Ημέρες ορειβασίας

Ημέρες ορειβασίας

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Παρέμβαση Ευρυτανικών Συλλόγων


Η Κίνηση Πολιτών για την Προστασία  του Ευρυτανικού Περιβάλλοντος (Λάππα Βασιλική,Μήτσιου Βασίλης και Τάσιος Γιώργος) σε συνεργασία με τον Σύλλογο Προστασίας      Άγριας πέστροφας (Πρόεδρος Θεοδωρογιάννης Θωμάς )
 κάνουν μια ουσιαστική παρέμβαση στη Διαβούλευση της Στρατηγικής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ) του Σχεδίου Διαχείρισης Υδάτων Δυτ. Στερεάς Ελλάδας…
 
 Οι δύο σύλλογοι υποστηρίζουν : Τα στοιχεία για τις υδρομορφολογικές αλλοιώσεις ποταμών και λιμνών δείχνουν ότι, παρά την αδράνειά μας, υπερτερούμε έναντι πολλών άλλων χωρών γιατί έχουμε αναλογικά περισσότερα ποτάμια σε φυσική κατάσταση….
 
 
 
 
 

Για να σημειώσουν στη συνέχεια με μεγάλη  δόση   πικρής ειρωνίας :  

«Από το Σχέδιο Διαχείρισης έχουν αποκλειστεί πολλά μεγάλα και μικρά ρέματα μόνιμης ροής βάσει ενός ορίου μεγέθους και ο χάρτης του εμφανίζεται ελλιπής και με πολλά κενά.  Για το σχέδιο δεν υπάρχουν ρέματα στην Ευρυτανία, κρυστάλλινες πηγές, γάργαρα ποταμάκια, εντυπωσιακά φαράγγια.  Δεν υπάρχουν πέτρινα τοξωτά γεφύρια, παλιοί νερόμυλοι, κρυφά μονοπάτια.  Δεν παλεύουν ανάποδα στα πεντακάθαρα νερά οι ξανθιές άγριες πέστροφες με τις κόκκινες βούλες και δεν κολυμπούν γρήγορα οι βίδρες.  Δεν έρχονται επισκέπτες από όλη την Ευρώπη να περπατήσουν, να ψαρέψουν, να κάνουν ράφτιγνκ-καγιάκ και να απολαύσουν ένα μοναδικό απείραχτο τοπίο σε όλη την Ευρώπη»….

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Μια οικολογική εκδοχή περί του άλλου κόσμου : Παράδεισος α-λα-καρτ

Δημοσιεύθηκε στο  "ΠΡΑΣΙΝΟ ΠΟΝΤΙΚΙ" της 7.3.2013

 Ούτε κατάλαβα πως έγινε. Αλλά  κάποια  στιγμή βρέθηκα  μπροστά σε έναν ηλικιωμένο κύριο , που καθόταν σε ένα αλλόκοτο γραφείο  με  μια πινακίδα θολή  -  κάτι σαν  «Τμήμα Εισαγωγών»…
Ο   ηλικιωμένος κύριος μου απηύθυνε το λόγο:  


« Άκου, αγαπητέ ,  εν ζωή υπήρξες  αρκετά παραπτωματίας, αλλά μετά σχετική διασταύρωση  και αξιολόγηση στοιχείων, λαμβανομένης δε υπόψη και της συμμετοχής  σου στο οικολογικό κίνημα,  η υπηρεσία έβγαλε το συμπέρασμα ότι είσαι εισακτέος……». 


«Δηλαδή  τι εννοείτε;» -  ρώτησα  απορημένος…. 


«Εννοώ ότι έχεις επιλεγεί για τον Παράδεισο….» 


Τότε συνειδητοποίησα   ότι ήμουν  νεκρός…. Στάθηκα για λίγο αμήχανος . 


«Σας ευχαριστώ  από τα βάθη της ψυχής μου»,  είπα τελικά ,  με τον πιο γλυκερό τρόπο που διέθετα… «αλλά εξηγήστε μου» - συνέχισα, καθώς  ένοιωθα  την ανάγκη να πω κάτι, «πού είναι ο Παράδεισος ,  πώς πηγαίνει κανείς εκεί;» 


Ο ηλικιωμένος κύριος  χαμογέλασε συγκαταβατικά…. 


«Αγαπητέ μου, σύμφωνα με τη  συμβατική αντίληψη  ο  Παράδεισος είναι  χωροθετημένος  σε μια ιδιαίτερη περιοχή  του Σύμπαντος…Όμως ο πραγματικός Παράδεισος μπορεί να είναι παντού, απλώς διότι είναι α-λα καρτ και εξαρτάται από τη βούληση του δικαιούχου….. Ο δικαιούχος επιλέγει το χώρο και το χρόνο, ανάλογα με ό,τι  τον ευχαριστεί,  π.χ  “Φαράγγι της Σαμαριάς   1966”,  “Εθνικός Δρυμός Πίνδου 1998” -   και η επιθυμία του εκπληρώνεται. Εσύ, λόγου χάρη,  τι   θα προτιμούσες 
Σκέφθηκα, αλλά όχι και πολύ. Επηρεασμένος από  μια παλιά  ερωτική σχέση, έκανα  την επιλογή μου :  Ήταν  «Βόρεια Εύβοια 1992». Έφερα στο νου μου ένα πρωϊνό,  μια  γαλήνια θάλασσα ,  μια χρωματική πανδαισία με επίκεντρο το  βαθύ γαλάζιο…
Και ω του θαύματος ! Αισθάνθηκα να μπαίνω ο ίδιος στην εικόνα που είχα σκεφθεί ! Έμεινα εκεί ακίνητος, εκστασιασμένος,   σε κατάσταση νιρβάνας. Κόλλησα.   Όμως το σκηνικό δεν ήταν στάσιμο :  Οι εικόνες   περνούσαν, ο ήλιος ανέβαινε στο στερέωμα, οι ήχοι διαδέχονταν ο ένας τον άλλο, η θάλασσα  άρχισε να παφλάζει,  οι μυρωδιές  άλλαζαν .Ήλθε απόγευμα, βράδυ,  ξανά πρωϊ. 


Όλα ήταν υπέροχα, όμως η   ευωχία δεν κράτησε …. Ξαφνικά από τα βάθη του ορίζοντα εμφανίστηκε ένα θηριώδες  τζιπ. Ήρθε ως την άκρη της αμμουδιάς, οι επιβάτες του κατέβηκαν,  ξεφόρτωσαν ένα  μεγάλο  τζετ σκι και  στη συνέχεια φουλάρανε στη θάλασσα κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο. Σα να μην έφθανε αυτό, 50 μέτρα παραπέρα έκανε την εμφάνισή του ένα συνεργείο.. Σε λίγο πλακώσαν  εκσκαφείς, φορτηγά, εργάτες, κι ένα ζευγάρι πολύ χλιδάτο – μάλλον ήταν ιδιοκτήτες του υπό ανέγερση εξοχικού.
Είχα αρχίσει να ενοχλούμαι -  όμως το αποκορύφωμα  ήταν  ένα Datsun   που πέρασε διαλαλώντας  πατάτες  με κάτι φρικτά μουσικά διαλείμματα  - όλα  στη διαπασών…. 


«Παράδεισος να σου πετύχει!» - σκέφτηκα κάποια στιγμή….. 


Και τότε ….Τότε σαν βολίδα από μακριά  κατέφθασε   ένας τύπος απροσδιορίστου  φύλου, που έφερε   κάτι σαν  πτητική συσκευή. Στο στήθος είχε  καρφιτσωμένη μια κάρτα  με την ένδειξη «Β   Υποδιεύθυνση  Αγγέλων» … 


«Κύριε, ο συνάδελφος  Πέτρος ξέχασε να σας δώσει  το  χωρο-χρονο-χειριστήριό σας», μου είπε… 


«Τι είναι αυτό;», απάντησα ξαφνιασμένος… 


«Ακούστε, επειδή   η ζωή είναι πλέον  μπάχαλο, και τα ωραία μέρη  είναι μάλλον    οάσεις  ,  που κι αυτές τις  νέμονται κυρίως  πλούσιοι,  έχοντας το α-λα – καρτ περιβάλλον τους, είτε στα βόρεια προάστια είτε στις εξοχικές βιλάρες τους … ενώ το   ωραίο και λειτουργικό για τη φύση γίνεται εξαίρεση  μέσα στο γενικό κακοφόρμισμα  και  στα fast fuck των δημοσίων αγαθών ….ενώ   η Ελλάδα   με τα χρυσωρυχεία  , τους καταπατημένους εθνικούς δρυμούς, τις χωματερές ,τις παραλίες με τις φρικτές ξαπλώστρες και τους κυνηγούς που θέλουν να κυνηγάνε ακόμη και στους ακάλυπτους χώρους των πολυκατοικιών,   πληγώνει ιδιαίτερα κάποιους διαπρεπείς δικαιούχους  ,  όπως ο Γιώργος Σεφέρης…..Εμείς βεβαίως παίρνουμε  μέτρα , επιβάλουμε κυρώσεις ,  στέλνουμε στην κόλαση σωρηδόν…. όμως εδώ κύριέ μου, οι φύλακες θαλάσσιων πάρκων  πυροβολούν  τα αγριοκάτσικα που  υποτίθεται ότι φυλάνε, εδώ δάση εκπάγλου καλλονής όπως  στον Καστανόλογγο της Εύβοιας χάνονται…Αλλά και στις πόλεις, η κατάσταση δεν πάει καλά….  το νέφος αναστήθηκε, εκεί που ήταν της αρμοδιότητός  μας…Άσε  τις πυρκαγιές, άσε  τις ανεμογεννήτριες   που δολοφονούν  το τοπίο  – αν είναι φύση αυτό,  τότε εγώ είμαι διάβολος…….»


 Ο τύπος  στάθηκε για λίγο σκεπτικός…..Έπειτα συνέχισε  με μάλλον  επίσημο  ύφος: 


« Έτσι   η Υπηρεσία προχώρησε στην κατασκευή του χωρο-χρονο-χειριστήριου, με το οποίο μπορείτε να μεταφέρεστε στον επιθυμητό   χώρο και χρόνο , να κάνετε δηλαδή χρήση όλων των facilities του Παραδείσου, εάν η αρχική  επιλογή δεν σας ικανοποιεί……» 


Και μου άφησε  μια συσκευή  σαν  τηλεχειριστήριο τηλεόρασης, με μια διπλή κυκλοειδή ρύθμιση  , από Βορρά προς Νότο και από Ανατολικά προς τα Δυτικά, και μια άλλη ευθύγραμμη   κυλιόμενη, με ενδείξεις   1960, 1970, 1980, 1990 κλπ…..
«Βασικά η αρχή λειτουργίας του   είναι αυτή  του  Google Earth»,  είπε, «αλλά επί πλέον έχει ενσωματώσει και   το στοιχείο του χρόνου.»


Και απογειώθηκε πάραυτα….

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Κό­ψε τὸ λαι­μό σου

Της Νατάσας Τριτάκη 

(Εισαγωγική σημείωση  από το ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ : Να ένα αφήγημα, από τις ιστορίες  ΜΠΟΝΖΑΪ του περιοδικού ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ,  όπου το δράμα ενεδρεύει  σαν νάρκη μέσα στο ναρκοπέδιο της ζωής… .).

O ΚΟΣΜΟΣ πα­σχί­ζει νὰ μπεῖ ἀ­π’ τὸ τζά­μι. Πό­σο ἐ­κνευ­ρι­στι­κό! Νὰ μπεῖ ὅ­λος ὁ κό­σμος σπί­τι μου ἀ­π’ τὸ τζά­μι! Τὰ πε­ρι­στέ­ρια, τὰ κλά­ξον, τὰ κορ­να­ρί­σμα­τα, τὰ πα­πιὰ μὲ τὰ κου­τιὰ τους μα­ζί, ὅ­λοι αὐ­τοὶ οἱ μα­λά­κες ποὺ ὁ­δη­γᾶ­νε χω­ρὶς στα­μα­τη­μὸ μέ­σα ἀ­π’ τὰ δι­κά τους τζά­μια, τὰ τρό­λε­ϊ μὲ τὶς κε­ραῖ­ες τους μα­ζί, μὲ τὸν ὁ­δη­γὸ μα­ζί, ποὺ βρί­ζει τὸ παρ­κα­ρι­σμέ­νο μπρο­στά του στὴ γω­νί­α καὶ κορ­νά­ρει, καὶ βγαί­νει τρέ­χον­τας ὁ ἄλ­λος μέ­σα ἀ­π’ τὸ κα­φε­νεῖ­ο, καὶ τρέ­χει μὲ τὸ οὖ­ζο στὸ χέ­ρι, στὸ γυα­λί, νὰ πέ­σει νὰ τοῦ σπά­σει τὸ γυα­λί, νὰ χυ­θεῖ τὸ γυα­λὶ στὸ δρό­μο καὶ τὸ οὖ­ζο στὸ κά­θι­σμα, νὰ βρω­μά­ει οὖ­ζο ὁ­λό­κλη­ρος ποὺ θὰ βρώ­μα­γε δη­λα­δὴ ἔ­τσι κι ἀλ­λι­ῶς, ἀ­κό­μα κι αὐ­τὸς θέ­λει νὰ μπεῖ ἀ­π’ τὸ τζά­μι, μὲ τὸ παρ­κα­ρι­σμέ­νο του μα­ζὶ ποὺ μό­λις τὸ ξε­πάρ­κα­ρε, καὶ τὸ κα­φε­νεῖο ὁ­λό­κλη­ρο ἀ­π’ ὅ­που βγῆ­κε θέ­λει νὰ μπεῖ, ἡ «Βι­ο­λέ­τα» τὸ λέ­νε, καὶ τὸ δι­πλα­νὸ σου­βλατ­ζί­δι­κο, ὅ­λα, θέ­λουν νὰ μποῦν ἀ­π’ τὸ τζά­μι μου, ἀ­π’ τὸ τζά­μι μου μέ­σα, ὅ­λη ἡ πλα­τεί­α ὅ­που βλέ­πει τὸ σπί­τι, κι οἱ ψη­λὲς κο­λῶ­νες φω­τι­σμοῦ, τὰ σύρ­μα­τα, οἱ κε­ραῖ­ες, οἱ κά­δοι οἱ κί­τρι­νοι τῆς ἀ­να­κύ­κλω­σης τοῦ χαρ­τιοῦ, καὶ τὰ πέν­τε δέν­τρα με­τρη­μέ­να στὰ δά­χτυ­λα. Ἂν εἶ­ναι δυ­να­τόν! Ὅ­λα θέ­λουν νὰ πε­ρά­σουν τὸ τζά­μι. Τὸ τζά­μι μου. Χμ! Μὰ εἶ­ναι ἀρ­γὰ τώ­ρα. Εἶ­ναι πο­λὺ ἀρ­γὰ τώ­ρα. Εἶ­ναι πο­λὺ ἀρ­γά.

Ἐ­γὼ εἶ­μαι κουρ­νι­α­σμέ­νος στὸν κα­να­πέ, κά­θο­μαι μὲς στὸ λευ­κὸ βε­λού­δι­νο τρί­χω­μά μου, γουρ­γου­ρί­ζω, γλύ­φω τὴν πα­τού­σα μου ἀ­τά­ρα­χος, μοῦ ’­χει ἀ­φή­σει καὶ φα­ΐ, ὅ­σο φαῒ θέ­λω, γιὰ μιὰ βδο­μά­δα του­λά­χι­στον, με­τὰ θὰ δοῦ­με, με­τὰ μπο­ρῶ νὰ πε­ρά­σω ἀ­π’ τὸ πα­ρά­θυ­ρο τοῦ μπά­νιου, μ’ ἕ­να μι­κρὸ σάλ­το στὸ φω­τα­γω­γό, δί­πλα στῆς κυ­ρί­ας Ρέ­ας τὸ δι­α­μέ­ρι­σμα, νὰ μὲ τα­ΐ­σει. Πο­τὲ δὲν κά­θο­μαι νὰ μὲ χα­ϊ­δο­λο­γή­σει, ἀλ­λὰ ἂν χρεια­στεῖ τί θὰ κά­νω, θὰ τὸ κά­νω. Θὰ κά­τσω, ἅ­μα πει­νά­σω θὰ κά­τσω, χα­ρὰ στὸ πρά­μα, ἔ­τσι κι ἀλ­λι­ῶς τὰ ἡ­λι­κι­ω­μέ­να χέ­ρια δὲ χα­ϊ­δεύ­ουν τό­σο ἐ­κνευ­ρι­στι­κά, τό­σο ἔν­το­να τό­σο ἁρ­πα­κτι­κά. Τὰ ἡ­λι­κι­ω­μέ­να χέ­ρια ξέ­ρουν κα­λύ­τε­ρα νὰ χα­ϊ­δεύ­ουν.

Φασκομηλιά η σωτήριος



Του Κωνσταντίνου  Θ. Μπουχέλου*

Ομότιμου Καθηγητή του  Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών

Σημείωση ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ : Ο καθηγητής κ. Μπουχέλος εκθειάζει σε αυτό το εξαιρετικό άρθρο το φασκόμηλο, για το οποίο καλό θα είναι να γνωρίζουμε ότι απαντάται  σε ιδιαίτερα μεγάλες εκτάσεις του βόρειου Υμηττού. Να ένα  πρόσθετο κίνητρο για τη γνωριμία μας με την περιαστική φύση ! (σχετικά http://oikologein.blogspot.gr/2013/02/blog-post_26.html


Όλο το άρθρο

το φυτό  

Με τη λέξη «φασκόμηλο» εννοούμε τα  περίπου 900 αρωματικά είδη ποωδών και ξυλωδών φυτών του γένους Salvia, που είναι ιθαγενή των εύκρατων και τροπικών περιοχών της γης. Ο Ιπποκράτης, ο Διοσκουρίδης και ο Θεόφραστος, αναφέρονταν σην φασκομηλιά με τα ονόματα «ελελίσφακον» ή «σφάκον». 

Αυτοφύονται στο νότιο τμήμα της Βαλκανικής (Ελλάδα), στην Κυρηναϊκή, Σικελία και νότιο Ιταλία, μέχρι τη δυτική Συρία. Φύεται στην Ν. Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου σε περιοχές κάτω από τα 300 μέτρα με εξαίρεση την Κρήτη που την βρίσκουμε μέχρι και τα 1200 μέτρα (αλιφασκιά). Γενικά στη χώρα μας υπάρχουν 20 είδη φασκόμηλου. Εκτός από το S. officinalis και, άλλα σημαντικά είδη είναι τα S. pomifera, S. azurea, S. sclarea, S. viridis, S. horminoides, S. divinorum, S. rutilans , και το S. candidissima.

Μερικά από τα είδη της ανατολικής Μεσογείου, θεωρούνται συνώνυμα του S . fruticosa. Χαρακτηρίζονται πάντως,  είτε από τα τρίλοβα (S. triloba), είτε από τα πολύ μικρά φύλλα τους (S. libanotica , S. cypria, S. lobryana).  

 Είναι φυτό πολυετές, πολύκλαδο μέχρι 50 εκ. ύψος, ξυλώδες στη βάση του και τρυφερό στις κορυφές. Τα φύλλα του συνήθως είναι στενόμακρα, μυτερά. χνουδωτά και γκριζοπράσινα.

Προτιμά μεγάλη ηλιοφάνεια, καλή αποστράγγιση, πετρώδη, άγονα εδάφη και αντέχει στην ξηρασία. Τα φύλλα του έχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε αιθέρια έλαια, χημικώς παραπλήσια εκείνων της λεβάντας. Η συγκομιδή για ξήρανση, πρέπει να γίνεται με το άνοιγμα των ανθέων. Η περίοδος ανθήσεως του φυτού είναι Ιούνιο και Ιούλιο. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται τα φύλλα και τα άνθη που συλλέγονται λίγο πριν ή κατά την αρχή της ανθοφορίας με ξηρό και ηλιόλουστο καιρό, τον Μάιο ή τον Ιούνιο.  Ξηραίνεται σε σκιά ή σε θερμοκρασία που δεν ξεπερνά τους 35 βαθμούς Κελσίου.

Περίπατος στις αρχαιότητες του Υμηττού….

Σάββατο, 2.3.13,  ώρα 8.30, με τον ΟΦΒΘ, www.omilosfi.gr τηλ. 96 57 879 , 6977 578 747, "ξεναγός" Γιάννης Σχίζας

Ο ερευνητής της Μεσογείου Φερνάντ Μπρωντέλ υποστήριζε ότι τα βουνά είναι ο μεγάλος συντηρητής του παρελθόντος – λόγω  των περιορισμένων δραστηριοτήτων του ανθρώπου σ’ αυτά.  Ο λόγος του εξακολουθεί να  ισχύει και σήμερα,   παρά την ορεινή οδοποιϊα, τα χιονοδρομικά, τη τοποθέτηση κεραιών της τηλεφωνίας ή της τηλεόρασης ,και αρκετά άλλα.
Σήμερα ακόμη  και ένα βουνό τόσο κοντινό  όπως ο Υμηττός, μπορεί να διατηρεί    ίχνη  της   τρισχιλιετούς γειτνίασής του  με τη πρωτεύουσα   που στάθηκε λίκνο του κλασικού πολιτισμού, για να παρακμάσει στη συνέχεια, να περάσει στην  αφάνεια,  αλλά για  να γίνει  τελικά τόσο μεγάλη ώστε να  δώσει λαβή για πολυάριθμα σχέδια  αποκέντρωσης……

Το όνομα «Υμηττός» διασώζει  μικρό μέρος από την πελασγική ιστορία του αττικού χώρου , κοντά σε μια σειρά από  άλλα τοπωνύμια που αναφέρει ο Ηρόδοτος : Κίκυννα, Αιξωνή, Σφηττός, Αλαί Αιξωνίδες. Τον 2ο μΧ αιώνα ο περιηγητής Παυσανίας  στο «Ελλάδος περιήγησις» μιλάει για  ένα άγαλμα του Διός που υπήρχε στην κορυφή του βουνού, καθώς επίσης και για δυο  ναϋδρια  της παλαιάς θρησκείας,  που είχαν μέτωπο την πεδιάδα των Μεσογείων : Ήταν οι βωμοί του Ομβρίου Διός και του Απόλλωνος Προοψίου, με αντίστοιχη αποστολή  τον εξευμενισμό του θείου για τις βροχοπτώσεις και την εμφάνιση του φωτός…. Από όλες αυτές τις εκφάνσεις της Αρχαίας Θρησκείας σώθηκαν μόνο τα ερείπια των δυο βωμών, ενώ το άγαλμα με την άκρως εντυπωσιακή χωροθέτησή του,  αναζητήθηκε  χωρίς αποτέλεσμα.

Η γεωλογική «σχέση» του Υμηττού  με υλικά όπως το κυανότεφρο   μάρμαρο καθόρισε και μια σειρά επεμβάσεις που έγιναν στην περίοδο της Ρωμαιοκρατίας . Όταν η απόληψη λευκού μαρμάρου υψηλής ποιότητας από άλλες  περιοχές ατόνησε, οι Ρωμαίοι στράφηκαν στον Υμηττό για να συλλέξουν υλικά συμπαγή, με επιτόπια επεξεργασία, κυρίως για τις ανάγκες των εξοχικών επαύλεών τους…Σήμερα τα ίχνη αυτής της δραστηριότητας είναι ορατά σε περιοχές γύρω από τον Υμηττό – π.χ στην Ηλιούπολη -  με επιτόπια λαξευμένους  μικρούς κίονες, αφημένους πλέον  στη φθορά του χρόνου.
Ο οικοφιλόσοφος Σουμάχερ  υποστήριζε ότι «το μικρό είναι όμορφο», κάνοντας κριτική   σε διάφορα μεγέθη που δυναστεύουν τη ζωή μας. Με το ίδιο σκεπτικό κι εμείς  μπορούμε  να υποστηρίξουμε ότι «το κοντινό είναι όμορφο», αναζητώντας στον άμεσο περίγυρό μας όσα  συχνά παραγνωρίζουμε,  υπό την επίδραση μιας αγχοτικής αναζήτησης του «εξωτικού» …

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Η Φάρμα των Ζώων ….


Το Θέατρο Κνωσός, ο Λάμπρος Τσάγκας, ο σκηνοθέτης Νίκος Αρμάος και οι συντελεστές του έργου παρουσιάζουν την «Φάρμα των ζώων» του Τζωρτζ Όργουελ και προσκαλούν στη (φιλική) πρεμιέρα της παράστασης (για συναδέλφους ηθοποιούς & λοιπούς φίλους) τη Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013, ώρα 21:00,στο Θέατρο ΚΝΩΣΟΣ (Πατησίων 195 & Κνωσού 11). Κατά δήλωσίν τους : θα χαρούν  να μας δουν  από κοντά, να τους πούμε τη γνώμη τους  και να μοιραστούμε παρέα ένα ποτήρι κρασί στο φουαγιέ του θεάτρου ΚΝΩΣΟΣ.
(Πληροφορίες : Βούλα Παλαιολόγου, Tel: 210 3453896 Mob: 6945491555, e-mail: vpaleologou2@gmail.com 

 Ο Κωνσταντίνος Τζήκας έγραψε («Η φάρμα των ζώων : Το βιβλίο που μίσησαν οι εξουσίες»)

 «Ο Τζορτζ Όργουελ (1903-1950) υπήρξε υπέρμαχος του σοσιαλισμού, και ιδίως του αναρχο-συνδικαλισμού, ενώ ήταν και φιλικά προσκείμενος στον τροτσκισμό. Οι βιαιότητες που αντίκρισε κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου (1936-1939) – η βίαιη καταστολή των αναρχικών της Καταλονίας από τους Ισπανούς κομμουνιστές, με τις ευλογίες της Σοβιετικής Ένωσης – τον έκαναν πολέμιο της ΕΣΣΔ και ιδίως του Σταλινισμού. Στα μάτια του Όργουελ, η Σταλινική ΕΣΣΔ δεν ήταν πραγματικά σοσιαλιστική, αλλά μία εναλλακτική μορφή ολοκληρωτικού καθεστώτος.

Ο Όργουελ αποτύπωσε τις εμπειρίες που αποκόμισε από τον ισπανικό εμφύλιο στο βιβλίο του «Πεθαίνοντας στην Καταλωνία». Ωστόσο, λίγα χρόνια αργότερα, με τη «Φάρμα των Ζώων», που ολοκλήρωσε μεταξύ του 1943 και 1944, κατόρθωσε να δώσει μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα αυτού που ο ίδιος θεωρούσε την άνοδο και διαφθορά του σοβιετικού καθεστώτος πριν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο.

Η ιστορία της «Φάρμας» δεν αφήνει περιθώρια για παρεξηγήσεις. Σε μία φάρμα, δύο γουρούνια, ο Snowball (Χιονόμπαλα) και ο Ναπολέων, παρακινημένα από τις επαναστατικές θεωρίες ενός γέρικου, προσφάτως εκλιπόντος χοίρου, του Old Major, υποκινούν μία επανάσταση, με τις ευλογίες όλων των ζώων. Οι ανθρώπινοι αφέντες τους εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη φάρμα. Τα ζώα, με την καθοδήγηση των γουρουνιών, αρχίζουν να συμβιώνουν και να συνεργάζονται, υπό ένα καθεστώς απόλυτης ισότητας, με την αρχή μάλιστα «Όλα τα ζώα είναι ίσα». Ωστόσο, η ακόρεστη δίψα του Ναπολέοντος για εξουσία θα οδηγήσει στην εκδίωξη του Snowball, τη μετατροπή της κοινότητας σε απολυταρχικό καθεστώς και στην κατάλυση των δικαιωμάτων των ζώων. Και η νέα τυραννία που τα περιμένει είναι εξίσου σκληρή με την προηγούμενη: Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα.»

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ εναντίον οριζοντίωσης…..

«Η εποχή που βιώνουμε, κοιταγμένη από τη σκοπιά του μέλλοντος, δεν θα άφηνε αμφιβολία στον ψύχραιμο παρατηρητή: πρόκειται για μια εποχή όπου η πραγματικότητα κατασκευάζεται, ακριβώς όπως και το ψέμα, είτε πρόκειται για την γρίπη των χοίρων, τη γρίπη των πτηνών, είτε για την γρίπη των αγορών. Τα προβλήματα ανακοινώνονται στην κοινωνία από την τηλεόραση και τα υπόλοιπα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Οι αιτίες συγκαλύπτονται με την αχλή της ιδεολογίας, δημιουργώντας μια πλαστή εικόνα της πραγματικότητας . Αντίστοιχα προτείνονται λύσεις που συνεπάγονται την αναποτελεσματικότητα της πολιτικής και την όξυνση της κρίσης, κοινωνικοπολιτικής και πολιτισμικής.

 Απέναντι στο δικαίωμα να μη γινόμαστε μέρος της μεταμοντέρνας ρητορείας και την ανάγκη να δούμε και να ενισχύσουμε θετικότητες που μπορούν και λειτουργούν εκτός του "matrix" τριανταδύο καλλιτέχνες παρουσιάζουν την ομαδική έκθεση με τίτλο Greece no problem, στον Ορίζοντα Γεγονόντων, Κεραμεικού 88, 1η με 16 Μαρτίου (7 με 11 μ.μ)).» 

 Συμμετέχουν οι :

 Ανδρό, Ηλίας Αηδονίδης, Μιχαήλ Αμπαζολί, Κίμων Αξαόπουλος, Ρούλα Αναγνώστου,
 Μαρία Δουκάκη, Τζίμης Ευθυμίου, Μαρίλη Ζαρκάδα, Μπάμπης Καραλής, Αναστασία Καπινιάρη, Μαρία  Κοκκίνου, Γιάννης Κουτρούλης, Ρίκα Κριθαρά, Έρση Κρούσκα, Γιάννης Μπέσκος, Δέσποινα Πανταζή,  Στέλλα Παπαθανασίου, Δημήτρης Παπαχρήστος, Ελένη Πολυχρονάτου, Ειρήνη Πούλου, Νίκος Πρέσσας, Κωνσταντίνος Ρόσπογλου, Σοφία Σιδηροπούλου, Elderdiery Fadul, Άγγελος Σκούρτης, Βάσω Σοφρά,  Γρηγόρης Τσιγκριστάρης, Χαρίκλεια Χάρη, Έλλη Χούσου, Ίων Πανόπουλος,Γιώργος Χουρχούλης και  Φανοίκος Σακελλαράκης.
 Επιμέλεια: Τζίμης Ευθυμίου, Παπανικόλα Βιβή.

Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΣΤΗΝ «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ» ΚΡΙΣΗ


 του Μιχάλη Βιδάλη, Αρχιτέκτονα Μηχανικού 

Οι συνέπειες της λεγόμενης οικονομικής κρίσης – που μόνον οικονομική δεν είναι, αλλά, πρωτίστως ηθική – είναι πολλαπλές, συχνά δε γίνεται αναφορά στην απαξίωση της ιδιοκτησίας ακίνητης περιουσίας.

Η κριτική επικεντρώνεται συνήθως στην παύση της κατασκευαστικής δραστηριότητας και στα χιλιάδες αμίσθωτα καταστήματα και διαμερίσματα, νεόδμητα ή μη. Ή στην ταυτόχρονη και πολλαπλή φορολόγηση των ακινήτων από το αναίσχυντο πολιτικό σύστημα που έχει de facto οικειοποιηθεί την περιουσία των πολιτών. Ή στις στρατιές όχι τόσο των ανέργων, όσο των πρώην ιδιοκτητών ακινήτων που κατέληξαν άστεγοι. Ή στην επιδημία αυτοκτονιών πολιτών που απώλεσαν την περιουσία τους, ακίνητη ή άλλη (Γεγονός που παρεμπιπτόντως δεν γνωστοποιείται σε όλη του έκταση, καθώς έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά, ότι αυτό θα λειτουργούσε ως domino effect).   

Μετά από τέσσερα χρόνια πρωτοφανούς συνεχόμενης ύφεσης και ελλείψει διαφαινόμενης επίλυσης, οι ενώσεις κατασκευαστών, ιδιοκτητών ακινήτων και άλλοι φορείς, διαμαρτύρονται για τη συλλογική περιρρέουσα εικόνα της μιζέριας, απαξίωσης και έλλειψης ελπίδας (Γνωστό δε είναι το ανέκδοτο του γονιού προς το απείθαρχο παιδί του, «κάτσε καλά γιατί θα σου γράψω το σπίτι!»).

Ως αρχιτέκτονας θλίβομαι ιδιαίτερα για τις επιπτώσεις της κρίσης στην αρχιτεκτονική. Όχι τόσο για την οικονομική διάσταση του θέματος, όσο για την απαξίωση της ίδιας της ιδέας της αρχιτεκτονικής. Επιπτώσεις που ήδη έχουν πραγματωθεί και επιπρόσθετες που θα επιφέρει το άμεσο μέλλον.

Συγκεκριμενοποιώντας τη συλλογιστική μας, αρκεί να σκεφθούμε τα εξής. Η χώρα μας, μετά από πολλές δεκαετίες, είχε επιτέλους κατακτήσει το επίπεδο των ανεπτυγμένων δημοκρατιών που προσέφευγαν στην αρχιτεκτονική. Είχε κατακτήσει το ελάχιστο εκείνο οικονομικό υπόβαθρο που επέτρεπε τη συμβολή του αρχιτέκτονα στο έργο του, σε αντιδιαστολή με την εδραιωμένη ιδεοληψία των περασμένων δεκαετιών, με πρωταγωνιστή τον πολιτικό μηχανικό σε ρόλο κατασκευαστή. Με τα γνωστά αποτελέσματα στη φυσιογνωμία και την αισθητική των Ελληνικών πόλεων.

Βραβευμένες ταινίες 2ου φεστιβάλ ψηφιακού κιν/φου και συναυλία art rock(The PIMPS)


Η Κινηματογραφική Εταιρεία ΚΟΥΙΝΤΑ  σε συνεργασία με την εταιρεία  «Ορίζοντας Γεγονότων»  και τον Κινηματογράφο Μικρόκοσμο ( Λεωφ. Συγγρού 106, στάση μετρό Συγγρού-Φιξ) προβάλει τις βραβευμένες ταινίες του 2ου Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας με ελεύθερη είσοδο. Η αρχή θα γίνει στις 2 Μαρτίου και ώρα έναρξης για τις ταινίες 23:30 ,ενώ από τις 22:30 θα ακούμε μουσικές στο φουαγιέ του κινηματογράφου.  

Λέει η ανακοίνωση :

Ο κινηματογράφος πρέπει να έχει την φιλοδοξία να καταγράφει το παρόν, να συνδιαλέγεται με το παρελθόν,  να φαντάζεται το μέλλον*. Οι ταινίες θα πρέπει να βασίζονται σε αυτό και να δουλεύουν το ψηφιακό μέσο σαν ένα σύγχρονο τρόπο εμφάνισης και αντίληψης του αισθητού. Το θέμα είναι η αισθητική αρτιότητα ,η αισθητική αναζήτηση με το  πέρασμα στο ψηφιακό. Τα νέα τεχνολογικά δεδομένα, επιτρέπουν τις ιδιαιτερότητες και βρίσκουν νέες δυνατότητες ώστε να αναδείξουν την αισθητική δύναμη, να δουλέψουν με τη υφή, με τις σχέσεις των εικόνων και τις μορφές της αφήγησης. Τέχνη και τεχνική στον κινηματογράφο είναι όροι συνυφασμένοι.

**(Παρατήρηση Οικονικής : Ουδεμία αντίρρηση ρε παιδιά επί του παρελθοντοπαροντομελλοντος, αλλά πέστε και κάτι πιο  πρωτότυπο….)

Ακολουθούν περιλήψεις ταινιών…

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Η μουσική συναντά τη δημοσιογραφία της αλληλεγγύης


 Η μουσική και οι μουσικοί δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν από τον κοινό αγώνα ενάντια στη φτώχεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό,  από  κινήσεις που δίνουν ελπίδα και προοπτική. Και μια τέτοια κίνηση είναι το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» που θα κυκλοφορήσει την Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου .
Η «Σχεδία» (www.shedia.gr, info@shedia.gr)  είναι  ένα «εκδοτικό κίνημα» και όχι εγχείρημα -σύμφωνα με τους συντελεστές του -  αφού έχει μια μοναδική ιδιαιτερότητα: Δεν  θα πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.), αλλά  στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές, προερχόμενους  από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και  βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης . Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50€) θα πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή.

Τα περιοδικά δρόμου λειτουργούν και ως μέσο απεγκλωβισμού από τον φαύλο κύκλο της κοινωνικής απομόνωσης και του αποκλεισμού. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, οι πωλητές της «Σχεδίας», παραμένουν ενεργοί, συμμετέχουν, συναλλάσσονται, συνδιαλέγονται με την κοινωνία ολόκληρη.

«121 εφημερίδες δρόμου, 40 χώρες, 6 ήπειροι, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street PapersINSP, www.street-papers.org). Με την προσθήκη της «Σχεδίας», τα μέλη πλέον γίνονται 122.

Αυτό το Σάββατο 23 Φεβρουαρίου, στις 13:00, στις πλατείες Μοναστηρακίου και Καπνικαρέα, ο Μάρκος Κούμαρης, ο Γιάννης Βαρνάβας και ο Σπύρος Μπεσδέκης από τους  Locomondo, οι  Mamacita on Fire, οι Nicetouch, οι Salonumuz Klimalidir, οι VoiceSings και The Black Cats Society δηλώνουν βροντερό «παρών».

Σε δύο «stages» που θα στηθούν αυθημερόν  για το γεγονός, θα παίξουν τις μουσικές τους, εκφράζοντας  την υποστήριξή τους.

Σε όλη τη διάρκεια αυτού του μουσικού και κοινωνικού  happening( έναρξη  13.00) εθελοντές και φίλοι της «Σχεδίας» θα μοιράζουν έντυπο ενημερωτικό υλικό και θα εξηγούν στους ενδιαφερόμενους τα πάντα γύρω από την πρωτοποριακή αυτή εκδοτική πρωτοβουλία.


Εν όψει : οι  Nicetouch

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Το μονοπάτι της Καρυδίτσας

Της Οικολογικής  Κίνησης  Κοζάνης

 

Όλο και περισσότερος κόσμος τα τελευταία χρόνια ασχολείται σε ημερήσια βάση με την πεζοπορία. Είναι ψυχαγωγία,  διέξοδος από την πραγματικότητα  και ταυτόχρονα μια ήπια σωματική άσκηση.

Μια τέτοια λύση  στη Κοζάνη είναι και το μονοπάτι που αρχίζει από την είσοδο της κοινότητας της Καρυδίτσας , συνεχίζει κατηφορίζοντας  και ακολουθεί παράλληλα ένα όμορφο ρέμα που ζώνει το χωριό από τη δυτική πλευρά. Η διαδρομή τερματίζει στο λοφάκι, το οποίο φιλοξενεί το εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής. Διάρκεια 2 ώρες, άντε 2,5 στο ..ρελαντί  (με επιστροφή).

Το μονοπάτι περνά μέσα από συστάδες δέντρων, αγρούς και μικρά δασάκια, και διασταυρώνεται με ρέματα . Διαδρομή προσιτή, εύκολη και ενδιαφέρουσα για όλες τις ηλικίες και όλες τις μέρες της εβδομάδας, σε απόσταση αναπνοής από την Κοζάνη (πέντε χιλιόμετρα). Σήμανση δεν υπάρχει, αλλά δεν χάνεται κανείς, γιατί το χωριό είναι ορατό σημείο αναφοράς σε όλη σχεδόν τη διαδρομή 

Προχτές μια παρέα, στην οποία  συμμετείχαν ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Καρυδίτσας, μερικοί κάτοικοι του χωριού, καθώς και μέλη της Οικολογικής Κίνησης περπάτησαν ξανά το μονοπάτι και χρωμάτισαν τη μέρα τους με εικόνες της εξοχής και της φύσης.

Ταυτόχρονα όμως διαπίστωσαν για άλλη μια φορά τη μεγάλη έκταση που έχει πάρει το φαινόμενο της λαθροϋλοτομίας, η οποία ακρωτηριάζει και εξοντώνει ύπουλα και συστηματικά το δασικό μας πλούτο.  Φωτογραφίσαμε  τουλάχιστον 30 περιπτώσεις δέντρων που κόπηκαν μέσα στην εβδομάδα, καθώς και μεγάλα καβάκια  που «εκτελέστηκαν» δίπλα σε κάποιο ρέμα. Σχετική αναφορά θα κάνουμε στο Δασαρχείο Κοζάνης.

Η ελληνική ύπαιθρος έχει πολλούς τρόπους να σε ανανεώνει αλλά και συγχρόνως να σε πληγώνει .. 

Η Αιξωνή της Γλυφάδας, ως τόπος χλοερός….

                                       

 
Πριν από όλα, το καλό να  λέγεται …. Ιδού η ανακοίνωση :  

«Δενδροφύτευση  5.000 νέων δέντρων στην περιοχή γύρω από το παλιό λατομείο της Αιξωνής διοργανώνουν την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013 ο Δήμος Γλυφάδας και ο Σύνδεσμος Προστασίας και Ανάπτυξης Υμηττού (ΣΠΑΥ) με την υποστήριξη της Διεύθυνσης Αναδασώσεων Αττικής και του ραδιοτηλεοπτικού ομίλου ΣΚΑϊ. Στην ίδια περιοχή είχε πραγματοποιηθεί αναδάσωση τον Φεβρουάριο του 2009, όμως πυρκαγιές που σημειώθηκαν τα επόμενα χρόνια, κατέστρεψαν μεγάλο μέρος των φυτών».

 

Η αναδάσωση του Υμηττού και ιδιαίτερα μιας περιοχής όπως η Αιξωνή, που διασώζει  ένα παμπάλαιο πελασγικό όνομα και στην αρχαιότητα ανήκε στην Πανδιονίδα φυλή,  είναι πραγματικά σημαντική. Καλή η φύτευση, ουδεμία αντίρρηση, αλλά αν δεν κάνω λάθος πριν λίγο καιρό ο Δήμος Γλυφάδας εγκαλείτο γιατί επέμενε να «φυτεύσει» ένα νεκροταφείο σε δασικό χώρο, παρά τις αντιδράσεις ακόμη και του επίσημου κράτους.  


Θέλω να πιστεύω ότι ο Δήμος Γλυφάδας κάνει  το καθήκον του απέναντι στην κοινωνία και δεν επιχειρεί απλώς να μπουρδουκλώσει την εικόνα που δημιούργησε με τα ατοπήματά του. Κι ακόμη  θέλω να πιστεύω πως έβαλε  τέλος στην παράλογη εμμονή του να χρησιμοποιήσει «ως τόπον χλοερόν» ένα χώρο,  που προορίζεται για  χλοερές χρήσεις υπέρ των ζωντανών…..,  

ΥΓ. Οι ενδιαφερόμενοι για την αναδάσωση έχουν ραντεβού  στο τέρμα της οδού Δαβάκη στη Γλυφάδα,  δίπλα στις εγκαταστάσεις των πρώην λατομείου Αιξωνής, ώρα 10πμ.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ

Οι άθλιοι των αρχών του 19ου αιώνα έγιναν περιβόητοι χάρις στο ομώνυμο  μυθιστόρημα  του Βίκτωρα Ουγκώ, του οποίου τα 150 χρόνια  από την έκδοση γιορτάσαμε το 2012. Σε αντίθεση με τη γραμμική αντίληψη της Ιστορίας και με τις προσδοκίες που δημιούργησε   μετέπειτα  το «Κράτος- Πρόνοια»,  οι  άθλιοι όχι απλώς δεν εξαλείφθηκαν  αλλά αυξήθηκαν και πληθύνθηκαν  έτσι ώστε να εφάπτονται  σε «ευπρεπείς» αστικές περιοχές  – ή ακόμη να διεισδύουν σ’ αυτές .

Ο σκηνοθέτης Χρήστος Καρακέπελης σε συνεργασία με τη Νατάσα Σέγγου διάλεξαν μια ειδική κατηγορία «Αθλίων»   όχι για να συμβάλουν στη συμμόρφωσή μας με τας οικολογικάς υποδείξεις  της επαναξιοποίησης των απορριμμάτων  ( κατά τις επιταγές της οικολογικής ορθότητας…)  αλλά για να φωτίσουν  μια ειδική κατηγορία ανθρώπων.

Στη φυσική η παρατήρηση των μικροσωματιδίων διαταράσσει τη κατάσταση των παρατηρουμένων αντικειμένων, έτσι ώστε   να κατακρίνεται από διάφορους ως υποκειμενική…Ως παρατηρητές της μικροκοινωνίας των συλλεκτών υλικών  «σκραπ», οι Καρακέπελης και Σέγγου απέφυγαν αυτή τη διαταραχή  και βίωσαν μιαν αυθεντική και  «αφτιασίδωτη» κατάσταση, με το να επενδύσουν  χρόνο, με  το να κάνουν  γνωριμίες και φιλίες με τους ανθρώπους που στάθηκαν στον φακό τους,   κυρίως δε και προπάντων : Με το να μη  καλλιεργήσουν  προσδοκίες  και να μη  διανείμουν  υποσχέσεις ή αμοιβές. Σαν αποτέλεσμα  της  επικοινωνιακής  προεργασίας αλλά και της αφαιρετικής επιδεξιότητας του σκηνοθέτη, το κινηματογραφικό προϊόν («ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ»)  δεν ήταν απλή  απεικόνιση της πραγματικότητας, αλλά  «σύλληψη»   των πιο  εκφραστικών στιγμών της.

Οι άνθρωποι του Καρακέπελη είναι «πρώτοι» κι από την «Πρώτη ύλη» της βιομηχανίας ανακύκλωσης, που σήμερα πλέον,  μέσα στη τρέχουσα  κρίση , πισωγυρίζει σε πιο απλά υλικά από τα πεταμένα ψυγεία, τα παλιά αυτοκίνητα, τα σιδερικά οικοδομών –  «παλιά καλά» υλικά της εποχής του καταναλωτισμού. Οι Ινδοί εργάτες που δηλώνουν  ότι εξαντλούν το 24ωρό τους με 15 ώρες δουλειά + φαγητό+ ύπνος,  αποτελούν σκέτη καταγγελία της μαύρης εργασίας , που αποδεικνύεται πολύ πιο θανατερή για τα εργασιακά δικαιώματα του 21ου αιώνα, κι από αυτό τον μαρξικό «εφεδρικό στρατό εργασίας»  του 19ου αιώνα…


Οι τριτοκοσμικοί  διακινητές ανθρώπων, ως εξωραϊστές της Δύσης και  πωλητές ονείρων , έστησαν μια θανάσιμη παγίδα στους φτωχοδιάβολους του  αθηναϊκού μαχαλά(!) όπου έγιναν τα γυρίσματα του Καρακέπελη -   μαχαλά που  έβλεπε κατευθείαν στην Ακρόπολη   μέχρι να καταστραφεί από κάποια πυρκαγιά … Όμως τα καταναλωτικά όνειρα  δεν  πεθαίνουν  εύκολα, έστω κι αν ζουν σε επαφή με τόσες και τόσες απομαγεύσεις  : Απόδειξη ένα παιδί του μαχαλά, που ονειρεύεται να αποκτήσει μιαν  άλφα ρομέο….

Γιάννης Σχίζας

Η ταινία ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ θα προβληθεί (δωρεάν) στον κοινωνικό χώρο NOSOTROS,Θεμιστοκλέους 62, Εξάρχεια, την Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου, ώρα 8.30. Στη προβολή θα παρευρεθεί και θα μιλήσει  ο σκηνοθέτης. Η οργάνωση της εκδήλωσης γίνεται από τη Ριζοσπαστική Οικολογική Αριστερά
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Αρχεία του Μοντέρνου : για την ελληνική χαρακτική 1930-50


   Στα μέσα του 19ου αιώνα ο Μπωντλέρ παρότρυνε τους χαράκτες να αποφεύγουν τις αντιγραφές των κλασικών έργων και να δημιουργούν δικά τους θέματα. Υπήρξε ο πρώτος θεωρητικός της τέχνης που μίλησε για την αυτονομία της χαρακτικής τέχνης. Στην Ελλάδα το αίτημα της αυτονομίας της χαρακτικής τέθηκε πολύ αργότερα. Ο Γιάννης Γαλάνης υπήρξε αυτός ο χαράκτης που έδειξε –κατά τη διάρκεια της πρώτης έκθεσής του στην Αθήνα το 1928– ότι η χαρακτική αποτελεί μία αυτόνομη τέχνη με τους δικούς της μορφοπλαστικούς κανόνες και νόμους και όχι μία συμπληρωματική τεχνική που έχει ως στόχο  την εικονογράφηση βιβλίων και τη διάδοση, στο ευρύ κοινό, των κλασικών ζωγραφικών θεμάτων. Η έκθεση του Γαλάνη άσκησε ιδιαίτερη επίδραση στους  καλλιτέχνες που επιθυμούσαν να ασκήσουν τη χαρακτική· πολλοί από τους οποίους υπήρξαν αυτοδίδακτοι, αφού το μάθημα της χαρακτικής στο σχολείο των τεχνών έπαψε να διδάσκεται από το 1915.

   Το έργο του Γαλάνη εξέφραζε τον ανανεωμένο ακαδημαϊσμό των αρχών του 20ου αιώνα. Ο ίδιος τόνιζε: «Χρειάζεται να γνωρίσουμε στο βάθος τους παλιούς δασκάλους, να δούμε το πνεύμα της εποχής που ζούμε, να εμβαθύνουμε στη σύγχρονη τέχνη και τα προβλήματά της. Χρειάζεται, όμως, σοβαρότης και αυτοσυγκέντρωσις, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να χάσουμε την αυτοκυριαρχία μας, ν' αρχίσουμε εξεζητημένους πειραματισμούς και να καταφύγουμε σε ηθελημένες εκτροπές, αναμασώντας και μπερδεύοντας σοφιστείες και ξεπερασμένες θεωρίες προς δημιουργίαν εντυπώσεων, ερήμην της νοημοσύνης των άλλων».