Το μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία

Tου Γιάννη Σχίζα

Ο Μιχάλης Κατσαρός (1919-1998)  άφησε αυτό τον  στίχο αγνοώντας τις πολλαπλές  ερμηνείες του- τόσο αυτές που τρέχουν στην πραγματική και προβλέψιμη για την εποχή του   ζωή όσο και τις δυνητικές , που υπερβαίνουν τον ορίζοντα του ποιητή:  Λόγου χάρη,  θα μπορούσε να υπαινιχθεί το φαινόμενο της ξηρασίας που θα επέλθει λόγω αύξησης της θερμοκρασίας και της αποσταθεροποίησης του κλίματος ;

 Και όμως, το φαινόμενο άνευ ποιητικής αδείας  ήταν γενικά σεσημασμένο στους κύκλους των ασχολουμένων με την πληροφορία  από το 1980 και πιο πριν.   Θυμάμαι που βρισκόμουν στο Λονδίνο το 1983 και πήρα συνέντευξη από το Εarthscan  που δημοσιεύθηκε στο «Οικολογία και Περιβάλλον» της ίδιας χρονιάς.. Η οργάνωση μεταξύ άλλων  έκανε λόγο για τις κλιματικές ακρότητες που μπορούν να ενσκύψουν , για τις υπερ-υψηλές θερμοκρασίες που μπορούν να καταστρέψουν την γεωργική παραγωγή μιας χώρας- αν πχ η θερμοκρασία διατηρηθεί στους 45 βαθμούς   μια εβδομάδα !-  ή αντίθετα  για τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, που μπορούν να έχουν το ίδιο αποτέλεσμα….

Υπάρχει ένας  βαθμός αμφιβολίας για  το κατά πόσο  το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι φυσικό ή ανθρωπογενές . Υπάρχουν πανεπιστημιακοί  που  επικαλούνται κύκλους μεγάλους και μικρούς, που επικαλούνται την ίδια την ιστορία του κλίματος ! Είναι επίσης  προς συζήτηση  το κατά πόσον μια υπαρκτή τάση αλλαγής του κλίματος, ενδυναμώνεται από διάφορα ανθρωπογενή φαινόμενα, όπως αυτό της εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα   στην ατμόσφαιρα.

 Σε κάθε περίπτωση   απαιτούνται μέτρα :  Γιατί η αποσταθεροποίηση του κλίματος συνοδεύεται από πολλά και διάφορα και κυρίως από πυρκαγιές, όπως αυτές  που γίνονται στη Μεσογειακή ζώνη,  στην Πορτογαλία,  αλλά συμβαίνουν  στην Καλιφόρνια και στην Αυστραλία, ακόμη και στη Σιβηρία.    

Μέσα στα μέτρα κατά της ξηρασίας συμπεριλαμβάνονται τα  συστήματα άντλησης θαλάσσιου νερού με ανεμογεννήτριες μικρές, που μεταφέρονται  από τη μια στην άλλη θέση, που δεν έχουν  σχέση με τις τωρινές τερατώδεις ανεμογεννήτριες. Για το ζήτημα αυτό είχα παρακολουθήσει ομιλίες στην Αίγινα από τον καθηγητή Βατίστα, πλήρως κατανοητές και κινούμενες στη σφαίρα  του εφικτού. Και φυσικά ένα μέσο είναι η ανακύκλωση του νερού, που ακόμη  αναμένει την εφαρμογή στην Ελλάδα..

Το θέμα βέβαια  είναι  αν η απώλεια φυσικής βιομάζας από τις καύσεις αντικαθίσταται από  νέα ανάπτυξη πράσινου, αλλά αυτό είναι κάτι που μόνο οι πολύ ψύχραιμοι μπορούν να εξετάσουν. Σε περιοχές  που πηγαίνω  για παραθερισμό έχω  διαπιστώσει ότι η καμένη βλάστηση έχει υπεραναπληρωθεί – μόνο που φοβάμαι ότι το δείγμα μου είναι ελάχιστα αντιπροσωπευτικό…