Ἀρ­γύ­ρης Χι­ό­νης : Οἱ συμ­φο­ρὲς

ΠΕΡΑΣΤΕ, εἶ­πε, «πε­ρά­στε καὶ κα­θί­στε», εἶ­πε στὶς συμ­φο­ρὲς ποὺ χτύ­πη­σαν τὴν πόρ­τα του.

«Θὰ τὶς κε­ρά­σω κά­τι», σκέ­φτη­κε, «ἕ­να κομ­μά­τι ἀ­π' τὴν ψυ­χή μου, καὶ θὰ φύ­γουν. Θὰ κά­τσουν λί­γο καὶ θὰ φύ­γουν".

        Φροῦ­δες ἐλ­πί­δες... Θρο­νι­ά­στη­καν ἐ­κεῖ καὶ ποῦ νὰ τὸ κου­νή­σουν...

        Ἀ­π' τὶς εὐ­γέ­νει­ες, πέ­ρα­σε στὶς ἀ­γέ­νει­ες καί, ἀ­π' αὐ­τές, στὶς ἀ­πει­λές. Κα­νέ­να ἀ­πο­τέ­λε­σμα· ἀ­κλό­νη­τες στὶς θέ­σεις τους, ἦ­ταν σα­φὲς ὅ­τι δὲν ἦρ­θαν γιὰ νὰ φύ­γουν.

        Κά­θι­σε, τέ­λος, καὶ ὁ ἴ­δι­ο­ς· κου­ρά­στη­κε καὶ κά­θι­σε ἀ­πέ­ναν­τί του­ς· καὶ μὲ τὴν ἴ­δια ἀ­πά­θεια ποὺ τὸν κοι­τού­σα­νε τὶς κοί­τα­ζε κι αὐ­τός.

Πη­γή: Τὰ ὄν­τα καὶ τὰ μὴ ὄν­τα (πε­ζά, Γα­βρι­η­λί­δης, 2006).ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ

Ἀργύρης Χιόνης (Ἀθήνα, 1943-2011). Ποίηση, πεζογραφία, μετάφραση. Συγκε­ντρωτικὴ ἔκδοση τῶν ποιημάτων του: Ἡ φωνὴ τῆς σιωπῆς. Ποιήματα 1966-2000 (Νεφέλη, Ἀθήνα, 2006). Τελευταῖο του βιβλίο: Ὅ,τι περιγράφω μὲ περιγράφει. Ποίηση δωματίου (Γαβριηλίδης, Ἀθήνα, 2010).