Ο Πολιτισμός
και η Οικολογία, παραμένουν τα μεγάλα ζητήματα αυτού
του βήματος ιδεών. Αυτό που ΔΕΝ παραμένει στη θέση του, είναι η διάθεση και η
ενέργεια αλλαγής των πραγμάτων.
Βιώνουμε μια
κοινωνική και πολιτιστική ύφεση, παρά τις φιλότιμες αντιστάσεις που
προβάλλονται από διάφορους δημιουργούς σε διαφορετικά μέτωπα. Και επειδή δεν
ξέρουμε πού βρισκόμαστε, δεν μπορούμε
να επαναπαυθούμε σε ένα γνωμικό
του Λε Κορμπυζιέ : "Ο παροξυσμός του κακού φέρνει το καλό".
Το κακό
αποδεικνύεται μακράς πνοής, αν κρίνει κανείς από το σήριαλ της εκτροπής του
Αχελώου επί 35 χρόνια ή από τις επεμβάσεις στο καθεστώς των ελληνικών δασών, οι
οποίες επηρεάζουν ιδιαίτερα την
αρτιότητα τους - εκτός από το απόλυτο
μεγεθός τους. Και γενικότερα, η αισθητική
και οικολογική λειτουργικότητα του υπαίθριου χώρου απειλείται ή καταλύεται από
τη γνωστή κοινοπραξία τεχνοβάνδαλων και μεγαλοεπιχειρηματιών, με την
εγκατάσταση ανεμογεννητριών τερατώδους μεγέθους.
Σε αυτά και
στα συναφή αισθητικά εξαμβλώματα, θα περίμενε κανείς την ανάδυση αντιστάσεων
από τα "εικαστικώς ευαίσθητα" στρώματα της κοινωνίας: Όμως η παρουσία
αυτών στη δημόσια ζωή είναι περιορισμένη,
εστιασμένη στις προσωπικές επιδιώξεις αναθέσεων και στα πρότζεκτ κάθε είδους. Σημειώνω πάντως την
εύγλωττη γλυπτική αντίρρηση του Τάσου Νυφαδόπουλου και τον Σύσιφο του Νίκου
Ζήβα - το πρώτο εκφράζει την αυτοκτονική
απόγνωση μιας κοινωνίας θυματοποιημένης από τις χρηματιστηριακές λειτουργίες,
το δεύτερο έναν βαθύτερο καϋμό "που σιγοκαίει κάτω από τη στάχτη της συλλογικής
αποτυχίας" - για να (χιλιο)επαναλάβω μια κουβέντα του Θεόδωρου Ζιάκα...
Εμείς πάντως
συνεχίζουμε : Μακριά από μια κουλτούρα
που φωτογραφίζει καταστάσεις χωρίς να επεμβαίνει στην εξέλιξή τους.
Μακριά από χαζοχαρούμενους οπτιμισμούς και τραβηγμένα από τα μαλλιά happy end, έστω και με αμφιβολίες για την
έκβαση αυτής της μάχης...
Γιάννης
Σχίζας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου