γράφει ο Σταύρος Σταυρόπουλος Λέξεις στιλέτα. Που ξύνουν τις λάμες τους πάνω σου χωρίς καν να το αντιληφθείς. Πουτάνες λέξεις. Υφαίνουν με απλότητα έναν Μυστικό Δείπνο, σαν αργαλειός, αλλά ο προδότης δεν φάνηκε ακόμη. Ξωπίσω τους βαριανασαίνει η ασθματική, τρεμάμενη φωνή της Κατερίνας Γώγου. Η οξύτητα της βραχνάδας του Tom Waits. Ο τεθλασμένος φακός του Λάνθιμου. Οι αλκοολικοί ψαλμοί του Malcolm Lowry, τα αταβιστικά χτυπήματα της γραφομηχανής του Bukowski, τικ τακ τικ τακ, ο ωμός ρεαλισμός του Kerouac.
Το παράνομο χαμόγελο ενός μετανάστη, ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια στην Ηφαίστου, δύο βραχιολάκια από πλανόδιο, τικ τακ τικ τακ. Ωρολογιακή βόμβα.
Σε ρουφούν οι δίνες των ωδίνων της. Οδύνης μάθημα. Περί οπής. Η ευωχία της θλίψης. Στρατσόχαρτα από βελούδο. Το μαύρο βελούδο της νύχτας, της δίψας, της ερήμωσης. Το παγωμένο βλέμμα του Dylan. Οι Underground Youth. Οι Birthday Party. O Pessoa με το καπέλο του. Τα μελωμένα χάδια της αγάπης κάτω από τα μεταχειρισμένα ρούχα μας. Η κάπνα απ' το τσιγάρο ενός νουάρ ήρωα. Ποιου; Η Audrey Hepburn.
Οι ιπτάμενες εκδορές του δέρματος. Η μοσχοβόλα ομορφιά. Τα τείχη. Η μάνα. Και τα αρσενικά μέλη ενός σκύλου. Με το ριγέ σημαιάκι της ποίησης περασμένο γερά στο αριστερό του πόδι.
Γιατί ναι, «το αίμα ξέρει να σιωπά. Να απουσιάζει. Έχει τσίπα. Όση λείπει από σας. Και ό,τι αγαπάει το λεκιάζει για πάντα.»
Το λεκιάζει. Ενάντια σε κάθε εξουσίαση.
Ladies and Gentlemen, η κυρία Τόνια Κοσμαδάκη και ο σκύλος της.
(Είμαι πολύ περήφανος γι' αυτό το κορίτσι.)
ΠΗΓΗ : ΑΠΟ ΠΕΙΡΑΤΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου