­νιο κου­τί, πι­ά­νου­με ἁ­πα­λὰ τὸ χτυ­πη­μέ­νο που­λὶ καὶ τὸ βά­ζου­με μέ­σα. Κα­λοῦ­με ἕ­να τα­ξὶ καὶ λί­γο πρὶν μποῦ­με μέ­σα ἐ­γὼ κι ὁ Θ., ὁ μι­κρὸς μὲ κοι­τά­ει στὰ μά­τια καὶ μοῦ λέ­ει μὲ κά­ποι­ο πα­ρά­πο­νο: «Θέ­λω νὰ ζή­σει τὸ που­λά­κι, κύ­ρι­ε». «Θὰ ζή­σει», τὸν δι­α­βε­βαι­ώ­νω, χα­ϊ­δεύ­ον­τάς του τὸ κε­φά­λι καὶ κλεί­νω τὴν πόρ­τα. Σὲ λί­γο φτά­νου­με στὴ συ­νοι­κί­α Ντ., βρί­σκου­με τὸν Κ.Κ. καὶ τοῦ δί­νου­με τὸ χτυ­πη­μέ­νο σπουρ­γί­τι. Τὸ ἐ­ξε­τά­ζει προ­σε­κτι­κά. «Εἶ­ναι χτυ­πη­μέ­νο τὸ μά­τι του, ἡ φτε­ρού­γα του, πι­θα­νό­τα­τα καὶ ἡ σπον­δυ­λι­κή του στή­λη», μᾶς λέ­ει καὶ πρό­σθέ­τει: «Ἔ­χει, ἐ­λά­χι­στες πι­θα­νό­τη­τες νὰ ζή­σει, ἀλ­λὰ ἀ­φῆ­στε το ἐ­δῶ νὰ δῶ τί μπο­ρῶ νὰ κά­νω.» Σὲ τρεῖς μέ­ρες ξα­να­παίρ­νω τη­λέ­φω­νο τὸν Κ. Κ. καὶ τὸν ρω­τά­ω γιὰ τὸ σπουρ­γί­τι. «Πέ­θα­νε λί­γες ὧ­ρες ἀ­φό­του τὸ φέ­ρα­τε», μοῦ ἀ­παν­τᾶ.
       Λί­γες μέ­ρες με­τά, περ­νῶ καὶ πά­λι ἀ­πὸ τὴν πλα­τεί­α Ν. Βλέ­πω ἀ­πὸ μα­κριὰ τὸν μι­κρὸ ποὺ μᾶς εἶ­χε βο­η­θή­σει μὲ τὸ που­λά­κι, νὰ μὲ πλη­σιά­ζει τρέ­χον­τας. «Τί ἔ­γι­νε, κύ­ρι­ε, ἔ­ζη­σε τὸ που­λί;», ρω­τᾶ μὲ ἐμ­φα­νῆ ἀ­γω­νί­α. «Ἔ­ζη­σε· ἔ­ζη­σε χά­ρη σὲ ἐ­σέ­να», τοῦ ἀ­παν­τῶ καὶ προ­σπα­θῶ νὰ ἀ­πο­φύ­γω τὸ βλέμ­μα του.

Πη­γή: Ἀ­πὸ τὴ συλ­λο­γὴ μι­κρῶν πε­ζῶν Νύ­χτες ποὺ μύ­ρι­ζαν θά­να­το (ἐκδ. Πα­νο­πτι­κόν, Θεσ­σα­λο­νί­κη, 2010).




Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Η αναγκαιότητα της μη χρησιμοθηρικής επιστημονικής έρευνας

Του Κωνσταντίνου Σαπαρδάνη
«…..Το 1831 ο Φάραντεϊ απέδειξε ότι ένας μαγνήτης μπορούσε να παράγει ηλεκτρικό ρεύμα, είχε δείξει δηλαδή ότι ο μαγνητισμός και ο ηλεκτρισμός συνδέονται, και αποτελούν μία από τις τέσσερις θεμελιώδεις αλληλεπιδράσεις της φύσης, τον ηλεκτρομαγνητισμό. Λέγεται ότι ο βασιλιάς Γουλιέλμος Δ’ ρώτησε τον Φάραντεϊ σε τι χρησίμευαν όλα αυτά τα επιστημονικά παιχνίδια, για να πάρει την απάντηση: «Δεν γνωρίζω, Μεγαλειότατε, αλλά ξέρω ότι κάποτε θα τα φορολογείτε……».

Στις 12 Νοεμβρίου 2014 το διαστημικό σκάφος Ροζέτα προσγείωσε το όχημα προσεδάφισης Φίλαι στον κομήτη 67Ρ. Η 20χρονη αποστολή περαιώθηκε από τον ΕΟΔ (Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος), κόστισε περίπου 1,4 δις ευρώ, και σκοπό είχε την βελτίωση της κατανόησής μας για την προέλευση και εξέλιξη του ηλιακού μας συστήματος. Και ενώ δεν πρόλαβε να μετριαστεί ο ενθουσιασμός από επιστήμονες και από το κοινό, δεν έλειψαν οι συνηθισμένες φωνές που άλλη μια φορά εξέφρασαν παράπονα για την ενασχόλησή μας, και την απασχόληση ανθρώπινων και υλικών πόρων, σε μια αόριστη, και για πολλούς ακατανόητη, συνεισφορά στην επιστήμη, την ίδια ώρα που «υπάρχουν παιδιά στην Αφρική που πεινάνε».
«Ας λύσουμε πρώτα τα προβλήματά μας, και μετά ας ασχοληθούμε με το σύμπαν και τα αστέρια» σαν να μας λένε. Βρίσκω αυτήν την αντίληψη μάλλον άχαρη, αλλά και ρηχή όπως και παιδιάστικη. Η επιστήμη από πάντα χάριζε στον άνθρωπο ένα αίσθημα δέους και ταπεινότητας, που είναι ανυπολόγιστα χρήσιμα και εμπλουτίζουν τη ζωή μας και τη σκέψη μας. Οι επιστημονικές ανακαλύψεις είναι η τέχνη της φύσης  και όσοι υποστηρίζουν πως ο μοναδικός λόγος της έρευνας πρέπει να είναι χρησιμοθηρικός, έχουν λανθασμένη εικόνα του κόστους της αλλά και των οφελών της. Στο παράδειγμα του Ροζέτα, αν επιμερίσουμε τα 1,4 δις που δαπανήθηκαν σε κάθε ευρωπαίο πολίτη ανά έτος, για τα 20 χρόνια που χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί η αποστολή, το κόστος είναι μερικά λεπτά του ευρώ στον κάθε ευρωπαίο. Στην πραγματικότητα, το κόστος για έρευνα είναι πολύ μικρό, και οι προϋπολογισμοί ακόμα μικρότεροι, αφού είναι αυτές ακριβώς οι αρνητικές φωνές που κερδίζουν έδαφος ακόμα και στους χώρους αποφάσεων για την κατανομή εθνικών ή υπερεθνικών πόρων. Στην πραγματικότητα, ο ΕΟΔ, η NASA, το CERN και οποιοδήποτε άλλο κέντρο έρευνας που έχετε, και δεν έχετε, ακούσει, απορροφά ένα ελάχιστο ποσοστό του εθνικού προϋπολογισμού οποιασδήποτε χώρας συμμετέχει σε αυτά.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

“Η ΜΕΡΙΛΙΝ ΣΟΥ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ”




  Ο Μάριος Ιορδάνου και η Σοφία Καζαντζιάν παρουσιάζουν την κωμωδία – θρίλερ «Η ΜΕΡΙΛΙΝ ΣΟΥ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ», από την Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015 και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στον Πολυχώρο Vault.

Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο που συνδυάζει το έγκλημα με το γέλιο, μέσα από μια ιδιαίτερη και ανατρεπτική προσέγγιση και υπό τη σκηνοθετική ματιά του Μάριου Ιορδάνου. Κάθε σκηνή και φόνος! Κάθε φόνος και ανατροπή! Σε αυτή την κωμωδία, ο θεατής θα γελάσει αλλά και θα προβληματιστεί… Με αφορμή το «μύθο» της μοναδικής Μέριλιν Μονρόε καταρρίπτονται οι μύθοι για τα στερεότυπα, τον άνθρωπο, τις σχέσεις, την αγάπη, την ύπαρξη.

Υπόθεση: Δύο αδέρφια μαθαίνουν ξαφνικά ότι ο ηλικιωμένος πλούσιος πατριός τους και μόνος συγγενής τους αποφασίζει να παντρευτεί μία κατά πολύ νεότερή του γυναίκα, η οποία έχει εμμονή με τη Mέριλιν Μονρόε. Συνειδητοποιώντας ότι, εάν γίνει αυτός ο γάμος, χάνουν κάθε ευκαιρία να τον κληρονομήσουν, αποφασίζουν άμεσα να τον «βγάλουν από τη μέση». Για το λόγο αυτό προσλαμβάνουν έναν επαγγελματία δολοφόνο και πηγαίνουν στο σπίτι του πατριού τους με την πρόφαση να γνωρίσουν τη νύφη! Το Σαββατοκύριακο θα τους βρει όλους μαζί στην απομονωμένη έπαυλη.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Μαζί Ελαιοτεχνία 2015 και FoodTouristica 2015





7η Ελαιοτεχνία 2015, έκθεση ελιάς και ελαιολάδου και 1η Foodtouristica 2015, έκθεση γαστρονομικού τουρισμού συνδιοργανώνονται από 15 έως 17 Μαΐου, Αθήνα.

Η γαστρονομία συνδέεται με τα προϊόντα διατροφής και τον τουρισμό. εκθέσεις από έγκυρους διεθνείς οργανισμούς επικυρώνουν την γνωστή σε όλους σημασία του φαγητού και των προϊόντων διατροφής. Η Έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού (Global Report on food tourism, UNWTO)  αναφέρει ότι: “ο γαστρονομικός τουρισμός αφορά ταξιδιώτες που σχεδιάζουν το ταξίδι τους, πρωτίστως ή δευτερευόντως, με στόχο να γευτούν την κουζίνα του προορισμού ή να εμπλακούν σε δραστηριότητες που σχετίζονται με τη γαστρονομία”. Η δεύτερη έκθεση είναι από  το Food and the Tourism experience (ΟΟΣΑ) :   “Ο τουρισμός είναι σημαντικό μέρος της σύγχρονης οικονομίας των εμπειριών και το φαγητό διαδραματίζει βασικό ρόλο. Το φαγητό είναι αναπόσπαστο τμήμα του πολιτισμού, βασικό στοιχείο της άυλης  πολιτιστικής κληρονομιάς και ένα αυξανόμενο στοιχείο προσέλκυσης τουριστών”.

Το κίνηµα της Νέας Ελληνικής Κουζίνας  έχει συνεπάρει µια νέα γενιά παραγωγών οι οποίοι εκμεταλλεύονται την πλούσια τοπική γαστρονομία. Αυτό που μένει είναι το να  αποκτήσει «κρίσιµη» μάζα ώστε να αλλάξει τα γαστρονομικά δεδομένα της χώρας.

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Ποιητές διαβάζουν για μια ποιήτρια


Εκδήλωση στον πολιτιστικό χώρο ΑΡΙΣΤΟΔΙΚΟΣ, στο χωριό ΟΛΥΜΠΟΣ Σαρωνικού.  Σάββατο, 31 Ιανουαρίου, 7.30 μμ
www.aristodikos.gr, τηλέφωνο 6944 910 122

Η Μεγάλη κραυγή - Ιστόρημα πέρα και από µυθιστόρηµα

“δεν είναι µύθος

είναι ιστόρηµα πέρα κι από το µυθιστόρηµα
είναι πραγµατικότητα”

Δήλωση του συγγραφέα:
Αυτό το βιβλίο οι αφηγητές µου το έγραψαν, δικά τους λόγια είναι. Εγώ απλά πήγα και τους βρήκα και τους ζήτησα να µου τα πουν και τα έβαλα στο χαρτί µε τρόπο
Tου ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΟΛΙΑΤΗ



“Θα 'θελα να βγάλω µια μεγάλη κραυγή που να φτάσει μέχρι τον ουρανό ψηλά, μέχρι τον ουρανό ψηλά να φτάσει. Τέτοια μεγάλη κραυγή. / Είμαι η δυστυχία που σπέρνει η Ιατρική. Ακριβώς αυτό. / Για μένα η ζωή µου ήτανε το πιο φτηνό πράγμα. [...] Δεν τη σεβόμουνα τη ζωή µου. / Όταν εκείνος βγήκε απ' το νοσοκομείο, εγώ δεν είχα πια περίοδο. / Νομίζω ότι δε θα είχα δικαίωμα να µην της δώσω τη δυνατότητα, αφού η επιστήμη την έδινε [...] για μένα δε θα το ήθελα ποτέ! / Στις φίλες µου δεν έλεγα ποτέ ότι έχω πέντε αδέλφια. Έλεγα ότι έχω τέσσερα. / Θεέ µου, τι σου 'φταιξα και µ' έκανες να βλέπω τον κόσμο µέσ' από δυο παράθυρα; / Είπα, αν δεν πάρω τώρα ψυχοφάρμακα, δε θα πάρω ποτέ στη ζωή µου. / Αυτή 'ναι η... η διαθήκη µου. / Παράτα τον και φύγε! λένε [...] υπάρχει ωμότητα, παράτα τον και φύγε! / Φοβάμαι τόσο πολύ το θάνατο... / Εμένα το μυαλό µου επί εικοσιτετραώρου βάσεως βρισκόταν στον πατέρα µου [...] κοιµόµουν και το μυαλό µου ήταν εκεί. Σηκωνόµουν και το µυαλό µου εκεί. / Ο θάνατος είναι ηρεµία. / Πρέπει οι καθηγηταί, κάποιος καθηγητής, πρέπει να βγάλει ένα βιβλίο τέτοιο, ότι να... / Τη διαχείριση από την πλευρά των τριών εκείνων δεν εγκρίνω. / Δεν έχω εξοµολογηθεί, παρά µία φορά στη ζωή µου· και τώρα η δεύτερη!”

Eκδρομή στη Δύστο την 1η Φεβρουαρίου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Υγροτόπων

Η 2α Φεβρουαρίου ως “Ημέρα των Υγροτόπων”   κινδυνεύει να περάσει  απαρατήρητη μέσα στη ροή των  πολιτικών εξελίξεων. Οι υγρότοποι συχνά αντιμετωπίζονται  ως εκτάσεις αναξιοποίητες, ενώ ο ρόλος τους στη διατήρηση της άγριας φύσης , στην υδατική οικονομία και στην απορρύπανση του περιβάλλοντος ,  φαίνεται ασαφής και εξεζητημένος, μέσα σε ένα κοινωνικό πεδίο «προτεραιοτήτων» κάθε μορφής. To ευρύτερο κοινό θεωρεί  «ψιλά γράμματα» τη συμβολή των υγροτόπων στον εμπλουτισμό των υπόγειων υδροφορέων, στην ανάσχεση των πλημμυρικών φαινομένων, στην παγίδευση ιζημάτων, στην σταθεροποίηση του μικροκλίματος μέσω της αποθήκευσης  και έκλυσης θερμότητας.  Και όμως,
  οι υγρότοποι έχουν εκείνη τη «βραδυφλεγή αξία» αγαθών όπως  η τέχνη, το τοπίο, η  αισθητική του αστικού χώρου : «Αγαθά» που γίνονται αισθητά  περισσότερο όταν εκλείψουν παρά όταν παρέχουν σιωπηλά τις πολύτιμες υπηρεσίες τους….
Πολλοί και διάφοροι θέλησαν να «ξεμπερδέψουν» με τους υγρότοπους, προωθώντας σχέδια γεωργικής αξιοποίησης και όχι μόνο. Όμως η φύση επέμεινε και συχνά κατάφερε να είναι αυτή που είναι, με τους εδαφικούς και υδάτινους πόρους προσανατολισμένους σε συγκεκριμένες λειτουργίες και χρήσεις.
Η περίπτωση  κάποιων λιμνών που αποξηράνθηκαν με στόχο την απόκτηση γεωργικών γαιών είναι χαρακτηριστική : Η   λίμνη Κάρλα στη περιοχή Μαγνησίας,   αποξηράνθηκε το 1962 για να δειχτεί μετά από κάποιο  χρονικό διάστημα ότι   δεν προσφέρεται για καλλιέργειες, για τούτο   δε το λόγο αποκαταστάθηκε σε κλάσμα της αρχικής της έκτασης.  Η λίμνη της Αγουλινίτσας  αποδόθηκε σε ποικίλες χρήσεις (1970), ακόμη και στη δημιουργία  αεροδρομίου (!), όμως  η απουσία της οδήγησε στην εξάλειψη πηγών, στην υποβάθμιση του υδροφόρου ορίζοντα, στην αλλαγή του μικροκλίματος. Στις ημέρες μας υπάρχει σε εξέλιξη το ζήτημα του επαναπλημμυρισμού της λίμνης Μουριάς στον Πύργο της Ηλείας, που έπεσε θύμα γεωργικών βλέψεων μέχρι να  αποδειχθεί  η φθίνουσα γονιμότητα των εδαφών της.

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

400 ευρώ πρόστιμο ανά γόπα….


Παλιά, δεν θυμάμαι τίποτε πιο αηδιαστικό στους δρόμους από το να ανοίγει μια πόρτα αυτοκινήτου, να προβάλλει ένα χέρι με τασάκι, να το τινάζει και να αποθέτει στην άσφαλτο καμιά δεκαριά γόπες…Τώρα πλέον,  η μνήμη αυτής της   αθλιότητας έχει εμπεδώσει   την απέχθειά μου για τις μεμονωμένες γόπες τσιγάρων που κάποιοι σβήνουν – συχνά με απίστευτη θρασύτητα – στους δημόσιους χώρους. Επί πλέον  διατηρώ άσβεστο μίσος εναντίον της αντιαισθητικής και εξίσου γαϊδουρινής απόθεσης γοπών στις αμμουδιές – θέμα με το οποίο έχουν ασχοληθεί οργανώσεις και περί του οποίου γράφτηκαν διάφορα στα περιοδικά ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ  και  ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ.
Και τώρα, εντυπωσιάστηκα από την  είδηση που ήλθε από την μακρινή Σιγκαπούρη :
Πρόστιμο  400 ευρώ επιβλήθηκε   σε έναν άνδρα από την  Εθνική Υπηρεσία Περιβάλλοντος της Σιγκαπούρης, για κάθε μία από τις γόπες που διαπιστωμένα πέταξε από το παράθυρο του διαμερίσματός του. Και ο «λογαριασμός έφτασε τα 13.200 ευρώ (400Χ33), με διαπιστωμένες 33 γόπες δικής του προελεύσεως…Και σα να μην έφτανε αυτό :  ο  παραβάτης υποχρεώθηκε και σε κοινωφελή εργασία τεσσάρων ημερών !
Σε μας και ανεξάρτητα από τη συλλογή γοπών, η καπνορύπανση παραμένει ζήτημα. Ζήτημα  που μάλιστα επανήλθε δριμύτερο,  μετά την αποτυχία της πρόσφατης απαγορευτικής πολιτικής.   


Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Δίνουν πνοή στον Εθνικό Κήπο


Της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΚΑΡΙΜΑΛΗ

 

Σημείωση ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ : Η ιστορία των «αναπλάσεων» είναι μια κακόφημη ιστορία, αν κρίνει κανείς από περιπτώσεις όπως αυτή του Πάρκου Αγρινίου. Σίγουρα, ένας «εμπλουτισμός» των χρήσεων του Εθνικού Κήπου είναι επιθυμητός, όμως πρέπει να μην θίξει στο παραμικρό τον χαρακτήρα της «όασης πρασίνου», σε μια πόλη που τον στερείται σε μεγάλο βαθμό. Κατά τα άλλα, πρέπει να σημειώσουμε τις προ καιρού αντιρρήσεις έγκυρων γεωτεχνικών στην «μετάλλαξη» του κήπου σε υπαίθριο εκθεσιακό χώρο

 

Λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Εθνικός Κήπος φαίνεται να δίνει ο Δήμος Αθηναίων, ο οποίος το προσεχές διάστημα αναμένεται να προχωρήσει σε δράσεις που στοχεύουν στην αναζωογόνησή του.

Σήμερα, ο Εθνικός Κήπος βρίσκεται στο επίκεντρο μιας διαμάχης φορέων, η οποία ουσιαστικά ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια, όταν και καταργήθηκε το ΝΠΔΔ που μέχρι τότε είχε την ευθύνη διαχείρισής του.

Από τη μία πλευρά, μερίδα φορέων και κατοίκων εκτιμούν ότι ο Εθνικός Κήπος πρέπει να διατηρήσει τον χαρακτήρα του, χωρίς παρεμβάσεις και εκδηλώσεις. Από την άλλη, καταγράφονται φορείς που θεωρούν ότι η αντίληψη αυτή μετατρέπει τον Κήπο σε «κοιμητήριο».

Στη μέση, ο Δήμος Αθηναίων ο οποίος απέφευγε μέχρι τώρα να πάρει σαφή θέση στην κόντρα που είχε ξεσπάσει. Προσφάτως, ωστόσο, αποφάσισε να κινητοποιηθεί, παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια του.

Σύμφωνα με συνεργάτες του Γ. Καμίνη, γίνονται προσπάθειες ώστε ο Εθνικός Κήπος να βγει από την αφάνεια, στέλνοντας παράλληλα μήνυμα προς τις δύο πλευρές που ερίζουν για την πράσινη όαση, ότι «την αποκλειστική και τελική ευθύνη για τη λειτουργία του την έχει η δημοτική αρχή της πόλης».

Ο Κήπος έχει περιέλθει πλήρως στην αρμοδιότητα του Δήμου Αθηναίων εδώ και τρία χρόνια μετά την κατάργηση του ΝΠΔΔ, που μέχρι τότε τον διαχειριζόταν. Ενα χρόνο αργότερα, το δημοτικό συμβούλιο Αθηναίων εγκρίνει πρόταση του οργανισμού «ΝΕΟΝ» του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, με σκοπό να φιλοξενηθεί στον χώρο έκθεση με σύγχρονα έργα τέχνης.

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Αστυνομικά κείμενα

 

«Λαμπηριζούσης και σελαγιζούσης της σελήνης παρά την λίμνην της Δοϊράνης εωράκαμεν τους ληστάς. Κράζων δε, «Σταθήτε ρε πούστηδες, γαμώ το σταυρό σας» και απαντησάντων, «κλάστε μας τ’ αρχίδι@, απέδρασαν»

Αναφορά του Ανθυπαστυνόμου Ι.Πετράκη προς την προϊσταμένη αρχή, 1923
Δημήτρης Κωστόπουλος, «Ο Νταβέλης στο Σικάγο», Αθήνα , «Ευώνυμος»


.
 Αστυνομική διαταγή που εξέδωσε ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος Ματαράγκας Καρδίτσας, στις 8 Δεκεμβρίου 1907,  αποκαλυπτική για τα ήθη της επαρχίας εκείνης της εποχής.
«Προς απάσας τας αρχάς που διοικούν το χωρίον Ματαράγκα Καρδίτσης:
Δήμαρχο, ιερέα του χωριού, Δάσκαλο και άπαντας τους προύχοντας του χωρίου.
Ήρθα εις Ματαράγκαν κατόπιν διαταγής του διοικητού μου μετά ενός χωροφύλακος προς επιβολήν της τάξεως, από άκρου εις άκρον του χωρίου, άνευ χρονοτριβής και άμεσα.
Διότι προχθές στο σιργιάνη μετά την Θίαν και Ιεράν Λιτουργίαν εν τω ναό όταν έπεζαν τα κλαρίνα και τα όργανα ο Κώστας (ας μην αναφέρο το ονομά του) χόρεβε σινέχεια μπροστά χορίς να αφίνη και τους άλους να χορέψουν μπροστά με κατά συνέπια παραξιγιθήκατε και πλακoθίκατε στο ξίλο με τα παλούκια και τα μαχέρια με αποτέλεσμα και κατά σινέπια να τραβματιστούν πολλοί άνθροποι.
Πάραφτα να εφαρμόσετε απάσας τα εξίς διαταγάς μου:
1) Αν ξανασιμβή τιάφτη πράξης εν τω χωρίο να γνορίζετε ότι θα σας συλλάβω και άνεφ χρονοτριβής αμέσος θα σας κλείσο στη φυλακή. Όταν πέζουν τα κλαρίνα και τα μουσικά όργανα στο σιργιάνη στο πανιγίρη και στο γάμο πρέπη να χορέβουν μπροστά άπαντες που επιθιμούν να χορέψουν και όχι μόνο ο ίδιος άνθροπος. Αφτό είνε γαηδουριά.
2) Μου αναφέρθικε ότι ο γάηδαρος του χαντζόπουλου τον Σεπτέμβριο μπίκε στο καλαμπόκι του Βάϊου (ας μην αναγράψο το επίθετο) και ο Βάϊος εκνεβρίστικε και κάρφοσε τον γάηδαρο με την αξάλη στο ένα καπούλι. Καταλαβένετε ο γάηδαρος δέν είναι όνος αλά ο Βάϊος. Άνεφ πολόν σκέψεον καταλαβένη κανής ότι το κεφάλη δεν έχει μιαλό αλά κολοκιθόσπορο. Απαγορεύετε να ξαναγίνη εκ νέου τέτιο απαράδεκτο ή παρόμιο πράγμα.
3) Πίγα στο μαγαζή για καφέ και από έξο βρομούσε κατρουλιό. Απαγορεύετε νά κατουράτε έξω στον τίχο του μαγαζιού.
4) Απαγορεύετε το βρισίδιν το φονασκίν και εντός του καφενίου το ανεμίζιν διότι είναι χιμόνας και εσθάνετέ τις αποφορά από τι βρόμα. Όστις επιθιμή να ανεμιστή να εξέρχετε έξοθεν του καφενίου.

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Πιο επίκαιρο δεν γίνεται....


Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΚΟΥΔΑ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ


 
  Μια επιλογή του Γιάννη Ζήβα από διήγημα του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΤΖΗ
 
....Εκείνη  η  ψιλή  βροχούλα  τά 'κανε  όλα, απ' αυτήν  γίνηκαν  όλα. Πήρε  πάλι  τον  κατήφορο  για  τη  ρεματιά, πήρε  τον  ανήφορο  για  το  δάσος. Εκεί  τον  έπιασε  η  μπόρα. Στάθηκε  όσο  να  περάσει---πέρασε  γρήγορα, πήρε  πάλι  τον  ανήφορο  σιγά-σιγά  για  το  ξέφωτο. Ο  ήλιος  πρόβαλε  πάλι, ο  τόπος  απόμεινε  υγρός, μπροστά  του  όλο  το   μικρό  λιβάδι. Έκατσε  στη  συνηθισμένη  του  θέση---ήτανε  σήμερα  πολύ  λυπημένος, δεν  τ' άνοιξε  το   δισάκι  του---καθόταν  εκεί  θλιμμένος . 
Κι  ολότελα  ξαφνικά  τα  'δε  μπροστά  του.Σηκώθηκε, τα  κοίταξε, ξανακοίταξε---δε  μπορεί  να  γελιότανε, τα  'ξερε. Ήταν  αυτά. Τ' αρκουδίστικα  χνάρια, τα  μεγάλα  της  πέλματα. Αυτή  ήταν.Η  αρκούδα  του  Σμόλικα, του  Πάπιγκου, της  Πολιάνας, --η  Μάρω  της  Πίνδου. Και   ζούσε  ακόμα. Ζούσε  κι  αυτή. Η  λύπη  του  σκόρπισε  μονομιάς---η  καρδιά  του  κτύπησε  δυνατά, στον  παλμό  της  βουνίσιας  του ράτσας, της  δικής  του  της  γής. Σαν  τώρα  μονάχα   να  'φτασε  εκεί, σαν   τώρα  μονάχα  να  'χε  γυρίσει. Αυτά  τα  χνάρια  φαίνονταν  τώρα , ξαναφαίνονταν   μετά, η  σιγουριά  του  η  χαμένη  πως  είχε  φτάσει  σε  τόπο  που  δεν  ήταν  ανύπαρκτος, πού  δεν  ήτανε  της  νοσταλγίας  του  μόνο, της  φαντασίας  του , η  σιγουριά  που  'χε  χάσει  μέσα  σ' αυτούς  τους  τρελούς, τους  μισούς, τους  αφιονισμένους  , τους  νικημένους  ανθρώπους , αυτή  τη  σιγουριά  την  βρήκε  γυρίζοντας.
  Πήγε  ως  την  άλλη  άκρη  απ'  το  ξέφωτο, έφτιασε  λίγο  τον  τόπο  με  τις  παλάμες  του, άδειασε  εκεί  το  δισάκι  του. Την  άλλη  μέρα  ξεκίνησε  απ'  το  πρωί, ---το  ψωμί, το  τυρί, που  της  άφησε, δεν  ήταν  εκεί. Της  έφερε  πάλι  και  ζάχαρη. Και  τις  άλλες  μέρες, κάθε  μέρα.
Εν όψει : Αρκούδα της Πίνδου, ευτυχώς όχι η τελευταία, που σκοτώθηκε πρόσφατα από αυτοκίνητο...

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Eχίνος ο θεραπευτικός


του K. Θ. Μπουχέλου ,  Ομότιμου Καθηγητή Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών
ΠΗΓΗ : ΒΙΟΚIPOS-BIOPRASINO.GR


Πρόκειται για πολυετές βότανο που αναπτύσσεται στους λειμώνες της Δυτικής B. Αμερικής και καλλιεργείται στην Ευρώπη. Ανήκει στην οικογένεια των Asteraceae.  Ονομάστηκε έτσι από την ελληνική λέξη ἐχῖνος (αχινός), για τα αγκαθωτά άνθη του.
Η επιστημονική ονομασία του φυτού είναι Echinacea angustifolia (με λεπτά φύλλα). Υπάρχει σε πολλές χρωματικές ποικιλίες ανθέων (E. purpurea (πορφυρή), E. paradoxa x purpurea, E. pallida (ωχρή), Ρurpurea-rubinstern, Purple Emperor, Hot Papaya, Gemini Pink, Pink Sorbet, Double Orange, Wild Berry, Marmalade, Green Jewel, Gum Drop, Glowing Dream, Rubinglow, Tiki Torch, Μilkshake (λευκή), Guava Ice, Piccolino,Magnus, Razzmatazz, Butterfly Kisses, Baby Swan Deep Pink, και φυσικά ... Julia!
Μερικά είδη του φυτού Echinacea, καλλιεργούνται ως καλλωπιστικά σε κήπους. Διατηρούν ένα ελκυστικό φύλλωμα όλο τον χρόνο και αντέχουν σε ποικιλία συνθηκών.


Υπήρξε ένα από τα πιο διαδεδομένα βότανα των Ινδιάνων, που το χρησιμοποιούσαν για να θεραπεύουν από μολύνσεις (πονόλαιμο, βήχα, πονοκέφαλο) μέχρι και δαγκώματα φιδιών.

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΩΡΙΜΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ


Επιλογή της ΑΝΝΑΣ  ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
Από έργο του Mario de Andrade (1893 – 1945). Βραζιλιάνου Ποιητή, Συγγραφέα, δοκιμιογράφου, φωτογράφου και μουσικολόγου

« Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα……
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.    
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν  τη θέση τους,  το ταλέντο τους  και  τα επιτεύγματα τους.
Μισώ να  είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι  άνθρωποι  δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο….  μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

ΣΤΑ ΔΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑ

Του Γιάννη Ζήβα

 Άν  υπάρχει  μία  περιοχή  που  φέρνει  στην  φαντασία  μας  πιο  έντονα  την  εικόνα  του  τραγοπόδαρου  θεού  αυτή  είναι  η  Αρκαδία  και  κυρίως  τα  δάση  των  κεντρικών  και  βορείων  περιοχών  της ,  όπου  δεσπόζει  το  όρος  Μαίναλο . 
  Ο  Παν  ήταν  γιός  του  Ερμή  και  συνδέεται  τόσο  με  τα  δάση  όσο  και  με  τους  βοσκούς  με  τους  οποίους  δεν  δίσταζε  να  χαριεντίζεται  και  πολλάκις  να  τους  φοβίζει  πετώντας  πέτρες  ανάμεσα  στα  κοπάδια  τους, και  δημιουργώντας  πανικό !!!  Ο  πανικός  στον  οποίο  συχνά  αναφερόμαστε  έχει  ετυμολογική  προέλευση  την  λέξη  ΠΑΝ. Είναι  ο  θεός  τον  οποίο  σε  βρεφική  ηλικία  παρουσίασε  ο  Ερμής  στους  Ολύμπιους  Θεούς  όπου  η  θέα  του  μικρού  τραγοπόδαρου  εδημιούργησε   φαιδρότητα  εις  ΠΑΝΤΑΣ.«Πάνα  δε  μιν  καλέεσκον ότι  φρένα  πάσιν  έτερψε», αναφέρει  ο  ομηρικός  ύμνος , δηλαδή  τον  ονόμασαν  Πάνα  διότι  έτερψε  με  την  θέα  του  τις  ψυχές  πάντων.
  Το  όρος  Μαίναλο  με  υψηλότερη  κορυφή  την  Οστρακίνα (1981 μ.) εκτείνεται  στις  κεντρικές  περιοχές  της  Πελοποννήσου  και  είναι  ονομαστό  για  τα  περίφημα  ελατοδάση  του, το  γκριζόμαυρο   μάρμαρό  του  καθώς  και  για  το  ελατίσιο  μέλι  του  που  λόγω  των  λευκών  ανταυγειών  του  φέρει  την  ονομασία  «βανίλια».

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Αὐτοκτονία


Toυ Πέτερ Ἄλτενμπεργκ (Peter Altenberg)
Η ΖΩΗ τοῦ εἶ­χε γί­νει γιὰ χί­λιους δυ­ὸ λό­γους ἀ­βά­στα­χτη.
    Ἡ κυ­ρί­α μι­λοῦ­σε μὲ ὑ­πέρ­με­τρο ἐν­θου­σια­σμὸ γιὰ τὸν κύ­κλο τρα­γου­δι­ῶν τοῦ Φρὰν­τς Σοῦμ­περτ «Τὸ χει­μω­νι­ά­τι­κο τα­ξί­δι» καὶ τὸν ἰ­δα­νι­κὸ ἑρ­μη­νευ­τὴ κύ­ριο D­u­h­an. Ἐν­τού­τοις ὅ­λα τοῦ ἦ­ταν μα­κρι­νά, μα­κρι­νά, μα­κρι­νά. Ἐ­γὼ ὅ­μως ὄ­χι.
       Ἁρ­πά­χτη­κε ὅ­πως ὁ πνιγ­μέ­νος ἀ­π’ αὐ­τὴ τὴν ἀ­πο­λύ­τως ἀ­νά­ξια, ἀ­σή­μαν­τη ζω­ή. Ὁ Φρὰν­τς Σοῦμ­περτ πέ­θα­νε στὰ τριά­ντα ἕ­να του χρό­νια. Του­λά­χι­στον εἴ­κο­σι πέν­τε χρό­νια ἀ­κό­μη θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ προ­σφέ­ρει εὐ­χα­ρί­στη­ση στὸν κό­σμο! Γιὰ ποι­ό λό­γο λοι­πὸν κα­τα­γί­νον­ται μὲ τὰ προ­σω­πι­κά του ἀ­δι­ά­φο­ρα πε­ρι­στα­τι­κὰ αὐ­τοὶ ποὺ δὲν ὠ­φε­λοῦν κα­νέ­ναν, δὲν προ­σφέ­ρουν εὐ­χα­ρί­στη­ση σὲ κα­νέ­ναν, προ­πάν­των δὲν ἀ­πο­γει­ώ­νουν κα­νέ­ναν, ἔ­στω γιὰ μιὰν ὥ­ρα, πά­νω ἀ­π’ τὴν κε­νό­τη­τα τῆς ἀ­νύ­παρ­κτης ζω­ῆς τους! Σπί­τι τοῦ F­r­a­nz-S­c­h­u­b­e­rt στὴ N­u­ß­d­o­r­f­er στρά­σε, Βιέν­νη ΙΧ, ποι­όν δι­έ­σω­σες;! Κοι­μό­σουν σ’ ἕ­να κρε­βά­τι ὅ­πως ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι, καὶ πλε­νό­σουν σ’ ἕ­να με­ταλ­λι­κὸ λα­βο­μά­νο. Φο­ροῦ­σες ἕ­να ἀ­σή­κω­το, μα­κρύ, φαρ­δύ, μαῦ­ρο ἄ­θλιο παν­τε­λό­νι, καὶ ἐμ­πνεύ­στη­κες τὰ ἀ­θά­να­τα τρα­γού­δια σου στὸ μι­κρὸ πε­ρι­βάλ­λον τῆς Βι­έν­νης! Δὲν ἀ­γα­πή­θη­κες πο­τὲ καὶ ὅ­μως ἔ­δω­σες τὰ πάν­τα στὸν κό­σμο ποὺ δὲν σὲ κα­τά­λα­βε πο­τὲ καὶ δὲν σοῦ εἶ­πε πο­τὲ ἕ­να εὐ­χα­ρι­στῶ! Ἐ­πει­δὴ στὸ «εὐ­χα­ρι­στῶ» ἀ­νή­κει ἡ κα­τα­νό­η­ση, γιὰ τὴν ὁ­ποί­α ὀ­φεί­λει κα­νεὶς νὰ εὐ­χα­ρι­στεῖ!
 

Πηγή: (Μέσω  Πλανοδίου) D­er N­a­c­h­l­a­ss (Τὰ κα­τά­λοι­πα). S. F­i­s­c­h­er V­e­r­l­ag, B­e­r­l­in 1925, σσ. 114-115.



Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

ΠΕΡΙ ΑΡΚΤΟΥ Ο ΛΟΓΟΣ


Τoυ Γιάννη Ζήβα

Σύμφωνα  με  την  μυθολογία  μας  υπάρχουν  τρείς  εκδοχές  σχετιζόμενες  με  την  Άρκτο.

Κατά  την  πρώτη  εκδοχή  ο  βασιλέας  της  Αρκαδίας  Λυκάων  είχε  αποκτήσει  θυγατέρα , την  νύμφη  Καλλιστώ. Την  ερωτεύθηκε  ο  Ζεύς  και  μαζί  της  απέκτησε  γιό, τον  Αρκάδα, γενάρχη  των  Αρκάδων. Η  Ήρα  από  ζηλοτυπία  μεταμόρφωσε  την  Καλλιστώ  σε  αρκούδα. Ο  γιός  της  ο  Αρκάς, όταν  είχε  βγεί  για  κυνήγι  την  συνάντησε  σε  ένα  δάσος  και  μήν  γνωρίζοντας  ότι  είναι  η  μητέρα  του  μεταμορφωμένη  σε  αρκούδα  την  κυνήγησε  για  να  την  σκοτώσει. Επεμβαίνει  τότε  ο  νεφεληγερέτης  Δίας  και  για  να  σώσει  την  Καλλιστώ, την  άρπαξε   στους  ουρανούς  μαζί  με  τον  γιό  της  τον  Αρκάδα  και  τους  μεταμόρφωσε  σε  αστερισμούς, στην  Μεγάλη  και  στην  Μικρή  Άρκτο  αντίστοιχα, ένα  δε  άστρο  της  Μεγάλης  Άρκτου  το  κατέστησε  φρουρό  και  προστάτη  των  αστερισμών ( αυτός  είναι  ο  Αρκτούρος = ουρός  της  άρκτου, δηλαδή  φρουρός, προστάτης).
Κατά  την  δεύτερη  εκδοχή  ο  Ζεύς  αγάπησε  την  κόρη  του  Λυκάωνα , την  ευειδή  Καλλιστώ, η  οποία  ήταν  εθνική  θεά  της  Αρκαδίας,  περιοχής  διακρινομένης  για  την  άγρια  ομορφιά  της, τους  συνέλαβε  όμως  η  ζηλότυπη  Ήρα  και  μεταμόρφωσε  την  Καλλιστώ  σε  αρκούδα  και  έστειλε  την  Άρτεμη  να  την  τοξεύσει. Τότε  ο  Ζεύς  «Ερμήν  πέμπει  σώσαι  τον  παίδα, όν  εν  γαστρί  είχεν  η  Καλλιστώ, και  αυτήν  εποίησεν  αστερισμόν, την  μεγάλην  Άρκτον». Το  παιδί  που  έσωσεν  ο  Ερμής  ήταν  ο  Αρκάς, γενάρχης  των  Αρκάδων.
Κατά  την  τρίτη  εκδοχή , η  αρκούδα  ήταν  βασιλοπούλα  που  μεταμορφώθηκε  σε  αρκούδα  από  κάποια  κατάρα  της  μάνας  της. Το  δέρμα  αυτής  της  αρκούδας  το  κάρφωσαν  στον  ουρανό, που  τότε  ήταν  πλησίον  της  επιφάνειας  της  γής  και  την  άγγιζε. Η  δορά  της  αρκούδας  φαίνεται  ακόμη  και  σήμερα  στον  ουρανό ( αστερισμός της  Μεγάλης  Άρκτου), τα  δε  αστέρια  που  αποτελούν  τον  αστερισμό  αυτό  είναι  τα  καρφιά  με  τα  οποία  εκάρφωσαν  το  δέρμα.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ  ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΥ  ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ*
Η  αρκούδα  βρίσκεται  στην  κορυφή  της  οικολογικής (τροφικής ) πυραμίδας  της  ευρωπαϊκής  πανίδας, μαζί  με  τον  λύγκα, τον  λύκο  και  τον  αετό. Σε καμμιά  περίπτωση  ο  άνθρωπος  δεν  μπορεί  να  την  υποκαταστήσει. Γι ‘ αυτό  εξοντώνοντάς  την  επιφέρει  μεγάλη  ανισορροπία  στην  όλη  τροφική  αλυσίδα.

*Πηγή : Δελτίο  φίλων  της  ελληνικής  Αρκούδας