«Πρωταπριλιάτικο φιλί», της Μαρώς Τριανταφύλλου

Τα μαλλιά του είχαν αρχίσει να ασπρίζουν. Άργησε να το συνειδητοποιήσει πως τα μαλλιά του άσπριζαν σιγά-σιγά. Κι ας τον έβλεπε κάθε μέρα, ίσως ακριβώς επειδή τον έβλεπε κάθε μέρα. Πάντως, η εικόνα του μέσα της ήταν αυτή της πρώτης φοράς που τον είδε, τότε, πριν από εικοσιπέντε χρόνια, όταν ήρθε να μείνει σ’ αυτή την περιοχή. Απ’ τα κεντρικά γραφεία της είχαν δώσει την επαφή, «να τον πάρεις τηλέφωνο αμέσως» της είχαν πει, «έχουν ανάγκη στην τοπική οργάνωση από κόσμο. Τους είπαμε ότι θα πας και σε περιμένουν πώς και πώς». Εικοσιπέντε χρόνια, σχεδόν η μισή της ζωή.

Την πρώτη φορά που τον είδε από κοντά, νέος άντρας αυτός τότε, στην αρχή της ωριμότητας, έθαλλε απαστράπτων, ήταν ανεβασμένος σε μια κολώνα της ΔΕΗ και έδενε ένα πανώ. Μοναχός του. Δεν είπε τίποτε ποτέ και σε κανένα. Αγκάθι και τραγούδι μέσα της. Αγκάθι και πόνος αλλά δίχως του να ζήσει δεν μπορούσε, χωρίς τον πόνο αυτό να ζήσει δεν μπορούσε. Προσπάθησε να τον βγάλει από το νου της κι ήταν αδύνατον. Έμαθε να ζει έτσι. Μαζί του να ζει. Έτσι.
Μετά από καιρό, παντρεύτηκε τον Στάθη. Οι φίλοι και οι σύντροφοι από την οργάνωση τον μακάριζαν. «Στα μάτια τον κοιτάει» έλεγαν. «Τέτοια αφοσίωση αυτή η κοπέλα, ρε παιδάκι μου» έλεγαν. Ο Στάθης ήταν ευτυχισμένος. Αυτή μέσα της ήξερε μονάχη. Την ενοχή της ξεπλήρωνε. Τον άλλον σκεφτόταν συνέχεια. Όποτε έμενε λίγο μόνη, όποτε έβγαινε για ψώνια, όταν μοίραζε υλικό του κόμματος στους δρόμους, τον άλλον σκεφτόταν. Κι όσο πιο πολύ τον σκεφτόταν, τόσο περισσότερο φρόντιζε τον Στάθη και του ‘δινε απλόχερα αγάπη και γνοιάξιμο.

Κανείς δεν κατάλαβε ποτέ τίποτε, εικοσιπέντε χρόνια.

Παραμονή πρωταπριλιάς έπεσε το ετήσιο γλέντι της οργάνωσης.

Η φύση είναι ο καλύτερος χωροτάκτης…

Το ρέμα Σούλου  μετέφερε  νερά και διάφορα λύματα  από τα λιγνιτωρυχεία της ΔΕΗ στο Νομό Κοζάνης μέχρι τη λίμνη  Βεγορίτιδα, καλύπτοντας  μια διαδρομή 30 χιλιομέτρων…Η πρόσφατη εκτροπή του ρέματος φαίνεται ότι δεν έλαβε υπόψη τις «παραδοσιακές» διαδρομές και ιδιαιτερότητες  της φύσης….Αποτέλεσμα : Τα τεχνητά πρανή κατέρρευσαν και δημιουργήθηκε πρόβλημα για την  μεταφορά και εκμετάλλευση του λιγνίτη…

Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τον συνεργάτη μας Νίκο Στεφανή, που παρακολουθεί αδιαλείπτως την υπόθεση των μεγαλύτερων εγκαταστάσεων παραγωγής ενέργειας  στην Ελλάδα, αλλά και την ίδια τη   φύση….

Φυτά που δεν είναι τόσο «φυτά»……

Τα φυτά αντιδρούν στα εξωτερικά ερεθίσματα – όμως είναι δύσκολο   να αποδείξει κανείς ότι διαθέτουν ικανότητες που μπορούν να περιγραφούν ως «αλτρουϊσμός»,  ή ότι υπό ορισμένες συνθήκες μπορούν να γίνουν ανιχνευτές  εκρηκτικών υλικών…

 Πάντως  μια  αμερικανική επιστημονική έρευνα έρχεται να δείξει ότι  ακόμα και τα φυτά είναι κοινωνικοί οργανισμοί, ικανοί να δείξουν προτίμηση στους "δικούς" τους σε σχέση με τους "ξένους".


Μέχρι σήμερα ήταν γνωστό ότι τα φυτά έχουν την ικανότητα να
αντιληφθούν και να ανταποκριθούν σε άλλα φυτά, όμως ελάχιστα είχε
μελετηθεί το κατά πόσο μπορούν να αναγνωρίσουν αν ένα φυτό είναι
συγγενικό τους και αν αντιδρούν με κάποιου είδους αλτρουιστική
συμπεριφορά σε σχέση με αυτό.

Η νέα έρευνα των Γκιγιέρμο Μάρφι και Σούζαν Ντάντλεϊ, του Τμήματος
Βιολογίας του πανεπιστημίου Μακ Μάστερ στο Οντάριο του Καναδά, η οποία
δημοσιεύτηκε στο "American Journal of Botany" (Αμερικανικό Περιοδικό
Βοτανικής), επικεντρώθηκε στις αντιδράσεις ενός συγκεκριμένου φυτού
(impatiens pallida ή jewelweed). Οι ερευνητές μελέτησαν τις
αντιδράσεις του φυτού σε δύο μορφές ανταγωνισμού: τις αλλαγές στο φως
και την παρουσία γειτονικών ριζών άλλων φυτών, τόσο συγγενικών όσο και
ξένων.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η αντίδραση του φυτού εξαρτιόταν από το
αν μεγάλωνε δίπλα-δίπλα με συγγενικά φυτά του είδους του ή με τελείως
ξένα φυτά, γεγονός που απέδειξε ότι το φυτό όχι μόνο μπορεί να
ξεχωρίσει τους "φίλους" από τους "αγνώστους", αλλά επίσης έχει
διαφορετική συμπεριφορά στις δύο αυτές περιπτώσεις.

Όταν είχαν να κάνουν με τους "συγγενείς" τους, τα φυτά δεν προσπάθησαν
να "κλέψουν" ήλιο ή νερό, απλώνοντας τα φύλλα τους ή τις ρίζες τους
έτσι ώστε είτε να σκιάσουν τα διπλανά τους είτε να τους αποκόψουν το
νερό. Τα φυτά προτίμησαν κυρίως να επιμηκύνουν το κοτσάνι τους και να
πετάξουν περισσότερα κλαδιά, αλλάζοντας την μορφολογία τους πάνω από
το έδαφος. Αντίθετα, όταν μεγάλωναν δίπλα-δίπλα με "ξένους", τα φυτά
έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τους "κλέψουν" το φως μεγαλώνοντας το
φύλλωμά τους, ώστε να σκιάσουν τους ανταγωνιστές τους.
Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι αυτή η διαφορετική συμπεριφορά
εμφανίζονταν  μόνο όταν τα φυτά ήσαν αρκετά κοντά, ώστε οι ρίζες τους
να έρχονται σε επαφή, πράγμα που σημαίνει ότι η επικοινωνία μέσω των
ριζών είναι αναγκαία προκειμένου τα φυτά να ξεχωρίζουν τους "δικούς"
τους από τους "άλλους". Είναι η πρώτη φορά που οι ερευνητές έδειξαν
ότι η συμπεριφορά ενός φυτού πάνω από το έδαφος (π.χ. αν θα σκιάσει τα
γύρω του φυτά),εξαρτάται από τις πληροφορίες που παίρνει από τις ρίζες
κάτω από το έδαφος.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν με τα «φυσικά φυτά», κάποια  φυτά καταλλήλως τροποποιημένα μπορούν να επιτελούν  λειτουργίες πολύ διαφορετικές από αυτές που έχουμε συνηθίσει . Έτσι Αμερικανοί επιστήμονες, κατάφεραν ν’ αναπτύξουν φυτά που μπορούν να εντοπίσουν βόμβες «διδάσκοντας» στις πρωτεΐνες τους να αλλάζουν χρώμα, όταν «αισθάνονται» την παρουσία ορισμένων χημικών ουσιών που περιέχονται στις βόμβες, όπως για παράδειγμα το ΤΝΤ.

Τα φυτά είναι εξίσου καλά, αν όχι καλύτερα,  από τα ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά,  σύμφωνα με τις διαπιστώσεις των επιστημόνων. Το φυτό μπορεί να «νιώσει» μόλις το 1 εκατοστό της ποσότητας εκρηκτικού που χρειάζεται να μυρίσει ένας σκύλος για να βρει τη βόμβα.

ΠΛΑΝΟΣ ΡΟΜΒΟΣ ....

“Φυλλομετρώντας τις σελίδες αυτού του βιβλίου, στ’ αφτιά μου φτάνει το θρόισμα από τις φυλλωσιές του μεγάλου Δάσους μέσα στην τροπική νύχτα, οι κουρασμένες κουβέντες των ανθρώπων που κάθονται γύρω απ’ τη φωτιά και μασάνε τον καρπό της κόλας για να ξεχαστούνε, οι πιτσιλιές από αίμα που κυλάνε πάνω στους τοίχους της παλιάς τούρκικης φυλακής και μετράνε τις ώρες και τις μέρες της απόγνωσης και της τρέλας των φυλακισμένων, παραισθήσεις που γεννάει η μοναξιά, τα τριξίματα της φωτιάς που ζεσταίνει τους τελευταίους κατοίκους της αθηναϊκής πλατείας και τα άτσαλα φτερουγίσματα των μεγαλόσωμων πουλιών στις εκβολές του ποταμού Κόνγκο… Εφήμερες στιγμές γεμάτες ομορφιά, βία, έρωτα και θάνατο καθρεφτίζονται στα μάτια των ηρώων του βιβλίου. Ο “Πλάνος δρόμος” είναι το μονοπάτι που ακολουθούνε τα αιλουροειδή των μεγαλουπόλεων σ’ ένα ταξίδι με διαδοχικές εικόνες σαν αστραπές μέσα σε κρίσεις πυρετού, ελονοσίας και φυγής.”

Πανόραμα Οικολογικών Ταινιών

 

                Πρόκειται για το μοναδικό φεστιβάλ που διοργανώνεται εξ' ολοκλήρου από μια περιβαλλοντική οργάνωση(ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού)                            και δίνει μια μοναδική ευκαιρία στο αθηναϊκό κοινό να παρακολουθήσει υψηλού επιπέδου ελληνικές και ξένες παραγωγές για θέματα περιβάλλοντος-  που αφορούν τη χώρα μας αλλά  και τον πλανήτη.

         To 9^ο Πανόραμα Οικολογικών Ταινιών υποστηρίζεται από τις Πρεσβείες ΗΠΑ, Αγγλίας και Σουηδίας, συνεργάζεται με το Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου Αθήνας και έχει ως χορηγούς  επικοινωνίας την  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, την International Herald Tribune, τους ΣΚΑΪ 100,3, ΣΚΑΪ Τηλεόραση, ΙΑΝΟΣ, ATHENS Voice, MAD και INNEWS…  

              Οι επόμενες προβολές των ταινιών, τις Τετάρτες 28 Μαρτίου και 4 Απριλίου 2012 από τις 18:00-23:00 (στο ισόγειο του κτηρίου της ΕΛΛΕΤ στην οδό Τριπόδων 28 στην Πλάκα), περιλαμβάνουν παραγωγές από την Ελλάδα, τη Βρετανία, τη Γερμανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ισλανδία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ολλανδία, τη Σουηδία και την Τουρκία. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι τις ημέρες προβολών έχουν προγραμματιστεί ειδικές θεματικές συζητήσεις και παρουσιάσεις:

Τετάρτη 28 Μαρτίου:

• Μετά το τέλος της προβολής του ντοκυμαντέρ «Μια Μικρή, Μεγάλη Ιδέα», θα ακολουθήσει συζήτηση με θέμα «Φύση, Παραγωγή, Διατροφή». Συντονισμός: Α. Ζέπου – Α. Καλογεροπούλου: Το Σάββατο του Παραγωγού.
• Τετάρτη 4 Απριλίου:

ΦΩΤΟΒΟΛΤΑΪΚΟ ΠΑΡΚΟ ΓΙΟΚ…

Φαίνεται ελαφρώς πρωταπριλιάτικο , το νέο περί της ακύρωσης  του φωτοβολταϊκού πάρκου Πεντέλης από τον ΥΠΕΚΑ Γιώργο Παπακωνσταντίνου….Και όμως , είναι αλήθεια ! Ο Παπακωνσταντίνου απέρριψε πραγματικά  την εγκατάσταση φωτοβολταϊκού μεγαθηρίου σε αναδασωτέα περιοχή , περί της οποίας είχε γίνει αναφορά http://oikologein.blogspot.com/2012/03/blog-post_21.html

 Οι  περιβαλλοντικές οργανώσεις Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία και Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος  και Πολιτισμού επικροτούν την απόρριψη, πλην όμως επισημαίνουν  ότι η περίπτωση της Πεντέλης  αποτελεί μία μόνο από τις άστοχες χωροθετήσεις Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) στον ελλαδικό χώρο, καθώς σήμερα εκκρεμούν δεκάδες αιτήσεις έργων ΑΠΕ με περιβαλλοντικά επιπόλαιο σχεδιασμό εντός σημαντικών περιοχών για τη βιοποικιλότητα  -  Ελλάδας και πάσης  Ευρώπης….

Τo Aιγαίο δεν είναι πόλη.Και μακάρι να μη γίνει ποτέ…

Με το πρόσφατο νομοσχέδιο περί χωροθετήσεων, οι τροϊκανοί δείχνουν  διατεθειμένοι να εκποιήσουν το μεγάλο αισθητικό κεφάλαιο του Αιγαιοπελαγίτικου χώρου, προς όφελος ενός άλλου τουρισμού : Που δημιουργεί εξωφρενικούς και ασυνάρτητους δομημένους όγκους, ενώ παράλληλα με τις  all inclusive ρυθμίσεις  κατασκευάζει γκέτο πολυτελείας, άσχετα με τις τοπικές κοινωνίες. Πρόκειται για τον συμβατικό τουρισμό μέσω του οποίου   ο τουρίστας - κατά πως έγραφε ο Εντγκάρ Μορέν  -  ωθείται στη κατάσταση του υπνοβάτη  :  Προσλαμβάνοντας  τον ευρύτερο περίγυρό του  από  το ιντερνέτ και για όλα τα άλλα επαφιέμενος  στους  tours operators…..

Όμως οι τροϊκανοί καταστροφείς του αισθητικού κεφαλαίου της χώρας δεν πατάνε στο  πουθενά για να προωθήσουν τα σχέδιά τους…Αντίθετα στηρίζονται στην εγχώρια κερδοσκοπία άμεσης απόδοσης  και στην αβάστακτη  σνομπαρία διαφόρων διανοουμένων Aκολουθεί ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στις 1.10.2006 στην ΕΠΟΧΗ και σε μια σειρά δικτυακούς τόπους.   Γ.Σχ 

        Η  Ελληνική συμμετοχή  στην αρχιτεκτονική έκθεση  Μπιενάλε της Βενετίας  κάτω από τον τίτλο « η διάσπαρτη αστικότητα του Αιγαίου Αρχιπελάγους» (2006)  φαίνεται να έχει  τον «έκκεντρο» χαρακτήρα  κάποιων  λεπτεπίλεπτων νοημάτων, που είναι καταρχήν προσβάσιμα  στους πιο «προχωρημένους». Η θεώρηση του Αιγαίου ως  πόλης   αποτελεί   διεγερτικό στοιχείο  για σκέψεις και προβληματισμούς   όσον αφορά το περιεχόμενο   ενός  μελλοντικού  ουρμπανισμού  - κι αυτό δεν είναι  αμελητέο  ή  επιλήψιμο.  Όμως από μιαν  άλλη πλευρά δεν πρέπει  να διαφεύγει της προσοχής μας   ότι   αυτή η θεώρηση  συνεισφέρει σε  ένα είδος «εθισμού»  στα φαινόμενα της αστικοποίησης, που διαδραματίζονται στο νησιωτικό χώρο.

X. Καρακέπελης: «Οι άνθρωποι δεν είναι σκηνικό»

 

Ο  Χρήστος Καρακέπελης, δημιουργός ενός  κινηματογραφικού ντοκυμαντέρ  ( «Πρώτη  Ύλη»)  που αφορά την ανακύκλωση – πολύ  λιγότερο σαν τεχνική διαδικασία και πολύ περισσότερο σαν διαδικασία  ανάλωσης ανθρώπων – συνεντευξιάζεται στο ΜΟΝΟ με τη Βίκη Στρατάκη….    

Ο Καρακέπελης αναφέρεται στο αθηναϊκό κέντρο  χωρίς τους  εξωραϊσμούς διαφόρων σοφολογιότατων περί «ζωντάνειας» και «ποικιλομορφίας», κάνοντας όμως μια θετική διαπίστωση  «παιδαγωγικού» χαρακτήρα : Για το ότι το αθηναϊκό κέντρο κάνει την αθλιότητα ορατή δια γυμνού οφθαλμού ....

  «Ανθρωπολογικά βρίσκω πολύ εύστοχη αυτή τη γύμνια της ανθρώπινης πτώσης που βλέπει σήμερα κανείς στην πόλη μας», λέει στη συνέντευξη.

 «Το έργο στο οποίο παίζουμε όλοι μας είναι πολύ σκληρό και η ωμότητα στη σκηνική του απόδοση είναι  φυσική συνέπεια»…..

Ο ΧΚ μιλάει για τη μερίδα  εκείνων που όσο οι μετανάστες ήταν μια γραφική νότα στο αθηναϊκό κέντρο , ένιωθαν όμορφα  :

 «…… Όσο οι «άλλοι» μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν πολυεθνικό σκηνικό για τη ζωή τους,  όλα ήταν μια χαρά. Καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και όποιος αντιλαμβανόταν τον εαυτό του ως προοδευτικό μετοίκισαν στις υποβαθμισμένες συνοικίες. Όμως οι άνθρωποι δεν είναι σκηνικό. Όταν αρχίζουν να κάνουν παραπάνω θόρυβο στον δρόμο, όταν κλέβουν γιατί δεν έχουν να φάνε, όλοι θέλουν να τους διώξουν και ζητούν κάποιος να κάνει κάτι. Ποιος;»

Η ταινία του Καρακέπελη ξεκινάει ουσιαστικά από την εποχή της Ολυμπιάδας.  Ο ίδιος καταγγέλλει τη Δύση και το καπιταλισμό, που σκηνοθέτησε εναντίον των μεταναστών  ένα «τεράστιο ψεύδος ευημερίας» για να τους φέρει  στο ελληνικό Ελδοράδο….

 « Οι Ινδοί της ταινίας δανείστηκαν χρήματα για να έρθουν σε αυτή την «ολυμπιακή» Ελλάδα, διέσχισαν πολλά σύνορα με κίνδυνο να πεθάνουν και χωρίστηκαν για πάντα από τις οικογένειές τους…….Λέει ένας αλαβανοτσιγγάνος στην ταινία: στην Αλβανία είχαμε έναν Χότζα, αλλά εδώ υπάρχουν 500 φορές πιο πολλοί Χότζες. Οι μετανάστες γνωρίζουν εδώ και χρόνια τη δικτατορία του καπιταλισμού. Όταν εμείς ήμασταν ακόμα ναρκωμένοι καταναλωτές αυτοί ήδη είχαν δει το έργο, με τρόπο τραγικό για τους ίδιους» .

Ο Καρακέπελης κρατιέται σε απόσταση  από τη μερική,  χαζοχαρούμενη και  τεχνική  προσέγγιση της ανακύκλωσης,  βάλλοντας προς κάθε κατεύθυνση και μη εξαιρώντας το φασιστικό  lifestyle, «μέσω του οποίου ωθείται κανείς να ανανεώνει διαρκώς τα αντικείμενα που τον  περιστοιχίζουν…

Κατά την άποψή του, « το ελληνικό σινεμά στην πλειονότητά του παίρνει παρατάσεις για να μην ανακατευτεί ακόμα θαρραλέα με τη ζωή», ενώ η Ευρώπη, «απέναντι στο αμερικανικό μοντέλο ψυχαγωγίας,  απαντά με ένα εξίσου απολιτικό σινεμά ύφους και στείρου καλλιτεχνισμού»….

Ακόμη ασκεί κριτική στη στρατευμένη τέχνη, όχι για να υποστηρίξει μια τέχνη «εργαστηριακή» ( in vitro), αλλά ούτε και για να συνηγορήσει με τη σπασμωδικότητα και επιπολαιότητα :   

«…… όλοι πρέπει να είμαστε στους δρόμους και δεν εννοώ να μιμηθούμε αυτούς τους πολλούς που εκμεταλλεύονται την σημερινή κατάσταση σαν ένα ακόμα προϊόν και παίρνουν μια κάμερα για να καταγράψουν χωρίς ειρμό ό,τι συμβαίνει γύρω τους.»

Όλη η συνέντευξη στην Βίκη Στρατάκη στο

·       http://monopressgr.wordpress.com/2012/03/20/

Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο

Η ταινία του Ρομπέρ Γκετιγιάν δεν έχει καμιά σχέση με τα χιόνια ή το Κιλιμάντζαρο. Κύριο θέμα της είναι η ληστεία ενός απολυμένου μεσήλικα , που είναι έντιμος συνδικαλιστής, αριστερός, θαυμαστής του σοσιαλιστή ηγέτη Ζαν Ζωρές, ερωτευμένος με την (από τριακονταετίας…) γυναίκα του, με καλές σχέσεις προς τον κοινωνικό του περίγυρο. Μια σύμπτωση οδηγεί στην ανακάλυψη του δράστη και στη σύλληψή του, που όμως φέρνει το ληστευμένο ζευγάρι και τους  συν-ληστευθέντες φίλους του  μπροστά στη πραγματική ταυτότητα του ληστή : Είναι νέος, απολυμένος μαζί με τον ίδιο τον συνδικαλιστή, σχετικά φιλότιμος ώστε να εξοφλεί τα χρέη του και  προστάτης των δυο μικρότερων ετεροθαλών αδελφιών του -  που όπως ο ίδιος έχουν εγκαταλειφθεί από τη μητέρα του……

Η ταινία αγγίζει πολλά ενδιαφέροντα σημεία, όμως στο επίκεντρό της βρίσκεται   η «κριτική ένταση» ανάμεσα στον φτωχοδιάβολο  ληστή  και στον «μεσαίο», βολεμένο και σχετικά ανθεκτικό απέναντι στην ανεργία , συνδικαλιστή. Ο Ρομπέρ Γκετιγιάν  εκθέτει ένα διαξιφισμό μεταξύ των δύο τάξεων, με τη «μεσαία» τάξη να μπαίνει στο εδώλιο και να εγκαλείται για τη καλοπέραση και το «παντός καιρού» βόλεμά της.  Το τέλος είναι συμπαθητικό, «προοδευτικό» κατά τα ειωθότα, με την παράκαμψη της τυπικής Ηθικής, την «υιοθεσία»  των  αδελφιών του ληστή  από τα θύματά του   και την απόσβεση   των εργασιακών και κοινωνικών  «παρασήμων»,  που προβάλλουν σε κάποια στιγμή οι ληστευθέντες….

Ο σκηνοθέτης καταξιώνει την ηθική συνείδηση της μεσαίας τάξης (ή εργατικής αριστοκρατίας), όμως κρατάει αυτή τη τάξη μουγκή, ενοχική, ικανή μόνο για αγαθοεργίες και ανήμπορη να  εκφέρει τον δικό της  καταγγελτικό λόγο : Τον καταγγελτικό λόγο για τις πρακτικές της «υπερκείμενης» ηγετικής  τάξης, του μεγάλου κεφαλαίου ,  που προκαλεί  την ανεργία με τις μετακινήσεις από χώρα σε χώρα, που αποσταθεροποιεί τη ζωή περιοχών και ανθρώπων και  εμφανίζει τις πολιτικές λιτότητας ως θεόσταλτες…

Προφανώς, μια τέτοια  μεσαία τάξη, με την όποια  δοσολογία αλληλεγγύης και ανθρωπισμού αλλά που δεν καυτηριάζει το κοινωνικοπολιτικό ντόμινο της Νέας Τάξης , δεν μπορεί  να τα βγάλει πέρα με τη μυωπική αντίληψη των εξαθλιωμένων  στρωμάτων : Που βλέπουν μόνο  τον άμεσο ταξικό  τους περίγυρο και  όχι πέρα από τον ορίζοντα της δικής τους επιβίωσης…

Η ΦΥΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΛΟΡΔΟΥ ΒΥΡΩΝΑ

«Η Τέχνη, η Ελευθερία, η Δόξα σβήσανε

μα η φύση είναι πάντα ωραία»

«Το προσκύνημα του Τσάϊλντ Χάρολντ»,  δεύτερο άσμα, στροφή 87, 

     Ο Τζωρτζ Γκόρντον, Λόρδος Βύρων, έζησε μια   μικρή αλλά εξαιρετικά περιεκτική ζωή  36 χρόνων(1788-1824)  μέσα στα πλαίσια  μιας εποχής  που φιλοξένησε  ιδεολογικές, οικονομικές και κοινωνικές ανατροπές . Έζησε  μια περίοδο  «επιτάχυνσης της ιστορίας», με μεγάλα   ιδεολογικά άλματα αλλά και πισωγυρίσματα, με κύριο χαρακτηριστικό την αμφισβήτηση  της  «φεουδαρχικής τάξης πραγμάτων»  και την εμφάνιση  ενός νέου  Δημοκρατικού   Ανθρωπισμού,με «γενετικά χαρακτηριστικά» την αρχή της  Ισότητας  και του Κράτους Δικαίου.  Η ανήσυχη  φύση του τον  έφερε σε επαφή με εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, τον οδήγησε σε αντιπαράθεση με τον αυταρχισμό των ηγετικών κύκλων της χώρας του,  τον ώθησε στην  υπεράσπιση  οικουμενικών πολιτιστικών αξιών -   όπως έδειξε η  πολεμική  του  κατά  του Έλγιν για την υπόθεση των γλυπτών του Παρθενώνα. Στο ποίημά του «Η κατάρα της Αθηνάς» θα καταγγείλει  με  συγκλονιστική λιτότητα τον συμπατριώτη του Σκωτσέζο Λόρδο για την πράξη του να αφαιρέσει «ό,τι Γότθος, Τούρκος, Χρόνος είχε αφήσει»... Ακόμη  όμως δεν θα φεισθεί καταγγελιών εναντίον άλλων, λιγότερο διάσημων  αρχαιοκάπηλων της εποχής του, όπως ο Λόρδος Aberdeen – στιγματίζοντάς τους  ως  «κλέφτες περιωπής»..

     Η  δημιουργική πορεία του Βύρωνα εντάσσεται  στο μεγάλο ρεύμα   του  Αγγλικού Ρομαντισμού, του οποίου  αφετηριακή  πράξη  θεωρείται  η δημοσίευση  των   Lyrical Ballads (1798) από τους  Wordsworth  και Coleridge. Ο Ρομαντισμός, λογοτεχνική σχολή και όχι μόνο,  θα αναδυθεί μέσα στις συνθήκες της ανερχόμενης    βιομηχανικής επανάστασης, με την ρευστότητα των καταστάσεων και την κινητικότητα των ιδεών,  με την έντονη  αλλαγή των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων. Στο νέο αυτό σκηνικό , η  μεταμόρφωση των αστικών και των  άλλων  τοπίων της υπαίθρου, η έκπτωση της γραφικότητας προς όφελος των στυγνών παραγωγικών εγκαταστάσεων  μέσα σε  δύσμορφες και ανθυγιεινές  περιοχές, η  εμφάνιση ακραίων μορφών πλουτισμού αλλά και φτώχειας, διαμορφώνουν νέες αντιπαλότητες και σημαντικές «οπισθέλκουσες» δυνάμεις.   . Η  παραδοσιακή προκαπιταλιστική  κοινωνία  με τις παγιωμένες σχέσεις και μορφές – ανθρώπων, χώρων, τοπίων – θα υποστεί  δραματική αλλαγή, η Αγγλική ύπαιθρος θα ζήσει τη νέα κατάσταση των περιφράξεων των αγρών και των βιομηχανικών συγκροτημάτων με τις εκπομπές καπνών και ρύπων, η  εργατική τάξη  θα «χωροθετηθεί» σε  άθλια οικιστικά σύνολα κοντινά με τις παραγωγικές μονάδες. Δεν είναι τυχαίο το ότι  υπό την επίδραση της έντονης πολιτικής και κοινωνικής κριτικής, ένας  πρωθυπουργός  της Αγγλίας στα μέσα του 19^ου αιώνα όπως ο Disraeli,  θα μιλήσει « για δύο έθνη στη συσκευασία του ενός «(!) –  που δεν είναι άλλα από το κεφάλαιο και την εργασία, οι  πλούσιοι  και   οι  φτωχοί.

Ορνιθο-λογικά

Η άνοιξη ήλθε και μαζί της ήλθε  το κάλεσμα της ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗΣ για μια μαζική απογραφή των κοτσυφιών (turdus merula – το γράφουμε και λατινικά μήπως κάνει λάθος κανείς και μετρήσει κάποιο άλλο πουλί……) Η Ορνιθολογική καλεί τους φίλους της να αποστείλουν επίσης  στοιχεία για τα κοτσύφια της γειτονιάς τους – δηλαδή κυρίως φωτογραφίες και ιστορικά εποικισμού, γιατί τα άλλα (ΑΦΜ, κινητά κλπ) δεν ενδιαφέρουν την συμπαθή οργάνωση….Ειρήσθω εν παρόδω, ότι μια μεγάλη αποικία κοτσυφιών είχε δημιουργηθεί από παλιά  στο Αττικό Άλσος, όμως η (μάλλον επιπόλαια και σπάταλη) ανάπλασή του προ τριετίας, εξαφάνισε όλη τη χαμηλή βλάστηση, που μπορούσε να φιλοξενήσει αυτό το εξαιρετικά «ανθρωπόφιλο» πουλί….Το προϊόν της ανάπλασης ικανοποίησε τα αισθητικά κριτήρια και το περί ευπρεπείας αίσθημα ορισμένων, όμως  στέρησε την περιοχή από έναν "αστικό βιότοπο" διόλου ευκαταφρόνητο....

ΥΓ.Οι ερασιτέχνες απογραφείς μπορούν να επικοινωνούν με τη διεύθυνση

http://www.wild-anima.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=768&Itemid=240&lang=el

Η συμπαθής τάξις των ποιητών

Άντε, το είδαμε κι αυτό…Είδαμε στη σημερινή ΗΜΕΡΑΤΗΣ  ΠΟΙΗΣΗΣ, τη πρώτη κατάληψη οδοστρώματος  εν Ελλάδι από τη συμπαθή τάξη των ποιητών, με πλακάτ και άλλα νταβατούρια, ακαθορίστων στοχεύσεων…Είδαμε  στίχους του Μαγιακόφσκυ από το «Σύννεφο με παντελόνια» να φιγουράρουν στους τοίχους, είδαμε ακόμη τους σαρκαστικούς στίχους του Βολφ Μπίρμαν, κατά της ποιητικής συντεχνίας αλλά υπέρ της ποίησης :

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,

υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,

κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,

με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,

σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,

τους έχω βαρεθεί.

Στην όλη υπόθεση έσκασε μύτη και μια διαμαρτυρία  του Σωματείου Υπαλλήλων Βιβλίου και Χάρτου Θεσσαλονίκης…Παρά το γεγονός ότι η προκήρυξή τους δεν έκφραζε  το πλειοψηφικό πνεύμα της συγκεκριμένης ομήγυρης – κατά τη δική μου εκτίμηση -  έκρινα ότι έχρηζε δημοσιοποίησης, με δεδομένη την αποστροφή των ΜΜΕ (ελληνικών και πολλών ξένων, που παρευρίσκονταν)  μπροστά σε τέτοια "ψιλά γράμματα"… 

Είπε λοιπόν το Σωματείο : 

"Με πρωτοβουλία της αλυσίδας ΙΑΝΟΣ συγκεντρώθηκαν δεκάδες υπογραφές και συμμετοχές εκδοτών, βιβλιοπωλών και ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού να διοργανώσουν, λένε, μια διαμαρτυρία. Σκοπός τους, όπως οι ίδιοι διατείνονται: "Σας καλούμε όλες και όλους, σε μια ΑΛΛΗ διαμαρτυρία: στις 21 Μαρτίου συνθήματά μας ας γίνουν τα ποιήματα, αναφορά μας οι Ποιητές μας, πλακάτ μας οι στίχοι που μπορούν να γεννήσουν έναν άλλο στοχασμό, ένα άλλο μέλλον μέσα από το παρόν και το παρελθόν μας. Μια διαδήλωση υπεράσπισης ενός Πολιτισμού που δεν κρίνεται από την Κρίση, που όταν μνημονεύεται απαντά, με το δικό του τρόπο, στα όποια Μνημόνια…".

Για να δούμε όμως τι είναι ο "Πολιτισμός" με το Π κεφαλαίο που πρεσβεύει αυτή η πρωτοβουλία.

Φωτοβολταϊκά μεγαθήρια …..

Φωτοβολταϊκά μεγαθήρια προτείνουν προς «φύτευση» στη Πεντέλη οι βουλευτές Γιώργος Χαραλαμπόπουλος του ΠΑΣΟΚ και Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης της ΝΔ, προκαλώντας την αγανάκτηση σειράς οργανώσεων : Της  Πανελλήνιας Ένωσης Δασολόγων-Δημοσίων Υπαλλήλων (ΠΕΔΔΥ), της  WWF Ελλάς , της   Ελληνικής  Ορνιθολογικής Εταιρείας και της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού.  

Με τροπολογία που κατέθεσαν στη Βουλή οι δυο βουλευτές ζητούν την αλλαγή  της χρήσης χώρου αμφισβητούμενης ιδιοκτησίας στη θέση Καλύσια , έκτασης  3.500 στρεμμάτων,  που   εμπίπτει στη Ζώνη Β του Πεντελικού  (στην οποία επιτρέπονται μόνο γεωργικές δραστηριότητες βάσει του ΦΕΚ 755 Δ’/21.10.1988). Αξίζει να σημειωθεί ότι η τροπολογία δεν κάνει απολύτως καμία αναφορά στους όρους προστασίας του Πεντελικού ….. 

 Οι διαμαρτυρόμενες οργανώσεις  επισημαίνουν πως η ανάπτυξη των ΑΠΕ πρέπει να χωροθετείται ορθά και να μην επιβάλλει την  υποβάθμιση των όρων προστασίας σημαντικών φυσικών   περιοχών.  Ακόμη καταγγέλλουν τον παραπλανητικό χαρακτήρα της  ανάληψης υποχρέωσης αναδάσωσης των καμένων εκτάσεων που  περιβάλλουν το έργο (!) , δεδομένου ότι  τα προβλήματα της Πεντέλης δεν έχουν σχέση με την απουσία αναδασωτικών εργασιών, αλλά με τις καταπατήσεις και την απουσία ισχυρού μηχανισμού δασοπροστασίας. Και υπενθυμίζουν ότι υπάρχει  μελέτη αναδάσωσης 32.000  διπλοκαμένων (!) στρεμμάτων  στο  Πεντελικό, που  έχει ενταχθεί στο σχεδιασμό του ΥΠΕΚΑ, που ήδη  χρηματοδοτείται και συσπειρώνει κάθε χρόνο δήμους και χιλιάδες εθελοντές της περιοχής… 

 Οι οργανώσεις τονίζουν την έλλειψη  συμβατότητας ανάμεσα στην  εγκατάσταση ενός κολοσσιαίου πάρκου 300 MW (το σύνολο της εγκατεστημένης ισχύος στη χώρα μας είναι περίπου 630 MWp) με  μια περιοχή υπό  ειδικό καθεστώς προστασίας και ειδική βαρύτητα γιατο κοινωνικό σύνολο … Κι ακόμη υπενθυμίζουν τον υφιστάμενο κορεσμό αιτήσεων  για Φ/Β έργα , που ήδη έχουν ξεπεράσει τις προβλέψεις του ΥΠΕΚΑ για την διείσδυση των ΑΠΕ στο ενεργειακό μείγμα της χώρας…..

Επικοινωνία,   Νίκος Μπόκαρης, Πρόεδρος ΠΕΔΔΥ, 6937883012, Θεοδότα Νάντσου, Συντονίστρια περιβαλλοντικής πολιτικής WWF Ελλάς, 6982471722, Δάφνη Μαυρογιώργου, Ελληνική Εταιρία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, τηλ. 6977205351 , Μαλαμώ Κορμπέτη, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, τηλ. 6946249450

Σχετικά  http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2012/03/blog-post_10.html

Ποίηση και παραποίηση

Μανώλη Αναγνωστάκη  : Ποιητική

-Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,
Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου
Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον
Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας
Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε
Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.

-Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς
Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,
Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια
Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ
Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε. Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;

Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.

Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.

Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις

Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΤΟ ΓΟΥΔΗ …

Ο τίτλος ελαφρώς ξενίζει, ή ίσως να εκφράζει την ενδόμυχη επιθυμία κάποιων να «καθαρίσουν» με την κοινωνία αντί να τους «καθαρίσει» η ίδια…..Όμως δεν πρόκειται περί αυτού :  Πρόκειται για  τη προσπάθεια που καταβάλλει  η Επιτροπή Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδή ( Σεβαστοπούλου 30, Αθήνα,11524, 6977230154)   για να γίνει επί τέλους κτήμα της κοινωνίας των πολιτών. Για μια ήπια και ποιοτική  διαχείριση, με υψηλό πράσινο αλλά και ανοιχτότητα, χωρίς επεκτάσεις κτιρίων οποιασδήποτε φύσης … 

«Συγκομιδή» αυτής της προσπάθειας ήταν και η συγκέντρωση  (15.3.12) σε  ημερίδα με θέμα το Σχέδιο Γενικής Διάταξης (ΣΓΔ) για το Πάρκο Γουδή.

Μετά την εισήγηση της Επιτροπής Αγώνα έγινε παρουσίαση του γενικού πλαισίου του ΣΓΔ από την Μάρω Ευαγγελίδου, Προϊσταμένη της Διεύθυνσης Μητροπολιτικών Παρεμβάσεων του ΟΡΣΑ και κατόπιν παρουσίαση του ιδίου του ΣΓΔ με ταυτόχρονη προβολή εικόνων από τον  Γιώργο  Πατρίκιο,  καθηγητή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου. Παραβρέθηκαν και έκαναν παρεμβάσεις ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης του Δήμου Αθηναίων Δημοτικός Σύμβουλος Νίκος Σοφιανός και ο Κων/νος Κεχρής,  Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Παπάγου - Χολαργού. 

Στις εισηγήσεις όσο και στη συζήτηση που ακολούθησε,  τονίστηκε  το γεγονός της μη επίλυσης του ιδιοκτησιακού προβλήματος καθώς και η μη σύσταση φορέα διαχείρισης του υπό σύσταση Μητροπολιτικού Πάρκου,  που θέτουν σε κίνδυνο την  ιδέα.  Υπογραμμίστηκε  ο κατακερματισμός, η τσιμεντοποίηση με την προβλεπόμενη διάταξη της επέκτασης των υπαρχόντων κτηρίων κατά 5%, αλλά και με τους  σχεδιασμούς των όμορων δήμων για ανέγερση νέων κτιρίων (ΟΚΑΝΑ, Νέο Δημαρχιακό Μέγαρο και Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ζωγράφου) σε δασική έκταση στην Αγία Σκέπη του Δήμου Παπάγου κ.λπ.).

Καταδικάστηκε  η μακροχρόνια παραμονή του Μπάντμιντον και των γραφείων της ΕΠΟ στον πυρήνα του Πάρκου και  καυτηριάστηκε η αδιαφορία της δημοτικής πλειοψηφίας του Δήμου Αθηναίων.  

Τέλος, δηλώθηκε μια  διαφωνία με την οποία διαφωνεί έντονα ο γράφων : Η διαφωνία με το σχεδιασμό υπογείου χώρου στάθμευσης στην κεντρική πλατεία του Πάρκου…..Γιατί  να μην αποσύρονται από την επιφάνεια τα οχήματα αφήνοντάς την ελεύθερη στη διάθεση των πεζών; Γιατί να μην εφαρμόζεται η αρχή «ο σταθμεύων πληρώνει;»

ΥΓ. Η φωτογραφία (Νάξος) της Κυριακής Πρωτονοτάριου, που πρώτευσε σε διαγωνισμό της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

Οι Ημερίδες τους μάραναν......

       Με αφορμή  την Παγκόσμια Ημέρα Νερού   η Διοίκηση της Περιφέρειας Αττικής πρότεινε στο  Περιφερειακό Συμβούλιο ( 15.03.2012 ) τη  συνδιοργάνωση με την ΕΥΔΑΠ ημερίδας με θέμα  : «Λύσεις στο σήμερα για την ανάπτυξη του Αύριο: πρακτικές, τεχνολογίες, προοπτικές για τους φορείς υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στην Ελλάδα». Χώρος  διοργάνωσης, το Ζάππειο Μέγαρο.

Το κόστος , ούτε λίγο ούτε πολύ, ανέρχεται σε 42.650,00 ευρώ(!) χωρίς Φ.Π.Α(!),  με την δαπάνη ενοικίου του χώρου που αντιστοιχεί στην Περιφέρεια Αττικής να αναλογεί στο ποσό των 4.650,00 Ευρώ , πάλι χωρίς Φ.Π.Α……

Εν τάξει, η Ημέρα του Νερού χρειάζεται κάποιες συλλογικές διαδικασίες για να αναδειχθεί, για να έλθουν στο προσκήνιο τα μεγάλα, εσωτερικά και διεθνή προβλήματα. Το θέμα δεν είναι να το ρίξουμε στο διαλογισμό και ο καθένας να σκεφθεί κατά μόνας……Πλην όμως, λαμβανομένων υπόψη των περιστάσεων,  το ποσό είναι εξωφρενικό και προκλητικό…

Η υπόθεση έδωσε την ευκαιρία στη  Περιφερειακή  Παράταξη «Αττική Συνεργασία Όχι στο Μνημόνιο»( Γιώργος Βαρεμένος, Νίκος Βούτσης και Δημήτρης Τσουκαλάς) να πει ορισμένα πράγματα μεστά περιεχομένου.

Και πριν  απ' όλα  να αναφερθεί στην  πρόκληση  που αποτελεί η διοργάνωση ημερίδων με υπερβολικό τίμημα - ενώ μπορούν να διοργανωθούν με λιγότερα κόστη -  την στιγμή που οι μισθοί και οι συντάξεις των εργαζομένων και των συνταξιούχων έχουν οδηγηθεί στις καρμανιόλες των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Τρόϊκας και των κυβερνήσεων του δικομματισμού, ενώ  οι άνεργοι σπρώχνονται  στα  «συμβολικά επιδόματα ανεργίας»   των 359 ευρώ….     

Κι ακόμη  να μιλήσει  για  τον  πολιτικό στρουθοκαμηλισμό της διοργάνωσης  ημερίδων, που μπορεί μεν να έχουν ενδιαφέρον, πλην όμως είναι «σικέ» από τη στιγμή που    το ξεπούλημα  της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ είναι  ante portas. Όταν το νερό προσφέρεται προς εκμετάλλευση σε κερδοσκοπικούς ομίλους, όταν είναι γνωστό  το ενδιαφέρον γαλλικού μονοπωλίου για την εξαγορά των Δημόσιων αυτών Οργανισμών.

Καταλήγουν οι σύμβουλοι της περιφερειακής παράταξης :

«Θεωρούμε ότι μία λιτή συνδιοργάνωση ημερίδας ΕΥΔΑΠ-Περιφέρειας Αττικής με ανταπόκριση  στις απαιτήσεις της κοινωνίας θα έπρεπε να είχε ως κύριο και μοναδικό θέμα : «Νερό: Δημόσιο, Κοινωνικό, Συλλογικό Αγαθό ή προϊόν αθέμιτου πλουτισμού για τους ολιγαρχικούς κύκλους;»  

ΥΓ. Ηφωτογραφία (Λίμνη Οχρίδα) είναι της Ναταλίας Κουρεμένου                                              

RETURN TO THE ROOTS……

Ο Τζωρτζ  Γκόρντον – Λόρδος Βύρων έγραψε υπέροχους στίχους στη «Κατάρα της Αθηνάς» για να καταγγείλει τη κλοπή των γλυπτών του Παρθενώνα από τον Έλγιν,  κι αυτό αποτέλεσε αφετηρία  για ένα ολόκληρο κίνημα επιστροφής των γλυπτών στον φυσικό τους , γενέθλιο χώρο….Η πνευματική και καλλιτεχνική παραγωγή μιας χώρας  δεν παύει να είναι κτήμα της ανθρωπότητας, δεν αποφέρει έξτρα ιδιοκτησιακά δικαιώματα σε ένα λαό και δεν τον απαλλάσσει από την υποχρέωση να πληρώνει αυτός ο ίδιος για να συντηρεί και να περιφρουρεί τα έργα του παρελθόντος . Αυτή η   παραγωγή μπορεί και  πρέπει να αναδεικνύεται  μέσα στα κατάλληλα πλαίσια, σε συνάρτηση με τα άλλα νοήματα και τους συνειρμούς  που ανεφύησαν   στον ίδιο χώρο. Τα μνημεία που είναι λειτουργικά, που είναι πομποί  έμπνευσης και δημιουργικότητας και δεν αποτελούν απλές συλλογές σπανίων αντικειμένων για να κολακεύουν τη ματαιοδοξία κάποιων πλουσίων ,  πρέπει να ανοίγουν διόδους για μια ολιστική απογραφή του χωροχρόνου, μέσα στον οποίο δημιουργήθηκαν…..

“I am Greek and I wanna go home “(Είμαι Έλληνας και θέλω να πάω στη Πατρίδα)…. Ομολογώ ότι αυτό το «wanna go home» δεν μου καλαρέσει, το βρίσκω πολύ ροκ, ανήμπορο να συνεγείρει  αγγλόφωνους ,  καθωσπρεπειστές και μη,  σε μια ενιαία, μεγάλη κινητοποίηση….Όθεν  για να «τιμωρήσω»  κι εγώ με το δικό μου τρόπο τους εμπνευστές αυτής της κατά τα άλλα  καλής εκστρατείας,  σκέφθηκα να βάλω ως  τίτλο της εν όψει ανάρτησης το RETURN TO THE ROOTS= επιστροφή στις ρίζες….Το οποίο  έλκει την καταγωγή του στην  ιδέα του Τζίμυ Πανούση να χλευάσει  διάφορες στημένες  ψευτοεπιστροφές στη παράδοση, κυρίως για λόγους τουριστικούς……

Σκέπτομαι τί  θαυμάσια δήλωση χαρακτήρα και ποιότητας ήταν η ενέργεια των αρχαιολόγων μας, που διαμαρτυρήθηκαν  πρόσφατα  ( δες http://oikologein.blogspot.com/2012/03/blog-post_13.html )  για την αθλιότητα των εγκαθέτων της Τρόϊκα όσον αφορά τη διαχείριση των πολιτιστικών θησαυρών του ελληνικού λαού…Το πάνε φιρι-φιρί οι άνθρωποι , να δυναμιτίσουν την εγχώρια αρχαιολογική εργασία έρευνας, ανάδειξης και περιφρούρησης των μνημείων, για να ακυρώσουν κάθε κίνηση επιστροφής αρχαιοτήτων στη φυσική κοιτίδα τους και για να δικαιολογήσουν την μελλοντική ανάθεσή  τους στη προϊσταμένη γερμανική  αρχή…… 

Υβρεολόγιο χωρίς «περιβαλλοντικές» επιπτώσεις …

Αυτός ο καιρός έχει τέτοια αρνητικά φορτία και τέτοιες επιθετικές διαθέσεις, ώστε χρειάζεται πολλές και ποικίλες βρισιές για να εκφραστεί !  Γι αυτό και διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον την άποψη ενός  ιστοτοπίστα στο  http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/03/blog-post_7545.html#ixzz1pLwC4J8s, σχετικά με τις «Παλιές-καλές βρισιές», που ήταν τόσο πλουραλιστικές (κατά την άποψή του) ώστε να μας εκφράζουν πλήρως….

«  Ένας ολόκληρος ντορβάς από λέξεις, που με κόπο γεμίσαμε, ξεψειρίζοντας με τα χρόνια τραγούδια, ποιήματα, μυθιστορήματα, άχρηστος τώρα στη γωνιά και για πέταμα. Λέξεις μακρινές, κοιμισμένες, αναντίστοιχες των περιστάσεων, αποδυναμωμένες, ανίσχυρες να συντονιστούν με τη θύελλα της ψυχής και την τρικυμία του μυαλού. Ένα ξερό «Άι γ@μήσου» στο τετράγωνο, στην τρίτη, στη νιοστή, είναι σαν όλος ο ντορβάς μαζί, σαν η συμπύκνωση ολόκληρου του λεξικού του Μπαμπινιώτη, σαν σέρουμ, σαν το σπάνιο και πολύτιμο εκχύλισμα ολόκληρης της γλώσσας.
Άντε και το «@ρχίδι», σε όλες τις πτώσεις, τις κλίσεις, τα γένη, τους αριθμούς, μόνο του ή χέρι χέρι με το «Άι γ@μήσου». Δυο χρόνια τώρα πορεύομαι μ’ αυτές τις δυο, αν και από την πολλή τριβή φαίνεται πως έχουν χάσει κάτι από την απελευθερωτική τους δύναμη, την μαγική τους ισχύ, όπως καληώρα τα ρούχα που χάνουν το χρώμα και τη γυαλάδα τους από τη μακρόχρονη χρήση και τα απανωτά πλυσίματα»….

Σε αντίθεση με αυτή την άποψη, έχω  τη γνώμη ότι η απαξίωση όπως και το αντίθετό της, η καταξίωση, όταν χρειάζεται  να εξωτερικευθούν , ανακαλύπτουν τις λέξεις που έχουν ανάγκη. Υποστηρίζω δηλαδή ότι το «υβρεολογικό πρόβλημα» δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό, καθώς  πολλές από τις απαξιωτικές λέξεις ή φράσεις έχουν «παράπλευρες απώλειες», πλήττοντας πρωτίστως  την σεξουαλικότητα σε όλες τις εκφάνσεις της,  κι ακόμη  διάφορους λαούς ή συλλογικότητες,  με την χρησιμοποίηση του ονόματός των για υβριστικούς σκοπούς.