του Γιάννη Ζήβα
Πέρασαν χρόνια από τότε που αποφάσισα να διασχίσω εγκάρσια ένα από τα ομορφότερα βουνά της χώρας μας, και ειδικότερα της Πελοποννήσου, το Μαίναλο. Είχε γίνει και πάλι αναφορά στο βουνό αυτό, από τούτη τη στήλη, αλλά εδώ θα μιλήσω πολύ συγκεκριμένα, για μία ελάχιστα διανυόμενη διαδρομή, λόγω δύσκολου χωματόδρομου. Πρόκειται για τον δρόμο που συνδέει την Βυτίνα στα βορειοδυτικά του βουνού με το Λεβίδι στα ανατολικά. Η διάσχιση μπορεί να γίνει και πεζοπορικά, ώστε να νιώσεις την ψυχή σου να φτερουγίζει μέσα στα λαγκάδια και τα ρουμάνια του ορεινού όγκου. Κυρίαρχο στοιχείο της περιοχής είναι τα τεράστια ελατοδάση, κεφαλονίτικης ελάτης, αλλά και τα μαυρόπευκα. Εδώ και μερικές δεκαετίες δυστυχώς πολλά έλατα έχουν προσβληθεί από κάποια βακτήρια με αποτέλεσμα να φθίνουν και να μαραίνονται. Δεν γνωρίζω άν έχουν επιληφθεί οικολογικές ομάδες ή δασολόγοι για την επίλυση του προβλήματος.
Κι ενώ διασχίζεις αυτά τα επιβλητικά δάση σε μιά στροφή του δρόμου, λίγα χιλιόμετρα από την Βυτίνα συναντάς το πρώτο ξέφωτο, ένα γλυκύτατο μικρό σε έκταση οροπέδιο, τους Ρούχους. Παίρνοντας κατεύθυνση βορειοδυτική συναντάς το δεύτερο οροπέδιο, πολύ πιό εκτεταμένο από το προηγούμενο, την Κάπελη, στα 1450 μέτρα υψομέτρου. Εκεί πραγματικά αισθάνεσαι μία αγαλλίαση και ταυτόχρονα ένα δέος, από την επιβλητική ομορφιά των κατάφυτων ολόγυρα ραχών. Κι αφού πάρεις βαθιές ανάσες για να γεμίσεις τις μπαταρίες οξυγόνου σου, συνεχίζεις λίγο βορειότερα με κατεύθυνση προς την Βλαχέρνα για να συναντήσεις το τρίτο κατά σειρά οροπέδιο του Μαινάλου, την Αρπακωτή. Ο δρόμος παίρνει νότια κατεύθυνση και αφού κατηφορίσεις μειώνοντας το υψόμετρο, περνάς από παλιές στάνες και παλαιές εγκαταστάσεις τυροκομείων για να χαθείς και πάλι στα αιωνόβια έλατα. Έχεις την αίσθηση ότι όπου νάναι, θα κάνει την εμφάνισή του ο τραγοπόδαρος θεός, εκείνος που με την γέννησή του προκάλεσε τον θαυμασμό πάντων των θεών του Ολύμπου, εξ ού και η ονομασία που του δόθηκε , "ΠΑΝ". Είναι εκείνος που έδωσε το όνομά του στον πανικό, τον φόβο που δημιουργούσε προκαλώντας με τους αγέρηδες που σήκωνε και τις πέτρες που πετούσε μέσα στα ρουμάνια και φόβιζε (πανικόβαλλε) τους βοσκούς, των οποίων παρ' όλα
αυτά ήταν προστάτης κατά την μυθολογία. Από αυτόν πήρε το όνομά της και η λέξη που συνοψίζει τον κόσμο των ζώων, την πανίδα. Η διαδρομή καταλήγει στο πανέμορφο Λεβίδι, πατρίδα του εξέχοντος πολιτικού, πρωτοπόρου στις ιδέες και στην πολιτική δράση, του Αλεξάνδρου Παπαναστασίου (1924).
Η πλούσια χλωρίδα του βουνού, είναι το "χρυσωρυχείο" για την παραγωγή του σπανιότατου μελιού της περιοχής, αλλά τα σκήπτρα κρατά το ελατόμελο, γνωστό και ως "μέλι βανίλια",λόγω των λευκών ανταυγειών και της ιδιαίτερης γεύσης του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου