Δέκα χιλιάδες μέλισσες, του Άντη Ροδίτη

"Δέκα χιλιάδες μέλισσες": μυθιστόρημα αληθινών γεγονότων Αθήνα: Αρμός, 2010.

Παρουσίαση από τον συγγραφέα Ανδρέα Καπανδρέου.

Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση του «μυθιστορήματος αληθινών γεγονότων» του Άντη Ροδίτη «Δέκα χιλιάδες μέλισσες» (εκδόσεις Αρμός, 2010). Δηλώνω ενθουσιασμένος από την σύλληψη του όλου έργου αλλά και συγκλονισμένος, συνειδητοποιώντας για ακόμα μια φορά τις λεπτομέρειες που καθόρισαν την τύχη της Κύπρου.

Το είδος του συγκεκριμένου βιβλίου είναι το αγαπημένο μου αφού συνδυάζει το μυθιστόρημα με πραγματικά (και μάλιστα τεκμηριωμένα) ιστορικά στοιχεία.

Είναι ένα βιβλίο - όπως δείχνει και το εξώφυλλο του – αποκαθήλωσης του Μακαρίου το οποίο θεωρώ ότι πρέπει να το διαβάσει ο κάθε Έλληνας της Κύπρου ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης.

Το βιβλίο εξιστορεί ουσιαστικά τα γεγονότα που συνδέονται με την εξορία του Αρχιεπισκόπου Μακάριου από τους βρετανούς στις Σεϋχέλλες, παραλληλίζοντάς τα με αυτά της εξορίας του Αφρικανού φίλαρχου Πρέμπε επίσης από τους βρετανούς στο ίδιο μέρος, μερικά χρόνια νωρίτερα.

Με ξένισε η, σε μερικά σημεία (αχρείαστη κατά την ταπεινή μου άποψη), χρήση της κυπριακής διαλέκτου.

*Ο τίτλος του βιβλίου είναι εμπνευσμένος από τους στίχους του ποιήματος «Ομνήσιλος» του Παντελή Μηχανικού:

Δέκα χρόνια έστελλε τις μέλισσές του ο Ονήσιλος

να μας κεντρίσουν

να μας ξυπνήσουν

να μας φέρουν ένα μήνυμα.

Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος

κι όλες ψοφήσανε πάνω στο παχύ μας δέρμα

χωρίς τίποτε να νιώσουμε

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Στην Κύπρο της δεκαετίας του '70, υπό την αιγίδα του Αρχιεπισκόπου της Εκκλησίας της Κύπρου και Εθνάρχη των Κυπρίων, η επίθεση κατά της ελληνικής εθνικής συνείδησης, η κάθαρση της ελληνικής ιστορίας από τα "εθνικιστικά" της στοιχεία και η δημιουργία μιας νέας, απλά κυπριακής και στη συνέχεια παγκοσμιοποιημένης, "πολυπολιτισμικής" συνείδησης ήταν καλά προσχωρημένη.

Η κάθοδος στην Κύπρο μιας πάνοπλης ελληνικής μεραρχίας με δύναμη πυρός σώματος στρατού, στις αρχές του 1964, με αποστολή να επιτύχει τελικά την Ένωση, αντιμετωπίστηκε με διαβολή, ψιθύρους και συκοφαντίες. Τρείς ήταν οι βασικοί άξονες: Πρώτον, αυτοί οι απατεώνες "Καλαμαράδες" (οι Έλληνες στρατιώτες) θα αποπλανούσαν με την όμορφη γλώσσα τους τις παρθένες Κυπριοπούλες, δεύτερον θα έπρεπε να μην ξεχνούν οι Κύπριοι πόσο αδύναμη ήταν οικονομικά η Ελλάς, που θα παρέσυρε μαζί της στην ίδια φτώχεια και την Κύπρο αν γινόταν η Ένωση και, τρίτον, οι υψηλόβαθμοι Κύπριοι υπάλληλοι θα έχαναν αμέσως τις θέσεις τους, αφού θα τις έπαιρναν - μόλις γινόταν η ένωση - οι "Καλαμαράδες"!

Ποιους λόγους είχε ο Μακάριος να παραβλέπει αυτή την κατάσταση; Πού απέβλεπε; Δεν μπορούσε να προβλέψει που θα κατέληγε η συνεχής αντιπαράθεση της Κύπρου με την Ελλάδα, το μόνο φυσικό σύμμαχο της Κύπρου; Πώς κατέληξε να εμπιστεύεται περισσότερο τους Άγγλους, παρά τους Έλληνες; Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει πως παρά τις οποιεσδήποτε ελληνικές αδυναμίες, η Ελλάδα είχε εξ αίματος αγάπη και ενδιαφέρον για την Κύπρο, ενώ οι Άγγλοι θα επεδίωκαν απλά και μόνο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους".

Το "Δέκα χιλιάδες μέλισσες", είναι ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε αδημοσίευτες επιστολές της δασκάλας αγγλικών του Μακαρίου, όταν ήταν εξόριστος στις Σευχέλλες και σε ντοκουμέντα και έγγραφα από τα αγγλικά αρχεία, που αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η ένωση το 1964 ήταν εφικτή, αν την επιθυμούσε και αν την επιδίωκε ο Μακάριος. Αν γινόταν τότε η ένωση, που τόσο επίμονα προσπάθησαν οι Αμερικανοί να επιτύχουν, φοβούμενοι τη μετατροπή της Κύπρου σε "Κούβα" της Μεσογείου, πολύ πιθανόν ούτε η δικτατορία τού '67 να ακολουθούσε ούτε η εισβολή των Τούρκων το '74. Πολύ πιθανόν η σημερινή κατάσταση να μην υπήρχε καν.