ΦΥΛΛΟ ΕΛΙΑΣ : Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗ

Του Γιάννη Σχίζα

     «Το Άρωμα. Η ιστορία ενός δολοφόνου» .... Όποιος  δεν είδε     στο κανάλι της Βουλής την κινηματογραφική απόδοση του μυθιστορήματος του Πατρίκ  Ζισκίντ («Το άρωμα»,εκδόσεις Ψυχογυιός, Αθήνα 1986)  θα ζήσει οπωσδήποτε την υπόλοιπη ζωή του με τον καημό ότι το έχασε !  Το έργο  παρουσιάζει  την ιδέα  μιας πανίσχυρης ουσίας που εξάγεται με  απίστευτα δύσκολες διαδικασίες  και μπορεί να καταλύει  βαθύτατες  ηθικές αναστολές , αποσβένοντας   ακόμη και το φρέσκο πάθος της εκδίκησης  ενός πατέρα για τη δολοφονημένη κόρη του.... Η συγκεντροποίηση της αρωματικής ισχύος και της  ευφορικής δυναμικής  σε  μικρότατο όγκο , έχει κάτι από το χαρακτήρα  ενός ναρκωτικού ή  φαρμάκου. Ο Ζισκίντ τελικά διαλέγει μια  «παραμυθοειδή» φόρμουλα για να μιλήσει  για μια  υπερ-μαστούρα ή μια υπερ-ουσία ,  που θεραπεύει όλων των ειδών τα μίση. Ακόμη όμως  προβαίνει στην αποκάλυψη μιας  σεμνότυφης και ιεραρχημένης  κοινωνίας,   που κρύβει στα έγκατά της έναν  βαθύ ερωτισμό....

      Το «υπερφάρμακο» του Ζισκίντ εναντίον των σεξουαλικών αναστολών, καλλιεργεί τελικά την ιδέα μιας λευκής μαγείας εναντίον της φύσης των πραγμάτων,  και τελικά  εναντίον των φαρμάκων που προκύπτουν από κοπιώδεις  έρευνες  και δοκιμές. Βέβαια εμείς οι Έλληνες , παθόντες και μη μαθόντες,  κάτι ξέρουμε από υπερ-ουσίες.  Κατά καιρούς χρειαζόμαστε  τις  πανάκειες και την υπερχορήγηση  φιάσκων -    όπως το νερό του Καματερού ή η  υπερχορήγηση  βιταμίνης C μέσω της κατανάλωσης πορτοκαλιών -  για να φτάνουμε σε ένα  απλούστατο συμπέρασμα  :  Στο ότι  όλες οι ουσίες και  τα φάρμακα, άσημα ή διάσημα,   έστω κι αν κάποτε  γίνονται  «πρωθύστερα» σε σχέση με την ασθένεια -  προηγείται το φάρμακο,ακολουθεί η ασθένεια! -    δεν έχουν απεριόριστες  δυνατότητες.

                   Και τώρα ερχόμαστε στα φύλλα ελιάς, που είναι η τελευταία χρονολογικά πανάκεια στην ελληνική κοινωνία......Εν αντιθέσει  με το «Άρωμα» του Ζισκίντ   τα φύλλα ελιάς ουδόλως σχετίζονται  με  διαδικασίες δολοφονικές, εκτός αν βγαίνουν σε ελαιώνα-σικέ εντός δασικής έκτασης, ως  προστάδιο καταπάτησης.... Ακόμη  δεν έχουν  στενά κομματικό  χαρακτήρα, έστω και εάν οι Βασιλόφρονες   τα συνδύαζαν με τον  Κωνσταντίνο τον Α΄ και παρωδώντας μια οπερέτα  τραγουδούσαν  : «Ελιά, ελιά, και Κώτσο Βασιλιά». Από την άλλη πλευρά οι δημοκρατικές δυνάμεις επέμεναν στη συσχέτιση  του κλάδου ελαίας με την ειρήνη, μέχρι που στα μέσα της δεκαετίας του 80, επί Υπουργού Γεωργίας Ποτάκη, έθεσαν σαν στόχο την εκρίζωση 1.000.000 ελαιοδένδρων   και την αντικατάστασή τους από αβοκάντο, στα πλαίσια του «εκσυγχρονισμού»  των καλλιεργειών. Τότε ήταν που μιλάγαν για ηλιέλαια, αραβοσιτέλαια, σογιέλαια, κι άλλα «κακο-χρονο-ναχουν-έλαια» - που έλεγε η αείμνηστος μήτηρ μου...

Φανταστείτε τι θα γινόταν σήμερα, αν η  φραπελιά  αναδεικνυόταν σε εθνική  επιτυχία:   Η συμπαθής τάξις των εν ενεργεία ή κατά φαντασία αρρώστων, περίπου  δηλαδή το σύνολο του πληθυσμού, θα προσέφευγε σε εισαγωγές από το Μαρόκο ή την Τυνησία, επιδεινώνοντας  το εμπορικό  ισοζύγιο ! 

       Τα φάρμακα ευρέως φάσματος  δεν είναι και «τόσο ευρέως» ώστε να γίνονται   πανάκειες , με μία και μοναδική εξαίρεση : Είναι στη περίπτωση που η αμνησία είναι  ενδημική και   ισχυρή  αρκετά ώστε να γίνεται θεραπευτική. Ισχύει δηλαδή κάτι ανάλογο με τη γνωστή   δήλωση του πρεσβύτερου Καραμανλή , που διέσωσε ο Χάρυ Κλυν : Τα προβλήματά σας θα λυθούν την επόμενη εικοσαετία ή θα τα ξεχάσετε ! Θέλω με απλά λόγια να πω ότι με τη βοήθεια της αυθυποβολής  και με την αυτοδιαχείριση των φαντασιώσεων,   ένα φάρμακο μπορεί να  μετασχηματίζεται σε πανάκεια...Και μάλιστα σε  πανάκεια που υπερβαίνει τις διακρίσεις των ειδών και χρησιμοποιείται  ακόμη και από σκυλιά καλής πίστεως. Αυτό απέδειξε περίτρανα   τηλεοπτική  εκπομπή , όπου έγινε αναφορά σε ατυχήσαντα σκύλο που έπεσε από το μπαλκόνι δεύτερου ορόφου πολυκατοικίας και ανέκαμψε με τη βοήθεια του  πρασινωπού εκχυλίσματος ...

      Στην όλη αυτή ευφορική κατάσταση όπου ακόμη και οι πίπτοντες σκύλοι μπορούσαν να αναρρώνουν    από  κατάγματα, ο υποφαινόμενος  ομολογεί μετά συντριβής ότι προσέτρεξε στη φραπελιά με την τελείως μινιμαλιστική επιθυμία    της  ανάκαμψης του τριχωτού της κεφαλής του από την  τριχό - πτωση. Σκεπτόταν μάλιστα ,  βλέποντας τις υψηλές τιμές γνωστού κέντρου εμφύτευσης ,  ότι μια άλλη τριχοφυία είναι εφικτή....