Νίκος Κατσαλίδας : Τὰ πακέτα Παπαστράτος

 

planodion posted: " Νίκος Κατσαλίδας Τὰ πακέτα Παπαστράτος Ι ΝΥΧΤΕΣ τῆς βο­ρι­νῆς ἀ­κρώ­ρειας τῶν ἀ­πο­μο­νω­μέ­νων γκραι­κῶν ἦ­ταν ζο­φε­ρὲς καὶ σκο­τα­δε­ρὲς καὶ οἱ μέ­ρες φρι­κι­α­στι­κὲς καὶ ἀ­φύ­σι­κες, ἀ­φοῦ σχε­δὸν πί­σω ἀ­πὸ κά­θε δέν­τρο, ἐ­κτὸς ἀ­πὸ τοὺ" Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι Νοε. 2 Οι  ΝΥΧΤΕΣ τῆς βο­ρι­νῆς ἀ­κρώ­ρειας τῶν ἀ­πο­μο­νω­μέ­νων γκραι­κῶν ἦ­ταν ζο­φε­ρὲς καὶ σκο­τα­δε­ρὲς καὶ οἱ μέ­ρες φρι­κι­α­στι­κὲς καὶ ἀ­φύ­σι­κες, ἀ­φοῦ σχε­δὸν πί­σω ἀ­πὸ κά­θε δέν­τρο, ἐ­κτὸς ἀ­πὸ τοὺς φυ­σι­κοὺς ἴ­σκιους τους, ἀ­να­δεύ­ον­ταν, πα­ρα­μό­νευ­αν, φι­δο­σέρ­νον­ταν καὶ πε­ρι­φέ­ρον­ταν κι ἄλ­λα ἀ­θέ­α­τα ἰ­σκι­ώ­μα­τα, ὣς ἀρ­γὰ στὰ ἡ­λι­ο­βα­σι­λέ­μα­τα καὶ στὰ σου­ρου­πώ­μα­τα. Τό­τε ποὺ ὁ συν­τα­ξι­ο­δο­τού­με­νος τα­ξι­δευ­τὴς παπ­πούς του εἶ­χε ζη­τή­σει νὰ γυ­ρί­σει ἀ­πὸ τὴν Ἀ­με­ρι­κὴ στὸ σπί­τι του, στὴν ἀ­πο­κλει­σμέ­νη χώ­ρα ποὺ δὲν σά­λευ­ε μύ­γα καὶ ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ πολ­λὲς αἰ­τή­σεις, ἔ­γι­νε δε­χτὸ τὸ αἴ­τη­μά του. Ἕ­ξι μπα­οῦ­λα μὲ ροῦ­χα, ἄλ­λα και­νούρ­για, ἄλ­λα με­τα­χει­ρι­σμέ­να καὶ δυ­ὸ βα­λί­τσες ἔ­φερ­νε μα­ζί του μ’ ἕ­να σα­πι­ο­κά­ρα­βο, ἀ­πὸ τὰ μό­να ποὺ δι­έ­θε­ταν γιὰ κον­τι­νὰ τα­ξί­δια οἱ ἀ­πο­κλει­σμέ­νοι. Τὰ μπα­οῦ­λα καὶ τὴ μιὰ βα­λί­τσα, τ’ ἄ­νοι­ξε καὶ μοί­ρα­σε τὰ δῶ­ρα στοὺς δι­κούς του. Τὴν ἄλ­λη, τὴ βα­στοῦ­σε κά­τω ἀ­πὸ τὸ κρε­βά­τι κι ὅ­λοι ἦ­ταν πε­ρί­ερ­γοι τί εἶ­χε μέ­σα. Ἡ μπάμ­πω τοῦ ’­λε­γε: ἄ­νοι­ξέ τη νὰ δοῦ­με τί ἔ­χεις μέ­σα, μω­ρὲ κά­ψω γέ­ρο μου, για­τὶ μᾶς γκά­στρω­σες. Μιὰ μέ­ρα πῆ­ρε δί­πλα το ἐγ­γο­νά­κι του, ἡ ἀ­δυ­να­μί­α του. Εἶ­χε τ’ ὄ­νο­μά του. Ἄ­νοι­ξε καὶ τοῦ ’­δει­ξε τα­χτο­ποι­η­μέ­να κου­τιὰ καὶ κου­τά­κια. Ἡ μι­σὴ εἶ­χε κά­τι ἀ­πί­θα­να κου­τιὰ κει­μή­λια μὲ ἀ­με­ρι­κά­νι­κα πού­ρα καὶ ἡ ἄλ­λη μι­σὴ κά­τι μι­κρού­λι­κα πα­κέ­τα ζη­λευ­τά, τυ­λιγ­μέ­να μὲ γυ­α­λό­χαρ­το. Δι­ά­βα­σε, εἶ­πε κι ἔ­βα­λε ἕ­να πα­κέ­το στὰ χέ­ρια του. ΠΑ-ΠΑ-ΣΤΡΑ-ΤΟΣ, συλ­λά­βι­σε τὸ ἐγ­γο­νά­κι. Θ’ ἀ­νοί­γεις καὶ θὰ μοῦ φέρ­νεις ἀ­πὸ ἕ­να ὅ­ταν θὰ στὸ ζη­τά­ω, τοῦ ’­πε ὁ παπ­πούς, καὶ τρά­βη­ξε μιὰ χρυ­σα­φέ­νια λου­ρί­δα. Τὸ ἐ­πι­χρυ­σω­μέ­νο πα­κέ­το ἄ­νοι­ξε, τρά­βη­ξε ἕ­να τσι­γά­ρο, τὸ μυ­ρί­στη­κε, πά­τη­σε τὸν ἀ­να­πτή­ρα ποὺ ἔ­βγα­λε κά­τι πε­ρί­ερ­γες νό­τες, ἄ­να­ψε. Ἕ­νας σπει­ρο­ει­δὴς κα­πνὸς σὰν ἱ­ε­ρο­γλυ­φι­κὰ ἁ­πλώ­θη­κε τρι­γύ­ρω κι ἡ κά­μα­ρη μο­σχο­βό­λη­σε σὰν νὰ ραν­τί­στη­κε μ’ ἀ­νοι­ξι­ά­τι­κα ἀ­ρώ­μα­τα. Ὅ­ταν τὸν ἐ­πι­σκέ­πτον­ταν γιὰ τὸ κα­λω­σό­ρι­σες, ἔ­στελ­νε τὸ ἐγ­γο­νά­κι, ἔ­φερ­νε πα­κέ­το καὶ προ­σέ­φερ­νε τσι­γά­ρο. Οἱ συ­νο­μή­λι­κοι, γε­ρα­σμέ­νοι, ρυ­τι­δω­μέ­νοι πρὶν και­ροῦ, ἔ­χω­ναν στὴν τσέ­πη τὰ τσιμ­πού­κια ποὺ βρο­μοῦ­σαν ἀ­πὸ τὸν βα­ρὺ λι­ω­μέ­νο πίσ­σα κα­πνό, πα­ρα­τη­ροῦ­σαν καὶ πε­ρι­ερ­γά­ζον­ταν στὰ χέ­ρια τὸ πα­κέ­το, ἀ­να­βαν τὸ τσι­γά­ρο, ρου­φοῦ­σαν βα­θιὰ στὰ σω­θι­κά τους, ἄ­νοι­γαν τὰ μά­τια τους ἀ­πο­λαμ­βά­νον­τας σὰν νὰ κά­πνι­ζαν τὸ μυ­ρω­μέ­νο φάρ­μα­κο τοῦ λυ­τρω­μοῦ τους. Τὰ τε­λει­ω­μέ­να πα­κέ­τα τά ’­δι­νε στὸν ἐγ­γο­νό του ποὺ με­ρι­κὰ τὰ κρα­τοῦ­σε στὸ ντου­λά­πι ἀν­τί­κες, σὲ ἄλ­λα ἔ­βα­ζε τὸ σβη­στή­ρι καὶ τὰ σχο­λι­κὰ πράγ­μα­τα κι ἔ­δι­νε καὶ στοὺς συμ­μα­θη­τές του νὰ χα­ροῦ­νε μὲ τὰ πα­νέ­μορ­φα κου­τά­κια. Τό­τε ἦ­ταν ποὺ ἀ­πεί­λη­σαν τὸν παπ­ποὺ στὰ γρα­φεῖ­α ὅ­τι ἂν συ­νε­χί­ζει προ­πα­γάν­δα μὲ τὰ πα­κέ­τα καὶ δη­λη­τη­ριά­ζει παι­διὰ καὶ γε­ρόν­τια μὲ κα­πι­τα­λι­στι­κὰ δο­λώ­μα­τα, θὰ πά­ει στὸ φρέ­σκο. Κι αὐ­τὸς ποὺ δὲν εἶ­χε ἰ­δέ­α ἀ­πὸ τέ­τοι­α κα­μώ­μα­τα, πεί­σμω­σε καὶ ἀ­πάν­τη­σε θυ­μω­μέ­νος ὅ­τι ὄ­χι μό­νο δὲν δη­λη­τη­ριά­ζουν, ἀλ­λὰ εὐ­ω­διά­ζουν ἀ­κέ­ρια τὴ βό­ρεια ἀ­κρώ­ρεια. Κοι­τάξ­τε τὸν ἄρ­ρω­στο καὶ ξε­θω­ρι­α­σμέ­νο κα­πνὸ ποὺ φου­μά­ρουν τὰ κα­η­μέ­να τα γε­ρον­τά­κια μὲ τὰ τσιμ­πού­κια τους ἐ­σεῖς, ποὺ δη­λη­τη­ριά­ζουν ὅ­λο τὸν τό­πο κι ἀ­φῆ­στε τὰ τσι­γά­ρα ποὺ κα­πνί­ζει ὅ­λη ἡ οἰ­κου­μέ­νη. Τὶς νύ­χτες καὶ μέ­ρες τῆς βο­ρι­νῆς ἀ­κρώ­ρειας τῶν ἀ­πο­μο­νω­μέ­νων γκραι­κῶν συ­νέ­χι­ζε ὁ ἀ­πο­κλει­σμὸς ἀ­πὸ τὸν ἄλ­λο κό­σμο. Ἡ ἀ­με­ρι­κά­νι­κη βα­λί­τσα κόν­τευ­ε νὰ ἀ­δειά­σει. Ὁ παπ­ποὺς με­τροῦ­σε συλ­λο­γι­σμέ­νος τὰ τε­λευ­ταῖ­α πα­κέ­τα κι ἀ­φοῦ τε­λεί­ω­σαν καὶ τὰ ποῦ­ρα πα­ρήγ­γει­λε ἕ­να τσιμ­πού­κι ἀ­πὸ πυ­ξά­ρι καὶ ἄρ­χι­σε νὰ κα­πνί­ζει βα­ρὺ κα­πνὸ ποὺ ἔ­τρι­βε μό­νος πά­νω σε μιὰ σα­νί­δα, βγά­ζον­τας ἀ­πὸ τὸ στό­μα καὶ τὴ μύ­τη φυ­σών­τας πυ­κνὲς ἀν­τά­ρες πί­κρας. Κά­θε τό­σο ἔ­βγαι­νε μὲ τοὺς συ­νο­μή­λι­κούς του κι ἔ­λια­ζαν τὰ κό­κα­λά τους στὸ πε­ζού­λι φου­μά­ρον­τας μὲς στὴν ἀν­τά­ρα τῶν τσιμ­που­κι­ῶν τους καὶ κα­θά­ρι­ζε προ­ση­λω­μέ­νος συ­στη­μα­τι­κὰ τὴν πη­χτὴ λά­βα τῆς νι­κο­τί­νης. Ἀλ­λὰ μιὰ μέ­ρα οἱ για­τροὶ τοῦ ’­παν ν’ ἄ­φη­νε τὸν κα­πνὸ για­τὶ τοῦ ’­χαν μαυ­ρί­σει κι αὐ­του­νοῦ οἱ πνεύ­μο­νες. Τό­τε πέ­τα­ξε τὸ τσιμ­πού­κι στὸ τζά­κι ποὺ και­γό­τα­νε καὶ βρο­μοῦ­σε τὸ σπί­τι. Φο­ρὲς φο­ρές, ἄ­νοι­γε νο­σταλ­γι­κὰ τὴ βα­λί­τσα, ἔ­παιρ­νε τὰ ἄ­δεια πα­κέ­τα, ποὺ βα­στοῦ­σε σὲ μιὰ γω­νί­α, τὰ χά­ι­δευ­ε ἁ­πα­λὰ μὲ τὰ κι­τρι­νι­σμέ­να δά­χτυ­λα, τὰ πλη­σί­α­ζε στὴ μύ­τη σὰν νά ’­χε μπρο­στά του τὸ λε­πτὸ χαρ­τί, τὸ φίλ­τρο, τὸν λε­πτε­πί­λε­πτο κα­πνὸ καὶ ρου­φοῦ­σε τὴν εὐ­ω­διά τους πού, ἂν καὶ ἄ­δεια, εἶ­χε μεί­νει ἀ­κό­μα. Αὐ­τὰ σκέ­πτον­ταν στὴ θύ­μη­σή του ὁ ἡ­λι­κι­ω­μέ­νος ἐγ­γο­νός, τα­ξι­δευ­τὴς κι αὐ­τὸς τώ­ρα πού ’­παιρ­ναν ν’ ἀλ­λά­ξουν οἱ νύ­χτες τῆς ἀ­κρώ­ρειας ξα­να­γυ­ρί­ζον­τας στὸ πα­τρι­κό του, ψά­χνον­τας τὰ κει­μή­λιά του κι ἀ­να­σκα­λεύ­ον­τας νὰ βρεῖ στὴ γω­νί­α πα­ρά­με­ρα τὴ βα­λί­τσα στὴ μνή­μη του.   Πη­γή: Θυμάρια των βορριάδων (Νίκας, 2022) Νί­κος Κα­τσα­λί­δας (Ἄ­νω Λε­σι­νί­τσα Θε­ο­λό­γος Ἁ­γί­ων Σα­ράν­τα, 1949). Ζεῖ στὴν Ἀ­θή­να. Σπού­δα­σε φι­λο­λο­γί­α. Ποι­η­τής, πε­ζο­γρά­φος, με­τα­φρα­στής, δο­κι­μι­ο­γρά­φος μὲ πολ­λὲς τι­μη­τι­κὲς δι­α­κρί­σεις καὶ βρα­βεῖ­α. Ποι­ή­μα­τά του συμ­πε­ρι­λαμ­βά­νον­ται σὲ Ἀν­θο­λο­γί­ες στὰ ἀγ­γλι­κά, γαλ­λι­κά, γερ­μα­νι­κά, ἰ­τα­λι­κά, βουλ­γα­ρι­κά, ρου­μα­νι­κά, ἱ­σπα­νι­κά, ἐ­νῶ ὁ ἴ­διος με­τέ­φρα­σε σα­ράν­τα πέν­τε Ἕλ­λη­νες ποι­η­τὲς καὶ πε­ζο­γρά­φους στὴν Ἀλ­βα­νι­κὴ γλώσ­σα. Εἶ­ναι ἕ­νας ἀ­πὸ τοὺς ἱ­δρυ­τὲς τῆς Δη­μο­κρα­τι­κῆς Ἕ­νω­σης τῆς Ἐ­θνι­κῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Μει­ο­νό­τη­τας «Ὁ­μό­νοι­α». Κα­τὰ τὸ 2001-2002, χρη­μά­τι­σε ὑ­πουρ­γὸς Ἐ­πι­κρα­τεί­ας (πα­ρὰ τῷ πρω­θυ­πουρ­γῶ) γιὰ τὰ Ἀν­θρώ­πι­να Δι­και­ώ­μα­τα στὴν Ἀλ­βα­νί­α. Κα­τὰ τὸ 2004-2008 δι­ε­τέ­λε­σε δι­πλω­μά­της, Μορ­φω­τι­κὸς Σύμ­βου­λος στὴν Ἀλ­βα­νι­κὴ Πρε­σβεί­α στὴν Ἀ­θή­να. Τὸ 2001 ἀ­πέ­σπα­σε τὸ βαλ­κα­νι­κὸ βρα­βεῖ­ο «Αἷ­μος», στὴ Σό­φια, γιὰ τὴν ποι­η­τι­κὴ συλ­λο­γὴ «Τὰ ἑ­κα­τὸ ἑ­κα­τό­φυλ­λά τῆς Πού­λιας». Τὸ 2002 τοῦ ἀ­πο­νε­μή­θη­κε ἡ «Ἀ­ση­μέ­νια πέ­να» ἀ­πὸ τὸ Ὑ­πουρ­γεῖ­ο Πο­λι­τι­σμοῦ τῆς Ἀλ­βα­νί­ας γιὰ τὴ με­τά­φρα­ση τῆς ποί­η­σης τοῦ Ὀ­δυσ­σέ­α Ἐ­λύ­τη. Τὸ 2012, πα­ρα­ση­μο­φο­ρή­θη­κε ἀ­πὸ τὸν Πρό­ε­δρο τῆς Ἀλ­βα­νι­κῆς Δη­μο­κρα­τί­ας μὲ τὸ ἀ­νώ­τα­το με­τάλ­λιο τῆς τά­ξης τῶν γραμ­μά­των «Με­γά­λος καλ­λι­τέ­χνης». Ὁ Νί­κος Κα­τσα­λί­δας εἶ­ναι τα­κτι­κὸ μέ­λος τῆς Ἑ­ται­ρεί­ας Συγ­γρα­φέ­ων.   M