Θε­ο­δό­σης Κον­τά­κης : Ἡ ἀ­γο­ρά

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ εἶ­ναι χτι­σμέ­νο στὴν ἄ­κρη τῆς πό­λης. Θε­ω­ροῦ­μαι ὁ πιὸ ἐ­πι­φα­νὴς πο­λί­της της καί, γι’ αὐ­τὸν ἀ­κρι­βῶς τὸ λό­γο, εἶ­μαι ὑ­πο­χρε­ω­μέ­νος νὰ ξε­χω­ρί­ζω πιὸ κα­θα­ρὰ ἀ­πὸ ὅ­λους τὴν ἰ­δι­ω­τι­κὴ ἀ­πὸ τὴ δη­μό­σια ὕ­παρ­ξή μου. Ἔ­χω τὴν τι­μὴ νὰ δι­α­κη­ρύτ­τω ὅ­τι τὰ τεί­χη τῆς πό­λης εἶ­ναι χτι­σμέ­να γιὰ μέ­να. Αὐ­τὸ δὲν εἶ­ναι κα­θό­λου σχῆ­μα λό­γου, ἀ­φοῦ τὸ σπί­τι μου εἶ­ναι τὸ μό­νο ποὺ βρί­σκε­ται ἀ­νά­με­σα στὶς δυ­ὸ σει­ρὲς ἀ­πὸ τεί­χη ποὺ προ­στα­τεύ­ουν τὴν πό­λη μας. Πολ­λοὶ ἀ­γω­νί­στη­καν μὲ αἷ­μα γιὰ τὴν κυ­ρι­ό­τη­τα αὐ­τοῦ τοῦ χώ­ρου, ὅ­μως μό­νο ἐ­γώ, τώ­ρα ποὺ ἔ­χει ἐ­πι­κρα­τή­σει ἡ εἰ­ρή­νη καὶ ἡ τά­ξη, μπο­ρῶ νὰ νι­ώ­θω ἥ­συ­χος ὅ­τι προ­στα­τεύ­ο­μαι καὶ ἀ­πὸ τὶς δύ­ο πλευ­ρές· ὅ­πο­τε βέ­βαι­α ἀ­πο­σύ­ρο­μαι γιὰ νὰ ἡ­συ­χά­σω.

       Για­τὶ τὸ κα­θη­με­ρι­νό μου σπί­τι εἶ­ναι ἡ Ἀ­γο­ρά: εἶ­μαι δη­μό­σιο πρό­σω­πο. Ἔ­χω ἐ­πα­φὲς σὲ ὅ­λα τα νευ­ραλ­γι­κὰ ση­μεῖ­α τῆς πό­λης. Τυ­χὸν ἀ­που­σί­α μου θὰ ἦ­ταν κα­τα­στρο­φι­κὴ γιὰ τοὺς ρυθ­μούς της. Ἡ πα­ρου­σί­α μου, ἀν­τί­θε­τα, ἀ­ναγ­γέλ­λε­ται κα­θη­με­ρι­νὰ μὲ σάλ­πιγ­γες – ἐ­κεῖ δὲν πρέ­πει νὰ ὑ­πάρ­χει ἡ­συ­χί­α: «οὔου­ου! πάρ­τε θέ­σεις σὲ κά­θε γω­νί­α κόμ­βο δη­μό­σιο κτί­ριο· για­τὶ ἡ μέ­ρα μου ἀρ­χί­ζει.» (Κά­πο­τε βλέ­πω νὰ στέ­κε­ται πει­θή­νια, κολ­λη­τὰ στὸ τεῖ­χος, ἕ­νας ἄν­δρας ἐν­τε­λῶς ἴ­διος μὲ μέ­να, του­λά­χι­στον ὅ­πως μπο­ρῶ νὰ δι­α­κρί­νω ἀ­πὸ τὴ μι­σο­γυ­ρι­σμέ­νη πλά­τη του. Τὸ αὐ­τί του, ἴ­διο βέ­βαι­α μὲ τὸ δι­κό μου, εἶ­ναι ὅ­μως ὑ­γρό, δι­ά­φα­νο. Ἂν καὶ εἶ­ναι ἀ­κί­νη­τος, δυ­σκο­λεύ­ο­μαι νὰ ἀ­πο­φύ­γω τὴν πα­ρου­σί­α του. Με­ρι­κὲς φο­ρὲς ἀ­ναγ­κά­ζο­μαι νὰ πε­ρά­σω ἀ­πὸ μέ­σα του – φρί­κη.)

       Ἡ ἔν­το­νη δρα­στη­ρι­ό­τη­τά μου προ­σφέ­ρει εὐ­ε­ξί­α·

βρί­σκο­μαι δια­ρκῶς σὲ κί­νη­ση. Τυ­χὸν κα­κο­δι­α­θε­σί­α μου ἀ­πο­τε­λεῖ γε­γο­νὸς γιὰ ὅ­λο τὸν πε­ρί­γυ­ρο, τρό­μο γιὰ τοὺς πο­λί­τες. Ἡ ἀ­ναγ­καί­α αὐ­τὴ πα­ρέν­θε­ση στὴν ἐ­νερ­γη­τι­κό­τη­τά μου εἶ­ναι δυ­στυ­χῶς συ­χνὸ φαι­νό­με­νο, καὶ ὀ­φεί­λε­ται στὸν ἴ­διο πάν­τα λό­γο: μιὰ ἀ­πε­ρί­γρα­πτη ἐ­νό­χλη­ση στὸ στο­μά­χι, δαί­μο­νας ποὺ μὲ δι­α­περ­νᾶ ἀ­κρι­βῶς τὴν ὥ­ρα τῆς ἀ­πό­λαυ­σης, ἀ­μέ­σως με­τὰ ἀ­πὸ ἕ­να πλού­σιο γεῦ­μα, κα­θὼς οἱ ἐ­κλε­κτὲς τρο­φὲς με­τα­τρέ­πον­ται σὲ ἐ­νο­χλη­τι­κὸ σω­ρὸ ἀ­πὸ σκου­πί­δια.

       Ἔ­χω πάν­τως συ­νε­χῶς, καὶ κα­τ’ ἀ­νάγ­κη, νέ­α σχέ­δια. Ἐν­νο­εῖ­ται πὼς τὰ σχέ­διά μου ἀ­φο­ροῦν καὶ ὅ­λους τοὺς ἄλ­λους· ἡ πό­λη πρέ­πει νὰ βρί­σκε­ται σὲ δια­ρκῆ κί­νη­ση γιὰ νὰ δι­α­τη­ρῶ τὴ θέ­ση μου. Ἐ­ξάλ­λου, δὲν κιν­δυ­νεύω ἀ­πὸ αὐ­τοὺς ποὺ μὲ ἐ­χθρεύ­ον­ται για­τὶ εἶ­μαι εὐ­έ­λι­κτος στὴν Ἀ­γο­ρά: κά­θε μέ­ρα ἔ­χω ἀ­γο­ρα­στεῖ καὶ που­λη­θεῖ ἀ­μέ­τρη­τες φο­ρές.

       Τὸ βρα­δά­κι, πάν­τως, ἀ­πο­σύ­ρο­μαι στὸ κα­τα­φύ­γιό μου. Αὔ­ριο τὸ πρω­ὶ τὸ μυα­λό μου θὰ ἔ­χει κα­θα­ρί­σει: δὲ θὰ θυ­μᾶ­μαι τί­πο­τε. Για­τὶ κά­θε νύ­χτα ἐμ­φα­νί­ζε­ται ἡ ἴ­δια εἰ­κό­να. Τὸ κρε­βά­τι μου βρί­σκε­ται ἀ­κρι­βῶς στὴ βά­ση ἀ­πὸ ὅ­που ξε­κι­νοῦν τὰ δύ­ο ψη­λὰ τεί­χη. Μό­λις ὅ­μως ξα­πλώ­σω, ἄ­γνω­στο ἀ­πὸ ποῦ, δε­κά­δες βέ­λη μὲ ση­μα­δεύ­ουν κα­τευ­θεῖ­αν στὴν καρ­διά.

Πη­γή: Πρώτη δημοσίευση.

Θε­ο­δό­σης Κον­τά­κης (Ἀ­θή­να, 1968, μὲ κα­τα­γω­γὴ ἀ­πὸ τὴν Ἱ­ε­ρά­πε­τρα Κρή­της καὶ τὴ Θεσ­σα­λο­νί­κη). Ἔ­χει ζή­σει καὶ ἐρ­γα­στεῖ ὡς ἐκ­παι­δευ­τι­κὸς σὲ δι­ά­φο­ρα μέ­ρη τῆς Ἑλ­λά­δας. Ἔ­χει ἐκ­δώ­σει τὶς ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γές: Ἀ­να­γνώ­ρι­ση ἐ­δά­φους καὶ ἄλ­λα ποι­ή­μα­τα (Πλα­νό­διον, 2009) καὶ Τε­λευ­ταί­α ἐ­πο­χή (Θρά­κα, 2016). Ἔ­χει ἐ­πί­σης ἐκ­δο­θεῖ καὶ μιὰ συλ­λο­γὴ μὲ πε­ζὰ κεί­με­νά του (νου­βέ­λες καὶ δι­η­γή­μα­τα): Ἑ­πτὰ σπί­τια, ἰ­δι­ω­τι­κὴ ἔκ­δο­ση, 2016. Ποι­ή­μα­τά του ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­τεῖ στὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ Πλα­νό­διον, Πόρ­φυ­ρας, Κου­κού­τσι κ.ἀ. Ἔ­χει με­τα­φρά­σει γιὰ τὶς ἐκ­δό­σεις Πα­τά­κη τὰ βι­βλί­α: Ὁ να­ὸς τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ τοῦ Simon Goldhill, Ἡ ὡ­ραί­α Ἑ­λέ­νη τῆς Bettany Hughes (μα­ζὶ μὲ τὸν Μά­νο Κον­τά­κη) καὶ Τρεῖς μέ­ρες στὴν Ἀ­βά­να τοῦ Robert A. McCabe. Ἐ­πί­σης, ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὴ με­τά­φρα­ση ποί­η­σης ἀ­πὸ τὴ γερ­μα­νι­κή, τὴν ἰ­τα­λι­κὴ καὶ τὴν ἀγ­γλι­κὴ γλώσ­σα.