Ενδημικά φυτά στην Αρχιτεκτονική Τοπίου

Μαλέας Κ

Της Ραλλούς Τσίγκου

Γεωπόνου ΜSc Διαχείρισης Περιβάλλοντος

           Το τοπίο ορίζεται ως μια περιοχή, όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από το λαό της, της οποίας ο χαρακτήρας είναι αποτέλεσμα της δράσης και αλληλεπίδρασης φυσικών ή/και ανθρωπογενών παραγόντων.» (Ευρωπαϊκή Σύμβαση για το τοπίο, 2000), αποτελεί επομένως προϊόν αλληλεπίδρασης μεταξύ των ανθρώπινων κοινωνιών, τον πολιτισμού τους και τον φυσικού περιβάλλοντος. Οι Αρχιτέκτονες Τοπίου δημιουργούν χώρους υψηλής ποιότητας που βελτιώνουν τις συνθήκες της ανθρώπινης ζωής, βοηθούν στην προστασία και στην ανάδειξη της χαρακτηριστικής ταυτότητας τον χώρου.

           Η συμβολή τον Φυτικού πλούτου στην ανάπτυξη του Ελληνικού Πολιτισμού υπήρξε σημαντική για τούς τομείς της διατροφής, της επιστήμης και της τέχνης. Η γεωγραφική Θέση της Ελλάδας μεταξύ τριών ηπείρων (Ευρώπη, Ασία, Αφρική), το μεσογειακό κλίμα, η ποικιλομορφία των διάφορων μικροκλιμάτων (ορεινές νησιωτικές -ηπειρωτικές, νησιά, τεράστια ακτογραμμή) και η υψομετρική δι­αβάθμιση, δημιούργησαν τις συνθήκες ανάπτυξης μιας ποικιλίας οικοσυστημάτων και βιοτόπων μο­ναδικών στο κόσμο.

         Τα ενδημικά φυτά είναι μια σημαντική κατηγορία ειδών, επειδή απαντώνται αποκλειστικά σε μία περιορισμένη περιοχή και μας δίνουν πληροφορίες για το παρελθόν και τους ιδιαίτερους οικολογικούς παράγοντες αυτής. Επίσης η προσαρμοστικότητα των αυτόχθονων ντόπιων ποικιλιών κάθε περιοχής ενισχύει τη συμπληρωματική δράση των ειδών ελαχιστοποιώντας την ανάγκη για χρήση υψηλών εισροών, μεγιστοποιείται, η αποτελεσματικότητα της χρήσης των φυσικών πόρων τον περιβάλλοντος, διατηρείται η δομή τον οικοσυστήματος και σταθερότητα της ποικιλότητας των ειδών (Κουτης &Χατζητόλιος, 1999).

            Ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί να βρει τρόπους επανασύνδεσης με τη φύση, μείωσης της κατανάλωσης ενέργειας - φυσικών πόρων και λύσεις φιλικές στο περιβάλλον (Γκόλτσιου Αικ., 2010) με ποτέλεσμα οι σύγχρονες τάσεις σχεδιασμού επαναπροσδιορισμού των υπαίθριων χώρων να λαμβάνουν υπόψη τις αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης και της βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής.

     

Ξενοδοχείο Gregolimano Club Med (φωτ.ΤΟΠΙΟΔΟΜΗ)

 Σ' αυτά τα πλαίσια παρατηρείται τα τελευταία χρόνια μία, αξιοπρόσεκτη και σημαντική για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας, τάση δημιουργίας Μεσογειακών κήπων και χρήσης ξηροφυτικών ειδών και ενδημικών φυτών της Μεσογείου, καθώς εξοικονομούν  νερό και εισροές (λιπάσματα, φυτοφάρμακα), είναι ευκολότερη η συντήρησή τους, προστατεύονται και εναρμονίζονται καλύτερα με το φυσικό περιβάλλον σκορπώντας αρώματα που είχαν ξεχαστεί και αρχίζουν να αναβιώνουν.

Βιβλιογραφία:

Γκολτσιου Αικ. Μεσογειακοί Κήποι: Επαναφορά της χαμένης φύσης (ΣΑΔΑΣ ΠΕΑ τεύχος 78)

Κούτης Κ. Χατζητόλιος Π.1999. Μελέτη της σπουδαιότητας  Διατήρησης του ντόπιου αγροτικού γενετικού υλικού για το μέλλον της βιολογικής γεωργίας στην Ελλάδα   ΤΕΙ Ηρακλείου 

 πηγή : ΚΙΒΩΤΟΣ Νο 8 τετραμηνιαία πληροφόρηση του ΑΙΓΙΛΟΠΑ