Toυ Υavor Tarinski
Το «πρόβλημα του πληθυσμού» έχει τη μορφή ενός φοίνικα:
αναγεννάται από τις στάχτες του τουλάχιστον κάθε γενιά και μερικές φορές κάθε δεκαετία.
Murray Bookchin [1]
Ο όρος υπερπληθυσμός αναπαράγεται συχνά χωρίς αμφισβήτηση -ή σχεδόν πάντα υπάρχει αντίδραση αν γίνει προσπάθεια αμφισβήτησης. Ακόμα και υποτιθέμενοι ριζοσπάστες άνθρωποι μπορεί να βρεθούν να δέχονται το «πρόβλημα του πληθυσμού» και να υπερασπίζονται την κρισιμότητά του. Αυτό αποτελεί μέρος μιας γενικότερης στενόμυαλης αντίληψης της οικολογικής κρίσης, η οποία τείνει να αποκλείει τις κοινωνικές σχέσεις από την περιβαλλοντική συζήτηση.
Το «πρόβλημα του πληθυσμού» μαστίζει εδώ και πολύ καιρό τα οικολογικά κινήματα, δημιουργώντας παράδοξες τάσεις όπως τον οικοφασισμό και εμποδίζοντας τους ανθρώπους να δουν τον συστημικό χαρακτήρα της κλιματικής αλλαγής. Ο Άγγλος κληρικός και λόγιος του 18ου αιώνα Thomas Robert Malthus έχει συχνά θεωρηθεί ως «ο πατέρας» της κινδυνολογίας του υπερπληθυσμού. Υποστήριζε, εν πολλοίς, πως κάθε φορά που αυξάνεται η προσφορά τροφίμων, ο πληθυσμός θα αναπτύσσεται γρήγορα, περιορίζοντας την αφθονία, και έτσι τελικά, στο μέλλον, δεν θα υπάρχει αρκετή τροφή για να καταναλώσει ολόκληρη η ανθρωπότητα και οι άνθρωποι θα λιμοκτονήσουν. Για αυτόν, υπήρχε η ανάγκη φυσικών ή τεχνητών μέσων για τον έλεγχο του πληθυσμού, όπως είναι οι πόλεμοι, ο λιμός ή οι ασθένειες ώστε να επιτευχθεί μια «ισορροπία». Αλλά όπως σημειώνει ο κοινωνικός οικολόγος Murray Bookchin:
«Ο Malthus δεν επιχειρηματολογούσε υπέρ μιας ανθρώπινης ευημερίας·