Ποήση Γιώργου Σταυρακάκη

Η ποίηση του Γιώργου Σταυρακάκη είναι ουσιαστικά δραματική. Αυτού του είδους η δραματική συγκίνηση συνοδοιπορεί ισορροπημένα με έναν διάχυτο λυρισμό ο οποίος κατανέμεται ισόποσα σε όλη σχεδόν την έκταση του ποιητικού σώματος. Λανθάνει έτσι ένας ερωτισμός στα ενδότερα του στίχου που κλιμακώνει σε διάφορους αναβαθμούς ποιότητας το αίσθημα της συγκίνησης και την ποιότητά του.

Το ανέφικτο, το εκτός ορίων, το εφήμερο, το σχετικώς μη ορατό, το σκοτεινό, το υπαινικτικό και το ανοίκειο γίνονται εστίες καταφυγής του ποιητικού υποκειμένου, του ποιητικού ιστού τελικώς. Όλα αυτά λειτουργούν ως υπόγειες κλίμακες για να συσταθεί εκ νέου το προσωπικό βίωμα, καθαρμένο και ποιητικά διαυγές. Με τον τρόπο αυτό θα προσληφθεί από τον αναγνώστη: ως παιχνίδι της γραφής που ελέγχει πλήρως τα πλέον ακραία, αλλά και συμβατά όριά του.

Ο Γιώργος Σταυρακάκης είναι ένας περιπατητής της σιωπής.

Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών 10/12/16

O καιρός της Τέχνης πέρασε πια. Το θέμα τώρα είναι να πραγματώσουμε 

την Τέχνη, να κατασκευάσουμε αποτελεσματικά και σε όλα τα επίπεδα της ζωής ό,τι παλιότερα υποχρεωτικά 

παρέμενε μια καλλιτεχνική αυταπάτη ή μια ανάμνηση που ο άνθρωπος ονειρευόταν ή συντηρούσε μονόπλευρα. 

Δεν μπορούμε να πραγματώσουμε την Τέχνη παρά καταργώντας την. Ωστόσο, θα πρέπει να αντιταχτούμε 

στην σημερινή κατάσταση της κοινωνίας, που καταργεί την Τέχνη αντικαθιστώντας την με την αυτόματη κίνηση 

ενός θεάματος ακόμα πιο ιεραρχικού και παθητικού.Μπορούμε να καταργήσουμε την Τέχνη μόνο αν την πραγματώσουμε

organised by +the Institue [for Experimental Arts]

supported by Void Network

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ 

http://theinstitute.info/?p=1488

Έργο της Βερονίκης Βελλή

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο πόσο αγαπήθηκες....

Βιβλίο: «Το Φυσικό Περιβάλλον στην Αρχαία Ελλάδα»

 

«Το Φυσικό Περιβάλλον στην Αρχαία Ελλάδα», είναι ένα βιβλίο αναφοράς για όποιον θέλει να μάθει το πώς αντιμετώπιζαν οι Αρχαίοι Έλληνες το περιβάλλον στην καθημερινή τους ζωή, στη θρησκεία, στη φιλοσοφία, στους μύθους, στη χωροταξία κλπ.

Η ανάγνωση του βιβλίου περιέχει πολλά αισθητικά, φιλοσοφικά, ψυχολογικά-μυθικά ερεθίσματα αλλά και διαχειριστικά παραδείγματα, τα οποία μπορούν να μας εμπνεύσουν ένα βιώσιμο μοντέλο ζωής και όχι μόνο περιβαλλοντικό. (Μπέλεσης Αλέξανδρος, μέλος της ΜΚΟ Σόλων)

Περίληψη (απόσπασμα από το βιβλίο)

Οι ανθρώπινες παρεμβάσεις στο περιβάλλον, για να καλύψουν τις μεταβαλλόμενες ανάγκες μας, διαφοροποιήθηκαν και από «ανώδυνες» ανθρώπινες δράσεις, μετατράπηκαν σε μεγάλης κλίμακας επεμβάσεις με καταστροφικές συνέπειες. Στους αρχαίους χρόνους η περιβαλλοντική προστασία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη ιερότητα της φύσης, η οποία αποτελούσε ένα σύνολο από μορφές θεϊκής καταγωγής. Έτσι, στην Ελληνική Μυθολογία συναντάμε τις μυθικές Δρυάδες, τις Νύμφες των Δασών, οι οποίες κατοικούσαν μέσα στα δέντρα και η κοπή ενός δέντρου σήμαινε και το θάνατο μιας νύμφης.

Σαν την ελιά Χαλκιδικής… δεν έχει

της ΜΑΡΙΑ ΡΙΤΖΑΛΕΟΥ

ΠΗΓΗ : ΕΘΝΟΣ

Χαρακτηριστικό της ελιάς Χαλκιδικής είναι ότι το 90% του καρπού που συσκευάζεται για εξαγωγή είναι χωρίς κουκούτσι, γεμιστή με πιπεριές, αμύγδαλο, σκόρδο κ.ά. Στις ένθετες φωτογραφίες, εικονίζεται η μεταφορά των ελιών στα εργοστάσια τυποποίησης και η μεταποίησή τους εκεί, δύο απαραίτητα στάδια της διαδικασίας.

Το 55% της παραγωγής καλύπτει η διάσημη σε όλο τον κόσμο ελιά Χαλκιδικής και στον νομό καλλιεργούνται περίπου 360.000 στρ. με 6 εκατ. ελαιόδεντρα καλύπτοντας περί το 80% της αγροτικής παραγωγής, αποδίδοντας σε μια καλή χρονιά από τις εξαγωγές ένα ποσό από 180 εκατ. ευρώ ως 200 εκατ. ευρώ.

Στη Χαλκιδική τα έσοδα από την παραγωγή βρώσιμης ελιάς συναγωνίζονται αυτά του τουρισμού, καθώς το 80% του πληθυσμού ασχολείται με την ελαιοκαλλιέργεια, ενώ οι μεγάλες αποδόσεις και το ικανοποιητικό εισόδημα οδήγησαν σε έξαρση δημιουργίας μεταποιητικών μονάδων τα τελευταία χρόνια.

Υπολογίζεται ότι πάνω από 100 τέτοιου τύπου μονάδες λειτουργούν σήμερα σε όλη τη Χαλκιδική, με τις 15 από αυτές να είναι μεγάλες βιομηχανίες, 40 μεσαίου μεγέθους και 30 οικογενειακού τύπου, ενώ ανάλογες επιχειρήσεις έχουν στηθεί σε Καβάλα, Πιερία, αλλά και Μαγνησία.

Η συγκομιδή της ελιάς ξεκίνησε από τα πεδινά και τα παραθαλάσσια μέρη και τώρα συνεχίζεται γύρω από τον Πολύγυρο και τις ορεινές περιοχές, αλλά μετά τις πολύ καλές προηγούμενες χρονιές, φέτος ανασταλτικός παράγοντας στάθηκαν οι καιρικές συνθήκες με τον ήπιο χειμώνα και την άνυδρη άνοιξη. Ετσι, η παραγωγή εκτιμάται ότι θα είναι μειωμένη κατά 40-50% και από τις 100.000-120.000 τόνους θα κυμανθεί κοντά στους 60.000 τόνους. 

Ο Σάββας Σαββίδης μπροστά σε καφάσια με τις ελιές από την καλλιέργειά του στο Ορφάνι Καβάλας

Πτώση

"Οικολογικός κήπος" το Κτήμα Καρέλλα

Σε πρότυπο εδώδιμο, οικολογικό κήπο «αειφόρου καλλιέργειας» αναβαθμίζεται ο λαχανόκηπος στο «Κτήμα Καρέλλα», έκτασης 1.500 τ.μ., εστιάζοντας στο κοινωνικό όφελος των πολιτών και στην ικανοποίηση του πάγιου αιτήματός τους για αναβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος εντός του αστικού ιστού.

Η νέα φιλοσοφία που διέπει τον «πρότυπο εδώδιμο κήπο» στοχεύει βασικά στην ανακούφιση των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων της πόλης, μέσω της παραγωγής προϊόντων για την κάλυψη μέρους των διατροφικών αναγκών τους, συμβάλλοντας παράλληλα με τη συμμετοχική διαδικασία στην ανάπτυξη της κοινωνικοποίησής τους. [Εν όψει, κήπος στο Μόντρεαλ, μόνο για αισθητικές χρήσεις...]
Επιπλέον στόχος της νέας φιλοσοφίας είναι η ευαισθητοποίηση της ευρύτερης κοινότητας του Δήμου, μέσω θεματικών συναντήσεων και εστιασμένων περιβαλλοντικών εκδηλώσεων.

Ο σχεδιασμός, η διαμόρφωση, η κατασκευή και η παρακολούθηση της καλής λειτουργίας του δημοτικού κήπου θα πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο του προγράμματος Εταιρικής και Κοινωνικής Ευθύνης της Japan Tobacco International, η οποία συνεισφέρει στη δημιουργία ενός πρότυπου δημοτικού εδώδιμου κήπου στον Δήμο Αμαρουσίου, με τη συνδρομή της εξειδικευμένης εταιρείας αρχιτεκτονικής τοπίου Ecoscapes, που θα έχει την ευθύνη της υλοποίησης

Το σύμφωνο συνεργασίας για την υλοποίηση του έργου υπέγραψαν ο Δήμαρχος Αμαρουσίου, Πρόεδρος της ΚΕΔΕ κ. Γιώργος Πατούλης και η Διευθύντρια Εταιρικών Υποθέσεων & Επικοινωνίας της JTI κα Πέγκυ Δόριζα, στο Δημαρχείο, την Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016.

Ο Δήμαρχος Αμαρουσίου κ. Γιώργος Πατούλης υπογράμμισε: «Πρόκειται για μία αναπτυξιακή πρωτοβουλία, που ευνοεί τη διάδραση μεταξύ των πολιτών και στην οποία συνυπάρχουν η αισθητική με τη χρησιμότητα και τη λειτουργικότητα του χώρου. Δημιουργούμε τις προϋποθέσεις ώστε να φέρουμε τον πολίτη κοντά στη φύση μέσα στον αστικό ιστό. Έναν ωραίο χώρο περίπατου, όπου ο καθένας θα μπορεί να έλθει κοντά στη φύση, στις τεχνικές της φύτευσης και της καλλιέργειας.

Ντά­ρεν Ἀ­ρο­νόφ­σκι (Darren Aronofsky): Τὸ πρῶ­το φι­λὶ

ΠΟΣΟ ΚΡΑΤΑ τὸ πρῶ­το φι­λί; Τὸ Σε­πτέμ­βρη τοῦ 1997 κρά­τη­σε 107 ὀ­ρό­φους. Πό­σο πο­λὺ γού­στα­ρα αὐ­τὸ τὸ κο­ρί­τσι. Ἡ καρ­διά μου χτυ­ποῦ­σε δυ­να­τά, ἕ­τοι­μη νὰ σκά­σει καὶ νὰ ἐ­λευ­θε­ρω­θεῖ ἀ­πὸ τὸ σῶ­μα. Κι ἐ­κεῖ­νο τὸ φι­λὶ ἦ­ταν πυρ­κα­γιά. Ἔ­σκα­σε σὰν ἀ­ναμ­μέ­νο πυ­ρο­τέ­χνη­μα στὸ χέ­ρι σου μὲ ἀ­νη­συ­χη­τι­κὰ κον­τὸ φυ­τί­λι.

        Τὴ γνώ­ρι­σα σὲ ἕ­να πάρ­τι, πρὶν ἀρ­χί­σει ἡ φρε­νί­τι­δα μὲ τὸ δι­α­δί­κτυ­ο, σὲ ἕ­να βρό­μι­κο δι­α­μέ­ρι­σμα στὴν Πὰρκ Ἄ­βε­νιου. Μά­λι­στα, στὴν Πὰρκ Ἄ­βε­νιου, χω­ρὶς θυ­ρω­ρό, κα­μί­α πο­λυ­τέ­λεια, τὸ τε­λευ­ταῖ­ο δι­α­μέ­ρι­σμα-κε­λε­πού­ρι, πρὶν οἱ τι­μὲς τῶν ἀ­κι­νή­των ἐ­κτο­ξευ­θοῦν στὰ ὕ­ψη. Πε­νήν­τα ρε­μά­λια ρου­φοῦ­σαν φτη­νὰ πο­τὰ καὶ τσι­γα­ρι­λί­κια καὶ σκέ­φτον­ταν ἂν ὑ­πῆρ­χε κά­τι κα­λύ­τε­ρο νὰ κά­νουν.

        Ἐ­κεί­νη στε­κό­ταν στὴν ἄ­κρη τοῦ δω­μα­τί­ου κα­πνί­ζον­τας ἕ­να στρι­φτό. Ἔ­πρε­πε νὰ εἶ­χα κα­τα­λά­βει τό­τε ὅ­τι ἦ­ταν Γαλ­λί­δα. Μὲ πό­νε­σε τὸ στο­μά­χι μου. Κρύ­ος ἱ­δρώ­τας νό­τι­σε τὸ μέ­τω­πό μου.

        Ἐ­κεί­νη τὴ στιγ­μὴ κα­τά­λα­βα ὅ­τι ἦ­ταν ἕ­να ἀ­κό­μη βρά­δυ γιὰ τὸ ὁ­ποῖ­ο θὰ με­τά­νι­ω­να. Τί σή­μαι­νε αὐ­τό; Δὲν εἶ­χα τὰ κό­τσια νὰ συ­στη­θῶ. Τὴν ἔ­βλε­πα νὰ ζα­χα­ρώ­νει ἕ­ναν ἄλ­λον τύ­πο. Τὸ μό­νο ποὺ μπο­ροῦ­σα νὰ κά­νω ἦ­ταν νὰ παί­ζω μὲ τὴν τρύ­πια φό­δρα ἀ­πὸ τὸ πα­λιὸ παλ­τὸ τοῦ παπ­ποῦ μου. Δὲν ἦ­ταν καὶ στὰ κα­λύ­τε­ρά του, ἀλ­λὰ δὲν ἤ­θε­λα νὰ τὸ ἀ­πο­χω­ρι­στῶ. Καὶ τώ­ρα, ἦ­ταν τὸ στή­ριγ­μά μου. Ἂν δὲν μπο­ροῦ­σα νὰ παί­ξω μ’ ἐ­κεί­νη, θὰ τὸ ἔ­κα­να μὲ τὸ παλ­τό μου.

Ντίνο Μπουτζάτι (Dino Buzzati): Ὁ σκύ­λος (Il cane)

«ΚΑΜΙΑ ΕΙΚΟΣΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ πρίν», μοῦ δι­η­γό­ταν ὁ δό­κτο­ρας Ντι­έγ­κο Βέ­σκα, για­τρὸς ἀ­πὸ τὴ Βερ­μπά­νια, «εἶ­χα ἕ­ναν ὑ­πέ­ρο­χο μο­λοσ­σὸ ποὺ τὸν λέ­γα­νε Φού­ριο καὶ ἦ­ταν ἀ­ξι­ο­λά­τρευ­τος. Ἦ­ταν τό­σο ὑ­πέ­ρο­χος, ὥ­στε ἕ­να μοι­ραῖ­ο βρά­δυ ἐ­ξα­φα­νί­στη­κε. Τὸν ἔ­ψα­ξα παν­τοῦ. Ἤ­μουν ἀ­πελ­πι­σμέ­νος· γύρ­να­γα γιὰ μῆ­νες κι ἀ­πὸ τὶς δυ­ὸ με­ρι­ὲς τῆς λί­μνης, ἀλ­λὰ μά­ται­α. Κά­ποι­ος μου τὸν εἶ­χε κλέ­ψει...

       »Ὣς ἐ­δῶ, θὰ μοῦ πεῖ­τε, τί­πο­τε πε­ρί­ερ­γο. Ἀ­κοῦ­στε ὅ­μως. Πέ­ρα­σαν ἀ­πὸ τό­τε πά­νω ἀ­πὸ δέ­κα χρό­νια, ὅ­ταν ἕ­να πρω­ὶ παίρ­νω τὸ φε­ριμ­πὸτ γιὰ τὸ Λα­βέ­νο, ὅ­πως κά­νω του­λά­χι­στον δυ­ὸ φο­ρὲς τὴν ἑ­βδο­μά­δα, ἀ­κό­μα καὶ σή­με­ρα. Βρι­σκό­μουν στὴν πρύ­μνη καὶ τὸ κα­ρα­βά­κι μό­λις εἶ­χε ξε­μα­κρύ­νει ἀ­πὸ τὴν προ­κυ­μαί­α, ὅ­ταν βλέ­πω νὰ ἔρ­χε­ται τρε­χά­τος, μαν­τέψ­τε ποι­ός, ὁ Φού­ριό μου, ὁ­λό­ιδιος. Στα­μα­τά­ει στὴν ἄ­κρη τῆς προ­κυ­μαί­ας, γα­βγί­ζει δυ­ὸ τρεῖς φο­ρὲς κι ὕ­στε­ρα βου­τά­ει στὸ νε­ρὸ κι ἀρ­χί­ζει νὰ κο­λυμ­πά­ει. Τὸ κα­ρα­βά­κι εἶ­χε πιὰ ξε­κι­νή­σει κι ἦ­ταν ἀ­δύ­να­τον νὰ μὲ προ­φτά­σει τὸ φου­κα­ρι­ά­ρι­κο τὸ ζων­τα­νό. Τό­τε ἀρ­χί­ζω νὰ φω­νά­ζω «Στα­μα­τῆ­στε! Στα­μα­τῆ­στε!» Τρέ­χω πά­νω νὰ ζη­τή­σω τὸν κα­πε­τά­νιο ποὺ μὲ ἤ­ξε­ρε, τὸν ἱ­κε­τεύ­ω νὰ στα­μα­τή­σει. Στὸ με­τα­ξὺ ὁ σκύ­λος συ­νέ­χι­ζε νὰ κο­λυμ­πά­ει, ἀλ­λὰ ἦ­ταν πιὰ ἐ­ξαν­τλη­μέ­νος κι ἐ­γὼ συ­νέ­χι­ζα νὰ τοῦ φω­νά­ζω Φού­ριο, Φού­ριο, γιὰ νὰ τοῦ δώ­σω κου­ρά­γιο, ἀλ­λὰ τὸν ἔ­βλε­πα ὁ­λο­έ­να πιὸ μα­κρυ­ά. Ἦρ­θε κι ὁ κα­πε­τά­νιος στὴν πρύ­μνη καὶ τοῦ ἔ­δει­ξα τὸ σκύ­λο ποὺ κο­λυμ­ποῦ­σε, ἀλ­λὰ ἔ­λε­γε πὼς δὲν ἔ­βλε­πε τί­πο­τα. Οἱ ἄλ­λοι ἐ­πι­βά­τες ἔ­λε­γαν, κι αὐ­τοί, ὅ­τι δὲν ἔ­βλε­παν τί­πο­τα, κι ἄρ­χι­σαν νὰ μὲ κοι­τοῦν μὲ ἕ­να τρό­πο σὰν νὰ μὲ περ­νά­γα­νε γιὰ τρε­λό.

Χορός δωματίου, Γαλλική κατάδυση: Πορτραίτο της Αιωνιότητας

Ένα οργασμικό ηχητικό  πανδαιμόνιο με βάση το Μπολερό του Μωρίς Ραβέλ συνοδεύει οκτώ χορευτές σε ομαδική  χορευτική δράση
Με ένα πολλά υποσχόμενο Πορτραίτο της Αιωνιότητας κλείνει στο Μικροσκοπικό Θέατρο στις 3 Δεκεμβρίου το φεστιβάλ χορού με γαλλική μουσική Χορός δωματίου, Γαλλι«κή κατάδυση που παρουσιάζεται υπό την αιγίδα του Γαλλικού Ινστιτούτου. Μουσική: Maurice Ravel, Boléro | Χορός: Τιτή Αντωνοπούλου ♦ Αθηνά Κυρούση ♦ Αλίκη Κόντζιου – Γούσα ♦ Γιάννης Μήτσος ♦ Εύα Παγουλάτου ♦ Ελίνα Παπαδοπούλου ♦ Βανέσσα Σπινάσα ♦ Μιχάλης Τσικριτέας. Η χορογραφία, τα κοστούμια και οι φωτισμοί είναι της Αναστασίας Λύρα.

Πρέπει να ζήσουμε, και θα ζήσουμε …

Ο Πρόεδρος του Κτηνοτροφικού Συλλόγου Περιφέρειας Αττικής «Άγιος Γεώργιος» κ Γιάννης Κοντογιάννης στην έναρξη του Συνεδρίου «Περιαστική Κτηνοτροφία & ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΙ», στις 20 Νοε 2016, στο Κτήμα Νησίς, δήλωσε ξεκάθαρα «Πρέπει να ζήσουμε, και θα ζήσουμε …» εκφράζοντας την αποφασιστικότητα των μελών του Κτηνοτροφικού Συλλόγου Αττικής να εξευρεθεί λύση win-win στο πρόβλημα των πατροπαράδοτων αδειοδοτημένων λειτουργούντων στάβλων στην Αττική.

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Κτηνοτροφικού Συλλόγου Αττικής μετά την περσινή εντατική προσπάθεια που είχε σαν αποτέλεσμα την διακήρυξη της ΑΡΡΑΤΤΙΚΑ (Ομάδα Τοπικής Δράσης της υπαίθρου της Αττικής) εγκαινίασε στις 20/11/2016, την νέα προσπάθεια να συνδιαμορφώσει με όλους τους εμπλεκόμενους συμπολίτες την νέα δυναμική της υπαίθρου της Αττικής. Η νέα δυναμική πρέπει να συνθέσει ένα νέο μοντέλο συμβίωσης της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, της αλιείας και της δασοκομίας, με τους νεοαστούς εποίκους από άλλες περιοχές ή ακόμη και με τους αστούς της μεγάλης πόλης.

77 χρονών, αστέρι της Ροκ

Στις 26  Νοεμβρίου 2016 η εκπληκτική  ρόκερ Τίνα Τέρνερ  έκλεισε τα 77 της χρόνια έχοντας  60 χρόνια στις μουσικές σκηνές της Αμερικής,  με συμμετοχή σε πολλές, απογειωτικές και ξεδωτικές (εκ του ρήματος ξεδίδωμι…..)  συναυλίες. H  Τίνα υπήρξε τραγουδίστρια, show woman * ολκής , ερωτικό πρόταγμα  ανδρών αλλά και κακοποιημένη από τον πρώτο και εξαιρετικά βάναυσο σύζυγό  της  – παρ' όλα αυτά δεν δίσταζε να βγεί στη σκηνή   με σπασμένη μύτη και μαυρισμένα μάτια, για να κάνει ρεντίκολο τον λεγάμενο και να καταγγείλει την άσκηση βίας κατά των γυναικών…..

Η Τίνα Τέρνερ  ήδη από την δεκαετία του 90 είχε αποκληθεί «γιαγιά της ροκ», όμως τώρα πλέον μπήκε αναντίρρητα  επικεφαλής του ρεύματος των υπερήλικων ρόκερ –  όπως οι 70αρηδες Ρόλινγκ Στόουνς , Πωλ Μακάρτνεϋ κλπ.- που δεν συνταξιοδοτήθηκαν και δεν επαναπαύτηκαν στις δάφνες τους , αλλά εξακολούθησαν να διαθέτουν έμπνευση και να την μετουσιώνουν σε δημιουργική έκφραση. Τηρουμένων των αναλογιών, η Τίνα έδειξε τη δυνατότητα μιας νέας γενιάς πολιτιστικών δημιουργών  να συντρίβουν τα ρεκόρ μακροβιότητας και να συνεχίζουν να είναι παραγωγικοί μέχρις εσχάτων : Όρα περίπτωση Αρθούρου Ρουμπινστάϊν, Λεβύ-Στρως, Μπέρτραντ Ράσελ, αλλά και των «δικών μας» Εμμανουήλ Κριαρά, Ξενοφώντος Ζολώτα, Γιώργου Ζογγολόπουλου. Ταυτόχρονα η ΤΤ έθεσε και ένα πρόβλημα αντίθετης  «φοράς» :  δηλαδή το κατά πόσο η παράταση της πολιτιστικής δημιουργικότητας  (συγγραφή, μουσική, εικαστικά κλπ) δίνει  όχι μόνο «βάθος» αλλά και μέγεθος στα χρόνια ζωής του δημιουργού.

Η Τίνα ξεπέρασε ακόμη και τον δικό μας, αειφορικό (γέροντα) ροκά Πουλικάκο, που διανύει (απλώς..) το 73^ο έτος της ηλικίας του αλλά δεν έχει παραιτηθεί 100% από τις σκηνικές εμφανίσεις. Για την ιστορία θυμίζω την πολυσχιδή παρουσία του Πουλικάκου στα πολιτιστικά – στις ταινίες του Νίκου Περάκη, στο περιοδικό «Σχολιαστής» με την αρθρογραφία του,  στην εφημερίδα «Χωνί» με την (ξεκαρδιστική) αντιμνημονιακή στιχοποιία του…

Η 77χρονη  ΤΤ έβαλε τη συμβολή της στη διαμόρφωση ενός «αντικινήματος» - κάθε άλλο παρά γεροντοκρατικού ή  υποστηρικτικού της ηλικιακής αυθεντίας : Ενός αντικινήματος κατά της κακομοιριάς που υψώνει τη σημαία της απόλυτης ή σχετικής νεανικότητας, για να κατακτήσει θέση υπεροχής στην κοινωνία και στον Πολιτισμό… 

* Παραγωγός θεάματος-ακροάματος