του Γιάννη Σχίζα
Άφησε στίχους απαράμιλλης απλότητας και
δοκίμια που μιλούσαν κατευθείαν στην καρδιά μας. Δεν χαρίσθηκε σ' αυτούς που θέλανε με τις βραβεύσεις
να τουμπάρουν το πνεύμα του σαρκασμού και της ειρωνείας που τον διαπότιζε: Αρνήθηκε επίμονα κάθε βράβευση και όταν τελικά
δέχθηκε τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα από το ΑΠΘ - πράγμα που
έκανε για να μην σνομπάρει ("κογιονάρει") την ομοταξία των πανεπιστημιακών- ήταν σαν η
τιμή που δέχθηκε να έκανε "επίτιμο" το ίδιο το πανεπιστήμιο....
Στην δημόσια ζωή ήταν
φανατικός εχθρός της φλυαρίας, της φιλολογίζουσας παπάρας και της λογοτεχνικής
αλλαξοκωλιάς. Ήταν εχθρός αδιάλλακτος των ποιητικοφανών, που γράφουν στο πόδι
πράγματα εγκεφαλικά και καθόλου ζυμωμένα με πρωτογενείς και προσωπικές
εμπειρίες. Ο Σεφέρης έγραψε πως ήθελε
"να μιλήσει απλά, να του δοθεί αυτή η χάρη", όμως δεν μπόρεσε να
τηρήσει το συγκεκριμένο "τηλεγραφικό" μανιφέστο. Πολλοί ποιητές
στράφηκαν στην πληθοπαραγωγή - εξ ού και ο πληθωρικός τους λόγος κατέληγε να
είναι πληθωριστικός, δηλαδή άνευ αξίας. Οι πεσμένοι με τα
μούτρα στην ποιητική προπόνηση, ξέχασαν να ζουν πριν να στοχάζονται (primum vivere deinde philosophare), κι ακόμη ξέχασαν ότι
η ποίηση πέρα από καλλιέπεια είναι
και κοινωνικό ενδιαφέρον . Αντίθετα ο Χριστιανόπουλος προσπάθησε να προσεταιρισθεί κάθε καϋμό :
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,-ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,-σ᾿ αὐτοὺς
ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,-ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,-κι
ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι-γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.-Ὅταν
σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,-γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.
Όμως η σημαντικότερη βολή του
απευθύνονταν στους
κουλτουριάρηδες και στα "αλαμπουρνέζικα"..Σε μια συζήτηση που
είχε με τον συγγραφέα Περικλή Σφυρίδη, έλεγε :
"θα
μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, ότι αφού αποδεχόμαστε την ερμητική γραφή
ορισμένων ποιητών, γιατί να μην αποδεχτούμε και τον δυσνόητο τρόπο γραφής των
κουλτουριάρηδων; Από μία άποψη, κι ο ποιητής θα έπρεπε, οποιαδήποτε τεχνοτροπία
κι αν ακολουθεί, να γράφει κατά τρόπο κατανοητό, για να μπορεί ο αναγνώστης να
τον καταλαβαίνει.Γιατί, τι να την κάνουμε την οποιαδήποτε ποίηση, όταν έχει
κοπεί η γέφυρα της επικοινωνίας; ". Και κατέληγε : "Κάθε τι που λέμε
να το σκεφτόμαστε, και προπάντων πρέπει να γράφουμε κατανοητά"...
Το 1995 έγραψα στην ΑΥΓΗ ένα άρθρο με θέμα "Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος
της οικολογικής ευαισθησίας". Εκεί αναφερόμουν στο ποίημα του για τα
σκυλιά που ξεπέφτουν - δείγμα πως η ευαισθησία του ποιητή πήγαινε πολύ
μακρύτερα από τις ανθρώπινες υπάρξεις...
ΑΥΓΗ 22.8.20
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου