Της Μαρίας Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Υπάρχει λοιπόν το Πεπρωμένο, που μας
καθορίζει, όλους, ανθρώπους και ζώα. Γιατί και τα ζώα γεννιούνται το καθένα με
τον χαρακτήρα του και συχνά οι κοινωνικοί κανόνες καθορίζουν και σε αυτά την
εξέλιξη τους.
Όντας γατόφιλη από παιδί είχα
παρατηρήσει τις διαφορές στις συμπεριφορές των κατοικίδιων που υιοθετούσαμε, από
το πρώτο αγρίμι που ποτέ δεν προσαρμόστηκε στο σπίτι, στη «Γριέλα» με τη
γεροντική συμπεριφορά, τον «Ποπέο», που αφ’ ότου μετακόμισε η Πόπη που τον
τάιζε, επέδειξε σε μας τη σκυλίσια του συμπεριφορά ακολουθώντας μας από το
σπίτι στο σχολείο, το «Χαζό» που επειδή από μωρό το παίζαμε σαν κούκλα ανεχόταν
τα πάντα αδιαμαρτύρητα κοκ
Παρατήρησα ακόμη και ότι η σνομπ
συμπεριφορά δεν είναι αποτέλεσμα εκλεκτών γονιδίων αφού ο σιαμαίος γάτος μας
Ράμα, ποτέ δεν ήταν εκλεκτικός σε αντίθεση με την κοινότατη Σίμπα, που είχε
συμπεριφορά ξινής γεροντοκόρης.
Στο χωριό πηγαίναμε τακτικά αλλά επειδή
δε μέναμε μόνιμα δεν είχαμε υιοθετήσει γάτα μέχρι που ο Σίμπος με πλησίασε,
στην αρχή διστακτικά και από απόσταση μέχρι που κάποια μέρα την ώρα που μάζευα
χόρτα στην αυλή ένοιωσα το κεφάλι του κάτω από το χέρι μου για να τον χαιδέψω.
Τον βγάλαμε Σίμπο, γιατί ήταν κανελίς, πιστό αρσενικό
αντίγραφο της Σίμπα, αν και θάπρεπε να τον λέμε Βούδα από το χαρακτήρα του και
έκτοτε μας υποδεχόταν με την σοφή του ευγένεια στην είσοδο της αυλής, κάθε που
φθάναμε στο χωριό.