Του Γιάννη Σχίζα
Tο
πολεοδομικό συγκρότημα των Αθηνών έχει ανάγκη από μια
«δίδυμη» μικρή πόλη, που να της θυμίζει το μακρινό,
συνοικιακό και με γειτονιές παρελθόν
της. Τέτοια πόλη δεν μπορεί να είναι η Κηφισιά, δεν μπορεί να είναι η Εκάλη, η
Κερατέα ή τα Καλύβια, παρ’ όλα τα κολακευτικά σχόλια που γίνονται γι αυτά τα
τελευταία.. Τέτοια είναι μια πόλις που συνδυάζει την εξοχή με ένα ήπια δομημένο
χώρο, τα αρχαιολογικά ευρήματα, το πρόσφατο ιστορικό παρελθόν , τη σύγχρονη
προσπάθειά της να αποτελέσει έξοδο της Αττικής στο Αιγαίο.
Το Λαύριο είναι μια τέτοια πόλη : Γιατί περιστοιχίζεται από δάση , που αναπτύσσονται ύστερα από αλλεπάλληλους τραυματισμούς, που αποτελούν μια θεσπέσια εξοχή με πολλούς αναντίρρητους πόρους, όπως το μεγαλειώδες καρστικό φαινόμενο ονόματι Χάος. Γιατί σε όλη αυτή τη διαδρομή που ονοματίσθηκε «Εθνικός Δρυμός Σουνίου» το 1974 , το Λαύριο έχει τα πολλαπλά κατάλοιπα των ορυκτολογικών εκμεταλλεύσεων του παρελθόντος – πρόσφατου και απώτερου: Έχει πηγάδια επιφανειακά, έχει και πηγάδια εξορύξεων που φτάνουν τα εκατοντάδες μέτρα.. Γιατί διαθέτει το πιο αρχαίο εξ όλων των αρχαίων θέατρο