Είναι φανερό ότι ο αγώνας έχει μπεί σε μια νέα φάση. Από τη μια πλευρά η ασχημοκρατική παράκρουση της ελληνικής κυβέρνησης, όπως καθοδηγείται από τα σχέδια και τις πρακτικές εγκατάστασης ανεμογεννητριών επί χερσαίου εδάφους, ευνοούμενη μάλιστα από τις «βαρυσήμαντες» σκέψεις διαφόρων, πρώην, νυν και μελλοντικών οικονομισάριων: Τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν περιθώρια για την επιθαλάσσια άντληση αιολικής ενέργειας !
Από την άλλη πλευρά έρχεται η κατάσταση της ελληνικής υπαίθρου – που είναι σε μεγάλο βαθμό αποκαρδιωτική – καθώς και η κατάσταση του ελληνικού αστικού χώρου : Που βολοδέρνει στα ίδια και στα ίδια κρατώντας ορισμένες δευτερεύουσες- τι λέω, τριτεύουσες - «βελτιώσεις» - ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνονται αυτές που αφορούν το παρουσιαστικό των δένδρων : Να φαίνονται και να είναι όσο γίνεται πιο λειτουργοκεντρικά, αισθητικώς πιο άστοχα.
Οι πυρκαγιές καίνε τη χώρα, καίνε και την εκτίμησή μας στην αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού. Το θερμόμετρο απελπιστικά ανεβαίνει, ο πόλεμος κάνει το παρόν υπονομευμένο, οι πατριώτες δεν αρκούν πλέον. Ο πληθυσμός της χώρας μειώνεται, το «γ@μάτε γιατί χανόμαστε» λαμβάνει ισχύ καθολικού αξιώματος.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο υπάρχουμε, προς ώρας απογράφοντας το κακό, που όλο κερδίζει έδαφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου