του Ντίνου Στεργίδη
Το βιονιέ (viognier) είναι μία από εκείνες τις ποικιλίες αμπέλου που έγιναν αστέρια του διεθνούς οινικού στερεώματος ξαφνικά. Στο πρώτο βιβλίο που δημοσίευσε η Jancis Robinson για τις ποικιλίες αμπέλου, το 1986, λέει πως κανονικά δεν θα έπρεπε να τη συμπεριλάβει καν στο βιβλίο της, αφού υπάρχουν μόνο… 320 στρέμματα φυτεμένα σε όλον τον κόσμο! Την εποχή εκείνη ο Joseph Phelps είχε φυτέψει με χίλια ζόρια 20 στρέμματα στη Napa Valley ―σήμερα η Καλιφόρνια έχει πάνω από 12.000.
Συνολικά υπάρχουν πάνω από 120.000 στρέμματα βιονιέ φυτεμένα σε διάφορα μέρη του κόσμου, κυρίως στη Γαλλία (απ’ όπου και προέρχεται), στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Νότια Αφρική και στην Ιταλία. Η εξάπλωση της ποικιλίας στο Νέο Κόσμο δεν είναι τυχαία. Τα κρασιά που δίνει είναι παχιά, λιπαρά, έντονα αρωματικά και σε ένα βαθμό θυμίζουν αρκετά σαρντονέ. Αν σας αρέσουν τα κλασικά σαρντονέ θα λατρέψετε το βιονιέ.
Επειδή είναι μία ποικιλία με χαμηλή φυσική οξύτητα, η καλλιέργεια και η οινοποίησή της στη ζεστή Ελλάδα είναι πρόκληση.
Ίσως γι’ αυτό να μην είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη, ίσως επειδή ο πρώτος διδάξας, ο Γιώργος Σκούρας, να έθεσε από την αρχή τον πήχη πολύ ψιλά! Το στοίχημα που βάζουν όσοι οινοποιούν βιονιέ είναι: Πώς θα πάρουμε όλα αυτά τα decadent στοιχεία του κρασιού, διατηρώντας παρόλα αυτά μία αίσθηση φρεσκάδας και ζωηρότητας; Είναι ο λόγος για τον οποίο όλοι αυτοί οι οινοποιοί extraordinaire καταφεύγουν σε ένα σωρό οινολογικές ταχυδακτυλουργίες (απίστευτοι συνδυασμοί inox με βαρέλια, περίεργες εκχυλίσεις και, γενικότερα, μαύρη μαγεία) για ένα αποτέλεσμα, που πρέπει να το πούμε, κάθε άλλο παρά απογοητεύει (ναι, κύριοι, λάτρεις των ΣΤΕΓΝΩΝ κρασιών, είναι νόστιμα και ωραία κρασιά!!!).
Τα δύο ελληνικά βιονιέ από τη βόρεια Πελοπόννησο που δοκιμάσαμε, είναι πραγματικά όμορφα κρασιά που δύσκολα θα σας απογοητεύσουν ―εκτός κι αν είστε της απογοήτευσης, που είναι και αυτό ένα καθόλα αποδεκτό σπορ.
Το Viognier 2019, των αμπελώνων Παλυβού, έχει ελαφρά πιο σκούρο κίτρινο χρώμα, σε αντίθεση με το Viognier 2019 Cuvée Larsinos (qui est-ce?) της οινοποιίας Σκούρα, που μοιάζει με Σουηδέζα που ο ήλιος δεν είδε για 12 μήνες. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Απολύτως τίποτα!
Στη μύτη, a contrario με όσα υπαινίσσονται τα χρώματα των κρασιών, το βιονιέ Σκούρας είναι εκείνο που εμφανίζεται πιο βαρελάτο και εκφραστικό. Από την άλλη, το βιονιέ Παλυβός είναι εκείνο με τα πιο ώριμα φρουτώδη αρώματα, σαν εκείνα τα βερύκοκα που ξεχάσατε να φάτε.
Στο δε στόμα, του Σκούρα είναι το πιο τραγανό (αν και το πιο έντονα βαρελάτο!), ενώ του Παλυβού σε γεμίζει μοναδικά. Με άλλα λόγια, το ένα συμπληρώνει το άλλο. Τι να σας κάνω; Αγοράστε και τα δύο, πάρτε και δύο ποτήρια και πίνετέ τα εναλλάξ.
Μια και θα έχετε δύο κρασιά, βάλτε και δύο φαγητά: ένα κοτόπουλο στη σούβλα και μεγάλες γαρίδες στη σχάρα. Παίξτε μπάλα, δεν μας βλέπει κανείς, παρά μόνο ο ιός.
ΑΠΟ ΤΟ SAVE VINTAGE 2019
Το βιονιέ (viognier) είναι μία από εκείνες τις ποικιλίες αμπέλου που έγιναν αστέρια του διεθνούς οινικού στερεώματος ξαφνικά. Στο πρώτο βιβλίο που δημοσίευσε η Jancis Robinson για τις ποικιλίες αμπέλου, το 1986, λέει πως κανονικά δεν θα έπρεπε να τη συμπεριλάβει καν στο βιβλίο της, αφού υπάρχουν μόνο… 320 στρέμματα φυτεμένα σε όλον τον κόσμο! Την εποχή εκείνη ο Joseph Phelps είχε φυτέψει με χίλια ζόρια 20 στρέμματα στη Napa Valley ―σήμερα η Καλιφόρνια έχει πάνω από 12.000.
Συνολικά υπάρχουν πάνω από 120.000 στρέμματα βιονιέ φυτεμένα σε διάφορα μέρη του κόσμου, κυρίως στη Γαλλία (απ’ όπου και προέρχεται), στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Νότια Αφρική και στην Ιταλία. Η εξάπλωση της ποικιλίας στο Νέο Κόσμο δεν είναι τυχαία. Τα κρασιά που δίνει είναι παχιά, λιπαρά, έντονα αρωματικά και σε ένα βαθμό θυμίζουν αρκετά σαρντονέ. Αν σας αρέσουν τα κλασικά σαρντονέ θα λατρέψετε το βιονιέ.
Επειδή είναι μία ποικιλία με χαμηλή φυσική οξύτητα, η καλλιέργεια και η οινοποίησή της στη ζεστή Ελλάδα είναι πρόκληση.
Ίσως γι’ αυτό να μην είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη, ίσως επειδή ο πρώτος διδάξας, ο Γιώργος Σκούρας, να έθεσε από την αρχή τον πήχη πολύ ψιλά! Το στοίχημα που βάζουν όσοι οινοποιούν βιονιέ είναι: Πώς θα πάρουμε όλα αυτά τα decadent στοιχεία του κρασιού, διατηρώντας παρόλα αυτά μία αίσθηση φρεσκάδας και ζωηρότητας; Είναι ο λόγος για τον οποίο όλοι αυτοί οι οινοποιοί extraordinaire καταφεύγουν σε ένα σωρό οινολογικές ταχυδακτυλουργίες (απίστευτοι συνδυασμοί inox με βαρέλια, περίεργες εκχυλίσεις και, γενικότερα, μαύρη μαγεία) για ένα αποτέλεσμα, που πρέπει να το πούμε, κάθε άλλο παρά απογοητεύει (ναι, κύριοι, λάτρεις των ΣΤΕΓΝΩΝ κρασιών, είναι νόστιμα και ωραία κρασιά!!!).
Τα δύο ελληνικά βιονιέ από τη βόρεια Πελοπόννησο που δοκιμάσαμε, είναι πραγματικά όμορφα κρασιά που δύσκολα θα σας απογοητεύσουν ―εκτός κι αν είστε της απογοήτευσης, που είναι και αυτό ένα καθόλα αποδεκτό σπορ.
Το Viognier 2019, των αμπελώνων Παλυβού, έχει ελαφρά πιο σκούρο κίτρινο χρώμα, σε αντίθεση με το Viognier 2019 Cuvée Larsinos (qui est-ce?) της οινοποιίας Σκούρα, που μοιάζει με Σουηδέζα που ο ήλιος δεν είδε για 12 μήνες. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Απολύτως τίποτα!Στη μύτη, a contrario με όσα υπαινίσσονται τα χρώματα των κρασιών, το βιονιέ Σκούρας είναι εκείνο που εμφανίζεται πιο βαρελάτο και εκφραστικό. Από την άλλη, το βιονιέ Παλυβός είναι εκείνο με τα πιο ώριμα φρουτώδη αρώματα, σαν εκείνα τα βερύκοκα που ξεχάσατε να φάτε.
Στο δε στόμα, του Σκούρα είναι το πιο τραγανό (αν και το πιο έντονα βαρελάτο!), ενώ του Παλυβού σε γεμίζει μοναδικά. Με άλλα λόγια, το ένα συμπληρώνει το άλλο. Τι να σας κάνω; Αγοράστε και τα δύο, πάρτε και δύο ποτήρια και πίνετέ τα εναλλάξ.
Μια και θα έχετε δύο κρασιά, βάλτε και δύο φαγητά: ένα κοτόπουλο στη σούβλα και μεγάλες γαρίδες στη σχάρα. Παίξτε μπάλα, δεν μας βλέπει κανείς, παρά μόνο ο ιός.
ΑΠΟ ΤΟ SAVE VINTAGE 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου