Κί­μων Κα­λα­μά­ρας : Una Famiglia

Η  ΓΙΑΓΙΑ εἶ­χε ἑ­τοι­μά­σει ἀ­πὸ τὸ πρω­ὶ τυ­ρό­πι­τα, σπα­να­κό­πι­τα καὶ ψω­μί. Μό­λις ἔ­σβη­σε τὸ τη­γά­νι μὲ τὰ κε­φτε­δά­κια καὶ τὴν κόκ­κι­νη σάλ­τσα, ἄρ­χι­σε νὰ κό­βει τὶς πα­τά­τες. Ὁ παπ­ποὺς θὰ γύρ­να­γε ἀ­πὸ τὸ κα­φε­νεῖ­ο, λί­γο με­τὰ τὸ με­ση­μέ­ρι, βα­δί­ζον­τας ἀρ­γὰ-ἀρ­γά, μὲ τὸ μπα­στου­νά­κι νὰ στη­ρί­ζει τὸ ἑ­τοι­μόρ­ρο­πο βῆ­μα του, ἀ­φή­νον­τας σα­κοῦ­λες γε­μά­τες γα­ρι­δά­κια καὶ σο­κο­λά­τες στὸ τρα­πέ­ζι. Τὰ ἐγ­γό­νια, ὅ­λα πρῶ­το-ξά­δερ­φα, μέ­χρι δώ­δε­κα χρο­νῶν, εἶ­χαν μα­ζευ­τεῖ κά­τω ἀ­πὸ τὴν πέρ­γκο­λα. Εἶ­χε ἀ­φό­ρη­τη ζέ­στη, κον­τὰ στοὺς 40, καὶ οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι δὲν φό­ρα­γαν οὔ­τε πα­πού­τσια οὔ­τε σαν­δά­λια. Κά­ποι­οι εἶ­χαν πε­τά­ξει καὶ τὶς μπλοῦ­ζες. Τὸ πά­τω­μα, στὸ χρῶ­μα τοῦ τσι­μέν­του, ἂν δὲν τὸ κα­τά­βρε­χες ποὺ καὶ πού, ἔ­και­γε σὰν τη­γά­νι.

        Τὰ κάγ­κε­λα ποὺ στή­ρι­ζαν τὴν πέρ­γκο­λα χρη­σι­μο­ποι­οῦν­ταν συ­χνὰ γιὰ παι­χνί­δι. Πι­α­νό­σουν σὲ ἕ­να ἀ­πὸ αὐ­τὰ καὶ μὲ τὰ δυ­ό σου χέ­ρια, ἔ­τει­νες τὸ σῶ­μα σου γύ­ρω του, μέ­χρι νὰ ἐ­ξαν­τλη­θεῖ ἡ κι­νη­τι­κή σου ἐ­νέρ­γεια. Μι­κροὶ ἀ­κρο­βά­τες, ἐ­πί­δο­ξοι ὀ­λυμ­πι­ο­νί­κες… Ἄλ­λες φο­ρὲς τὰ πιὸ με­γά­λα ἀ­πὸ τὰ ἀ­γό­ρια, θὰ ἔπια­ναν ἕ­να που­λί, ἕ­να τζι­τζί­κι, κά­ποι­ο σκα­θά­ρι.

        Ὅ­ταν ἔ­φτα­σε ὁ παπ­πούς, τὰ παι­διὰ εἶ­χαν ἤ­δη μα­ζευ­τεῖ, κά­τω ἀ­πὸ τὴν πέρ­γκο­λα, γύ­ρω ἀ­πὸ μιὰ ὕ­πο­πτη σι­ω­πή. Μὲ τὸ ποὺ πλη­σί­α­σε, ἀ­πο­μα­κρύν­θη­καν, καὶ ξαφ­νι­κά, ἀ­κού­στη­κε κά­τι νὰ βομ­βί­ζει: Μιὰ χρυ­σό­μυ­γα προ­σπα­θοῦ­σε νὰ πε­τά­ξει, καὶ τὰ πρά­σι­να φτε­ρὰ της γυ­ά­λι­ζαν, κά­τω ἀ­πὸ τὴν δαν­τέ­λα ποὺ ἔ­πλε­καν τὰ ἄ­γου­ρα στα­φύ­λια μὲ τὰ φύλ­λα τῆς κλη­μα­τα­ριᾶς. Τὰ φτε­ρὰ της μπλέ­κον­ταν σὲ μιὰ λε­πτὴ πρά­σι­νη κλω­στή, μπερ­δεύ­ον­ταν στὸ σῶ­μα της. Τὸ πό­δι της ἦ­ταν δε­μέ­νο ἀ­πὸ τὴν κλω­στὴ καὶ ἡ κλω­στὴ ἦ­ταν δε­μέ­νη στὸ κάγ­κε­λο. Ξαφ­νι­κά, σὰν ἀ­ε­ρι­ω­θού­με­νο ποὺ ἐ­πι­χει­ρεῖ ἕ­ναν ἐ­πι­κίν­δυ­νο ἑ­λιγ­μό, ση­κώ­θη­κε ἀ­πὸ τὸ ἔ­δα­φος. Προ­σπά­θη­σε νὰ πε­τά­ξει ψη­λὰ ἀλ­λὰ ἡ κλω­στὴ τὴν τρά­βα­γε κά­τω, κά­νον­τας κύ­κλους στὰ τυ­φλά, γύ­ρω ἀ­πὸ τὸν ἄ­ξο­νά της. Γιὰ μιὰ στιγ­μὴ ἔ­μοια­ζε μὲ μᾶς: σὰ νὰ ἔ­κα­νε ἠ­θε­λη­μέ­να κά­ποι­α πε­ρί­τε­χνα ἀ­κρο­βα­τι­κά, σὰν νὰ ἤ­θε­λε νὰ ται­ριά­ξει, νὰ γί­νει μέ­λος τῆς δι­ευ­ρυ­μέ­νης αὐ­τῆς ἀν­θρώ­πι­νης οἰ­κο­γέ­νειας.

        Ἀ­φοῦ κα­τά­λα­βε τὴν αἰ­τί­α τῶν δει­νῶν της, τὸ ἔν­στι­κτό της συ­νέ­τει­νε σὲ μιὰ ἡ­ρω­ι­κὴ ἔ­ξο­δο. Ἕ­να ὑ­πό­κω­φο βου­η­τὸ τα­λάν­τευ­σε τὴν ἀ­τμό­σφαι­ρα. Τὰ φτε­ρὰ της λαμ­πύ­ρι­σαν κα­θὼς χτύ­πη­σαν τὸν ἀ­έ­ρα ρυθ­μι­κά. Ση­κώ­θη­κε ἀ­πὸ τὸ ἔ­δα­φος καὶ μὲ πρω­τό­γνω­ρη δύ­να­μη πέ­τα­ξε μὲ ὅ­λη της τὴν ψυ­χὴ μπρο­στά. Τό­τε, τὸ δε­μέ­νο της πο­δα­ρά­κι ἀ­πο­κολ­λή­θη­κε ἀ­πὸ τὸ σῶ­μα της. Γιὰ μιὰ στιγ­μὴ αἰ­ω­ρή­θη­κε στὸν ἀ­έ­ρα. Τὸ ρά­διο ἔ­παι­ζε κά­ποι­ο βαλ­σά­κι. Ἔ­πει­τα πέ­τα­ξε μα­κριά.

        Τὸ παι­χνί­δι εἶ­χε τε­λει­ώ­σει. Ἡ για­γιὰ εἶ­χε στρώ­σει τρα­πέ­ζι. Ὁ παπ­ποὺς μά­ζε­ψε τὰ ἐγ­γό­νια γύ­ρω του. Ἀ­φοῦ ἔ­φα­γαν, τὰ χώ­ρι­σε σὲ ὁ­μά­δες καὶ ἄρ­χι­σαν νὰ παί­ζουν ξε­ρή.

Πηγή: Πρώτη δημοσίευση. ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ

Κί­μων Κα­λα­μά­ρας (Ἀ­θή­να, 1976). Εἶ­ναι ψυ­χο­λό­γος-ψυ­χο­θε­ρα­πευ­τὴς καὶ ἐκ­παι­δευ­τῆς ἐ­παγ­γελ­μα­τι­ῶν ψυ­χι­κῆς ὑ­γεί­ας στὴν συ­στη­μι­κὴ οἰ­κο­γε­νεια­κὴ θε­ρα­πεί­α. Ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὴν ποί­η­ση καὶ τὴν πε­ζο­γρα­φί­α. Δη­μο­σί­ευ­σε στὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ Ἰ­δε­ο­δρό­μιο, Ἐν­τευ­κτή­ριο, Δέ­κα­τα καὶ στοὺς ἱ­στό­το­πους Πλα­νό­διον-Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι, Νέ­ο Πλα­νό­διον. Πρῶ­το του βι­βλί­ο: Γράμ­μα­τα σὲ ἕ­ναν συγ­γρα­φέ­α­ (ἐ­πι­στο­λι­κὴ νου­βέ­λα, Ἐκ­δό­σεις Γκο­βό­στη, 2020).