του Φάνη Βορεινάκη
Πρώτη φορά στη ζωή μου πληροφορήθηκα την ύπαρξη του
«ευγενούς» αερίου ραδονίου, με την κρίση του Τσέρνομπιλ η Τσερνόμπιλ, ότι
προτιμάτε, το μακρινό 1986. Τότε θεωρήθηκε σαν μία μέθοδος αποφυγής της
ρύπανσης από τα επικίνδυνα ραδιονουκλίδια της καταστρεπτικής έκρηξης, το
κλείσιμο στο σπίτι. Όπως και τώρα άλλωστε για την αποφυγή της μόλυνσης από τον
θανατηφόρο κορονοιό. Βέβαια οι οδοί επαφής δεν ταυτίζονται, για τα ραδιονουκλίδια
υπολογίζαμε στη λειτουργία του κελύφους της κατοικίας μας κάπως σαν
...αντιατομικό καταφύγιο, ενώ στην περίπτωση του κορονοιού στην αποφυγή κατά το
δυνατόν των ανθρώπινων επαφών, αλλά και την λειτουργία καραντίνας των ύποπτων
κρουσμάτων, χωρίς επι πλέον επιβάρυνση των ΜΕΘ(Μονάδες Εντατικής Θεραπείας). ¨Όμως και οι δύο μεθοδολογίες έχουν
ένα κοινό παρανομαστή, τη συγκέντρωση του ραδονίου στους κλειστούς
κατοικημένους χώρους, η εισπνοή θυγατρικών μορφών του οποίου (Po-218, Pb-214,
Bi-214 και Po-214)προσκολλημένων σε αιωρούμενα σωματίδια ευθύνεται μεταξύ άλλων
παραγόντων, στην πρόκληση καρκίνου του πνεύμονος.
Το ραδόνιο που υπάρχει στο
έδαφος, με ιδιαίτερη περίπτωση αυτή της Ικαρίας - το νησί του ραδίου - συγκεντρώνεται στο εσωτερικό των μη αεριζόμενων επαρκώς κατοικιών, επάρκεια που
πρέπει να εξασφαλίζουμε στην περίοδο του
«εγκλεισμού» μας. Και επειδή «ουδέν κακόν αμιγές καλού»μία ευτυχής
παράπλευρη επίπτωση των μέτρων κατά του κορονοιού ήταν και η μείωση της
ατμοσφαιρικής ρύπανσης, κυρίως αυτής των μικροσωματιδίων. Ανοικτά παράθυρα
λοιπόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου